คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER_1 ::: คนหน้าเหมือน
1.
คนหน้าเหมือน
แปลก...
ตั้งแต่เมื่อคืนที่ไอ้ฉลามสวะถามคำถามบ้าๆใส่เขาวันนี้ทั้งวันนอกจากตอนเช้าที่มนลุกออกไปจากเตียงเขาก็ไม่เห็นมันอีกเลยจนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปถึงมื้อค่ำ
“ไอ้สวะนั่นไปไหน?” เอ่ยปากถามเจ๊ใหญ่แห่งวาเรียตาก็มองเก้าอี้ที่แต่เดิมมีไอ้ฉลามสวะนั่งบ่นกระฟอดกระแฟดให้ฟังบ้างละ ชวนทะเลาะบ้างละ
แต่วันนี้มันไม่ใช่...เก้าอี้มันว่างเปล่าไร้เงาของฉลามคลั่งที่จะมาหาเรื่องชวนทะเลาะเหมือนทุกๆวัน
“ออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้วละบอส เจ้าชายโทร.ไปก็ปิดเครื่อง ชิๆๆๆ” เบลตอบแทน
ตาคมของร่างสูงหันไปมองเก้าอี้ที่ว่างเปล่าอีกครั้งก่อนจะหันมาสนใจอาหารตรงหน้าทั้งๆที่ในใจคิดฟุ้งซ้านต่างๆนานา
แกหายไหนของแกไอ้ฉลามหัวเน่า
เสียงดนตรีฟังไม่ได้ศัพท์ดังลั่นกระตุ้นให้มจเต็นระรัวไปตามจังหวะเพลง
“กี่ท่านคะ?” บิกรหญิงถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“เห็นมั๊ยละว่ามากี่คน”
“เออ...” บริกรสาวถึงกับอึ้งพูดไม่ออกเมื่อได้เจอคำตอบแบบนี้เข้าให้
ฉลามหนุ่มสายหัวไปมาก่อนจะเดินไปสั่งวิสกี้ชั้นดีที่บาร์มาสองขวดแล้วเนไปอบู่ที่มุมหนึ่งของ้ายคนเดียว
นี่เขาเป็นอะไรไปนะ?
นั่นน่ะสิ...ขนาดตัวเขาเองก็ยังไม่รู้เลย
ขวดเหล้าเคยเอามาเท่าไหร่จนบัดนี้ก็ยังคงเหลืออยู่เท่าเดิม ที่ลดลงก็คงจะเป็นของเหลวสีอัมพันที่พร่องไปแล้วมากกว่าขวดครึ่ง...
ใครมันจะไปบ้าดื่มเอาๆเหมือนกับแซนซัส...
คิดถึงคนร่างสูงแล้วมันก็พาลจะอารมณ์เสียยกแก้มขึ้นดื่มอย่างเอาเป็นเอาตาย
“มาคนเดียวหรือครับ?” เสียงทุ่มต่ำล้ายๆกับเสียงของคนที่คุ้นเคยดังขึ้น ร่างบางเชยตาขึ้นมาองอย่างไม่สบอารมณ์
พระเจ้า! บอสของเขาที่ว่าแปลกแหวกแนวไม่เหมือนใครแล้วยังจะอุตส่าหห์มีคนเหมือนอีกเนาะ!!!
ร่างตรงหน้าสูงราวๆ190 เซนกว่าๆแต่ดูไม่เก้งก้างเพราะมีกล้ามเนื้อที่ทำให้ดูสมส่วนพอดี ใบหน้ารูปไข่ที่คล้ายกับคนที่เผลอนึกถึงบ่อยๆนั่นไม่มีผิด ไหนจะนัยน์ตาสีเลือดนั่นอีก ถ้าตัดตรงที่ไม่มีรอยแผลดับเครื่องชน รอยยิ้มและแววตาดูถูกเหยียดหยามนั่นเขาจะนึกว่าแซนซัสมาลากคอเขากลับกองวาเรียถึงที่นี่!
“ตาไม่มีหรือไง?” สควอโล่ถามอย่างหัวเสียเมื่อคนตรงหน้าทำให้เขาเผลอคิดถึงคนที่หน้าเหมือนกันเข้าให้”
“งั้นขอผมนั่งด้วยคนนะครับ” คนแปลกหน้าไม่ได้อฟังคำตอบแต่เขาได้เลือนตัวมานั่งบนเบาะนุ่มตั้งแต่ที่ถามคำแรกแล้ว
“ฉันกำลังจะกลับพอดี” ฉลามคลั่งบอกพร้อมกับลุกขึ้น
“ช่วยมานั่งคุยเป็นเพื่อนผมสักนิดหนึ่งได้มั๊ยครับ? ...อยู่คนเดียวผมเหงา”
“...” น้ำเสียงออดอ้อนที่มันคงจะตลกพิลึกถ้านึกถึงใครอีกคน...
ที่เขาออกมานี่ก็เพื่อลืมหน้าแซนซัสไม่ใช่เรอะ! แล้วนี่อะไร เหตุการณ์มันพาไปให้เขานึกถึงเจ้าบอสงี่เง่านั่นตลอดเลย
“...” ส่ายหัวไล่ความคิดยอมนั่งลงอย่างช่วยไม่ได้...เองยังไม่อยากกลับไปเจอเจ้าบอสงี่เง่านั่นนี่นา...
“ขอบคุณครับ...” ร่างสูงยิ้มกว้าง “อา...ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลยสินะ ผมชื่อ แม็คซามีเลี่ยน (Maximilian) เรียกผมว่า แม็คซ์ (Max) ก็ได้...”
“สเปลบี สควอโล่...”
เสียงเพลงฟังไม่ได้ศัพท์อึกทึกน่ารำคาญ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเศษเดนพวกนี้ถึงได้มารวมตัวกัน...ไม่อึดอัดบ้างหรือไงนะ?
“กี่ท่านคะ?” บริกรสาวเดินเข้ามาถาม
“คนเดียว...” แซนซัสตอบ แล้วบริกรสาวก็เดินนำไปยังที่ว่างมุมหนึ่งของร้าน
เทคิวล่าชั้นดีถูกรินใส่แก้ว ยังไม่ทันที่จะยกขึ้นดื่มก็มีร่างๆหนึ่งล้มลงมากองที่ตักของแซนซัสอย่างจงใจ...
“ขอโทษค่ะ...” หญิงสาวหน้าตาสวยแต่งตัวด้วยชุดสีร้อนแรงเอ่ยปากขอโทษ ริมฝีปากสีแดงสดเผยออย่างเย้ายวน
ถ้าเมือก่อนละก็ใช่...แต่ตอนนี้...
“ทีหลังระวังด้วย” แซนซัสพูดพร้อมกับเลือนตัวหญิงสาวออกจากตักเขาอย่างสุภาพ เมื่อสาวเจ้ารู้ตัวว่าเขาไม่สนใจจึงได้กล่าวขอโทษอีกครั้งก่อนจะเดินจากไป...
แก้วเทคิวล่าถูกยกขึ้นอีกครั้งคราวนี้...
ฃ่า...
มันอะไรอีกวะเนี้ย!!!
ร่างสูงสถบในใจวางแก้วลงแล้วลูบใบหน้าที่เปียกโชกไปด้วยไวน์แดง
“ขอโทษค่ะ...” หญิงสาวคนใหม่พูด ทำให้แซนซัสที่กำลังทำสายตาพิฆาตต้องชะงัก ก่อนจะอึ้งเมื่อเห็นใบหน้าของสาวเจ้าเต็มตา
ใบหน้ารูปไข่ละม้ายคล้ายคลึงกับคนที่หายหน้าไปในคืนนี้ ถ้าไม่ติดว่าคนตรงหน้าเป็นสตรีเพศเขาคงคิดว่าเป็นไอ้สวะนั่นแน่นอน เพราะมันเหมือนกันยังกับถอดแบบกันออกมา
“ขอโทษค่ะ...ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ จะให้ฉันชดใช้ยังไงดีคะ?”
“...ถ้าอยากชดใช้นัก...ค่อยติดต่อมาทีหลัง” ร่างสูงยื้นนามบัตรให้โดยไม่สบตาคนตรงหน้าแต่กลับจ้องไปที่มุมหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลนัก มุมที่มีคนที่เขากำลังนึกถึงตัวจริงอยู่!!
แถมยัง...
นั่งคุยกับไอ้สวะที่หน้าเหมือนเขาแต่หล่อน้อยกว่าเขาอีก!!!! (ป๊าด...ป๋าหลงตัวเอง=_=^^)
“เออ...คะ...แล้วฉันจะติดต่อไป...ฉันชื่อโมนาค่ะ” หญิงสาวแนะนำตัวเอง
“โมนา...แล้วจะจำไว้” ร่างสูงตอบแล้วทำท่าจะเดินออกไปอย่างร้อนรน
“ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรคะ?”
“XANXUS” พูดจบเขาก็ไม่สนใจอีกแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นจะถามอะไรเขาอีก แต่ถึงถามก็งไม่ทันเพราะแซนซัสก็ลุกพรวดเดินย้ำโครมครามมาดผู้ดีแผงแววอาฆาตตรงไปยังโต๊ะที่สควอโล่นั่งอยู่ทันที
“บอส...? มาได้ยังไงเนี้ย?” สควอโล่แปลกใจเล็กน้อยเมื่อร่างสูงตัวจริงที่กำลังนึกถึงมายนอยู่ตรงหน้า
“ไอ้สวะนี่ป็นใคร?” แถมยังออกแนวจะหาเรื่องเขาอีก!
“ก็แค่คุยกันเฉยๆเท่านั้นเองแหละ”
“แล้วใครใช้ให้แกออกมาข้างนอกโดยไม่ขออนุญาตฉัน?” สควอโล่หลบตาตอบอุบอิบ
“แล้วฉันเป็นอะไรกับบอสละถึงได้ออไปไหนตามใจชอบไม่ได้”
“หืม...แกยังไม่รู้สึกตัวสินะ?” แซนซัสยิ้มอย่างมีเลศนัยทำเอาฉลามคลั่งขนลุกซู่
“ฉะ...ฉันรู้แล้ว!”
“งั้นก็ดี กลับ!” ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจก่อนจะดึงมือฉลามคลั่งให้ไปด้วยกัน
“หวังว่าคงได้พบกันอีกนะครับ” แซ็คซ์ตะโกนแข่งกับเสียงเพลงสควอโล่หันกลับมามองร่างสูงที่เหมือนกับคนข้างตัวก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ
“ฉันไม่ยอมให้แกไปเจอกับสวะหน้าไหนทั้งนั้นแหละ” แซนซัสพึมพำก่อนจะลากฉลามคลั่งขึ้นรถปิดประตูดังปังก่อนจะออกรถดวยความเร็วเฉียดยมโลก
“ปล่อยฉันนะโว้ย! ปล่อยสิวะไอ้บอสเวร! บอกให้ป...อุ๊บ!” ร่างบางตะโกนโวยวายก่อนที่จะถูกโยนลงเตียงนุ่มและตามด้วยร่างสูงที่ทาบทับลงมาพร้อมกับจูบอันเร้าร้อน
“วันนี้ที่แกบังอาจออกไปโดยไม่ขออนุญาตฉัน แกต้องได้รับโทษ” ร่างสูงแสยะยิ้มชั่วร้าย
“ไม่...ไม่เอาโว้ย! ทุกคืนเลยไม่เหนื่อยบ้างหรือไงวะ!?” ร่างบางยกมือดันหน้าอกคนตัวสูงออกห่าง
“อยากลองจนฉันเหนื่อยบ้างมั๊ยละ?”
“ไม่!”
“แล้วถามทำไม”
“ก็ฉันเหนื่อยนี่!”
“แกไม่มีสิทธิ์นั้น” กัดฟันกรอด
“ไม่ละ ฉันเหนื่อย...เหนือยมากๆเลยที่ต้องมารองรับอารมณ์ของแกทุกๆคืนแกไม่ใช่ฉันแกไม่รูหรอก!!” ในฐานะที่เขาไม่รู้ว่าคนตรงหน้ารู้สึกยังไงกับเขา ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเห็นเขาเป็นตัวอะไร...และไม่เคยรู้อะไรเลยต่างๆนานาที่เขาอยากรู้ คนตรงหน้าไม่เคยคิดจะตอบเขาด้วยซ้ำ!
“...” แซนซัสนิ่งไปครู่
“เออ...บอส...แซนซัส...” สวอโล่คิด นี่ตรูพูดแรกเกินไปหรือเปล่าหว่า? ไม่น่าปล่อยให้อารมณ์ชั่ววูบนำพาไปเลย แต่เพราะงั้นเขาก็ไม่เคยคิดจะปฎิเสธสักที (ถึงจะมีขัดขืนหน่อยก็เถอะ)
“แกจะบอกว่าแกเหนื่อยงั้นสิ?” แซนซัสพูด มองหน้าสควอโล่ขณะที่คนถูกมองพยายามเลี่ยงสบตาอย่างสุดชีวิต
“ก็...ประมาณนั้น...”
“ถ้าอย่างงั้นก็ไสหัวไปซะ”
“พูดงี้หมายความว่าไง?” มองตาขวาง แซนซัสไม่เคยไล่เขาอย่างงี้นี่นา เมื่อก่อนไม่ว่าเขาจะบอกว่าเหยนื่อยยังไงแซนซัสก็ไม่เคยคิดจะปล่อยเขาไปแต่ทำไมตอนนี้...
“ฉันบอกให้ไสหัวไป! ไม่ได้ยินหรือไงวะ!?!?!”
“เออ! ไปก็ได้แล้วอย่ามาเรียกฉันอีกละไบอสงี่เง่า!”
ปัง!
โครม! เพล้ง!
เสียงประตูกระแทกปิดตามด้วยแก้วเหล้าที่อยูใกล้มือถูกส่งออกไปสมทบเศษแก้วแตกกระจาย แซนซัสล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มก่ายหน้าผากอย่างไม่สบอารมณ์
อยู่ๆก็ไล่ไอ้สวะนั่นออกไป...เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่นะ?
ทะเลาะกัน...
กี่ครั้งแล้วที่เป็นอย่างงี้ มันนับครั้งไม่ถ้วนแล้วก็จริงแต่ผลสุดท้ายก็กลับเป็นเหมือนเดิมภายใน 2-3 วัน...
คราวนี้มันก็เหมือนกับทุกๆครั้งเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กลับเป็นปกติ...
“วู้~จะกลุ้มไปทำไมวะ...ดีจะตาย...” บอกกับตัวเองอย่างงั้น...
แต่ใจมันโหวงเหวงชอบกล...
ความคิดเห็น