คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : นอกสายตา Epidose4
นอกสายตา
Epidose 4
By:iceziey0810
หลังจากเหตุการณ์ชวนหัวใจวายระหว่างคุณครูตัวเล็กกับลูกศิษย์ตัวร้ายอย่างแทคยอนแล้ว นิชคุณก็แทบจะไปไม่เป็น ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะปั้นหน้าอย่างไร นิชคุณจึงรีบมุดออกจากใต้โต๊ะอย่างรวดเร็วโดยที่แทบจะไม่มองหน้าคนก่อเรื่องเลยสักนิด ขาเรียวเล็กรีบเดินไปที่โต๊ะ มือสวยหยิบกระดาษที่ตนเองเขียนเฉลยเสร็จแล้ว เอาไปวางไว้ที่หน้าชานซองแล้วบอกเพื่อนหน้าหมีอย่างรีบร้อน
“ชานซอง นี่เฉลยนะ คือเรานึกได้ว่าเราลืมของไว้น่ะ ต้องรีบไปก่อน บ๊ายบายนะ” ไม่ทันจะพูดจบประโยคดีนิชคุณก็รีบกวาดข้าวของของตัวเองลงกระเป๋าแฟ้มของตน แล้วเดินจ้ำๆออกไปแทบจะทันที ทิ้งให้เพื่อนหน้าหมีมองตามไปอย่าง งงๆ
“อ้าว คุนนี่ อะไรของเค้าวะ โว้ะ ว่าจะเนียนเดินไปส่งสักหน่อย แล้วไอ้แทค มึงยืนยิ้มอะไรของมึงเนี่ย มึงแก้โจทย์เสร็จแล้วอ่อ” ฮวางชานซองบ่นออกมากระปอดกระแปดอย่างเสียดายแผนที่ตัวเองคิดจะเนียนแต๊ะอั๋งคุนนี่คนสวยของตน แต่เมื่อหันหน้าไปมองเพื่อนสนิทของตนเองก็พบภาพ อ๊คแทคยอนยืนพิงโต๊ะแล้วยิ้มแปลกๆอีก ฮวางชานซองอดคิดไม่ได้ ว่าระหว่างที่ตัวเองทำโจทย์เลข กูพลาดอะไรหรือเปล่าวะ??
“อื้มม กูแก้โจทย์ได้ล้ะ ชัดเจนเลยล่ะมึง” ร่างสูงพูดกับเพื่อน แล้วพลางยิ้มกว้างราวกับเจอของเล่นที่ถูกใจชิ้นใหม่….
นิชคุณหอบแฟ้มหนังสือเรียน กึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับมาที่ห้องเรียนของตนเอง ใบหน้าสวยเห่อร้อนแก้มขาวๆออกสีแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด หัวใจของคนตัวเล็กเต้นระรัวจนแทบจะเจ็บไปทั้งอก ประโยคของแทคยอนประโยคนั้น ยังวนเวียนอยู่ในหัวของคนตัวเล็กราวกับมีม้วนเทปมาเปิดซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น
“แล้วถ้าผมจะขอจีบนิชคุณจะได้ไหมครับ” แค่คิดถึง ใบหน้าหวานของคนตัวเล็กที่เห่อแดงขึ้นมาอีกรอบ นิชคุณรู้สึกทั้ง ดีใจ ตื่นเต้น หรือบางครั้งก็อยากร้องไห้ ท้องใส้ปั่นป่วนไปหมด เหมือนมีผีเสื้อร้อยๆตัวมากระพรือปีกบินอยู่ในท้องของตนเอง ไหนจะหัวใจที่เต้นรัวและเร็วอย่างบ้าคลั่ง สมองที่ใครต่อใครว่าอัจฉริยะมากมาย แต่ตอนนี้กลับเบลอไปเสียหมด นิชคุณนั่งตั้งสติตัวเองอยู่นานสองนาน กว่าอาการไปไม่เป็นของตนเองจะกลับเข้าสู่สภาวะปกติ คนตัวเล็กจึงนั่งจัดข้าวของของตัวเองในแฟ้มที่เมื่อสักครู่ที่จับยัดมาแบบลวกๆ มือสวยค่อยๆจับเรียงให้เป็นระเบียบเรียบร้อยตามนิสัยของตัวเอง แล้วก็พบว่ามีของบางอย่างหายไป กระเป๋าดินสอลายตุ๊กตาแมวสีเขียว ที่คุณแม่ซื้อมาให้เป็นของขวัญวันเกิด คนตัวเล็กนั่งทบทวนเหตุการณ์ว่ากระเป๋าดินสอของตนหายไปได้อย่างไร แล้วก็นึกได้ว่าตนต้องลืมไว้ที่ห้องของฮวางชานซองแน่ๆ ว่าแล้ว นิชคุณก็รีบเดินกลับไปที่ห้องDแทบจะทันที
เมื่อสองขาเรียวมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องประจำของนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่6ห้องD มือเรียวสวยที่กำลังจะเอื้อมไปเคาะประตูก็เกิดอาการหยุดชะงัก ภาพเหตุการณ์ต่างๆฉายซ้ำเข้ามาให้หัวของร่างบางอีกครั้ง ความคิดต่างๆถาโถมเข้ามาในห้วงความคิดของคนตัวเล็ก ถ้าตนเปิดเข้าไปแล้วพบกับสายตาของใครคนนั้น ตนจะทำอย่างไร ไหนจะเรื่องที่อีกคนรู้แล้วว่าตนเองเป็นคนส่งแซนวิส อีกคนจะป่าวประกาศบอกเพื่อนให้ตนเองอายไหม แต่ก็ไม่ทันที่คนตัวเล้กจะได้คิดมากต่อ ประตูห้องเรียนก็เปิดขึ้น นิชคุณสะดุ้งตกใจพร้อมเงยหน้าขึ้นมามองที่ประตูตรงหน้า แล้วก็ต้องตกใจหนักขึ้นกว่าเดิมอีก เพราะคนที่คนตัวเล็กไม่พร้อมเจอมากที่สุดกำลังยืนส่งยิ้มแปลกๆให้ตนเองอยู่ที่บานประตู
“อ้าวคุณครู ว่าไงครับ ลืมอะไรหรอ เอ๊ะ!หรือว่า คิดถึงผมครับ” ร่างสูงไม่พูดเปล่า พลางยื่นหน้าเข้ามาจนหน้าผากแทบจะชนกัน คนตัวเล็กตกใจถึงกับผงะถอยหลังแทบจะชนกับกลุ่มนักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมาตามทางเดิน แต่เหตุการณ์นั้นก็ไม่เกิดขึ้นเพราะมีมือแข็งแรงของใครคนนึงจับแขนเล็กๆของนิชคุณเอาไว้พลางดึงเข้ามา ส่งผมให้คนทั้งคู่ใบหน้ายิ่งใกล้กันเข้าไปอีก
“เอิ่ม ทะแท..แทคยอน ปล่อยเราก่อนได้ไหม เราไม่ล้มล้ะล่ะ ขอบคุณนะ” เสียงหวานเอ่ยตะกุกตะกักกับร่างสูง แต่ก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองอีกคนสักที แทคยอนเห็นดังนั้นจึงอมยิ้มน้อยๆให้กับความขี้อายของคนตรงหน้า
“อ่า ปล่อยก็ได้ครับ แล้วสรุปว่าไงครับ ลืมของหรือว่าคิดถึงผม” ร่างสูงปล่อยคนตัวเล็กให้เป็นอิสระ แต่มือใหญ่ก็ยังไม่วายยื่นไปจับผมสีน้ำตาลนุ่มนิ่มของอีกคนที่มีปอยผมกระดกขึ้นให้ดูเข้าที่เข้าทาง เล่นเอาคนตัวเล็กที่ยืนก้มหน้างุดๆอยู่ถึงกับเงยหน้าขึ้นมามองด้วยแววตาตื่นตกใจ
“คือ เราลืมกระเป๋าดินสอน่ะ กระเป๋าแมวสีเขียวๆ ยังอยู่ใช่ไหม เราขอตัวเข้าไปเอาก่อนนะ” พูดจบนิชคุณก็แทบจะแทรกตัวเข้าไปเปิดประตูเพื่อจะเข้าไปในห้องเรียนแทบจะทันที แต่ก็มีเสียงหนึ่งพูดแทรกขึ้นมา ทำให้คนตัวเล็กได้แต่ยืนค้างกำลูกบิดประตูแน่น
“อันนี้หรือเปล่าน๊า ใช่ของคนแถวนี้หรือเปล่าน๊า” ร่างสูงพูดพลางใช้มือของตนชูกระเป๋าดินสอรูปแมวสีเขียวๆขึ้นให้อีกคนได้เห็น ทำให้อีกคนที่ยืนนิ่งอยู่นั้นหันกลับมามองแทบจะทันที
“อ่า นั่นของเรานี่ เราขอคืนนะแทคยอน” นิชคุณบอกแทคยอน ดวงตากลมโตจับจ้องไปทีเจ้ากระเป๋าแมวสีเขียวนั่นไม่วางตา คงอยากได้คืนมากสินะ คืนให้ง่ายๆก็ไม่สนุกสิครับ อ๊คแทคยอนคิดในใจ
“อยากได้คืนหรอครับ” ยิ่งเห็นแววตาและสีหน้าอ้อนวอนของอีกคน อ๊คแทคยอนยิ่งรู้สึกสนุก ริมฝีปากบางเฉียบยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นที่มุมปาก ดวงตาคมกริบฉายแววสนุกสนานที่ได้แกล้งคนตรงหน้าขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“อ่า จะคืนก็ได้นะ แต่ผมมีข้อแลกเปลี่ยน” ร่างสูงก้มลงไปคนคนตัวเล็กที่อยู่ข้างหน้า พลางกระซิบใส่ใบหูเล็กที่กำลังแดงก่ำอย่างห้ามไม่อยู่
“เย็นนี้ นิชคุณต้องไปรอผมซ้อมบอล รอผมซ้อมเสร็จก่อนแล้วจะคืนให้ ถ้าไม่มาไอ้กระเป๋าแมวนี่ ผมจะยึดมาเป็นของตัวเองนะครับ ผมต้องการกำลังใจจากนิชคุณนะครับ ฟู่วววววว” ร่างสูงไม่พูดเปล่า แถมยังเป่าลมร้อนๆใส่หูอีกคนอีก เล่นเอานิชคุณที่กำลังยืนอึ้งหดคอหนีแทบไม่ทัน พูดเสร็จ แทคยอนก็เดินหนีไปทันที แถมยังเอากระเป๋าแมวของคนตัวเล็กยัดใส่กระเป๋ากางเกงของตนหน้าตาเฉยอีกด้วย นิชคุณได้แต่มองตามชายหนุ่มร่างสูงที่ตอนนี้กำลังทำให้หัวใจตัวเองปั่นป่วน เดินจากไปอย่าง งงๆ
ตกเย็น หลังเลิกเรียน
นิชคุณได้พาร่างของตัวเองมาหยุดอยู่ที่แสตนเชียร์ที่สนามบอล สนามที่ทีมโรงเรียนจะใช้ลงซ้อมใหญ่เย็นนี้ หลังจากที่นิชคุณนั่งทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตนเองตั้งแต่เที่ยงวันจนถึงตอนนี้ คนตัวเล็กไม่เข้าใจนักว่าเกิดอะไรขึ้นกับแทคยอน ที่จู่ๆอีกคนก็ท่าทีเปลี่ยนไปมาก ต่างกับที่เจอครั้งก่อนอย่างสิ้นเชิง จู่ๆก็มาทำทีท่าเหมือนสนใจตน แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ ว่าหัวใจดวงน้อยๆดวงนี้มีความสุขเหลือเกิน ต่างกับเมื่อคืนยิ่งนัก เหมือนหัวใจที่บอบช้ำเมื่อคืนนั้นถูกเยียวยาให้หายดีซะอย่างนั้นราวกับมียาวิเศษมาช่วยรักษาหัวใจ
คนตัวเล็กค่อยๆเดินหาที่นั่งมุมที่เหมาะๆบริเวณแสตนเชียร์ เพราะตอนนี้ผู้คนเริ่มหนาแน่นแล้ว และสุดท้ายนิชคุณได้ที่นั่งที่ตนเองพอใจคือ มุมบริเวณชั้น1ติดขอบสนาม คนตัวเล็กวางกระเป๋าเรียนข้างลำตัว พร้อมด้วยน้ำแดงโซดา2ขวดกับขวดน้ำเปล่าอีก1ขวดลงข้างลำตัว นิชคุณก็อดสงสัยตัวเองไม่ได้ มาดูคนเดียวแท้ๆแต่ดันซื้อน้ำมาตั้ง2-3ขวด แต่ก็นะ แค่คิดว่ามาดูบอลแล้วมีใครคนนั้นกำลังแข่งอยู่ สมองก็สั่งการให้ซื้อมาเผื่ออีกคนซะแล้ว
เวลาผ่านไปไม่นาน นักกีฬาก็เริ่มลงสนาม เริ่มมีการวอร์มอัพร่างกายกัน ดวงตาสวยกวาดสายตาโตๆของตัวเองไปรอบๆสนาม เพื่อหาใครคนหนึ่ง แล้วก็ได้เห็นอ๊คแทคยอนกำลัง ซ้อมเลี้ยงลูกอยู่กับอิมซึลอง แทคยอนมาในชุดบอลสีเขียวเบอร์10ตัวเดิม ผมม้าด้านหน้าที่เจ้าตัวชอบไว้ถูกมัดลวกๆเป็นจุกอยู่ด้านบน เวลาวิ่งแต่ละทีหัวจุกก็จะสะบัดดุกดิ๊กๆ ซึ่งทำให้ร่างสูงดูน่ารักแบบตลกๆดี เมื่อนิชคุณเห็นดังนั้นก็อดอมยิ้มให้กับความน่ารักของแทคยอนไม่ได้
เมื่อเกมส์การแข่งขันเริ่มขึ้น ทั้งสองทีมก็ฟาดแข่งกันอย่างสนุกสนาน อ๊คแทคยอนยังคงเล่นได้ดีเป็นกองหน้าที่ยอดเยี่ยมเสมอ แม้จะมีเผือกอ่อนพันอยู่ที่หัวเข่าก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคกับการเลี้ยงเจ้าลูกหนังกลมๆไปใกล้ๆประตูเพื่อทำสกอร์ ระหว่างนั้น ในขณะที่นิชคุณกำลังนั่งมองเกมส์การแข่งขันข้างหน้าอยู่ ก็มีแรงสะกิดเบาๆที่ต้นแขนทำให้คนตัวเล็กต้องหันไปมอง ก็พบกับ เด็กผู้ชายผมแดงกำลังยิ้มหวานพร้อมกับก้มหัวให้ตนเองอย่างมีมารยาท
“ขอโทษนะฮะ รุ่นพี่ เขยิบขาหน่อยได้ไหมฮะ ผมจะเดินเข้าไปข้างในอ่ะฮะ” เด็กหน้าสวยผมแดงพูดกับนิชคุณอย่างน้อบน้อม
“อ่อ ได้ครับๆ” นิชคุณตอบรับเด็กผมแดงตรงหน้าอย่าง งงๆ แล้วก็ได้ยินเสียงเรียกใครสักคนซึ่งน่าจะหมายถึงเด็กผมแดงตรงหน้าตน
“มาร์ค มาร์ค เนียร์อยู่นี่ เดินมาเร็วๆ” เมื่อนิชคุณมองตามเสียงนั้น ก็ไปเด็กผู้ชายที่แทนตัวเองว่า เนียร์ยืนโบกมือเรียกเพื่อนผมแดงของตนอยู่บริเวณกลางแสตนขั้น2 ถัดจากที่ตนเองนั่งไปประมาณ4-5ที่นั่ง
“เห็นแล้ว จูเนียร์ เดี๋ยวน้องมาร์คไปนะ เอิ่ม ขอบคุณนะฮะรุ่นพี่” น้องผมแดงก้มหัวให้นิชคุณอีกครั้งแล้วค่อยๆเดินเลาะไปเพื่อขึ้นไปหาเพื่อนที่รออยู่ นิชคุณมองตามเด็กผมแดงที่ชื่อมาร์คไป คนตัวเล็กขมวดคิ้วสวยอย่างใช้ความคิดว่า เคยพบน้องคนนี้ที่ไหน และแล้วก็นึกออก น้องมาร์ค เด็กม.5ห้องB เชียร์ลีดเดอร์โรงเรียน เด็กหนุ่มตัวเล็ก หน้าตาน่ารัก ผิวขาว ยิ้มสวยยิ้มทีโชว์เขี้ยวเล็กๆให้ดูน่ารักน่าเอ็นดู เด็กคนนี้สินะที่ชานซองพูดถึง เด็กคนนี้สินะที่อ๊คแทคยอน…..ชอบ
ไม่ทันที่นิชคุณจะได้คิดอะไรต่อ ก็ได้ยินเสียงเหมือนลูกฟุตบอลตกอยู่ที่ข้างๆตัว จึงละลายตาจากน้องมาร์คแล้วหันไปเห็นเจ้าลูกหนังกลมๆนั่น แล้วก็มีเสียงนุ่มๆของใครคนนึงพูดขึ้นมา
“เก็บบอลให้ผมหน่อยสิครับ นิชคุณ” นิชคุณเงยหน้าไปตามเสียงเรียก ก็พบอ๊คแทคยอนยืนยิ้ม ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ มือใหญ่เสยผมอย่างลวกๆจนทำให้ยางรัดผมที่รัดจุกอยู่หลุดหายไป อ๊คแทคยอนยิ้มให้นิชคุณพลางชี้นิ้วไปที่เจ้าลูกฟุตบอลบอกเชิงว่าให้เก็บให้หน่อย คนตัวเล็กเมื่อได้สติ ก็เดินไปหยิบลูกฟุตบอลแล้วยื่นให้คนตรงหน้า อ๊คแทคยอนยืนมือไปรับบอลจากมือขาวๆของนิชคุณ แต่ไม่รับเปล่ายังแอบเนียนจับมืออีกคนซะอย่างงั้น คนตัวเล็กที่ถูกอีกคนแอบจับมือนั้นถึงกับรีบชักมือออกทันที อ๊คแทคยอนถึงกับหัวเราะเบาๆให้กับอาการเขินอายของคนตรงหน้า แล้วก็รีบเอาฟุตบอลลงสนามไป ทิ้งให้คนตัวเล็กนั่งหน้าแดงจับมือตัวเองแน่นอยู่อย่างนั้น
เมื่อกรรมการเป่านกหวีดให้สัญญาณว่าพักครึ่งได้ นิชคุณซึ่งกำลังกวาดสายตามองหาใครอีกคนอยู่ แล้วก็เห็นอ๊คแทคยอนกำลังเดินมาทางที่ตนนั่งอยู่ หัวใจนิชคุณเต้นแรงอีกครั้งเมื่อเห็นว่าร่างสูงกำลังเดินยิ้มมาทางที่ตนนั่ง มือเล็กกำขวดน้ำแดงโซดาที่ตัวเองซื้อมาไว้แน่น หวังว่าถ้าอีกคนเดินมาจริงๆก็จะเอาน้ำแดงให้ดื่มเพื่ออีกคนจะได้หายเหนื่อยจากการแข่งบ้าง แต่ไม่ทันที่อ๊คแทคยอนจะเดินมาถึงคนตัวเล็กดี ก็มีเสียงหวานๆร้องเรียกร่างสูงเอาไว้
“พี่แทคฮะ พี่แทค มาร์คอยู่ทางนี้ฮะ” นิชคุณเห็นรุ่นน้องตัวเล็กยืนโบกมือร้องเรียกรุ่นพี่แทคยอนอยู่ รอยยิ้มหวานส่งมาให้แทคยอน น้องมาร์คกระโดดดุ๊กดิ๊กในมือถือขวดเกลือแร่โบกเรียกร่างสูง ให้เดินมาทางตน แทคยอนเมื่อได้ยินเสียงรุ่นน้องหน้าสวยเรียกก็หันไปมองพร้อมยิ้มกว้างให้มาร์คอย่างใจดีพร้อมเดินเข้าไปหารุ่นน้องหน้าสวยแทบจะทันที
นิชคุณที่ยืนยิ้มค้าง มือที่ถือขวดน้ำแดงโซดาอยู่ก็เกิดไม่มีแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ มือขาวปล่อยขวดน้ำแดงโซดาลงพื้นอย่างหมดแรง ดวงตาหวานภายใต้กรอบแว่น หันไปมองภาพแทคยอนกำลังดื่มน้ำที่น้องมาร์คเตรียมไว้ให้ มือเล็กๆของน้องมาร์คก็คอยเอาผ้าเย็นซับเหงื่อที่ใบหน้าหล่อของรุ่นพี่ รอยยิ้มหวานของคนทั้งคู่ส่งให้กันอยู่ตลอดเวลา แล้วสักพักน้องมาร์คคนสวยก็หยิบยางรัดผมสีชมพูขึ้นมา นิ้วเรียวๆของน้องมาร์คค่อยๆบรรจงจับผมม้าของแทคยอนรวบขึ้นเป็นจุก เพื่อให้รุ่นพี่รูปหล่อเล่นฟุตบอลได้สะดวกขึ้น ซีนหวานๆประทับใจๆแบบนี้ก็เรียกเสียงโห่แซ็วจากเพื่อนๆในทีมได้เป็นอย่างดี
“ฮิ้ววววววววว อิจฉาเว้ยยยยยอยากมีคนมาเทคแคร์มั่งง่ะ” อิมซึลองเป่าปากแซวใหญ่
“หู้ยยยยยยยยยยย พี่ก็เหงื่อออกนะครับน้องมาร์ค ซับให้พี่มั่งดิ๊” จินอุนเห็นแบบนั้นก็อดแหย่ไม่ได้
รุ่นน้องหน้าหวานยิ่งได้ยินเสียงเพื่อนๆของรุ่นพี่แทคยอนเอ่ยล้อ ก็ยิ่งยิ้มหวาน แจกรอยยิ้มพิฆาตไปทั่ว จากที่เป็นคนหน้าตาน่ารักอยู่แล้ว พอยิ่งยิ้มหวานๆแบบนี้เจ้าตัวยิ่งดูน่ารักเข้าไปใหญ่ เล่นเอาหนุ่มๆสาวๆรอบบริเวณนั้นละลายกันไปหมด
นิชคุณที่นั่งมองซีนหวานประทับใจอยู่นั้น ก็ตัดสินใจวางขวดน้ำเอาไว้ที่เก้าอี้ มือขาวๆเอื้อมไปหยิบกระเป๋า ตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินออกจากสนามไป ไม่อยากดูแล้วฟุตบอลนี่ ไม่อยากดูแล้ว ซีนหวานประทับใจระหว่างลีดโรงเรียนกับกัปตันทีมฟุตบอล คนตัวเล็กคิดว่าแค่กระเป๋าดินสออันเดียวเดี่ยวซื้อใหม่ก็ได้ แต่ถ้าขืนตัวเองยังฝืนนั่งอยู่ตรงนี้ กลัวเหลือเกิน กลัวว่าหัวใจดวงนี้มันจะพังเสียก่อน พังจากผู้ชายคนเดียว ที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนนั้นยังทำให้หัวใจเต้นแทบบ้า แต่มาตอนนี้ก็ทำให้หัวใจแทบหยุดเต้นเช่นกัน อ๊คแทคยอน
นิชคุณเดินออกมาจากสนามบอลอย่างช้าๆ ไร้เรี่ยวแรง ดวงตากลมโตเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตา คนตัวเล้กพยายามกระพริบตาถี่เพื่อไล่หยดน้ำใสที่กำลังจะไหลออกมา ระหว่างที่เดินนั้นคนตัวเล็กก็นึกทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างตนเองกับอ๊คแทคยอน เหตุการณ์เมื่อพักกลางวัน จนถึงตอนนี้ อ๊คแทคยอนกำลังคิดอะไรอยู่
“ถ้าผมจะขอจีบ นิชคุณจะว่าอะไรไหมครับ” เป็นแค่คำล้อเล่นใช่ไหม
“มาเชียร์ผมด้วยนะ ผมต้องการกำลังใจจากนิชคุณนะ” เป็นแค่คำพูดสนุกๆใช่ไหม
อ๊คแทคยอน นายกำลังล้อเล่นกับความรู้สึกเราใช่ไหม คิดแล้วหยดน้ำตาที่กลั้นไว้อยู่นานก็ไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ นิชคุณรีบเดินก้มหน้าก้มตาเดินซ่อนหยดน้ำตาเข้าไปในห้องสมุด เข้าไปอยู่มุมเดิม มุมที่เป็นของตน มุมที่ตนจะร้องไห้ได้โดยที่ไม่มีใครเห็น คนตัวเล็กแลกบัตรเข้าใช้บริการอย่างรวดเร็วแล้วรีบเดินมาที่มุมห้องสมุดในสวน โชคดีที่วันนี้ห้องสมุดคนค่อนข้างน้อย คงจะไปดูฟุตบอลกันหมดสิท่า เมื่อคิดถึงเกมส์ฟุตบอล คนตัวเล็กก็ซึมอีกครั้ง นิชคุณนั่งปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่เงียบๆโดยที่เจ้าตัวไม่คิดจะเช็ดมันออก นิชคุณได้แต่หวังว่าน้ำตาจะช่วยบรรเทาความรู้สึกเจ็บช้ำในหัวใจดวงน้อยๆนี้ได้บ้างก็แค่นั้นเอง……..
.
.
.
.
.
.
2be continue
Talk: เปิดรับรองเท้า ขวด มีด และเขียงครับ ใครจะปาใส่อิพี่แทค เชิญโล้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แหม่ แหม่ ก็บอกแล้วว่าฟิคหวานๆ แต่วันนี้ลืมใส่น้ำตาลลลลลลลลลล
หู้ยยยยยยยยยยยยยยยยย ดูฟีตแบคก่อนว่าเป็นไง เดี๋ยวค่อยตัดสินใจว่าจะขมต่อหรือหวานดี
อร้ายยยยยยยยยย ก็คนอ่านบอกว่าฟิน เราเลยหมันใส๊ ขอแกล้งโหน่ยยยยย อิอิ
น้องมาร์คสวยจุง นี่ก็ไม่รู้ว่าฟิคแทคคุณ หรือ แทคมาร์ค เอร้ยยยยยยยย
คอมเม้นต์กันได้เต็มที่นะจ้ะ จะด่าพี่แทคก็ได้ หรือไม่รู้จะด่าใคร ก็ด่าเราได้นะ
เจอกัน ตอนหน้าจย้า เม้าส์มอย ตามมาตบเราได้นะ @iceziey0810
รักทุกคนเหมือนเดิมจ้ะ อี๊อี๊ เม้นต์กันด้วยนะ ตอนต่อไปกำลังใจจะได้มาเย้อะๆๆๆๆ
บ๊ายบายยยยยยยยยยย จ๊วบบบบบบ
Thank you love U all
ความคิดเห็น