คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Can u ? - Ep.7
นิ้วเรียวเล็กยกขึ้นชี้หมวกใบสวยเนื้อดีที่ถูกตั้งโชว์เอาไว้ด้านในของตัวร้าน แบคฮยอนชอบหมวกสไตล์นี้และคิดว่าเด็กวัยรุ่นในวัยไล่เลี่ยกันกับเขาอาจจะชอบมันด้วยเช่นกัน
ชานยอลมองไปยังร่างบางด้านข้างเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือคว้าข้อมือขาวเดินเข้าไปยังด้านในตัวร้านอย่างไม่รีรอ หมวกแบบนี้ลู่หานไม่ชอบหรอก แต่ถ้าแบคฮยอนชอบเขาจะซื้อมันให้แก่ร่างบาง
มือแกร่งเอื้อมหยิบหมวกใบที่ว่าก่อนจะพลิกตัวหันกลับมาเลิกคิ้วให้คนตัวเล็กที่อยู่ข้างกาย รอยยิ้มบางๆถูกแย้มออกมาที่มุมของริมฝีปากแกร่ง ก่อนที่ชานยอลจะเอื้อมมือไปสวมหมวกใบนั้นให้แก่คนตัวเล็กเพื่อให้อีกคนได้ลองสวมใส่
ดูเหมือนร่างบางจะหยุดไปครุ่นึงด้วยความตกใจ ชานยอลแยกยิ้มออกมากว้างกว่าเก่าก่อนจะพยักหน้าและย่นมันให้แก่พนักงานที่อยู่ห่างออกไป
“ใบนี้ครับ...รบกวนใส่ถุงให้ผมด้วย”
“ทำไมตกลงซื้อไวนักล่ะฮะ?” แบคฮยอนเอ่ยถามอย่างสงสัยทั้งๆที่แค่จังมาลองกับตัวเขานิดหน่อยแล้วก็ตกลงซื้อมันง่ายๆ หรือเพราะเขาคิดว่ามันเหมาะกับน้องชายของเขากันนะ
“เพราะชอบ...” ทิ้งท้ายสั้นๆก่อนจะขยับไปเดินดูของชิ้นอื่นๆในร้าน ชานยอลไม่คิดว่ามันเหมาะกับลู่หานมาแต่ไหนแต่ไร เด็กคนนั้นไม่เหมาะกับหมวกสไตล์นี้หรอก แต่เพราะอาจจะมีบางอย่างที่ใช่สำหรับน้องชายตัวแสบ ชานยอลเลยขอเดินดูเสียหน่อยเพื่อจะได้ซื้อของไปให้ลู่หานจริงๆในวันเกิด
และแล้วชายหนุ่มก็พบเจอของขวัญสำหรับน้องชายตามที่เจ้าตัวตามหา เสื้อสแว็ตเตอร์สีขาวครีมปักลายไม้กางเขนสีกรมท่าที่อกด้านซ้าย อากาศเริ่มเย็นลงอีกหน่อย ลู่หานได้เสื้อหนาๆคงเหมาะกับเจ้าตัว เสื้อตัวนี้กับลู่หานต้องเข้ากันได้ดีเขารู้สึกเช่นนั้น มันควรเป็นของขวัญวันเกิดให้แก่เจ้าน้องชายตัวแสบของเขา
“คุณแบคฮยอนครับคุณว่าชิ้นนี้โอเคไหม?” หันไปพร้อมกางเสื้อในมือของตนเองให้แก่ร่างเล็กดู แบคฮยอนพยักหน้าเล็กๆก่อนจะชี้นิ้วเรียวสวยๆไปที่ เสื้อแขนยาวอีกตัวที่ดูท่าจะหนาไม่ด้อยไปกว่ากัน
“ตัวนั้นก็ดูดีนะฮะผมว่า” เสื้อแขนยาวสีดำพร้อมผ้าพันคอสีขาวที่ขายคู่กัน ดูเท่ไม่น้อยไปกว่าเสื้อที่ชานยอลเลือก มือแกร่งเอื้อมไปหยิบตามที่คนตัวเล็กบอก ก่อนจะขยับเคลื่อนกายเข้าไปแกล้งแล้วทาบชุดนั้นเข้ากับตัวของร่างเล็ก
แบคฮยอนมุ่ยหน้าเล็กๆอย่างไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่ชายหนุ่มกระทำ แต่ก็ยืนเฉยๆเพื่อให้ร่างสูงได้ทาบชุดเสียจนพอใจ เสื้อผ้าราคาแพงพวกนี้พึ่งจะได้เข้ามาดูใกล้ๆแบบจริงๆจังๆ แม้จะเดินผ่านร้านนี้ออกจากบ่อยแต่แบคฮยอนก็ไม่เคยจะเข้ามาดูข้าวของในนี้เพราะรู้ดีว่าราคามันสูงเพียงใด
“อื้ม...ชอบ” ร่างสูงเอ่ยก่อนจะยื่นเสื้อทั้งสองตัวให้แก่พนักงานประจำร้านอีกครั้งพร้อมบัตรเครดิสสีทองอร่าม เสื้อผ้าถูกแยกออกเป็นสองถุง โดยที่ชานยอลได้แอบกระวิบบอกพนักงานที่เคาว์เตอร์ตอนที่แบคฮยอนกำลังเดินดูของรอบๆร้าน แม้คนตัวเล็กจะอยากได้เสื้อผ้าใหม่ๆของที่นี่แต่มันก็ราคาแพงไปกว่าคนจนๆเช่นเขาจะซื้อหาได้
“ขอบคุณครับ..” เสียงเอ่ยขอบคุณพร้อมกับมือที่เอื้อมไปรับถุงสองถุงมาถือเอาไว้ในมือ ชานยอลหันมามองร่างเล็กที่ยังคงสนใจในเสื้อผ้าและจับมันดูแสดงความสดอกสนใจออกมาอย่างชัดเจน ชานยอลรีบสาวเท้าเข้าไปใกล้ร่างเล็กก่อนจะเอ่ยถามทำลายสมาธิในการเลือกของของอีกคน
“อยากได้เหรอครับ? ทำไมไม่ซื้อสักตัวล่ะ” ถามพร้อมส่งสายตามองเสื้อยืดอีกตัวในมือของร่างบาง แววตากลมๆมองกลับอย่างนิ่งเฉยก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ
“มันสิ้นเปลืองไปน่ะครับ...อีกอย่างเสื้อผ้าราคาแพงขนาดนี้ควรเอาไว้ให้คนที่มีเงินมากๆซื้อใส่เห็นจะดีกว่า ผมว่าผมเหมาะกับเสื้อยืดตัวละหมื่นวอนมากกว่าเยอะเลยฮะ” แยกยิ้มกลับพร้อมตอบฉะฉาน และนี่คงเป็นอีกเสน่ห์นึงของแบคฮยอนที่ทำให้ชานยอลรู้สึกหลงไหล ความจริงใจและไม่ปรุงแต่ง เด็กคนนี้เป็นเด็กที่ไร้พิษภัยโดยแท้จริง
“งั้น...คุณครับเอาตัวนี้อีกตัวครับรบกวนใส่ถุงให้ผมด้วย” ชานยอลตะโกนเรียกพนักงานที่อยู่ห่างออกไปพร้อมชี้ไปที่เสื้อซึ่งแบคฮยอนกำลังถืออยู่ในมือ คนตัวเล็กเบิกตากว้างอย่างตกใจ ก่อนจะยกมือโบกปฏิเสธว่าไม่ต้องการ
“ไม่เอาฮะผมไม่อยากได้” กล่าวพร้อมกับยัดเสื้อยืดที่ตนเองถือใส่ราวแขวนเสื้อตามเดิม แต่มีหรือชานยอลจะฟังในเมื่อเข้าตั้งใจจะให้คนตัวเล็กได้ใส่ คนตัวเล็กก็ต้องได้รับมัน
กายสูงเอื้อมไปหยิบเสื้อตัวเมื่อครู่ยื่นให้แก่พนักงานพร้อมบัตรเครดิสใยเดิมที่ถืออยู่ในมือ แบคฮยอนอาจจะเกรงใจที่เขาซื้อสินค้าแพงๆให้แต่นี่คือความตั้งใจของตัวเขาเองที่คิดอยากจะมอบสิ่งดีๆให้แก่ร่างบางแม้อีกคนจะมีทีท่าปฏิเสธก็ตามที
“รับไปเถอะครับ...อุตส่าห์เสียเวลามาทั้งที” ร่างูงยิ้มให้ก่อนจะหันกลับไปรับถุงเสื้อที่ได้จากพนักงานกลับคืนมา และยัดมันให้แก่ร่างบาง โดยที่ไม่ใช่เพียงถุงเดียวแต่มันคือ 2 ถุง หนึ่งถุงเป็นถุงใบใหม่ที่ใส่เสื้อยืดซึ่งแบคฮยอนเป็นคนเลือกเองเมื่อครู่และอีกถุงเป็นถุงหมวกและเสื้อแขนยาวที่ชายหนุ่มตั้งใจเลือกให้คนตัวเล็ก
“อาจารย์ฮะ...ผมรับไว้ไม่ได้จริงๆฮะ” คนขี้เกรงใจพยายามยัดถุงที่เจ้าตัวได้รับมาคืนให้อย่างไม่รอช้า ไม่ใช่ว่าแบคฮยอนไม่อยากได้แต่เพราะราคามันแพงเกินกว่าที่ชายหนุ่มจะซื้อมันมอบให้แก่เขาง่ายๆเช่นนี้
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมอยากซื้อให้มันเหมาะกับคุณ” ยกยิ้มอย่างยินดี พร้อมมองไปที่ถุงในมือของร่างบาง เสื้อผ้าสไตล์นั่นช่างเข้ากันกับแบคฮยอน เขาอยากเห็นร่างเล็กสวมใส่มันเร็วๆเสียจริง แค่คิดก็อดที่จะใจเต้นแรงไม่ได้
“แต่...”
“ไม่ต้องแต่ครับ ถ้าจะตอบแทนเรื่องเสื้อผ้า งั้นคืนนี้ช่วยไปงานวันเกิดน้องชายผมเป็นเพื่อนหน่อยได้ไหมครับ ถ้าไม่ลำบากเกินไป” ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะสรรหาข้ออ้าวขึ้นมาต่อสู่ ชานยอลก็จัดการจับแบคฮยอนมัดมือชกด้วยการชวนไปงานวันเกิดของลู่หาน เขาเชื่อว่าแบคฮยอนจะต้องไม่ปฏิเสธมันเพราะความเกร่งใจของร่างบาง
“เอ่อ...” ดวงตากลมโตเบิกกว้างแบคฮยอนกำลังพยายามรวบรวมสติเท่าที่เขาจะทำได้ เขารู้สึกเกรงใจชายหนุ่มตรงหน้าเสียเหลือเกิน
“ตามนั้นนะครับ” ไม่รอให้อีกคนได้มอบคำตอบชานยอลก็สรุปความเอาเองเสียอย่างนั้น มือแกร่งเอื้อมไปจับข้อมือขาวของร่างบางก่อนจะพาอีกคนไปยังรถยนต์ของตัวเองอย่างไม่รีรอ
คนตัวเล็กถูกยัดเข้าภายในตัวรถอีกครั้งโดยที่เขาแทบไม่รู้ตัว ชานยอลที่ยังคงยกยิ้มอย่างพึงพอใจที่ได้จัดการพาคนตัวเล็กมายังงานวันเกิดของลู่หานได้ อย่างน้อยๆเขาจะได้ใกล้ชิดกับลูกศิษย์คนนี้ขึ้นมาอีกหน่อยอีกนิดที่พอจะทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นมา
....................................................................
แสงไฟอ่อนๆจากปลายของเปลวเทียนสาดส่องไปทั่วทั่งบริเวณสวนย่อนด้านข้างของคฤหาสถ์หรูเนื้อที่หลายไร่ อาหารสำหรับแขกยามค่ำคืนถูกตระเตรียมเอาไว้เป็นอย่างดีเพื่อเลี้ยงแขกที่เข้ามาร่วมงามในค่ำคืนวันนี้
ร่างเล็กค่อยๆก้าวเข้าภายในบริเวณอย่างอย่าเชื่องช้าราวกลับกำลังหวาดกลัวกับบางสิ่งบางอย่าง ลู่หานภายใต้ชุดสูดสีขาวที่ถูตัดด้วยเนื้อผ้าราคาแพง ยิ่งทำให้คนตัวเล็กน่ารักมากยิ่งขึ้นไปเสียอีก
ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันเล็กๆ พร้อมพยายามสอดส่องแขกในงานอย่างพินิจวิเคราะห์ทุกคนในที่แห่งนี้ต่างมองเขาเป็นตาเดียวกัน อาจจะเพราะในฐานะเจ้าของวันนี้ก็เป็นได้ แต่นั่นไม่ได้ทำให้ลู่หานรู้สึกหวาดกลัวเท่าใดนัก เพราะอีกเดี๋ยวคนตัวเล็กก็จะคุ้นชินกับบรรยากาศที่นี่
“แม่ฮะ...” ลู่หานหันกลับไปมองมารดาของตนเองที่พยายามยิ้มให้ในทุกๆครั้งที่สนสายตากัน ลู่หานรู้สึกได้ถึงความรู้สึกเป็นกังวลผ่านสายตาของมารดา แต่เขาไม่สามารถล่วงรู้ได้ว่าทำไมสายตาของคนเป็นแม่จึงเป็นเช่นนั้น
“หืม?..” น้ำเสียงที่แค่ฟังก็รู้ว่าฝืนเพียงใดแต่คนเป็นแม่ก็ยังยิ้ม...ยิ้มแม้หัวใจจะหวาดกลัวมากเพียงใด
“งานกำลังจะเริ่มใช่ไหมฮะ?..” ดวงตากลมโตกระพริบถี่ๆอย่างรอคอย ลู่หานรู้สึกว่าเวลาของเจ้าภาพกำลังมาถึงในอีกไม่นานนี้ และเขาเองก็ไม่รู้จะเริ่มทำตัวอย่างไรดี
“ใช่จ่ะ...คนเก่งของแม่ต้องยิ้มเยอะๆนะรู้ไหม?” เอ่ยพลางเอื้อมฝ่ามืออุ่นๆเข้าลูบไรผมนิ่วอย่างแผ่วเบา สิ่งเดียวที่ทำได้คือปลอบประโลมร่างเล็กให้เข้มแข็งสินะ เด็กน้อยของแม่กำลังจะต้องเจอะเจอกับเรื่องราวที่หนักหนา...และลู่หานจะต้องผ่านพ้นมันไปได้...
.....................................
เจอกันตอนหน้านะคะ <3 ไม่รู้จะมีคนคอมเม้นไหม???
แอบหวังเล็กๆว่าจะได้รับกำลังใจสักหน่อย... รออยู่นะคะ
ฝากด้วยค่ะ ^^
ความคิดเห็น