คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Can u ? - Ep.4
สายตาคมหลุบต่ำลงมองตามผืนกระดาษสีหม่นตรงหน้าที่ถูกขีดเขียนข้อความตัวบรรจงอย่างสละสลวย ริมฝีปากแกร่งเม้มเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มลงมือตรวจข้อสอบที่เจ้าตัวได้รับหน้าที่เป็นผู่สอนต่ออีกครั้ง ภาพของเด็กนักเรียนที่ตั้งใจเรียนกำลังผุดเข้ามาในห้วงแห่งความคิดของเจ้าตัวทำเอาชายหนุ่มไม่อาจจะเหลือสติมากพอจะตรวจงานเช่นเคย
30/30 ตัวเลขเศษส่วนที่ถูกเขียนลงบนแผ่นกระดาษของสองตรงหน้า ทุกอย่างดูดีไปเสียหมดไม่มีแม้แต่ข้อติติงเล็กน้อยให้ต้องเป็นการหักลบคำแนนเด็กคนนั้นเก่งเหลือเกิน เก่งเสียจนน่าตกใจ
“ขออนุญาตฮะ” เสียงเล็กๆเอ่ยดังมากจากด้านหน้าของห้องพักอาจารย์ ชานยอลขยับตัวขึ้นนั่งในท่าที่สุภาพที่สุดก่อนจะเอ่ยบอกผู้มาเยือน
“เชิญครับ”
ฝ่าเท้าเล็กค่อยๆก้าวมายังด้านหน้าของโต๊ะตัวกว้างอย่างช้าๆ ใบหน้าหวานใสที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยดวงตาระริระยับของร่างบายค่อยๆเงยขึ้นมองสบสายตาคมของร่างสูงราวกับเป็นคำทักทายแรกระหว่าคนทั้งสอง
“ผมเอางานออกแบบของเพื่อนอาจารย์ที่อาจารย์ว่าจ้างให้ทำมาให้ฮะ” ว่าแล้วก็วางซองสีน้ำตาลขนาดใหญ่สำหรับลงแบบแปลนลงบนโต๊ะของอาจารย์หนุ่ม คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อคนตัวเล็กทำงานได้เร็วเกินคาด ทั้งๆที่บอกไปแล้วว่าไม่ต้องรีบแต่กลับทำเพียงคืนเดียวจนเสร็จฝืนตัวเองไปหรือเปล่านะเด็กคนนี้
“บอกว่าไม่ต้องรีบไง...งานดีเทลเยอะมากขนาดนี้ทำไมใช้เวลาทำเพียงไม่กี่ชั่วโมง อาจารย์คิดว่าคุณจะทำงานระเอียดแบบนี้ได้ดีเสียอีก ไม่คิดว่าจะทำแบบลวกๆมาส่งโดยใช้เวลาไม่นานแบบนี้” เสียงบ่นของร่างสูงเอ่ยออกมา ใช่ว่านยอลไม่อยากได้งานไวๆ แต่เพราะงานชิ้นนี้ไม่ได้เร่งมาเท่าใดนัก เขาอยากให้แบคฮยอนได้พักผ่อนบ้าง ไม่ใช่โหมงานหนักทำทั้งวันทั้งคืนจนไม่มีเวลาได้พักผ่อน
“จริงๆงานดีเทลระเอียดผมทำมันได้ดีและไม่ได้ทำลวกๆอย่างที่อาจารย์ว่านะฮะ ผมว่าอาจารย์ควรดูงานของผมก่อน ถ้ามันออกมาไม่ดีหรือมีอะไรที่ต้องปรับแก้ตรงไหนผมจะแก้ไขให้ จะได้คุ้มกับค่าจ้างแพงๆไงฮะ” แบคฮยอนตอบกลับแกมประชดประชันไม่ใช่ว่าอยากจะเถียงหรือว่าอะไร แต่มันเหมือนไม่ยุติธรรมกับเขาเอาเสียเลยทั้งๆที่ไม่ได้เห็นแม้แต่เนื้องานแล้วกลับมาบอกว่างานนี้เป็นงานที่ไม่ต้องใจทำทั้งๆที่ร่างเล็กโหมทำอย่างตั้งใจทั้งวันทั้งคืนเสียจนไม่ได้กินได้นอน
“ช่างเถอะ คุณทานอะไรมาหรือยัง” ดวงตาเรียวคมเงยขึ้นสบตากลมเรียวของร่างเล็กก่อนจะถาม แว่นตากรอบสีดำที่ชายหนุ่มสวมใส่ช่วยให้อีกคนดูภูมิฐานอยู่พอตัวแน่สิคนเป็นอาจารย์จะให้เล่นๆไปเรื่อยเหมือนอยู่กับน้องชายก็ใช่เรื่อง
“ยังฮะ ว่าจะเคลียงานกับอาจารย์จนเสร็จแล้วจะแวะไปหาอะไรทานสักหน่อย วันนี้พี่คงทำงานดึกจนไม่มีใครทำกับข้าวเพราะฉะนั้นผมอาจจะหาทานจากฟูตคาร์เฟ่ไปเลย” ตอบพร้อมรอยยิ้มจางๆให้แก่ชายหนุ่มตรงหน้า แบคฮยอนไม่ได้ชอบนักหรอกกับการทานข้าวข้างนอกคนเดียว แต่เพราะพี่ชายคนเดียวของเขาต้องทำงานที่ไนซ์คลับในทุกๆคืน ทำให้เขาต้องเลือกที่จะใช้ชีวิตคนเดียวก่อนที่จะกลับบ้านไปพักผ่อน
“เหรอ...งั้นดีเลยคุณไปช่วยงานผมหน่อยได้หรือเปล่า? พอดีที่บ้านผมมีงานเลี้ยงสำหรับน้องชาย จริงๆวันนี้เป็นงานวันเกิดของเขาผมอยากเลือกของขวัญให้เจ้าตัวแสนนั่นแต่เพราะเลือกของได้ไม่เก่งเท่าไหร่ คงจะดีถ้ามีเด็กรุ่นเดียวกันไปช่วยเลือก และผมจะเลี้ยงข้าวคุณเป็นการตอบแทน” ชานยอลกล่าวพร้อมน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยคำวิงวอน แม้จริงๆแล้วเขาสามารถเลือกของให้น้องชายตัวแสบของเขาเองได้ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นความต้องการที่แท้จริงของชานยอลคือการได้ทานข้าวพร้อมกับคนตรงหน้าต่างหาก
“ได้ฮะ...ถือเป็นค่าตอบแทนที่อาจารย์หางานที่เงินดีๆให้ผมก็ได้ ไม่ต้องเลี้ยงข้าวหรอกฮะผมไปเป็นเพื่อนได้แค่เลือกของเอง ไม่ได้ลำบาก” คนตัวเล็กมอบรอยยิ้มตอบกลับอย่างเต็มใจ ก่อนจะถามต่อ
“แล้วอาจารย์จะต้องกลับไปที่งานวันเกิดน้องชายกี่โมงฮะ? ผมจะได้กะเวลาถูกแล้วอาจารย์อยากซื้อของแบบไหนให้น้องชายอาจารย์ผมจะได้บอกว่าเราควรไปซื้อที่ไหนดี”
ดวงตาคมเรียวหลุบต่ำลงเล็กน้อยราวกับต้องการนึกคิดถึงภาพน้องชายตัวน้อยที่แม้จะห่างกันเพียงไม่กี่ปีแต่ดูเหมือนเขาและลู่หานช่างแตกต่างกันเสียนี่กระไร นอกจากจะแทบไม่ค่อยได้เล่นด้วยกันแล้วเขายังไม่ค่อยจะได้ใส่ใจน้องตัวเล็กคนนี้มากเท่าที่ควร
“คงเหมือนคุณแหละครับ สดใส อ่อนหวาน ไร้เดียงสา...” รอยยิ้มจางๆผุดออกมาผ่านริมฝีปากแกร่งอย่างลืมตัว เขารู้สึกว่าแบคฮยอนเป็นเช่นนั้นจริงๆ เป็นอย่างที่เขาพูดและนั่นก็ไม่ต่างอะไรกับลู่หานน้องชายคนเดียวของเขา
“สดใส อ่อนหวาน ไร้เดียงสา????” แบคฮยอนทวนคำอีกครั้ง เหมือนไม่แน่ใจกับคำตอบของหนุ่มร่างสูงตรงหน้า ไม่เคยมีใครบอกว่าเขาเป็นเช่นนั้นแม้กระทั่งพี่ชายคนเดียวของเขาก็ไม่เคย ทุกคนเข้าใจว่าเขาเป็นคนเด็ดเดียวและเข้มแข็ง แต่ทำไมคนตรงหน้าถึงได้...พูดถึงเข้าในแบบที่ต่างออกไป
“อาจารย์อาจจะเข้าใจอะไรผิดแล้วมั้งฮะ” แม้จะปฏิเสธแต่ก็รู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก จู่ๆก็มีใครสักคนบอกว่าตนเองเป็นเช่นนั้นเช่นนี้ ทั้งๆที่ตลอดชีวิตไม่เคยมีใครสักคนที่จะบอกว่าเขาเป็นเช่นนั้น
“ไม่หรอก...ไปเถอะครับ ขอบคุณสำหรับความร่วมมือนะครับ” มือแกร่งค่อยๆพลิกแฟ้มสำหรับปิดเอกสารข้อสอบข้องนักศึกษา ก่อนจะดันเก้าอี้ตัวหนาของตนเองไปด้านหลังเพื่อให้กายสูงโผล่ขึ้นจากที่นั่งที่นั่งอยู่
หัวใจดวงโตพองโตอย่างบอกไม่ถูก การเลือกของขวัญให้ลู่หานอาจจะไม่ใช่เรื่องยากขนาดต้องยืมมือของคนอื่นช่วยหา แต่เพราะคงเป็นข้ออ้างที่ดีเพื่อให้แบคฮยอนไปด้วย อย่างน้องคนตัวเล็กก็เกรงใจเขาอยู่บ้างเลยไม่ปฏิเสธคำเว้าวอนนี้
..............................................................
มือเล็กค่อยๆเอื้อมลงแตะแก้วสีอัมพันอย่างคุ้นเคยท่ามกลางสภาวะแวดล้อมเดิมๆในไนซ์คลับหรูใจกลางกรุงโซล เซฮุนเลือกที่จะทำงานในบาร์โฮสเพราะเป็นงานที่ใช้เวลาน้อยที่สุดและได้เงินมากที่สุด ยิ่งค่าตัวของเขาแพงลิบลิ่วสมกับราคาค่างวดของคลับแห่งนี้ด้วยแล้ว ยิ่งทำให้คนตัวเล็กเห็นเงินเป็นกอบเป็นกำจนเพียงพอที่จะเลี้ยงดูน้องชายคนเดียวของเขาเสียจนจบมหาวิทยาลัยแพงๆ
“เซฮุน...เซฮุน...โอเซฮุน!!” เสียงตะโกนเรียกแข่งกันจังหวะดนตรีดังๆที่เปิดอยู่ดังขึ้นเรียกให้คนตัวเล็กสนใจ ร่างสูงโปร่งของเจ้าของร้านนามว่าจื่อเทาที่ยืนอยู่ด้านในของเคาท์เตอร์ กำลังจ้องมองคนตัวเล็กอยู่ไม่วางตา ที่มองไม่ใช่เพราะอีกคนไม่สนใจจะฟังเสียงเรียกของเขา แต่เพราะคนตัวเล็กเอาแต่ทอดสายตาลงไปในแก้วแอลกอฮอลเจือจางนั้นจนไม่ยอมสนใจคนรอบกายต่างหาก
“ฮะ...” ดวงตากลมโตค่อยๆเงยขึ้นตามเสียงเรียกของคนตรงหน้า เซฮุนได้ยินเสียงเรียกนั้นแล้วแต่เพราะไม่อยากจะสนใจเจ้าของร้านจอมหลีเท่าไหร่ จึงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินไปก่อนแต่เมื่ออีกคนเรียกหนักขึ้นจะให้ทำเป็นไม่ได้ยินต่อไปเห็นทีจะไม่ควร
“วันนี้เลิกงานแล้วไปข้างนอกกับผมได้ไหม?” ใบหน้าคมคายค่อยๆเลื่อนลงกระซิบบอกร่างเล็กใกล้ใบหู เพราะไม่อยากจะตะเบงเสียงดังๆแข่งเข้ากับเสียงลำโพงภายในร้าน แต่การทำเช่นนี้มันดูเหมือนร่างสูงกำลังพยายามเข้าใกล้เซฮุนเสียจนอีกคนรู้สึกหงุดหงิด
“เห็นที่จะไม่ได้หรอกครับผมต้องกลับไปดูน้องชายแบคฮยอนอยู่บ้านคนเดียว” ร่างเล็กบอกปัดออกไปเพราะไม่อยากจะเสียเวลากับหนุ่มตรงหน้ามากจนเกินไป เซฮุนรู้ดีว่าทำไมจื่อเทาจึงรับเขาเข้าทำงานที่นี่อีกทั้งยังให้เขาได้รับเรทค่าตัวสูงๆ โดยที่ไม่ต้องออกไปรับรองแขกนอกร้าน นั่นเป็นเพราะเจ้าของร้านคนนี้กำลังพอใจในตัวของเขาเป็นอย่างมากตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน
-----------------------------------------------------------------------------------
ขอโทษค่ะ...รอกันอยู่ไหมคะ? ขอโทษที่หายไปเลย
เพราะหนีไปเที่ยวเล่นมาจนเพลิน กลับมาอีกทีมีคามเปลี่ยนแปลงในชีวิตหลายเรื่อง
ซึ่งตอนนี้เข้าที่เข้าทางแล้ว... ;____;
ต่อไปจะอัพให้บ่อยขึ้น และมากขึ้นเรื่อยๆ
แล้วพบกันนะคะ คิดถึงทุกคนค่ะ <3
ความคิดเห็น