[Yaoi] Can u ? KrisHan,KaiHun,ChanBaek

ลำดับตอนที่ #17 : Can u ? - Ep.16

                เสียงจังหวะเคาะประตูอย่างมีมารยาทดังขึ้นเมื่อคนตัวเล็กเสร็จสิ้นมื้ออาหารกับครอบครัวเรียบร้อยแล้วตามคำสั่งสุดท้ายของชายหนุ่ม ลู่หานก้าวเดินมาตามทางเดินเงียบเชียบเพียงคนเดียวหลังจากส่งคุณพ่อและคุณแม่ของเจ้าตัวกลับไปยังบ้านหลังเล็กๆที่อยู่ห่างออกไป





                มือเล็กเอื้อมลงบิดลูกบิดสีทองสวยเพื่อเปิดเข้าไปยังห้องสมุดใหญ่อย่างช้าๆ ความเงียบของที่นี่ทำเอาคนตัวเล็กขนลุกขึ้นมาอย่างประหลาด ไม่แปลกหรอกมั้งที่จะรู้สึกเช่นนี้เพราะลู่หานอยู่ที่แห่งนี้เพียงคนเดียว ซึ่งโดยปกติแล้วหากจะออกไปไหนจะมีอี้ฟานตามไปตลอดเวลา





                “อี้ฟาน...ลู่หานมาแล้ว” เสียงหวานๆเอ่ยบอกก่อนจะก้าวเข้าไปด้านใน ดวงตากลมสอดส่องไปทั่วทั้งห้องกว้างอย่างรู้สึกตื่นตาตื่นใจ ห้องสมุดที่ใหญ่อย่างกับพระราชวังถูกตกแต่งอย่างมีสไตล์ในรูปแบบของสถาปัตยกรรมสไตล์ยุโรป





                คนตัวเล็กก้าวเดินอย่างช้าๆเข้ามาภายในห้องสมุดนั้น พลางสอดส่องเพื่อตามหาผู้ที่สั่งเจ้าตัวให้มาพบหลังจากเสร็จสิ้นมื้อค่ำ แผ่นหลังคุ้นตาที่กำลังหันหลังออกไปยังบานหน้าต่างโผล่ออกมาให้คนตัวเล็กได้มองเห็น ร่างบางรีบวิ่งเข้าไปหาอย่างไม่รอช้าก่อนจะตะโกนเรียกเสียงใส





                “อี้ฟาน...อี้ฟาน” คนน่ารักวิ่งมาหยุดยังข้างเก้าอี้ตัวใหญ่อย่างไม่เกรงกลัว ดวงตากลมๆดั่งกวางน้อยจ้องมองไปยังปลายสายตาของคนตัวสูงราวกับต้องการทราบว่าชายหนุ่มกำลังมองสิ่งใดอยู่กันแน่





                “ว่าไง?..เสร็จแล้วหรือเรา?” หันมายิ้มบางๆให้แก่คนตัวเล็ก ก่อนจะเอื้อมมือเข้ารวบเอาเอวบางนั้นลงมานั่งบนตักของตนเอง





                ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้างทันทีที่รู้ถูกสัมผัสจาบจ้วงนั้นรั้งกายเข้ามาไว้บนตัว ลู่หานได้แต่ปลิวไปตามแรงรั้งนั้นเมื่อไม่อาจฝืนกายออกมาจากสัมผัสของชายหนุ่ม ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนที่กายเล็กจะพยายามฝืนออกจากวงแขนกว้างแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล





                “อ...อี้ฟาน” ฝ่ามือสวยลดลงจับมือแกร่งนั้นเอาไว้เบาๆราวกับไม่กล้าที่จะออกแรงปฏิเสธ แต่การที่ตกอยู่ในอ้อมกอดอีกทั้งตนเองยังอยู่บนตักของชายหนุ่มดูท่าจะไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่





                ใบหน้าคมของอี้ฟานค่อยๆลดลงวางบนหัวไหล่เล็กข้างหนึ่ง ก่อนจะรวบกอดเอวของลู่หานเอาไว้หลวมๆ สัมผัสที่อบอุ่นในกายแม้อุณหภูมิของร่างสูงจะเย็นดุจดั่งน้ำแข็งกำลังปกคลุมหัวใจดวงเล็กให้รู้สึกประหลาด




                “ดูดาวกัน...” บอกพลางจ้องมองออกไปไกลลับตาผ่านหน้าต่างบานกว้าง สายลมหน้าหนาวพัดเข้าหากายเล็กให้รู้สึกเย็นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะมองตามที่เจ้าของอ้อมกอดบอก ดวงตาที่เรียงรายเต็มฟากฟ้ายามค่ำคืนช่างน่ามองยิ่งนัก





                “อี้ฟาน...ดูเฉยๆก็ได้นี่ทำไมต้อง...เอ่อ...ก...กอดด้วยล่ะ” ลู่หานถามอย่างสงสัยพลางกลอดตาเมื่อรู้สึกว่าใบหน้าสวยของเจ้าตัวร้อนขึ้นมาจนรู้สึกได้ ลิ้นเล็กค่อยๆเลียริมฝีปากอิ่มที่แห้งฝาดอย่างเชื่องช้า ก่อนที่วงแขนแกร่งนั้นจะกระชับเอากายของลู่หานเข้ามาแนบแผ่นอกกว้างของตนเอง





                “ก็ดูด้วยกันไง...จะได้เห็นดาวในระดับสายตาเดียวกัน” บอกกลับอย่างอารมณ์ดี ยิ่งเห็นลู่หานที่สดใสชายหนุ่มก็ยิ่งอยากกอดคนตัวเล็กเอาไว้ให้แน่นหนาที่สุดเท่าที่เจ้าตัวจะสามารถ จมูกโด่งรั้นละไล้ตามไรหูบางแผ่วเบา กลิ่นหอมในแบบเฉพาะตัวของคนตัวเล็กกำลังทำเอาชายหนุ่มรู้สึกไม่เหมือนเดิม





                “แต่แบบนี้อี้ฟานกำลังกอดนะ” คนตัวเล็กตอบกลับพลางก้มหน้าลงมองมือแกร่งที่กำลังจับกันเอาไว้บริเวณหน้าท้องของเจ้าตัว หัวใจดวงเล็กกำลังเต้นแรง แรงกกว่าทุกๆครั้งที่เคยเป็นว่า ลมหายใจเย็นๆของร่างสูงกำลังพัดพาเอาสติที่เหลือของร่างเล็กหายไปตาม ลู่หานกำลังควบคุมตนเองไม่ได้เพียงเพราะได้ใกล้กับชายหนุ่มด้านหลัง





                “กอดไม่ได้งั้นหรือ?..” ถามกลับราวกับแสร้งไม่รู้ไม่เห็น ริมฝีปากแกร่งกดละไล้ลงบนผิวเนื้อบริเวณต้นคอของลู่หานอย่างหยอกเอิน คนตัวเล็กในอ้อมแขนได้แต่เอี้ยวตัวหลบเพราะความรู้สึกแปลกประหลาด จริงอยู่ที่รู้สึกแปลกไปได้ลู่หานกลับได้รังเกลียดอ้อมกอดของร่างสูงไม่






                “อี้ฟาน...จักจี้!!” มือเล็กยกขึ้นตีลงที่แขนของอี้ฟานเมื่อรู้สึกอดไม่ได้ ตอนนี้หากมีใครสักคนเห็นลู่หานเขาคงต้องล้อคนตัวเล็กเป็นแน่ใบหน้าขาวเนียนร้อนไปเสียหมดเพียงเพราะการกระทำของแวมไพร์หนุ่ม





                “ลู่หานกำลังตัวสั่นนะ...” บอกก่อนจะฉวยจุมพิตที่แก้มของร่างเล็กแผ่วเบา ยิ่งอยู่ใกล้คนตัวเล็กสัญชาติญาณแห่งแวมไพร์ยามค่ำคืนก็ไม่อาจยับยั้งเอาไว้ได้ สิ่งที่แวมไพร์ต้องต้องการทำในทุกค่ำคืนไม่ดื่มกินก็เสพสุขจากร่างกายของอีกฝ่ายและแน่นอนอี้ฟานไม่ได้อยากจะดื่มกินเลือดจากคนตัวเล็กเพียงเพราะต้องการบางอย่างที่เป็นตัวเลือกอีกข้อ





                “ก็อี้ฟาน...อะ...เป็นอะไรก็ไม่รู้นี่นา” บอกพร้อมเอื้อมมือลงจับข้อมือแกร่งที่กำลังพยายามสอดสัมผัสลงใต้เนื้อผ้าลื่นของเสื้อยืดตัวเล็ก ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อรู้สึกประหลาด อี้ฟานเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดสัมผัสที่แสนเย็นชาถูกแปรเปลี่ยนด้วยปัจจัยบางอย่างหรือเพราะไม่มีพระอาทิตย์ที่คอยควบคุมอี้ฟานร่างสูงถึงได้กลับกลายเป็นเช่นนี้





                “ลู่หานกลัวเหรอ?...” ถามเสียงแผ่วเบาก่อนจะเปิดริมฝีปากเม้มที่ต้นคอขาเนียนนั้นอย่างรู้สึกอยากครอบครอง ใบหน้าคมค่อยๆกดลงซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างแต่ใจ ยิ่งเห็นคนตัวเล็กพยายามขืนออกอย่างเขินอายชายหนุ่มก็ยิ่งอยากรวบรัดคนตรงหน้าให้เสร็จสิ้น





                คนตัวเล็กส่ายหน้ารัวปฏิเสธก่อนจะขยับกายออกเล็กน้อย ลู่หานไม่ได้รู้สึกอยากปฏิเสธแต่เพราะกวาดกลัวบางอย่างที่จะตามมาต่างหาก





                ...กลัวว่าจะเผลอใจทำมากกว่าเพียงผู้แก้ไขคำสาป...






                “ไม่ต้องกลัวหรอก...” น้ำเสียงทุ้มกระซิบบอกแผ่วเบาก่อนจะออกแรงยกเอวเล็กลอยขึ้นกลับมาเผชิญหน้ากับตนเอง รอยยิ้มอย่าที่ไม่เคยสัมผัสถูกส่งออกมาบนใบหน้าหล่อเหลาทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นระรัวอย่างยากจะหักห้ามเอาไว้ได้






                “อ..อี้ฟานจะทำอะไรฮะ?” ใบหน้าสวยของคนตัวเล็กเงยขึ้นสบสายตาคมคายที่จ้องมองลงเสียจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ลู่หานกระพริบตาถี่ๆราวกับรอคอยคำตอบของชายหนุ่มตรงหน้า อี้ฟานทำเพียงยิ้มออกมาอย่างแฝงไปด้วยความนัยแต่กลับไม่ตอบคนตัวเล็กกลับมาเป็นคำพูด







                ฝ่ามือหนาเอื้อมลงเชยคางสวยขึ้นสบสายตาอย่างช้าๆ ก่อนจะลดใบหน้าคมคายลงไล้ปลายจมูกโด่งรั้นเข้ากับข้างแก้มนุ่มอย่างแผ่วเบา เมื่อยามราตรีมาเยือนความต้องการของแวมไพร์มักเป็นสิ่งที่ห้ามไม่ได้และเมื่อได้ใกล้กับมนุษย์ อี้ฟานมักไม่อาจจะห้ามใจตนเอง






                “ลู่หาน...จูบได้หรือเปล่า?” กระซิบถามแผ่วเบาพลางเม้มใบหูเย็นนั้นแกล้งหยอกคนตรงหน้า ลู่หานที่นั่งหน้าแดงอยู่ตั้งแต่แรกดูท่าการกระทำของชายหนุ่มจะยิ่งแค้นสีแดงเรื่อบนผิวสวยมากขึ้นไปใหญ่






                “ถ้าลู่หานบอกไม่ได้ล่ะ” คนตัวเล็กตอบออกมาโดยที่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลสำหรับอี้ฟาน เรียวปากแกร่งที่เมื่อครู่เคยกระบอกบอกคนตัวเล็กถูกจรดเข้าอย่างไม่รอช้า ชายหนุ่มเปิดริมฝีปากของตนเองขบเม้มยังกลีบปากนุ่มนั้นแผ่วเบาก่อนที่คนตัวเล็กจะเปิดปากออกรับสัมผัสจุมพิตเอาแต่ใจของชายหนุ่มอย่างไม่บิดพริ้ว






                ลิ้นร้อนสอดเข้าผ่านโพรงปากอุ่นของลู่หานอย่างเนิบช้า หยอกเย้าปลายลิ้นไร้เดียงสานั้นแผ่วเบาแต่เย้ายวนราวกับผู้ใหญ่รังแกเด็กน้อย ฝ่ามือหนาเอื้อมเข้ารั้งท้ายทอยบอบบางเพื่อให้อีกคนประทับจูบเข้าที่เรียวปากของเจ้าตัวอย่างจำยอม เรียวลิ้นของอี้ฟานกวาดต้อนความหวานในกายของคนตัวเล็กราวกับต้องการลิดรอนวิญญาณของอีกคน





                ...หวานจนแทบขาดใจ...





                จังหวะหยอกเย้าภายในโพรงปากได้รูปยังคงดำเนินต่อไปอย่างเชื่องช้า ลู่หานทำได้เพียงสนองรับริมฝีปากของร่างสูงอย่างจำยอม เพราะความไม่คุ้นชิ้นและยังคงห่างชัดมากกว่าหลายขุมนักทำเอาคนตัวเล็กไม่สามารถอยู่เหนือร่างสูงได้เลยแม้แต่น้อย






                “อือ...” ดวงตากลมโตขบปิดแน่นเมื่อลิ้นแกร่งพยายามสอดกวานหนักขึ้นเสียจนตัวตัวเล็กยากที่จะหายใจ มือสวยกำเข้าที่ขายเสื้อผ้าไหมเนื้อดีนั้นเพื่อต้องการให้คนรุกรานหยุดกายรุกเร้านี้ลง ก่อนที่ริมฝีปากแกร่งจะถอดออกอย่างเสียดายเพราะอาจจะรังแกเด็กตัวเล็กได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว






                “หน้าแดงหมดแล้ว...” บอกพลางยิ้มเยาะออกมาเมื่อเห็นว่าร่างสวยตรงหน้าฉายสีแดงเรื่อไปทั่วทั้งใบหน้า ปลายนิ้วเย็นๆค่อยๆไล้ตามโครงหน้าสวยอย่างแผ่วเบา สายตาคมจับจ้องลึกเข้าภายในดวงคู่ใสดังพญาสิงห์กำลังล่ากวางน้อย






                “อ...อี้ฟานนั่นแหละ” ตอบกลับพลางยกกำปั้นขึ้นบนที่อกแกร่งแผ่วเบา ใบหน้าหวานซุกลงอิงอกกว้างนั้นเพื่อปกปิดความเขินอาย ไม่คุ้นกับการกรทำแบบนี้แต่กลับจำยอมอย่างไม่มีข้อแม้ ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดแต่ยิ่งอี้ฟานทำเช่นนี้หัวใจของลู่หานก็ยิ่งเต้นแรง






                “เขินเรา?...” เลิกคิ้วถามกลับเด็กน้อยในอ้อมอกอย่างได้ใจ มือแกร่งที่โอบรั้งแผ่นหลังสวยเอาไว้ค่อยๆสอดเข้าลูบไล้ผิวกายด้านหลังอย่างหลงใหล






                “อื้อ....” ตอบทั้งๆที่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นสบสายตาของชายหนุ่ม ฟันขาวขบกัดลงที่ริมฝีปากล่างเพื่อกลั้นความเขินที่ประทุแทบกระเด็นออกมานอกอก หัวใจดวงน้อยกำลังเต้นแรง แรงกว่าทุกๆครั้งที่เคยเป็น






                “เราไม่รู้ว่าหน้าที่ของผู้แก้คำสาปคืออะไร แต่ในตำนานว่าไว้ว่ามันจะถูกดำเนินด้วยหัวใจ” อีฟานเอ่ยบอกขณะที่ฝามือยังคนละไล้ตามเนื้อเนียนของคนตัวเล็ก ลู่หานเงยหน้าขึ้นสบสายตาแวมไพร์หนุ่มอย่างไม่เข้าใจนัก ก่อนจะเปิดริมฝีปากออกถามตามนิสัยช่างสอดของตนเอง





                “ด้วยหัวใจ?” คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันทันทีที่ได้ยินคำบอกของร่างสูง หากดำเนินด้วยหัวใจย่อมต้องมีความพึงพอใจทั้งสองฝ่าย ยินยอมแบบไหนกันที่ลู่หานจะต้องพบเจอ เมื่อใดที่ไม่รู้สึกรังเกียจนั่นหมายความว่าพึงพอใจใช่หรือไม่






                “ใช่...ด้วยหัวใจ ด้วยความยินยอม” รอยยิ้มอบอุ่นส่งกลับมาที่คนตัวเล็กพร้อมแววตาคมคายที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่ ลู่หานสัมผัสได้ถึงความหมายของคำว่ายินยอม เมื่อใดที่ไม่รู้สึกรังเกียจนั่นหมายความว่ายินยอม







                “อี้ฟาน...กำลังทำบางอย่างที่ฉาบฉวยนะ” ตากลมเงยขึ้นมองร่างสูงพลางบอกออกมาอย่างน่าเอ็นดู ริมฝีปากอิ่มถูกกัดลงด้วยฟันขาวแผ่วเบา มันน่าอายที่จะพูดถึงเรื่องใต้ร่มผ้าเช่นนี้ทั้งๆที่ทั้งสองคนเพิ่งพบเจอกันเพียงวันแรก






                “ฉาบฉวยแต่ยั่งยืน...” ชายหนุ่มตอบกลับพร้อมแววตาคมที่จ้องมองลึกเข้าไปในดวงตากลมนั้น หัวใจกำลังเรียกร้องอย่างเลี่ยงไม่ได้และอี้ฟานเองก็ไม่ใช่คนที่จะสามารถยับยั้งตนเองได้ดีเท่าที่ควร






                “อี้ฟาน...ไม่ได้คิดไม่ดีกับลู่หานใช่ไหม” เด็กน้อยถามกลับอย่างน่ารัก ทำเอาอี้ฟานกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ ริมฝีปากแกร่งฉวยหอมที่แก้มนุ่มนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก ท่าทีไร้เดียวสาและแววตาไร้ซึ่งพิษภัยของคนตัวเล็กยิ่งใกล้ยิ่งไม่อยากปล่อยให้หลุดลอยไป






                “อี้ฟานคิดดีกับลู่หานเสมอ” บอกพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นที่คอยโอบกอดคนตัวเล็กเอาไว้อย่างแน่นหนา ฝ่ามือร้อนค่อยๆลูบไล้จากด้านหลังมาตามเอวคอดมุ่งสู่หน้าท้องเรียบของคนตัวเล็ก ก่อนจะกดสายตาลงมอบใบหน้าใสๆที่เจือไปด้วยสีเลือดฝาดของร่างบางอย่างรอคอยเสียงหักห้าม






                “อี้ฟานคิดดี...แล้วอี้ฟานจะทำดีด้วยใช่ไหม” ร่างบางเม้มริมฝีปากถามกลับอย่างชั่งใจ ชายหนุ่มพยักหน้ารับอย่างไม่รอช้า ก่อนจะกดใบหน้าคมลงมอบริมฝีปากของเจ้าตัวให้แก่คนตัวเล็กอีกครั้ง

เนื้อหาในส่วนนี้ถูกตัดออกสามารถหาเพิ่มเติมได้ที่ทวิตเตอร์ของไรท์เตอร์ @IzeizeZz จิ้มเลยจ้า






 

                    “ทำตามที่หัวใจยินยอมไง...แก้คำสาปที่ลู่หานได้รับมา” กระซิบบอกคนตัวเล็กพลางออกแรงกระชับกอดกายตรงหน้าเอาไว้แน่น ลู่หานได้แต่ซุกหนาเข้ากับอกกว้างนั้นโดยไม่บิดพริ้ว เสียงลมหายใจอ่อนๆของร่างเล็กทำเอาอี้ฟานหวั่นไหวอย่างประหลาด ไม่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจะส่งผลต่อคำสาปที่แสนทุกข์ทรมานนั้นหรือไม่ก็ตามก็ไม่มีผลต่อแวมไพร์หนุ่มอีกแล้ว ณ.เวลานี้




..................................

เลี่ยงจะไม่เขียนแต่อดไม่ได้ ฮือออออออออออ
อี้ฟานทำอะไรน้องงงง กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
เม้นหน่อยเถอะ แงแงแงแงแงแงแงแงแงแง