[Yaoi] Can u ? KrisHan,KaiHun,ChanBaek

ลำดับตอนที่ #7 : Can u ? - Ep.6

ทันทีที่แก้วไปสวยถูกวางลงกระทบโต๊ะกระจกตัวเล็ก จงอินก็เอ่ยปากตามที่เจ้าตัวได้ให้ไว้แก่คนตัวเล็ก หากเซฮุนดื่มหมดแก้วเขาจะพาคนตัวเล็กกลับบ้านพร้อมกับจ่ายค่าจ้างตามที่ตกลงชายหนุ่มไม่เคยคิดจะเอาเปรียบคนตัวเล็กเลยสักครั้งแม้จะแอบมาที่นี่ในทุกค่ำคืนหลังจากที่เจ้านายของตนเองเข้าห้องอ่านหนังสือ ร่างสูงก็เลือกที่จะฝ่าฝืนคำสั่งของอี้ฟานเพื่ออย่างน้อยเขาจะได้มาพบกับร่างเล็กและพูดคุยทักทาย




                ดวงตาปรือปรอยทอดมองกลับยังร่างสูงอย่างหน้าอย่างพร่ามัว เซฮุนดูเหมือนจะถูกแอลกอฮอลครอบงำเสียจนไม่สามารถนั่งได้ปกติเสียแล้ว ศีรษะบางอิงเข้าซบกับหัวไหล่หนานั้นเต็มแรง ไอร้อนๆจากลมหายใจของคนตัวเล็กกำลังรินลดลงบนเสื้อเชิตสีเข้มของจงอินอย่างแผ่วเบา




                “คุณ...คุณเซฮุน” ฝ่ามือหนาค่อยๆเอื้อมลงประครอบโครงหน้าสวยของร่างเล็กขึ้นสบตายตา อย่างน้อยเซฮุนน่าจะหลงเหลือสติที่จะตอนสนองคำถามของเขาบ้าง เซฮุนทำงานในไนท์คลับไม่น่าคออ่อนเช่นนี้ แต่เอาเถอะอย่างไรเสียต่อให้อีกคนล้อพับหมดสติเขาก็สามารถรู้เส้นทางกลับบ้านของอีกคนได้อยู่ดี



                ร่างเล็กที่กำลังอิงแอบอยู่บนหัวไหล่ของชายหนุ่มถูกวงแขนกำยำสอดเข้าประครองกายเอาไว้บนเรียวแขนยาวของเขา ค่อยๆพยุงคนตัวเล็กอย่างเบามือที่สุดเท่าที่เจ้าตัวจะสามารถ ทั้งๆที่อยากจะอุ้มอีกคนแล้วกระโดดไปเสียให้รู้รอดแต่หากทำเช่นนั้นเซฮุนและเขาอาจจะได้เจอกับเรื่องน่าตกใจตามมาอย่างแน่นอน




                รถยนต์เมอซิเดสสีดำสนิทถูกเปิดประตูด้านข้างคนขับ ก่อนที่จงอินจะค่อยๆวางร่างเล็กลงบนที่นั่งที่ปรับเอนเอาไว้เพื่อรอคอยคนตัวเล็ก สายตาคมสอดสำรวจคนตัวเล็กอีกครั้งเพื่อย้ำให้เจ้าตัวมั่นใจว่าร่างเล็กจะไม่รู้สึกเมื่อยเมื่อต้องนอนบริเวณนี้ ขาเรียวยาวค่อยๆก้าวถอยหลังพรางเอื้อมมือลงปิดประตูบานเล็กและเข้าประจำที่ยังบริเวณคนขับ เขาต้องรีบทำเวลาก่อนที่งานวันส่งตัวจะเริ่มขึ้น ทุกอย่างที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้เป็นอย่างดีจะผิดพลาดไม่ได้และหากเขาสายเพียงวินาทีเดียว อี้ฟานจะต้องไม่พอใจที่รู้ว่าเขาแอบหนีออกมาเที่ยวเล่นข้างนอกไม่ยอมทำตามคำสั่งของเขา




                เพียงไม่นานล้อรถยนต์คันที่ชายหนุ่มขับเคลื่อนมาก็หยุดลง ตึกเล็กๆดูซ่อมซ่อกลางซอยเปลี่ยวลึกย่านชานเมืองที่หากมองผ่านๆอาจจะคิดว่าเป็นเพียงตึกที่ไม่ได้ใช้สอยมากเท่าใดนักแต่ใครจะรู้ว่าที่แห่งนี้เป็นห้องเช่าของเซฮุนที่คนตัวเล็กและน้องชายฝากร่างกายยามเหน็ดเหนื่อาเอาไว้ตั้งแต่ครอบครัวของเขาลาจากโลกนี้ไปเซฮุนคงอยากจะย้ายออกจากที่นีเสียเต็มแก่แต่เพราะค่าเทอมมหาวิทยาลัยราคาแพงของน้องชายอีกทั้งค่าใช้จ่ายในโซลที่สูงริบลิ่วทำให้ไม่ใช่เรือ่ง่ายเลยที่จะโยกย้ายตนเองไปในขณะที่น้องชายคนเดียวของเขายังคงศึกษาอยู่เช่นนี้





                ร่างสูงค่อยๆหันกลับมามองคนตัวเล็กที่ยังคงผล็อยหลับอยู่ด้านข้างอย่างห่วงใย ใบหน้าสวยเรียวได้รูปที่เจือไปด้วยสีแดงอ่อนๆจากฤทธิ์ของไวน์กำลังขับให้ผิวสีขาวที่เคยสว่างถูกแต้มไปด้วยสีแดงเลือดฝาดของไอร้อนในกาย




                ริมฝีปากอิ่มสวยเม้มเข้าหากันเล็กน้อย เผลือกตาบางสีมุกอ่อนยังคงปิดแน่นิ่งเพราะความมันเมา จมูกโด่งรั้นรับกับใบหน้าสวย ยิ่งทำให้ใบหน้าของคนตรงหน้าน่าจับจ้องมากขึ้นอีกเป็นร้อยเท่า




                จงอินกำลังพยายามคิดหาวิธีพาอีกคนขึ้นไปด้านบนห้องอย่างรวดเร็วที่สุดและคงมีเพียงทางเดียวที่จะพาเซฮุนขึ้นไปที่แห่งนั้นเพียงเสี้ยววินาทีนั่นคือการกระโดดขึ้นไปทางหน้าตามที่เปิดเอาไว้ สายตาคมพยายามสอดส่องรอบบริเวณรถของตนเองเพื่อเช็คว่าที่แห่งนี้ไม่มีใครอื่นอีกนอกจากตัวเขาและเซฮุน ชายหนุ่มเดินอ้อมไปอีกฝั่งของตัวรถพร้อมอุ้มคนตัวเล็กเข้าสู่วงแขนแข็งแรงของตนเอง ก่อนจะกระโดดพาร่างเล็กที่ยังคงหลับไหล่ขึ้นไปยังชั้น3ของตัวตึกที่เป็นห้องพักของร่างบาง




                จงอินแอบมาที่นี่หลายครั้งเพียงเพื่อเฝ้ามองเซฮุผ่านบานหน้าต่างบานนี้ เมื่อใดที่แสงไฟดับลงเขาจะกระโดดขึ้นมาที่นี่เพื่อเฝ้ามองคนตัวเล็กจากมุมห้อง มองรอยยิ้มมองใบหน้ามองทุกอย่างและเดาความรู้สึกของเซฮุน




                ห้องพักสีครีมอ่อนถูกตกแต่งเอาไว้ผิดกับด้านนอกของตัวตึกแม้จะดูทรุดโทรมไปเสียหน่อยแต่ก็เป็นห้องที่ถือได้ว่ามีระเบียบและเต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้สำหรับเด็กหนุ่ม จงอินค่อยๆก้าวเดินมายังข้างเดียวเล็กก่อนจะวางเซฮุนลงบนฟูกนุ่มนั้นอย่างแผ่วเบา รอยยิ้มจางๆเผยออกมาที่มุมริมฝีปากแกร่งนั้นอย่างห้ามไม่ได้ เซฮุนยามหลับไหลยิ่งลอบมองยิ่งรู้สึกหัวใจเต้นแรง เขาไม่แนใจว่านานเท่าใดแล้วที่เขาเลือกที่จะแอบมองคนตัวเล็กเช่นนี้ แต่เขารู้สึกมีความสุขเหลือเกินสุขที่ได้ใกล้ชิดแม้ไม่ได้สัมผัสอีกคนก็ตามที




                “อือ..” เสียงครางอื้ออึงในลำคอก่อนที่ร่างเพรียวจะขยับเคลื่อนกายนอนตะแคงให้รู้สึกดีกับตัวเอง ริมฝีปากสวยอมยิ้มเล็กอย่างมีความสุขก่อนที่ฝ่ามือร้อนของใครอีกคนจะเอื้อมลงแตะเบาๆที่พวงแก้มเรื่ออย่างเบามือ ปลายนิ้วหัวแม่มือของชายหนุ่มลงแรงเกลี่ยปาดผิวเนื้อนวลของเปลือกตาสวยเชื่องช้าอ้อยอิ่ง เซฮุนยามนี้ช่างน่ารักเสียเหลือเกินน่าทนุถนอมและเอาใจใส่เป็นที่สุด





                ใบหน้าคมค่อยเลื่อนลงใกล้ริมฝีปากสวยอย่างยากจะหักห้าม เรียวปากแกร่งค่อยๆกดแตะลงเบาๆที่ลีบปากสัดนั้นอย่างเบามือ การที่ได้ใกล้คนที่เจ้าตัวหลงรักเช่นนี้เป็นเรื่องไม่ง่ายเลยที่จะหักห้ามหัวใจของตนเอง จงอินรุ้ดีว่าสิ่งที่เขากระทำการลงไปมันคือการล่วงเกินพัธะสัญญาที่ให้ไว้กับร่างบาง แต่เพราะหัวใจของเขามันยังคงมีความรักโลภโกรธหลงของมนุษย์ทำให้ไม่อาจจะโยนความต้องการของตนเองทิ้งไปได้อย่างง่ายๆ





                วงแขนบางเอื้อมขึ้นคล้องลำคอแกร่งนั้นเอาไว้หลวมๆอย่างไร้สติ รสจูบจางๆเจือไปด้วยความอ่อนนุ่มถูกหยิบยื่นให้แก่คนตัวเล็กอย่างลึกซื้ง ดวงตาคู่สวยที่ยังคงปิดนิ่งบ่งบอกให้รู้ว่าคนตัวเล็กยังคงไม่สามารถตอบสนองด้วยสติสัมปชันญะได้ ลิ้นร้อนค่อยๆแตะไล้เลียริมฝีปากอ่อนนั้นเบาๆ ก่อนที่โพรงปากสวยจะเปิดรับการรุนรานนั้นอย่างลืมตัว กลิ่นไวน์จางๆที่ยังคงเจือปนในโพรงปากหวาน เลียวลิ้นร้อนกำลังดูดดึงรสเลิศของร่างสวยอย่างอ้อยอิ่ง เซฮุนตอบรับจูบหวานนั้นอย่างเชื่องช้าและอ่อนหัด ไม่คิดว่าคนที่ทำงานกลางคืนเช่นนี้จะไม่ประสีประสาเรื่องอย่างว่า เนินนานจนชายหนุ่มรู้สึกอิ่มเอมหัวใจที่เคยเย็นชาจู่ๆกลับเต้นแรงด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด ริมฝีปากแกร่งค่อยๆถอยออกอย่างเชื่องช้าแม้จะรู้สึกเสียดายที่ต้องปล่อยริมฝีปากสวยแต่ชายหนุ่มก็ไม่สามารถที่จะกระทำการมากเกินไปกว่านี้ได้อีกแล้ว




                จงอินตัดสินใจปล่อยให้คนตัวเล็กหลับฝันต่อไป เขายังมีภารกิจงานที่คฤหาสถ์อีกมากโขที่ต้องการจัดหากเสียเวลากับคนตัวเล็กมากเกินไปอาจจะทำให้ความลับของเขาแตกก็เป็นได้ ฝ่าเท้าของชายหนุ่มค่อยเดินออกไปอย่างเงียบเชียบที่สุดเท่าที่เจ้าตัวจะสามารถเพราะไม่อยากให้คนตัวเล็กรู้สึกลำคานกับเสียงที่ตัวเองสร้างขึ้น




                “คุณ...คุณชื่ออะไรเหรอฮะ” เสียงแหบร่าดังออกมาอย่างแผ่วเบาขณะที่เปลือกตาสวยยังคงปิดสนิท แม้จะแทบไม่ได้ยินแต่จงอินกลับรับรู้ได้ถึงคำถามของคนตัวเล็ก เซฮุนกำลังละเมอเสียงหวานๆที่แหบแห้งนั้นเล่นเอาชายหนุ่มถึงกับกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ไว้ จงอินถอยกลับไปยังจุดเดิมอีกครั้งก่อนจะก้มตัวลงเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหูขาว เอ่ยกระซิบบอกคนตัวเล้กน้ำเสียงทุ้มนุ่ม







                “จงอิน...ชั้นชื่อคิมจงอิน” แม้จะรู้ว่าคนตัวเล็กไม่มีสติรับรู้หรือตอบสนองแต่ก็อยากจะตอบคำถามของคนเมาให้อีกคนได้รู้ชัด จงอินไม่รู้หรอกว่าพรุ่งนี้คนตัวเล็กจะร้เรื่องราวที่เกิดขึ้นหรือไม่ในคืนนี้แต่เขาก็หวังเพียงว่าอย่างน้อยๆความอนอุ่นและจริงใจที่เขามอบให้เซฮุนในวันนี้ จะทำให้ทั้งสองเชื่อใจกันมากยิ่งขึ้นแม้จะในฐานะของลูกค้ากับพนักงานก็ตามที




                บางครั้งความรักก็ไม่อาจจะเลือกได้ความผิดพลาดทุกอย่างเริ่มต้นจากสิ่งที่เรียกว่าหัวใจ เขาไม่รู้หรอกว่าการเกิดมาของเขามันสร้างปัญหาให้ทุกคนมากแค่ไหน แต่เขารู้สึกดีใจที่ตัวเขาเองไม่ถูกริดรอนลมหายใจไปตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ เขาเคยเกลียดตัวเองที่เกิดมาทำลายชีวิตของทั้งพ่อและแม่ เกลียดสายเลือดผสมที่ถูกตราหน้าว่าเป็นสิ่งมีชีวิตต้องห้าม กิดชีวิตที่ต้องหลบซ่อนอยู่เพียงในรั้วกว้างๆของคฤหาสน์ แต่นั่นเป็นเพียงความรู้สึกของเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ จนเมื่อเขาเติบใหญ่และหลบหนีออกมาเที่ยวเล่นครั้งแรก โลกใบกว้างที่ไม่เคยพบผู้คนมากหน้าที่ไม่เคยได้เห็น และเด็กคนนั้นที่มันจะนั่งอยู่ที่มุมดึกเก่าๆเพื่อรอคอยใครสักคนกลับมา จงอินเคยสงสัยว่าเด็กที่มีแววตาเต็มไปด้วยความแข็งแกร่งคนนั้นทำไมถึงได้นั่นตรงที่เดิมในทุกๆวัน จนเขาตัดสินใจเฝ้ามองอีกฝ่ายจากที่ไกลๆจนรู้เรื่องราวความเป็นมาของอีกคนแทบทุกเรื่อง เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักคนนั้นนั่นรอรับน้องชายกลับจากมหาวิทยาลัย รอยยิ้มแสนหวานและเสียงหัวเราะอันเต็มไปด้วยความสุข จงอินสัมผัสได้ทุกๆครั้งที่เขาได้เห็นมัน จนกว่าจะรู้สึกตัวอีกครั้งเขาก็เฝ้ามองเพียงเด็กคนนั้นและไม่อาจจะดึงหัวใจของตนเองกลับมาจากอีกคนได้...หัวใจของเขาขโมยไปโดยที่เจ้าตัวไม่เคยไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด 



...........................
พยายามเขียนมา 2 วัน ได้มา 3 หน้า ก็ดีเท่าไหร่ ไรท์เตอร์ช่างขี้เกียจ ;____;
จะอัพอีกนะคะ ไม่มีคนอ่านก็จะอัพ (หน้าด้านมาก5555555)
จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เม้นหน่อยเร็ววววววววววววววววววววววววววววววววว