คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : คาบ8>>>>อีกมุมหนึ่งของใครหนึ่งคน
อีกมุมหนึ่งของใครหนึ่งคน
เลิกเรียนแล้ว ส่งจดหมายเสร็จแล้ว ได้ค่าจ้างแล้ว แต่งานสตาฟกีฬาสียังไม่กระดึ๊บไปไหนเล้ย เมื่อไหร่จะจัดแจงงานให้ไปทำซักที งานกีฬาสีห้องของฉันได้อยู่สีแสนสดใสอย่างสีฟ้า แต่สีอื่นเค้ากระดึ๊บงานของตัวเองกันหมดแล้วเนี่ย กลัวจะแพ้สีอื่นนะเนี่ย รู้บ้างมั้ย >O<
ฉันเดินออกไปนอกโรงเรียนเพราะทำอะไรต่อมิอะไรเสร็จแล้ว เกือบจะเดือนนึงแล้วนะที่ฉันไม่ได้กลับบ้านพร้อมกับแนน มันช่างทรมานที่ไม่ได้กลับบ้านพร้อมเพื่อนที่รัก YOY
“กรี๊ดดด พี่เฟียซ”
เดินไปได้ไม่เท่าไร เสียงกรี๊ดแสนจะแสบแก้วรู้หูก็ดังเข้ามาสะเทือนระบบประสาทการได้ยินของฉัน แต่ละคนต่างก็กรี๊ดแข่งกันจริง จะกรี๊ดให้ได้โล่รางวัล (เส้น) เสียงทองแห่งปีเลยรึไง
ส่วนคนกลางวงล้อมกรี๊ดนั่นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็เป็นนายเฟียซเจ้าเก่า ฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีกแล้ว ไม่งั้นฉันคงไม่มีชีวิตรอดต่อไปในโรงเรียนแห่งนี้อย่างแน่นอน
เมื่อตัดสินใจว่าจะตัดขาด ไม่ขอเกี่ยวข้องกับคนที่ (บังเอิญ) รู้จักแล้ว ฉันก็เดินดุ่มๆ ออกไปให้ห่างไกลจากสถานที่อันตรายขั้นทำลายประสาตหู พร้อมเอามือปิดหูทั้งสองข้างจนนิ้วจะเสียบเข้ารูหูทำลายแก้วหูแทนเสียงกรี๊ดนั่นอยู่แล้ว ยิ่งเดินใกล้กลุ่มนี้เท่าไร ก็ยิ่งประสาทเสียมากขึ้นเท่านั้น แต่ในที่สุดก็เดินออกมาห่างจากกลุ่มๆ นั้นได้
“เฮ้! ยัยเบ๊อะ”
ชิชะ! ใครบังอาจมาเรียกฉันด้วยฉายาแย่ๆ แบบนี้ แต่ว่ามีคนๆ เดียวที่จะเรียกฉันด้วยชื่อที่ฟังทีไรก็รู้สึกจี๊ดขึ้นมาทุกที แล้วคนๆ นั้นก็คือ......... T_T
ไม่รู้ทำไมฉันถึงจำเสียงที่แสนจะชวนให้ฉันต้องต้องยืนทะเลาะ เถียงสู้อยู่บ่อยๆ ไม่ได้ แต่สมองของฉันก็ยังคงกระตุกให้ฉันรู้ตัวว่ามีคนๆ เดียวที่ฉัน (ไม่อยาก) รู้จักแล้วชอบเรียกฉันว่า ‘ยัยเบ๊อะ’ อยู่ทุกครั้งที่เจอนั้นคือใคร พอฉันรู้คำตอบก็หันไปมองด้านหลังเพื่อความแน่ใจ (กลัวหน้าแตกถ้าเกิดไม่ใช่)
แต่ก็ต้องหันกลับมาแล้วใส่เกียร์หมาวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ที่อีกร้อยเมตรถึง เพราะภพที่เห็นคือ นายจอมโวยวาย เอ้ย นายเฟียซหิ้วกระเป๋าวิ่งเหยาะๆ พร้อมกับใบหน้าระรื่นที่มีรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ ส่งมาให้ฉัน ถ้าฉันยังอยู่พรุ่งนี้คงเป็นอีกวันที่ฉันจะโดนรุมตบ เผผลอๆ โดนยิ่งกว่าถูกจับหัวกดน้ำ TT^TT
แต่นายนั่นก็วิ่งจนจะจับตัวฉันได้อยู่แล้ว ฉันชักไม่แน่ใจแล้วสิว่าที่ฉันใส่อยู่มันเกียร์หมาหรือเกียร์หมู
หมับ
“จับได้แล้ว ^O^”
“เฮ้ย”
ตุบ
ฉันคงจะเผลอใส่เกียร์ผิดจริงๆ นายจอมโวยวายเลยคว้าข้อมือของฉันไปได้ แต่นายนี่แรงเยอะชะมัด แต่มันไม่จบเพียงแค่ฉันหยุดวิ่ง เท้าของฉันดันไปลื่นกับพื้นทั้งๆ ที่ไม่มีน้ำหรืออะไรที่เหยียบแล้วลื่นได้ ผลที่ตามมาก็คือ ฉันนั่งพับเพียบบนพื้น ก้นที่รองรับน้ำหนักทั้งหมดตอนล้มก็เจ็บปวดตามเสต็ป มือข้างหนึ่งก็โดนนายจอมโวยวายจับไว้ ส่วนอีกข้างก็แตะกับพื้น ทั้งเจ็บทั้งอาย T////T แม้บริเวณนี้ตอนนี้จะไม่มีคนเดินผ่านมาก็เถอะ (ฉันออกจากโรงเรียนเจอโล่งแบบนี้ประจำ เพราะนักเรียนส่วนมากมีรถมารับ) แต่ฉันล้มต่อหน้าหนุ่มป๊อปเลยอะดิ
“ปะ เป็นไรไหม ยัยเบ๊อะ”
ขอบใจนะที่เป็นห่วง แต่หยุดเรียกฉันแบบนั้นซักที
ฉันค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นมาอย่างเจ็บปวด แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรนายจอมโวยวาย แล้วชักมือออกจากมือของนายจอมโวยวาย ก่อนจะเดินต่อไปอย่างช้าๆ แล้วไม่สนใจคนที่ทำหน้าเสียอยู่ข้างหลัง
“ดะ ดะ เดี๋ยวสิ ยัยเบ๊อะ”
“อะไรของนาย” นายนี่ตามไม่เลิกจริงๆ
“เป็นอะไรของเธอ”
“เป็นอะไร ฉันเป็นอะไร” ฉันถามกลับ
“ก็เธอ จู่ๆ ก็วิ่งหนีฉัน แบบนี้ไม่เรียกว่าเป็นอีกเหรอ” แล้วนายก็ยังตอบ
“นายอย่ามายุ่งกับฉันนักสิ” ฉันสั่งห้ามเขาเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง
”ทำไมล่ะ”
“ฉันโดนรุมตบก็เพราะว่านายมายุ่งวุ่นวายกับฉันบ่อยๆ นะ”
“รุมตบ? ใครเป็นคนรุมเธอ”
“แล้วนายจะรู้ไปทำไม”
“พวกของโรสใช่มั้ย”
ฉันกำลังจะหันกลับไปเดินต่อ เพื่อหยุดการสนทนากับนายจอมโวยวายโดยเร็วเพราะกลัวจะโดนอีก (ถ้ามาน้อยไม่ว่านะ แต่นี่ยกพวกมาซะ ฉันคนเดียวทำไรได้ล่ะ เดี๋ยวหน้าเละหมด) แต่ก็ต้องชะงักแล้วหันกลับไปเผชิญหน้ากับนายจอมโวยวายต่อเพราะชื่อของยัยชะนีหน้าสวยที่นายนั่นพูดขึ้น แค้นนะเฟ้ย >W<
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม” ฉันบอกไปอย่างยอมรับไม่คิดปิดบัง
หวังว่านายคงสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ทำร้ายผู้หญิงนะ
“นึกว่าใครที่ไหน ยัยนี่อีกแล้วเหรอ”
หมายความว่าไง อีกแล้ว แสดงว่ายัยชะนีโรสนี่ไปทำเรื่องแบบนี้กับคนอื่นนอกจากฉันมาแล้วเหรอ นายนี่คงไปเจาะแจ๊ะกับคนอื่นเค้าบ่อยล่ะสิ ถึงได้มีคำว่า ‘อีกแล้ว’ ออกมาจากปากนาย ทำคนอื่นเดือดร้อนจริงๆ
“ไม่ต้องห่วงน่า ฉันพูดต่อว่ายัยนี่นิดเดียวเดี๋ยวก็หยุด” อะไรมันจะง่ายแบบนั้น แต่ก็ไม่แน่หรอกเนอะ
“ใครว่าฉันห่วง” แต่ก็ห่วงว่าจะโดนอีกจริงๆ นายนี่มันอันตรายชะมัด อยู่ด้วยก็โดนพวกๆ สาวหาเรื่องได้
“พูดไปเถอะ”
“ฉันก็ไม่ได้เป่าลมอยู่ซะหน่อย” ต่อมกวนประสาทเริ่มทำงานแล้วฉัน ก็หายห่วงแล้วนี่
“ยัยเบ๊อะเอ๊ย”
“อย่ามาเรียกฉันแบบนี้นะ นายจอมโวยวาย ไม่สิ...นายเฟียซ”
“เธอรู้ของฉัน ขี้โกงนี่ ฉันยังไม่รู้ชื่อของเธอเลย”
“ฉันก็ไม่ได้แข่งสืบหาชื่อของนายอยู่ซะหน่อย จะขี้โกงไดไง ละเมอเหรอ” นายนี่ชักเพี้ยนๆ ฉันไปรู้จักกับคนสติไม่ดีอย่างนายนี่ได้ยังไงเนี่ย
“ใช่ฉันละเมอ ละเมอรักซะด้วย”
“พูดมาได้ ปากของนายพูดหวานแบบนี้ด้วยเหรอ นึกว่าวันๆ ขยันแต่เอารองเท้าของคนอื่นไปประทับบนปากซะอีก” มันจะแรงไปมั้ยเนี่ย เกิดนายนี่โกรธขึ้นมา ฉันคงโดนสับเป็นหมูสับแล้วจับใส่หม้อต้มทำน้ำซุป
“อ้าว พูดแบบนี้ อยากลองดูมั้ยล่ะ จะได้รู้ว่าปากของฉันมันหวานต่างหาก”
“อี๊ ฉันไม่มีวันเอาปากสะอาดๆ ของฉันไปประทับบนปากที่เปื้อนรองเท้าของนายหรอก”
“แล้วจะคอยดู”
“รอไหวเหรอ กว่าจะได้ดูก็คงเป็น.....ชาติหน้า”
“เฮอะ...ตกลงเธอก็รู้ชื่อฉันแล้ว ฉันก็ควรรู้ชื่อเธอบ้างสิ ยัยเบ๊อะ”
นอกเรื่องไปไกล สุดท้ายก็วกกลับมาเรื่องเดิมจนได้นะนายจอมโวยวาย
“เรียกไปเถอะ ยังไงฉันก็ไม่บอกหรอก มีปัญญาก็ไปเสาะหาเอาเองดิ”
“ได้.....ถ้าฉันสืบมาได้ เธอจะให้อะไร”
“เอาเป็นกล้วยซักลูกดีมั้ยล่ะ”
“ไม่ให้ก็ไม่ให้ แต่ฉันสืบมาได้แน่” นายจอมโวยวายทำท่ามั่นใจ สู้ตาย >O<V
“แล้วจะนอนคอยนะ” ฉันพูดจบก็หันหลังกลับไปเดินต่อ
“เธอคงไม่ได้นอนดั่งใจแน่”
ยังไม่เลิกอีกนะ แต่ฉันก็ไม่หันกลับไปพูดต่อ ทำแค่โบกมือบ๊ายบายแบบไม่หันหน้า แค่นั้น
จะเร็วซักแค่ไหนเชียว การจะเสาะสืบหาชื่อคนไม่ใช่แป๊ปๆ นะ ยิ่งฉันไม่ได้ดังแบบนาย
แต่ก็ไม่นึกว่านายจอมโวยวายจะสืบหาชื่อของฉันได้เร็วขนาดนี้ วันนี้ในช่วงคาบพักกลางวัน นายจอมโวยวายมาที่ห้องฉัน แล้วใช้ให้เพื่อนของฉันเรียกฉันออกมานอกห้อง ตอนแรกก็ยังงงว่าใคร แต่พอเห็นหน้าคนที่เรียกแล้วแทบจะแปลงเป็นนินจา แล้วใช้วิชาหายตัวหลบนายจอมโวยวายทันที ใช้เวลาแค่วันเดียว ไม่สิ ไม่ถึงวันนึงด้วยซ้ำ ในการสืบหาชื่อของฉัน ชื่อของฉันมันสืบหากันง่ายๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ (หรือฉันจะกลายเป็นคนดังไปแล้ว หุหุ ^.^)
“นายมาทำอะไรที่นี่” ฉันยิงคำถามแรกใส่อย่างซื่อบื้อหลังจากหายอึ้ง
“ก็มาหาเธอไง...เอม”
“ชื่อของฉัน มันสืบกันง่ายๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ ยังไม่ถึงวันเลยนะ” ฉันพูดไปตกใจไป
“มันก็ไม่ง่ายนักหรอก.....ถ้าไม่ได้ไอ้นี่ช่วยไว้” นายจอมโวยวายพูดพลางล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วเปิดหาอะไรบางอย่าง ก่อนจะโชว์ให้ฉันดู
“รูปฉันนี่ OoO”
สิ่งที่คนตรงหน้าเปิดให้ฉันดูคือ รูแของฉันที่มือข้างขวาจับเบาะรถด้านคนขับในรถของนายจอมโวยวาย แล้วฉันก็กำลังบอกทางไปบ้านอยู่
“นายถ่ายตอนไหนเนี่ย”
“ดูรูปก็น่าจะรู้แล้วนะ”
“จริงสิ แล้วนายมาหาฉันถึงห้องแบบนี้..... >~<”
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เรื่องของโรสฉันจัดการเรียบร้อยแล้วล่ะ”
“หา O_O” นะ นายนี่ไปทำอะไรพวกนั้น คงไม่ได้ทำอะไรรุนแรงนะ แล้วถ้าเป็นแบบนั้น พวกนั้นจะเป็นไงบ้างเนี่ย (แล้วจะห่วงเขาทำไม)
“รวมทั้งพวกแฟนคลับของฉันและโรสด้วย”
“นายจัดการยังไงนายจอมโวยวาย” นางคงไม่ได้ทำอะไรรุนแรงกับพวกนั้นจริงๆ หรอกนะ ถึงพวกนั้นจะทำกับฉันไว้มาก แต่พวกนั้นก็เป็นเพศเดียวกับฉัน
“ก็แค่บอกว่าเธอเป็นเพื่อนของฉัน อย่ามายุ่งกับเธออีก ไม่งั้นครั้งต่อไปจะยิ่งว่านี้” นายจอมโวยวายพูดเสียงค่อยๆ เข้มขึ้น และทำหน้าดุ “เออ เธอก็รู่ชื่อของฉันแล้ว ก็หยุดเรียกแบบนั้นซะทีสิ น่าเกลียด >^<”
“ก็ได้ ฉันจะเรียกนายว่า...นายเฟียซจอมโวยวาย ก็ได้ >vO”
“บอกว่าอย่าเรียกแบบนั้นไง” เฟียซพูดพลางทำสีหน้าหน่ายๆ กับผู้หญิงกวนตีนตรงหน้า
“อะไรอีก ฉันอุตส่าห์เรียกชื่อนายแล้วนะ >O<” นายนี่เรื่องมากชะมัด
“เรียกแค่ชื่อก็พอสิ เรียกแค่ ‘เฟียซ’ พอ”
“แต่ฉันไม่พอ” แล้วเขาก็เริ่มทำหน้าที่ยิ่งกว่าเหนื่อยหน่ายซะอีก
“โอ๊ยยยย! เธอนี่มัน” อิอิ สะใจอย่างเห็นได้ชัดแจ๋วแจ่มแจ้ง “เออ เธอนั่งคู่กับเคนเหรอ”
“ใช่ แล้วจะถามทำไม” จู่ๆ นายนี่ก็ถามฉันแปลกๆ แล้วมันเกี่ยวไรกับนายชาเย็นด้วยล่ะ
“เปล่า ไม่มีอะไร”
ไม่มีอะไร แล้วทำไมนายต้องมองตาเขม็งใส่นายชาเย็นที่กำลังเดินออกมาจากห้อง แล้วกำลังเดินผ่านพวกเราสองคนด้วย นายชาเย็น นายถูกมองก็ยังอุตส่าห์มองกลับไปอีก มันก็คงไม่แปลกอะไรแต่นายสองคนนี้พอเห็นหน้ากันก็จ้องกันไม่วางตา นายจอมโวยวายก็เขม็งหน้าตึงเครียดใส่ นายชาเย็นก็หน้าตายใส่ แต่เมื่อมองลึกเข้าไปในดวงตาสีดำของนายชาเย็นแล้ว ฉันก็รู้สึกว่านายนั่นเองก็เขม็งค้อนใส่เหมือนกัน พวกนายจะกินกันเองรึไง ถ้าเป็นแบบนั้นฉันขอไม่อยู่นะ กลัวโดนลูกหลง -_-“
แต่ในที่สุดนายชาเย็นก็เป็นฝ่ายเลิกศึกจ้องตาก่อน แล้วเดินจากไป แต่ นายจอมโวยวายก็ยังคงจ้องนายชาเย็นที่เดินจากไปอย่างไม่เลิกไม่ลา
“นี่นาย...นาย...นายจอมโวยวาย” ฉันเรียกนายจอมโวยวายตามเสียงปกติ แต่เมื่อดูทีท่าว่านายนี่จะไม่รู้สึกตัวก็ตะโกนใส่ไปเลย
“อะ อะไร” นายจอมโวยวายทำหน้าเหลอหลา
“นายรู้จักนายชาเย็นด้วยเหรอ” ฉันถามอะไรออกไปเนี่ย ปฏิกิริยาที่นายนี่ทำกับนายชาเย็นมันก็บอกอยู่แล้วไม่ใช่แท้ๆ
“หา?” แต่เขากลับทำหน้างุนงงเสียมากกว่า
“อะ เอ่อ....เคนน่ะ”
“อ๋อ นายนั่นโดนเธอเรียกว่าชาเย็นเหรอเนี่ย เธอนี่ชอบตั้งฉายาให้คนอื่นจังนะ......ตอนที่ฉันอยู่ม.3และม.4 ฉันอยู่ห้องเดียวกับเคน”
แล้วทำไมนายถึงจ้องนายชาเย็นแบบนั้นล่ะ”
“เธอนี่ขี้สงสัยชะมัด...ไม่มีอะไรหรอก”
“อย่ามาปิดบังเลยน่า ฉันรู้นะว่ามี”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น”
ทำไมนายต้องปิดบังนักหนาด้วยนะ แค่ถามว่าทำไมถึงจ้องนายชาเย็นเขม็งแบบนั้น ก็ตอบมาสิ
“นายบอกว่าฉันเป็นเพื่อนนายใช่มะ”
“ใช่”
“เป็นเพื่อนกัน มีอะไรก็บอกกันตรงๆ สิ อย่าปิดบัง”
“เฮ้ออออ ฟังนะ ถึงเป็นเพื่อนกัน แต่เรื่องบางเรื่องก็บอกไม่ได้ คนเราทุกคนก็ต้องมาความลับด้วยกันทั้งนั้น”
“แต่ฉันแค่บอกให้นายบอกเหตุผลที่นายเขม็งใส่นายชาเย็นแค่นี้เองนะ แค่นายบอกว่าไม่ชอบนายนั่นหรือไม่ถูกกับนายนั่นหรืออะไรก็ได้”
“ก็ไม่เชิงว่าไม่ถูกกันหรอก แค่เคยมีเรื่องกัน”
“เรื่องอะไรอ่ะ”
“เรื่องมันยาวนะ”
“ยาวก็เล่ามาดิ ฉันทนฟังได้”
“เธอนี่น้า...เพื่อนของเธอมานู่นแล้ว ไปกินข้าวได้แล้วไป” นายจอมโวยวายพูดพร้อมดันตัวฉันหันหลัง
“ดะ เดี๋ยวสิ”
“เอม”
ยังไม่ทันที่ฉันจะจับตัวนายนั่นที่เดินหนีให้มาคุยต่อให้จบ แนนก็เรียกชื่อของฉันเสียก่อน นายนั่นคงไม่อยากบอกจริงๆ เรื่องอะไรกันนะที่ทำให้คนกวนๆ อย่างนายนั่นโกรธได้
“ไปกันได้ยังเอม” ยัยแนนก็เร่งจังโว้ย
“จ้า ไปได้แล้วจ๊ะ”
“เอมเมื่อกี้ใช่เฟียซ หนุ่มป๊อปรึเปล่า”
“ใช่ ทำไมเหรอ”
“เธอรู้จักกับเขาได้ไงอะ” ยัยแนนทำท่าลุกลี้ลุกลนตื่นเต้นจนแทบจะกระโดดไปเดินบนเพดานแล้ว
“รู้จักได้เพราะ ฉันเผลอไปทำก๊วยเตี๋ยวหกใส่นายนั่นอะ”
“ตายล่ะ” แล้วก็เปลี่ยนทีที่เป็นห่วงเป็นใย
“ยังไม่ตาย ตายแล้วจะเห็นเหรอ”
“ยัยเอม” ยัยแนนทำเสียงเกรียวกราด
“^v^” ส่วนฉันก็สุขได้แกล้งกวนคน
พวกเราทั้งคู่เดินคุยกันจนมาถึงห้องอาหาร แต่บรรยากาศที่นี่มันช่างน่าตกใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะโต๊ะทุกโต๊ะเต็มไปด้วยนักเรียน ที่หนาแน่นกว่าปกติ จะหาที่นั่งเจอมั้ยเนี่ย
ฉันกับแนนจึงต้องเดินมองหาที่นั่งกินข้าว ถ้านายจอมโวยวายไม่มาหาฉันที่ห้อง ฉันคงได้ที่นั่งกินข้าวอย่างสำราญไปแล้ว (โทษคนอื่นอีก) เพราะความที่ลงมาช้าเนี่ย เลยต้องมาพบปะนักเรียนที่เหมือนเหล่ามด แต่ในที่สุดก็เจอ TTvTT แต่.........
“แนน นั่งที่ตรงนั้น ดีแล้วเหรอ”
“เหอะน่า เพื่อนกัน”
ยัยแนนลากฉันไปยังที่นั่งที่ตัวเองเจอ โต๊ะสี่เหลี่ยมขนาดกลางที่นั่งกินได้สี่คน แต่โต๊ะตัวนั้นมีนายชาเย็นนั่งกินข้าวอยู่คนเดียวดาย เลยเหลือเก้าอี้ให้เลือกนั่งอีกสามตัว แล้วทำไมต้องเป็นที่ตรงนั้นด้วย ช่างเถอะ อันที่จริงฉันก็กำลังอยากจะเป็นเพื่อนสนิทกับนายนั่นอยู่พอดีเหมือนกัน เพราะเห็นปกติเห็นไปไหนมาไหนคนเดียว ถ้าเป็นฉันคงเหงาแย่ แต่นายนั่นจะเหงาบ้างไหมนะ
“เอม แกนั่งไว้นะ เดี๋ยวฉันไปซื้ออาหารเอง แกจะเอาอะไร”
ยัยแนน แกว่ายังไงนะ แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วยเล่า ทำไมแกไม่มานั่งเองอะ –O-
“ข้าวราดผัดบวบ” แต่ถึงจะคิดไปแบบนั้น สุดท้ายก็ยอมจำนนแต่โดยดีเจ้าค่ะ
สั่งเสียกันเสร็จแล้วยัยแนนก็เดินไป เหลือเพียงฉันที่โดนนายชาเย็นจ้องมาตั้งแต่เดินมาถึงโต๊ะ
“นายจะจ้องฉันทำไม –O) (-*” รึว่านายจะ.......สะดุดเข้ากับความสวยของฉัน โอ้ นายพึงเห็นมันรึ
“....... (_ _)” คนตรงข้ามฉันไม่ตอบอะไร แล้วยังกลับไปกินข้าวในจานของตัวเองต่อ “เธอรู้จักนายนั่นด้วยเหรอ”
นายชาเย็นที่นั่งก้มหน้าก้มปากกินข้าวอยู่จู่ๆ ก็ถามคำถามกับฉัน นายนี่มันเข้าใจยากจริงๆ
“ใคร...นายจอม เอ้ย นายเฟียซน่ะเหรอ”
“......” นายชาเย็นไม่ตอบอะไร (อีกแล้ว) แต่เพียงมองหน้าฉันแทนคำตอบ
“ใช่....แล้วนายถามทำไม”
“เปล่า -_-“
อะไรของนายเนี่ย วันนี้ผู้ชายที่ฉันรักพูดถามคำถามที่ทำให้ฉันสงสัย แต่ไม่มีใครซักคนที่ไขข้อสงสัยฉันได้เล้ย ทำไมกัน
“มาแล้ว มาแล้ว” เสียงยัยแนนนี่ อาหารมาแล้ว หิวมากกกกก ยัยแนนมาได้จังหวะพอดี
“ขอบใจมากจ้า”
ครืนนนน
“จะรีบไปไหนเล่า นายชาเย็น ยังไม่มีคนไล่ซะหน่อย” ขณะที่ฉันกำลังจะตักข้าวขึ้นมา จู่ๆ ผู้ชายคนข้างหน้าก็ลุกจากเก้าอี้
“.......”
“นั่งก่อนสิ กว่าจะถึงเวลาเรียนก็อีกตั้งนานนะ”
นายชาเย็นไม่ฟังที่ฉันพูดพร้อมยังเดินออกจากโต๊ะอีก
“อะไรของเค้านะนายนั่น คนเค้าเชิญดีๆ แท้ๆ”
นายชาเย็นเน่า จะรีบไปไหนนักหนา ทานข้าวเสร็จแล้วก็ยังเหลือเวลาอีกตั้งเยอะ น่าจะหาอะไรกินอีกซะหน่อย (ใครเค้าจะไปเหมือนตัวเองX
“แนน”
“อะไร O*O”
“ข้าวเต็มปากเลยน่ะ -_-”
“แล้วใครใช้แกมาเรียกฉันเล่า -*-“
“เออๆ”
“อึก...แล้วแกไม่กินข้าวอะ”
“เดี๋ยวค่อยกิน”
“แกล้วเมื่อกี้แกเรียกฉันทำไม”
“ฉันกำลังคิดว่าเราสองคนน่าจะลองไปพักกินข้าวกับนายชาเย็น....แกว่าดีมะ” ฉันบอกเหตุผลที่ไปขัดจังหวะการกินข้าวของเธอ
“แล้วเขาจะยอมให้ไปด้วยเหรอ”
“ก็ถึงถามไงว่าดีมั้ย เพราะฉันมีวิธี”
“แต่แกเคยบอกว่า นายนั่นเป็นคนเงียบๆๆ ไม่ใช่เหรอ ก็แสดงว่าเขาชอบอยู่คนเดียวอะดิ”
“ตอบคำถามฉันซักที”
“เออ......เอาก็ได้”
“งั้นก็โอเค”
“แล้วแกมีวิธีอะไรอะ”
ฉันบอกแผนการทั้งหมด จนรู้สึกเหมือนว่าเหมือนกำลังวางแผนรบอยู่เลย แนนก็มีทีท่าว่าจะไม่เข้าใจบ้างนิดหน่อย แหม ช่วยเข้าใจหน่อยเด้ยะ
“เออ ค่อยฉลาดขึ้นมาหน่อย” ฉันเอ่ยชม (ปนว่า) แนนหลังจากที่ยัยนี่เพิ่งเข้าใจแผนแล้วต่อเนื้อเรื่องแผนการถูก
“อ้าวพูดแบบนี้.....ไม่ต้องกินข้าวเลย” ยัยบ้าคนข้างๆ ฉัน (ไปว่าเพื่อนอีก) แกล้งดึงจานข้าวของฉันไปทางฝั่งตัวเอง เพราะเพียงฉันหยอดมุขหลอกว่าใส่เท่านั้นเอง เดี๋ยวต้องหยอดแกล้งอีกที แกล้งซะ
“แกไม่กลัวอ้วนก็กินไป ถ้ากินหมดซื้อให้ฉันด้วย”
“เชอะ! -^- เอาคืนไปเถอะ” สุดท้ายแล้วในที่สุดยัยแนนก็ยอมคืนจานข้าวฉันให้แต่โดยดีไม่มีรอยขีดข่วน “เออเอม แล้วแกจะเริ่มแผนวันไหนอะ”
“ไม่รู้ดิ” ก็คนเค้าวางแต่วิธีไว้นี่
“มีงี้ เออ ช่วงนี้มีคนแอบเอาดอกกุหลาบมาใส่ใต้โต๊ะฉันด้วยอ่ะ”
“หา จริงอะ”
“เออดิ”
“แล้วใครทำ”
“จะรู้มั้ย ก็บอกอยู่ว่ามีคนแอบ”
“เออๆ กินข้าวเถอะ” ฉันปัดความสนใจเพราะโดนว่า
“(._.)”
“(._.)”
“นี่จดหมาย” เด็กสาวคนตรงหน้ายื่นจดหมายสีชมพูหวานแหวว (ไม่คิดจะเปลี่ยนสีเลยใช่ไหมเนี่ย) มาให้ฉัน “ฉบับนี้เป็นฉบับสุดท้ายแล้ว ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เธอไม่ต้องมาอีก”
ฉบับสุดท้ายซะแล้วเหรอ ฉันยังอยากส่งจดหมายรักอยู่เลยนะ ถ้าฉบับสุดท้ายแล้วก็แสดงว่าตั้งแต่วันพรุ่งนี้ฉันจะไม่ได้เงินค่าจ้างแล้วซิ เผลอๆ วันนี้ฉันก็จะไม่ได้ด้วย ไม่เอานะ TOT (งงเงินจริงๆ – คนเขียน ~_~)
ความคิดเห็น