คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : SFtaeckhun #ฟิคขัดดอก #ฟิควูป - คำปลอบโยน
SF: คำปลอบโยน
Taeckhun
ตามฟิล ตามเพลง
“ฮัลโหลครับ คุณอยู่ไหนครับ เดี๋ยวแทคไปรั..”
“เอ่อ แทค ไม่ต้องมารับหรอก เดี๋ยวคุณต้องไปคุยกับลูกค้าต่อ”
“แล้วกลับดึกไหมครับ”
ตู้ด……..
เสียงสัญญาณถูกตัดไป ชายหนุ่มทำได้เพียงแค่ยืนมองความมืดของหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ดับไป แล้วพลางยกถุงน้ำเต้าหู้ร้านโปรดที่คนปลายสายชอบทานเป็นประจำหลังเลิกงานขึ้นมามอง
“เป็นหมันอีกล้ะนะแก เสร็จฉันก็แล้วกันนะเย็นนี้” คนตัวสูงพูดกับถุงน้ำเต้าหู้ พลางอมยิ้มน้อยๆ แต่แววตาที่ฉายแววออกมานั้นไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลยแม้แต่น้อย รอยยิ้มฝืนๆที่ชายหนุ่มมักจะยิ้มปลอบใจตัวเองเสมอเมื่อคิดถึงความเปลี่ยนไปที่เกิดขึ้นกับเขาในช่วงระยะหลังมานี้
อึดอัดใจไหม ที่ยังทนยังทำว่ารักกัน
แกล้งเป็นว่ารักฉัน ทั้งที่ใจเธอมีแต่เขา
ตั้งแต่วันนั้น วันที่เธอกับเขาได้พบกัน
เรื่องจริงหรือความฝัน เธอเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้
ขายาวก้าวขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์ช้อปเปอร์กันเก่ง มือใหญ่จับหมวกกันน็อคขึ้นสวมศีรษะ แต่ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะออกตัวนั้น สายตาตมเข้มก็เหลือบไปเห็น ใครคนหนึ่งกำลังเดินอยู่อีกฝากหนึ่งของฝั่งถนน ร่างโปร่งบางคุ้นตากำลังเดินหัวเราะเคียงข้างกับใครอีกคน รอยยิ้มหวานที่เขารู้จักดี รอยยิ้มที่แต่ก่อนนั้นถูกส่งให้กันเสมอ ดวงตากลมโตตัวเขานั้นหลงใหล ดวงตาที่เคยมีแต่เขาเท่านั้นแต่วันนี้ดวงตาคู่นั้นกลับเปลี่ยนไป
เปลี่ยนไป ไม่มีเขาอยู่เหมือนเคย
ดวงตาคมเข้มมองตามร่างโปร่งบางของใครอีกคนที่กำลังก้าวขึ้นรถยนต์คันหรูก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไปด้วยความเร็ว ทิ้งให้คนตัวสูงมองตามไปจนลับสายตา
ช่างเหมือนหัวใจของใครคนหนึ่งที่กำลังถูกทิ้งให้อยู่อย่างเดียวดาย
ความรักที่เคยหวาน ของสองเรา
วันนี้มันจืดจาง อึดอัดใจ
เธอก็ไปกับเขาได้เลย
อย่าฝืน…
เสียงประตูห้องพักถูกเปิดออก ร่างโปร่งบางเดินเข้ามาในห้องพัก ดวงตากลมโตกวาดสายตามองไปรอบห้องพักเล็กๆก่อนถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย พลางสอดส่องสายตามองหาคนที่น่าจะอยู่ในห้อง แล้วก็เห็นร่างสูงกำลังยืนเงียบอยู่ที่ระเบียง ร่างบางกรอกตาอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะสาวเท้าเข้าห้องนอนไปโดยไม่คิดจะเอ่ยทักใครอีกคนสักคำ
คนตัวสูงที่รับรู้การกลับมาของคนตัวขาวตั้งแต่แรก ริมฝีปากบางยกยิ้มฝืนๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่ตัวเขาโดนเมิน ชายหนุ่มยิ้มให้กับตัวเองน้อยๆ พลางทอดสายตามองไฟตามตึก ร้านรวงที่พากันเปิดไฟสว่างไสวส่งผลให้ค่ำคืนดูไม่เงียบเงาอย่างท่ควรจะเป็น แต่ช่างแตกต่างกับหัวใจของเขาเหลือเกิน ที่ถึงแม้จะมีแสงไฟคอยให้แสงสว่างแต่ในความรู้สึกนั้นกลับมืดมน เงียบเหงา เย็นเฉียบไปทั้งหัวใจ
หากหมดรักก็จากไป ปล่อยไว้ยิ่งปวดใจ
ถ้าทั้งใจมีเขาอยู่
ชายหนุ่มสาวเท้าเข้ามาในห้องนอน ตาคมเหลือบไปมองใครอีกคนที่กำลังนั่งเช็ดผมอยู่ที่หน้ากระจก ดวงตากลมโตเหลือบมองอีกคนเพียงครู่เดียวก่อนจะหันกลับมาเช็ดผมต่ออย่างไม่สนใจใยดี ไม่สนใจใครอีกคนที่ยืนส่งรอยยิ้มเก้อ ดวงตาคมมองร่างบอบบางแสนรักด้วยแววตาเจ็บปวด ก่อนจะปรับอารมณ์สายตาก่อนจ้องมองอีกคนผ่านกระจก สายตาแห่งความรัก ห่วงหาอาทรเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
“ไปหาลูกค้ามาเหนื่อยไหมครับ” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถามอย่างห่วงใย ดวงตาคมตวัดสายตามอง สายตาที่เคยมองมาด้วยความรักแต่วันนี้กลับมีแต่ความเย็นชา
“ถามทำไม คุณบอกแล้วไง ว่าอย่ามายุ่งเรื่องงานของคุณ” คนตัวขาวตอบเสียงตวัดด้วยความไม่พอใจ
“แทคก็แค่ถามเฉยๆเองครับ” คนตัวสูงเอ่ยบอกอีกคนเสียงอ่อน ดวงตาคมดูซึมไปถนัดตา ยิ่งคนตัวขาวเห็นอาการของคนตรงหน้าก็ยิ่งหงุดหงิด
คนตัวขาวสะบัดพรึบลุกขึ้นกระทันร่างโปร่งบางในชุดคลุมอาบน้ำ สาวเท้าเดินออกไปนอกห้องด้วยอารมณ์ แต่ไม่ทันที่จะเดินไปพ้นประตูดี แรงกอดรัดจากทางด้านหลังก็ทำให้ขาเรียวหยุดชะงัก ใบหน้าหล่อคมซุกเข้าที่ซอกคอขาวอย่างโหยหาบรรยากาศเก่าๆที่คุ้นเคย
“โกรธแทคมากเลยหรอครับ ขอโทษนะครับคนดี ที่ถามเซ้าซี้” เสียงนุ่มเอ่ยกระซิบชิดใบหูขาว ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมาสัมผัสที่ซอกคอหอมที่ส่งกลิ่นหอมหวานเฉพาะตัวของคนตัวขาว
“ปล่อย….” คนตัวขาวพูดเสียงนิ่ง พลางแกะมือใหญ่ที่โอบรัดรอบเอวอยู่ ก่อนจะหันพาร่างออกมา ดวงตาคู่สวยนิ่งสนิทไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ
เพี้ยะ
ฝ่ามือขาวตวัดกระทบเข้ากับแก้มตอบไม่เบานัก แต่ก็สามารถทำให้ใบหน้าหล่อหันไปตามทิศทางของมือได้ คนตัวสูงค่อยๆหันใบหน้ากลับมามองคนตรงหน้า ริมฝีปากบางที่อีกคนเคยชอบมันนักหนายกยิ้มน้อยๆ แต่แววตาที่ร่างสูงแสดงออกไปนั้นฉายแววเจ็บปวด อ่อนล้ากับการกระทำของคนรักเหลือเกิน แม้ดวงตาของชายหนุ่มจะปราศจากหยดน้ำตา แต่ภายในใครจะรู้ว่า หัวใจของเขานั้นกำลังร่ำไห้อย่างหนัก หมดแล้วสินะ ความรักที่เคยมีให้กัน คำสัญญาที่บอกว่าจะรักกันไปจนวันสุดท้าย เมื่อละครเดินทางมาถึงตอนจบ เมื่อความรักของเราเดินทางมาถึงปลายทาง เมื่อคนอย่างเขานั้นไม่สามารถพาคนรักเดินไปด้วยกันจนสุดทางได้ ก็คงถึงเวลาที่จ้องต้องปล่อยให้เขาไปตามทางของเรา ปล่อยให้ใครอีกคนที่มีแรงมากพอที่จะทำให้อีกคนไปถึงฝันได้
คงถึงเวลาแล้วใช่ไหม
ถึงเวลาที่เขานั้นจะต้อง…ปล่อยมือ
ไม่ต้องหาคำปลอบโยน สุดท้ายเธอก็ไป
คำลา คำเดียวก็พอ
“พรุ่งนี้คุณจะย้ายไปอยู่กับ มินจุน” เสียงหวานเอ่ยนิ่ง ราวกับไม่รู้สึกอะไร ราวกับเป็นประโยคบอกเล่า แต่อีกคนที่ได้ยินกลับรู้สึกเหมือนโดนไม้หน้าสามฟาดแสกหน้า เจ็บยิ่งกว่าโดนอีกคนตบหน้าเมื่อครู่ หัวใจปวดหนึบเรากับมีคนมาบีบไว้เมื่อได้ยินคนรักเอ่ยออกมา
ไม่ใช่ไม่รู้มาก่อนว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้น แต่ต้นเหตุก็คงจะเริ่มจากตัวเขาเอง ตัวเขาเองนั้นเป็นเพียงพนักงานส่งเอกสารจนๆคนหนึ่ง ที่ไม่ได้มีเงินทองมากมาย เงินเดือนน้อย ไม่ได้มีรถยนต์คันหรู มีเพียงมอเตอร์ไซด์ช้อปเปอร์เก่าๆคันนึง ไม่ได้มีบ้านใหญ่ๆคอนโดหรูๆอยู่ มีเพียงห้องพักเล็กๆ
ครั้งหนึ่งตัวเขาเคยเชื่อว่า ความรักที่มั่นคงนั้นจะสามารถพาเราสองคนก้าวผ่านอุปสรรคไปได้ แต่มาวันนี้กลับไม่ได้ เมื่อมีคนคนนึงก้าวเข้ามา เข้ามาเสนอตัวว่าเขานั้นมีทุกอย่างที่เหนือกว่าผู้ชายอย่าง อ๊คแทคยอน สามารถทำให้นิชคุณคนรักของเขานั้นมีความสุขได้ ก็ไม่แปลกใช่ไหมที่สุดท้ายจะต้องเป็นตัวเขาเองที่ ‘สมควร’ จะปล่อยมืออีกคนไป
“หรอครับ จะไปพรุ่งนี้เลยหรอ เมื่อกี้ขอโทษนะครับ แทคก็แค่ อยากจะกอดคุณเป็นครั้งสุดท้าย”
ก็แค่นั้น….
“ออกไปได้ล้ะ คุณจะนอน แล้วก็หยุดคร่ำครวญอะไรที่มันน่ารำคาญแบบนี้สักที เบื่อที่จะฟังเต็มทนละ” มือขาวผลักอีกคนให้พ้นจากประตูห้องนอนไป แล้วปิดประตูอย่างไม่เบาแรงนัก ทิ้งให้ใครอีกคนยืนเคว้งอยู่หน้าประตูห้อง น้ำตาชายหนุ่มไหลออกมาจากดวงตาคู่คม แม้จะไม่มีเสียงสะอื้นให้ได้ยินแต่ก็ไม่อาจห้ามน้ำตาให้หยุดไหลได้
น้ำตาลูกผู้ชายที่เขากำลังเสียให้กับคนที่เขารักสุดหัวใจ
ไม่ต้องมายื้ออีกแล้ว หมดไจก็ไปเหอะเธอ
ร่างสูงยืนผิงกำแพงมองคนตัวขาวที่กำลังลากกระเป๋าเดินทางสีแดงใบโปรดที่ ร่างบางหยุดอยู่ตรงหน้าอีกคน ดวงตากลมโตจ้องมองหน้าคนตัวสูงอย่างไร้ความรู้สึก มือขาวยืนกุญแจห้องที่เคยปั้มเอาไว้คืนให้กับอีกคน
“อ่ะ เอาคืนไป ไม่รู้จะเก็บไว้ทำไม รก เกะกะ” เสียงหวานเอ่ยบอก พวงกุญแจรูปแมวน้อยที่เปรียบเสมือนตัวของคนตัวสูงที่คนทั้งคู่เคยสั่งทำไว้เป็นตัวแทนของกันและกัน กำลังถูกส่งคืนสู่เจ้าของ ดวงตาคมก้มลงมองพวงกุญแจในมือแล้วยกยิ้มให้กับรูปแมวน้อยตรงหน้า เขารู้สึกว่าตัวเขาคงไม่ต่างจากพวงกุญแจนี่มากนัก
สุดท้ายก็โดนทิ้งเหมือนกัน
โดนเจ้าของทิ้งอย่างไม่ใยดี
“ไปนะ ลาก่อน” เสียงล้อกระเป๋าลากที่ค่อยห่างออกไป เหมือนหัวใจของคนที่ยืนอยู่ตรงนี้เหมือนเต้นช้าลงไปเรื่อยๆ หยดน้ำตาร่วงลงมากระทบพวงกุญแจแมวน้อยในมือ ความเปียกชื้นทำให้เขารู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดตรงหน้าเป็นเรื่องจริง
.
.
.
.
.
Flash back
“มาอยู่กับแทคลำบากนะ คุนนี่จะทนได้หรอ”
“ทนได้สิ แค่มีแทค ลำบากแค่ไหนคุณก็ไม่กลัว”
.
.
“คุณครับ แทคจนแบบนี้คุณยังจะรักแทคอยู่ไหม”
“แทครักที่แทคเป็นแทคนะ คุณไม่แคร์หรอกว่า แทคจะรวยจะจนแค่ไหน คุณรักแทคนะ แทคสัญญาได้ไหมว่าจะรักคุณตลอดไป”
.
.
.
“ครับ แทคสัญญา”
‘คำสัญญา ถ้ารักษาไม่ได้ก็เป็นเพียงแค่ลมปากที่พัดผ่านไปเท่านั้น คำสัญญาเป็นสิ่งที่มีค่า ถ้าเรารักษามันด้วยคำมั่นสัตย์ปฎิญาณ ความแน่นอน คือ ความไม่แน่นอน ของทุกๆอย่างบนโลกนี้ที่เรายืนเวลายังทำให้เปลี่ยนไป แล้วนับประสาอะไรกับหัวใจของคนที่อาจจะเปลี่ยนไปตามกาลเวลา คำสัญญาก็เช่นกัน….’
Talk: สวัสดีจ้า หน่วงไหมยูววว อิอิอิอิอิอิอิอิ
คิดถึงจังเยย นี่เป็นขัดดอกตามฟิลจริงๆ ฟังเพลงแล้วมันโดนใจ เจ็บในใจจึ้กๆ เลยเอามาโซโล่สักหน่อย เป็นตอนที่เขียนเร็วที่สุดในประวัติการณ์ คืนเดียวเสร็จ โอ้วมายก็อต
ยังไม่ลืมกันใช่มะ ใครลืมปรับ200จริงๆ
55555555555555555555555555555 คิดถึงคนอ่านจริงๆนะ ไม่คิดถึงไม่ปั่นเร็วขนาดนี้หรอก พูดเลย อิอิ
นี่สอบเครียดมากจะเป็นบ้า เลยมาปั่นฟิคระบายอารมณ์นิสนึง
คุยได้เหมือนเดิมนะคะ @iceziey0810 นะคะ เมนชั่นมาจ้า
กรี้สสสสสสสสสสสสสสสสส ไปล้ะ โคตรง่วงเบย
บั้ยบายยย
Love you all
Thankyou
ความคิดเห็น