เจ้าชายจอมหยิ่งกับเจ้าหญิงจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #7 : ๑_๑ หนีเที่ยวนอกโรงเรียน ๑_๑

สัปดาห์หนึ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วปานติดจรวดไอพ่น เช้าวันเสาร์อันสดใสของทุกคนได้คืบคลานเข้ามาแล้ว เพราะวันนี้เป็นวันแรกที่เหล่าบรรดาพี่ปีสอง สามและสี่ จะได้กลับบ้านกลับช่อง หรือถ้าใครบ้านอยู่ไกลหน่อยก็คงออกไปหาสถานที่ท่องเที่ยวนิดหน่อย

"เฮ้ ชาร์ลส นายมั่นใจนะว่าไม่มีเรียนเลย" เธรีนถามชาร์ลสเป็นครั้งที่ร้อยแปดเรื่องตารางการเรียน แม้เขาจะตอบเป็นพันๆ ครั้งแล้วว่า

"เออดิ ฉันตรวจดูหมดแล้ว" ชาร์ลสดึงแผ่นแผนที่ที่อยู่ในมือเธรีนขึ้นมาดูบ้าง "ว่าแต่นายไม่คิดจะชวนเลโอหรือไง"

"ชวนให้มันเอาเรื่องไปบอกศาสตราจารย์ฟิลิกซ์หรือไงฮึ รอบก่อนฉันยังไม่ได้เอาเรื่องมันเลยนะ ที่มันสั่งให้ฉันไปขัดกำแพงโรงเรียนเพราะฉันแค่เผลอทำขนมเค้กหกใส่หน้าพี่ฟูลอนด์" เธรีนพูดอย่างเคียดแค้น "ไหนบอกว่าเป็นเพื่อนกัน เล่นเอาฉันปวดแขนเกือบตาย" เธอนึกย้อนไปถึงตอนที่ถือเค้กช็อกโกแลตถาดใหญ่เพื่อเอาไปให้เป็นของขวัญวันเกิดครบสิบเก้าปีสำหรับโทนี่ แต่เธอเองดันสะดุดขาตัวเองล้มแล้วทำให้เค้กที่อยู่ในถาดคว่ำลงเต็มหน้าของฟูลอนด์ TOT

"ฉันว่าโชคดีแล้วที่มันเป็นคนสั่ง" ชาร์ลสเว้นวรรคนิดหนึ่ง เป็นธรรมดาแล้วที่เหล่าเจ้าชายเจ้าชายจะมีสิทธิ์สั่งลงโทษเพื่อนรุ่นเดียวกันหรือบรรดาคนที่ทำผิดได้ "เพราะถ้าเป็นฟูลอนด์สั่งนะ นายจะได้หลังหักแน่ ฉันจะขอเตือนไว้ว่าอย่าไปแหย่หนวดเสือเจ้าชายฟูลอนด์เป็นอันขาด ไม่งั้นนายอาจจะได้ระเห็จออกจากโรงเรียนก่อนวัยอันควรก็ได้"

"หือ…พี่ฟูลอนด์เนี่ยนะ งั้นฉันคงต้องไปขอบคุณมันใช่ไหมที่ทำให้ฉันต้องเมื่อยแขนเกือบตาย พรุ่งนี้ฉันคงต้องเขียนการ์ดไปขอบคุณมันซักหน่อยแล้วมั้ง" เธรีนว่าอย่างจงใจประชด "แต่เอาเหอะ ไปได้แล้ว เราจะกลับมากันตอนเย็นวันนี้ เดี๋ยวฉันไปเอาของที่พี่ฝากไว้ให้ก่อน"

"แล้วจะอยู่รออะไรเล่า" ชาร์ลสเดินออกจากห้องของเธรีนด้วยท่าทีสบายๆ เป็นปกติที่สุด เหมือนไม่ได้จะกำลังวางแผนทำเรื่องใหญ่เรื่องโตสักนิดเดียว พวกเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เป็นชุดลำลองสบายๆ เพื่อจะได้ไม่เป็นที่ผิดสังเกต

"เฮ้ย! มีคนมา" เธรีนร้องเสียงหลงเมื่อพวกเขากำลังก้าวเข้าไปถึงกำแพงอันเป็นจุดหมายปลายทาง

"อย่าเสียงดังสิ" ชาร์ลสบอกพลางเอามือปิดปากเธรีนไว้

"เธรีน ชาร์ลส พวกนาย…" เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง เป็นเสียงที่คุ้นเคยพอสมควร พอได้สติอีกที… เขาก็ถูกลากเข้าไปในพงหญ้าข้างทางแล้ว

"เอ…ฉันว่าได้ยินเสียงคนแถวนี้นะ" ยามคนหนึ่งพูดขึ้น เขามาพร้อมกับยามตัวดำอีกคนซึ่งดูท่าทางเงอะๆ งะๆ เพราะเป็นคนร่างท้วมมาก

"แต่ก็ไม่มีอะไรนี่ โคลด์ นายคงคิดมากไปเองน่า อาจจะเป็นเสียงหมาบ้าของยัยมิสโทรริสผู้ดูแลสวนก็ได้นะ กลับไปกินข้าวเช้าเหอะ บางครั้งนายอาจหิวข้าวจนหูแว่ว" ชายร่างท้วมบอก แต่ชายชื่อโคลด์ดูเหมือนจะไม่เชื่อในตอนแรก แต่พอเพื่อนเขาเดินนำลิ่วๆ ไป เขาก็จำใจเดินตามไปด้วย

"พวกนายจะทำอะไร" เลโอแกะมือเหนียวหนึบของเธรีนออกจากปากของเขา นัยน์ตาสีน้ำเงินฉายแววงุนงงชัดเจน

"จะหนีออกไปเที่ยวข้างนอกสิ นายจะไปด้วยไหม" ชาร์ลสถามเขาเสียงใสพลางลุกขึ้นมาจากพงหญ้ารกเรื้อซึ่งสูงเกือบเท่าหัว

"หนีออกข้างนอก กฎข้อที่เก้าสิบสี่…ห้ามหนีออกจากบริเวณโรงเรียนก่อนได้รับอนุญาตจากศาสตราจารย์ฟิลิกซ์ ถ้าฝ่าฝืน…บทลงโทษสูงสุดคือไล่ออกจากโรงเรียนจะสามารถมีสิทธิ์บังคับใช้ทันที" เธรีนพยายามทำเสียงให้ใหญ่เลียนแบบเลโอ "แค่นายอ้าปากฉันก็เห็นลิ้นไก่นายแล้ว..เลโอ ฉันรู้ว่านายต้องพูดถึงไอ้กฎเหล็กร้อยข้อนั่น"

"รู้แล้วจะออกไปทำไม แล้วพวกนายจะออกไปได้ไง..ก็……" เลโอเว้นประโยคที่เหลือไว้ในฐานะละไว้ในฐานที่เข้าใจเพราะยัยเธรีนจอมซ่าส์ต้องรู้แล้วแน่ๆ ว่ากำแพงนั่นเคลือบด้วยสารเคมีชนิดร้ายแรง

"ถึงนายจะไม่ไปแต่นายก็ไม่มีสิทธิ์ใช้ฐานะเจ้าชายมาสั่งฉันกับชาร์ลสนะ" เธรีนว่าพลางใช้มือถูปลายจมูกอย่างมีเชิง

"ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ ถึงฉันจะห้ามนายไม่ได้ แต่ฉันก็เรียกยามให้มาห้ามนายได้นะ ยาม.." ว่ายังไม่ทันจบมือสองคู่ก็ปิดหมับลงที่ปากของเขาอย่างพร้อมใจกัน

ทำไม….

นายจะอยู่เฉยๆ เหมือนชาวบ้านปกติธรรมดาทั่วไปบ้างสักวันได้ไหม…เธรีน

ความคิดผุดขึ้นในใจของเลโอ แต่เขาไม่สามารถเปิดปากพูดออกมาได้ เมื่อผู้ชายตัวสูงร่างใหญ่อย่างเขากำลังถูกมือปิดปากพร้อมทั้งถูกลากมาจนสุดทางอุโมงเล็กๆ ระหว่างช่องกำแพงจนมาถึงร้านกาแฟแสนอบอุ่น

"อา…ออกมาจากรีย์วู้ดสักที นึกแล้วไม่มีผิด ฉันว่าฉันเห็นเหมือนมีคนสะกดรอยตาม ที่แท้ก็เป็นนายนี่เอง"

"พวกนายจะหาเรื่องออกมาทำไม" เสียงเข้มๆ โต้ตอบกลับไป เขาดูดกาแฟแล้วมองหน้าเธรีนอย่างห่างเหินและเย็นชา

"ก็อยากออกไปเปิดหูเปิดตาหน่อย ไม่ได้ออกไปไหนนานแล้วนะเนี่ย" เธรีนยังตอบด้วยเสียงไม่ค่อยพอใจเมื่อเธอต้องมาคอยตอบคำถามของคนที่เรียกว่าพ่อก็ไม่ใช่

"นายรู้หรือเปล่าว่ามันจะทำให้คณะบริหารธุรกิจของเราขายหน้าแค่ไหนถ้าถูกจับได้ แล้วนายอาจจะถูกไล่ออกภายในวันเดียวก็เป็นได้นะชาร์ลส" เขาหันไปทางเพื่อนอีกคนหนึ่งซึ่งตอนนี้กำลังยิ้มร่า

"นายไม่ต้องพูดแค่นี้ก็ไม่มีคนรู้เรื่องแล้วนี่ แล้วอีกอย่าง เราแค่ออกมาแป๊ปเดียว เดี๋ยวตอนบ่ายก็จะกลับแล้ว"

เธรีนเดินไปทำธุระข้างนอกชั่วครู่ ปล่อยให้สองหนุ่มอยู่กันตามลำพัง

"มันไปไหน???" เสียงเข้มๆ ยังไม่หายโกรธที่จู่ๆ ก็แบกเขาออกมาด้วยทั้งๆ ที่ไม่อยากออกมาติดร่างแหแม้แต่นิดเดียว

"บอกว่าไปทำธุระ พี่ชายฝากของมาให้ เดี๋ยวก็คงกลับมา" ชาร์ลส เว้นวรรคนิดหนึ่งก่อนจะต่อ "เลโอ ฉันถามนายจริงเหอะ นายจะใจแข็งกับโพซีล่าแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่"

"ขนาดนายยังไม่กลับไปใช้แปรงสีฟันที่เปลื้อนโคลนแล้ว” คำตอบว่าโน่น!!! แต่สำหรับเพื่อนที่คบกันมานานก็พอจะตีความหมายออกว่ามันหมายถึง ‘ฉันไม่กลับไปหาคนที่เคยทิ้งฉัน’

"แสดงว่านายไม่ได้รักเธอแล้ว????" ชาร์ลสพูดยังไม่จบเสียงเข้มก็ตัดขึ้นมา

"ฉันไม่เคยคิด" เลโอเริ่มออกเสียงรำคาญเล็กน้อย

"จริงนะ????" นัยน์ตาสีเขียวที่เคยซื่อๆ ของชาร์ลสเปลี่ยนเป็นแววฉลาดแกมโกง

"…."

"เฮ้!!!!! เราจะไปไหนกันก่อนดี" เธรีนว่าพลางเดินเข้ามานั่งแหมะลงข้างชาร์ลสอย่างสนิทสนม "อ้าว คุยไรกันเนี่ย คุยด้วยคนสิ"

พอแม่ตัวดีเข้ามาเท่านั้นแหละ คำถามที่ชาร์ลสอยากได้คำตอบมานานก็เป็นอันถูกยกเลิกไปโดยปริยาย

มันจะมาให้ไม่ทันเวลาสักเรื่องได้ไหมเนี่ย..

นัยน์ตาสีเขียวทอดยาวไปยังเพื่อนรักที่ตอนนี้กำลังสวาปามไอศครีมสามลูกต่อเนื่องกันไม่ขาดปาก แววตานั่นมันด่าเธอล้วนๆ นะนั่น!!!! TOT แต่เขาบังเอิญมองนานเกินไปเลยทำให้เจ้าตัวดีสังเกตเห็น

"นายมองอะไร ชาร์ลส"

"เปล่า!!!!! ว่าแต่เราจะไปไหนกันดี" ชาร์ลสเบี่ยงเรื่องได้อย่างไม่ยากเย็นนัก แม้เขาจะแทบไม่เคยไปผจญภัยที่ไหน แต่ที่สังคมผู้ดีก็สอนให้ตีหน้าเข้าหากันได้อย่างแนบเนียน

"เอ่อ เมนูที่ฉันคิดไว้ก็คือ สวนสนุก!"

มันคงปัญญาอ่อนบวกบ้า

…ไม่งั้นก็คงเสียสติ

สวนสนุก..

เด็ก..

ความคิดวนเวียนอยู่ในอกของเลโอ เขาพยายามจะคัดค้านหลายครั้งแต่ก็ถูกแม่ตัวยุ่งตัดบททันทีว่าเป็นสถานที่ที่สนุกที่สุดแล้ว

"มันน่าสนุกดีนี่" ชาร์ลสทำเสียงกึ่งล้อกึ่งประชด ไม่ใช่ว่าเขาจะอ่อนต่อโลกเกินไปจนปัญญาอ่อนเหมือนเธอนะ

"อย่าทำหน้าทำเสียงแบบนั้น ที่นี่เป็นสถานที่ที่มีผู้ใหญ่มาเต็มนะ ฉันว่ารายการแรกที่ไปน่าจะเป็น รถไฟเหาะตีลังกา ฉันชอบมากเลย" ไม่ว่าเปล่า แขนของชาร์ลสและเลโอก็ถูกดึงโดยเจ้าหญิงที่ถูกขนานนามว่าเป็นเจ้าหญิงจอมยุ่ง^^

"ฉันไม่ขึ้น" เลโอยืนยันเสียงแข็ง

"น่า….ขึ้นด้วยกัน" เสียงเล็กๆ ยังคงกระเซ้า ซึ่งเป็นอย่างนี้อยู่ประมาณเจ็ดรอบแล้ว "หรือว่าเจ้าชายอย่างนายจะกลัวของเล่นเด็กแค่รถไฟเหาะตีลังกา" คราวนี้แม่ตัวยุ่งเปลี่ยนแผนจากอ้อนวอนมาเป็นท้าทาย ซึ่งนั่นก็ได้ผลเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์เป๊ะไม่ขาดไม่เกิน

"ฉันจะขึ้น"

…

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เห็นไหมฉันบอกแล้วว่าสนุก" เธรีนหัวเราะเป็นครั้งที่ร้อยเมื่อรถไฟเหาะตีลังกาเป็นครั้งที่สาม เสียงหัวเราะอันน่าปวดหัวของเธอทำให้คนที่อยู่ข้างๆ อย่างเลโอหายใจไม่คล่องคอนัก

"จริงด้วยเธรีน สนุกจริงๆ คราวหน้าฉันต้องมาอีกแน่ๆ " อีกเสียงหัวเราะที่น่าปวดหัวพอกันทำให้เลโอต้องหลุบตาลงต่ำเล็กน้อย

ก็บอกแล้วว่าไม่อยากขึ้น..

…

"อา..สนุกมากเลยเนี่ย ว่าไงชาร์ลส" เธรีนเดินลงมาพร้อมกับชาร์ลสพลางมองหาอีกคนซึ่งเป็นเจ้าชายคนสำคัญ "แล้วนี่เลโอมันหายไปไหน"

อ้วก!

"เลโอ" เธรีนเดินอ้อมมาอีกทางซึ่งมีก๊อกน้ำอยู่ ชายร่างสูงใหญ่กำลังอาเจียนโอ๊กอ๊ากลงท่อระบายน้ำ "นายไปซื้อน้ำมาเร็ว ชาร์ลส" เธรีนเผลอสั่งอย่างลืมตัว แต่ชาร์ลสก็รีบวิ่งจู๊ดไปซื้อในร้านที่ใกล้ที่สุดมาให้เลโอ ๑_๑

เธรีนนั่งลงข้างๆ เขาพร้อมทั้งช่วยลูบหลังให้

"ฉันไม่รู้ว่านายจะ…"

โอ๊ก!

คนป่วยเริ่มอาเจียนอีกเป็นรอบที่สองเมื่อแม่ตัวยุ่งดันเผลอพูดให้นึกถึงภาพน่าหวาดเสียวนั่นอีก แม้นัยน์ตาสีทองจะฉายแววจริงใจ แต่คำพูดนั้นก็ไม่ได้ปรึกษาสมองก่อนแม้แต่น้อย >_<!!!

"โอ๊ย!! เลโอ ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี แต่…ฉันขอโทษ" เธรีนทำอะไรไม่ถูกได้เพียงยืนลูบหลังให้ แต่เจ้าตัวยังอาเจียนไม่หยุด "ได้ยินไหม ว่าฉันขอโทษ ฉันขอโทษ" เสียงนั้นตะโกนดังมากขึ้น

"จะทุบหลังฉันให้หักเลยหรือไง ได้ยินแล้ว หูไม่ได้หนวก" พอเสียงเข้มตอบกลับมา แม้จะเป็นเสียงรำคาญแกมดุ แต่ก็ทำให้คนถูกดุอุ่นใจขึ้นไม่น้อยเมื่อไอ้เจ้าตัวมันหายอาเจียนทันควัน

"น้ำ น้ำ น้ำ" ชาร์ลสวิ่งมาอย่างเร็วจี๋พลางยื่นกระป๋องโค้กให้ เขาดูร้อนรนพอๆ กับเธรีน แต่ตอนนี้ก็รู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อยเมื่ออาการของเลโอดูเหมือนจะหายเมารถไฟเหาะตีลังกา "กินน้ำก่อน"

เลโอคว้ากระป๋องมาเปิดแล้วรีบดื่มอย่างรวดเร็ว ไม่นาน นัยน์ตาสีน้ำเงินที่แสนเย็นชาและเย่อหยิ่งก็กลับมาอีกครั้ง

"คราวหลังก็บอกกันตรงๆ สิว่าเมา จะได้ไม่ตื๊อ" เธรีนลุกขึ้นยืนก่อนจะว่าอย่างลืมตัว

"ก็อย่าตื๊อให้มันบ่อยนักสิ" คนถูกว่าย้อนทันควัน ส่วนอีกคนว่ากำลังจะว่าต่อ แต่อีกคนก็รีบขัดตาทัพขึ้นมาช่วยไว้

"พอเหอะน่า นายสองคนนี่จริงๆ เลย มัวแต่เถียงกันอยู่นั่น ไม่มีอารมณ์จะเล่นอะไรแล้ว" เขาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เลโอพลางมองดูนาฬิกา "หกโมงเย็น…."

"หกโมงเย็น" เธรีนทวนคำ "เวลาดินเนอร์… ตายแล้ว"

พวกเขาสามคนรีบวิ่งจู๊ดออกจากสวนสนุกเพื่อตรงมายังกำแพงทันที ไม่รู้ว่าฟูลอนด์หรืออเล็กซ์จะคิดอย่างไรที่มาช้า..

..แต่…อีกหน่อยพวกเขาก็คงจะชินกับการกระทำอันเถื่อนๆ ของเจ้าหญิงเธรีนจอมยุ่ง