[FIC KHR 1827] ผมแค่อยากให้คุณหึง

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1

Chapter 1

“ในส่วนของวันนี้มีเท่านี้ครับรุ่นที่สิบ” ผู้ทักษ์แห่งวายุรายงานตารางงานยาวเหยียดตลอดทั้งวันของวองโกเล่รุ่นที่สิบโดยมีเจ้าตัวนั่งหันหลังให้กับผู้พูด และโต๊ะที่เต็มไปด้วยเอกสารที่ยังไม่ได้จัดการ

เก้าอี้ผู้บริหารตัวใหญ่บังตัวเขาจนมิดทำให้ผู้ที่ยืนรายงานอยู่อีกฝั่งหนึ่งไม่สามารถมองเห็นการนั่งกุมขมับกับอาการปวดจี๊ดที่เกิดขึ้นจากการเมาค้าง ข้อมูลตารางงานในวันนี้ถูกกล่าวผ่านแบบเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ซาวาดะ สึนะโยชิในเวลานี้ไม่สามารถจับใจความสำคัญได้เท่าไหร่นัก วันนี้คงต้องลำบากมือขวาอย่าง ‘โกคุเทระ ฮายาโตะ’ ให้คอยช่วยเตือนเสียแล้ว

“รุ่นที่สิบครับ...?” รู้ตัวอีกทีผู้พิทักษ์แห่งวายุก็เดินเข้ามาใกล้พร้อมถามเขาด้วยน้ำเสียงแสดงถึงความเป็นห่วง

“โกคุเทระคุงมีอะไรหรือเปล่า?” คนนั่งบนเก้าอี้ตกใจกับการเข้าประชิดตัวจนเผลอเขยิบตัวออกห่างเล็กน้อย พยายามเก็บอาการตกใจด้วยการเอ่ยถามกลับด้วยท่าทีและน้ำเสียงที่ปกติ

“สีหน้าของคุณไม่ค่อยดีเลย...เอาเป็นว่าการประชุมรายงานผลการดำเนินการวิจัยอาวุธกล่องช่วงเช้ายกเลิกไปก่อนดีไหมครับ?” ถ้อยคำของโกคุเทระ ฮายาโตะนั้นเต็มไปด้วยความเป็นห่วง กับคนที่เขาเคารพ และสัญญากับตัวเองว่าจะตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดให้สมกับที่ได้ตำแหน่งมือขวาของวองโกเล่รุ่นที่สิบนั้น การดูแลสุขภาพของผู้เป็นนายก็อยู่ในขอบเขตการทำงานของเขาด้วยเช่นกัน

“ไม่เป็นไรหรอก...ฉันสบายดี” ที่ปวดหัว ส่วนหนึ่งก็เพราะเขาทำตัวเองทั้งนั้น การจะให้ยกเลิกงานประชุมเพียงเพราะคนสำคัญอย่างเขาไม่สามารถเข้าประชุมได้เพราะอาการเมาค้างมันก็เป็นเรื่องที่ไม่ควรเท่าไหร่ ยิ่งเขาตำแหน่งปัจจุบันของเขาคือวองโกเล่รุ่นที่สิบด้วยแล้ว เรื่องแค่นี้มันจะยิ่งทำให้คนส่วนใหญ่มองว่าเป็นคนที่ไม่รับผิดชอบต่อหน้าที่เอาได้

“แต่ว่า...” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ผู้พิทักษ์แห่งวายุก็ยังคงแสดงท่าทีเป็นห่วงจนเกินเหตุออกมาอยู่ดีจนสึนะต้องยืนยันอีกรอบเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ

“ผมไม่เป็นไรจริง ๆ ขอบคุณโกคุเทระคุงที่เป็นห่วงนะ” สิ้นเสียงก็ยืนยันด้วยรอยยิ้มชวนให้อีกฝ่ายวางใจ “หรือถ้าโกคุเทระคุงยังไม่วางใจจริง ๆ ก็เรียกมิกิจังมาเช็กอีกทีก็ได้”

คนที่ถูกเอ่ยถึงคือแพทย์ประจำตัวของเขา มือขวาของเขามักเป็นห่วงเขาเกินเหตุยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด อย่างน้อยการเรียกหมอประจำตัวมาดูแลในช่วงเวลาก่อนเข้าประชุมก็พอจะทำให้อีกฝ่ายวางใจได้บ้าง

คำขอร้องนี้ได้ผลกับโกคุเทระ เขาพยักหน้า “เข้าใจแล้วครับ เดี๋ยวผมจะเรียกเธอมา”

“ขอบคุณมากนะโกคุเทระคุง แล้วก็รบกวนช่วยเตือนผมก่อนประชุมเริ่มสักครึ่งชั่วโมงนะ”

“ทราบแล้วครับ ถ้าอย่างงั้นผมขอตัวก่อนนะครับรุ่นที่สิบ”

สึนะโยชิขานตอบ รอจนกระทั่งมือขวาโค้งตัวและเดินออกไปจากห้องเขาถึงหมุนเก้าอี้กลับมา วางขาพาดไว้บนโต๊ะทำงาน ปลายนิ้วนวดขมับที่ปวดตุบเพื่อหวังบรรเทาอาการให้ดีขึ้น

เสียงเคาะประตูดังขึ้น เขาเอ่ยอนุญาตก่อนที่ผู้มาเยือนจะเปิดประตูเข้ามา

หญิงสาวร่างโปร่งเดินเข้ามาในห้องทำงานของเขาด้วยท่าทีกระฉับกระเฉง มือข้างหนึ่งประคองถาดใบเล็กที่มีทั้งแก้วน้ำผึ้งมะนาวและยาแก้แฮงค์ รอยยิ้มประดับบนใบหน้าพร้อมเอ่ยเสียงใส “อรุณสวัสดิ์ค่า...ฉันเอายากับน้ำผึ้งมะนาวมาให้”

“ขอบคุณนะ...หัวผมแทบจะระเบิดอยู่แล้ว” ทันทีของทุกอย่างถูกวางลงบนโต๊ะทำงาน สึนะคว้ายาแก้แฮงค์ก่อนเป็นอันดับแรก หลังจากที่ยาลงคอและดื่มน้ำตามเรียบร้อยวองโกเล่รุ่นที่สิบก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับอาการที่ค่อย ๆ ดีขึ้นตามลำดับ

“เอาน่า...ฉันเข้าใจคุณนะ ถึงจะไม่ค่อยชอบที่คุณทำแบบนี้สักเท่าไหร่ก็เถอะ” มิกิตอบก่อนจะนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ใกล้ตัวเขาโดยไม่ขออนุญาต เจ้าตัวถือวิสาสะดึงแขนของเขามาตรวจชีพจร และตรวจร่างกายเบื้องต้นตามหน้าที่ที่เธอได้รับคำร้องขอมาจากโกคุเทระโดยที่มีคนนั่งบนเก้าอี้ผู้บริหารคอยให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เมื่อตรวจเสร็จแล้วพบว่าไม่มีอะไรแปลกไปจากเดิมนอกจากอาการเมาค้างที่ทำให้มือขวาขี้กังวลเป็นห่วงเกินเหตุเธอก็เริ่มชวนคุย “แล้วเป็นยังไงบ้างละคะ”

เขาถอนหายใจ “ก็เหมือนเดิม...คุณฮิบาริไม่มีท่าทีอะไรเลย”

สำหรับซาวาดะ สึนะโยชิแล้ว มิกิเป็นเพื่อนอีกหนึ่งคนที่เขาค่อนข้างไว้วางใจ เรื่องราวที่เกี่ยวกับตัวเขาส่วนใหญ่เธอมักจะเป็นคนที่รู้ดีที่สุด สึนะรู้จักกับคน คนนี้ในช่วงมัธยมปลาย เธอเป็นลูกสาวของที่ปรึกษาของรุ่นที่เก้า และเป็นอีกคนที่คอยผลักดันเขาให้ขึ้นรับตำแหน่งวองโกเล่รุ่นที่สิบที่เป็นอยู่ในทุกวันนี้

หญิงสาวยักไหล่ “ฉันก็ไม่รู้จะปลอบคุณยังไงดีนะ...ตอน ม. ปลายก็ดูเหมือนเขาจะดีกับคุณมากแท้ ๆ”

“อดีตน่ะ...พูดไปก็เท่านั้นแหละ” เขาว่า วางแก้วน้ำผึ้งมะนาวที่ดื่มจนหมดลงกับจานรอง เอนหลังพิงพนักเก้าอี้

“ก็ใช่...แต่ที่คุณทำอยู่ทุกวันนี้เพราะอะไรละ ถ้าไม่ใช่ว่าคุณกำลังเรียกร้องความสนใจจากเขาเพราะคุณลืมมันไม่ลง?”

“ประชุมวันนี้มิกิจังพรีเซ็นต์? ต้องไปเตรียมตัวหรือเปล่า?” วองโกเล่รุ่นที่สิบตัดบทเมื่อเพื่อนสาวพูดถึงเรื่องที่ตัวเองไม่อยากยอมรับและไม่อยากนึกถึงมากที่สุดในขณะที่ยังมีสติสัมปชัญญะเต็มที่แบบนี้

“ใช่ค่ะ...เพราะโกคุเทระเรียกมาดูคุณเลยยอมมาหาคุณก่อน ช่วงนี้ก็พักผ่อนซะนะคะ ฉันรอประเด็นคำถามดี ๆ จากคุณอยู่นะ” เมื่อเขาตัดบท เธอก็ไม่คิดจะซักต่อและเปลี่ยนประเด็นเป็นเรื่องที่จะประชุมในวันนี้แทน

“ถ้ามิกิจังเป็นคนพรีเซ็นต์ละก็ ผมคงไม่มีข้อคำถามหรอก ผมอยู่ได้ มิกิจังไปเตรียมตัวต่อเถอะ” นำเสียงเอื่อยเฉื่อย แต่ทว่าแผงไปด้วยความเชื่อใจ และชื่นชมในความสามารถของคนข้างตัวเต็มเปี่ยม เป็นเพียงหนึ่งในสิ่งเล็กน้อยที่ทำให้ผู้คนในแก๊งรักและชื่นชมรุ่นที่สิบคนนี้ยิ่งกว่าอะไร

หากเป็นระดับล่างก็คงดีใจจนตัวลอยไปแล้ว แต่สิ่งนี้ใช้ไม่ได้กับเธอหรอก

“ก็ได้ค่ะ...ฉันขอตัวก่อนนะคะ” เธอยิ้มให้ก่อนจะออกจากห้องไป

ผู้พิทักษ์แห่งวายุยังคงเป็นคนที่พึ่งพาได้เสมอ ก่อนเวลาประชุมครึ่งชั่วโมงโกคุเทระ ฮายาโตะก็มาตามเขาไปเข้าประชุม

พอไปถึงผู้เข้าประชุมส่วนมากเตรียมพร้อมกันอยู่ก่อนแล้ว มิกิกำลังวุ่นวายอยู่กับทีมนักวิจัยพอเห็นเขาก็ได้แค่หันมาสบตาและส่งยิ้มให้ไม่ได้ทักทายอะไรมากไปกว่านั้น ผู้บริหารคนอื่นเข้ามาทักทาย สึนะคุยพอเป็นมารยาทก่อนจะนั่งประจำที่ประธานของตัวเองระหว่างที่ผู้เข้าร่วมประชุมคนอื่นกำลังทยอยเข้ามา

การกล่าวเปิดงานดำเนินไปอย่างน่าเบื่อ สึนะเอ่ยประโยคเปิดการประชุมในฐานะประธานการประชุมก่อนจะส่งต่อหน้าที่ให้กับมิกิซึ่งเป็นหัวหน้าทีมวิจัยเอ่ยรายงานความคืบหน้าของการวิจัยอันเป็นหัวข้อหลักของการประชุมครั้งนี้

ตอนนั้นเองผู้พิทักษ์แห่งเมฆาก็ก้าวเข้ามาในที่ประชุมอย่างเงียบเชียบ ที่นั่งของเขาเว้นระยะห่างจากผู้เข้าร่วมประชุมไปมากเพราะความไม่ชอบรวมกลุ่มกับใคร สึนะสบตากับผู้มาใหม่เพียงแค่ครู่เดียวก่อนจะหันกลับไปสนใจการประชุมต่อราวกับว่าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่จริง ๆ แล้วใจเต้นรัวจนแทบฟังรายงานไม่รู้เรื่อง

‘แต่ที่คุณทำอยู่ทุกวันนี้เพราะอะไรละ ถ้าไม่ใช่ว่าคุณกำลังเรียกร้องความสนใจจากเขาเพราะคุณลืมมันไม่ลง?’ ประโยคที่เพื่อนสาวพูดยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา แม้ไม่อยากจะพูดถึงแต่ก็ยอมรับว่าทุกวันนี้สิ่งที่เขาทำคือการเรียกร้องความสนใจจากฮิบาริ เคียวยะ

อย่างที่มิกิบอก ในสมัยมัธยมปลายผู้พิทักษ์แห่งเมฆาดีต่อเขามาก ไม่แปลกหรอกถ้าจากที่เขาชอบคนคนนี้มากเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจะตกหลุมรักอีกฝ่ายเข้าเต็มเป้า

เมื่ออีกฝ่ายเรียนจบชั้นมัธยมปลายและมุ่งหน้าไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เขาเองก็พยายามผลักดันตัวเองให้พอจะเทียบเคียงกับผู้พิทักษ์คนนั้นท่ามกลางความช่วยเหลือจากเพื่อน ๆ ทิ้งความเป็นเจ้าห่วยสึนะไว้ข้างหลัง ใช้ชีวิตในฐานะบอสของวองโกเล่รุ่นที่สิบอย่างเต็มภาคภูมิ

ช่วงเวลาที่ห่างหายกันไป สึนะได้ทราบข่าวคราวของอีกฝ่ายอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้รับการติดต่อจากผู้พิทักษ์แห่งเมฆาโดยตรงเลยสักครั้ง แต่ถ้าจะให้ว่ากันตามตรงอีกฝ่ายก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว และเขาเองก็อยู่ในช่วงชีวิตที่วุ่นวายเกินกว่าจะเป็นฝ่ายติดต่อไป พอมีเวลาว่างจู่ ๆ เขาก็ปอดแหกนึกเกรงใจเสียอย่างนั้น จนแล้วจนรอดในช่วงเวลาที่ต่างคนต่างเติบโตขึ้นในเส้นทางของตัวเองก็ไม่มีการพูดคุยกันเลยสักครั้ง...

ฮิบาริ เคียวยะกลับมาจากต่างประเทศเมื่อครึ่งปีก่อน กลับมาพร้อมกับโปรเจ็กต์สำคัญที่ต้องใช้ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านเพื่อค้นความและพัฒนาอาวุธกล่อง ซึ่งเป็นเรื่องบังเอิญมากเมื่อกำลังคนสำคัญเหล่านี้อยู่ในสังกัดของวองโกเล่รุ่นที่สิบอย่างพอดิบพอดี...

ตอนที่คุซาคาเบะติดต่อมาเขาดีใจมากที่จะได้พบกับฮิบาริ เคียวยะอีกครั้ง

แต่ครั้งแรกที่พบกันหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน แววตาอ่อนโยนที่เคยมองมาที่เขาเมื่อครั้งอดีตกลับเปลี่ยนเป็นแววตาเย็นชาที่ชวนให้เขาเจ็บไปทั้งหัวใจ...

เพราะแบบนั้น ครึ่งปีที่ผ่านมานอกจากเรื่องงานที่เขาทำอย่างเต็มที่แล้ว เรื่องอื่นเขาก็เต็มที่เช่นกัน...

เที่ยวผับ ทั้งที่ตัวเองไม่เคยชอบบรรยากาศและเสียงดนตรีที่ดังจนฟังไม่รู้เรื่อง

ดื่มเหล้า ทั้งที่ไม่เคยชอบรสชาติขม ๆ ที่ทำให้สติพร่าเบลอจนควบคุมตัวเองได้ยาก

หลายครั้งที่ทำแบบนี้ แต่ส่วนใหญ่คนที่มาตามเขากลับมักเป็นมือขวา หรือไม่ก็ลูกน้องคนอื่น น้อยครั้งนักที่ผู้พิทักษ์แห่งเมฆาจะมาด้วยตัวเองถ้าไม่ใช่ว่าวันต่อไปจะมีเรื่องสำคัญจนขาดเขาไม่ได้อย่างเช่นวันนี้

แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ยังไม่ยอมแพ้หรอก เขาตั้งใจจะใช้ช่วงเวลาที่ฮิบาริ เคียวยะอยู่ที่ญี่ปุ่นคอยปั่นประสาทให้เจ้าคนเย็นชาแสดงอาการหึงเขาออกมาให้ได้

เขาอยากให้อีกฝ่ายหึงเขา...

หรืออย่างน้อย ๆ ก็แสดงอาการอะไรออกมาบ้างก็ดี