เจ้าชายจอมหยิ่งกับเจ้าหญิงจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #1 : ๑_๑' สองพี่น้องเฟลีเบส ๑_๑'

            ณ กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ

    "ยัยเธรีน ตื่นเดี๋ยวนี้" เสียงเขียวตวาดลั่น มือไม้ก็สาวฉุดกระชากลากดึงผ้าห่มอุ่นๆ ขึ้นมาจากเตียงเล็กๆ ของผู้เป็นน้องสาว  "สายจนแดดส่องก้นแล้ว ลุกขึ้นมา"  เมื่อปลุกไม่ได้ผลเลยเปลี่ยนแผนไปดึงม่านให้รูดออกแทน

แสงแดดในปลายเดือนกันยายนสาดส่องเข้ามาหาบุคคลทั้งสอง บนตึกหรูสามสิบชั้นที่สามารถมองเห็นหอนาฬิกาเป็นวิวส์สวยได้อย่างชัดเจน สายลมอ่อนแผ่วพลิ้วเข้าสัมผัสกับใบหน้าของชายหนุ่มผู้เป็นพี่

ไอ้น้องตัวแสบ!!!!

คิดแล้วอีกความคิดหนึ่งก็แล่นปรู้ด

โครมมมม!!!!!!

ร่างบางของผู้เป็นน้องสาวกระเด็นตกจากเตียง ไม่ตื่นก็ต้องตื่นล่ะงานนี้ พอลืมตาขึ้นมาสบกับนัยน์ตาบ้าอำนาจของพี่ชายก็รีบบ่น

"โธ่ พี่รีอัส จะรีบแหกขี้ตาตื่นไปไหน นี่มันยังเช้าอยู่เลย" เสียงงัวเงียพึมพำ แต่ผู้เป็นพี่ไม่ยอมฟัง จึงรีบคุยธุระให้เสร็จ

"นี่สมองแกเสื่อมหรือไง วันนี้ฉันจะพาแกไปสอบเข้าโรงเรียน นัดสอบเก้าโมงเช้า…นี่มันก็แปดโมงสี่สิบห้าแล้ว เร็วเข้า!!!" พูดเสร็จแขนเล็กก็ถูกดึงกระชาก

"โอ๊ย นี่พี่จะอาบน้ำให้ฉันหรือไง" เสียงเล็กๆ หัวเสียเล็กน้อยกับการกระทำป่าเถื่อนของพี่ชาย

"ถ้าอีกสองนาทีแกยังไม่เสร็จก็ไม่แน่ เข้าไปได้แล้ว" ว่าจบประตูห้องน้ำก็ถูกปิดดังปังจากข้างนอก ปล่อยให้คนอยู่ในห้องน้ำต้องแลบลิ้นปลิ้นตาให้ ^^

"นี่พี่ ทำไมพี่ไม่ให้ฉันไปเข้าโรงเรียนกับพี่ล่ะ ฉันว่าฉันต้องสอบติดแน่เลย" เสียงเล็กๆ ถามขณะนั่งอยู่บนรถประจำทางที่มีผู้คนแออัดยัดเยียด เนื่องจากวันนี้เป็นวันสอบเข้าโรงเรียนรีย์วู้ด โรงเรียนประจำยอดนิยมอันดับหนึ่งในอังกฤษ ^_^

"แกนี่ท่าจะบ้า!! โรงเรียนของพี่เป็นโรงเรียนชายล้วน ผู้หญิงจะเข้าไปเรียนได้ไง" นัยน์ตาสีทองเข้มของรีอัสมองน้องสาวอย่างกึ่งเอ็นดูกึ่งรำคาญ

"แต่พี่รีอัส ตั้งแต่เด็กฉันกับพี่ก็เรียนโรงเรียนประจำมา พี่ไม่เบื่อหรือไง ฉันล่ะเบื่อจะแย่" เธรีนว่าพลางปัดเส้นผมสีทองที่ปรกอยู่หน้าไปข้างหลังอย่างลวกๆ

"ไม่ต้องมากเรื่อง O_o ฉันอยู่ปีสองแล้ว โรงเรียนฉันเปิดช้ากว่าโรงเรียนแก เอาไว้ฉันส่งแกเข้าโรงเรียนก่อนแล้วค่อยกลับไปที่นิวยอร์ก"

"แล้วพ่อเป็นไงมั่ง?? สบายดีหรือเปล่า" เธรีนหน้าสลดลงทันทีเมื่อนึกถึงพ่อที่วันๆ เอาแต่ทำงาน งาน งาน หายใจเข้าออกเป็นงาน เกือบสี่ปีแล้วที่เธอไม่ได้เจอหน้าพ่อเลย

เธรีนคิดถึงแม่ แต่เธอรู้ดีว่าแม่คงมาหาเธอไม่ได้แล้ว เพราะวันที่เธอลืมตาขึ้นมาคือวันที่แม่จากไป หลังจากนั้น พ่อก็เอาแต่ทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง

"ก็สบายดี เตรียมตัวไว้แล้วกัน โรงเรียนนี้ค่อนข้างจะเข้มงวดนะ อย่าทำผิดกฎโรงเรียนบ่อยๆ เดี๋ยวพาลจะโดนไล่ออก" รีอัสว่าพลางลูบหัวน้องสาวอย่างเป็นห่วง

"ดูพี่มั่นใจเหลือเกินนะว่าฉันจะสอบได้" เธรีนแย้งขำๆ ก่อนจะหันไปดูทิวทัศน์ข้างนอก

เธอไม่เคยกลับไปบ้านที่นิวยอร์ก ไม่เคยใช้ชีวิตอย่างหรูหราแบบที่พ่อใช้ นับตั้งแต่วันที่เธอขอออกมาจากบ้าน มาใช้ชีวิตอยู่กับพี่ชาย ลืมบ้านที่เคยพักพิงเพื่อมาใช้ชีวิตด้วยตนเอง

แต่พ่อ…ก็ยังใจดีส่งเงินมาให้ใช้ทุกเดือน

"สมองแกไม่มีทางพลาดหรอก แค่แกมองปราดเดียวก็จะรู้แล้วว่ามันง่ายเหมือนข้อสอบเด็กอนุบาล เอาล่ะ ถึงแล้ว" ว่าจบ รีอัสก็จูงมือน้องสาวเดินนำลิ่วลงจากรถประจำทาง

"มาช้าสิบนาที" ยามหน้าโรงเรียนทำเสียงดุใส่เธรีนและรีอัส  "ไหนล่ะ ใบสมัคร"

รีอัสยื่นเอกสารทั้งหมดให้ยามคนนั้นตรวจดู เขาตรวจดูอย่างละเอียดก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้รีอัส แล้วเปิดประตูให้เธรีนเข้าไป

"เข้าไปได้ นั่นเป็นห้องสอบ มาช้าแล้วกรุณาอย่าส่งเสียงดัง" นัยน์ตาดุจัดของยามทอดมาทางเธรีนอีกครั้ง

"ขออนุญาตค่ะ" เธรีนหาห้องสอบแล้วรีบเดินเข้าไปหาที่นั่ง ห้องสอบเป็นห้องที่มีแสงสว่างเจิดจ้าแต่ไม่แสบตา มันนุ่มทุ้มชวนมอง

"รีบหาที่นั่งสิจ๊ะ" เสียงหวานๆ จากอาจารย์ผู้คุมสอบช่วยเตือนสติเธรีนให้สาวเท้าเข้าไปนั่ง "อีกยี่สิบนาทีหมดเวลานะจ๊ะ"

ข้อสอบเป็นแบบเติมคำทั้งหมด แต่นั่นไม่เป็นปัญหาสำหรับเธรีน เธอรีบขีดๆ เขียนๆ บนกระดาษ อย่างรวดเร็ว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วนำกระดาษคำตอบไปส่งอาจารย์

"มั่นใจแล้วหรือจ๊ะ??? เธรีน เฟลีเบส"  เพื่อนๆ ทุกคนในห้องสอบมองมาเธรีนเป็นทิศเดียว เคยมีที่ไหน มาช้าตั้งสิบกว่านาที แถมยังทำข้อสอบสองร้อยข้อเสร็จภายในสิบนาที

"ค่ะ ไปก่อนนะคะ พอดีพี่ชายหนูรอแย่แล้ว" เธรีนทำหน้าเฝื่อนๆ สู้กับรอยยิ้มแฝงอะไรบางอย่างของอาจารย์ผู้คุมสอบ

"ผลสอบจะออกภายในวันนี้ แล้วทางโรงเรียนจะโทรไปบอกนะจ๊ะ"

"ไง รอนานไหม" เธรีนทรุดก้นลงนั่งข้างๆ พี่ชายที่เอาหนังสือพิมพ์ปกหน้าไว้

คร่อกกก

ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่คุณเรียก!!! แต่ทำให้ผู้เป็นน้องสาวเริ่มอยากจะเอาคืนที่พี่ชายทำเมื่อเช้า นัยน์ตาสีทองเจ้าเล่ห์ของเธรีนฉายแวววับก่อนรอยยิ้มกวนๆ จะฉาบฉายบนใบหน้า

โครมมม!!!!!

รีอัสกระเด็นตกจากม้านั่ง นัยน์ตาสีทองฉายแววโกรธจัด

"ไอ้น้องตัวแสบ!!!!!" เสียงครางออกมาจากลำคอก่อนจะกระโดดไปวางมวยกับน้องสาวในที่สาธารณะ แสงแดดอ่อนๆ ในปลายเดือนกันยายนทอแสงอบอุ่น

"โอ๊ย!!!!!!" เธรีนซึ่งโดนจั๊กจี้เข้าเต็มๆ ที่ท้องเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข ต้องวิ่งหนีพี่ชายที่เป็นฝ่ายได้เปรียบ เธอวิ่งไปจนสุดมุมตึก

โครมมม!!!!!

ร่างสองร่างชนกันกระเด็นไปคนละทิศ

"โอ๊ย" เธรีนร้องครางก่อนเปิดเปลือกตาขึ้นแล้วคลำหัวป้อยๆ เธอสำรวจดูร่างของตัวเองว่าไม่มีอะไรบุบสลายหายไป

"ขอโทษนะคะ" เธรีนสาวเท้าเข้าไปดูอาการชายหนุ่มที่พุ่งเข้ากระแทกเต็มที่เมื่อกี้

"ไม่จำเป็น คราวหลังเธอน่าจะสำรวมกริยามากกว่านี้" คำพูดที่ออกมาจากปากชายหนุ่มเหมือนตบหน้าเธรีนอย่างจัง หน้าของเธอขึ้นสีนิดๆ ด้วยความโกรธ แต่นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มที่เหมือนไร้ความรู้สึกของชายหนุ่มกลับมีแต่แววแห่งความเหินห่างจัด

"เธรีน…อ้าว…" รีอัสตามมาถึงในอีกไม่กี่อึดใจ แต่ก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้ "เอ่อ ต้องขอโทษด้วยครับ"

"ไม่จำเป็น" ชายหนุ่มคนนั้นเดินจากไปอย่างไม่ไยดี

"เชอะ หยิ่งชะมัด คนอะไร้" เธรีนเบ้ปากแล้วหันกลับไปคุยกับรีอัส ผมสีทองของเธอยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงอีกครั้ง

"แต่เราเป็นคนผิดนะ ยังจะมีหน้าไปว่าเค้าอีก" รีอัสแย้งขำๆ "ช่างเถอะ ไปเตรียมตัวได้แล้ว พรุ่งนี้เก้าโมงแกจะต้องมาปฐมนิเทศน์เข้าเรียน"

"แล้วอีกนานแค่ไหนฉันจะได้เจอพี่"

"ตอนปิดเทอมสิ ไปเถอะ เสียเวลามากแล้ว"