คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นอกสายตา Epidose0
SF taeckhun
นอกสายตา….
Epidose 0
BY:iceziey0810
Intro…
ความรัก… บางครั้งไม่ต้องเข้าไปอยู่ใกล้ๆ ขอแค่ได้เฝ้ามองอยู่ไกลๆ แค่นอกสายตาของเธอก็พอ
ดวงตาสวย ภายใต้กรอบแว่นตาอันใหญ่ กำลังทอดสายตามองไปที่สนามฟุตบอลหลังโรงเรียน สนามฟุตบอลขนาดใหญ่ที่มักจะมีกลุ่มเด็กนักเรียนชายชั้นมัธยมปลาย มาเตะฟุตบอลเล่นกันหลังเลิกเรียนเป็นประจำทุกวัน และวันนี้ก็เช่นกัน
นิชคุณ นักเรียนมัธยมปลาย ห้องA ก็เช่นกันที่มักจะมานั่งประจำที่ห้องสมุดในสวนของเรียนแห่งนี้ ด้วยความที่เป็นโรงเรียนมัธยมขนาดใหญ่ ทำให้มีงบประมาณมากมายที่พอจะสร้างห้องสมุดขนาดใหญ่2ชั้น มีโซนในสวนให้เด็กนักเรียนสามารถเข้ามาใช้บริการได้ และหนึ่งในนั้นก็เป็นนิชคุณ ที่เข้ามาใช้บริการที่นี่ทุกวันหลังเลิกเรียนจนเป็นกิจวัตรประจำวันไปเสียแล้ว
นิชคุณทอดสายตาเหม่อลอย ไปยังสนามฟุตบอลที่อยู่ห่างไปประมาณ200เมตร ดวงตากลมโตกำลังจับจ้องบุคคลคนหนึ่ง ที่กำลังเลี้ยงลูกหนังกลมๆนั่น ไปยังประตูฝ่ายตรงข้ามแล้วยิงเข้าประตูไปอย่างสวยงาม เสียงเฮสนั่นจากเพื่อนร่วมทีม ที่พากันมารุมล้อม จับตัวเขาโยนขึ้นบนอากาศบ้าง เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานที่ดังมานั้น ก็อดทำให้ริมฝีปากอิ่มนั้นอมยิ้มตามอย่างขึ้นมาช่วยไม่ได้ เสียงหัวเราะแห่งความสุขของเขาคนนั้นกับกลุ่มเพื่อน ช่างทำให้หัวใจดวงน้อยๆนี้เต้นเร็วเสียเหลือเกิน….
“เห้ยย ไอ้แทค มึงจะกลับยังวะ” เสียงดังของกลุ่มเด็กผู้ชายที่เดินมาจากสนามฟุตบอลแล้วกำลังจะผ่านโซนห้องสมุดในอีกไม่กี่สิบเมตร ทำให้นิชคุณยอมเงยหน้าจากกองการบ้านวิชาแคลคูลัสที่คนตัวเล็กนั่งทำอยู่นาน แล้วหันไปมองตามเสียงนั้น
“เออ จะกลับละว่ะ เหนียวตัวชิบ กระเป๋ารถเมล์จะให้กูขึ้นรถมั้ยเนี่ย ตัวอย่างเหม็น แต่กูหล่อเค้าคงให้อภัยว่ะ55555555555” คนตัวเล็กอดจะอมยิ้มไม่ได้เมื่อได้ยินอีกคนพูดหยอกล้อกับเพื่อน นิชคุณละสายตามาจากตรงนั้น แล้วยกนาฬิกาข้อมือเรือนสวยขึ้นมาดูเวลา ก็เป็นเวลาหกโมงเย็นพอดี สองมือก็พลางปิดสมุดการบ้าน เก็บอุปกรณ์เครื่องเขียนเข้ากระเป๋าให้เรียบร้อย แล้วเดินออกมาจากห้องสมุดนั้นทันที
“จะกลับแล้วหรอจ้ะ นิชคุณ” เสียงอาจารย์บรรณารักษ์เอ่ยทักคนตัวเล็กอย่างเป็นกันเอง
“ครับ อาจารย์ เย็นแล้วครับ” เสียงหวานอ่อนโยนเอ่ยตอบ ไปอย่างสุภาพตามนิสัยของเจ้าตัว
“ขยันจังเลยนะจ้ะ ไม่มาทำการบ้าน ก็มาอ่านหนังสือ ทุกวันเลย ครูน่ะภูมิใจแทนคุณพ่อคุณแม่เธอจริงๆ ถ้าไอ่เจ้าเด็กห้องD มันขยันเท่าสักครึ่งของเธอนะ ครูจะเบาใจมากเลย” อาจารย์เอ่ยบ่น เด็กในปกครองของตนอย่างเสียไม่ได้ ก็แน่ล่ะเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาประจำห้องD ห้องสุดท้ายของระดับชั้น ห้องที่รวมสุดยอดมนุษย์เอาไว้ ก็ต้องมีปวดหัวบ้างเป็นธรรมดา
“แต่เพื่อนๆเค้าก็เล่นฟุตบอลเก่งนี่ครับ อาจารย์อย่าวังวลไปเลยครับ” ปกป้องเสมอ ก็ไม่อยากให้ใครมาว่าพวกเขานี่
“แต่ฟุตบอลมันไม่ได้ทำให้สอบติดมหาวิทยาลัยนี่ ม.6ล้ะ แทนที่จะคิดได้ จริงๆเล้ยยย” อาจารย์ก็ยังคงบ่นไม่หยุด คนตัวเล็กจึงเสนอวิธีการแก้ปัญหาให้เพื่อที่จะให้อาจารย์คนสวยสบายใจลงบ้าง
“งั้นเอาอย่างนี้มั้ยครับ เดี๋ยวผมจะลองทำสรุปเนื้อหาที่จำเป็นต้องใช้สอบแต่ละวิชามาให้ แล้วก็ให้เพื่อนๆเอาไปถ่ายเอกสารไว้อ่าน เพื่อที่ผมก็จะได้ทบทวนตัวเองด้วยอีกรอบ อาจารย์ว่าดีไหมครับ แต่ผมขอให้อาจารย์ตรวจดูความถูกต้องก่อนนะครับ” เมื่ออาจารย์คนสวยได้ยินดังนั้น ก็ทำตาโตริมฝีปากฉีกยิ้มอย่างดีใจ และประทับใจในความมีน้ำใจต่อเพื่อนต่างห้องของลูกศิษย์ตัวเล็ก
“ได้สิลูก ดีมากๆเลยจ้ะ นิชคุณเป็นเด็กดีจริงๆนะลูก แม้แต่เพื่อนต่างห้องเธอก็ยังมีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ครูล่ะภูมิใจเหลือเกินลูก” อาจารย์เอ่ยปากชื่นชมนิชคุณอย่างจริงใจ หลายๆครั้งที่คนตัวเล็กแสดงน้ำใจออกมา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ หรือแม้กระทั่งเรื่องเล็กๆน้อยๆ ก็แสดงให้เห็นว่าพื้นฐานทางด้านจิตใจของเด็กคนนี้ดีงามขนาดไหน แสดงได้ถึงการอบรมเลี้ยงดูที่ดีจากครอบครัวที่แสนอบอุ่น ทำให้อาจารย์อดดีใจไม่ได้ที่มีโอกาสได้อบรมสั่งสอนเด็กดีๆแบบนิชคุณ
“งั้น เดี๋ยวสัปดาห์นี้ผมจะเริ่มทำวิชาคณิตศาสตร์ที่ผมถนัดก่อนนะครับ ทำเสร็จแล้วจะเอามาให้ครับ” การรวบรวมเนื้อหาทั้งหมดไม่ใช่เรื่องง่ายนัก แต่คนตัวเล็กก็เต็มใจทำไม่ใช่แค่เพื่อตัวเอง แต่อย่างน้อยๆลายมือของตนก็คงจะได้ผ่านสายตาเค้าคนนั้นบ้างก็ยังดี=]
“ขอบใจจริงๆนะลูก เย็นมากละ กลับบ้านดีดีนะจ้ะ” อาจารย์เอ่ยอีกครั้งอย่างใจดี นิชคุณก็ได้ยกมือไหว้ลาแล้วเดินออกมา
คนตัวเล็กรีบก้าวเดินอย่างเร็วๆเพื่อไปที่ป้ายรถเมล์ ดวงตากลมภายใต้กรอบแว่นกวาดสายตาหาคนคนหนึ่งอย่างรีบร้อน แล้วคนตัวเล็กก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจอีกครั้งเมื่อเห็น คนที่เค้าหา นั้นยังยืนพิงเสาที่รอรถประจำทางอยู่ ยังไม่ได้กลับไป
“ฟู่ววววว ดีนะยังทัน นึกว่ากลับไปซะล้ะ” เสียงหวานบ่นงุ้งงิ้งอยู่คนเดียว หลังจากคุยกับอาจารย์คนสวยเสร็จคนตัวเล็กก็แทบจะวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ เพราะเหลือบสายตาไปมองนาฬิกาก็ทำให้รู้ว่าเลยเวลามาร่วม15นาที แต่พอมาถึงป้ายรถประจำทางก็โล่งใจ ที่เห็นว่า คนคนนั้นยังไม่กลับ ทำให้เค้าได้มีโอกาสส่งคนคนนั้นขึ้นรถประจำทางกลับบ้าน
เหมือนทุกๆวัน…..
รถบัสประจำทางสายแล้วสายเล่าวิ่งผ่านหน้าไป ก็ยังไม่เห็นสายที่ เค้าคนนั้นต้องนั่งกลับบ้าน วิ่งผ่านมาสักที ตากลมๆแอบหันไปมอง ก็เห็นใบหน้าหล่อนั่นขมวดคิ้วยุ่ง หูฟังที่เสียบอยู่ที่ใบหูหลุดลงมาข้างหนึ่ง มือใหญ่ก็กระหน่ำกดมือถืออย่างเอาเป็นเอาตาย เดี๋ยวก็ทำหน้าอมยิ้ม เดี๋ยวก็ทำหน้าบูด นิชคุณยืนมองผู้ชายทำหน้าตาหลากอารมณ์อยู่สักพักแล้วจึงถอนสายตาออกมา กลัวว่าถ้าเผลอไปจ้องนานๆเจ้าตัวเค้าอาจจะรู้ตัวได้
ปิ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงแตรรถบัสประจำทางสายประจำของเขานี่ คนตัวเล็กหันหน้าไปมอง ก็เห็นภาพ ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ กำลังเบียดเสียดแย่งกับผู้คนเพื่อที่จะขึ้นรถประจำทางไป ในมือก็หิ้วรองเท้าเตะบอล ไหนจะกระเป๋าเป้ โทรศัพท์มือถืออีก ดูวุ่นวายน่าดู แต่ก็ยังคงเสน่ห์ไว้อย่างเต็มเปี่ยม และทุกๆวันที่เห็นภาพนี้ก็อดทำให้หัวใจดวงน้อยๆของ นิชคุณคนนี้ เต้นรัวแทบจะทุกครั้งไป เมื่อรถประจำทางคันนั้นเคลื่อนตัวออกจากป้ายรถเมล์ไป คนตัวเล็กก็ได้แต่มองตาม แล้วยกมือคืนมา เสียงหวานเอ่ยอย่างแผ่วเบาหวังจะให้สายลมพัดเอาข้องความที่ตนได้พร่ำบอกอีกคนทุกวันพัดไปให้เขาได้ยิน
“บ๊ายบายนะ แทคยอน กลับบ้านดีดีนะ ฉันคิดถึงนาย”
.
.
.
.
.
.
Talk: ฟิคใหม่มาละนะน้อง *โปรยใช้ทำนองเพลงสงกรานต์ เปิดเรื่องใหม่จ้า
เรื่องเก่ายังติดค้างจ้า ฝากด้วยนะจ้ะ เรื่องนี้คนละแนวกับ รักต้องซั่มเลยนะ
ฝากด้วยจ้ะ เป็นฟิคสั้นๆเหมือนเดิม อยากลองเขียนหลายๆแนว ฮามากเดี๋ยวคนจะเบื่ออ
ยังก็ฝากติดตามด้วยนะจ้ะ #SFนอกสายตา ฝากด้วยจริมๆ
เม้าส์มอยหอยกาบได้ที่ ทวิตภพนะจ้ะ @iceziey0810 ฟอลได้เมนชั่นได้
มาฟอลเรา ดึกๆมักจะมีเสี่ยวรอบดึกรอเสริฟนะจ้ะ ไม่ได้โฆษณาชวนเชื่อ แต่ของแบบนี้ต้องลองฮร่ะ
รักคนเขียน คิดถึงคนอ่าน คนอ่านมุ้งมิ้งมาก เม้นต์ให้กำลังใจกันด้วยนะจ้ะ
เลิฟยูววววววววววววววววว นี้ดยูวววววววววว ว้อนท์ยูววววววววววววววววว
จุ้บๆจ้ะ
Thank you
ความคิดเห็น