เจ้าชายจอมหยิ่งกับเจ้าหญิงจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #3 : ###งานรับน้อง###

"อ้าว เจ้าหญิงเธรีนหายไปไหนล่ะ ทำไมไม่มา" เสียงทุ้มนุ่มของพี่ฟูลอนด์ถามนักเรียนปีหนึ่งที่นั่งหน้าสลอนกันอยู่สนามหญ้า "เธอเห็นหรือเปล่า เจ้าหญิงชีล่าร์" คำนำหน้าที่พี่ฟูลอนด์ใช้เรียกชีล่าร์ทำให้นักเรียนทุกคนจ้องมาทางชีล่าร์เป็นทางเดียว

"ไม่เห็นนี่ เค้าไปกับนายไม่ใช่หรือไง" ชีล่าร์กวาดตามองหาเธรีน ไม่ว่าจะเป็นม้าหินอ่อนให้ต้นสนหรือตามอาคารเรียนต่างๆ ก็ไม่มี  "มีใครเห็นเจ้าหญิงเธรีนบ้างหรือเปล่า"  เธอตัดสินใจถามน้องปีหนึ่งทุกคน

เสียงที่อื้ออึงของเหล่านักเรียนเจ้าปัญหาหายเงียบ มีแต่เสียงลมพัดหวืดๆ เป็นคำตอบ ทุกคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

"มาแล้วค่ะ ขอโทษค่ะที่สาย" เจ้าตัวปัญหาวิ่งหอบแฮ่กๆ มายังทุกคน

"มาวันแรกก็สายเลยนะเรา" ฟูลอนด์พูดด้วยน้ำเสียงกึ่งเอ็นดูกึ่งด่า ทำให้แม่ตัวยุ่งต้องรีบส่งสายตาขอโทษ

"เอาล่ะ ไหนๆ ก็มาแล้ว เราจะให้น้องๆ แบ่งกลุ่มเองนะ แต่ต้องมีข้อแม้ว่าในกลุ่มจะต้องมีทั้งผู้ชายและผู้หญิง กลุ่มละสามคน เริ่มได้ครับ" สิ้นเสียงฟูลอนด์ ฝูงนักเรียนก็แตกหึ่งๆ ราวกับปลาถูกปล่อย

เธรีนได้แต่ยืนอยู่เฉยๆ เพราะไม่อยากปะทะกับฝูงนักเรียนที่แตกศึกกันโครมๆ แต่มือๆ หนึ่งก็คว้าเธอมา

"อา..ครบแล้ว" เสียงกวนๆ ของเด็กหนุ่มที่หน้าก็กวนไม่แพ้เสียงดังขึ้นหลังจากดึงมือเธรีนมารวมกลุ่มอยู่ด้วย

"เมื่อได้กลุ่มแล้วก็ทำความรู้จักกันในกลุ่มนะครับ" เสียงทุ้มน่าฟังของพี่ฟูลอนด์ดังผ่านไมโครโฟนขัดขึ้น ทำให้เสียงอื้ออึงหายไปชั่วครู่ก่อนจะกลับมาสู่สภาพอื้ออึงเหมือนเดิม *_*’

เธรีนมองสำรวจเพื่อนใหม่ที่เธอต้องรู้จักทั้งสองคน คนแรก เด็กหนุ่มผมสีเข้ม นัยน์ตาสีเขียวน้ำทะเลที่ดูซื่อๆ ชวนมองไม่น้อย แต่พอเธอมองขึ้นไปยังชายร่างสูงอีกคนหนึ่งก็แทบจะย้ายกลุ่มทันที!!!!

พระเจ้า..นี่มันเวรกรรมปางไหนกันเนี่ย???????

ชายร่างสูง นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้ม ผมสีน้ำตาลอ่อน กับโครงหน้าที่ถือว่าดูดีมากทีเดียวถ้าหากว่าไม่ทำหน้าบูดเหมือนตูดหมึกแบบนี้

"สวัสดี ฉัน..เธรีน เฟลีเบส ยินดีที่ได้รู้จัก" เธรีนยื่นมือให้เด็กหนุ่มผมสีเข้มด้วยความเต็มใจพร้อมแย้มรอยยิ้มกว้าง

"สวัสดีเธรีน ฉัน…ชาร์ลส วาร์ดรีฟฟ์ ยินดีที่ได้รู้จัก" เสียงนั้นตอบพร้อมรอยยิ้มที่จริงใจและเป็นมิตร "ส่วนนั่น เลโอ ทาเรเนียร์" เขาชี้มือไปทางชายหนุ่มที่ยืนเหมือนท่อนไม้ไร้ชีวิต

"สวัสดีเลโอ ทาเรเนียร์ ฉัน..เธรีน เฟลีเบส" เธรีนทักทายเสียงใสตามปกติ แต่ต้องหุบรอยยิ้มเมื่อได้รับคำตอบจากคนที่เหมือนไร้ชีวิต

"จะต้องแนะนำอะไรกันอีกสองสามที ฉันรู้แล้วว่านายชื่อเธรีน หูไม่ได้หนวก" น้ำเสียงเย็นๆ บวกกับสีหน้าที่ไม่ได้น่าพิสมัยทำให้เธรีนถึงกับตะลึงอ้าปากค้าง

ไอ้…

นึกหาคำด่าไม่ออก แต่ไม่ทันได้ด่ากลับเสียงพี่ชีล่าร์ก็ดังขัดขึ้นก่อน

"เมื่อรู้จักกันแล้ว เราก็จะมาสานความสามัคคีกันก่อนนะจ๊ะ เริ่มจาก..เอ่อ..พวกพี่สตาฟทุกคนจะแจกเชือกให้กลุ่มละหนึ่งเส้น ต้องผูกมือของทั้งสามคนให้รวมกัน เริ่มได้"

เสียงอื้ออึงกลับมาอีกครั้งพร้อมกับคำถามต่างๆ มากมายว่าจะสามารถผูกได้อย่างไร เชือกเส้นเดียวกับคนสามคน??

"จะทำไงล่ะเนี่ย" เธรีนมองหน้าชาร์ลสเพื่อหาคำตอบ รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏบนใบหน้าของเธออย่างอยากลองเชิง

"นายคิดได้แล้ว?" ชาร์ลสมองเธรีนอย่างงงๆ กับสายตาประหลาด เขาหันกับไปมองเลโอที่ทำท่าทีสบายๆ ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร

"ก็ไม่ยากนี่ แค่เรายืนป็นวงกลม" เธรีนดึงแขนเลโอเข้ามายืนเป็นวงกลมอย่างทำเป็นจำไม่ได้ว่าไอ้บ้านั่นมันเคยพูดอะไรกับเธอบ้าง

เธอเอาเชือกมาสอดบนสอดล่างระหว่างมือของทั้งสามคน ไม่นาน..มือทั้งหกข้างก็ถูกผูกเข้าด้วยกันอย่างหนาแน่น

"…..!!!!หลังจากนี้ พวกเธอทุกคนในกลุ่มจะต้องมอบความไว้ใจ ความศรัทธาต่อกัน เพราะพวกเธอกำลังจะเข้าสู่พิธีรับน้องใหม่ของรีย์วู้ดแล้ว"

บรรยากาศรอบๆ เงียบสงัด แม้จะเป็นเวลากลางวัน แต่น้ำเสียงและท่าทางของฟูลอนด์ ชีล่าร์ และ สตาฟทุกๆ คนต่างดูจริงจังจนน่านับถือ

"เข้าสู่พิธีการอันศักดิ์สิทธิ์ ขอให้น้องๆ ทุกคนหลับตาลง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ห้ามลืมตานะครับ"

นักเรียนทุกคนหลับตาลงตามคำบอกของฟูลอนด์ ความเงียบสงัดคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ .. โดยที่กลุ่มนักเรียนยังไม่รู้ตัว

ควับ!

เธรีนรู้สึกเหมือนตัวเองถูกฉุดกระชากอย่างแรงจนแขนจะขาด ไม่นาน เธอก็รู้สึกว่าตัวเองถูกผูกไว้กับอะไรบางสิ่งที่นุ่มนิ่ม เชือกเส้นหนาสาโหดมันมัดตัวเธอแน่นจนเป็นรอยเขียวช้ำๆ

เธอไม่ยอมลืมตาขึ้นเด็ดขาด ตามคำสั่งของรุ่นพี่ฟูลอนด์ โดยหมายเหตุว่านี่คือพิธีกรรมอันศักดิ์สิทธิ์ของรีย์วู้ด

แล้วคนอื่นจะโดนอะไรแบบนี้หรือเปล่า??

เธรีนถามตัวเองในใจ ก่อนจะได้ยินเสียงน่าฟังของรุ่นพี่ฟูลอนด์สั่งให้ลืมตาขึ้น

"ลืมตาขึ้นได้แล้วครับน้องๆ " เธรีนทำตามคำบอกทันทีเพราะในใจก็ภาวนามานานมากแล้ว แต่พอลืมตาขึ้นก็ต้องตกใจ!!!

เธอถูกจับมัดเอาไว้กับเลโอและชาร์ลสจนกลายเป็นวงกลมกลุ่ม แต่ทำไม??

คนผูกต้องผูกเธอเอาไว้ติดกับเลโอ แทนที่จะเอาติดไว้กับชาร์ลส มันบ้าชัดๆ  หน้าของเธอจะติดกับหน้าอกมันอยู่แล้วนะเนี่ย???

"น้องๆ ทุกคนจะต้องร่วมแรงร่วมใจนอนลงแล้วกลิ้งไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ เส้นชัยอยู่ห่างออกไปอีกหนึ่งร้อยเมตร ใครไปถึงสุดท้ายจะมีรางวัลแน่"

พอพี่ฟูลอนด์พูดจบ พวกพี่สตาฟทั้งหลายแหล่ก็เดินเข้ามาจับก้อนเชือกที่มีคนอยู่ข้างในให้ล้มลงระเนระนาด

"เตรียมกลิ้ง เริ่มได้" สิ้นคำ เหล่าบรรดาก้อนเชือกทั้งหลายต่างก็กลิ้งโค่โล่แข่งกันไปให้ถึงเส้นชัย เธรีนเองก็ถูกดึงให้กลิ้งไปด้วย แม้ในใจจะภาวนาขอพร

พระเจ้าช่วยลูกด้วย…ให้มันจบไปเร็วๆ สักที จบที จบที จบที

เสียงพร่ำสวดระงมภายในใจของเธรีนขณะเธอต้องกลิ้งไปกับพื้นที่มีแต่หลุม โคลน และเศษน้ำมันเหนียวเหนอะ

สุดท้ายก็มาถึงเวลาที่เธรีนรอคอย เธอปรารถนาอย่างนี้มานานแล้ว การมาถึงเส้นชัยสุดหฤโหด

แต่..

ลุกไม่ขึ้น

"โอ๊ย มีใครลุกขึ้นหรือเปล่า" เธอถามชาร์ลสและเลโออย่างใช้ความคิดว่าจะลุกขึ้นยังไงในเมื่อพวกเขายังถูกมัดด้วยกันอยู่แบบนี้ แถมเชือกก็เปื้อนน้ำมันเหนียวเหนอะหนะ

"ผู้ชนะ ได้แก่ทีม…" ฟูลอนด์เดินมาดูโฉมหน้าของผู้ชนะในเกมนี้  "โอ!!! เจ้าหญิงเจ้าชายหมดเลยหรือนี่ ทีมของเจ้าชายเลโอชนะ"

ไม่นาน บรรดาพี่สตาฟทั้งหลายก็พากันเข้ามาแก้เชือกอันแน่นหนาให้รุ่นน้อง

ถึงแม้ว่าจะได้รับชัยชนะ แต่เธรีนก็ไม่ได้รู้สึกสนุกแม้แต่นิดเดียว เกมแบบนี้มันน่าสนุกตรงไหนนะ เจ็บตัวก็เจ็บ

"เอาล่ะ เมื่อเรียบร้อยแล้ว เราจะมาเข้าสู่เกมต่อไปกันเลย น้องๆ ยังไม่คลายเชือกที่ผูกมือไว้ตอนแรกใช่ไหมครับ นั่นล่ะ เดินตามพี่มา" ฟูลอนด์เดินนำทางเหล่าเด็กปีหนึ่งไปทางหลังโรงเรียน แต่ขบวนเป็นไปได้ช้ามากเพราะการผูกมือที่แตกต่างกันไปเลยทำให้เดินลำบาก

"เกมเมื่อกี้นายเป็นไงมั่ง" ชาร์ลสถามเธรีนด้วยรอยยิ้มสดใส

"ยังจะถามอีก" เธรีนทำหน้ามุ่ยใส่ก่อนจะต่อ "เกมบ้าอะไรก็ไม่รู้ เจ็บตัวก็เจ็บ แถมยังเปื้อนน้ำมันอีกต่างหาก"

"แต่มันก็สนุกดีนะ" ชาร์ลสว่า

"ใช่ มันสนุกดี" เธรีนลืมเรื่องเกมวิบากที่ผ่านมาแล้วหันไปคุยต่อกับชาร์ลสอย่างถูกคอ เพื่อนใหม่คนนี้ช่างถูกคอจริงๆ

"น้องๆ ทุกคนเห็นแม่น้ำตรงนี้ไหม" ฟูลอนด์ชี้ลงไปยังแม่น้ำเบื้องล่าง มีขอนไม้ผุๆ สำหรับข้ามแม่น้ำอยู่หลายสิบ แต่อยู่เหนือขอนไม้ทุกอันขึ้นไปมีลูกแอปเปิ้ลลูกหนึ่งห้อยอยู่ "น้ำตรงนี้ลึกมาก ใครตกลงไปคง…พี่คงไม่ต้องพูดนะ" เขาทำหน้าเหี้ยมๆ ก่อนจะโปรยรอยยิ้มอ่อนหวานเหมือนเดิม

"ทีมทุกทีมจะต้องเดินไปตรงกลางแล้วไปกินลูกแอปเปิ้ลให้หมด ด่านนี้จะฝึกการทรงตัวและความสามัคคี เอาล่ะ เริ่มได้"

เธรีนดึงชาร์ลสกับเลโอให้เดินทรงตัวช้าๆ ไปยังกลางขอนไม้ พวกเขาเดินไต่ไปเรื่อยๆ จนไปถึงลูกแอปเปิ้ล

"ใครจะกิน" ชาร์ลสมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ทีอย่างอยากจะปรึกษา

"กินพร้อมกันไปเลย" เธรีนว่าพลางโน้มหน้าเข้าไปกัดลูกแอปเปิ้ลที่ห้อยต่องแต่งอยู่ แต่ทำคนเดียวยังไงลูกแอปเปิ้ลก็แกว่งไปแกว่งมา "เอ้า ยืนดูอะไรอยู่ ก็บอกแล้วไงว่าให้ช่วยกันกิน ลูกจะได้ไม่แกว่ง"

ทั้งสามคนช่วยกันกิน เธรีนพยายามทรงตัวอยู่ให้ดีที่สุด แต่ก็ทำไม่ได้

"น้องๆ ต้องสามัคคี กอดกันไว้ครับจะได้ไม่ตกน้ำ" พี่ฟูลอนด์ตะโกนบอกพลางเข้าไปร่วมวงตีกลองให้จังหวะกับพวกสตาฟ

เธรีนเกือบจะตกน้ำอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่มือของเลโอดึงเธอขึ้นมาไว้ได้ นัยน์ตาสีน้ำเงินคู่นั้นยังฉายแววไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึกเหมือนเดิม

"ขอบใจ" เธรีนว่าพลางหันไปสนใจกับการกัดลูกแอปเปิ้ล  "ฮ้า..หมดแล้ว" เธรีนตะโกนอย่างดีใจ

แต่…

"ไอ้หยา!!!!!" เธรีนร้องลั่น แม่ตัวยุ่งสะดุดขาตัวเองบนขอนไม้แล้วเกิดทรงตัวไม่อยู่ พลัดตกลงไปในแม่น้ำ บัดดล เชือกผูกที่มือซึ่งดูแน่หนาก็ขาดเผาะปานกามเทพ เอ๊ย! รามสูรเขวี้ยงขวานมาโดน

"เธรีน!" ชาร์ลสร้องลั่น มือไม้ก็สาวเธรีนขึ้นมา แต่กลับคว้าได้เพียงสายลมบางๆ 

"เธรีน ขึ้นมาได้แล้ว" ชาร์ลสตะโกนก้องลงไปในน้ำ ซึ่งมีแต่ความเงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับขึ้นมา "เธรีน อย่าล้อเล่นน่า" เสียงนั้นยังคงเป็นปกติเพราะนึกว่าแม่เพื่อนตัวดีคงจะแกล้งไปตามประสา

เงียบ

"เธรีน" ชาร์ลสเริ่มเหงื่อตก เขาและเลโอมองหน้ากันเลิ่กลั่กอย่างไม่มั่นใจ

สุดท้าย เลโอตัดสินใจกระโดดตามลงไปในน้ำเพื่อตามหาเธรีน เขาพยายามลืมตาในน้ำเพื่อค้นหาเธอ

ยัย…

เขาพบเธรีนแล้ว เธอนอนจมอยู่กับกอสาหร่ายในแม่น้ำ โชคดีที่น้ำไม่ลึกมาก แต่ก็ถือว่าลึกพอสมควรสำหรับมนุษย์

แรงฉุดกระชากอย่างแรงไม่ทำให้เธรีนรู้สึกตัวแต่อย่างใด เธออยู่บนบ่าของเลโอขณะเขาพาเธอขึ้นมาบนฝั่งอย่างร้อนรน

งานรับน้องดูเหมือนจะหยุดลงกระทันหัน ผู้คนต่างมายืนห้อมล้อมเธรีน…เธอยังคงไม่ได้สติ แพขนตายาวเหยียดพริ้มอยู่บนตาคู่สวย

"ผายปอดเร็วเข้า!!!! ^^" ชาร์ลสบอกเลโอพลางเขย่าตัวเธรีนให้ฟื้น

"ฉันยกให้นาย" เลโอพูดอย่างดูไม่เดือดไม่ร้อน แต่เขารู้ว่าภายในใจนั้นเป็นอีกอย่าง เขามองหน้าชาร์ลสเป็นเชิงบอกให้ชาร์ลสเป็นคนผายปอดเธรีน

"ไหนๆ นายก็ไปช่วยเธรีนแล้ว ก็ทำให้มันตลอดรอดฝั่งสิ" ชาร์ลสย้อน แต่ความร้อนในใจของเลโอดูเหมือนจะปะทุอยู่แล้วจึงรีบช่วยชีวิตเพื่อนเซ่อเอาไว้ก่อน…

"อื๊อ.." เสียงงึมงำจากผู้คนรอบข้าง โดยเฉพาะจากเจ้าหญิงโพซีล่า ดอร์สัน ซึ่งทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจในการกระทำของเจ้าชายเลโอ

"ผมจะพาเธอไปห้องพยาบาล เร็วสิ…ชาร์ลส" เลโอกล่าวด้วยเสียงวางอำนาจจนทำให้บางคนขนลุก บางคนเหมือนกับถูกสะกดให้ทำตามคำสั่งทันที

"เร็วสิ..ชาร์ลส"