คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Can u ? - Ep.15
ฝ่าเท้าแกร่งค่อยๆก้าวเข้าภายในห้องพักเล็กของร่างบางอย่างเชื่องช้า แม้จะมาเยือนที่แห่งนี้บ่อยครั้งในยามที่คนตัวเล็กหลับใหล แต่นี่ถือเป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มเข้ามาในห้องพักของร่างบาง โดยวิธีปกติทั่วไปของมนุษย์
สายตาคมมองสอดส่องภายในห้องเล็กของร่างบางอย่างสังเกตการณ์ ยามที่อาทิตย์เพิ่งลับขอบฟ้าไม่นาน ห้องพักที่ถูกเปิดไฟเอาไว้เสียจนสว่างจ้า แปลกตาไปกว่าที่ชายหนุ่มพบเจอมากพอควร เพราะเมื่อใดก็ตามที่เข้ามาเยือนที่แห่งนี้มันจะเป็นเวลาที่คนตัวเล็กปิดไฟนอน และภาพของห้องจะกลับกลายเป็นเพียงสีขาวดำไปทั่วทั้งบริเวณ
“ไม่ไปทำงานเหรอครับ?” หนุ่มร่างสูงถามขึ้นขณะที่ก้าวเดินมาเสียจนสุดเตียงนอนเล็กๆของเซฮุน ผ้าปูที่นอนสีหวานเข้ากันคนตัวเล็กเป็นอย่างดี ถูกพับจัดเอาไว้เป็นระเบียบเรียบร้อย
“ไม่ฮะ...นั่งตรงนี้ก็ได้ฮะ ห้องอาจจะคับแคบไปนิดนะฮะ” บอกพลางเอื้อมมือมาตบลงเบาๆบริเวณฟูกนุ่มข้างกาย รอยยิ้มหวานๆถูกส่งไปอย่างคุ้นชิน เซฮุนในแบบสบายๆไม่ใช่เวลาทำงาน ไม่เคยได้พบเลยสักครั้ง
“ห้องน่ารักดี..นะครับ” เอ่ยพลางมองไปทั่วทั้งห้องของคนตัวเล็ก ริมฝีปากแกร่งเม้มเข้าหากันเล็กน้องปิดอาการเคอะเขิน ไม่ใช่ว่าอยากจะพูดแบบนี้หรอกแต่เพราะไม่เคยจะอยู่ในสถานะการณ์เช่นนี้กับร่างเล็กต่างหาก
ใบหน้าหวานหันสบเสี้ยวหน้าคมคายข้างกายเล็กๆ น้ำเสียงนุ่มทุ้มเมื่อครู่ทำเอาหัวใจดวงน้อยสั่นไหวได้อย่างน่าประหลาด เขาไม่เคยมองว่าห้องของเขาน่ารักดังชายหนุ่มว่า แต่เมื่อได้ยินคนนอกเอ่ยปากชมเช่นนี้จังหวะหัวใจของเจ้าตัวก็ไม่อาจเต้นได้ปกติ
“ขะ...ขอบคุณฮะ” เอ่ยรับพลางหันสายตาหลบเพื่อปกปิดความเขินอาย ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากันเล็กๆ ก่อนจะพยายามหาเรื่องมาพูดคุยไม่ให้ทั้งคู่ต้องอึดอัดมากกว่าที่เป็นอยู่
“ท..ทานอะไรบ้างหรือยังฮะ ทานมื้อเย็นด้วยกันไหม? พอดีผมต้มซุปเต้าหู้เอาไว้ทานด้วยกันไหมฮะ” ใบหน้าหวานๆยกยิ้มพลางเอ่ยถามอย่างมีน้ำใจ แม้จะเป็นเพียงอาหารง่ายๆแต่ก็ไม่บ่อยนักที่เจ้าตัวจะลงมือทำมันด้วยตัวเอง
“ทำเองเหรอ?” จงอินถามหยอกทั้งๆที่รู้อยู่แต่แรกว่าคนตัวเล็กเป็นผู้ลงมือทำด้วยตนเอง
ใบหน้าหวานพยักรับคำรัวๆ คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นมองชายหนุ่มที่กำลังหัวเราะอย่างขำขันอยู่ตรงหน้าราวกับไม่เข้าใจในสิ่งที่ชายหนุ่มแสดงออกมาหลังจากที่เจ้าตัวบอกว่าเป็นผู้ลงมือทำมันด้วยตนเอง
“ฮะ...หัวเราะทำไมเนี่ยฮะคุณ!!” เซฮุนแหวออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ ยิ่งเห็นชายหนุ่มหัวเราะหนักขึ้นคนตัวเล็กก็ยู่หน้าอย่างไม่พอใจ
“เปล่าซะหน่อย...หัวเราะเฉยๆ คุณเลิกเรียนแทนผมว่าคุณได้หรือเปล่า มันดูห่างเหินไปตอนนี้คุณไม่ได้ทำงานนะ” ร่างสูงเอ่ยพร้อมจ้องมองหลังจากที่พยายามหุบยิ้มแสดงออกอย่างจริงจัง เซฮุนสุภาพกับเขาในฐานะแขกของร้านคงไม่ใช่เรื่องแปลกแต่หากจะมาแสดงทีท่าห่างเหินทั้งๆที่ไม่ได้อยู่ในเวลางานมันกระไรอยู่
“แต่คุณเป็นลูกค้าของร้านนี่ฮะ จะให้ผมมาสนิทสนมเหมือนเพื่อนคงไม่ได้” คนตัวเล็กตอบกลับพร้อมรอยยิ้มจางๆที่แต้มลงบนพวงแก้มขาวใส เพียงเพราะไม่อยากเคยชินแสดงออกอย่างสนิทสนมกับลูกค้าแม้ว่าเวลาในตอนนี้ไม่ได้อยู่ในการทำงานก็ตามแต่เซฮุนก็อดไม่ได้ที่จะแสดงออกอย่างสุภาพเหมือนดั่งทุกครั้งที่ทั้งสองพบกัน
“แล้วถ้าผมเป็นเพื่อนล่ะครับ? เพื่อนคนนึงที่ไม่ใช่ลูกค้าของร้าน” จงอินกล่าวถามอย่างอดไม่ได้ แม้การที่จะได้ใกล้ร่างเล็กอย่างเปิดเผยจะมีเพียงช่วงที่ร่างบางทำงานอยู่ในคลับเท่านั้น แต่ชายหนุ่มก็หวังว่าวันนึงจะสามารถก้าวผ่านคำว่าลูกค้าไปได้บ้าง
“ไม่ได้หรอกฮะ...ไม่เช่นนั้นเวลาคุณไปที่ร้านผมจะลำบากนะฮะในการพูดคุย” ตอบกลับอย่างนอบน้อม ที่ต้องออกตัวเช่นนี้เพราะเกรงว่าตนเองจะลำบากหากต้องตอบคำถามเจ้าของร้านอย่างหวงจื่อเทาเสียมากกว่า
“แค่ตอนนี้ก็ได้นี่ครับ เวลาที่ผมกับคุณอยู่ข้างนอก” เสียงเน้นหนักคำว่า ...ผมกับคุณ... ทำเอาคนฟังหัวใจสั่นไหวอย่างประหลาด เหมือนถูกให้ความสำคัญที่เป็นพิเศษอย่างไรบอกไม่ถูก ลิ้นเล็กไล้เลียกลีบปากล่างอย่างแผ่วเบาแสดงออกถึงความลังเล ตากลมมองกลับมาที่ชายหนุ่มที่กำลังยิ้มให้แก่ตนเองอย่างไม่ค่อยกล้ามากเท่าที่ควร
“นะครับ...” เสียงทุ้มๆย้ำขอร้องเพิ่มเติมทำเอาคนตัวเล็กถึงกับลังเล การมีเพื่อนอีกคนไม่ใช่เรื่องผิดแต่การที่จะเป็นเพื่อนกับแขกของร้านก็ไม่ใช่เรื่องที่สมควร ยิ่งชายหนุ่มตรงหน้าเป็นลูกค้าประจำของเจ้าตัวอีกด้วยยิ่งไม่ควรเข้าไปใหญ่
“เอ่อ....” ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้เอ่ยต่อ จงอินก็สวนกลับมาอย่างไม่รอช้า
“ไม่ตอบแปลกว่าตกลงนะครับ” รวบรัดโดยไม่รอช้า แน่นอนเซฮุนไม่อาจจะปฏิเสธความสัมพันธ์ดีๆของเพื่อนใหม่ได้เลย แม้จะเป็นเพื่อนใหม่ที่รู้จักมานานพอควรก็ตามที่
“ต้มซุปเต้าหู้ไว้ตรงไหนเหรอครับ?ครัวใช่ไหม? งั้นเดี๋ยวผมไปยกมาให้นะ” ร่างสูงเปลี่ยนเรื่องทันทีโดยไม่รอให้คนที่กำลังลังได้เอ่ยคำทำร้ายจิตใจของเจ้าตัวออกมา
“เดี๋ยว...เดี๋ยวสิฮะ” เสียงหวานเอ่ยขัดเมื่อร่างสูงกำลังจะลุกขึ้นเดินไปยังห้องครัว
“ครับ?..” ผู้เป็นแขกของห้องเลิกคิ้วมองคนตัวเล็กเพื่อรอคอยคำบอกของร่างบาง
ฝ่ามือสวยค่อยๆยกขึ้นก่อนจะชี้ไปยังอีกฝัง ร่างสูงขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่คนตัวเล็กต้องการบอก ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ทำไมครับ?”
“ทางนั้นห้องน้ำฮะ...ห้องครัวไปอีกทาง” บอกพร้อมเสียงหัวเราะคิกคัก แน่นอนสิ่งที่ชายหนุ่มเผลอหลุดออกมาทำให้ชายหนุ่มขายหน้าไม่น้อย จงอินพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปตามคำบอกของคนตัวเล็ก
ห้องพักเล็กๆของเซฮุนแบ่งออกเป็นห้องนอน 2 ห้องเล็กๆ มีห้องครัวถัดออกไปและระเบียงสำหรับตากผ้า แม้จะเป็นห้องที่ถูกแบ่งเป็นสัดส่วนชัดเจนแต่ก็ยังเล็กกว่าคฤหาสน์ของอี้ฟานมาก เพียงเท่านี้ก็รู้แล้วว่าเซฮุนไม่ได้สุขสบายเลยและเขาก็สามารถทราบได้ทันทีว่าเหตุใดที่เซฮุนจึงปากกัดตีนถีบเช่นนี้
มือแกร่งค่อยๆถือหม้อเล็กๆอย่างระมัดระวัง เซฮุนคงต้มมันไว้ก่อนที่ชายหนุ่มจะมาถึง เขาคงรู้สึกหิวแต่จงอินมาเสียก่อนทำให้คนตัวเล็กไม่ได้ทานมื้อเย็นตามที่ตั้งใจเอาไว้
“เพิ่งทำเสร็จสินะครับยังร้อนอยู่เลย” จงอินเอ่ยทันทีที่มาถึงบริเวณโต๊ะที่เซฮุนเตรียมเอาไว้ มือแกร่งที่กำลังจับหูของหม้อซุปเอาไว้ค่อยๆลดระดับของมือลงก่อนจะวางมันบนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเตี้ยที่เซฮุนกางเอาไว้รออยู่ก่อนหน้า
“เดี๋ยวผมไปตักข้าวมาให้นะฮะ” บอกก่อนจะลุกขึ้นจากพื้นมุ่งตรงไปที่ห้องครัว ไม่นานนักถ้วยข้าวขนาดพอดีมือถูกถือมาอยู่ในมือเล็กพร้อมตะเกียบและช้อนจำนวนสองคู่
“ได้แล้วฮะ” เซฮุนบอกอย่างอารมณ์ดีก่อนจะยื่นถ้วยข้าวพร้อมช้อนและตะเกียบให้แก่ชายหนุ่ม มือเล็กเอื้อมไปเปิดฝาหม้อซุปที่ตั้งรออยู่อย่างช้าๆ ก่อนจะแยกยิ้มออกกว้างเมื่อเห็นว่าหน้าตาของกับข้าวที่เจ้าตัวอุตส่าห์ตั้งใจปรุงหน้าตาน่ารับประทานมากทีเดียว
“เก่งนะครับเนี่ย...ทำอาหารได้น่าทานขนาดนี้” จงอินกล่าวก่อนทันทีที่เห็นภาพ ยิ่งเรียกให้รอยยิ้มของร่างสวยเผยออกมามากยิ่งขึ้น รู้สึกเหมือนได้รับคำชมที่ยิ่งใหญ่ยังไงบอกไม่ถูก
“คุณฮะ..ทำไมไม่พูดแบบธรรมดากับผมล่ะ ไหนบอกเราเป็นเพื่อนกันไง” เมื่อถูกอีกคนรวบรัดโดยไม่อาจปฏิเสธ คนตัวเล็กก็ออกปากเพื่อช่วยลดช่องว่างระหว่างทั้งคู่ลงอีกนิด
“ธรรมดา? แบบที่เรียกชื่อเหรอครับ?” จงอินถามกลับเพื่อความแน่ใจ แม้อยากจะเอ่ยเรียกแต่แรกแต่ชายหนุ่มเองก็ไม่กล้ากล่าวเกรงว่าคนตัวเล็กจะรู้สึกไม่ดีที่ตัวเขาแสดงทีท่าสนิทชิดเชื้อจนเกินงาม
ใบหน้าหวานพยักหน้ารับคำอย่างไม่รอช้า ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากันนิดๆเพื่อปกปิดอาการเขินที่ใกล้จะกลั้นเอาไว้ไม่อยู่
“เซฮุน...เอ่อ...มันแปลกๆน่ะสิครับ” ร่างสูงลองเอ่ยตามคำขอของคนตัวเล็ก ใบหน้าคมเอี้ยวหลบสายตาของคนตัวเล็กตรงหน้าเพราะไม่อยากจะให้อีกคนรู้สึกถึงแววตาของเจ้าตัว ใครจะอยากให้คนที่แอบชอบรู้ว่าในเวลานี้เจ้าตัวหวั่นไหวมากเพียงใด
“เรียกอีกทีสิฮะ เรียกบ่อยๆก็คุ้นไปเองแหละ” แยกยิ้มหวานพร้อมคำตอบที่น่ารัก ฟันเขี้ยวเล็กๆโผล่ออกมาที่มุมของริมฝีปากเรียวสวยอย่างที่ไม่เคยเป็น ยามใดที่คนตัวเล็กแยกยิ้มจนสุดมันมันจะโผล่ออกมา แม้จะไม่บ่อยครั้งก็ตามที
“เซฮุน...เซฮุนนี่....เอ่อ...ฮุนนี่” ชื่อเรียกแทนร่างเล็กเอ่ยออกมาแผ่วเบา ริมฝีปากแกร่งถูกกัดลงเบาๆเมื่อรู้สึกเขินอายคนตรงหน้า ชื่อเรียกในความคิดที่หวังว่าวันหนึ่งจะมีโอกาสเรียก และวันนี้จงอินก็กล้าพอที่จะเอ่ยมันเสียที
“อ๋า...เซฮุนเฉยๆตะหากล่ะฮะ ไม่ใช่เซฮุนนี่หรือฮุนนี่ซะหน่อย” ยู่หน้าตอบกลับก่อนจะตักข้าวเข้าปาก ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงเรื่ออย่างเลี่ยงไม่ได้ ใครกันจะอยากให้คนอื่นมาเรียกชื่อตัวเองผิดเพี้ยนแม้จะไม่ชอบใจแต่อดที่จะเขินไม่ได้
“เซฮุนนี่!” ย้ำเสียงดังก่อนจะตักข้าวเข้าปากตามอย่างไม่ยอมแพ้ รอยยิ้มที่เผยออกมาด้วยความสุขอย่างไม่เคยเป็น ใครจะรู้ว่าคนอย่างจงอินจะหัวใจพองโตเพียงเพราะเด็กผู้ชายที่เป็นมนุษย์คนเดียว
“อะไร? จงอินนี่” ตวัดหางตาโต้ตอบย่างไม่ยอมแพ้ ใครจะยอมให้ถูกเปลี่ยนชื่อเรียกคนเดียวถ้าจะโดนก็ต้องโดนด้วยกัน
“ครับ...เซฮุนนี่” แยกยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ คำเรียกพิเศษๆทำให้รู้สึกหัวใจกระชุ่มกระชวยอย่างน่าประหลาด ระยะห่างและความเขินอายที่เคยมีดูเหมือนจะถูกริดรอนไปเสียหมดสิ้น มื้ออาหารง่ายๆที่ไม่ได้พิเศษกว่ามื้อใดๆถูกเปลี่ยนแปลงไปเป็นมืออาหารที่แสนอบอุ่น รอยยิ้มและเสียงหัวเราะดังลั่นอย่างที่ไม่เคยเป็น เพียงเพราะความสัมพันธ์ในที่ที่เปลี่ยนไปจากเดิมทำให้ทั้งสองคนสานต่อสิ่งดีๆระหว่างกันอย่างอ่อนหวาน
...สงสัยหัวใจของผมมันกลายเป็นคุณไปแล้วล่ะมั้งเซฮุน...
...................................................................
อัพแล้วนะคะ ... มีใครรออยู่ไหมคะ?? TT
คอมเม้นฟิกน้อยจังเลยยย ฮือออ เสียใจ... แงงงงงงงงงง
ฟิกเป็นยังไงบ้างเหรอคะ??? คอมเม้นหน่อยเถอะค่ะ ฮืออออออออออ
อยากได้กำลังใจสุดๆเบยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ขอหน่อยนะคะ คอมเม้นหน่อยนะคะ คนดี..
ใครคอมเม้นนะ ไอซ์ อัพฟิกไวๆ งื้ออออออออ
รอคอยคอมเม้นอยู่นะคะ จุ๊บบบบบบ
ความคิดเห็น