เจ้าชายจอมหยิ่งกับเจ้าหญิงจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #16 : ++++ บทเพลงบนแป้นเปียโน ++++!!!!!!

พลั่กกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!

เธรีนปลิวหวือไปชนก้อนหินก้อนยักษ์ที่อยู่ข้างๆ ท่ามกลางสายตาของทุกคน….เลโอรีบวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อมาหาเธอ… เขาสังเกตว่าแขนนั้นแดงเป็นจ้ำๆ จนน่าสงสัย????

เลือดสีสดทะลักออกมาจากบริเวณศีรษะ….อาบจนผมสีทองกลายเป็นสีเลือด….

“ฉันขอโทษ” เสียงตัดกับความหนาวเหน็บของหิมะเหมือนดังมาจากไกลแสนไกล….

ไกลกว่าเธอจะถวิลหา…อยู่ไกลเกินไป…

มันคงรักหล่อนมากสินะ… ไม่มากคงไม่ยอมตากฝนรอ..ไม่มากคงไม่ยอมถอดเสื้อกันหนาวแล้วคลุมให้… ไม่รักคงไม่…ตามติดหล่อนเป็นปาท่องโก๋แบบนี้

แล้วมันไม่ใช้หัวสมองคิดหรือไง???? ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนตอนมันไปสวีทอยู่กับซีเรีย????

ไอ้คนไม่มีหัวใจ!!!! แกมันใจร้าย… ใจร้าย… ใจร้ายที่สุด…

ภาพต่างๆ ผุดขึ้นในหัวของเธรีน เธอยังไม่ฟื้น… แต่ภาพเหล่านี้ก็วนเวียนในหัวปานจะทะลักออกมานอกสมองสีเทา!!!

“ที่นี่ที่ไหน???” เสียงแหบแห้งดังขึ้น เปลือกตาค่อยๆ เปิดอย่างช้าๆ แล้วเริ่มสำรวจไปทั่วบริเวณ

ห้องนอน!!!! งั้นหรือ?????

เธอรู้สึกปวดหัวตุบๆ เธออยู่บนเตียงนุ่มสุดๆ ลายสีน้ำเงินเข้ม ตรงหลังมือเหมือนมีอะไรเจาะอยู่???? ถามโง่ๆ ก็เข็มฉีดยาน่ะสิ..

นัยน์ตาสีทองกวาดจนทั่วก่อนจะมาหยุดอยู่ที่อีกฝั่งหนึ่งของเตียง…

“เฮ้ย!!!!! แกมาอยู่ที่ได้ไงวะเลโอ???” งงน่ะสิ ยังไม่ตายหรือ???? ทั้งๆ ที่ความรู้สึกบอกว่าเจ็บจนแทบหัวระเบิด

เจ้าของชื่อค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ แล้วหยิบแว่นที่อยู่หัวเตียงขึ้นมาสวม

“อ้าว!! ฟื้นแล้วเหรอ??”

“จะแช่งฉันให้นอนไม่ตื่นเรอะ!!!” แม้แรงกายจะไม่มี แต่แรงด่ายังเต็มเปี่ยมเสมอ เธอเอนตัวลงบนเตียงนอนเหมือนเดิมพลางมองหน้าเลโอที่อยู่ห่างไปไม่ถึงเมตร O_o “นายมาทำอะไรที่นี่ แล้วฉันอยู่ที่ไหน?”

“ฉันควรจะเป็นฝ่ายถามนายมากกว่า นี่มันห้องนอนฉัน..แล้วนายก็มานอนสลบอยู่ตั้งสองวันแล้ว” เลโอลุกขึ้นพลางขยับแว่นตาให้เข้าที่

“ห้องนาย????” เธรีนทวนคำเสียงดังลั่นจนเรียกว่าตะโกน “ฉันมาอยู่ที่ห้องนายได้ไง?? ฉันจะกลับบ้าน” เธอพยายามดึงทุกส่วนของร่างกายให้ลุกขึ้น ฉับพลัน!!! นัยน์ตาสีทองก็มองเห็นสิ่งประหลาดที่เกิดขึ้นบนแขนข้างขวา “ฮะ..เฮ้ย!!!! ฉันขยับแขนไม่ได้!!!!”

“ทำไมนายไม่บอกฉันว่าแพ้อากาศหนาว??? จะปล่อยให้ตัวเองแข็งตายก่อนหรือไงถึงค่อยปริปาก” น้ำเสียงนั่นดุจนเธรีนปั้นหน้าไปไม่ติด

“ฉันจะเป็นยังไงแล้วนายแคร์ด้วยเรอะ????? เห็นสวีทกันดีนี่…’อากาศหนาวนะ ระวังด้วยเดี๋ยวจะเป็นหวัด’ แหม..พูดขนาดนี้แล้วจะให้ฉันกล้าบอกอีกหรอ????” คำพูดนี่กระแทกลงหัวใจของเลโอเต็มเป้า… เขาได้แต่กล่าวขอโทษเธออยู่ในใจ… ใช่มั้ย????

เขาไม่เคยแคร์ความรู้สึกเธออยู่แล้ว… ใช่มั้ย????

ความคิดวนเวียนในหัวสมองที่สับสนของเลโอ แต่เขาก็ตัดสินใจพูดถึงเรื่องสำคัญก่อน

“แขนนายขยับยังไม่ได้หรอก… ตอนนั้นนายเอาศอกลง กระดูกเลยหัก.. ต้องรออีกอาทิตย์หนึ่งถึงจะหาย.. คราวหลังเป็นอะไรก็รีบบอก เข้าใจไหม ^_^”

“…”

“เดี๋ยวแม่นมฉันจะขึ้นมารับเธอ ทำธุระให้เสร็จแล้วลงไปกินข้าวเช้ากับฉัน O_O’ ”

“มะ…ไม่เป็นไรค่ะ” เสียงเล็กๆ ดื้อๆ กำลังต่อต้านแม่นมของเลโอเมื่อหล่อนจะพาเธอลงบันไดไปทานอาหารเช้า

“คุณเฟลีเบสคะ อย่าดื้อสิคะ!! นี่เป็นคำสั่งของนายท่านนะคะ”

“แล้วทำไมต้องให้ฉันใส่ชุดบ้าบออะไรนี่ด้วย!!! เว้าหน้าเว้าหลัง อึ๊ย!!!!! แค่เห็นก็เสียสถาบันแล้ว” เธรีนบ่นงุดเมื่อสำรวจตัวเอง แบบนี้ไอ้บ้านั่นเห็นต้องตลกแน่ๆ “นี่..แขนฉันหักอยู่นะ”

“คุณเฟลีเบสคะ…”

“บอกเป็นครั้งที่ร้อยแล้ว ให้เรียกฉันว่าเธรีนก็พอ!!!”

“ค่ะ..คุณเธรีน แต่นี่เป็นคำสั่งของนายท่าน แล้วตอนนี้คุณก็จำเป็นต้องลงไปทานอาหารเช้าแล้วด้วย” แม่นมของเลโอพูดอย่างเอ็นดู นายท่านของเธอเพิ่งจะพาผู้หญิงเข้าบ้านก็ครั้งนี้..นอกจากคุณหนูเลดี้คริสต์เทอร์

สงสัยจะต้องต้อนรับลูกสะใภ้สะหน่อย..ไม่ถือตัวด้วย..

มือของแม่นมก็จับหมับไปที่เอวของเธรีน บังเอิญชุดมันเว้าตรงเอวเลยทำให้แม่ตัวดีสะดุ้งโหยง!!!!!

“นะคะ… มารีย์ ให้หนูทานข้างบนเถอะนะคะ ไม่อยากลงไปข้างล่างนั่นเลย” อุ๊ย!! ลืมตัว..ปากพาจนอีกแล้วสิงานนี้

“ไม่ได้นะคะ คุณต้องไปทานข้างล่างพร้อมกับนายท่าน!!! เร็วเข้าเถอะค่ะ เดี๋ยวนายท่านจะโกรธเอานะคะที่ไปสาย”

“เอ๊ะ!!…..” เธรีนอ้าปากกำลังจะเถียง ฉับพลัน!! ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา… ชายหนุ่มร่างสูงก้าวเข้ามาในห้องด้วยท่าทีค่อนข้างหงุดหงิด

“นี่เธอกะจะกินข้าวเช้าตอนเที่ยงเลยหรือไง ลงไปได้แล้ว”

“นายท่านคะ ดิฉันกำลังจะพาเธอลงไปแล้วนะคะ!! แต่เธอดื้อ” อ้าว!! ไหงหักหลังกันงี้เลยล่ะ ยิ่งนัยน์ตาสีน้ำตาลนั่นยิ่งไม่น่าไว้ใจเล้ย!!!

เลโอมองหน้าแม่นมมารีย์ก่อนจะเดินเข้ามาประชิดตัวเธรีนที่นั่งอยู่บนเตียง

“เดี๋ยวผมจัดการเอง” นางมารีย์เดินออกไปเปิดประตูไว้ให้พลางส่งยิ้ม

“เฮ้ย!!! เลโอ แกจะทำไรอ้ะ!! ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ลงไป ขาฉันยังเจ็บอยู่เลย ขืนเป็นไรไปนายจะว่าไง!!!!” เธรีนเลือกประเด็นที่โกหกแล้วน่าจะเข้าทีที่สุด แต่ผิดคาด…

“อ๋อ!! เจ็บขา!!” เลโอเดินเข้ามาช้อนตัวเธอเข้าไปไว้ในอกโดยไม่สนใจอาการแอนตี้อะไรทั้งนั้น

“ฉันบอกแค่ว่าเจ็บขานะ ไม่ได้บอกให้นายอุ้ม!!! ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ”

“นี่..นี่..” เธรีนมองไปรอบๆ ห้องอาหารอย่างหวาดๆ “ทำไมฉันมองลอดกระจกแล้วไม่เห็นถนนหรืออะไรข้างนอกเลยล่ะ”

“เธอนี่ถามโง่ๆ สองวันที่เธอหลับไปน่ะ หิมะตกหนักมากจนท่วมหมดแล้ว!! ออกไปจากบ้านไม่ได้หรอก” เขาเริ่มจัดการกับไส้กรอกรสไก่

“หาาาาาาาา!!!! เอ๊ะ!! นายเปลี่ยนมากินไส้กรอกรสไก่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น อย่าถามมาก”

เธรีนเลยทำหน้าหงิกใส่ก่อนจะสนใจอาหารของตัวเอง ไส้กรอก…ขนมปังกับเนย..

เพล้ง!!!

เสียงมีดตกกระทบพื้น เนื่องจากแม่ตัวดีกำลังพยายามจะจับด้วยมือซ้าย ^_^ แต่ทำยังไงก็จับไม่ได้ซะที แล้วเธอต้องอยู่ในสภาพนี้ไปถึงเมื่อไหร่กันนะ???????

“อ้อ!! ลืมไปว่านายกินเองไม่ได้” เลโอเขยิบมาใกล้หล่อน “ไม่ต้องห่วง!! ไม่มีใครอยู่ในบ้านนี้หรอกนอกจากฉัน..นาย แม่นม..แล้วก็คนใช้” เขารีบขัดตาทัพเมื่อเห็นเธรีนมองโน่นมองนี่

“แล้วเราก็ต้องติดแหง็กแบบนี้น่ะหรือ???”

“กินเร็วๆ เข้า” เขาหั่นไส้กรอกไก่ราดด้วยมายองเนสให้เธรีนแล้วใช้ส้อมจิ้มพลางยกสูงขึ้น

“นายรู้ได้ไงว่าฉันชอบกินไส้กรอกไก่ราดด้วยมายองเนส” เสียงกวนๆ ยังถามต่อเมื่อปากหมับเข้าไปแล้วหนึ่งคำ “นี่..เอาให้มันตรงปากหน่อย ตาน่ะมีมั้ย..”

“นายก็กินดีๆ หน่อยสิ ฉันก็ตั้งไว้ของฉันแบบนี้..นายต่างหากที่ไม่รู้จักก้มหน้ามากินเอง”

“นี่เค้าเรียกว่าป้อนเรอะ!!!! ไม่เอา..ไม่กินแล้ว โทรศัพท์บ้านนายใช้ได้หรือเปล่า???” เธรีนมองเลโอตาขวางแล้วถามเรื่องอื่น..แม้ในท้องนั้น บรรดาพยาธิทั้งหลายจะร้องเรียกจ้อกๆ

“ต่อไม่ได้ ถึงต่อได้โทนี่ของนายก็มาที่นี่ไม่ได้หรอก..หน้าหนาวแบบนี้ไม่มีใครออกไปไหนได้หรอกน่า หิมะท่วมออก”

“อ๋อ!! อย่างนี้ใช่ไหมนายถึงอารมณ์บูด!!! โทรศัพท์ต่อไม่ได้ เดินทางก็ไม่ได้ คงไม่เป็นอย่างที่นายหวังสินะ แฟนนายคงมาไม่ได้ล่ะสิ!!!! ไม่เอาล่ะ ฉันจะขึ้นไปข้างบน” เธรีนเสียงแข็งแม้ในใจจะไม่ใช่อย่างนั้นเลย ทั้งหิวทั้งเจ็บ..

“เอาเถอะ!!! นายนี่ขี้งอนจริง” เลโอดึงแขนเธอไว้ (แขนอีกข้างหนึ่งที่ไม่ได้ใส่เฝือก) พลางเลื่อนเก้าอี้เข้าไปใกล้กว่าเดิมอีก “กินก่อน…”

ไม่เคยเห็นนายท่านเป็นแบบนี้มาก่อนเลย..

ความคิดผุดขึ้นในใจของมารีย์ นายท่านไม่เคยต้องมาเอาใจใครแบบนี้…แม้แต่คุณหนูคริสต์เทอร์ คุณเธรีนนี่ก็น่ารักจริง…^_^ คู่นี้แหละเหมาะสมกันที่สุด ชายก็หล่อ..หญิงก็สวย..

“อยากฟังฉันเล่นเปียโนมั้ย??” เลโอถามขึ้นเบาๆ ส่วนอีกคนได้ตะลึงไปเรียบร้อยแล้ว..มันจะมาไม้ไหนวะเนี่ย?? ทำไมมันเดาใจยากจัง

“ดีสิ ฉันก็อยากเล่น”

“ตามมา” เลโอประคองเธรีนแล้วพาเดินขึ้นบันไดไปช้าๆ บ้านมันนี่มีหลายปีกจริงๆ จะเดินแต่ละทีก็อย่างกะอยู่ในสวนสาธารณะ

เขาเลื่อนเก้าอี้มาให้เธอนั่งตรงติดๆ กัน

ที่จริง..หมอนี่ก็ไม่ได้เป็นคนหยิ่งสักเท่าไหร่หรอก..เพียงแต่มันชอบวางอำนาจ..เฮ้อ!!! เพื่อนช้านนนน

“อยากให้ฉันเล่นเพลงอะไรล่ะ”

“ไม่เอาง่ะ!!! ฉันอยากเล่นให้นายฟังมากกว่า” เธรีนแย้ง เธอไม่ได้สัมผัสเปียโนมาจะปีแล้ว..ตั้งแต่ม.6 มาก็ไม่ได้แตะอีกเลย

“งั้นฉันจะฟังนาย”

เธรีนเขยิบไปใกล้เลโออีกเพื่อจะเล่นเปียโน แต่เลโอยังไม่ขยับถอย ยังนั่งตัวติดกันหนึบแบบนั้น… ช่างหัวมันเต๊อะ!!!!

เธอใช้มือข้างซ้ายที่เหลืออยู่กดแป้นเปียโนด้วยความคุ้นเคย..แม้มันจะนานมาแล้ว…

“….I’m never gonna say goodbye (ฉันไม่เคยอยากบอกลาคุณ)

Cos I never wanna see you cry (ฉันไม่อยากเห็นคุณร้องไห้)

I swore to you my love would remain…. (ฉันสัญญาว่ารักจะต้องเติมเต็มอีกครั้ง)

And I swear it all over again and I (ฉันสัญญา)

I’m never gonna treat you bad (ฉันไม่เคยทำให้คุณเสียใจ)

Cos I never wanna see you sad (เพราะฉันไม่อยากเห็นคุณเศร้า)

I swore to share your joy and your pain (ฉันจะเคียงข้างคุณทุกสถานการณ์ไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข)
And I swear it all over again (ฉันสัญญา)

All over again….” (ที่รัก…ฉันสัญญา)

“เพราะดีนี่” นัยน์ตาสีน้ำเงินทอประกายประหลาดๆ ตอนอยู่ใกล้ๆ นี่เลโอมันดูหล่อกว่าที่เคยซะอีก โอ๊ย!!! ทำไมมันหล่อขนาดนี้นะ!!!

“ตานายแล้ว เล่นให้เพราะเท่าฉันก็แล้วกัน” เธรีนหันตัวออกแล้วปล่อยให้เลโอเป็นผู้บรรเลงบทเพลงต่อไป

“…TOT ฉันไม่เคยร้องเพลงให้ใครฟังนะ”

“ก็ฉันนี่ไงคนแรก เล่นไปเหอะน่า..คนรอฟังอยู่นะเฟ้ย”

“… So I say a little pray (ฉันจะภาวนา)

And hope my dreams will take me there (และขอพรต่อพระเจ้า…)

Where the skies are blue…. (ที่ไหนที่ท้องฟ้าช่างงดงาม)

To see you once again, mylove (ฉันจะขอพบคุณอีกครั้ง แม้จะเป็นครั้งสุดท้าย)

Over seas from coast to coast (ความรักฉันจะข้ามน้ำข้ามทะเล)

To find the place I love the most (ไปตามหาเธอ)

Where the fields are green….. (ที่ไหนนะที่มีทุ่งหญ้าเขียวขจี)

To see you once again… mylove…” (ฉันจะขอพบคุณอีกครั้ง….แม้จะเป็นครั้งสุดท้าย)

“เพลงของนายเศร้าจัง” เธรีนยื่นหน้าเข้าไปใกล้เปียโน

“เพลงของนายก็เหมือนกัน”

“หรอ????” เธรีนขึ้นเสียงสูงปรี๊ดชวนปวดประสาทอีกครั้ง “ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้…ถ้าไม่มีคนเข้ามาในบ้านได้แล้วใครจะเป็นคนทำแผลให้ฉันเล่า?????”

“โอ๊ย!!! เจ็บนะ เบาๆ หน่อยสิ”

“อย่าโวยวายน่า!!!”

“แกก็อย่าทำแรงสิ คนมันเจ็บนะโว้ย!!!!”

“เอ๊ะ!!! ก็บอกว่าอย่าโวยวายไง”

“ก็นายทำเจ็บนี่นา!!! ใครจะไม่โวยวาย ให้ตายเถอะ~~~~ นายไม่รู้จักอ่อนโยนกับสุภาพสตรีเลยหรือไงนะ” เสียงเขียวบ่นงุด

“อย่าบ่นมาก นี่น่ะเบาที่สุดแล้ว แต่นายไม่ยอมอยู่นิ่งเอง!!!!”

ว่าจบเธรีนก็ผลักเขาให้ตกลงไปข้างล่างเตียง

“ไอ้…ไม่ต้องมาพูดดี ฉันให้แกทำแผลให้นะเฟ้ย ไม่ได้ให้นายมาเปิดการก่อสร้างสะพานอยู่บนขาฉัน” นัยน์ตาสีทองบอกถึงความโกรธจัด ฮิฮิ!!! ก็เลโอเล่นใส่ทั้งแอลกอฮอร์ทั้งอะไรต่อมิอะไรเพื่อราดฆ่าเชื้อบ้าที่อาจจะแพร่พันธุ์จากเธรีนเขาสู่คนอื่นๆ

“ทำไมนายไม่ใส่สร้อยที่ฉันให้??” เขาลุกขึ้นมาพลางคลำสร้อยที่อยู่บนคอของเธรีนอย่างถือสิทธิ์ หนอย… มีสิทธิ์อะไรมาสั่งคนอย่างเธรีนฟะ????

“แล้วทำไมฉันต้องใส่ห๊ะ”

“สร้อยนี่โทนี่เอาให้ใช่ไหม” เลโอถอดมันออกมาจากคอเธรีนด้วยความไม่พอใจพลางสำรวจดูจี้รูปตัวทีนั่นอย่างละเอียด

“แล้วจะทำไม??” ว่ายังไม่ทันขาดคำ สร้อยฝังเพชรก็ถูกเหวี่ยงทิ้งลงถังขยะอย่างไม่ไยดี แล้วมือใหญ่ก็คว้าสร้อยที่มีจี้เพชรเม็ดเล็กๆ ต่อกันเป็นหมู่ดาวเลโอขึ้นมาใส่แทนที่หน้าตาเฉย

“นายรู้ไหมว่ามันหมายถึงอะไร???”

ใครจะไปรู้กับพ่อแกวะ?? เธรีนคิดในใจพลางมองดูนาฬิกาที่อยู่หัวเตียง…. สองทุ่มหกนาที..

“แล้วฉันจะไปรู้ได้ไงเล่า”

“อยากรู้หรือเปล่า???”

ไม่อยากรู้เฟ้ย!!!

แต่ความคิดก็ดูจะรุนแรงไป…. อ่อนกว่านี้ดีกว่า….

“ไม่ต้องเล่าอะไรให้ฉันฟังทั้งนั้น ฉันไม่อยากได้ยินเรื่องที่นายเคยเล่าให้คนอื่นฟังแล้ว” เธรีนนอนลงซีกเตียงทางขวาแล้วแกล้งหลับตา

“ฉันไม่เคยเล่าให้ใครฟังนะ!!! แล้วนายยังจะอยากรู้หรือเปล่า”

“…งั้น..อยากก็ได้” มันจะสำคัญอะไรกันนักกันหนาวะ คนจะนอนเฟ้ย!!!!!! TOT

“ไม่เป็นไรถ้านายไม่อยากฟัง”

“โอเค..ฉันขอโทษ ฉันอยากฟังว่ามันหมายถึงอะไร” เปลือกตาถูกสั่งให้เปิดขึ้นอย่างฉับพลัน “เฮ้ย!!! อย่าเพิ่งโกรธดิ”

“สัญลักษณ์ของหมู่ดาวเลโอ..ชื่อของฉันไง.. ตอนวันฉันเกิด กลุ่มดาวเลโอฉายชัดเจนมากบนท้องฟ้า มันสุกสว่างจ้าเหนือกลุ่มดาวอื่นๆ แม่เลยตั้งชื่อให้ฉันว่าเลโอ..”

เธรีนยกมือซ้ายขึ้นลูบตรงจี้เพชรนั้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“แล้วทำไมนายไม่ออกไปนอนห้องนายล่ะ” เธอมองหน้าเลโออย่างงงๆ ก่อนที่เลโอจะมุดตัวเข้าในผ้าห่มผืนเดียวกับเธอ

“เธอนี่ท่าจะบ้า!!!! ก็นี่แหละห้องฉัน เตียงก็เตียงฉัน ฉันจะนอนที่นี่แหละ”

“เฮ้ย!!! ผู้หญิงกับผู้ชายจะนอนด้วยกันได้ไง ไม่ได้ไม่ได้”

“อย่าทำตัวงี่เง่าเลยน่า ตอนนี้ฉันกับนายเป็นแฟนกัน นอนเตียงเดียวกันก็ไม่เห็นแปลกอะไร” ดู๊ดูมันพูดเข้า นับวันยิ่งเดาใจยาก >_<!

“แฟนกำมะลอนั่นน่ะเรอะ??? ลงไปเดี๋ยวนี้เพราะฉันไม่ใช่แฟนนาย….”

ว่ายังไม่ทันจบร่างใหญ่กว่าก็พาดแขนออกมากอดเธอไว้เหมือนหมอนข้าง!!!! ^_^’ ปลายจมูกโด่งๆ นั่นก็ชนกับแก้มใสๆ เต็มเปา

เธรีนพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งรู้สึกว่าไอ้แขนนั่นมันรัดมากขึ้น ส่วนปลายจมูกของมันก็ชนกับแก้มของเธอมากกว่าเดิมอีก….

แม้คนในอ้อมแขนจะหลับไปแล้ว..แต่ในใจของเลโอยังสับสน…

เขายังไม่ได้บอกเธรีนเรื่องที่ว่าทำไมต้องทำจี้รูปหมู่ดาวเลโอให้เป็นสร้อย… เพราะเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยให้สร้อยเขายังไม่สามารถออกไปจากใจเขาได้….

แม้จะเป็นเวลาแค่หนึ่งคืน…แต่เขายังไม่เคยลืม..

เธอคนนั้นมอบสร้อยให้เขา… แม้เธอจะซุ่มซ่ามไปหน่อยจนได้บาดแผลเหวอะ!!! แต่ตอนนั้นเธอก็เหมือนเป็นผู้หญิงคนแรกที่เข้ามาในชีวิตเขา…

คงต้องให้ใครบางคนช่วยทดแทนช่องว่างนี้..