คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 untold story😦
บทที่1 untold story😦
วันที่สองถัดจากวันที่ฉันตกลงรับข้อเสนอของแม่ ฉันตื่นขึ้นมาเพื่อพบกับวันที่สดใส เสียงนกร้องจิ๊บๆบอกเวลาว่าเช้าแล้ว ฉันหันไปมองนาฬิกาข้างๆเตียง...7:00...ละ ลืมไปเลย ฉันนัดคุยสไกป์กับเพื่อนๆของฉันตอน 7:30 นี่!!! ด้วยความเร่งรีบ ฉันดีดตัวตัวออกมาจากเตียง ก่อนจะคว้าเสื้อผ้าและวิ่งเข้าห้องน้ำไป...
7:30
เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น เตือนว่าถึงเวลาแล้ว ฉันหยิบโทรศัพท์ที่ส่งเสียงขึ้นมา...
'Incoming call from skype'
ฉันสไลด์หน้าจอไอโฟน5ของฉันเพื่อปลดล็อค และกดเข้าแอพสไกป์
"(กว่าจะรับนะยัยริช)"เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ทันทีที่ฉันเข้าร่วมกลุ่มการสนทนา
"ก็วันนี้ฉันตื่นสายนิเฮเลน" ฉันพูดเสียงเรียบๆ หาที่นั่งก่อนดีกว่า ฉันตัดสินใจเดินออกไปตรงระเบียงที่มีโต๊ะกับเก้าอี้ที่ให้อารมณ์เหมือนกับอยู่ในร้านคาเฟ่ก่อนจะนั่งลงไปและกวาดสายตาไปรอบๆเพื่อชมทิวทัศน์ที่งดงาม....การสนทนานี่ต้องยาวแน่ๆ....
เฮเลน หรือ เอเรน่า ฟิโอเรล่า เป็นเด็กสาวชาวอิตาลีที่ย้ายเข้ามาใน โรงเรียนที่ฉันเรียนอยู่ เหตุนั้นเพราะพ่อแม่ของเธอนั้นเสียชีวิตไปตั้งแต่เธอยังเด็กๆ เธอจึงต้องอาศัยอยู่กับญาติที่ไทย ซึ่งร่ำรวยไม่เบาเช่นกัน...
นิสัยของเธอก็เฟรนด์ลี่ คุยด้วยได้ เธอค่อนข้างจะชอบอย่างใดอย่างหนึ่ง และจะคลั่งไคล้สิ่งนั้นมาก จนไม่สนใจอะไรเลยก็ว่าได้
"(ฮัลโหล~!!ทุกคน!)" อยู่ดีๆก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งแทรกเข้ามา
"(ฮ่าๆๆ ทไวลี่ ฉันตกใจนะ)" เฮเลนพูดพร้อมกับหัวเราะไม่หยุด
คนที่2 ทไวไลท์ อองร์ตัวเนร์ หรือเรียกเธอง่ายๆว่า ทไวลี่ ดูชื่อก็รู้ว่ามาจากประเทศอะไร แต่ส่วนใหญ่เธอไม่ค่อยชอบให้ใครเรียกชื่อเล่นเธอสักเท่าไหร่ นอกจากคนคนนั้นจะสนิทกับเธอมากจริงๆ
นิสัยของเธอนั้นก็ราวๆกับคุณหนู สมแล้วที่ครอบครัวเธอเป็นครอบครัวที่มีธุรกิจโด่งดังมากในฝรั่งเศส เธอย้ายมาเรียนที่ โรงเรียน เดียวกับฉันตั้งแต่ ป.1 เลย
"(อืม จะว่าไปแล้ว แล้วฮารุกะล่ะ??)" ทไวไลท์ถามถึงคนสุดท้ายที่อยู่ในการสนทนาแต่ไม่ยอมพูดอะไร
"(อยู่ในสายตั้งนานล่ะ..)"
คนสุดท้าย ฮารุกะ ฮะจิเครุ สั้นๆว่า ฮารุ ฉันจะเตือนไว้ก่อนนะ ฮารุเนี้ย ไม่ชอบให้ใครมาเรียกเธอว่า ฮารุจัง ใครเรียกนี่ ได้เป็นเรื่องแน่ -"- ขณะฉัน เฮเลน กับทไวไลท์ยังเรียก'ฮารุจัง'ไม่ได้เลย
ฮารุกะ เป็นคนญี่ปุ่น แต่ว่าเกิดที่ไทย เพราะปัญหาของครอบครัวของเธอ จึงทำให้เธอเก็บกดถึงจะเป็นคนรวย แต่ถ้าครอบครัวไม่อบอุ่นล่ะ?
นิสัยของฮารุกะนั้น เป็นคนที่เข้ากับสังคมได้ยาก สนิทกับใครต่อใครก็ยาก ทำให้เธอต้องตัวคนเดียวมาตลอด เธอไม่ค่อยพูดสักเท่าไหร่ ปากไม่ตรงกับใจด้วยซ้ำ
"เอาล่ะ เข้าเรื่องกันดีกว่า" ฉันพูดตัดบททุกคน ถ้าฉันไม่พูด ป่านนี้พวกนั้นได้คุยตั้งแต่สักกะเบือยันเรือรบแน่ๆ
"เรื่องที่ฉันจะพูดกับพวกเธอในวันนี้คือ...ปีนี้ฉันอาจจะไม่ได้ต่อที่ไทยแล้วนะ.."สิ้นคำพูดของฉัน เพื่อนทั้งสามก็โวยวายใส่ฉัน
"(ห๊าา?! แกจะไปไหนน่ะ?!)" ทไวไลท์ถามเสียงสั่นๆ
"นี้ ฉันรู้ว่า โรงเรียนเราเป็น โรงเรียนนานาชาติ และพวกก็เป็นลูกครึ่งไทยกันทั้ง 4 คน แต่ว่าฉันน่ะ 6 ปีที่ผ่านมา ฉันใช้ชีวิตอยู่ที่ไทยอย่างเดียวเลยนะ" ฉันบอกเหตุผลออกไป ทำให้เพื่อนฉันเงียบกันโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย
"...เอางี้นะ เจอกันที่ Diary Café ล่ะกัน...." เฮเลนนัดหมาย
"อืม!" ทไวไลท์ตอบรับ
"...อือ" ฮารุกะต่อท้ายก่อนจะวางสายไป...
10:20
ณ ไดอารี่คาเฟ่
สถานที่ที่หนุ่มสาวใฝ่ฝันว่าต้องมาลองดื่มกาแฟและชมทิวทัศน์ที่นี้สักครั้งหนึ่ง เพราะอะไรเหรอ? เพราะไดอารี่ คาเฟ่ เป็นที่เลื่องลือว่า มีกาแฟหรือพวกขนมหวานของว่างที่ใครชิมก็ต้องติดใจแน่นอน แต่ร้านนี้ไม่ใช่ว่าจะเข้าไปกินง่ายๆ เพราะถือว่ามีราคาค่อนข้างสูงเช่นกัน ร้านนี้ตั้งอยู่ตรงเนินเขาที่ติดกับทะเล นั้นทำให้คาเฟ่มีทิวทัศน์ที่ดูมีเอกลักษณ์ไปอีกแบบเลยทีเดียว และเวลาที่คนมาอุดหนุนส่วนมากจะเป็นเวลาคือ 6 โมงเช้า และ 6 โมงเย็น เพราะชั้น2 ของคาเฟ่เป็นด่านฟ้า ทำให้สามารถมองเห็นดวงอาทิตย์ขึ้นยามเช้า หรือตกดินยามเย็น จัดว่าเป็นร้านที่เพอร์เฟ็คมาก
ถ้า รร นานาชาติของพวกเราไม่ได้อยู่ใกล้ ไดอารี่คาเฟ่ พวกฉันและเพื่อนๆของฉันคงไม่มาเที่ยวเตร็ตเตร่แบบนี้หรอก
"ฮัลโหลลล ริชลี~~" เพื่อนคนแรกที่เดินทางมาถึง ผมสีชมพูม่วงเข้มมัดแบบโพนี่เทล ใส่ชุดเดรสสีชมพูอ่อนยาวถึงเข่า สะพายกระเป๋ามายลิเติ้ลโพนี่ รองเท้าที่เด็กทั่วไปใส่เพื่อไปเดินเล่นที่ไหนใกล้ๆ
"ดีจ้าทไวไลท์" ฉันทักทายเพื่อนของฉัน
"งั้นเดี๋ยวฉันเข้าไปสั่งอาหารก่อนนะ" ทไวลี่ไม่รอฟังคำฉัน กลับเดินเข้าไปคาเฟ่ดื้อๆ
"ดีจ้า.." เสียงที่ฟังดูเยือกเย็นดังขึ้น ทำให้ฉันนั้นสะดุ้ง
"ฮะ ฮารุกะ..?!" ฉันถอนหายใจ นึกว่าใคร... ฮารุกะ ใส่เสื้อสีม่วง ที่มีฮู้ดอยู่ด้านหลัง กางเกงขายาวสีเขียวที่ใครใครเห็นก็ต้องคิดว่าเด็กคนนี้จะออกจากบ้านชุดไหนก็ได้ ผสมกับรองเท้าบู๊ดสีดำเข้ม ที่ซ่อนเร้นความเยือกเย็นไว้ แต่ผมสีเขียวอ่อน ก็ทำให้เธอดูมีความเป็นตัวของตัวเอง นับว่าเป็นสไตล์ที่....ที่คูล(?) ว่างั้นเถอะ
"ริชลี ฉันเข้าไปข้างในนะ"
"อืม" ฉันพยักหน้าให้ฮารุกะ
เหลือเฮเลน ยัยนี้จะไปหวังอะไรได้ล่ะ เลตตลอด เวลาฉันถามเฮเลนว่าทำไมมาช้า เธอจะตอบฉันว่า
"เลือกชุดไม่ได้น่ะ" หรือ "ฉันลืมของน่ะ"
อ๊ะ?! นั่นไงมาแล้ว!! ฉันมองไปเห็นผู้หญิงผมสีเหลืองเดินมาอย่างไม่แคร์สายตาใครทั้งนั้น ผมเป็นลอนๆของเธอ เข้ากับชุดเอี้ยมกระโปรงสีส้มอ่อน เสื้อข้างในเป็นสีขาวเพื่อทำให้เอี๊ยมดูโดดเด่น รองเท้าสีชมพูจัด คู่สุดรักสุดหวงของเฮเลน รู้สึกว่าจะได้มาจากแฟนเก่ามั้ง....
"นัด 10:20 นี่ปาไปกี่โมงแล้ว?" ทไวไลท์มองหน้าเฮเลนกับฉันที่เพิ่งเดินมา "มันเสียเวลานะรู้ไหม?"
"ขะ ขอโทษนะทุกๆคน ฉันลืมโทรศัพท์น่ะ" เฮเลนโค้งให้ทุกคนแทนคำขอโทษ
"เอาเถอะ นั่งก่อนดีไหม?" ฉันเดินไปนั่งริมสุด...
พวกเราใช้เวลากันทั้งวันที่ ไดอารี่ คาเฟ่นั้น ที่ที่พวกเรานั่ง เป็นโซนที่แพงที่สุดแล้ว เพราะเป็นที่นั่งของ 'VIP' เท่านั้น
"นี่ริชลี ฉันว่าชุดเธอวันนี้ดูเหมาะกับเธอมากเลยล่ะ"
ฮารุกะพูดขึ้นมา "ดูนี่สิ เสื้อคอกว้างสีฟ้าที่พอดีไหล่ของเธอ กางเกงยีนต์ขาสั้นที่กับรองเท้าคอนเวิดสีดำทมิฬ แต่งตัวเก่งนี่" ฉันยิ้มกว้างขึ้นมาทันที เพราะกว่าจะหาโอกาศให้ฮารุกะชมใครนั้น ถือว่ายากมากๆเลยล่ะ และฮารุกะไม่เคยพูดประโยคยาวเหยียดขนาดนี้ด้วยซ้ำ
"ใช่ๆ ฉันว่าก็เหมาะนะ" เฮเลนเอ่ย ก่อนจะตักเค้กสตอเบอร์รี่คำใหญ่เข้าปาก
"เฮ้?!! เธอกินเยอะไปแล้วนะเฮเลน" ทไวไลท์แทรกขึ้นมา มือเธอหยิบจานเค้กสตอเบอร์รี่ออกมา
"อเมริกา...หื้ม...ฟังดูน่าไปนะ"
"ที่ฉันเอามาบอกพวกเธอ เพราะอยากให้พวกเธอไปด้วยไง!" ฉันพองแก้ม "เธอก็รู้นิ ฉันไม่ชอบอยู่คนเดียว!"
"น่า ริชลี ถ้าเกิดเธอไปเรียนที่นู่นแล้วเจอเพื่อนๆที่ดีกว่าเราล่ะ?" ทไวไลท์บอก "อเมริกามีอะไรดีๆตั้งเยอะ"
"เห้อ...พวกเธอจะไม่ไปกับฉันใช่ไหม..." ฉันทำหน้าเศร้า....
"ฉันรู้ว่าฉันอยากไป แต่ต้องไปหาเพื่อนเพื่อนใหม่ที่นู่นอีกเหรอ? ที่ที่ฉันคิดนะ ฉันอยากไปพวกเพื่อนๆที่ฉันรักกันซะมากกว่า" ฉันได้แต่ก้มหน้างุนๆ แต่ก็มีเสียงสวรรค์ดังขึ้นมา
"...งั้นฉันจะไปด้วย..."
ความคิดเห็น