Vampire knight yaoi >> Blood Bond

ลำดับตอนที่ #2 : 1. พันธะทาส

1. พันธะทาส

 

" คานาเมะมีอะไรรึเปล่า ผมรู้สึกว่าวันนี้คุณอารมณ์ดีจัง " อิจิโจเอ่ยทักคนที่นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียวมาสักพักหนึ่งแล้ว

 

" ไม่มีอะไรมากหรอกอิจิโจ ผมก็แค่เพิ่งไปปราบพยศของใครบางคนมาเท่านั้นเอง "

 

" ใครที่คุณว่าใช่คิริยูคุงรึเปล่า เพราะผมว่าผมพอจะจับรังสีความอาฆาตของเขาได้นะ " ชายหนุ่มทำท่าขนลุกขนพองเมื่อพูดถึงฮันเตอร์หนุ่ม สายตาเกรี้ยวกราดที่ไม่มีทางเป็นมิตรได้เลยทำเอาเขาไม่ค่อยอยากจะเฉียดเข้าใกล้แต่ก็พอจะรู้ถึงเหตุผลที่เด็กคนนั้นจงเกลียดจงชังพวกแวมไพร์เป็นอย่างดี แต่กับคนตรงหน้าเขานี่สิยิ่งอีกฝ่ายทำท่าเกลียดชังมากแค่ไหนก็ยิ่งเอาเข้าใกล้ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

 

" อิจิโจเธอเคยได้ยินเรื่องสัญญาพันธะทาสรึเปล่า "

 

" เคยครับมันเป็นตำนานเมื่อนานมาแล้ว คุณถามทำไมกัน อย่าบอกนะว่าคุณคิดจะทำมัน อย่าทำมันเด็ดขาดเลยนะครับ!!! " ชายหนุ่มเอ่ยท้วงทันทีด้วยความไม่ชอบใจ

 

" ทำไมล่ะ ผมเคยได้ยินมาแต่ยังไม่ละเอียดมากนัก คุณพอจะรู้รึเปล่า ? "

 

" สัญญาพันธะทาสมันคือการผูกมัดระหว่างเจ้านายกับทาสให้มีจิตเชื่อมโยงผูกพันกัน เลือดของเจ้านายจะเข้าไปอยู่ในตัวทาสครึ่งหนึ่งและรับเลือดจากทาสมาครึ่งหนึ่งให้มันไหลเวียนในกายทาสผู้นั้นจะจงรักภักดีโดยไร้ข้อโต้แย้งใดๆ แต่หากฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดตายลงไปฝ่ายที่เหลืออยู่หัวใจของเขาจะเจ็บปวดอย่างหนักและตายลงไปอย่างช้าๆในที่สุด เพราะฉะนั้นจึงไม่ค่อยมีใครคิดจะทำและคุณก็ไม่ควรคิดที่จะทำมันด้วยคานาเมะ"

 

" อย่างนั้นหรอกหรือ คุณออกไปเถอะอิจิโจขอผมอยู่คนเดียวสักพัก " พูดจบก็เอนศีรษะพิงพนักเก้าอี้พร้อมหลับตาลงเป็นการตัดบทสนทนา จนชายหนุ่มที่ยังคงความสงสัยไว้ได้แต่ค้อมหัวให้ยอมเดินออกจากห้องไป

 

 

" ผมไม่ยอมให้เธอเป็นของใครหรอกนะคิริยู คุณต้องเป็นของผมคนเดียวแม้มันจะต้องเสียงก็ตาม "

 

 

 

 

เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจดังไปทั่วบริเวณหน้าประตูรั้วหอพระจันทร์  เสียงเหล่าหญิงสาวห้องเดย์คลาสกรีดกร๊าดทันทีเมื่อประตูรั้วแง้มเปิด เหล่านักเรียนไนท์คลาสทยอยเดินออกมาเป็นกลุ่มที่เห็นจะเรียกเสียงกรี๊ดได้มากที่สุดเห็นจะเป็นกลุ่มผู้ติดตามหัวหอคุรันอันได้แก่ไอโด้หนุ่มคารมดี คาอินหนุ่มมาดเท่ห์ รุกะสาวสวยสุดเนี๊ยบ ริมะสาวน้อยแสนเงียบ เซนริหนุ่มน่ารักและอิจิโจชายหนุ่มอารมณ์ดี ที่ขาดไม่ได้คือคุรันคานาเมะชายหนุ่มมาดขรึมที่ดูดีในสายตาสาวๆทุกคน

 

" วันนี้ก็หนาแน่นได้อีกนะเนี้ยคาอิน สาวๆนี่สู้ตายจริงๆ " ไอโด้ว่าพลางโปรยยิ้มแถมด้วยการโบกมือให้พวกสาวๆที่ต่างเบียดดันการ์เดียนคนขยันอย่างยูกิจนแทบจะล้มอยู่หลายรอบ เสียงตะโกนขอร้องให้ถอยออกไปบ้างล่ะ ทั้งขู่เข็ญ บังคับก็แล้วแต่ก็ดูเหมือนครอส ยูกิจะจมหายไปกับเหล่ากลุ่มคนที่ไม่ได้สนใจฟังสักนิดเลย

 

" นั้นนะสินายคงจะชอบ แต่กับครอส ยูกิคงจะกำลังสาปแช่งพวกเราอยู่ในใจแน่ๆ นายเองก็เพลาๆลงหน่อยเถอะไอ้การบริหารเสน่ห์น่ะ "

 

" โธ่ต่อให้ฉันไม่ทำ แม่สาวยูกิก็ต้องเหนื่อยอยู่ดีใช่ว่าพวกเจ้าหล่อนจะคลั่งแต่ฉันคนเดียวซะที่ไหน โน้นท่านรองหัวหน้าก็โปรยยิ้มหวานให้ไม่ขาดหรือแม้แต่หัวหน้าหอของเราเองก็เถอะไม่ต้องทำอะไรสักนิดแค่นี้ก็คลั่งกันแทบจะแย่อยู่แล้ว " 

 

" มันก็จริง . . " 

 

" นายเองก็เถอะ ใช่ย่อยซะเมื่อไรเล่า " พูดพลางตบบ่าแรงๆสองสามทีก่อนจะวิ่งหนีคนที่เริ่มหมดความอดทน แต่แล้วในจังหวะที่ไอโด้ออกตัววิ่งนั้น สาวน้อยนางหนึ่งเกิดโดนออกจากแถวจนเซถลาชนเข้ากับแวมไพร์จนกระเด็นไป

 

" ไม่เป็นอะไรใช่ไหม " มือเรียวยื่นไปประคองร่างเล็กมาไว้ในอ้อมแขนจนแนบชิด กลิ่นเลือดที่ไหลจากบาดแผลของเด็กสาวไปกระตุ้นความกระหายของไอโด้เข้าอย่างจังจนเผลอโน้มศีรษะเข้าใกล้กับซอกคอของคนดังกล่าว

 

" อ๊ะ!! ทำอะไรของนายคิริยู " ไอโด้ตวาดคนที่เข้ามากระชากเขาออกจากเด็กสาว นัยตาสีเขียวสวยแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงส่องประกายวาวโรจน์

 

" ผมต้องถามรุ่นพี่มากกว่าว่าคิดจะทำอะไร อย่าทำผิดกฏบ่อยนักสิครับเพราะมันจะบ่งบอกว่าผู้ปกครองที่ดูแลรุ่นพี่มันไม่ได้เรื่อง "

 

" นายนี่มัน!!! " มือหนากระชากปกเสื้อคนปากดีหวังสั่งสอน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อคนที่ตนเองเคารพเดินเข้าใกล้

 

" หยุดได้แล้วฮานาบุสะ  นายก็ด้วยคิริยูคุงเธอกลับไปทำหน้าที่ของตนเองซะ"

 

" ไม่ต้องมาสั่งฉัน คุรัน คานาเมะ " แววตาที่แสดงถึงความเกลียดชังจนปิดไม่มิดนั้นทำเอาไอโด้ฮึดฮัดอยากจะเข้าจัดการกับคนปากดีซะให้ได้แต่ก็ติดกับสายตาที่เย็นเยือกจนเกิดความกลัว

 

" อย่าให้มีเรื่องอีก เพราะผมคงไม่เอาคุณไว้แน่ ฮานาบุสะ "

 

 

 

และก็เป็นอีกวันที่เซโร่ต้องออกมาทำหน้าที่ตรวจตราดูแลความเรียบร้อย ชายหนุ่มเดินมาหยุดที่ริมสระน้ำหวังเอนกายพักผ่อนหลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันแต่ยังไม่ทันได้พักผ่อนอย่างใจนึกก็สังเกตเห็นได้ถึงความผิดปกติ มือเรียวกระชับบรัดดี้โรสเตรียมพร้อมสำหรับการใช้งาน

 

" ความรู้สึกไวดีนี่คุณการ์เดียน แต่จะให้ดีอย่ามาแส่เรื่องของฉันให้มากนักจะดีกว่า "

 

" เห็นทีผมจะทำแบบนั้นไม่ได้หรอกรุ่นพี่ฮานาบุสะ ปิศาจร้ายแบบรุ่นพี่ควรจะอยู่ในที่ของตัวเอง แต่ถ้าทำไม่ได้ผมคงต้องกำจัดซะ "

 

" หึ!! นายคิดว่าจะทำได้อย่างนั้นหรอคิริยู " ฉับพลันพื้นดินตรงที่เซโร่ยืนอยู่กลับกลายเป็นน้ำแข็งความเย็นไล่ระดับมาจับที่ขาทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มจนขยับกายไม่ได้ รอยยิ้มเย้ยหยันถูกส่งมาให้ก่อนแวมไพร์หนุ่มจะเคลื่อนตัวเข้ามาประชิดจนไม่ทันได้ระวัง

 

" ยังไงล่ะคิริยูคุง ยิงฉันสิถ้านายทำได้ แต่ถ้าไม่ก็เสียสละเลือดให้ฉันซะเถอะ "

 

เซโร่ได้แต่หายใจหอบถี่ด้วยความโกรธเมื่อทำไม่ได้อย่างที่คิด ความเย็นที่กลายเป็นน้ำแข็งไล่ระดับขึ้นมาเรื่อยๆพร้อมกับใบหน้าของแวมไพร์ที่สุดแสนจะรังเกลียดขยับเข้าใกล้กับซอกคอทีละนิด

 

" อา~ กลิ่นของนายมันหอมหวานจริงๆคิริยู ชักจะอดใจไม่ไหวซะแล้วสิ ขอชิมหน่อยนะฮันเตอร์คนเก่ง " เขี้ยวคมค่อยๆเจาะเข้าเส้นเลือดตรงลำคอขาวเพียงแค่ลิ้มรสน้อยนิดความหวานและหอมกลิ่นก็ทำเอาไอโด้อดใจไม่อยู่ทำท่าจะดูดเม้มเค้นเลือดเพื่อลิ้มรสมากขึ้นแต่ยังไม่ทันได้ทำอย่างที่คิดร่างของแวมไพร์กลับกระเด็นออกจากร่างเซโร่ด้วยพลังของใครบางคนอย่างแรงจนแน่นิ่งอยู่บนพื้น พลังน้ำแข็งที่เข้าเกาะกุมร่างหายไปอย่างรวดเร็วแต่ดวงตาสีม่วงอ่อนกลับแดงขึ้นเรื่อยๆเมื่อได้กลิ่นเลือดของตนเองร่างทั้งร่างทรุดลงบิดเร้าจนกายคดงอตามความอดกลั้นที่พยายามไม่แสดงตัวตนของแวมไพร์กระหายเลือดออกมา

 

" เธอทำผมโกรธมากนะรู้ไหม ทำไมถึงปล่อยให้ฮานาบุสะดูดเลือดได้ง่ายขนาดนั้น " มือหนาเข้าประคองร่างบอบบางไว้ในอ้อมแขนนาทีนี้ต่อให้เซโร่อยากขัดขืนมากเท่าไรแต่มันก็เป็นไปได้ยากซะแล้ว เรี่ยวแรงที่เคยทีกลับหายไปหมด บรัดดี้โรสหลุดจากมือตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ กลิ่นหอมหวานของเลือดแวมไพร์ลอยเตะจมูกและนั้นก็ไม่ทำให้เซโร่รอช้าคว้าข้อมือของคนที่กอดตนเองอยู่เข้าดูดเลือดอย่างกระหายพร้อมกับปลายจมูกของร่างสูงที่กดสูดกลิ่นหอมอ่อนและขบเม้มสร้างรอยแดงเป็นจ้ำแสดงความเป็นเจ้าของ ยิ่งคิริยู เซโร่ดูดเค้นเลือดของ   คุรัน คานาเมะมากเท่าไร รอยสีแดงก็ยิ่งเพิ่มจำนวนมากเท่านั้นแถมยังแดงช้ำมากขึ้นด้วย


..................... อีกไม่นาน  นายจะเป็นของฉันตลอดไป


 

 

 

......................Tbc.

 

ตอนแรกมาแล้วนะค่ะ

 

ขอบคุณมากๆที่ชอบและติดตามกันน๊า

 

บาย