คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Oh' My Baby . . . กลายเป็นเด็ก
ตอนที่ 1 กลายเป็นเด็ก
.
.
.
เสียงกรีดร้องดังกระหึ่มหอประชุม เหล่าวัยรุ่นหญิงชายพากันกระโดดโลดเต้นร้องเรียกศิลปินที่ตนชื่นชอบดังไม่ขาดสาย แสงสีและท่วงทำนองที่เร้าใจบวกกับท่าเต้นที่แข็งแรงทำเอาชายหนุ่มทั้งหกคนบนเวทีโดดเด่นไม่ใช่น้อย พวกเขาพากันจับมือต่อๆกันไปแล้วโค้งขอบคุณเมื่อการแสดงจบลง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มหวานๆ เสียงขอบคุณที่ดังเจื้อยแจ้วไม่ขาดสายตั้งแต่ลงเวทีมาทำเอาเด็กหนุ่มร่างสูงอดอมยิ้มไม่ได้ มือหนาเอื้อมไปคล้องลำคอขาวก่อนดึงร่างเล็กกว่าเข้าหาตัว มืออีกข้างโอบเอวบางให้แผ่นหลังแนบชิดกับแผ่นอกพร้อมกับกระซิบข้างใบหูนิ่ม
" ไม่เหนื่อยบ้างรึไงหืม~ " ดวงตาใสแจ๋วเหลือบมองคนที่อยู่ด้านหลังก่อนหันไปส่งยิ้มหวานให้พร้อมกับส่ายศีรษะไปมาจนเส้นผมนิ่มฟุ้งกระจาย ทำเอาชายหนุ่มอดที่ส่งเสียงหัวเราะออกมาไม่ได้
" ขำอะไรของนายเซฮุน ? " เสียงหวานติดฉุนเฉียวขึ้นมาทันที คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นว่าอีกคนเอาแต่หัวเราะไม่หยุด ร่างบางสะบัดออกจากวงแขนที่โอบกอดอยู่เดินหลีกหนีอย่างเร็วๆด้วยอาการขุ่นข้อง
" นายไปแกล้งอะไรพี่จุนมยอนอีกล่ะ ? " เพื่อนผิวเข้มเดินเข้ามาตบบ่าก่อนจะเปลี่ยนเป็นโอบคอให้เข้ามาใกล้ๆ
" ฉันเปล่าสักหน่อยจงอิน ก็แค่หลงรักมากไปหน่อยเท่านั้นเอง " ตบไหล่เพื่อนกลับสองสามครั้งก่อนเดินตามหลังคนที่เดินทิ้งห่างไปไกล
" นายมันพวกยิ่งรักยิ่งแกล้งรึเปล่าว่ะ พี่จุนมยอนไม่ใช่สาวน้อยนะเว้ย!! เข้าใจอะไรผิดเปล่าไอ้นี่ " คนตัวดำได้แต่ตะโกนตามหลังเพื่อนตัวขาว
" พี่คยองซูก็ไม่ใช่สาวน้อยเหมือนกันนั่นแหละ แกก็ชอบแกล้งชอบแหย่ไม่แพ้เซฮุนมันหรอกน่า ไปเหอะ " ชานยอลดันคนน้องให้เดินหน้าจะว่าไปเขาก็ชอบแหย่ชอบแกล้งคนที่รักเหมือนกัน ยิ่งถ้าเป็นเจ้าหมาน้อยของเขาที่เฟี้ยวสุดๆแล้วล่ะก็สาบานได้ต่อให้โลกแตกปาร์คชานยอลก็จะแกล้งแหย่จนวินาทีสุดท้าย
.
.
.
คนตัวบางที่เดินมาด้วยสีหน้าบูดบึ้งปรับเปลี่ยนสีหน้าแทบไม่ทันเมื่อมีใครบางคนก้าวเข้ามาขวางทางเดิน ในมือถือกล่องกระดาษลายหัวใจสีชมพูอ่อน ใบหน้าที่หล่อคมทำเอาชวนมองไม่น้อยจนแอบคิดชมในใจถึงความดูดีไม่ได้
" ช่วยรับของนี้ด้วยนะครับ ผมเป็นแฟนคลับของคุณ " มือบางหยิบของจากมือชายหนุ่มตรงหน้าก่อนจะยิ้มแบบเขินๆให้ ถึงจะรู้ว่ามีแฟนบอยแต่พอมาเจอในระยะประชิดแล้วแถมคนคนนี้ก็หน้าตาดูดีซะด้วย เขาก็เลยยังไม่ชินสักทีที่จะรับของจากแฟนบอยแบบนี้
" มีอะไรกันรึเปล่าครับ " เสียงทุ้มดังขึ้นดึงความสนใจจากคนทั้งสองให้หันไปมอง ชายหนุ่มดังกล่าวโค้งศีรษะให้เล็กน้อยก่อนเดินจากไป
" ใครอ่ะจุนมยอน ? เซฮุนเดินขึ้นมาตีเสมอยืนแนบชิด มือหนาดึงของในมือบางไปดูก่อนจะเบ้หน้า
" มีให้ของขวัญกันด้วย ลายหัวใจด้วยอ่ะ . . . นี่จุนมยอนกล้ารับของจากชายอื่นได้ไงเนี่ยงอนแล้ว !! " ใบหน้าหล่อสะบัดสะบิ้งใส่คนตัวเล็กที่ตีหน้าเอ๋อก่อนจะหนีเข้าไปนั่งในรถตู้หันหน้าออกมองสิ่งแวดล้อมนอกหน้าต่างไม่หันมาให้ความสนใจกับคนที่ก้าวเข้ามานั่งเคียงข้าง
. . . ชายหนุ่มที่คิดว่าเดินจากไปนานแล้ว ก้าวออกจากมุมตึก ดวงตาคู่คมแฝงประกายแวววับยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจในสิ่งที่เห็น แล้วหันหลังสวมหมวกแก้ปกับแว่นตาดำเดินล้วงกระเป๋ากางเกงจากไป โดยทิ้งถอยคำปริศนาที่ใครบางคนไม่มีโอกาสได้รับรู้
' ขอให้สนุกกับมันนะ หนุ่มๆ เอ็กโซ หึๆ '
" นายจะงอนพี่อีกนานไหมเซฮุน ? " เสียงหวานเอ่ยถามอย่างอึดอัดเพราะตั้งแต่นั่งรถมาคนข้างกายก็เอาแต่นั่งนิ่งเงียบไม่มองหน้ากัน อันที่จริงเขาตะหากที่เป็นฝ่ายงอนเจ้าเด็กขี้แกล้งแต่ทำไมไปๆมาๆจึงเป็นเขาเสียได้ที่ทำหน้าที่ง้ออยู่แบบนี้
" ก็พี่ไปรับของจากชายอื่นทำไม ผมน้อยใจนะ " มือหนาถูกยกขึ้นมากอดอกแน่นใบหน้าบูดบึ้งปากยื่นออกมาน้อยๆ จุนมยอนได้แต่อมยิ้มก่อนจะเลื่อนตัวเข้าไปนั่งจนชิดมือเล็กเกาะเกี่ยวต้นแขนของคนดังกล่าวก่อนโอนศีรษะกลมไปถูๆไถๆ
" ก็เขาเป็นแฟนบอยของพี่นี่นา นานๆทีจะมีมาให้ของแบบนี้พี่ก็เลยอดตื่นเต้นไม่ได้นิ่ แล้วเปิดดูหรือยังล่ะ? " เด็กหนุ่มส่ายหน้าพร้อมกับดึงริบบิ้นสีขาวออกเมื่อแง้มฝากล่องกลิ่นหอมอ่อนๆของเหล้ารำกับกลิ่นเข้มออกหวานของดาร์กชอคโกแลตก็เรียกให้น้ำลายสอทันที
" น่ากินจัง ~ ! " ดวงตาวาววับส่องประกายจนปิดไม่มิด ใบหน้าอ่อนเยาว์ขึ้นริ้วสีระเรื่อลิ้นเล็กไล่เลี่ยริมฝีปากบางก่อนจะเอื้อมมือหยิบขนมหวานรูปหัวใจจะเอาเข้าปากแต่แล้วขนมชิ้นนั้นกลับหายเข้าไปอยู่ในปากของเซฮุน มือเรียวฟาดต้นแขนของคนดังกล่าวอย่างหงุดหงิด
" เขาให้พี่นะนายมาแย่งกินได้ยังไง ? " เซฮุนเลือกที่จะไม่ตอบคำถามแต่เขากลับรั้งต้นคอขาวให้เข้าใกล้พร้อมกับแนบริมฝีปากทาบทับริมฝีปากสีอ่อนที่ขบเม้มอย่างโกรธเคือง ขนมรสหอมหวานถูกป้อนเข้าไปในปากจุนมยอนรสหวานปนขมกระจายไปทั่วกลิ่นเหล้ารำฟุ้งขึ้นจมูกทำให้มัวเมาได้ง่าย มือบางทั้งสองข้างเลื่อนขึ้นเกาะเกี่ยวต้นคอคนตัวโตกว่าแน่นก่อนมือหนาจะโอบรั้งให้ร่างบอบบางแนบชิดมากยิ่งขึ้น ตอนนี้รสขมของชอคโกแลตได้ละลายไปแล้วเหลือเพียงรสหอมหวานของความรักที่ฟุ้งกระจายไปทั่ว
" อือออ~ " เสียงครางเครือในลำคอบ่งบอกว่าคนในอ้อมกอดกำลังหายใจติดขัด เซฮุนถอนริมฝีปากออกห่างเล็กน้อยก่อนกลับเข้าไปประกบใหม่แต่เพียงด้านนอกเท่านั้น ริมฝีปากสีอ่อนก่อนหน้านี้เปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นและบวมตึง ใบหน้าหวานแดงซ่านก่อนจะหลบเลี่ยงปลายจมูกโด่งที่เลาะลิ้มสูดดมความหอมหวานจากส่วนอื่นแทน
" คนเจ้าเล่ห์ !! " มือบางตีแขนแกร่งที่ยังโอบกอดร่างตนไว้อยู่ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบขนมชิ้นต่อๆไปเข้าปาก
" เจ้าเล่ห์แล้วรักไหมหืม ? " คนตัวเล็กค้อนขวับคนที่มองตนเองด้วยแววตาแพรวระยับ ก่อนจะอมยิ้มพูดเสียงแผ่ว
" รู้คำตอบอยู่แล้วจะถามทำไมเล่า . . . หลับดีกว่า " แล้วก็หนีนอนมันซะดื้อ ปล่อยให้อีกคนนั่งอมยิ้มเหมือนเป็นคนบ้าอยู่คนเดียว
" ความสุขมันจะจุกอกแกตายแล้วไอ้มักเน่ อิจฉาว่ะ " เสียงกระแทกกระทั้นที่ดังจากข้างหลัง เรียกเสียงหัวเราะจากน้องเล็ก ก่อนจะพูดทิ้งท้ายให้คนกระแทกกระทั้นต้องเจ็บใจ
" งั้นก็อิจฉาต่อไปล่ะกันนะ เพราะผมยังมีดีให้จงอินอิจฉาอีกเยอะหึหึ "
ในที่สุดรถตู้ก็มาแล่นมาถึงหอพัก เหล่าสมาชิกทั้งห้าคนต่างยืดเส้นยืดสายคลายเมื่อยยกเว้นแต่เพียงลีดเดอร์ของวงที่ยังหลับไหลไม่ยอมตื่นจากนิทรา
" ตื่นได้แล้วนะครับ ที่รักของผม " เซฮุนเลื่อนใบหน้าเข้าไปกระซิบตรงใบหูนิ่ม ใบหน้าหวานขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น พลันมือบางก็ต้องกุมศีรษะตัวเองเมื่ออาการมึนหัวเล่นงานกระทันหันจนมีความรู้สึกภายในรถนั่นกำลังหมันติ๋วจนไม่สามารถขยับร่างกายได้
" ไม่สบายหรือครับ เจ็บปวดตรงไหนหรือเปล่า ? " เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างตกใจ ใบหน้าซีดเซียวส่ายไปมาเป็นการปฏิเสธ
" พี่แค่มึนหัวสงสัยจะเมาเหล้ารำ เซฮุนอา~ อุ้มพี่หน่อยสินะ "
" จุนมยอนไม่บอกผมก็ทำอยู่แล้ว . . . มาครับ " ร่างสูงก้าวลงจากรถมาก่อน ก่อนจะส่งมือให้คนตัวเล็กจับเป็นหลักยึดแล้วโอบอุ้มร่างบอบบางเข้าไปด้านในตึก
" พีจุนมยอนเป็นอะไร ? " เฉินที่วิ่งมาเปิดประตูให้ถึงกับตกใจเมื่อเห็นภาพร่างสูงของมมักเน่อุ้มลีดเดอร์ตัวเล็กเข้ามาภายในห้อง
" ไม่สบายนิดหน่อย เดี๋ยวผมพาพี่เข้าไปพักในห้องก่อนนะครับ " เฉินพยักหน้ารับรู้ก่อนจะวิ่งไปช่วยเปิดประตูห้องนอนให้
" เฉินเฉิน จุนมยอนเป็นอะไร ? " ลีดเดอร์ตัวโตของอีกฝั่งรั้งร่างเล็กกว่ามานั่งบนตักก่อนโอบประคองเอาไว้ ศีรษะกลมของเฉินเอนพิงกับอกแกร่งด้านหลังถอนหายใจด้วยความเป็นห่วงคนที่โดนอุ้มเข้าไปในห้อง
" ไม่สบายน่ะครับ สงสัยพักผ่อนไม่พอ พี่ก็คริสก็ต้องดูแลตัวเองดีๆรู้ไหม ผมเป็นห่วง " คริสยิ้มรับก่อนจะกดปลายจมูกลงบนแก้มเนียนใส
" รับทราบครับ "
.
.
.
" จุนมยอนนอนพักก่อนนะ เดี๋ยวผมไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้จะได้นอนสบายๆ " ร่างเล็กขยับศีรษะแผ่วเบาอาการมึนงงกำลังเล่นงานอย่างหนักจนตอนนี้เขากำลังลืมตาไม่ขึ้นแถมยังรู้สึกปวดเมื่อยไปทั่วร่างกายเหมือนคนจะเป็นไข้อีกด้วย
" จุนมยอนอา~ เป็นยังไงบ้าง ? " ลู่หานที่เดินตามเข้ามาถามขึ้นก่อนจะช่วยจัดหาอุปกรณ์สำหรับการเช็ดตัว
" สงสัยจะหนักอยู่น่ะครับ เดี๋ยวพี่ลู่ช่วยหายาให้ด้วยนะ ผมไปหาจุนมยอนอาก่อน " คนตัวเล็กพยักหน้าให้ก่อนทั้งสองคนหันมามองหน้ากันพร้อมกับวิ่งออกไปจากห้องน้ำอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินของคนป่วยดังขึ้นอย่างเจ็บปวด
" โอ๊ยยยย !! เซฮุนอา ช่วยพี่ด้วย โอ๊ย ! " ร่างสูงของคนรักตรงเข้าโอบประคองร่างเล็กที่ดิ้นไปมาอย่างทรมานต่อจากอี้ชิงที่เข้ามาประคองอยู่ก่อน
" มันเกิดอะไรขึ้นพี่อี้ชิง !? "
" ไม่รู้สิ พี่เข้ามาดูจุนมยอน เขาก็ดิ้นไปดิ้นมาแล้ว " ดวงตาคู่คมฉายแววเป็นห่วง มือหนาที่เหลืออีกข้างพยายามตบใบหน้าหวานเบาๆเพื่อเรียกสติของคนป่วยให้กลับมา
" ดูนั่น !! " จื้อเถาร้องลั่นก่อนชี้ไปที่ร่างเล็กบางที่อยู่ในอ้อมกอดเซฮุน สายตาของทั้งสิบเอ็ดคนจับจ้องอย่างมึนงงและไม่เชื่อสายตาตนเองกับสิ่งที่เห็น . . .
เมื่อเรียวขายาวนั้นเริ่มหดสั้นจนเหลือแค่ปลายขากางเกงรวมทั้งแขนเสื้อเชิ้ตที่ยาวเก้งก้าง ใบหน้าหวานและขนาดลำตัวลดขนาดลงอย่างรวดเร็วจนในที่สุดตอนนี้ภายในอ้อมกอดของโอเซฮุนเหลือเพียงเด็กผู้ชายตัวเล็กที่อายุไม่น่าจะถึงห้าขวบดี ดวงตากลมใสมองหน้าทุกคนด้วยแววตาที่ตื่นตระหนกไม่ต่างกัน !!
TBC.
เรื่องเก่ายังไม่ไปไหน เปิดเรื่องใหม่อีกแล้ว
ลีดตัวเล็กกลายเป็นเด็ก น่ารักแน่ๆ
แล้วคนอื่นๆจะทำอย่างไร
โปรดติดตาม
คู่เรื่องนี้ Hunho นะจ๊ะ
บายล่ะคะ
ความคิดเห็น