เจ้าชายจอมหยิ่งกับเจ้าหญิงจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #14 : ~~~~~ Her Promise สัญญารักสัญญาใจ ~~~~~~

“เอ้า!!! เร่งมือหน่อยสิ จะแข่งกันพรุ่งนี้อยู่รอมร่อแล้วนะ” เสียงเล็กๆ ดังขึ้นข้างหลังเธรีน แล้วมันหน้าที่อะไรที่เธอต้องมาเป็นพนักงานผูกผ้าแบบนี้

“นี่ คุณเลดี้คริสต์เทอร์ ใจคอคุณจะยืนสั่งอยู่ตรงนั้น ไม่คิดจะมาช่วยเราหรือไงครับ” โทนี่ย้อนเสียงกวนประสาท เขาไม่ชอบยัยคุณหนูนี้เลย…ดีแต่สั่ง

ดูเธรีนสิ!!!!!

เมื่อวานก็ไม่ได้นอนทั้งคืน แล้วคืนนี้ก็ต้องไม่ได้นอนอีกแน่…

“เธรีน กินข้าวกินน้ำซะก่อน เดี๋ยวก็เป็นลมตายไปหรอก” โทนี่ยื่นข้าวกล่องให้ พวกเขาแทบเรียกมื้อเย็นว่ามื้อมิดไนท์ เพราะกว่าจะได้ทานข้าวแสนอร่อยมื้อเย็นก็ต้องปาเข้าไปหกทุ่ม

“เหอๆ ตายไปก็ดีสิ จะได้รู้ว่าโรมิโอกับจูเลียตมีจริงหรือเปล่า แล้วก็แจ๊คกับโรสด้วย” เธรีนตอบขำๆ “นายกินเหอะ ฉันไม่หิว”

“ไม่หิวก็ต้องกิน” เสียงเข้มดังขึ้นข้างหลัง ทำให้โทนี่ออกอาการไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“นักแสดงทำไมไม่ไปซ้อมละครล่ะ มาทำไมที่คณะทำงาน”

“นายไม่หิวก็ต้องกิน ทำไมถึงไม่ลงไปกินข้าวเย็น” เลโอนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ เธรีน เธอมองหน้าเขาแบบอิดโรยเต็มที่ แล้วลากเขามาพูดไกลๆ

“จะเอาอะไรว่ามา ให้ฉันแกล้งปาดคอนายดีไหม จะได้พิสูจน์รักแท้ว่าคุณเลดี้คริสต์เทอร์รักนายจริง” เธรีนพยายามเน้นคำว่า เลดี้คริสต์เทอร์ อย่างแน่นหนัก “จะว่าไปก็แปลก คนรวยๆ นี่พอหวังอะไรนิดหน่อยก็เห็นคนอื่นเป็นหมูหมาผักเน่าไปหมด อ้อ! โทษที” เธรีนเกาะผนังกำแพงไว้เพื่อยันกายไม่ให้ล้ม

“ทำไมนายไม่ไปกินข้าวเที่ยง ข้าวเย็นก็ด้วย รู้ไหมว่ารุ่นพี่อเล็กซ์เป็นห่วง” แม้ใจจริงอยากจะบอกว่า ‘ฉันนี่แหละเป็นห่วง’ แต่ก็ไม่กล้าพูด

“เรื่องของฉัน ฉันจัดการเองได้ นายไม่ต้องห่วงหรอก เตรียมตัวแสดงพรุ่งนี้เป็นพอ” เธรีนยิ่งดูโทรมหนักกว่าเก่า “อีกอย่าง…คนรวยอย่างนายไม่ควรชอบดูถูกคนจนรู้ไว้ด้วย”

“เฮ้!!!!!!!!!!!!!! มีข่าวใหญ่จะมาบอก” แจ๊ควิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาโรงละครของคณะบริหารธุรกิจ หน้าตาของเขาดูจะตกใจเอามากๆ “เจ้าหญิงโพซีล่าตกบันได เดินไม่ได้เลย”

“หา?????” เธรีนวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะอย่างดังลั่น “นายพูดอะไรนะ”

“เปลี่ยนนางเอกด่วน” ชาร์ลสหน้าตั้งเข้ามา “โพซีล่าตกบันไดมาแสดงไม่ได้หรอก”

“แล้วจะหาใครมาแทน นี่เวลาเหลืออีกสองชั่วโมงนะ” เธรีนดูจะตกใจสุดขีดจนลืมกินข้าวเช้าอีกแล้ว สรุป ไม่ได้กินอะไรนอกจากขนมและน้ำมาสองวันเต็ม

“แล้วนายคิดว่าใครล่ะเธรีน??? ที่ทั้งท่องบทได้ ทั้งแสดงได้เก่งกาจกว่าใคร???” ชาร์ลสทำเสียงกรุ้ม กริ้มมีปัญหา เขาใช้สายตากวาดมองเธรีนแบบแปลกๆ

ทุกคนมองมาที่เธรีนเป็นตาเดียว

“อ..อย่าคิดบ้าๆ นะ ฉันไม่ได้ซ้อมซะหน่อย เผื่อเล่นไม่ได้ใครจะรับผิดชอบ” เธรีนเว้นวรรคนิดหนึ่ง “แล้วยังไอ้บทจูบนั่นอีก นายคงไม่คิดส่งเพื่อนตัวเองไปตายใช่ไหม ชาร์ลส”

“เราเปลี่ยนแล้ว บทจูบนั่นจะใช้มุมองศาแทน เอาล่ะ ทุกคนคิดว่าไงที่จะให้เธรีนเป็นนางเอกแทนโพซีล่า” ว่าจบ เหล่าผองเพื่อนทั้งหลายต่างก็พยักหน้าหงึกหงัก

“เร็วเข้า แต่งหน้าให้มาดมัวร์แซล โทรีน่า”

เธรีนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่สบาย

…รู้สึกเหมือนไข้จะขึ้นยังไงพิกล…

แต่ชาร์ลสบอกว่ามันเป็นแค่อาการตื่นเต้น

…

“…ส่วนตัวข้า นั้นน่า สังเวชนัก

ที่หลงรัก ท่านขุน แต่แรกเห็น

ไม่สำรวม อย่างหญิงสาว ควรบำเพ็ญ

ตัวข้าเป็น หญิงไม่ดี ไม่คู่ควร

บิดร มารดาท่าน ต่างก็ว่า

ข้านั้นหนา ไม่มีค่า ให้สงวน

เป็นหญิงต่ำ จัณฑาล เนื้อไม่นวล

ไม่หอมหวน เหมือนดั่ง กุลนารี” นาทีนี้ใจหญิงสาวเต้นระทึก ในเมื่อบทต่อไปจะเป็นการจูบ บรรดาผู้ใหญ่ที่มาในงานนี้ก็มีแต่พวกบิ๊กเอบทั้งนั้น….เธรีนหนอเธรีน แกทำอะไรลงไปวะ

เลโอยกมือขึ้นแตะหน้าของเธอเบาๆ แล้ว..

ไอ้บ้า…มันจูบจริง… ไหงบอกว่าแค่ทำมุมกล้อง..

ทันทีผ้าม่านก็ปิดลง..

เสียงกรี๊ดก็กระหึ่มจากรอบด้าน… มันดังเข้ามาหลังเวที..เอ…ไม่สิ… ดังก้องโรงละครด้วยซ้ำ มีอย่างที่ไหน… เจ้าชายเลโอสุดหล่อจะต้องเจ้าคอร์สบทจูบกับยัยตัวร้ายจอมเซ่อประจำโรงเรียน

“แกทำไรวะเลโอ??” เธรีนโวยหนัก

“ก็นายบอกให้ฉันจูบจริงไม่ใช่หรือไง ตอนซ้อม นายก็มีแต่บอกว่า จูบ จูบ จูบ ฉันก็จูบแล้วนี่ไงเล่า จะเอาอะไรนักหนา” ดวงตาสีน้ำเงินนั่นมันวิบวับๆ ชอบกล… แต่เธรีนบอกได้คำเดียวว่า.. ไม่ชอบเลย

…

“ฉากสุดท้ายแล้วว่ะ เดี๋ยวก็จะจบแล้ว เล่นให้เต็มที่นะ” เธรีนบอกทุกคน เธอเองยังอาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แม้จะยังตาเบลอๆ ไปบ้าง แต่อีกเดี๋ยวมันก็หายเองนั่นแหละ

ม่านสีแดงถูกดึงขึ้น

ตูม!!!!!!!! ตูม!!!!!!!!!!!!

เสียงเอฟเฟกต์เป็นระเบิดสนั่นลั่น ร้านดอกไม้ของเธรีนพังไม่มีชิ้นดี เลโอถูกทาตัวด้วยสีดำมอมแมมเหมือนเพิ่งโดนระเบิด

“โทรีน่า เธออยู่ไหน ใครรู้บ้าง

อย่าให้ฉัน อ้างว้าง จะได้ไหม

ตอนนี้ ตัวเธอยู่ แห่งหนใด

ตอบได้ไหม ฉันจะไป ไป..หา…เธอ” เขาค่อยๆ ลุกขึ้นจากเศษกองไม้แล้วคลานเข่าไปตามซอกไม้ที่ถูกระเบิด เสียงผู้คนร้องระงมดังลั่นไปทั่ว ปฐพีแตกระแหง..

“ท่านเคยบอก แม้ฟ้า จะถูกแยก

แม้แผ่นดิน จะแตก ก็ไม่สน

แม้ผืนน้ำ จะทะลัก ให้อับจน

แต่กมล ท่านยังรอ ทุกวันคืน

จงฟังเถิด คนดีของข้า.. ฟังเสียงหนึ่ง

มันหวานซึ้ง อยู่ในใจ ใช่จะฝืน

ข้าอยากหลับ สู่นิทรา ไม่ขอคืน

เพียงแต่ข้า มีท่านยืน อยู่เคียงกาย” เสียงแตกพร่าของเธรีนพูดกับเลโอ ซึ่งรับบทเป็นเซอร์สตีฟ ทั้งเขาและเธอต่างก็มอมแมมด้วยกันทั้งคู่

เธรีนรู้สึกว่าตอนนี้ความอดทนของเธอได้มาสู่จุดลิมิตเสียแล้ว เหนื่อย..เหนื่อยเหลือเกิน…อยากพัก อยากพักจริงๆ ซะแล้ว!!!!!

“หากชีวา ของข้า ไม่มีเจ้า

มันจะมี อะไรเล่า ให้คิดถึง

ข้าคงอยาก บอกเจ้า คำคำหนึ่ง

บอกให้ซึ้ง ว่าฉัน นั้นรัก…เธอ..” ตามบทแล้ว เลโอกับเธรีนต้องนอนกอดกันตาย ซึ่งก็เป็นไปตามนั้น เลโอกอดเธรีนไว้แน่น แต่ผู้อยู่ในอ้อมแขนกลับไม่มีปฏิกริยาโต้ตอบเสียแล้ว

ม่านรูดปิดลง !!!!!

คณะกรรมการหลายคนน้ำตาไหลพราก บางคนถึงกับส่งเสียงสะอึกสะอื้นเลยก็มี ๐_O

“เธรีน ปล่อยฉันได้แล้ว” เลโอกระซิบเบาๆ ให้แม่สาวน้อยปล่อยแขนออกจากคอของเขาสักที แต่ทำยังไงมันก็ไม่ยอมปล่อย

“เธรีน ปล่อยฉัน” เลโอทำเสียงดุ แต่ไอ้คนที่อยู่ตรงหน้านี้ยังหลับตาพริ้มกวนประสาท

มันไม่เคยเป็นแบบนี้

ฉับพลันมือใหญ่ก็เลื่อนเข้าไปแตะที่หน้าผาก

ร้อนจี๋.???????!!!!!!!!!!!!!!!!!!! O_๐

“เธรีน ตื่นสิ เธรีนตื่น” เลโอร้องลั่นเมื่อคนที่อยู่ข้างกายเขามันเอาแต่หลับตาพริ้มไม่ยอมตื่นสักที ทำไมหัวใจเขาถึงได้เต้นแรงนักนะ…????

“ชาร์ลส เธรีนมันไม่ยอมตื่น”

ความโกลาหลวุ่นวายดูจะเพิ่มมากขึ้นเมื่อแม่เจ้าหญิงที่เคยได้รับฉายาว่าจอมจุ้นที่สุดในประวัติศาสตร์ไม่ยอมลืมตาขึ้นมา

เลโอช้อนเธอเข้าไปแนบอกแล้วรีบพาไปส่งห้องพยาบาล

“คนอื่นๆ เก็บของไป ไม่ต้องห่วง” ชาร์ลสร้องสั่งก่อนจะวิ่งตามเลโอออกมา ^_^

…

“ตายแล้ว ตาย!!!!!!!!!!” มิสโพรสซึ่งเป็นอาจารย์ประจำห้องพยาบาลวิ่งร้องจ้าออกมาหลังจากได้เห็นสภาพของเธรีน “นี่พวกเธอปล่อยให้เค้าป่วยแบบนี้ได้ยังไง ตายแล้ว!!!!~~~~”

…

“ดูท่ามันจะชอบเล่นบทนางเอกอยู่เรื่อย ตอนนี้ยังมาเล่นบทเจ้าหญิงนิทราอีก” ชาร์ลสนั่งลงบนเก้าอี้บุนวมข้างเตียงของเธรีน ซึ่งมันยังมีรอยอุ่นๆ อยู่ แสดงว่าเลโอเพิ่งลุกขึ้นก่อนที่เขาจะเข้ามา

“มิสโพรสบอกว่ามันไม่ได้กินข้าวมาสองวันเลยป่วย”

“แล้วแผลที่เข่าของมันเป็นไงบ้าง???” ชาร์ลสถามพลางเลิกผ้าห่มของเธรีนขึ้นให้เห็นช่วงเข่าที่ยังห่อด้วยผ้าก๊อซสีขาว

“เข่า??? นายพูดอะไร”

“อ้าว!!! ก็มันบอกว่ามันออกมาจากห้องนายนี่ตอนเลือดเข่าไหลอีกรอบน่ะ ช่วงนี้มันแปลกๆ ไปนะ ข้าวเข้อวไม่ยอมไปเสวย เอาแต่ทำงานอะไรของมันก็ไม่รู้ อ้อ! มันฝากของมาให้นายด้วยล่ะ มันแปลกมากเลยนะ ทั้งๆ ที่น่าจะเอามาให้เอง ก็เห็นหน้ากันทุกวันอยู่แล้ว”

ชาร์ลสยื่นซองกระดาษสีน้ำตาลให้ “พอดีฉันต้องไปเคลียร์เรื่องเวทีละคร เดี๋ยวมานะ”

เลโอเปิดซองนั้นออกดูก็พบว่าเป็นผ้าพันคอพิสดาร สีฟ้าสลับชมพู มีชื่อปักอยู่ข้างล่างเหมือนกับอันที่ทำขาดเดี๊ยะ!! แต่ความสวยนั้นห่างกันไกลกับอันที่มันทำขาด… ในซองยังมีจดหมายขอโทษขอโพยเรื่องที่ทำผิด

24 ธันวาคม

ขอโทษจริงๆ สำหรับเวลาที่ล่วงเลยมาเปล่าๆ เกือบยี่สิบวัน แต่ฉันก็พยายามเต็มที่แล้ว มันได้เท่านี้จริงๆ พอนายเห็นนายอาจจะปาลงถังขยะหรือเอาไปทำผ้าขี้ริ้ว ยังไงก็ได้ แล้วแต่นาย แต่ผ้าพันคอผืนนี้ฉันเป็นคนทำเอง อาจจะทำได้ไม่สวยเหมือนใคร แต่ฉันก็อยากจะทำให้นาย…

คนๆ หนึ่งที่เคยทำผิด

เลโอย้อนไปถึงคืนวันที่เขาผลักเธอล้มลงไป…

หัวเข่า…คงจะเจ็บมากเลยสินะ แต่ทำไมยัยนั่นถึงไม่ร้องล่ะ ไม่ร้องโอดโอยเหมือนอย่างที่เคยเป็น แล้วมันจะรู้สึกยังไงนะ….

เขาคิดพลางมองผ้าพันคอสีฟ้าที่ต่อให้ตีลังกาดูก็ไม่สวย!!!~~~~~ แต่เขากลับรับรู้ได้ถึงกระแสความตั้งใจที่อยู่ภายใต้ผ้าผืนนี้

เลโอเดินไปเปิดที่เข่าของเธรีนดู ปรากฏแผลเหวอะหวะกว่าเดิม บริเวณผ้าก๊อซมีเลือดซึม แสดงว่ามิสโพรสคงยังไม่เห็นแผลตรงนี้…

“แค่กๆ แค่กๆ “ เสียงแหบแห้งดังขึ้น เจ้าของเสียงยังไม่เปิดเปลือกตาขึ้นมาดูโลก

“นายเป็นไปหรือเปล่า????” เลโอถามด้วยความเป็นห่วง ไม่รู้สิ เขารู้สึกแปลกๆ ^_^ เวลาที่อยู่ใกล้เจ้าหล่อน เขาไม่เคยโกรธหล่อนลงสักครั้ง..แม้โทษที่ทำมันจะหนักหนาสาโหดสักเพียงใด

“โอ๊ย!!! เฮ้ย!!! นายมาอยู่นี่ได้ไง”

“นี่ ฉันมีขานะ อย่าเพิ่งลุก..นอนอยู่นั่นแหละ”

“แล้วแฟนนายไปไหนล่ะ เห็นตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋เลยไม่ใช่หรือไงตั้งแต่มาอยู่นี่” เธรีนชะเง้อคอมองหาคนที่คิดว่าน่าจะตามติดเลโอเป็นเงา

“เค้าไม่อยู่หรอก นายหิวรึยัง” เขาพูดพร้อมกับยกถาดอาหารมาวางไว้โต๊ะข้างๆ เธรีน ในนั้นมีข้าวโอ๊ตต้มใส่นมกับขนมแยมโรลสองชิ้น

“หิวมากเลยด้วย นี่ละครเราจบแล้วใช่ไหม??????” เธรีนกำลังจะยื่นมือไปหยิบถาดอาหารก็พอดีประตูเปิดเข้ามาก่อน

“อ้าว! เธอมาอยู่ที่นี่เองนะเล ฉันตามหาเธอแทบแย่ แล้วนั่น?? อ้าว!!! คุณเธรีน O_๐ บาดเจ็บหรือคะ??”

เธรีนพยักหนาน้อยๆ แทนคำตอบ มืออ่อนแรงเริ่มคว้าถาดอาหารเป็นครั้งที่สอง แต่มือน้อยอ่อนแรงเกินกว่าจะคว้าไหว…

อีกนิดเดียวน่า…อีกนิดเดียว…

“เดี๋ยวฉันป้อน ^_^ “ เลโอพูดเนิบๆ แล้วนั่งลงบนเตียงเธรีน

“หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา” เธรีนตกใจจนเกือบช็อก “ม…ไม่เป็นไร ฉันมีปัญญากินเองได้” เธรีนยังคงทำเสียงแบบกวนๆ แกมหยิ่ง

“ก็ฉันบอกว่าฉันจะป้อน” เลโอเริ่มจะมีน้ำโหแล้ว พรรคนี้มันอารมณ์แปรปรวนบ่อยอยู่เรื่อยเลย

“ฉันมีมือพอจะกินเองได้ นายจะไปตายที่ไหนก็ไป” แต่เลโอยังไม่สนใจคำพูดเหน็บแนมจึงหยิบถาดอาหารขึ้นมา

ขณะนั้นโพซีล่าก็เดินเข้ามาข้างในพร้อมกับโทนี่ ชาร์ลส และแจ๊ค โทนี่ดูเหมือนจะรีบร้อน เขาเดินไปที่เตียงของเธรีนด้วยความร้อนรนพลางเบียดเลโอให้ห่างออกไป

“เธรีน เธอเป็นอะไรหรือเปล่า อืมมมม ตัวยังอุ่นๆ อยู่เลยนะ” โทนี่จับหน้าผากของเธรีนอย่างถือวิสาสะ ฉับพลัน!! ชายร่างสูงกว่าก็ปัดมือเขาออกควับ!!!!!!!!

“นายไม่ควรเอามือมาจับหน้าผากแฟนฉันอย่างนี้นะ!!”

อึ้ง???? ทั้งห้องอึ้งกิมกี่ แม้แต่เธรีนก็ยังอ้าปากค้าง นี่มันเอาจริง??????

“นายพูดอะไรออกมาน่ะเลโอ” เธรีนผู้ตั้งสติได้ก่อนเปิดฉากสนทนา แม้หัวสมองจะแล่นไม่ราบรื่นเพราะมัวคิดแต่เรื่องคำพูดบ้าๆ จากปากของคนบ้า

“ได้ยินแล้วยังจะมาถาม กินข้าวได้แล้ว~~~~ เดี๋ยวเย็นหมด” เขาเบียดโทนี่กลับไปคืนพลางนั่งลงข้างๆ เธรีน

“ฉันจะไม่เล่นเกมบ้าๆ นี่กับแก รู้ไว้ด้วย” เสียงนั้นเธรีนมั่นใจว่าได้ยินแค่เธอกับเลโอสองคน ส่วนคนอื่นคงไม่หูดีขนาดได้ยินด้วยหรอก

“แกไม่เล่นก็ต้องเล่น ฉันประกาศออกไปแล้ว ถอนคำพูดไม่ได้ TOT” เขากระซิบตอบกลับมา

เธรีนสังเกตใบหน้าของคนที่อยู่รอบๆ เธอรู้สึกเลี่ยนๆ ชอบกล โดยเฉพาะนัยน์ตาสีส้มนั่นยิ่งทำให้เธรีนรู้สึกขวัญผวา……คงจะหึง O_๐

“นี่แก ฉันเห็นแล้วว่าคุณหนูเลดี้คริสต์เทอร์ของนายหึง จบเกมนี้ซะ”

“งั้นนายจะยอมแพ้???”

“ไม่มีทางซะหรอก” เธรีนประกาศลั่นจนคนทั้งห้องหันมามอง แต่เอ…พวกเขาก็เป็นเป้าสายตาอยู่แล้วแหละ มองอีกก็ไม่เห็นแปลก “ไม่มีทางซะหรอก เลโอ คนอย่างเธรีน เฟลีเบส จะไม่ยอมแพ้นาย แล้วนายจะเสียใจที่ต้องเป็นฝ่ายมาขอโทษฉัน”

“งั้นก็เล่นเกมนี้ให้จบ กติกาคือ ต้องคอยเป็นตัวร้ายระหว่างคู่รัก ถ้านายทำให้ฉันต้องเจ็บปวดกับการเลิกคบกับใครได้ ถือว่าฉันแพ้ แต่ถ้าฉันทำให้นายต้องเจ็บปวดกับการสอดแทรกระหว่างนายกับคู่รักได้ล่ะก็ ฉันชนะ แต่ไม่เป็นไรนี่ถ้านายจะขอยอมแพ้ก่อน” ^_^+++++++%%

“เออ บทนางร้ายแบบนี้แหละฉันถนัดนัก คอยดูเถอะ นายจะต้องแพ้ฉัน..จำไว้ เลโอ ทาเรเนียร์” เธรีนผลักถ้วยข้าวโอ๊ตต้มนั้นออกไป แล้วทำหน้ากวนบาทาพร้อมทั้งยักคิ้วน้อยๆ

“ที่รักคะ…ฉันไม่อยากกินข้าวโอ๊ตต้มแล้วล่ะ แต่ฉันอยากกินอย่างอื่นมากกว่าค่ะ” เธรีนจับคอเสื้อเลโอไว้แล้วโน้มดวงหน้าเข้ามาใกล้ แม้แต่เลโอยังหน้าแดง!!!!!!!!!!!!!!

“เล…” คริสต์เทอร์ครางออกมาแล้ววิ่งจู๊ดหนีออกไปนอกห้อง โพซีล่าวิ่งออกไปด้วย!! แต่วิ่งไปคนละทาง

เลโอวิ่งออกไปตามคุณหนูเลดี้(ทำไมยศยาวจังวะ) คริสต์เทอร์ออกไป

“พวกนายพูดอะไรกันน่ะ??” โทนี่นั่งลงแทนที่เลโอ ส่วนชาร์ลสกับแจ๊คนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง “ทำไมนายต้องเรียกเจ้าชายเลโอว่า ‘ที่รัก’ ด้วย”

“ก็ไอ้บ้านั่นนะดิ ชิ!! ประกาศท้ารบกับฉันด้วยการเล่นเกมอุบาทว์ ถ้าฉันทำให้มันกับแฟนมันขาดกันได้ฉันชนะ ถ้ามันทำให้ฉันกับแฟนขาดกันได้มันชนะ” เธรีนพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน “น่าสงสารไอ้เลโอ…หนุ่มน้อยใสซื่อ ก็ในเมื่อมันมีแฟนอยู่คนเดียว ฉันไม่ได้มีแฟนสักหน่อย เกมนี้ไม่ต้องเล่นก็รู้ว่าฉันชนะแหง”

ดวงตาสีทองฉายแววเบื่อหน่ายกับเกมที่เธอตั้งชื่อให้ว่า เกมอุบาทว์

“นายว่านี่นายจะชนะหรือ?? นายหวังว่าคนอย่างเจ้าชายเลโอจะไม่มีอะไรเคลือบแฝงหรือ???” โทนี่จ้องตาเธอเขม็ง นัยน์ตาสีเทาดูจริงจังจนเรียกได้ว่าน่ากลัว

“นั่นสิ เธรีน นายมองไม่ออกหรือ??? ว่าเลโอมันทำอย่างนั้นเพื่ออะไร” ชาร์ลสเสริมทัพ ตอนนี้มีเพียงเธอกับแจ๊คเท่านั้นที่ยังทำหน้าไม่เข้าใจ

“แล้วมันจะหวังอะไรล่ะ????” เธรีนทำหน้างงอย่างเห็นได้ชัดว่าเธอไม่เข้าใจประโยคที่เพื่อนสองคนนี้มันพูดเลย

“ฉันว่าเธอนั่นแหละที่น่าสงสาร …ไม่ใช่เลโอ” ชาร์ลสกล่าวเรียบๆ แล้วหันไปมองหน้าโทนี่ให้เล่าต่อ

“คืองี้ การทำแบบนี้จะได้ประโยชน์หลายอย่าง อย่างแรก…ถ้านายทำให้คุณหนูอะไรนั่นหึงก็จะเป็นการพิสูจน์ว่าหล่อนยังรักเจ้าชายเลโอจริง อย่างที่สอง ถ้านายได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนเลโอก็จะเป็นการกำจัดโพซีล่าไปในตัวด้วย แล้วแบบนี้นายคิดว่าในหัวฉลาดๆ ของเค้าจะคิดไม่ถึงหรือไง???”

“ว่าไงนะ” เธรีนร้องเสียงหลงเมื่อรู้สาเหตุอันชั่วร้ายของไอ้เจ้าชายโคตรเห็นแก่ตัว “อย่างนี้แหละ ผู้ชายมันก็เห็นแก่ตัวทั้งโลก!!!”

“พูดอย่างนี้แล้วนายคิดว่าตัวเองจะไม่หลงรักผู้ชายหรือไง??” ชาร์ลสกล่าวยิ้มๆ แล้วตบแปะไปที่เข่าของเพื่อนรัก

“โอ๊ย!! เจ็บนะไอ้บ้า!!! แต่ฉันจะบอกให้นะ ความรักมันไม่มีในโลกหรอก ความรักก็เป็นแค่พิษแผลที่ทำให้เราเจ็บปวด ฉันจะไม่รักใคร…เพราะนี่เป็นคำสอนของตระกูลฉัน”

“นายทำไปเพราะคำสอนของตระกูลงั้นหรือ???” เสียงโทนี่ต่ำลง เขามองหน้าเธรีนด้วยแววตาเอาจริง “ฉันจะพิสูจน์ให้นายได้เห็น…เธรีน จะพิสูจน์ให้นายรู้จักคำว่ารัก”

“นี่นายจะจีบฉันหรือไง?? บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น” เธรีนยังพูดเล่นๆ ไปตามประสา เธอตบหัวชาร์ลสป้าบๆ โทษฐานที่มันตบเข่าเธอ

“ฉันก็ชอบเธอตรงที่เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นนั่นแหละ”

“นี่นายกำลังจะบอกชอบฉันงั้นหรือ?? ฉันว่านายควรไปวัดสายตาหรือไปหาหมอโรคจิตบ้างนะ โทนี่” เธอสำรวจแผลที่หัวเข่าก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้

“เอ๊ะ!! วันนี้วันคริสต์มาส”

“ก็ใช่อ้ะดิ” ชาร์ลสตอบพลางมองผู้หญิงที่ดูวิปริตเล็กน้อย อ้อ!!! ไม่เล็กน้อยหรอก..เป็นเอามากทีเดียว

“ฉันยังไม่ได้ให้ของขวัญใครเลย ฉันลืม…มัวแต่ทำงาน”

เสียงประตูห้องเปิดเอี๊ยด! ชายหนุ่มร่างสูงท่าทางใจดีเดินเข้ามาในห้อง เขาดูหล่อลากดินจนเธรีนยังได้ยินเสียงสาวๆ ที่อยู่ทางเดินกรี๊ดส่ง ^_^ TOT

“ไง…เป็นไรมากหรือเปล่า พี่ขอโทษที่ไม่ได้มาตั้งแต่แรกนะ แต่นี่ก็รีบสุดแล้ว งานเยอะมากเลย” เสียงนุ่มๆ ช่วยกล่อมประสาทเธรีนให้เหมือนอยู่ในภวังค์

“คือ..เธรีน ครอบครัวพี่จะไปขั้วโลกเหนือตอนปิดวันคริสต์มาสนะ แล้วพี่ก็ต้องไปด้วย ความจริงพี่ก็อยากให้เราไปนะ เสียแต่..”

“แต่อะไร ไม่ว่าอะไรฉันก็จะไปกับพี่นะ”

“พ่อของเธอบอกให้เธอไปอยู่ที่บ้านเพื่อนรักของเขา ….เอ่อ…เค้าสั่งว่าห้ามเธอดื้อเด็ดขาด อันนี้รีอัสก็โดนเหมือนกันนะ แต่รีอัสโดนหนักกว่าเธอเยอะเลย เค้าต้องไปเรียนพิเศษที่โรงเรียนประจำตลอดปิดเทอมวันคริสต์มาส”

“หาาาาาาาาาาา ไม่เอาง่ะ จะให้ฉันไปอยู่บ้านคนที่ไม่รู้จักงั้นหรือ???? ไม่มีทาง ให้มันรู้ไปสิว่านายวิลเลี่ยมจะสามารถหยุดเธรีนคนนี้ได้” เธรีนพูดอย่างท้าทาย นัยน์ตาสีทองโชนแสงกล้าพลางมองหน้าเพื่อนๆ เรียงตัว

“เธอก็รู้จักกับลูกเค้านี่..” อเล็กซ์นั่งลงพลางลูบหัวเธรีนอย่างเอ็นดู “รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลัง ท่านทานาโทเลอร์ เฟอร์กี้” เขาพูดเนิบๆ แล้วมองหน้าโทนี่

“ไม่ต้องห่วงหรอกเธรีน พ่อฉันไม่เคยอยู่บ้านหรอกน่า แล้วก็ไม่มีใครอยู่เลยนอกจากแม่ครัวกับคนใช้” โทนี่มองเธออย่างเอ็นดู

“งั้นก็ตกลง”

“เฮ้ย!! ชาร์ลส งั้นงานนี้แกก็ต้องกลับไปที่เนเธอร์แลนด์ดิวะ” เธรีนพูดพลางแกะห่อของขวัญวันคริสต์มาสที่วางอยู่บนเตียง เธอไม่ได้ส่งของขวัญให้ใครเลย…เพราะมัวแต่ทำงานหนัก ทุกคนรู้ข้อนี้ดีเลยส่งของมาให้จนพะเนินเทินทึก

“อื้อ!! ฉันล่ะไม่อยากกลับเลยว่ะ อยู่กับแกสนุกดี กลับไปก็คงไปนั่งฟังอาจารย์สอน สอน สอน ฉันอยากออกไปไหนมาไหนได้แบบแกบ้าง” ชาร์ลสเข้ามานั่งรอเธรีนเก็บของเพื่อกลับบ้านวันพรุ่งนี้ ส่วนของเขานั้นเก็บเรียบร้อยแล้ว

“เอาน่า…เดี๋ยวฉันจะโทรไปหาก็แล้วกัน เปิดมือถือไว้ด้วยนะ อ้อ!! เปิดเอ็ม(msn) ไว้ด้วยนะจ๊ะ.. ที่รัก”

ในที่สุดเช้าวันที่ยี่สิบหกก็มาถึง นักเรียนทุกคนจะได้รับสิทธิ์หยุดไปจนถึงวันที่สิบมกราคม เธรีนรู้สึกจะดีอกดีใจเป็นพิเศษ แต่นักเรียนแทบทุกคนก็ชอบมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ

“นี่ ฉันไม่เหมือนคนตรงไหนหรือ??? พวกนั้นถึงมองได้มองดี” เธรีนคุยกับชาร์ลสหลังจากหลบตาผู้คนมานั่งที่โต๊ะอาหารได้

“ไม่ใช่แกไม่เหมือนคน แต่คนเค้ากำลังมองผู้หญิงที่เป็นถึงแฟนเจ้าชายสุดฮอตอย่างเลโอต่างหาก พวกนั้นคงอยากดูหน้านายเอาไว้หน่อย ได้ข่าวว่าปีหน้าพ่อของเลโอจะลงสมัครประธานาธิบดีนี่”

“หาาาาาา อยากดูหน้าฉัน?? งั้นก็แสดงว่าข่าวบ้าบออะไรนั่นมันแพร่กระจายไปทั่วแล้วอะดิ???????” น้ำเสียงของเธรีนเหมือนกำลังจะร้องไห้ ไอ้บ้า…แกเล่นแรงไปหน่อยแล้วนะเลโอ แล้วแกจะเสียใจ….

“แกไปกินเหอะ เดี๋ยวฉันจะไปนั่งกับโทนี่” เธรีนลืมไปว่าเก้าอี้นั่งของเธอมีคนอื่นนั่งอยู่เสียแล้ว จึงเดินเข้ามาในโต๊ะราชวงศ์อย่างเผลอไผล

“TOT นั่นนายจะไปไหนน่ะ” เลโอถามขึ้น เขาดูกวนประสาทมากๆ ในช่วงนี้ “นายเป็นแฟนฉันก็มานั่งกับฉันสิ”

“นั่งกับนาย???” เธรีนทวนคำอย่างไม่เชื่อหู “ฉันจะนั่งกับนายทำไม ไปนั่งกับแฟนตัวจริงไม่ดีกว่าหรือ??” เธรีนเดินออกไปอย่างไม่สนใจว่าคนข้างหลังจะอยู่กันยังไง รู้แต่ว่าตอนนี้รู้สึก เกลียด! เกลียด! เกลียด! ไอ้เลโอที่สุดในโลก

“นั่งด้วยคน” เธรีนเบียดโทนี่เข้าไปนั่งที่โต๊ะยาวในห้องอาหาร อาการของเธรีนเป็นที่น่าสงสัยยิ่งนัก แต่ไหนแต่ไรมันไม่น่าอารมณ์เสียเวลากินอาหารแบบนี้

เธอหันไปทางโต๊ะราชวงศ์แล้วยักคิ้วให้เลโออย่างท้าทาย

หมอนั่นมันก็ทำได้แค่ปากนั่นแหละ เรื่องแบบนี้มันหน้าหนาซะเมื่อไหร่ O_0 หุหุ เกมแบบนี้มันไม่กล้าหรอก แค่นี้ก็มองเห็นแล้วว่าใครจะแพ้จะชนะ…

เลโอลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้ เขาถือถาดอาหารแล้วตรงมาที่ที่เธรีนนั่งอยู่ แล้วมานั่งคั่นกลางระหว่างเธรีนกับโทนี่

“มานั่งทำไมที่นี่” เธรีนเปิดบทสนทนา เธอขยับก้นให้เลื่อนไปอีกเพราะไอ้คนข้างๆ มันเบียดมา “ทำไมไม่คอยป้อนข้าวปลอบใจแฟนนายโน่น! เมื่อวานเพิ่งเจอฉันยำไปไม่ใช่เหรอ??“

“เมื่อวานอาจจะเป็นทีของนาย แต่วันนี้รู้สึกจะเป็นทีของฉันแล้วล่ะ” เลโอพูดพลางยิ้ม เป็นไปได้น้อยมากที่หมอนี่จะยิ้ม O_O “อ้ะนี่จ้ะที่รัก เธอชอบไส้กรอกรสพริกไทไม่ใช่หรือ???” เลโอใช้ส้อมจิ้มไส้กรอก(หรือสโมกกี้ไบท์) ที่อยู่ในจานของตัวเองแล้วหั่นพร้อมทำท่าจะป้อนเธรีน สายตาทุกคู่แทบจะจ้องถลนมาที่พวกเขาทั้งสองอย่างนึกว่าข่าวลือนั่นคงจะจริง….

“ใครว่า..ฉันชอบไส้กรอกไก่ที่อยู่ในมือโทนี่ต่างหาก จริงไหม โทนี่???” เธรีนชะโงกหน้าไปหาโทนี่อย่างขำๆ พร้อมทั้งเอื้อมมือไปจับมือโทนี่เอาไส้กรอกรสไก่ขึ้นมากิน “ไส้กรอกรสพริกไทนั้นนายเก็บไว้กินเองเหอะ ฉันไม่ชอบ”

“นายรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังจะนอกใจฉัน” เลโอส่งเสียงเข้มที่พวกเขาได้ยินกันแค่สองคน

“แล้วนายรู้ตัวหรือเปล่าว่านายกำลังจะใช้ฉันเป็นไม้กันหมาให้โพซีล่าออกไปจากนาย ช่างเหอะ ^_^ เกมนี้นายแพ้เห็นๆ ตอนปิดเทอมนี้ฉันก็จะไปอยู่บ้านของโทนี่อยู่แล้ว!!!!” เธรีนว่าหน้าตาเฉยพลางยักคิ้วกวนประสาท

“นายว่าไรนะ”

“หูนายไม่ได้หนวกหรอกฉันรู้ ฉันบอกว่าฉันจะไปอยู่บ้านโทนี่!!! ทำไม?? ถามทำไม”

“นายจะไปบ้านมันได้ยังไงในเมื่อนายเป็นแฟนฉัน”

“เหอๆ ไอ้เกมอุบาทว์ของนายเกมนี้ฉันจะต้องเป็นผู้ชนะ รู้ไว้ด้วย”

….
+++++ Prince & Princess +++++
ฮือๆ สงสารโทนี่จัง... อยากตบเลโอมากกว่า... หญิงเกล็ดพูดจริงนะเนี่ย!!! ^^