คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คาบ2>>>>เพื่อนใหม่
เพื่อนใหม่
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก
เสียงรองเท้าหลายคู่กระทบพื้นปูนที่เคลือบด้วยกระเบื้องสีเขียวขัดมันเรียบจนเกิดเสียงดังไปทั่วบริเวณตั้งแต่ทางเดินภายในอาคาร บันได จนถึงตัวห้องเรียน
ฉันเดินขึ้นห้องเรียนของตัวเองที่อยู่อาคารสี่ชั้นสามตลอดทางเดินไปห้องเรียน บันไดของอาคารเป็นปูนซีเมนต์ทาทับด้วยสีเขียวน้ำทะเลขุ่น ทางเดินในอาคารจนถึงในตัวห้องเรียนเป็นพื้นไม้ปาร์เก้เคลือบมัน
หลังจากเหนื่อยจากการขึ้นบันไดสองชั้น จนถึงชั้นที่สามและเข้าไปในห้องเรียน ฉันก็หอบมาตลอดทางไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวนะคนอื่นๆก็เป็นเหมือนกัน -O-lll ต่อมเหงื่อแตกกระจุยกระจายกันทุกคน (แค่สามชั้นเองนะ)
“เฮ้อออ! ถึงซะที ทำไมบันไดแค่สามชั้นมันถึงได้เหนื่อยนักนะเนี่ย” ทั้งๆทีบันไดก็ไม่ได้สูงอะไรแท้ๆ แต่ทำไมรู้สึกเหมือนได้ปีนภูเขามาทั้งลูก
“เอ....แล้วเราต้องนั่งที่ตรงไหนกันล่ะเนี่ย”
ระหว่างที่ฉันมองหาที่นั่งก็เหลือบเห็นว่าแนนเองก็กำลังมองหาที่นั่งอยู่เหมือนกัน ในขณะที่คนอื่นๆได้ที่นั่งกันกันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วแล้ว ฉันกับแนนที่อยู่เป็นคนสุดท้ายของแถวต้องยืนชะเง้อหาที่นั่ง เนื่องจากโดนแย่งที่นั่งไปหมดแล้ว
“แนน” ฉันร้องเรียกชื่อของเด็กสาวที่ตอนนี้กลายเป็นนางสาวไปแล้ว เพื่อนผู้น่ารักของฉันหันมาตามเสียงเรียกซึ่งคนที่เรียกอยู่ข้างหลังเธอ
“เอม” แนนขานชื่อของผู้ที่เรียกเธอด้วยน้ำเสียงหวานๆ (ฟังแล้วรู้สึกตกหลุมรักกับเสียงนั้นจัง)
“55 ยังหาที่นั่งไม่ได้เหรอ ^-^”
“อือ..เธอด้วยล่ะสิ”
“อือ...ใช่ -+-”
หลังจากที่ต่างฝ่ายต่างยอมรับว่ายังหาที่นั่งไม่ได้ เราทั้งคู่ก็มองไปรอบๆห้อง และในที่สุดสวรรค์ เทพเจ้า พระเจ้า ก็ได้ช่วยลูกกระต่ายอย่างพวกเราทั้งคู่ไว้ได้ (จะให้ใช้ลูกช้างได้ไง หุ่นของพวกฉันสองคนไม่ได้เหมือนช้างนี่ จริงมะ)
“เจอแล้ว” >> แนน
“เหมือนกัน” >> ฉัน
ฉันและแนนเราก้าวขาและเดินไปยังที่นั่งที่ตนเองเจอ แนนเดินไปยังที่นั่งที่อยู่แถวกลาง และดูในแนวนอนก็อยู่ประมาณกลางๆ ดูเหมือนเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆจะเป็นผู้หญิง
ส่วนฉันก็เดินไปยังที่นั่งที่ตนเองเจอ ซึ่งอยู่แถวที่ติดกับริมหน้าต่างและอยู่ข้างหลังสุด โอ้โห! นี่สายตาฉันเป็นอะไรเนี่ย ทำไมถึงได้ที่นั่งที่อยู่แถวริมสุดแล้วดันอยู่แถวหลังสุดอีก แย่ชะมัด พอฉันเดินไปถึงทีก็พบว่าเพื่อที่นั่งคู่กับฉันเป็นผู้ชาย
ฉันดึงเก้าอี้ที่อยู่ติดกับโต๊ะจนเกิดเสียงดัง ทำให้เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มซอย ใบหน้าเรียวได้รูป ดวงตาสีดำคมเข้ม จมูกเรียวกับปากน่าจุ๊บที่ได้รูปแบบผู้ชาย เมื่อดูรวมๆแล้วก็นับว่าหล่อมากๆเลยล่ะ ว้าว! นี่ฉันได้นั่งใกล้กับคนหล่อเหรอเนี่ย @O@
ฉันเลื่อนเก้าอี้จนทำให้เด็กหนุ่มหน้าหล่อคนนั้นหันมามอง ว้าว! เห็นหน้าเต็มอย่างนี้ยิ่งดูหล่อกว่าตอนเห็นด้านข้างแบบเมื่อกี้อีก OoO เขามองฉัน (กรี๊ด มองมาด้วย) แค่ห้าวินาที (ห้าวิเท่านั้น) และหันกลับไปมองที่หน้าต่างดั่งเดิม อะไรกันเนี่ย -_-“ ไม่สนใจกันซักนิด
แล้วฉันก็วางกระเป๋าลงบนเก้าอี้พร้อมมองผู้ชายข้างๆอย่างหน้ามุ่ยกับปฏิกิริยาที่เขาทำกับฉันเมื่อตะกี้ จนกระทั่งฉันนั่งลงบนเก้าอี้ก็ยังคงมองเขาอย่างขุ่นเคืองอยู่เหมือนเดิม เฮ้อ! อะไรกันผู้ชายคนนี้ >-<
ฉันนั่งมองไปรอบๆห้องก็พบว่าเพื่อน(ใหม่)ทั้งห้องกำลังนั่งคุยและเริ่มทำความรู้จักกันอย่างสนุกสนาน บางคู่ (คือนั่งกันเป็นคู่น่ะ) ก็คุยกันอย่างสนิทสนม บางคู่ก็คุยกันอย่างคนที่เพิ่งรู้จักกัน ฉันมองไปจนไปเห็นแนนและเพื่อนที่นั่งข้างๆแนนคุยกันอย่างอารมณ์ดี ส่วนคู่ของฉัน เอ่อ....มัวแต่มองหน้าต่างอย่างไม่สนใจใคร แม้กระทั่งเพื่อนที่นั่งข้างๆเขาอย่าง’ฉัน’ >_<
ฉันมองเขาอย่างกลัดกลุ้ม ทำไมคู่ของฉันต้องเป็นแบบนี้ด้วย โอ๊ยยยย! จะบ้าตาย (ก็ดูคนอื่นเขาคุยกัน แต่คู่ฉันนั่งเฉย) และจู่ๆเขาก็เหลือบตามามองที่ฉัน ทำเอาฉันที่นั่งมองเขาอยู่ตกใจขึ้นมา และเขาก็หันดวงตาคมเข้มของเขากลับไปมองที่หน้าต่างตามเดิม -_-; (มองเพื่อ...)
ฉันยังคงนั่งมองเขาพร้อมกับคิดในใจว่า ‘เขามองออกไปนอกหน้าต่างทำไม ข้างนอกมันมีอะไรรึไงถึงมองอยู่ได้ สงสัยจะเป็นพวกโรคจิตแน่เลย นี่ฉันนั่งใกล้กับคนบ้าเหรอเนี่ย (ชักจะว่าเขาไปเยอะและ)’ และระหว่างที่ฉันนั่งมองหน้าเขา แน่นอนว่าฉันหน้ามุ่ยไม่เปลี่ยน และคิดอะไรไปพลางๆในใจ จู่ๆเขาก็หันหน้ามาหาฉันอย่างรำคาญ
“นี่เธอ มองหน้าฉันทำไมนักหนา หันหน้าไปทางอื่นเลยไป” เขาพูดกับฉันอย่างรำคาญ แล้วก็หันหน้าไปมองหน้าต่างตามเดิมที่พูดจบ
อะไรกันจู่ๆก็มาว่าคนอื่น แล้วก็ไม่สนใจหลังจากว่าเสร็จ เฮ้อออออ! ฉันนี่ซวยจริงๆที่ได้มานั่งใกล้คนแบบนี้ แต่ก็ไม่มีที่ให้เปลี่ยนแล้วด้วย มันเต็ม
ในระหว่างที่ฉันเบือนหน้าหนีและต่อว่าเขาอยู่ในใจ หันไปสนใจบุคคลที่อยู่ข้างหน้าห้อง และฉันก็บังเอิญเห็นเขาหันหน้าไปมองบุคคลที่ยืนอยู่หน้าห้องและซักพักก็หันหน้ากลับไปที่เดิม นายนี่เคยสนใจใครบ้างมั้ยเนี่ย
“นักเรียนทุกคนค่ะ สวัสดีตอนเช้านะค่ะ
เสียงของผู้หญิงผมสีดำ ดัดลอนอ่อนๆที่เข้ากับหน้ามากพูดขึ้นทักทายนักเรียนในห้องพร้อมกับยิ้มที่ดูสดใสและอ่อนโยนเหมือนวัยรุ่น ทำเอาผู้ชายในห้องตาโตกับใบหน้าสวยๆกับเสียงหวานๆของเธอผู้นี้
“เช้าๆอย่างนี้ เรามาทักทายกันก่อนดีกว่าไหมค่ะ งั้นครูให้เธอเป็นคนบอกให้เพื่อนๆทำความเคารพละกันนะจ๊ะ”
คุณครูคนสวยชี้มาที่เด็กผู้ชายที่นั่งเหม่อมองนอกหน้าต่างอย่างไม่สนใจใคร เด็กนักเรียนทั้งห้องก็มองมาตามมือที่ชี้ไปที่เขา บางคนก็ตกใจ บางคนก็เฉยๆ แต่ฉันที่นั่งอยู่ข้างๆเขาถึงกับตกใจ และดูเหมือนเขาจะรู้ตัวเลยมองมาที่คุณครูคนนั้นอย่างเย็นชา และเขาก็ไม่หันกลับไปด้วย
“ตกลงมั้ยจะ” คุณครูคนสวยวางมือจากการชี้มาทำท่าโอเค
“.........” เขาไม่ตอบและยังมองหน้าคุณครูอย่างเย็นชาเหมือนเดิม
“ตกลงมั้ยจ๊ะ” คุณครูถามซ้ำ
“.........”
“ถ้างั้นก็ถือว่าเธอตกลงแล้วละกันนะ” คุณครูคนสวยถอนหายใจกับคำตอบของเขา แล้วก็ด่วนสรุปเอา
และนั่นยิ่งทำให้เขามองหน้าคุณครูคนสวยเข้าไปใหญ่ และเริ่มส่งสายตาหาเรื่องมากกว่าเย็นชา แต่เขาก็ยังไม่พูดอะไรอยู่ดี
“งั้นเรามาทำความเคารพกันเลยนะค่ะ เอ้าเธอ บอกเพื่อนๆเลยจ๊ะ”
“.... (เงียบ)”
“เอ่อ นักเรียนค่ะ บอกเพื่อนๆทำความเคารพเลยค่ะ”
“.......”
“เอ่อ...เธอคนที่นั่งข้างๆสะกิดเพื่อนหน่อยสิค่ะ เผื่อเค้าใจลอย”
“ค่ะ” ฉันตอบรับเสียงใส แล้วมองไปที่นายที่นั่งข้างๆ ฉันมองดูและก็รู้เลยว่านายนี่ไม่ได้ใจลอย แต่ก็ยังทำที่คุณครูขอ คือ สะกิด
“นี่นาย” ฉันสะกิดพร้อมเรียกเขา
“........” แต่ก็ก็ได้รับเพียงเสียงของสายลม (จากแอร์ -_-“) กลับมา
“นี่! นาย” ฉันเรียกอีกครั้ง (หรือว่าเขาใจลอยจริงๆล่ะเนี่ย)
“........”
“ครูค่ะ......คือ....” ฉันล่ะจนมุมที่จะเรียกเขาจริงๆจึงเรียกคุณครูคนสวยเพื่อขอความช่วยเหลือ ครูท่านเองที่เห็นอย่างนั้นจึง...
“งั้น...เธอใช้วิธีไหนก็ได้ให้เพื่อนรู้สึกตัวทีนะ” ครูเริ่มทำหน้ามุ่ย แต่ก็ยังพูดอย่างมีหวัง (เพื่อ.....)
“เปลี่ยนคนไม่ได้หรือค่ะ” ฉันเสนอ
“ครูมอบหน้าที่นี้ให้เขาไปแล้ว ครูก็อยากให้เขาทำหน้าที่นั้น” คุณครูคนสวยบอกจุดประสงค์ ครูท่านนี่อดทนเหลือเชื่อเลย ถ้าเป็นฉันนะจะเปลี่ยนไปตั้งแต่เห็นนักเรียนเรียกครั้งที่สองแล้ว
“เอ่ออออ! ก็ได้ค่ะ” ฉันเลยตามเลย โดนสั่งนี่... ขัดได้ที่ไหน
“นี่นาย...นี่นาย....นาย....นายย” ฉันพูดพลางเขย่าตัวเขา แล้วไปๆมาๆก็เริ่มขึ้นเสียงอย่างอารมณ์เริ่มเสีย แล้วจบด้วยการพูดยานคาง เขาจึงเหล่และส่งสายตามามองฉันอย่างเอาเรื่อง (ให้หยุดซะที) แต่ฉันไม่ยอมแพ้หรอก
ฉันล่ะอยากจะจับคนข้างๆทุ่มเสียจริง ทำไมครูต้องเลือกเขาด้วนนะ คนอื่นมีไมไม่เลือกล่ะครู? แต่ในเมื่อไม่มีทางเลือกคงต้องใช้วิธีที่รุนแรงขึ้นไปอีกซะแล้ว
“งั้น.... ฉันขอโทษนะ” ดูเหมือนเขาจะสงสัยในสิ่งที่ฉันพูดออกมาถึงได้เหล่มองฉันแบบนั้น แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ และก้มหน้าลง ยกเท้าขึ้นเลื่อนไปที่เท้าของเขา จากนั้นก็เหยียบอย่างเต็มแรงหวังให้เขาร้องออกมาว่า’โอ๊ย’
“โอ๊ยยย! นี่เธอทำอะไรน่ะ”
เป็นอย่างที่ฉันคิดเอาไว้ เขาร้องออกมาและมองหน้าฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อฉันเลย T-T แต่ดูเหมือนเขาจะร้องออกมาดังเกินไป แต่อย่างน้อยก็ทำให้ครูรู้แล้วนะว่านายไม่ได้ใจลอย (แล้ว)
“ก็ทำให้นายรู้ไง ว่าคนทั้งห้องรอนายบอกทำความเคารพครูอยู่” ฉันต่อว่าเขาทันที่เขาเปิดปากเอ่ยถาม
“แต่ฉันไม่ได้บอกว่าจะรับหน้าที่นี้” เค้าพูดด้วยเสียงเบาพอที่จะทำให้ฉันได้ยินเพียงคนเดียว ส่วนครูก็ยืนจังก้าทำหน้าไม่รับมุข (หน้างงนั่นแหละ) มองมาที่พวกเรา
“แต่นายก็ไม่ได้ค้านครูนี่ ก็เท่ากับว่านายตกลง...แล้วก็รีบๆพูดซะที นายลองหันไปมองคนทั้งห้องที่รอนายด้วยนะ” ฉันต่อว่าเขาต่อทันทีที่เขาพูดจบ และเสนอวิธีที่คิดว่าจะทำให้เขารู้ว่าควรทำอะไรตอนนี้
แล้วจากนั้นเขาก็หันไปมองรอบๆห้องตามคำแนะนำของฉัน คนทั้งห้องกำลังจ้องเขม็งมาที่นายนี่อย่างพึ่งกินนมบูดมา จนเขาต้องทำหน้าอารมณ์เสียต้องยอมพูดออกมา ฉันรู้สึกได้เลยว่าเขารำคาญสายตาทุกคู่ที่มองมาที่เขามาก
“นักเรียน......ทำความเคารพ” เขาพูดเตบ็งเสียงดังฟังชัดทุกถ้อยคำ แล้วนักเรียนในห้องก็หันหน้าไปหาคุณครูที่ตอนนี้อยู่หน้าห้อง
“สวัสดีค่ะ/ครับ” เสียงทำความเคารพดังลั่นห้อง ซึ่งเป็นที่พอใจสำหรับคุณครูคนสวยที่อยู่หน้าห้องมาก
“เอาล่ะค่ะ ชั่วโมงนี้เป็นชั่วโมงโฮมรูมนะค่ะ และครูก็เป็นครูประจำชั้นของพวกเธอทุกคนด้วยค่ะ”
เฮ.................!
เสียงเฮดังลั่นทันทีที่คุณครูคนสวยพูดจบ แต่ที่เฮๆดีใจกันน่ะพวกผู้ชายทั้งนั้นเลยนะนั่น แหม..ไอ้พวกนี้
“น่ารำคาญจริงๆยัยนี่” เสียงบ่นเบาๆนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นผู้ชายคนเดียวที่ไม่ดีใจที่ได้ครูคนสวยนี้เป็นครูประจำชั้น คือผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆฉันเอง ช่างนายเหอะ -_-“
“ครูเองก็ดีใจนะค่ะที่ได้เป็นครูประจำชั้นของเด็กน่ารักๆอย่างพวกเธอ.......เอาล่ะเรามาเข้าเรื่องกันดีกว่านะจ๊ะ” หลังจากออกนอกเรื่องเพราะพวกผู้ชายมามาก ครูคนสวยก็เสนอให้เข้าเรื่องจนได้
“ครูชื่อ ธราริน ปิ่นอุณี ชื่อเล่นชื่อ ครูรินนะค่ะ” คุณครูท่านแนะนำตัวเองเป็นคนแรก
“ครูริน ชื่อเพราะจังครับ” เอาอีกแล้วไอ้พวกผู้ชายพวกนี้ ขยันขายขนมจีบให้ครูเป็นว่าเล่น
“ขอบใจพวกเธอนะจ๊ะสำหรับคำชม เอาล่ะพวกเธอครูก็แนะนำตัวเองมาแล้ว และครูก็ยังเป็นครูใหม่ด้วย ครูก็อยากรู้จักชื่อของพวกเธอทุกคนเลยนะค่ะ ดังนั้นชั่วโมงนี้ครูจะให้พวกเธอแนะนำตัวกันนะจ๊ะ” คุณครูคนสวย ไม่สิ ครูรินบอกเนื้อหาของเรื่องที่เตรียมมาพูดวันนี้
“ค่ะ/ครับ”
“งั้นเริ่มจากเธอก่อนแล้วก็วนไปจนถึงคนสุดท้ายเลยนะค่ะ”ครูรินชี้นกชี้ไม่บอกตำแหน่งทิศทางให้นักเรียนผู้ไม่รู้ทั้งหลายให้ฟัง
“ครูค่ะต้องบอกอะไรมั่งคะ” นักเรียนคนหนึ่งถามคำถามที่ดูจำเป็น
“อืม....งั้นบอกชื่อ-สกุล ชื่อเล่น บอกชื่อกับโรงเรียนที่ย้ายมาด้วยนะค่ะ ส่วนนักเรียนเก่าก็บอกว่าเป็นเด็กเก่านะค่ะ งั้นเชิญค่ะ” ครูรินพูดเสร็จ นักเรียนคนแรกที่ถูกชี้ก็พูดชื่อ-สกุล ชื่อเล่นและชื่อโรงเรียน แล้วส่งต่อการพูดมาเรื่อยๆจนถึงแนน
“สวัสดีค่ะ ชื่อสาธิมาส เรลักษณา ชื่อเล่น แนน ค่ะ มาจากโรงเรียนโยธินศึกษาค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ” แนนแนะนำตัว
“แล้วฝากหัวใจด้วยไหมครับ” หลังจากแนนพูดแนะนำตัวเสร็จก็มีเสียงแซวจากผู้ชายซักคนในห้องนี้ ทำเอาทุกคนหันไปมอง เขาคือ นายที่แนะนำตัวเสร็จไปแล้ว รู้สึกชื่อ มิคนะ
“คงไม่ฝากหรอกค่ะ” แล้วแนนก็นั่งลงด้วยท่าทีเขินเล็กน้อย
แล้วการแนะนำตัวก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ มีทั้งคนที่สวยๆ หล่อๆ และธรรมดา โดยเฉพาะพวกที่สวยๆน่ารักๆที่จะโดนแซวหลังจากแนะนำตัวเสร็จ อย่างเช่นเพื่อคนนึง ชื่อ น้ำ ก็โดนแซวว่า ‘ชื่อน้ำ แล้วน้ำรักในหัวใจจะแบ่งให้ผมได้มั่งไหมค่ะครับ’ ทำเอาน้ำหน้าชมพูไปเลย ส่วนคนแซวก็โดนเพื่อนผู้ชายด้วยกันรุมแกล้งบ้าง มีล้อด้วย เอาซะหน้าแดงไม่แพ้กันเลย การแนะนำตัวมาหยุดที่ผู้ชายข้างๆฉันที่ต้องแนะนำตัว แต่เขากลับไม่ลุกและยังมองออกไปนอกหน้าต่างอีกแล้ว ทำเหมือนไม่รับรู้อะไรแต่จริงๆแล้วฉันว่าเขาต้องรู้แน่ว่าถึงตาตัวเองแล้ว
“เอาล่ะ ถึงแต่เธอแล้ว เชิญจ๊ะ”
“.......” ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่ท่านเรียก ตืดดดดดดดด
เขาแน่นิ่งไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น โว้ย!ฉันอยากจับนายคนนี้โยนลงหน้าต่างจัง ถ้าไม่ติดว่าไม่รู้จักกันนะ
เวลาผ่านไปพร้อมกับความเงียบงัน เขาก็ยังไม่พูดอะไร ไม่สนใจอะไรจนครูรินดูท่าจะทนไม่ไหวจึงต้องพุดอีกครั้ง
“เอ่อ...เธอคนนั้น ช่วยแนะนำตัวด้วยค่ะ”
“........”
“เอ่อ...เธอคนที่อยู่ข้างๆช่วยสะกิดเพื่อนหน่อยซิค่ะ”
“เอ่อ....ค่ะ...นี่นาย...นาย...นาย...นายยย” โอ๊ย! ตานี่ เขย่าก็เหล่มามอง เรียกก็ไม่หัน สงสัยต้องใช้วิธีเมื่อกี้
ปับ!
“โอ๊ย! นี่เธอเหยียบเท้าฉันทำไมอีกเนี่ย” เขาร้องออกมาไม่ดังมากนัก แล้วหันมาทำหน้าดุพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่เบา ดูท่าคราวนี้เค้าจะใจลอยจริงๆแฮะ
“นี่นาย! ครูท่านให้นายยืนพูดแนะนำตัวไม่ใช่ให้เงียบ ช่วยลุกขึ้นแล้วแนะนำตัวด้วย คนอื่นเค้ารอ” ฉันจ้องหน้านายนี่อย่างเอาเรื่อง นายนี่ก็จ้องฉันอย่างเอาเรื่องเหมือนกัน แต่ดูเขาจะออกแนวรำคาญมากกว่า แล้วในที่สุดเขาก็ยอมยืนขึ้นแต่โดยดี
“ชื่อ คีตภัทร สมบูรณ์สุข...” เขาแนะนำตัวด้วยเสียงที่ดังมากๆ
“เอ่อ...ลืมพูดชื่อเล่นนะจ๊ะ” ครูรินพูดขึ้นเมื่อเห็นว่านายนี่ไม่ได้แนะนำชื่อเล่น ทำเอาคนที่พึ่งจะนั่งถึงกับถอนหายใจอย่างอารมณ์เสีย แล้วจึงยืนขึ้นอีกครั้ง
“ชื่อเล่นชื่อ เคน เป็นเด็กเก่า” แล้วเขาก็ได้นั่งอย่างสมใจอยาก หลังจากพูดจบแล้วก็ถึงตาคนสวยพูดบ้างล่ะ
“คนต่อไปเลยค่ะ”
“ชื่อ อรัยรัตน์ มานนท์บุญ ชื่อเล่นชื่อ เอมค่ะ...มาจากโรงเรียนนิศาราชธานิตศึกษาค่ะ” เอาล่ะคนสวยพูดจบแล้วก็ต้องตามมาด้วยเสียงแซวอย่างคนอื่นๆมั่งละนะ
“คนต่อไปค่ะ” เดี๋ยวสิค่ะครู ยังไม่มีใครมาแซวเลยนะ อย่าเพิ่งบอกสิค่ะ......ฮือ...ทำไมล่ะ ทำไมไม่มีใครแซวเลยอะ ทั้งๆที่ฉันก็ออกจะสวยอยู่นะ ทำไมอะ T=T
“ฉันนั่งลงหลังจากแนะนำตัวเสร็จด้วยความผิดหวังว่าจะมีใครซักคนแซวขึ้นมา แต่ไม่มีเลย แต่ในขณะที่ฉันกำลังนั่งก็เห็นแนนชูนิ้วโป้งมาให้ด้วย ดีใจดีใจ (อารมณ์มันเปลี่ยนง่ายเนาะ)
การแนะนำตัวดำเนินต่อไปจนถึงคนสุดท้าย รวมแล้วในห้องเรียนนี้มีนักเรียนทั้งหมด 42 คน เยอะดีเหมือนกัน แถมยังมีชายและหญิงเท่ากันอีก มหัศจรรย์ไหมล่ะ (แอบนั่งนับ)
“เอาล่ะค่ะ แนะนำตัวกันครบทุกคนแล้ว ทีนี้ก็แนะนำตัวกับเพื่อนข้างๆได้เลยนะจ๊ะ” เมื่อครูรินพูดจบก็เกิดเสียงคุยดังกระหึ่มไปทั่วห้อง ฉันเห็นบางคู่แนะนำกันอย่างพึ่งรู้จักจริงๆ บางคู่ก็ดูสนิทสนมกันสุดๆ เห็นบางคู่ก็แนะนำตัวกับคนข้างๆแบบเวอร์ๆ อย่างเช่น จับมือกันแล้วเขย่ามือขึ้นลงอย่างเมามันส์ (ทั้งๆที่น่าจะรู้จักกัน) เห็นแล้วขำจัง ถ้างั้นฉันก็ควรที่จะแนะนำตัวเองบ้างแล้ว แต่ว่าคนข้างๆฉันจะนั่งฟังฉันมั้ยเนี่ย แต่ช่างเถอะ
ว่าแล้วฉันก็หันไปหาคนข้างๆ พร้อมยื่นมือเตรียมเช็คแฮนด์ไปหา
“สวัสดี ฉันชื่อ เอมนะ นายชื่อ เคนสินะ ชื่อเท่ดีนี่”
“......” กา กา กา อีกามันบินผ่านหัวไปแล้วพร้อมจุดหกจุดอยู่บนหัว
ฉันยิ้มให้เขาอย่างที่คิดว่าสวยที่สุด แต่ก็พบว่าเขาเพียงแค่เหล่มาทางฉัน แล้วมองมาที่มือฉัน จากนั้นก็หันหน้าไปที่หน้าต่างเหมือนเดิม ฉันอยากฆ่านายนี่จัง ใครมีกระทะมั่ง ฉันจะเอามามาทุกหัวตานี่ซักสองร้อยรอบ เอาให้ความจำเสื่อมไปเลย
สุดท้ายฉันก็ยอมแพ้ยกธงขาว นายเคนนี่มันเย็นชาได้ใจฉันจริงๆ ฉันจึงเปลี่ยนวิธีเป็นไปแนะนำตัวเองกับเพื่อนข้างๆโต๊ะคนอื่นๆที่อยู่อีกแถวนึง แล้วก็หันไปหาคนข้างหน้า ตอนนี้ฉันก็รู้จักเพื่อนไปหกคนแล้ว
เชอะ...ถึงนายจะไม่สนใจฉันก็ไม่ง้อหรอก >-<
“พอกันได้แล้วค่ะ นี่ก็หมดชั่วโมงแล้ว ส่วนเธอชื่อ...” ครูชี้มาที่เคนแต่ก็ดูจะลืมชื่อของเขาไปทันที
“เคนค่ะ” ฉันจึงตอบแทนเจ้าของชื่อ เพราะคิดว่าเจ้าของชื่อคงไม่ตอบแน่
“อ๋อ ขอบใจจ๊ะ เคนครูอยากให้เธอทำหน้าที่เป็นคนบอกทำความเคารพนะจ๊ะ แต่ไม่เกี่ยวกับหน้าที่หัวหน้าห้องนะ” พอครูพูดแบบนั้นจบปุ๊ป นายเคนก็หันหน้าไปหาครูอย่างตกใจปั๊ป แล้วจ้องหน้าครูรินอย่างไม่พอใจนัก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แถมยังหันหน้ากลับไปที่เดิมอีก นายจะหันหน้าไปหาหน้าต่างเพื่ออะไรกันเนี่ย?
เอาล่ะ....เชิญค่ะ”
“นักเรียน...ทำความเคารพ” คนพูดพูดเสียงดังแต่ก็แสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน แต่นายนี่ก็ไม่ได้หันหน้าไปหาคุณครูรินที่อยู่หน้าห้องเลย นายนี่จะเอาหน้าไปแปะกับกระจกทำไมนักหนา
“ขอบคุณค่ะ/ครับ” แต่ นายเคนพูดเองสงสัยยอมยกธงขาวให้ครูแล้วแหงๆ ดีดี สม o^O^o
แล้วคาบเรียนวิชาที่สองก็เริ่มขึ้นด้วยวิชาคณิตศาสตร์ เครียดตั้งแต่เริ่มเลย เซ็ง v-v
บรรยากาศในห้องเรียนก็เงียบกริบดี นักเรียนต่างก็ตั้งใจเรียนกันทั้งนั้น รวมทั้งฉันด้วย ระหว่างที่ฉันนั่งจดสูตรต่างๆและเนื้อหานั้น ก็นึกอยากรู้ซะแล้วว่านายเคนจะทำอะไรในเวลานี้ แล้วฉันก็หันไปดู พบว่านายนั่นก็นั่งจดยิกๆอยู่ ตั้งใจเรียนเหมือนกันนี่ งั้นเราก็จดต่อดีกว่า เดี๋ยวไม่ทัน
ในที่สุดวิชาอันแสนจะเครียดก็ผ่านพ้นไป (ซะที) โดยที่นายเคนก็ยังพูดบอกทำความเคารพอย่างเลี่ยงไม่ได้และด้วยสีหน้าที่เบื่อหน่าย แต่ก็ไม่มี่ใครสนใจนายนี่หรอก แล้ววิชาต่อไปล่ะ วิชาอะไรกัน ว่าแล้วฉันก็หยิบตารางเรียนขึ้นมาดู
“เอ...ต่อไปวิชาคอมทั้งสองคาบเลย งั้นก็ต้องไปเรียนที่ห้องคอมสินะ อยากรู้จังว่าจะเป็นห้องแบบไหน”
ระหว่างที่ฉันคิดเพลิน เพื่อนคนหนึ่งในห้องก็เรียกทุกคน แล้วให้มาตั้งแถวคู่ แล้วฉันจะรอช้าอยู่ไย ฉันก็รีบเก็บของไปเรียนสิ ต้องเตรียมหนังสือและสมุดไปด้วย แล้วฉันก็ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปหาแนนที่รออยู่ที่ประตูหน้าห้อง ก่อนจะออกไปฉันก็แอบดูว่านายเคนกำลังทำอะไรอยู่ นายนั่นกำลังเก็บของเตรียมไปเรียนอยู่ ช้าจริงๆ เมื่อรู้แล้วว่าเขาทำอะไรก็เดินไปตั้งแถวคู่กับแนนเตรียมไปเรียนคอมพิวเตอร์ ซักพักแถมที่มีนักเรียนทั้งหมดสี่สิบสองคน ทั้งชายและหญิงยืนจับคู่เรียงรายเป็นแถวยาวนั้นก็เริ่มขยับเขยื้อนเคลื่อนที่ไปข้างหน้า ซึ่งจุดหมายคือ สถานที่ที่ใช้สำหรับเรียนวิชาคอมพิวเตอร์
เสียงตึงตังตั้งแต่หน้าห้องเรียนม.4/8 ที่อยู่อาคารสี่ชั้นสามดังยาวไปตลอกระยะผ่านอาคารสาม และหยุดที่ห้องคอมพิวเตอร์ที่อยู่อาคารสองชั้นหนึ่ง และเริ่มดังอีกครั้ง เมื่อนักเรียนถอดและวางรองเท้าหน้าห้องคอมพิวเตอร์ เสร็จแล้วก็เดินเข้าไปในห้อง แต่เสียงกลับเบากว่าที่ผ่านมา
เมื่อถึงในห้องคอมแล้ว นักเรียนต่างก็นั่งประจำที่ตามใจตัวเอง ภายในห้องโต๊ะที่ใช้สำหรับวางคอมพิวเตอร์เป็นโต๊ะพลาสติกแข็งธรรมดาที่ขนาดพอดีสำหรับคอมหนึ่งเครื่อง ส่วนตัวคอมก็เป็นแบบจอแบนรุ่นใหม่เอี่ยม รวมแล้วในห้องมีโต๊ะ เก้าอี้ และคอมพิวเตอร์ทั้งหมดห้าสิบชุด (ยืนนับ) จัดวางในลักษณะรูปตัว U สองแถวและโต๊ะคอมสำหรับครูอยู่ตรงกลางข้างหน้าสุด มีกระจกบานใหญ่อยู่รอบๆห้อง (เหมือนห้องกระจกเลย)
“ว้าว...ใหญ่จัง มีแอร์ด้วย อย่างงี้ก็ไม่ต้องกลัวร้อนแล้ว” ฉันพูดอย่างตื่นเต้นหลังจากที่ก้าวเข้าไปในห้องคอมเรียบร้อยแล้ว เข้าไปข้างในเย็นสบายมาก เย็นแบบนี้น่าจะปูที่นอนนอนซะตรงนี้เลยงะ ^v^;;
“เอม...เรามานั่งกันตรงนี้ดีกว่า มะมะ”
“จ้า”
ยัยแนนจูงฉัน (ไม่ใช่หมานะ) ไปนั่งจองโต๊ะคอมที่อยู่ติดริมหน้าต่างที่นักเรียนวางรองเท้าไว้ ดีนะที่มีกระจก ไม่งั้นคงเหม็นกลิ่นรองเท้าตายแน่ๆ ก็ตั้งสี่สิบสองคู่นี่ กลิ่นแต่ละคู่ก็......สุดจะบรรยาย
เนื่องจากอิทธิพลจาการนั่งอยู่ริมหน้าต่างตรงทางเข้าห้องคอม ฉันจึงเห็นนายเคนที่มาถึงห้องเป็นคนสุดท้ายเข้ามาในห้อง เลย (แอบ) มองว่านายนี่จะนั่งตรงไหน ถ้าให้เดา คนที่ไม่สนใจใครอย่างนายนี่ต้องนั่งที่ที่มันห่างๆจากคนอื่นเค้าแน่
ตึก ตึก ตึก
ครืนนน
ตุบ
โป๊ะเชะ! ฉันคาดการไว้ไม่ผิด อย่างที่บอกนายนั่นนั่งที่ห่างจากใครๆเค้าเลย แต่...ทำไมนายต้องมานั่งแถวเดียวกับฉันด้วยเล่า ช่างเหอะ นายเคนหน้าหล่อก็นั่งห่างจากฉันไปสี่ถึงห้าโต๊ะเลย
แอ๊ดดดด
เสียงประตูกระจกบานใหญ่ที่ตกแต่งลายพร้อยซะสวยถูกเปิดจนเกิดเสียงดัง ทำให้จุดนั้นเป็นที่สนใจไปชั่วขณะหนึ่ง นักเรียนทั้งหลายในห้องหันไปมองที่ประตูและสิ่ง (มีชีวิต) ที่เข้ามาผ่านประตูและเดินไปยังโต๊ะคอมตัวหน้าสุดของห้อง คือ ผู้ชายผมสีน้ำตาลแซมดำ ที่ซอยไล่ปลายผมตังแต่หน้าม้าไปถึงหางเต่า (เห็นได้ไง) และลำคอ ดูยังหนุ่มๆอยู่ ทำให้พวกผู้หญิงในห้องเริ่มตาโตและดูอึ้งมากทีเดียว ส่วนผู้ชายเมื่อเห็นบุคคลคนนั้นก็เบือนหน้าหนีและหันไปจ้องที่หน้าคอมอย่างเดียว มีเพียงนายที่ชอบมองไปที่กระจกในห้องเรียนอย่างนายเคนที่เพียงใช้สายตาเหล่ไปดูและหมุนตากลับมายังหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างไม่สนใจ
“สวัสดีครับ...นักเรียนทุกคน”
“กรี๊ดดดด! คุณครูหล่อจังเลยค่ะ”
คุณครูอายุเท่าไรค่ะ
“คุณครูชื่ออะไรค่ะ กรี๊ดดดด!”
“(และอีกมากมาย)”
เสียงกรี๊ดอันแสบแก้วรูหูของพวกผู้หญิงดังขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน หลังจากที่ครูหน้าหล่อคนนั้นทักทายนักเรียนในห้อง มีเพียงพวกผู้ชายที่เงียบกริบและไม่สนใจ เหอะคงอิจฉาครูอยู่ละสิเนี่ย
“เอ่อ....นักเรียนครับ ช่วยหยุดก่อนนะครับ”
“.......” นักเรียนหญิงที่พึงกรี๊ดกันไปกลับเงียบสงบลงตามคำสั่งของครูหน้าหล่อทันที
“ขอบคุณครับ”
“สวัสดีอีกครั้งนะครับนักเรียนทุกคน ครูชื่อ สมเดช สมรกุลนะครับ”
“แล้วครูชื่อเล่นชื่ออะไรค่ะ” เสียงหนึ่งดังขึ้น แต่ไม่มีใครสนใจเจ้าของเสียง
“ครูชื่อเล่นชื่อ เฟรม ครับ” หลังจากครูแนะนำตัวเสร็จเล็กน้อย ครูก็เริ่มเข้าสู่บทเรียน แต่ก่อนหน้านั้น
“เอาล่ะครับ เรามาเริ่มเรียนกันเลยนะครับ” ครูเฟรมหน้าหล่อมองไปรอบๆห้องจนหยุดกึกและมองมายังใครซักคนในแถวที่ฉันนั่งอยู่ หรือว่าครูจะสะดุดวามสวยของฉัน *O*
“เอ่อ...นักเรียนครับ ไม่ต้องนั่งห่างจากอย่างนั้นก็ได้ ขยับเข้ามาใกล้ๆเพื่อนหน่อยนะครับ”
“.......”
ครูเฟรมมองมาที่นายเคนที่นั่งห่างจากฉันไปเยอะจนเกือบติดประตูและพูดบอกให้เคนย้ายที่นั่ง แต่นายนั่นกลับนั่งเฉยอย่างไม่สนใจ (โถ่! นึกว่าสะดุดความสวยของฉันซะอีก)
“เอ...นักเรียนครับ ช่วยย้ายที่นั่งไปใกล้ๆกับเพื่อนด้วยนะครับ”
“......”
“นักเรียนครับ” คราวนี้ครูพูดเสียงหนักและดังกว่าเดิม น่ากลัวจังT-T
สิ้นเสียงของครู นายเคนก็ถอนหายใจนิดๆแล้วเก็บของย้ายมานนั่งใกล้ๆฉัน แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วยอ่า แถวอื่นก็มีที่เหลือให้นั่งไมไม่ย้ายไปนั่งอะ
ฉันนั่งมองหน้าคนที่เพิ่งย้ายที่นั่งจากที่ห่างกันห้าโต๊ะ แต่ตอนนี้นั่งใกล้กันไม่ถึงโต๊ะนึงแล้ว แง้...ออกไปน้า ชิ่ว..ชิ่ว..ออกไป (รังเกียจอะไรคนอื่นเค้าเนี่ย)
แล้วหลังจากวุ่นวายกันเสร็จ ครูท่านก็เริ่มสอนจนได้ ส่วนบรรยากาศตอนเรียน พวกผู้หญิงซึ่งรวมฉันและแนนนั่งจ้องหน้าครูเฟรมพร้อมฟังครูสอนอย่างตั้งอกตั้งใจ ส่วนผู้ชายนั่งฟังแต่ไม่หันไปมองครู บางคนก็คุยกัน บรรยากาศแบบเป็นไปจนหมดคาบ
“หมดเวลาเรียนแล้ว ทานข้าวให้อร่อยนะครับ ^v^“
“อร่อยแน่ค่ะ ถ้ามีครูไปนั่งกินด้วย”
“กรี๊ดดดดด” อีกแล้ว
“เอ่อ...หัวหน้าห้องบอกครับ”
“ไม่มีหัวหน้าห้องค่ะ มีแต่คนบอกทำความเคารพ” ฉันพูดแย้งขึ้น
“งั้นก็บอกทำความเคารพได้เลยครับ”
“จิ๊....นักเรียน...ทำความเคารพ”
“ขอบคุณค่ะ/ครับ” เสียงขอบคุณดังกึกก้องไปทั่วห้อง โดยเฉพาะเสียงของพวกผู้หญิง
“เฮ้อ! ดีจัง ได้ทานข้าวซะที” เสียงท้องของยัยแนนดังบอกว่าสื่อความหมายว่า ‘ฉันหิวมาตั้งนานแล้วค่ะ’
“งั้นไปกันแนน”
“อือ”
พวกเราเก็บของออกไปนอกห้องและใส่รองเท้า จึงพากันเดินไปที่ห้องอาหารที่ติดแอร์เย็นฉ่ำ เด็กนักเรียนในห้องอาหารเยอะแยะไปหมด แต่พวกเราก็หาโต๊ะกินข้าวได้ หลังจากแยกกับแนนไปซื้ออาหารมากินแล้ว เราสองคนก็นั่งกินนั่งคุยเล่นๆไปเรื่อย
“ซ้วบ! ง่ำ! ง่ำ! ง่ำ! เออ เอม ครูสอนคอมนี่หน้าตาหล่อจังเลยเนอะ”
“อืม ใช่ อ้า! ง่ำ! ง่ำ!”
“เออ...พูดถึงคนหล่อแล้ว เด็กชายที่นั่งข้างๆเอมก็หล่อเหมือนกันนะ”
“อึก! แค่ก! แค่ก! แค่ก!“ พูดอะไรออกมาน่ะแนน ทำเอาฉันกินไม่ลง
“ดีจังเนอะ เอมได้นั่งใกล้คนหล่อด้วย อิจฉา อิจฉา o>O<o” แนนพูดเสียงใสอย่างไม่รู้เรื่องจริงๆถึงนิสัยของหมอนั่น
“โห! แนน ฉันจะบอกอะไรให้นะ นายนั่นนะถึงหล่อก็จริง แต่ไม่สนใจใครเลย ขนาดฉันเดินไปนั่งข้างๆยังทำแค่เหล่เลย ซ้วบ!”
“เหรอ”
“อึก! แล้วอีกอย่างนะ นายนั่นก็ดูเย็นชาด้วย ไม่ค่อยจะสนใจชาวบ้านเค้าอีกต่างหาก ฉันว่าฉันจะตั้งฉายาให้ไอ้หมดนั่นว่า...’นายชาเย็น’...”
“ช่างเธอก็แล้วกัน -_-;”
ความคิดเห็น