Taeckhun นอก สาย ตา

ลำดับตอนที่ #12 : นอกสายตา Epidose8

SF taeckhun

นอกสายตา….

Epidose8

By: iceziey0810

หากเธอบอกว่ารักกัน ฉันก็จะเชื่อเธออีกสักครั้ง…….

มือแกร่งที่กำลังกอบกุมมือขาวๆของอีกคนไว้ ไม่รัดแน่นจะเกินไปแต่ก็ไม่ปล่อยให้หลวมเสยจนอยากจะปล่อยมือ ให้ความรู้สึกอบอุ่น รู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของแต่ก็ไม่ผูกมัดจนเกินไป หลังจากผ่านประโยคบอกรักภายในตู้โทรศัพท์นั้น ก็ไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้นอีกระหว่างคนทั้งคู่ มีเพียงมือคู่หนึ่งที่กำลังสอดประสานกันไว้ โดยมีเสียงเสียงสายฝนที่กำลังตกอยู่ด้านนอกเป็นตัวช่วยถ่ายทอดความรู้สึกของคนหนึ่งไปยังอีกคนหนึ่ง ความหนาวเย็นเริ่มแผ่ปกคลุมไปรอบๆบรรยากาศ กระจกใสของตู้โทรศัพท์เริ่มเย็นจัดจนเกิดหมอกจางๆ แต่ในความรู้สึกของนิชคุณนั้น ภายในตู้มันช่างอบอุ่นเสียเหลือเกิน อากาศไม่ได้หนาวเหน็บอย่างที่ควรจะเป็นเลยสักนิดแต่กลับอบอุ่นไปทั้งร่าง จนบางครั้งก็แอบอบอุ่นไปทั้งหัวใจ…..

เวลาผ่านไป ฝนที่ทำท่าเหมือนจะตกหนักเริ่มซาลง ร่างสูงหันมองไปรอบๆ ก็เห็นว่าพอที่จะพาคนตัวเล็กออกไปจากตรงนี้ได้ มือแกร่งค่อยๆปล่อยจากมือขาวแล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋าเป้ใบใหญ่ของตัวเอง พร้อมหยิบเสื้อบอลสีเขียวเบอร์10ของตัวเองออกมาแล้วยื่นให้คนตัวเล็กผิวขาวที่กำลังยืนก้มหน้าก้มตาอยู่ ถึงกับเงยหน้ามามองด้วยความสงสัย ตากลมๆภายใต้กรอบแว่นฉายแววสงสัย แก้มใสๆยิ่งซีดจัดเพราะอุณหภูมิทีลดลง ปากสีแดงสดซีดลงเล็กน้อยๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความน่ารักของคนตัวเล็กลดลงไปแม้แต่น้อยในสายตาของ อ๊คแทคยอน ร่างสูงส่งยิ้มหวานให้คนตัวเล็กตรงหน้า แล้วก็พูดประโยคที่ทำให้หัวใจดวงน้อยๆของคนฟังเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้อีกครั้ง

“ใส่เสื้อผมไว้สิครับ เสื้อนักเรียนบางจะตาย เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอานะครับ” มือใหญ่เลื่อนเสื้อเข้ามาใกล้ใบหน้าขาวๆขึ้นมาอีก แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าอีกคนจะรับเสื้อของตน

“ใส่สิครับ ผมซักแล้วนะ หอมด้วยย” ก็ยังไม่มีการตอบรับจากคนตัวเล็กตรงหน้าอยู่ดี  จนร่างสูงที่ยืนถือเสื้ออยู่นาน ต้องก้มลงไปกระซิบข้างหูขาวของอีกคนเบาๆ แต่ก็เป็นประโยคที่เรียกให้เลือดวิ่งไปรวมกันที่แก้มขาวๆของคนตัวเล็กได้ไม่อยาก

“เสื้อคุนนี่บางมากเลยนะเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ใส่เสื้อผมทับไว้เถอะ ผมไม่อยากให้ใครมามองหุ่นแฟนผม ผมจะเก็บไว้ดูคนเดียว ผมหวง” ทันทีที่จบประโยค คนตัวเล็กก็แทบจะคว้าเสื้อบอลมาสวมแทบจะทันที เมื่อร่างสูงเป็นปฏิกิริยาของคนตัวเล็กก็ถึงกับหัวเราะขำขึ้นมาทันที ซึ่งก็ทำให้อ๊คแทคยอนได้เห็นอาการค้อนขวับเหมือนไม่พอใจจากอีกคน ซึ่งเจ้าตัวคิดว่าเป็นการค้อนที่น่ารักที่สุดในโลกเลยก็ว่าได้และร่างสูงยังมั่นใจอีกว่า คงไม่มีใครเคยเห็นอาการแบบนี้จากนิชคุณแน่ๆ คงมีแค่เขาคนเดียว

แค่เขาคนเดียว

คนทั้งคู่พากันเดินออกมาจากตู้โทรศัพท์ เพื่อเดินไปยังป้ายรถเมล์เพื่อจะรอรถกลับบ้าน โดยที่อ๊คแทคยอนก็ยังคงจับจูงมือของอีกคนไว้ไม่ยอมปล่อย นิชคุณที่เอาแต่ก้มหน้ามองมือของคนที่ถูกใครอีกคนจับไว้ มือที่ยอมให้เขาจับจูงได้ง่ายๆ เพียงแค่ประโยคสารภาพรักแค่ประโยคเดียว ไม่สิ เขาแค่บอกชอบเท่านั้น แต่ทำไมหัวใจดวงน้อยๆนี้ถึงได้เต้นแรงนัก เหมือนหัวใจที่เคยหนาวเหน็บได้มาเจอกับไออุ่นที่โหยหามาตลอด จนลืมเรื่องราวต่างๆไปจนหมดสิ้น ลืมไปว่าอ๊คแทคยอนจะมีใครอยู่แล้วหรือไม่ หรือบางทีตนอาจจะเป็นได้แค่ของเล่นคั่นเวลา นิชคุณก็ยอมจะไม่ขอคิดอะไรทั้งสิ้น จากคนที่เคยอยู่นอกสายตามาตลอดแล้ววันนี้ได้เข้ามาอยู่ในสายตาของอ๊คแทคยอนบ้าง แค่นี้ก็มีความสุขแล้วจริงๆ…

“คุนนี่ ดึกแล้ว ผมว่ารถเมล์ไม่มีแล้วล่ะ เดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่ไปส่งนะ” จู่ๆร่างสูงก็พูดขึ้นมา เล่นเอาคนตัวเล็กรีบปฏิเสธแทบจะทันที

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเรานั่งกลับคนเดียวก็ได้ แทคยอนไม่ต้องย้อนไปย้อนมาหรอก เราเกรงใจ”

“ได้ยังไงล่ะครับ ปล่อยให้แฟนกลับคนเดียวได้อย่างไง ผมเป็นห่วงคุนนี่นะ” เสียงพูดที่ไม่เบานัก แต่ก็ดึงความสนใจจากคนรอบข้างได้อย่างดี ถึงแม้ในบริเวณป้ายรถเมล์นั้นคนจะไม่พลุกพล่านนัก แต่ก็ทำให้สายตาของคนรอบข้างหันมามองคนทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี ทำให้คนตัวเล็กขี้อายที่ยืนก้มหน้าอยู่แทบอยากจะมุดดินหนีไปเสียดื้อๆ

ไม่นานเกินรอ แท็กซี่ก็มาจอดรับ ร่างสูงรีบดันคนตัวเล็กให้ขึ้นไปก่อนแล้วตนเองก็ตามขึ้นไป บรรยากาศภายในแท็กซี่คลอไปด้วยเสียงเพลงเบาๆที่คุณโชเฟอร์เปิดคลอ เข้ากันได้ดีกับบรรยากาศฝนตก และก็บรรยากาศในหัวใจชองคนตัวเล็กเหลือเกิน

เธออาจมองว่ามันทั่วไป
เธอไม่ได้มีท่าทีอะไร
เธอก็จริงใจของเธออย่างนี้
พูดคุย เธอก็คุยด้วยกันทุกราย
ประสาของคนที่ยิ้มง่าย นิสัยดี
ไม่พิเศษกับใคร

นิชคุณแอบมองหน้าของคนตัวสูงที่กำลังนั่งอมยิ้มน้อยๆพลางจับมือตนอยู่ ใบหน้าหล่อที่กำลังหันไปมองบรรยากาศภายนอกตัวรถ คนตัวเล็กเผลอจ้องอยู่นานพลางปล่อยจิตใจให้ล่องลอย คิดไปต่างๆนาๆ คิดทบทวนเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นกับตน คำบอกรักของคนตัวสูงจะเป็นความรู้สึกจริงๆของอีกคนหรือไม่ นิชคุณจ้องหน้าร่างสูงอย่าลืมตัว จนคนที่ถูกจ้องรู้สึกตัว ตาคมเข้มหันมาสบกับตากลมโตของอีกคน ร่างสูงระบายยิ้มอ่อนโยนส่งมาให้

ก็เธอไม่คิดอะไรกับฉัน
เธอจึงไม่เห็นอาการหวั่นไหว
แต่ฉันคิดเลยไปไกล
อยากจะขอร้องกัน

“หนาวหรอครับ มานั่งใกล้ๆนี่มา” ร่างสูงเอ่ยเรียกคนตัวเล็กให้เข้าไปนั่งชิดกับตน แต่เมื่อคนตัวเล็กจะยังไม่รู้สึกตัวเพราะอีกคนยังจ้องหน้าตนไม่เลิก จนร่างสูงต้องเอื้อมมือไปคว้าเข้าที่เอวบางของอีกคนแล้วดึงร่างมาแนบชิดตนเอง นิชคุณที่เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตนเองนั้นโดนดึงไปนั่งแนบชิดกับร่างสูง ที่ยิ่งเบิกตาโตอย่างตกใจเพราะท่าทางตอนนี้ คนตัวเล็กแทบจะนั่งตักอีกคนอยู่มะรอมมะร่อ มือขาวค่อยๆดันอีกคนออกห่าง แต่มือแกร่งกับกดศีรษะเล็กให้แนบกับหน้าอกแกร่งของตัวเอง จนดูเหมือนคนตัวเล็กกำลังซบอกของร่างสูงอยู่ แทคยอนก้มไปกระซิบข้างหูของนิชคุณเบาๆ

“นอนนะ เดี๋ยวถึงบ้านแล้วจะปลุกนะ นั่งกันแบบนี้อุ่นดีเนอะ”

อย่าทำอะไรให้ใจฉันสั่น
อย่าทำอะไรให้มันคิดได้
ว่าชอบกัน ว่าซึ้งใจ
ยิ่งใกล้ยิ่งดีเท่านั้น
อย่าทำอะไรที่มันก้ำกึ่ง
อย่าทำให้คน คนนึงยิ่งใฝ่ยิ่งฝัน
อย่าทำร้ายจิตใจของคนไหวหวั่น
ให้เจ็บด้วยการไม่ตั้งใจ

เมื่อเวลาผ่านไป รถแท็กซี่ก็พามาส่งถึงบ้านของคนตัวเล็ก บ้านเดี่ยวสองชั้น ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่นัก แต่ก็น่าอยู่ แลดูอบอุ่นเหมือนเจ้าของบ้านไม่มีผิด แต่ช่างน่าแปลกใจเหลือเกินที่วันนี้บ้านกลับเงียบผิดปกติ ไม่มีไฟเปิดไว้สักดวง อ๊คแทคยอนจำได้ว่า ปกติจะต้องมีไฟหน้าบ้านเปิดไว้เสมอ แต่วันนี้กลับมืดสนิทราวกับไม่มีคนอยู่ ร่างสูงก้มหน้ามองคนที่ผล็อยหลับอยู่ที่หน้าอกของตนแล้วอมยิ้มน้อยก่อนค่อยๆ เขย่าไหล่บอบบางเพื่อปลุกคนในอ้อมกอดเบาๆ

“คุนนี่ครับ ถึงบ้านแล้วนะ ตื่นนะครับ” เสียงนุ่มทุ้มที่กำลังกระซิบอยู่ข้างหู เรียกให้คนหน้าสวยที่เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ตื่นขึ้นมา เปลือกตาสีขาวน้ำนมค่อยๆลืมขึ้น ดวงตากลมโตปรับโฟกัสให้มองภาพตรงหย้าให้ชัดเจนขึ้น ก็พบภาพชายหนุ่มคนนึ่งที่กำลังก้มลงมองตนเองอยู่พร้อมเผยรอยยิ้มหวานยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มทั้งสองข้าง เมื่อคนตัวเล็กเห็นชัดว่าคนตรงหน้าเป็นใครก็ถึงกับรีบก้มหน้างุดแล้วก็ยิ่งตกใจเข้าไปอีก เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังนอนหนุนกับอะไรอยู่ เสื้อนักเรียนสีขาวที่อยู่บนร่างสูงใหญ่ ความแน่นของกล้ามเนื้อหน้าอกที่ตนเองนอนหนุนอยู่ เสื้อนักเรียนที่ปักชื่อของเจ้าของเสื้อไว้อย่างชัดเจน “OK TAECYEON”

คนตัวเล็กรีบผละออกอย่างไว ใบหน้าขาวใสขึ้นสีแดงระเรื่อทันที มือบางกำแน่นว่างไว้ที่หน้าตัก อย่างคนที่เขินแล้วทำอะไรไม่ถูก จนแทคยอนที่ลอบมองปฏิกิริยาของคนตัวเล็กอยู่ถึงกับหลุดหัวเราะกับอาการไปไม่เป็นของอีกคนออกมาอย่างเอ็นดู ร่างสูงจ่ายค่าแท็กซี่เสร็จมือใหญ่ก็คว้าเข้าที่ข้อมือขาวแล้วจับจูงคนที่ยังดูเหมือนยังหน้าแดงก่ำแถมยังมึนๆอยู่ ให้ลงรถมา แล้วมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของคนตัวเล็ก

“ทำไมบ้านมืดจังครับ ไม่มีใครอยู่หรอ” ร่างสูงก้มหน้าลงมาถามคนข้างกาย

“อื้มม คุณแม่มีธุระที่บ้านคุณยายน่ะ”  คนตัวเล็กเอ่ยตอบพลางล้วงหากุญแจบ้านในกระเป๋าเป้สีแดงของตัวเอง

“คุนนี่อยู่กะคุณแม่2คนหรอ แล้วคุณพ่อล่ะ” คนตัวเล็กที่กำลังหากุญแจบ้านอยู่นั้นถึงกับชะงักเมื่อได้ยินร่างสูงเอ่ยถึงคุณพ่อของตน ใบหน้าสวยหันมาสบตาอีกคน ดวงตากลมคลอไปด้วยหยาดน้ำตาใส แต่ริมฝีปากกลับยกยิ้มกว้าง

“ใช่ เราอยู่กับคุณแม่2คน คุณพ่อจากเราไปแล้วล่ะ” จบประโยคน้ำตาที่พยายามกลั้นอยู่ก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แต่ไม่ได้เป็นน้ำตาแห่งความแห่งความเสียใจแต่เป็นน้ำตาของความคิดถึงมากกว่า จนแทคยอนที่มองหน้าอีกคนอยู่ ที่ตกใจเมื่อเห็นคนตัวเล็กที่จู่ๆก็ร้องไห้ออกมา มือใหญ่ถึงกับเอื้อมไปเช็ดน้ำตาที่แก้มขาวๆให้อย่างเห็นใจ

“ผมขอโทษนะ ที่ถามคำถามที่ไม่ควรถามเลย ไม่ร้องไห้นะครับ” ร่างสูงเอ่ยอย่างรู้สึกผิด ตาคมมองใบหน้าขาวด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก แต่มีความรู้สึกหนึ่งที่เริ่มชัดเจนขึ้นภายใจจิตใจของอ๊คแทคยอน

“ไม่เป็นไรหรอก เราก็เป็นแบบนี้แหละ เราก็แค่คิดถึงท่านเท่านั้นเอง” รอยยิ้มหวานจากคนตัวเล็กส่งไปให้ ยิ่งทำให้ร่างสูงยิ่งรู้สึกว่าคนตรงหน้าช่างบอบบางเหลือเกิน เหมือนแก้วน้ำที่เวลาโดนกระทบกระแทกก็พร้อมจะแตกตลอดเวลา ยิ่งมองก็ยิ่งอยากปกป้อง อยากดูแลคนตรงหน้า ไม่อยากให้คนตรงหน้าเสียใจ แบบนี้เข้าเรียกว่า “รัก” ไหมนะ…..

“คุนนี่ครับ ไหนๆคืนนี้คุณแม่ก็ไม่อยู่ แล้วนี่ก็ดึกมากแล้ว ขอผมค้างที่บ้านคุนนี่ได้ไหมครับ”

“ให้ผมได้อยู่เป็นเพื่อนคุนนี่นะครับ คืนนี้”

.

.

.

.

.

.

2be continue

Talk: กลับมาล้าวววววววว หวานไหมจ้ะ อิอิ ก็ไม่รู้สินะ ก็อินเลิฟอ่านะ 5555555555555555555555555555555555555555

กิกิกิ มันหวานแปลกๆป้ะ สไตล์เราเหมือนเดิม อย่าไว้ใจ 5555555555555555555 ดูดิ จะขอเค้าเข้าบ้านด้วย แม่ก็ไม่อยู่ วั้ยยยยยยยยยยยยยยยย แล้วรู้จักบ้านเค้าได้ไงอ่ะ พี่แทคจะรักพี่คุณจริงๆมั้ยน๊า วั้ยยยยยยยยยยยยยย คนอ่านจะเดาถูกมั้ยน๊า

555555555555555555555555 เราไปดูคอนมานะ ใครเจอเราก็บอกกันบ้าง เพราะเหมือนเจอคนอ่านฟิคเราหล่ยคนเลยแหละ เขินมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก 55555555555555555555555555555 ขอบคุณสำหรับการติดตามนะจ้ะ

เลิฟยู นะคะ เม้าส์มอยกันได้ที่เดิม ทวิตสะเตอร์ @iceziey0810

Thank you and love you all

Byeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee