คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Can u ? - Ep.3
ฝ่าเท้าเล็กค่อยๆก้าวลงจากบันไดไม้ที่ราดยาวลงให้ผู้อยู่อาศัยได้เดินขึ้นชั้นสอง ลู่หานเลือกที่จะสวมเสื้อคลุมตัวโคร่งและยกฮูดขึ้นคลุมศีรษะของเจ้าตัวเอาไว้ ไม่ใช่เพราะกันความหนาวแต่เพราะร่างบางต้องการปกปิดรอยแดงที่ต้นคอขาวเสียมากกว่า
ใบหน้าใสขมวดมุ่ยอย่างครุนคิด เหตุการณ์ในฝันยังคงรีรันอยู่ในความทรงจำอย่างชัดเจนไม่ลดน้อยลง ริมฝีปากอิ่มฉ่ำเม้มเข้าหากันเล็กๆก่อนจะก้าวฝ่าเท้าลงพ้นขั้นสุดท้ายของบันได
“อ้าว...ทำไมวันนี้เจ้าตัวเล็กของแม่ตื่นซะบ่ายขนาดนี้ล่ะ” หญิงัวยกลางคนเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้าง เมื่อเห็นร่างของลูกน้อยคนเล็กเดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน ลู่หานเอี้ยวหน้ามองตอบกลับอย่างฉงนใจก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าคุณแม่อาจจะเข้าใจอะไรบางอย่างผิดไปจากความเป็นจริง
“นี่พึ่งจะแปดโมงเช้าไม่ใช่เหรอฮะคุณแม่” ลู่หานเลิกคิ้วถามเมื่อได้ยินคำนั้นชัดเจนมากยิ่งขึ้น เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้ตื่นสายและจำได้ว่าตอนดูนาฬิกาที่ผนังห้องครั้งสุดท้ายมันคือเวลายามเช้าไม่ใช่บ่าย
“แปดโมงเช้าที่ไหนกันล่ะลูก นี่มันบ่ายสองจะบ่ายสามแล้ว แหม...พอครบ 20 ก็เพี้ยนเลยนะลูกเรา” บ่นออกมาพลางส่ายหัวอมยิ้มเล็กๆ ลู่หานยังคงงุนงงกับเรื่องเวลา เขายังคงมั่นใจว่าเข้าไม่ได้ตื่นสายดังคำว่าของมารดา
“อ่อ..วันนี้แม่เตรียมมือเช้าเอาไว้ให้กับซุปสาหร่ายวันเกิดนี่นะ ยังไงก็ต้องทานซุปนะลู่หาน แล้วตอนเย็นเราได้รับอนุญาตให้จัดงานวันเกิดได้ที่สวนใหญ่ที่สวยๆด้านนู้น...คฤหาสของคุณอู๋อนุญาตให้เราจัดการวันเกิดของลูกที่นั่นได้”
“จริงเหรอฮะ???” ลู่หานตาลุกวาวทันทีที่ได้ยินคำบอกของคนเป็นแม่ สวนที่เจ้าตัวฝันว่าสักครั้งจะได้เข้าไปด้านใน แต่เพราะไม่กล้าที่จะเข้าใกล้ได้แต่มองจากหน้าต่างห้องของตนเองอยู่บ่อยครั้ง วันครบรอบอายุ 29 ปีช่างเป็นวันที่วิเศษจริงๆ
“ใช่ลูก...คุณลุงพ่อบ้านเอาชุดมาวางไว้ให้ตรงนี้แนะ เค้ากำชับนักหนาว่าลูกต้องใส่มัน เพราะฉะนั้นลูกต้องเตรียมตัวนะจ๊ะ” แยกรอยยิ้มที่แสนหวานให้แก่ลูกชายก่อนที่ร่างเล็กจะโผเข้ามาหยิบเอาของที่แม่ยื่นให้มาถือเอาไว้ด้วยความดีใจ ลู่หานชอบสวนกว้างๆของคฤหาสคุณอู๋แต่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้ที่นั่น ได้แต่นั่งมองมันเท่านั้น วันนี้คงได้เข้าไปเสียทีต้องขอบคุณคุณอู๋เสียหน่อยหากได้พบเจอ
“ขอบคุณฮะ” ร่างเล็กเอ่ยชอบคุณด้วยรอยยิ้มที่แสนเปี่ยมสุข ก่อนจะพลิกตัวหยิบของที่เป็นของตขึ้นไปยังชั้นสองของตัวบ้าน เพียงคนตัวเล็กลับตาไป เสียทอดถอนหายใจยาวก็ดังขึ้นอย่างเป็นกังวล แม้จะรู้ดีว่าวันนี้จะต้องมาถึงแต่ก็ไม่เคยรู้สึกว่าอยากให้มันมาถึงเลยสักครั้ง
เหตุผลของความเป็นกังวลคงไม่พ้นเรื่องที่เจ้าตัวเล็กยินดีอยู่เมื่อครู่ ลู่หานชอบคหาสหลังนั้นทำไมหล่อนจะไม่รู้แต่ก็กลัวเหลือเกินว่าการแก้คำสาปจะทำให้ลูกรักได้รับอันตรายกาหคำทำนายที่เคยมีไม่เป็นจริงตามที่คาดการณ์เอาไว้ ตามคำทำนายกล่าวเอาไว้ว่า เมื่อเชื้อสายที่ถูกเลือกของครอบครัวแห่งผู้แก้คำสาปเติบโตพร้อมอายุ 20 ปีบริบูรณ์ การลบล้างคำสาปของครอบครัวแห่งแวมไพร์จะเกิดขึ้นเพราะผู่ของลู่หานเคยเป็นผู้แก้คำสาปเหล่านั้นให้แก่แวมไพร์ทั้งหลายที่จมอยู่กับความทุกข์ทรมาณเพราะความเป็นนิรันดร์ จนเมื่อวันที่ลู่หานลืมตาดูโลกดอกไม้แห่งความหวังในสวนของคฤหาสกลับผลิดอกออกผลบานสะพรั่งอย่างไม่เคยเป็น นั่นหมายความว่าลู่หานมีจิตที่ผูกเข้ากับคนที่ต้องคำสาปของบ้านหลังใหญ่นั้นและเขาต้องทำมันโดยไม่มีข้อแม้
...ลู่หานไม่มีทางเลือก...
.............................................
ม่านสีแดงเข้มถูกแง้มออกเล็กน้อยเพื่อกักไม่ให้แสงลอดผ่านม่านกระจกมากจนเกินพอดี คริสเกลียดเหลือเกินเวลาที่พระอาทิตย์ยังคงสาดแสงอยู่กลางท้องฟ้าแว่นกันแดดสีดำสนิทถูกหยิบยกขึ้นมากันแสงจ้านั้นเมื่อเจ้าตัวต้องพบเจอกันสิ่งที่ร่างกายไม่ต้องการ
ห้องอ่านหนังสือที่ที่แวมไพร์หนุ่มมักมายืนลอบมองเด็กผู้ชายตัวเล็กๆของบ้านหลังน้อย 20 ปีแห่งการเติบใหญ่เข้าใช้เวลาในทุกๆวันเพื่อรอคอยอย่างมีความหวัง ความเป็นอัมตะไม่ใช่เรื่องหน้ายินดีนักสำหรับชายหนุ่ม การดำรงค์ชีวิตอยุ่ด้วยของเหลวสีแดงคาวที่แลกมาด้วยวิญญาณของหญิงสาวก็เนเดี่ยวกันเขาไม่อยากทำกรรมกับใครอีกแล้ว
รอยยิ้มใสซื่อบนใบหน้าหวานใสราวน้ำผึ้ง ริมฝีปากเรียวอิ่มสีจัดผิวขาวดุจดั่งน้ำนม ไรผมสีทองอ่อนๆยาวไล่ลงจนละต้นคอสวย เด็กคนนั้นที่จะก้าวเข้ามาแก้คำสาปที่แสนทรมาณเขาจะหยุดความเป็นนิรันดร์และชีวิตด้านมืดของตนเองไปเสีย
“คุณอี้ฟานครับ...ทางเราจัดเตรียมงานฉลองวันครบรอบของผู้แก่คำสาปแล้ว นายอ่านยังต้องการอะไรอีกไหมครับ” เสียทุ้มหนักของชายร่างสูงคนสนิท จงอินผู้มีเลือดครึ่งหนึ่งเป็นแวมไพร์เช่นดี่ยวกันร่างสูง เขาเกิดมาบนความผิดพลาดลูกครึ่งแวมไพร์ไม่ถูกอนุญาตให้มีลมหายใจอยู่ต่อเพราะการที่ลูกครึ่งมนุษย์และแวมไพร์ถือเป็นการทำความผิดอย่างร้ายแรงของผู้คงความเป็นนิรันดร์
แต่จงอินถูกนำตัวมาที่นี่เพราะท่านพ่อและท่านแม่ของอี้ฟาน จงอินในวัยเยาว์เคยถูกทหารของผู้เป็นใหญ่ในหมู่ของแวมไพร์นำพาไปสังหาร แต่ท่านพ่อของอี้ฟานรู้สึกสงสารและเลือกที่จะทำผิดกฏลักพาตัวของของเขามาชุบเลี้ยงเอาไว้อย่างเงียบๆลงอินจึงไม่สามารถออกจากคฤหาสหลังนี้ได้เพราะนั่นคือคำสั่งที่ถูกห้ามเอาไว้ตั้งแต่เด็กนั่นเป็นเพราะทุกคนหาวงความปลอดภัยของเขา
“อืม..ถ้าเสร็จหมดแล้วเราก็แค่รอเวลา ห้องสำหรับเด็กคนนั้นล่ะ ให้ใครไปจัดมันหรือยัง”
“เรียบร้อยครับนายท่าน” จงอินโค้งพร้อมสอบอย่างสุภาพ เขารู้ดีว่าชีวิตที่มีทุกวันนี้เป็นเพราะใคร ใครกันที่ชุบเลี้ยง ใครกันที่มอบลบหายใจให้ เขารู้ว่าตนเองเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตต้องห้ามแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกว่าตนเองมีค่าน้อยลง
“ขอบใจมาก ไปพักเถอะ ชั้นจะดูเด็กคนนั้นอีกสักพักแล้วคงไปอ่านหนังสือรอเวลา” ตอบกลับโดยไม่ยอมแม้แต่จะละสายตาออกจาภาพของร่งเล็กด้านหน้า เข้ามองลู่หานจากที่นี่นานเหลือเกินในแต่ละวันที่เฝ้ารอคอบด้วยความหวังว่าวันนี้จะมาถึง ในใจหรือก็ตื่นเต้นเสียจนปิดอาการไว้ไม่อยู่ คนที่จะล้างคำสาปที่ถูกสร้างเอาไว้ยาวนาน เด็กคนที่สำกดสายตาของเขาเอาไว้โดยที่ไม่อาจละมันออกได้เลยแม้แต่น้อย
............................................................
ชายหนุ่มร่างสูงใต้แว่นตาสีชาจรดปากกาลงบนแผ่นกระดาษข้อสอบของนักศึกษา มหาวิทยาลัยมีชื่อที่สุดในโซลที่ทำงานของชายหนุ่มเขาเป็นอาจารย์พิเศษที่นี่ด้วยอายุอานามที่น้อยกว่าอาจารย์ท่านอื่นๆทำให้เขาเป็นที่สนใจของนักศึกษาสาวๆน้อยใหญ่ในรั้วของมหาวิทยาลัยแห่งนี้
“ข้อสอบของนักศึกษาคนนั้น...” เสียงเอ่ยออกมาผ่านริมฝีปากอย่างล่องลอย ชานยอลกำลังตรวจข้อสองของนักศึกษาคณะสถาปัตถ์ที่เจ้าตัวสอนอยู่ เด็กผู้ชายตัวเล็กๆผิวขาวและรอยยิ้มที่แสนอ่อนต่อโลก แต่พูดถึงชื่อก็ว่ามารถจดจำทุกรายระเอียกของอีกคนได้อย่างชัดเจน
...พยอน แบคฮยอน...
..........................................................
โง้ยยยยยยย... อัพแล้ววว ;______; มีใครรอหนูไหม???? ฮืออออออ
อัพแล้วขอกำลังใจเป้นคอมเม้นหน่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เม้นเร็วววววว ว ว ว ว ว ว ว ว ว ว
ปล.ใครที่อ่าน CHARM อ่าน DARK LOVE และ สำหรับผมเขาคือ"ความรัก" ไรท์เตอร์ รีปริ้นนะคะ ^^
ใครอยากได้ จิ้มสั่งซื้อเลยจ้า~
ความคิดเห็น