คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 10
ร่าสูโปร่สมวัยเ็หนุ่ม้าวเินออาห้ออเพื่อนสนิทผิวเ้มที่นทิ้ท้ายเอาไว้ ปล่อยให้เพื่อนรั้ออยู่เพียนเียวในเวลาทีู่เหมือนเ้าัวะรู้สึเป็นัวลมาว่าที่เย
มือแร่ล้วเ้าภายในระเป๋าาเ่อนะหยิบเอามือถือราาแพอนออมาเ็้อวามอย่าที่มัทำนิเป็นนิสัย หน้าอแส้อวามาโปรแรมแุ้นเย ่อนนิ้วเรียวยาวะเพื่อเ็้อวามาภายในเรื่อ
“...เอันหน่อยสิที่เิม...” ้อวามสุท้ายบ่บอถึุนัหมายที่อีน้อารเรียัวร่าสูไปพบ บริเวใ้้นไม้ให่ริมสระน้ำ้านหลัอโรเรียน สถานที่ลับานที่ทุรั้เมื่อแบฮยอน้อารนัพบับเา ร่าเล็มัะไปยัที่นั่น ยิ่ยามพลบ่ำเ่นนี้้วยแล้วสถานที่แห่นี้ถือว่าเป็นมุมปลอนที่สุแห่นึอโรเรียนายล้วนแห่นี้
เพีย้อวามทั้หมถูอ่านผ่านสายาอย่าลวๆ านยอล็สามารถรับรู้ไ้ทันทีว่านัวแล้วที่นำลัมีใให้ำลั้อารพูุยเรื่อบาอย่าโยไม่้อสสัย
าเรียวยาวรีบ้าวไปยัุนัหมายามที่นเอไ้ประมวลผลออมาผ่านส่วนอารรับรู้ ูเหมือนเพียาร้าวเินธรรมาะไม่ทันใานยอลเอาเสียเลย ายหนุ่มึเริ่มเร่ฝีเท้ามาึ้นาที่เินเยๆเริ่มเปลี่ยนแปลลายเป็นารวิ่
เสียหอบหายใหนัเมื่อลมหายใถูใ้ในารปล่อยเลือภายในายสูบีไปทั้ทั้ร่า เมื่อใ้ำลัมาร่าาย็ยิ่้อารออิเนมา ันั้นานยอลึ้อพยายามหายใเร็วๆโยที่ไม่ลระับวามเร็วอฝีเท้าลแม้แ่น้อย
........................................
วามเียบันใน่ำืนอันมืมิบริเวุนัพบลับาน ร่าเล็ว้าอร่าวอัวเอเอาไว้แน่นเพื่อะลอวามหนาวเย็นออาาศยาม่ำืน ทั้ๆที่รู้อยู่เ็มอแท้ๆว่าอาาศเย็นแ่็ยัฝืนัวเอออมาาห้อโยที่ไม่มีเสื้อันหนาวลุมายออมา้านนอ
“นานั..” น้ำเสียแผ่วเบาอแบฮยอนเอ่ยออมาเมื่อรู้สึว่า นี่็นานโหลัาเ้าัวส่้อวามไปนัให้อีนมาหายัที่แห่นี้ ลมหายใยาวทอถอนอารม์แสนเบื่ออย่าเหลืออ เพราะรู้สึเบื่อับารอยู่เยๆปล่อยให้เวลาผ่านไปโยไม่มีวี่แววว่าอีนะมา
วแนแปลปลอม่อยๆสวมเ้ารวบร่าเล็เอาไว้ในวแนอนเอโยไร้ารออนุานัวเล็ แบฮยอนเบิวาู่สวยว้าเพราะใับอ้อมอนั้น ริมฝีปาอิ่มำลัะอ้าออะโนเรียให้นอื่น่วยเหลือ็ถูมือแร่อี้าปิเ้าเพื่อไม่ให้ร่าเล็ไ้ร้อเรียนอื่น
“อ่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยย....” ายเล็ิ้นสุแรเท้าที่นเอะทำไ้ น้ำเสียที่แม้ะแฝออมาัที่สุในลำอแ่็ไม่อาะไ้ยินเป็นำพูายเล็ออแรฝืนหนีวแนนั้นแู่เหมือนะไม่สามารถ้านแรรั้้านหลัที่อัวเอเอาไว้ไ้เลย
“อย่าิ้นสิรับ” ร่าสู้มลระิบบอนัวเล็ที่ำลัแผลฤทธิ์อยู่ในวแนอย่าใเย็นเพื่อให้อีน หยุารแสวามหวาลัวออมา
แบฮยอนระุเล็น้อย่อนะหยุาริ้นล เมื่อพอะรับทราบไ้ว่าเ้าอเสียทุ้มและวแนาบ้ว้านหลันี้ือผู้ใ ฝ่ามือร้อนทีุ่มริมฝีปาสวยอร่าบาเอาไว้่อยๆถูปล่อยอออย่า้าๆเมื่อนัวเล็หยุอาารโวยวายนั้นล
เสียหัวเราะเบาๆัึ้นในลำออายหนุ่ม้านหลัเมื่อเห็นารอบสนออร่าบาในวแน อาารอวามหวาลัวและโวยวายอย่าน่ารั ทำเอานแล้อที่ะเอ็นูไม่ไ้
“านยอลปล่อยมือออเลย” น้ำเสียแสวามไม่พอใถูเอ่ยออมาบอให้อีนปล่อยอ้อมอานเอ มือเล็เลื่อนลไปแะฝ่ามือปลาหมึนั้นออาายไปพลาเพื่อให้ร่าสูลายวแนนี้เสีย
“อใล้อีนิสิรับ ัวแบฮยอนหอมะาย” ไม่มเปล่าใบหน้าม่อยๆรมูโ่สันเ้าที่้นอาวเบาๆ เพื่อัเ็บวามหอมอผิวเนื้อสวย แบฮยอนิ้นฝืนารระทำนั้นอย่าไม่ยอมแพ้่อนะใ้้อศอระแทเ้าที่หน้าท้อแร่อร่าสูเ็มแร
“โอ๊ย!!!!” แรระแทที่นัวเล็ั้ใเอาืนร่าสู ทำเอาายหนุ่ม้ปล่อยมือออาเอวเล็ทันทีที่ร่าบาออแรนั้นเสร็สิ้น านยอลใ้มือุมท้ออนเอเอาไว้แน่น ่อนะ่อยๆทรุัวลเพราะไม่อายืนไหว
“านยอล...เ็บเหรอ!!...อโทษ” เสียถามอย่าห่วใยพร้อมายเล็ที่โผเ้าทรุัวอย่าห่วใย มือเล็เอื้อมลับที่หน้าท้อึ่มีมืออเ้าัวุมอยู่่อนแล้ว
ไม่มีารอบรับานที่ทรุัวลนั่เพราะอาารุนั้น ใบหน้ามยัไม่แม้แ่ะเยึ้นสบสายาอนัวเล็ ใบหน้าหวานที่เมื่อรู่แสวามไม่พอใออมาบันี้เปลี่ยนแปลไปลายเป็นวามัวลอย่าถึที่สุเ้ามาแทนที่
“านยอลอย่านะอย่าเป็นอะไรไปนะ” เสียหวานเอ่ยบอนรหน้า พร้อมยับัวเ้าไปใล้แสวามรัผิอบับสิ่ที่นเอระทำลไปับร่าสู
“ม...ไม่เป็นไร” เสียแหบร่าึ่แฝไป้วยวามเ็บเอ่ยอบลับมาอย่ายาลำบา ่อนใบหน้ามะหันมาใ้ริมฝีปาแะลที่แ้มนิ่อย่าวยโอาสเร็วๆผละออ่อนะลุึ้นยืนราวับไม่มีอะไรเิึ้น
“นี่นาย!!!!!!!!!!!!!!!!” แบฮยอนแผเสียัลั่นแสวามไม่พอใ เมื่อนเออุส่าห์แสวามเป็นห่วแ่ลับถูอีนหลอให้เป็นัวลอยู่ฝ่ายเียวอีทั้ยัวยโอาสโมยหอมแ้มเาไปเสียอี
“เบาๆสิแบฮยอน เสียัริๆถ้าโวยวายเี๋ยวูบนะ” เลิิ้วส่สายาทะเล้นใส่ร่าบา ่อนะเอื้อมหน้าเ้ามาใล้เหมือนับำลัะทำามที่นเอู่
“พอเลย!!! ไอ้โย่วยโอาส” อลับพร้อมผลัร่าสูออห่าาย ใล้ทีไรเป็นแบบนี้ทุที ไม่อบเอาเสียเลยแ่็ไม่เยปิเสธไ้เลยสัรั้
“โอ๋ๆไม่เอาน่าไม่อแนะรับ” เปลี่ยนเรื่อพร้อมึายเล้เ้ามาอแนบออีรั้ านยอลมือปลาหมึนี่เป็นอีายาที่อยาะั้ให้ร่าสูรู้เอาไว้ เพราะเมื่อใที่พบเอันแบฮยอนมัะ้อเสียเปรียบอยู่ร่ำไป
“นายานยอล....”
“รับ!”
“ปล่อยเี๋ยวนี้นะ!!!” ึ้นเสียัอีรั้่อนที่ร่าสูะยอมปล่อยมือออามำสั่อย่าไม่บิพริ้ว ทั้ๆที่อยาะรวบายเล็เ้ามาอให้นานว่านี้แ่เมื่อี้นแสทีท่าไม่้อาร เาเอ็้อำยอม
“ปล่อย็ไ้...แ่นี้็ื่นใะแย่แล้วนสวย” ้มลระิบบอ้าใบหูาวอีรั้ โยที่ไม่ลืมะวยโอาสริมฝีปาลแะเบาๆที่ใบหูนิ่มเป็นารทิ้ท้าย แบฮยอนยมือึ้นเรียมะฟาอีนเพื่อเป็นารเอาืนแ่ไม่ทันารเพราะานยอลรวบเอา้อมือเล็ไว้เสีย่อน
“ไม่เอานะ...เรามาุยเรื่ออเราีว่านะรับนสวย~ ใ้แรมาเินไปเี๋ยวะเหนื่อยนะ๊ะ” มอนัวเล็รหน้า้วยสายาแทะโลมอีน
แบฮยอนิ๊ปาอย่าัใเพราะไม่อาะทำารเอาืนร่าสูไ้ามที่นเอ้อาร มีอย่าที่ไหนนอาะมา้าให้้ออารม์เสียแล้ว ยัมาทั้อและหอมโยที่ไม่ออนุาอี่าหา
“เ้าเรื่อเลยแล้วัน...”
....................................................................................
แบฮยอน หนูโนไอ้หยอย ลวนลามเหรอลู TT มือไวมาปาว่ามือถึริๆ
ิถึันไหมะ??
ิถึเม้นเร็ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ถ้าเม้นเยอะ ะอัพให้อีสัา!!! รีบเม้นนะะ ือะอัพไม่อัพอยู่ที่อมเม้นเน้อ~
อยาอัพเยอะๆ เพราะะไ้รวมเล่มให้ทัน านฟิ ปีหน้า
ยัไ็อย่าทิ้ันไปไหนนะะ อำลัใหน่อย~
ความคิดเห็น