เจ้าชายจอมหยิ่งกับเจ้าหญิงจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #11 : ------ซ้อมละคร ^๐^??!!!!

โชคดีเหลือคณานับหลังจากที่วันนั้นแล้วเธอก็แทบไม่ได้เจอหน้ามันอีก เพราะพวกนักแสดงต้องซ้อมเช้าซ้อมเย็น ซ้อม ซ้อม ซ้อม

ส่วนพวกคณะทำงานก็เอาแต่ทำ ทำ ทำ

เสียแต่วันนี้เธรีนว่างงาน ไอ้เพื่อนตัวแสบเลยดึงมาช่วยกำกับบทละครหน่อย!!! >_<!!!

“โอ๊ย! ไม่ได้เรื่อง ไม่ได้เรื่อง” เธรีนบ่นพลางกระโดดขึ้นไปบนเวที “นางเอกก็จริงจังหน่อย ฉากเขินนะ ไม่ใช่ฉากเศร้า” เธอโคลงหัวนิดหน่อยก่อนต่อ

“ต้องดูแบบนี้ ชาร์ลส ขึ้นมานี่” เธรีนสั่งชาร์ลสแล้วมายืนตรงตำแหน่งที่โพซีล่ายืนเมื่อกี้ “การเล่นละครไมใช่ทำแข็งทื่อแบบนั้น ดูนะ~~

ในวันนี้ ข้ามา ส่งดอกไม้

ข้าจะส่ง ที่ใดได้ เล่าท่านขุน

เหล่าดอกไม้ พวกนี้ ต่างละมุน

เดี๋ยวจะขุ่น มัวหมอง เพราะต้องลม” เธอถือช่อดอกไม้ไว้ในมือแล้วทำสีหน้าท่าทางยังกับได้เรียนคณะนิเทศน์ศาสตร์ ถือว่าเธอเป็นตัวละครที่แอ็คทีฟมากก็ว่าได้

“นี่เธอท่องบทได้หมดเลยหรือเธรีน????” มาลามอธถามอย่างสงสัย เธอเลิกเรียกเธรีนว่าเจ้าหญิงเธรีนแล้วเพราะไอ้เจ้าหญิงบ้านี่มันสั่งว่าถ้าใครเรียกว่าเจ้าหญิงโดยไม่จำเป็นอีก จะสั่งลงโทษแบบเด็ดขาด (ตอนนั้นตีสีหน้าดุดัน)

“เอ้า ก็ฉันเป็นคนเขียนบทนี่” คำตอบว่าไปโน่น เธรีนมองหน้าเลโออย่างท้าทาย

“คัท” นัยน์ตาสีทองฉายแววกรุ้มกริ่มพิกลหลังจากเวลาผ่านไปสามชั่วโมงแต่ไอ้ตัวเอกของเรื่องกลับเล่นบทเดียวไม่ผ่านสักที “อะไรกัน นี่มันเทคที่เก้าสิบแล้วนะ” ดวงหน้าน้อยๆ ทอดยาวไปทางเลโอที่ไม่ยอมเล่นบทนี้สักที

“เอาน่า เธรีน นายอย่าไปเร่งเค้ามาก ของอย่างนี้มันต้องค่อยเป็นค่อยไป” ชาร์ลสกล่าวสบายๆ แต่ในน้ำเสียงสามารถจับความขำขันได้อย่างชัดแจ้ง

“อะโด่!! กะอีแค่บทจูบเนี่ยนะ มันจะยากอะไรกันนักกันหนา ถ้าเจ้าหญิงโพซีล่าไม่สวยก็จะว่าไปอย่าง แต่นี่ก็ทั้งสวยทั้งเก่ง รู้สึกมันจะพิกลๆ แล้วมั้งเนี่ย” ว่าจบ นัยน์ตาเยียบเย็นของเลโอก็ทอดมาหาเธรีนอย่างปรามๆ เพื่อให้ไอ้คนปากมากนี่มันหยุดพล่ามซะที!!! ^๐^

นี่มันไม่คิดจะคิดถึงบทพิสูจน์เมื่อคืนนั้นเลยหรือไงนะ??

ไอ้ปากปีจอ….

เลโอด่าในใจ ท่าทางเขาตอนนี้ดูจะหงุดหงิดมากขึ้น ในเมื่อเกือบหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมามีหลายคนมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ แม้ยัยเธรีนจอมยุ่งจะออกหน้าไปแก้ข่าวให้แล้วว่าเข้าใจผิด ^^

“นี่ต้องให้ฉันแสดงอีกหรือไง” เธรีนกระโดดพรึ่บขึ้นไปบนเวที ฉากนี้เป็นฉากที่พระเอกนางเอกสวีทหวานแหววกันอยู่บนเรือยอร์ชลำใหญ่ เซอร์สตีฟ(พระเอก) ถูกเรียกตัวกลับไปอังกฤษด่วนเนื่องจากมีสงครามทางการเมืองระหว่างฝรั่งเศษกับอังกฤษ

แต่ตอนขาไป พระเอกของเราก็เอานางเอกติดตามไปด้วย ฉากบนดาดฟ้าเรือยอร์ชจึงเป็นฉากที่โรแมนติกที่สู้ด~~

“ฉันว่าเราใช้มุมองศากันไม่ได้หรือ” วอลซ์กล่าวเมื่อเห็นท่าทีลำบากใจของเลโอเก้าสิบครั้ง เขายังไม่ยอมจูบโพซีล่าก่อนแม้แต่ครั้งเดียว

“มุมองศา???” เธรีนทวนคำเสียงสูง “นี่มันละครรักนะ ต้องให้มันหวานแหววสมจริงหน่อย จริงไหม มาดมัวร์แซล โทรีน่า” เธอเดินมาหยุดตรงตำแหน่งที่เลโอจะยืน “เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันจะแสดงสองบทในคนเดียวละกัน~~

หากสงคราม ต้องมีจริง ดังที่ว่า

หากแผ่นฟ้า แยกออก เป็นสองสาย

หากแผ่นดิน แบ่งแยก แตกกระจาย

หากแผ่นน้ำ มลาย คลายอุดม

แม้เกิดจริง ข้าก็ไม่ นึกหวั่นไหว

จะขอไป กับเจ้า เฝ้าสู่สม

เปรียบประดุจ สายน้ำ และสายลม

ที่จะพรม ทุกหย่อมหญ้า ให้ผ่อนคลาย

คำที่ว่า นี้คือ สัญญารัก

จะขอปัก หลักใจ อย่างเจ้าหมาย

จะขออยู่ รักเจ้าจน ชีวาวาย

ถ้าแม้นตาย จะไม่คลาย ความสัมพันธ์…” เธรีนว่ากลอนด้วยแววตาหวานซึ้งก่อนจะหมุนตัวไปยืนที่ตำแหน่งของโทรีน่า

“ส่วนตัวข้า นั้นน่า สังเวชนัก

ที่หลงรัก ท่านขุน แต่แรกเห็น

ไม่สำรวม อย่างหญิงสาว ควรบำเพ็ญ

ตัวข้าเป็น หญิงไม่ดี ไม่คู่ควร

บิดร มารดาท่าน ต่างก็ว่า

ข้านั้นหนา ไม่มีค่า ให้สงวน

เป็นหญิงต่ำ จัณฑาล เนื้อไม่นวล

ไม่หอมหวน เหมือนดั่ง กุลนารี” นัยน์ตาสีทองหลุบลงต่ำอย่างอินกับบทหรือเหนื่อยกันแน่? อันนี้ก็แยกไม่ออก แต่ผู้คนส่วนใหญ่ต่างก็ซึ้งในบทที่เธรีนเล่น

นางเอกก็เล่นบทที่นางเอ๊กนางเอก บทคิดว่าตัวเองต่ำต้อยติดดิน ^^ พระเอกจึงเอ็นดูแล้วดึงดวงหน้าขึ้นมาจูบ

“ดูนะ” เธรีนดึงโพซีล่าเข้ามาแล้วทำท่าจะจูบจริงๆ เจ้าของดวงหน้าที่ถูกดึงหน้าแดงวาบ ขนาดผู้ชายหลายคนอยู่ที่นั่นยังรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ชอบกล

แม้เธรีนจะอธิบายเป็นครั้งที่หกร้อยหกสิบแล้วว่าไอ้บทนี้มันเล่นง่ายนิดเดียว

แต่ความเป็นจริง…

“เทคที่เก้าสิบเอ็ด” เธรีนพูดอย่างเหนื่อยอ่อน “เล่นให้ดีๆ หน่อย จูบจริง จำไว้ จูบ จูบ จูบ” เธอกะว่าจะเอากล้องขึ้นมาชะแว้บถ่ายตอนไอ้เจ้าชายจอมหยิ่งนั่นมันจูบเจ้าหญิงผู้แสนดี เอาไว้ให้มันดูเล่นเป็นขวัญตาว่าสิ่งที่เธรีนพูดนั้นไม่ได้ผิด

เลโอท่องบท อันที่จริงเขาก็แสดงได้ดีในบทขุนนางจอมหยิ่ง เสียแต่เทคนี้มันยากจริงๆ

เขายืนอยู่เฉยๆ ตามบทต้องเป็นเขาที่เอามือเข้าไปกุมดวงหน้าของโพซีล่าแล้วยกขึ้นมาจูบ แต่ทำไมมันทำไม่ลงก็ไม่รู้

“คัท”

….

“เธคที่หนึ่งร้อย” คราวนี้เธรีนถอดเนกไทออกเพื่อไม่ให้มันขวางคอ ชายเสื้อนักเรียนหลุดออกมาอยู่นอกกระโปรง อย่างที่เรียกว่า เอาเสื้อออกข้างนอก แต่มันก็ทำให้ดูเท่ห์ไม่หยอก ยิ่งผมที่เจ้าหล่อนเพิ่งไปตัดให้เป็นทรงผู้ชายนั่นยิ่งทำให้เหมือนผู้ชายอย่างแทบแยกกันไม่ออก #_#^

“คุณทั้งคู่คะ ถ้าคุณจะมัวแต่มาสนุกอยู่สองคนมันก็คงเป็นไปไม่ได้ที่เราจะมานั่งรอพวกคุณตลอดเวลา งานก็คืองาน เรื่องส่วนตัวก็คือเรื่องส่วนตัว ถ้าไม่คิดถึงตัวเองก็ให้คิดถึงคนอื่นเค้าบ้างว่าเค้าก็เหนื่อยนะ” นัยน์ตาของเธรีนกวาดไปทั่วบริเวณเวทีซึ่งมีคณะทำงานและคณะนักแสดงที่รออยู่อีกเยอะ

เลโอพยายามโน้มตัวลงไปจูบเป็นครั้งที่หนึ่งร้อย แต่โพซีล่าดูเหมือนจะหมดความอดทน เธอเอามือเอื้อมใบหน้าของเขาให้ก้มลงต่ำแล้ว..

ประทับจูบอันแสนหวาน

“โอเค ฉากนี้ผ่าน” เธรีนเหนื่อยมาก เธอมองดูนาฬิกาก็รู้ทันทีว่านี่มันควรเป็นเวลาพักผ่อนได้แล้ว สองนาฬิกากับอีกแปดนาที..

“คุณเซอร์สตีฟ คราวหน้าคุณต้องจูบจริงอย่างนี้ แต่คุณต้องเป็นคนก้มลงไปจูบ ไม่ใช่ให้นางเอกขึ้นมาจูบ โอเค?” ไม่รอคำตอบ เธรีนก็หันไปสั่งคนงานที่เหลือ “กลับไปนอนได้แล้วล่ะ อ้อ! ทีหลังไม่จำเป็นต้องรอใครนะ ถ้างานตัวเองเสร็จแล้ว”