คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อดีตแห่งรัก Epidose1
Love in the past อดีตแห่งรัก….
Epidose one
แชะ แชะ แชะ
“ดีครับ หันซ้ายนิดนึงครับ สวยครับ เงยหน้าขึ้นอีกนิดครับ โอเคสวยมากครับ” เสียงชัตเตอร์กล้องถ่ายรูปตัวสวย ดังขึ้นรัวๆแทบจะไม่หยุดพัก เสียงช่างถ่ายภาพคนดังที่สั่งให้หมุนซ้ายที ขวาที ไปเรื่อยๆอย่างไม่หยุด ก็ไม่ได้ทำให้นายแบบหนุ่มดาวรุ่งหน้าสวยชื่อดัง แสดงอาการอิดออดเบื่อหน่ายออกมาเลยสักนิด ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะเหนื่อยจนแทบขาดใจก็ตาม
“อ่า โอเคครับ พอได้ เดี๋ยวน้องคุณเบรคสัก15นาที ก่อนนะครับ แล้วค่อยเปลี่ยนชุดถ่ายเซตสุดท้าย ก็เสร็จแล้วนะครับ” เสียงตากล้องหนุ่มเอ่ยบอกร่างบาง เจ้าตัวก็ได้แต่ก้มรับหัวแล้วยิ้มน้อยๆก่อนหมุนตัวลงจากฉากมาอย่างรวดเร็ว
“พี่มินแจ ขอน้ำ” ร่างบางหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้กำมะหยี่สีแดงตัวสวย ที่ทีมงานสต๊าฟทั้งหลายจัดไว้ให้ พร้อมเอ่ยปากเรียกหาผู้จัดการของตนแทบทันที ทั้งๆที่ตัวเองนั่งหลับตาอยู่แท้ๆ
“น้องคุณ น้ำแร่ไม่มี เอาน้ำธรรมดาได้ไหม พี่ไปหาซื้อแล้ว ร้านแถวนี้ไม่มีเลย” พี่มินแจ หรือ คิมมินแจ ผู้จัดการส่วนตัวของร่างบาง หรือจะเรียกว่า “คนรับใช้ส่วนตัว” ก็คงจะไปแปลกนัก ทันทีที่ได้ยินผู้จัดการของตนพูด ร่างบางก็ลืมตาแล้วหันมามองหน้าคิมมินแจแทบจะทันที ดวงตากลมสวยฉายแววขุ่นข้อง เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ส่งเข้าเล่นงาน คิมมินแจแทบจะทันที
“แล้วทำไมไม่มี ทำไมพี่ไม่เตรียมพร้อม พี่ก็รู้ว่าคุณต้องดื่มน้ำแร่หลังถ่ายแบบเสร็จ ทำไมไม่เตรียมให้พร้อมตั้งแต่เมื่อเช้า เรื่องแค่นี้พี่จัดการไม่ได้หรือยังไงห้ะ!” เสียงหวานๆที่ใครๆก็ตามต่างบอกว่า ไพเราะราวกับเสียงสวรรค์ แต่ในตอนนี้กำลังเต็มไปด้วยอารมณ์โกธร และพร้อมที่จะวีนเหวี่ยงได้ทุกๆ2นาที
“พี่ขอโทษ พี่ลืมจริงๆ เอาน้ำธรรมดาไปก่อนนะน้องคุณนะ” คิมมินแจ ยกมือทั้งสองข้างขึ้นถูพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนปนขอร้องไปให้ร่าง ดวงตากลมโตตวัดสายตาค้อนขวับไปให้ มือเรียวฉวยขวดน้ำเปล่าเย็นเฉียบมาไว้ในมืออย่างไม่เต็มใจนัก
“อย่าให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกนะ พี่มินแจ พี่เป็นคนดูแลคุณ พี่ก็ต้องทำทุกอย่างให้มันเฟอร์เฟค คุณไม่ชอบทำงานกับคนที่ไม่มีประสิทธิภาพนะ หยิบสเปรย์น้ำแร่มาสิ ด่วน ร้อนมาก!” ทันทีที่สิ้นคำสั่ง คิมมินแจก็แทบจะถลาไปหยิบ ขวดสเปรย์น้ำแร่ยี่ห้อดังจากกระเป๋าเมคอัพส่วนตัว ราคาแพงลิบของพ่อนายแบบหนุ่มแทบจะทันที เพราะถ้าขืนมัวชักช้า ได้มีองค์ลงอีกแน่ๆ วันนี้ก็หลายคดีแล้วสำหรับตัวเขาเองกับร่างบาง
“นี่จ้ะ น้องคุณ เดี๋ยวถ่ายแบบเสร็จ น้องคุณต้องรีบแต่งตัวเลยนะครับ เพราะเย็นนี้งานafter party บริษัทRed dimond ที่เราไปเดินแบบให้ครั้งก่อนเค้าจัดงานฉลองยอดขายสูงสุดในไตรมาสแรก เค้าเชิญน้องคุณ…”
“คุณไม่ไป” มือเรียวสวยที่กำลังพ่นสเปรย์น้ำแร่ใส่ใบหน้าสวย ถึงกับชะงักเมื่อรู้ว่า เวลาว่างตอนเย็นของตนเองนั้นจะไม่ว่างเสียแล้ว ร่างบางกระแทกกระป๋องสเปรย์น้ำแร่ลงโต๊ะอย่างแรง จนทำให้คิมมินแจถึงกับสะดุ้งกับอารมณ์ของอีกคน
“โถ่ววว น้องคุณ อันนี้มันงานด่วนจริงๆนะ ทางโน้นเค้าต้องการให้น้องไป พี่จินยองเพิ่งโทรมาบอกพี่น่ะ” คิมมินแจแทบจะร้องไห้ เมื่อถูกอีกคนปฏิเสธแบบแทบจะสิ้นเยื่อขาดใย ผู้จัดการคนเก่งถึงกับรีบถลาเข้าไปจับมือนิ่มของอีกคนอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมโตของนายแบบหน้าสวย ตวัดสายตามองอย่างไม่พอใจ เมื่อรับรู้ว่าท่านประธานค่ายรับงานโดยไม่เคยปรึกษาตนก่อน
“แล้วทำไมคุณต้องไป ถ้าพี่จินยองอยากไปก็ให้พี่เค้าไปเองสิ วันนี้คุณไม่ว่าง คุณต้องการพักผ่อน นูน่าครับ คุณต้องไปแต่งตัวที่ไหนครับ” ร่างบางตัดบทแทบจะทันที ประกอบกับมีโค้ดดี้ช่างแต่งหน้าประจำกองถ่ายแบบ เดินผ่านมาพอดีจึง ร่างบางไม่รอช้าจึงถือโอกาสเลี่ยงทันที
“น้องคุณ หายเหนื่อยแล้วหรอคะ นูน่าว่าพักอีกนิดมั้ยคะ เดี๋ยวจะเป็นลมเอาน๊า” นูน่าคนสวยบอกร่างบางอย่างเป็นห่วง แต่ในใจก็ชื่นชมในสปิริตการทำงานของคนตัวเล็ก เป็นถึงนายแบบดาวรุ่งแท้ๆแต่ไม่มีอาการหยิ่ง ยโส เรื่องมากให้ทีมงานได้ลำบากใจเลยสักครั้ง
“คุณพักพอแล้วครับ รีบถ่ายดีกว่า จะได้เลิกงานเร็วๆ พวกพี่ๆก็จะได้พักเร็วๆไงครับ” รอยยิ้มสวยใสซื่อ เกิดขึ้นบนริมฝีปากอิ่มของร่างบาง ยิ่งทำให้นูน่าคนสวยเคลิ้มไปกับรอยยิ้มหวานๆนั่นเข้าไปอีก
“ถ้างั้นน้องคุณตามพี่มาเลยค่ะ เดี๋ยวพี่พาไปส่งที่ห้องแต่งตัวแล้วจะเดินไปบอก ช่างถ่ายรูปให้นะคะ” ร่างบางเดินตามนูน่าคนสวยไปทันที ทิ้งให้ คิมมินแจยืนทำหน้าจะร้องไห้แหล่ไม่ร้องไห้แหล่อยู่ตรงนั้น คิมมินแจรู้ดีกว่า คนร่างบางนิสัยเป็นอย่างไร รอยยิ้มใสซื่อบริสุทธิ์ที่ผู้คนต่างพากันหลงใหล มันก็เป็นเพียงแค่สิ่งที่เจ้าตัวสร้างขึ้นมาเพื่อการค้าเท่านั้น กิริยาสุภาพอ่อนโยน หวานละมุน ก็ล้วนเป็นสิ่งปรุงแต่งทั้งสิ้น เพราะ ตัวตนจริงๆของ “นิคคุณ หรือ คุนนี่” นายแบบหนุ่มหน้าสวย ดาวรุ่งพุ่งแรง ของสังกัดYP modeling ผู้เป็นเจ้าของรางวัล นายแบบดาวรุ่งแห่งปี เป็นนายแบบคนแรกที่เข้าวงการปุ๊บก็ได้ถ่ายแบบลงนิตยสารฉบับชั้นแนวหน้าของประเทศทันที ได้เล่นเป็นพระเอกมิวสิกวีดีโอของนักร้องชื่อดังของวงการ ไหนจะงานถ่ายแบบโฆษณาอีกนับไม่ถ้วน ทั้งๆที่เพิ่งเข้าวงการมาเพียงแค่ปีกว่าๆเท่านั้น ใครจะรู้ตัวตนที่แท้จริงๆของ นิชคุณเท่า คิมมินแจคนนี้ไม่มีอีกแล้วล่ะ ต่อหน้าประชาชนคนส่วนใหญ่ ทุกคนอาจจะเห็นภาพนางฟ้า นิชคุณผู้ใจดี ยิ้มสวย ผู้มีใบหน้าที่อ่อนเยาว์ราวกับเด็กสาวแรกรุ่นทั้งๆที่ตนเองเป็นผู้ชายแท้ๆ แต่กับคิมมินแจนั้น นิชคุณก็เป็นแค่ เด็กหน้าสวย แต่ปากร้าย เอาแต่ใจ ไม่ชอบการถูกบีบบังคับ นิสัยหยิ่งยโสโอหัง ตามแบบฉบับคนดังไม่มีผิดเพี้ยน
@Red Dimond
“พี่จะไม่มาจริงอ่ะ นี่มันงานบริษัทนะ พี่เป็นประธานนะโว้ยยยยย จะให้ผมรับหน้าคนเดียวได้ไงเล่า” เสียงโวยวายผ่านตามสายโทรศัพท์ของหนุ่มร่างสูง หน้าตาหล่อเหล่าที่ดูโดดไปทางยุโรปเล็กน้อย
“อื้มม ฉันวางมือให้แกบริหาร มันก็เป็นงานของแก ถูกแล้วไม่ใช่หรอ อีกอย่างวันนี้ฉันไม่ว่าง ฉันต้องเคลียร์แผนการสอนอีก พรุ่งนี้เด็กๆจะเปิดเทอมแล้ว ฉันยุ่งไปไม่ได้หรอก” เสียงทุ้มนุ่ม เอ่ยบอกน้องชายตัวดีที่กำลังทำหน้าจะร้องไห้แหล่ไม่ร้องไห้แหล่อยู่ตอนนี้
“พี่!!!! พี่เป็นผอ. ทำไมต้องไปทำแผนการสอนวะครับ มันเป็นหน้าที่ของคุณครูประจำชั้นไม่ใช่หรือไง เอ๊ะ!หรือว่า พี่จะลงสอนเอง บ้า ไม่เอานะ แล้วใครจะมาช่วยผมทำบริษัทเล่า” เสียงโวยวายของน้องชายทำเอาคนเป็นพี่อดหัวเราะไม่ได้
“ฉลาดมากน้องชาย ฉันลงสอนวิชาพละ แค่ตัวเดียวเอง คุณครูพละขาดน่ะ แล้วอีกอย่าง แกก็เก่งขนาดนี้แล้ว จะต้องให้พี่ไปช่วยอะไรอีก หื้มมม” ถึงจะเพิ่งเข้ามารับช่วงต่อจากพี่ชายเข้าบริหารอย่างเต็มตัวในระยะเวลาไม่ถึงปี ก็สามารถทำรายได้ทะลุยอดสูงที่สุดในไตรมาสก็จริง แต่ทุกๆอย่างก็ล้วนอยู่ภายใต้การตัดสินใจของ พี่ชายของตนเองที่ปลีวิเวกไปเป็น ผอ.โรงเรียนอนุบาลอยู่ที่ต่างจังหวัด แล้วจะจู่ๆงานฉลองของบริษัทที่เกิดจากฝีมือตัวเอง พี่คนเก่งของเขาจะไม่มาเข้าร่วม แล้วให้ตนออกหน้าคนเดียว อย่าหวังว่าคนอย่าง “ฮวางชานซอง” จะยอม ไม่มีทางเด็ดขาด
“ไม่รู้แหละ ว่าวันนี้ผมไม่เห็นพี่มา ผมจะทิ้งบริษัทแล้วหนีไปเที่ยวอิตาลีสัก3เดือน เอาให้รู้กันไปเลย หวังว่าจะได้เจอพี่คืนนี้ สวัสดีครับ” ตามฉบับ ฮวางชานซอง ทิ้งระเบิดโบ้ม แล้วก็ชิ่ง เชื่อเถอะว่าอย่างไรคืนนี้พี่ชายตัวดีของตนจะต้องมาแน่ๆ คนอะไร ยอมทิ้งบริษัทมูลค่าหลายร้อยล้าน เพื่อไปเป็นคุณครูสอนเด็กอนุบาล เดือดร้อนตนที่เพิ่งเรียนจบแท้ๆ ยังไม่เคยได้สัมผัสชีวิตวัยรุ่น ต้องมาเข้าบริษัทนั่งบริหารธุรกิจอยู่แบบนี้ แต่ก็ทำอย่างไรได้ หลังจากที่คุณพ่อกับคุณแม่เสียไปเมื่อ10ปีก่อนตั้งแต่พี่ชายเพิ่งจะเข้ามหาวิทยาลัยปีแรก ส่วนตนนั้นเพิ่งจะเรียนอยู่ชั้นมัธยม ฮวางชานซองก็รู้ดีว่า พี่ชายลำบากขนาดไหนในการประครองบริษัทของคุณพ่อคุณแม่ไม่ให้ไปต่อ ทั้งที่อายุและวุฒิภาวะยังน้อย ต้องคอยประครองบริษัทไม่ให้ล้มไปตามสภาวะเศรษฐกิจ พี่ชายต้องยอมทิ้งการเป็นคุณครู อาชีพที่พี่ชายรัก ทิ้งการเป็นนักกีฬาขี่ม้าทีมชาติ เพื่อเข้ามาบริหารอย่างเต็มตัว ไหนจะต้องดูแลตน และปากท้องของลูกน้องในบริษัทอีก นึกย้อนกลับไปก็อดชื่นชมในความสามารถความฉลาดของพี่ชายไม่ได้สักครั้ง
“เจอกันบ้างเถอะครับ พี่แทค ผมก็อยากเจอหน้าพี่ อยากกินข้าวกับพี่ตามประสาพี่น้องบ้าง ก็แค่นั้นแหละคร๊าบบบบ”
@โรงเรียนอนุบาลอ๊คแคท
หลังจากคุยโทรศัพท์กับเจ้าน้องชายตัวดีเสร็จ ชายหนุ่มร่างสูงถึงกับนั่งกุมขมับ ปวดหัวกับความเจ้าเล่ห์แผนสูงของน้องชายตนเองเสียจริงๆ ร่างสูงเปิดแฟ้มงานแสดงแผนการสอนของตนขึ้นมา เพราะเหลือบสายตาดูเวลาแล้วน่าจะเสร็จทัน ก่อนงานเลี้ยงจะเริ่มแน่ๆ มือใหญ่ค่อยๆเช็คความเรียบร้อยของแผนการสอนที่คุณครูแต่ละท่านส่งมาอย่างละเอียด เพราะเป็นโรงเรียนเล็กๆที่อยู่ไกลเมืองใหญ่ ไม่มีความสะดวกสบายอะไรมากนัก แต่ก็ยังดีที่มีสัญญาณโมรศัพท์ให้พอติดต่อคนในเมืองได้บ้าง ในโรงเรียนมีคุณครูอยู่แค่ไม่กี่คน โรงเรียนที่นี่เป็นโรงเรียนเล็กๆ มีเด็กๆเล็กๆระดับชั้นอนุบาลอยู่ประมาณ50คน คุณครูประมาณ3คนและคนดูแลโรงเรียนอีก1คน คอยช่วยกันดูแลเด็กๆ ที่นี่จึงอยู่กันแบบครอบครัวเสียมากกว่า ชายหนุ่มเก็บแฟ้มแผนการสอนลงเข้าชั้น แล้วย้ายตัวเองออกจากห้องทำงานเล็กๆของตนเองเพื่อกลับบ้านพักกึ่ง รีสอร์ทที่อยู่ห่างจากโรงเรียนไปประมาณ1กิโล ชายหนุ่มร่างสูงเลือกที่จะปั่นจักรยานคู่ใจคันโปรดมากกว่าจะใช้รถยนต์หรูราคาแพง เพราะด้วยระยะทางที่ใกล้ และทัศนียภาพที่สวยงามในตอนเช้าๆระหว่างเส้นทางมาโรงเรียน จักรยานจึงเป็นทางเลือกที่ดีกว่ารถยนต์หรูเป็นไหนๆ แม้กระทั่งเวลาเย็นๆอย่างนี้เช่นกัน บรรยากาศโดยรอบก็ยังคงเงียบสงบและสวยงามเหมือนเดิม แสงแดดอ่อนๆทอเป็นประกายรับกับผืนน้ำในทะเลสาบ ชายหนุ่มร่างสูงอดยิ้มให้กับบรรยากาศดีดีไม่ได้ แต่เมื่อนึกถึงภารกิจที่จะมาถึงในตอนค่ำของวันนี้ก็อดถอนหายใจออกมาแรงๆไม่ได้ ชานซองก็น่าจะรู้ดี ว่าเขานั้นไม่ชอบงานเลี้ยง เบื่อชีวิตสังคมจอมปลอมแบบนั้น ทำไมต้องบังคับให้ตนไปด้วยก็ไม่รู้ แต่ก็เอาเถอะถือซะว่าไปเจอน้องชายตัวดีก็แล้วกัน
เมื่อจักรยานคันโปรดเลี้ยวเข้ามายังไม่ทันจะถึงบ้านพักดี ร่างสูงก็พบกับชายสูงวัยคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆรถหรูสีดำสนิท ชายหนุ่มถึงกับถอนหายใจ ส่ายหัวเบาๆให้กับความคิดของเจ้าน้องชายตัวดี นี่คงกลัวตนเบี้ยวสินะ ถึงกับส่งลุงแจซอก คนขับรถประจำตระกูลมาดักรอตนถึงที่พัก เบี้ยวไม่ได้จริงๆสินะ…
“สวัสดีครับคุณชายใหญ่ คุณชายเล็กให้ผมมารับคุณชายครับ กวางซูหยิบชุดสูทในรถออกมาสิ” แจซอกร้องสั่ง อีกวางซูให้หยิบชุดสูทหรูที่คุณชายเล็กจัดมาให้พี่ชายอย่างดี ดูพร้อมเสียจนอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าตนปฏิเสธไปนั้นจะรู้สึกผิดมากขนาดไหน
“สวัสดีครับลุง นี่เตรียมมาพร้อมขนาดนี้ ผมคงเบี้ยวไม่ได้เลยสินะ ฮ่าๆๆๆ” ชายหนุ่มพูดติดตลกในเชิงหยอกเย้ากับชายสูงวัย ก็เรียกร้อยยิ้มน้อยๆให้กับชายสูงวัยและผู้ติดตามได้ไม่น้อย
“คุณชายเล็กคงรู้นิสัยคุณชายใหญ่ดีน่ะสิครับ ยังไงก็ไปหน่อยเถอะนะครับ คุณชายเล็กคงอยากให้คุณชายใหญ่ไปอยู่ข้างๆในวันที่ตัวเองประสบความสำเร็จน่ะครับ คุณชายเล็กรักคุณชายใหญ่มากนะครับ” แววตาเว้าวอนของชายสูงวัยที่เปรียบเสมือนพ่อ เปรียบเสมือนญาติเพียงคนเดียวที่คอยดูแลตนและน้องชายมาตลอด ชายหนุ่มรู้ดีว่า ลุงแจซอกรักฮวางชานซองน้องชายตัวดีของตนแค่ไหน นี่คงจะไปอ้อนให้ลุงมากดดันตนสินะ แผนสูงจริงๆเชียว
“โอเคครับๆ เข้าไปนั่งรอผมข้างในบ้านก่อนละกัน ขอเวลาผมอาบน้ำแต่งตัวสักครู่นะครับ กวางซูยังไงนายก็เอาสูทไปไว้ในห้องฉันละกันนะ แล้วก็ลงมานั่งพักดื่มน้ำก่อนละกัน” เสียงนุ่มทุ้มสั่ง อีกวางซูก็รับปฏิบัติตามแทบจะทันที
1ชั่วโมงผ่านไป….
เสียงร้องเท้าหนัง เสียดสีกับพื้นบันไดไม้บาเก้ทำให้เกิดเสียงเอี๊ยดอาด เรียกให้สายตา2คู่ที่นั่ง ติดตามรับข่าวสารจากหนังสือพิมพ์รายวันที่ร่างสูงรับไว้เป็นประจำให้เงยหน้าขึ้นมา สายตาทั้งสองคู่ก็พอกับ ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในชุดสูทเข้ารูปสีเทาควันบุหรี่ เสื้อเชิ้ตด้านในเป็นสีดำตัดพอดีตัวสวมทับด้วยเสื้อสูททรงสวยหรูมีระดับรับกับเนกไทสีเทาควันบุหรี่ ที่เข้ากันได้ดีกับกางเกงสแลกสีเดียวกับสูท พร้อมด้วยรองเท้าหนังสีดำเงาวับ ไหนจะผมสีดำสนิทที่ถูกเซตตั้งอย่างดี ใบหน้าหล่อเหล่า ดวงตาคมเฉี่ยวที่รับกับจมูกที่โด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเฉียบแดงระเรื่องอย่างคนสุขภาพดี สันกรามที่คมเข้มแก้มตอบๆยิ่งทำให้คนตรงหน้า ดูเป็นชายสมชาย ริมฝีปากบางระบายยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นคนทั้งคู่ดูจะตกตะลึงเสียจนอ้าปากค้าง
“จ้องอะไรกันครับ ผมดูตลกหรอ? ว่าไงครับลุง หื้มมม กวางซู ว่าไง ฉันดูโอเคหรือยัง” ชายหนุ่มแกล้งหยอกใส่คนทั้งสองอย่างอารมณ์ดี
“ไม่ครับ คุณแทคไม่ดูตลกเลยครับ มันดีมากกกกกกก ยังกะคุณชายในจุฑาเทพ ละครไทยที่ผมเคยดูแน่ะ” กวางซูละล้ำละลักพูดอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวคนเป็นนายเข้าใจผิด ปนกับตกตะลึงในความหล่อของคนเป็นนาย
“วันนี้คุณชายใหญ่ของผมหล่อมากจริงๆครับ รีบไปกันเถอะเมื่อสักครู่คุณชายเล็กเพิ่งโทรมาหาผม คงจะกลัวคุณชายเบี้ยวจริงๆน่ะครับ ฮ่าๆๆๆ” ชายชราผู้อย่างติดตลก ซึ่งก็เรียกร้อยยิ้มจากชายหนุ่มได้อย่างดี แม้กระทั่งผู้ติดตามอย่างกวางซูยังอดยิ้มตามไม่ได้
“งั้นเราไปกันเถอะครับ ไปช้าเกรงว่าจะมีเด็กงอนตูดบิด ผมขี้เกียจไปง้อมัน ฮ่าๆๆ”
ใครจะรู้ว่า ค่ำคืนนี้อาจเป็นค่ำคืนสำคัญ ที่อาจจะเปลี่ยนความรู้สึกของใครบางคนไปได้ตลอดกาล สิ่งที่เคยพรากจากกันมานานแสนนาน กำลังจะเวียนมาบรรจบพบกัน วงล้อแห่งโชคชะตากำลังเริ่มต้นหมุนขึ้นอีกครั้ง ความรู้สึกบางอย่าง เหตุการณ์ที่เคยผิดพลาดในอดีตกำลังจะถูกแก้ไขขึ้นอีกครั้ง……
2be continue
Talk: สวัสดีจ้า แฟนจ๋าฉันมาแล้วจ้ะ อยู่นี่แล้วน่ะ เขยิบมาใกล้ๆอันละวา 5555555555555555555 มาอีกแล้วครับท่าน เรื่องเก่ายังดองไม่หาย เรื่องใหม่มาอีกแล้ว ตายยแล้ว มิได้เจียมตัวแต่อย่างใด แต่ก็ใจมันอยากแต่งอ่ะ
ฝากด้วยนะจ้ะ ฟิคนี้เป็นฟิคที่ผ่าวิกฤตดราม่ามา เราแต่งไปช้ำไปนะพูดเลย ปาดน้ำตาไปพิมพ์ไป #นี่ก็เว่อเกิน
55555555555555555555555555 ดีใจอ่ะที่ยังไม่คนตามฟิคเราอยู่ เราคิดว่าพอเกิดเรื่อง คนอ่านแทคคุณจะน้อยลง แต่ก็น้อยลงแหละ แต่ก็ยังมีเพื่อนๆพี่ๆน้องๆอยู่ ขอบคุณจริงๆนะ ที่ยังติดตามกันอยู่ เราแม่งก็โคตรบ้า อยู่ตั้งนาน จังหวะฟินๆดีดี ดั๊นไม่แต่ง พอเกิดเรื่อง เกิดอยากแต่งฟิค #นี่ช้านบ้าหรือเปล่า เอาเถอะๆ เราจะพยายามต่อไป ให้กำลังใจเราด้วยนะ ยังไงแทคคุณก็อยู่ในใจเสมอ ก็มันรักไปแล้วนี่เนอะ เวิ่นๆๆๆๆมานาน
ฝากด้วยนะจ้ะ มาคุยมามอยส์ ทวงฟิคก็ได้ ที่twitter @iceziey0810 นะจ้ะ
สุดท้ายย รักคนอ่านนะครับโพ้มมมม รักแทคคุณด้วยยยย บรั้ยยยยยยยส์
Thank you
ความคิดเห็น