คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Can u ? - Ep.1
ท้องฟ้าสีครามในช่วงสายของวันที่ถูกแต้มไปด้วยแสงแดดอ่อนๆยามบ่าย เด็กผู้ชายตัวเล็กเส้นผมยามดำขลำ นั่งก้มตัวมองดูน้ำสีฟ้าสวยในขวดที่ถูกปิดเอาไว้ด้วยจุกขนาดพอดี ฝ่ามือน้อยๆค่อยๆดึงส่วนนั้นออก เพื่อให้ของเหลวขาวในติดเข้ากับช่องว่างรูปสี่เหลี่ยวขนมเปียปูนที่แช่ลงในน้ำ ใบหน้าขาวใสดุจดั่งเด็กผู้หญิงยกยิ้มอย่างไร้เดียงสา ก่อนริมฝีปากได้รูปรับกับแก้มสีมะเขือเทศจะสูดเอาลมเข้าภายในโพรงปาก เป่าออกมาสุดแรง
ฟองสบู่สีขาวใส เจือไปด้วยความวับวาวสีรุ้งสวยลอยขึ้นบนฟางฟ้ากว้างใหญ่ มือเล็กยกขึ้นโบกตามอย่างสนุกสนาน นี่คงเป็นความสุขเพียงเล็กๆของเด็กน้อยอายุ 5 ขวบเช่นลู่หาน
“ฮ่าๆๆๆ...สนุกที่สุดเลยยยยยยย” ดวงตาที่เคยดำโต เผยรอยยิ้มออกมาเสียจนเป็นเส้ยขีดตรง ลู่หานลูกชายคนเล็กของบ้าน กำลังมีความสุขอย่างที่สุดกับการเป่าฟองสบู่เล่น เด็กน้อยมีพี่ชายแต่เพราะอายุห่างกันหลายปีอยู่ ทำให้หลายๆอย่างดูแตกต่างกัน เพราะพี่ชายของเขา เด็กโตขึ้นจนไม่ไดต้องการเล่นเพียงฟองสบู่เช่นน้องชายอีกแล้ว
“ลู่หาน...หัวเราะซะเสียงดังเลย เดี๋ยวก็ถูกคุณลุงพ่อบ้านของบ้านใหญ่ลงมาดุหรอกลูก” เสียงใสๆของมารดาดังออกมาจากไม่ไกลนัก เด็กน้อยหันมองตามก่อนจะเอ่ยตอบอย่างสดใส
“คุณลุงบ้านใหญ่ไม่ดุลู่หานหรอก คุณลุงรักลู่หานจะตาย คุณแม่ไม่รู้อะไร” ตอบกลับอย่างฉะฉานผิดกับเด็กน้อยอายุเท่าเทียมกันคนอื่นๆ ลู่หานเงยหน้าขึ้นมองบ้านหลังใหญ่หรือจะเรียกว่าคฤหาสจึงจะถูกอีกครั้งที่นั่นที่เด็กน้อยตัวเล็กไม่เคยเข้าไปเลยสักครั้ง
....................................................
ห้องสมุดที่สีครึ้มถูกตกแต่งไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ชั้นดีจากต่างกระเทศเข้าชุดกัน แม้จะมองดูอายุการใช้งานมากโขแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความงดงามของสิ่งนั้นลดน้อยลงเลยแม้แต่น้อย
โคมไฟแชนเดอเรียคริสตัล ยังคงแขวนเอาไว้กลางห้องอ่านหนังสือเพื่อส่องแสงให้คนที่เข้ามา มองเห็นสิ่งต่างๆที่ตั้งเอาไว้ภายในห้อง สายตาคมที่แฝงไปด้วยความเงียบเหงาจ้องมองลงไปยังเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่กำลังหัวเราะร่าอยู่เพียงคนเดียวในสวนด้านล่าง
...คนที่จะมาแก้คำสาป...
ริมฝีปากแกร่งยกยิ้มน้อยๆกับภาพอันน่าเอ็นดูของเด็กผู้ชายที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาเฝ้ามองภาพของเด็กคนนั้นจากมุมนี้ตั้งแต่เขากำเนิดขึ้นมาจนเติมโตเป็นหนุ่มน้อย ไม่มีใดครั้งเลยที่เขาเห็นเด็กคนนี้แล้วรู้สึกหม่นหมอง รอยยิ้มนั่นดุจดั่งน้ำที่ประพรมไปทั่วทั้งหัวใจอันแห้งแล้ง
“คุณอี้ฟานครับ” เสียงทุ้มจากด้านข้างกายดังเรียกให้ชายหนุ่มที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ของความสุขหลุดออกมายังโลกแห่งความเป็นจริง อี้ฟานเอี้ยวตัวกลับมองเจ้าของเสียงก่อนเอ่ยถาม
“ว่ายังไง จงอิน?”
“ผมนำอาหารมาให้” บอกพร้อมหลุบสายตาลงบนถาดสแตนเลสราคาแพงที่ตนเองถืออยู่ แก้วไวน์ทรงสูงบรรจุของเหลวกลิ่นคาวฉุนเอาไว้เสียจนหมิ่นเหม่เผยให้เห็นในสายตา
...เลือด...
อี้ฟานพยักหน้าเล็กน้อย ราวกับเป็นคำสั่งให้ผู้ช่วยคนสนิทวางมันลงบนโต๊ะที่ตั้งอยู่ จงอินค่อยๆวางมันตามที่ชายหนุ่มบอกก่อนตะโค้งตัวทิ้งท้ายแล้วเดินออกไป
“เดี๋ยวจงอิน...” เสียงรั้งที่ทำให้ฝ่าเท้าหนาหยุดการก้าวเดินในทันที ร่างสูงหันกลับมามองผู้เป็นนายก่อนจะหยุดรอฟังคำถามของชายหนุ่ม
“เด็กคนนั้นอายุเท่าไหร่แล้ว” เด็กคนนั้นที่ว่าคงไม่ต้องบอกว่าเป็นใคร เพราะมีเพียงคนเดียวเท่านั่นที่ เจ้านายของเขาจะเอ่ยถึง เด็กคนนั้น สรรพนามแทนตัวของคนที่อี้ฟานเฝ้ามองตลอดมา เด็กคนที่เป็นผู้ที่เกิดมาเพื่อแก้คำสาปของครอบครัวนี้
“อาทิตย์หน้าก็จะครบ 20 ปีแล้วครับ” จงอินตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เพราะรู้ดีว่าอี้ฟาน เฝ้ามองคนตัวเล็กมานานเพียงใด เด็กน้อยที่วันนี้เติบใหญ่พอที่จะใช้แก้คำสาปอันยาวนานนับพันปี
“นายท่านอยากทราบอะไรอีกไหมครับ” ชายหนุ่มถามเพิ่มเติมก่อนที่อี้ฟานจะส่ายหน้าปฏิเสธและพลิกตัวกลับไปเฝ้ามองผู้ชายตัวเล็กที่กำลังนั่นเป่าฟองสบู่ที่เจ้าตัวดูท่าจะชอบเสียเหลือเกินอย่างมีความสุข
เสียงประตูบานใหญ่ปิดลงนั่นเป็นสัญญาณให้แก่ร่างสูงได้รับทราบว่าคนที่เป็นผู้ช่วยของตนเองออกไปจากที่นี่เรียบร้อยแล้ว มือแกร่งเอื้อมคว้าแก้วที่ถูกเตรียมไว้เพื่อตนเองก่อนจะยกมันขึ้นดื่มหมดทั้งแก้วในคราวเดียว เลือดเครื่องดำรงค์ชีพของแวมไพร์ แม้จะไม่ได้ชอบมันแต่ก็จำต้องดื่มกินเพราะนี่คือการยื้อลมหายใจของตัวเขาเอง
...หากไม่ดื่ม จะต้องตายในที่สุด...
...........................................
“ลู่หาน...พี่ชานยอลเรียกน่ะลูก” เสียงผู้เป็นคุณแม่ดังออกมาจากด้านในครัวของบ้านหลังเล็ก ลู่หานเอี้ยงใบหน้ากลับมามองตามเสียง ก่อนจะขานกลับน้ำเสียงสดใส
“พี่ชานยอลมีอะไรฮะ ลู่หานกำลังเล่นอยู่มีอะไรก็ออกมาคุยข้างนอกนะฮะ” เพราะอยากสูดอากาศเย็นๆของวันนี้อีกเสียหน่อยร่างเล็กจึงบอกให้คนที่ต้องการพบออกมาหาตนเองด้านนอก ภาพคฤหาสถ์หลังใหญ่ที่ห่างออกไปไม่มากนักจากครอบครัวของตนเองกำลังดึงความสนใจของลู่หานออกจากความรู้สึกใส่ใจพี่ชาย
คฤหาสถ์หลังใหญ่สไตล์ฝรั่งเศสถูกตกแต่งเป็นอย่างดีแม้จะอยู่มาเป็นเวลานานแต่ก็ไม่แสดงให้เห็นเลยว่าทรุดโทรม ลู่หานจำได้ว่าคุณแม่มักย้ำเสมอว่าครอบครัวเจ้าของคฤหาสถ์ดีต่อตระกูลเรามากให้ทั้งที่ดินสำหรับปลูกบ้านและยังจุนเจือเงินทองให้ยามที่ครอบครัวของเขาลำบาก แต่ถึงกระนั้นคนตัวเล็กก็ไม่เคยเห็นสมาชิกในคฤหาสหลังใหญ่นั้นเลยสักครั้ง
“เจ้าตัวเล็กพี่เรียกทำไมไม่เข้าไปหา” เสียงทุ้มใหญ่เอ่ยติงน้องชายตัวเล็กของตนเองอย่างไม่พอใจ คิ้วเรียวเข้มขมวดเข้าหากัน เพราะเด็กน้อยตัวเล็กที่ห่างกันเพียง 3 ปี กำลังจะเติบโตมายิ่งขึ้นในอีกไม่กี่วัน
“ก็ลู่หานเล่นอยู่ เนี่ยๆเป่าฟองสบู่” ว่าแล้วก็ยกขวดสีสวยขึ้นโชว์พี่ชาย ทำเอาชานยอลยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ น้องชายที่แม้จะไม่ค่อยได้เล่นด้วยกันเพราะมีความชอบไม่เหมือนกัน แต่ก็รู้สึกรักและเอ็นดูอีกคนไม่น้อยไปกว่าพี่ชายคนอื่นๆที่รักน้องชาย
“ยังจะเป่าฟองสบู่อยู่อีก อาทิตย์หน้าจะครบ 20 แล้วนะทำอะไรเป็นเด็กๆไปได้” บ่นอุบอิบพลางส่ายหัวมองน้องชาย ที่กำลังยิ้มให้ดวงตาใสแจ๋ว ลู่หานไม่สนใจหรอกว่าสิ่งที่ชานยอล พยายามจพบ่นตนเองคืออะไร แต่นี่เป็นสิ่งที่ลู่หานชอบนี่นา ชอบที่จะเป่าฟองสบู่ที่ลอยล่องไปในอากาศ แม้ไม่นานมันก็แตกสลายไปบนท้องฟ้า แต่ก็ส่งมอบรอยยิ้มและภาพอันสวยงามและสดใสให้แก่คนตัวเล็ก
“พี่จะถามว่าวันเกิดอยากได้อะไร?” มองน้องชายที่นั่งอมลมแก้มป่องตรงหน้า ก่อนจะยกมือขึ้นหยิกมันเบาๆด้วยความหมันเขี้ยว ชานยอลเรียนจนแล้วและเป็นถึงอาจารย์สอนดรออิ้งให้แก่นักศึกษาในมหาลัยเอกชน จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะถามน้องชายคนเดียวของตนเองเพื่อหาซื้อของขวัญที่แพงและดีที่สุดตามที่น้องชายของเขาต้องการ
“เอาแบบนี้...ชอบ” ยกมือขึ้นโชว์ขวดฟองสบู่ในมือตนเองให้แก่พี่ชายได้มอง ลู่หานเนี่ยเล่นสนุกไปได้กับทุกเรื่องเลยสิน่า ฟองสบู่ที่ลู่หานไม่เคยปล่อยให้ห่างกาย และมักงอแงให้คุณแม่ซื้อให้เสมอๆ ท่าทางจะชอบมันจริงๆนะเนี่ยเจ้าตัวเล็ก
“เอาที่เป่าฟองสบู่เนี่ยนะ?” ชานยอลถามกลับอีกครั้งเหมือนต้องการความแน่ใจจากน้องชายของตนเอง ลู่หานพยักหน้ารัวเร็ว พร้อมยิ้มออกมาอย่างใสซื่อ ใครเค้าอยากได้ของแบบนี้ในวันสำคัญกัน ถ้าไม่ใช่ลู่หาน
“ใช่...ลู่หานชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ” หลับตาตอบพร้อมลากเสียงยาว ทำเอาผู้เป้นพี่ชายหัวเราะออกมาดังลั่น ลู่หานที่ไม่เคยหวังอะไรจากใคร ขอเพียงความสุขเล็กๆตามประสาเด็ก นี่แหละนะคงเป็นจุดที่ใครๆต่างก็เอ็นดู
.............................................
ฟิกเรื่องใหม่... อยากลองเขียนแนวแวมไพร์
ฝากติดตามด้วยนะคะ ;__________;
จะตั้งใจเขียนมันให้ดียิ่งๆขึ้นไป
can u ? < ประโยคคำถามที่ถามว่า ทำได้ไหม??? คุณสามารถไหม... :)
To be continue ^w^
By:IzeizeZz
ความคิดเห็น