เก่งกับผี

ลำดับตอนที่ #1 : คืนแรก ไฟดับ

ในค่ำคืนที่เงียบสงบ เก่งกำลังนั่งทำการบ้านอยู่อย่างหัวหมุนในห้องพักที่เพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่เป็นวันแรก 

ที่นี่เป็นหอพักนักศึกษา เก่งเป็นนักศึกษาปีหนึ่ง เป็นเด็กบ้านนอกที่ย้ายเข้ามาเรียนในเมือง เขาพักอยู่ที่นี่คนเดียวเพราะเพื่อนที่สัญญาว่าจะไปไหนไปกันนั้นหายหัวไปหมด

เขานั่งทำการบ้านไป สักพักหนึ่ง ปรากฎว่าอยู่ดีๆไฟก็กระพริบ เหมือนกับไฟตก

"ไอ้ไหร่วะ ข้อนี้ทำไงวะเนี่ย กำ คิดไม่ออกเว้ย" เก่งบ่นอย่างหงุดหงิด เกาหัวจนหัวยุ่ง

"โอ้ย เวรกรรม ไฟจะกระพริบทำไมนักหนาวะ จะดับก็ดับไปเลยไป รำคาญ" เก่งโวยวายต่อ ปรากฎว่าไฟดับพรึ่บ สมพรปากเลย

"เอ้อ ให้มันได้อย่างงี้สิ ไม่ต้องทำงงทำงานมันและ พรุ่งนี้ไปลอกชาวบ้านเอาละกัน" เก่งลุกจากโต๊ะท่ามกลางความมืด

เขามองไม่เห็นอะไรเลย ก็พยายามคลำๆทางไปจนถึงเตียง แล้วก็ล้มตัวลงนอน

"เฮ้อ ไฟก็ดับ อย่างงี้ก็ร้อนอ่ะดิ กำ ช่างเหอะ นอนดีฝ่า" เก่งหลับตาลง

สักพัก ปรากฏว่า ไฟติด ก็เลยสว่างขึ้นมา เก่งรู้สึกตัวเลยว่าจะลุกไปปิดไฟ เพราะขี้เกียจทำงานแล้ว แต่พอลุกขึ้นมา เห็นเงาใครไม่รู้แว๊บผ่านนอกหน้าต่างที่แง้มอยู่

แล้วหน้าต่างก็เปิดเอง ทั้งๆที่ไม่มีลม ทีนี้เก่งเลยนึกขึ้นมาได้ ว่าป้าเจ้าของหอพักเคยบอกไว้ว่าห้องนี้เคยมีคนถูกฆ่าตาย

"นั่นสินะ เห็นป้าเค้าบอกว่าห้องนี้มีประวัติ เคยมีผู้หญิงถูกฆ่าตาย น่าจะเป็นโจรที่บุกเข้ามาปล้น แต่ก็ไม่เกี่ยวไรกับเรานี่นา เราไม่ได้ทำไรเค้าซักหน่อย ต่อให้ผีมีจริง เค้าก็ไม่ทำไรเราหรอก เฮ้อ นอนดีฝ่า"

เก่งปิดหน้าต่าง ปิดไฟ แล้วมานอนต่อ

สักพักหนึ่งเค้ารู้สึกว่า เหมือนมีใครกะลังจ้องมองเค้าอยู่ รู้สึกบรรยากาศมันเยือกเย็นจนขนลุก เค้านอนหันหน้าเข้าฝาผนังอยู่ เขานอนไม่หลับ ลืมตาขึ้นมา

"เฮ้อ รำคาญจังเลย ไม่มีไรหรอกน่า ผีไม่มีจริงหรอก" เขาพูดกับตัวเอง แล้วนอนต่อ จนหลับไป



เช้าวันต่อมา

"กูบอกให้มึงย้ายหอมึงก็ไม่เชื่อ เค้าบอกว่ามีประวัติ แล้วเมื่อคืนมึงเจอไรป่าววะ ไอ้เก่ง" เพชรมาหาเพื่อนที่ห้องแต่เช้าด้วยความเป็นห่วง

"มึงไม่ต้องมาพูดเลย ไหนมึงบอกว่ากูอยู่ไหนมึงอยู่นั่น แล้วเป็นไงล่ะ หนีไปอยู่กับไอ้แทนซะงั้น" เก่งบ่น

"ก็นี่ไง กูชวนมึงไปอยู่ด้วยมึงก็ไม่ไป"

"ก็มันเต็มนี่หว่า ไหนจะไอ้แทน ไอ้นัด กูไม่ชอบอยู่เบียดเสียดกับใครมึงก็รู้ แล้วที่อื่นก็เต็มหมดแล้วด้วย"

"แล้วตกลงมึงจะอยู่ที่นี่แน่เหรอวะ เค้าเจอกันหลายรายแล้วนะเว้ย มึงดูสิขนาดห้องข้างๆยังไม่มีใครกล้าอยู่เลย" เพชรพูดไปขนลุกไป

"ก็ไม่เห็นมีไรนี่ กลัวกันไปเองมากกว่า ผีมีจริงซะที่ไหนล่ะ งมงาย" เก่งพูดอย่างมั่นใจ

ทันใดนั้น เอี้ยดดด ปัง!! ประตูตู้เสื้อผ้าเปิดแล้วปิดเอง

"น่านไง กกก กูกลับก่อนนะเว้ยเพื่อน" เพชรวิ่งหนีป่าราบออกจากห้องไปทันที จนลืมใส่รองเท้าไปด้วย

ส่วนเก่งพยายามตั้งสติคิดด้วยเหตุผล

"ไม่มีไรหรอกน่า ของเก่าก็เงี้ย มั้ง" เก่งยืนกอดอกมองดูตู้เสื้อผ้าอย่างสงสัย