คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter....7 100%
Farm in love
“คืนนี้ฮานึลนอนกับป๊ะป๊าได้มั้ยคะ?” ฮานึลเอ่ยถามหลังจากที่ทานอาหารเย็นกันเสร็จ จงฮยอนส่ายหน้าพรืด
“วันนี้ป๊ะป๋าไม่ค่อยสบาย วันหลังดีกว่านะฮานึล”
“ก็ได้ค่ะ ถ้าป๊ะป๋าหายดีแล้วฮานึลจะมานอนกับป๊ะป๋านะคะ” เด็กหญิงรับปากอย่างว่าง่าย ปลายประโยคหันไปอ้อนยงฮวา มือหน้ายีผมฮานึลด้วยความเอ็นดูพลางยิ้มกว้าง
“ได้เลยคับคนสวย”
“อาว่านี่ก็ดึกแล้ว เรากลับบ้านกันดีมั้ยคับฮานึล เรากวนป๊ะป๊ากับม่าม๊านานแล้วนะ”
“ค่ะ ป๊ะป๊ากับม่าม๊าไปส่งฮานึลได้มั้ยคะ?” เด็กหญิงเอ่ยถามตาแป๋ว
“ได้สิจ๊ะ” ซอฮยอนตอบพลางอุ้มฮานึลลงจากเก้าอี้ มือเล็กจับมือซอฮยอนแน่นก่อนที่มืออีกข้างจะเอื้อมไปจับมือของยงฮวาอีกคน ซอฮยอนมองฮานึลที่จับมือยงฮวาก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นถอนหายใจพรืด ทั้งสองคนเดินมาส่งฮานึลและจงฮยอนที่หน้าบ้าน ร่างบางก้มลงหอมแก้มเด็กหญิงฟอดใหญ่ก่อนยงฮวาจะอุ้มฮานึลส่งขึ้นรถ
“คับ ขอบคุณสำหรับมื้อเย็นอร่อยๆนะคับ”
“ไว้แวะมาทานด้วยกันบ่อยๆนะคะ” ซอฮยอนเอ่ยชวน แต่ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้ทันตอบรับคำเชิญยงฮวาก็เอ่ยปากไล่เขาซะก่อน
“ดูท่าฮานึลจะง่วงแล้วนะ ฉันว่าแกรีบๆกลับเลยไป” ยงฮวาว่าพลางรุยหลังจงฮยอนไปที่รถ
“เออๆ เร่งจริงวุ้ยไปเดี๋ยวนี้แหละ” จงฮยอนบ่น เปิดประตูรถอย่างงงๆกับท่าทีแปลกๆของเพื่อน
“ขับรถดีๆนะคะคุณจงฮยอน” ซอฮยอนตะโกนบอกชายหนุ่มพร้อมกับที่มือเล็กโบกลาจงฮยอนด้วยรอยยิ้มหวาน ยงฮวามองท่าทางของซอฮยอนที่แสดงออกกับเพื่อนของเขาอย่างไม่พอใจก่อนจะผลักจงฮยอนเข้าไปในรถปิดประตูรถดังปึงไม่แม้แต่จะเปิดโอกาสให้จงฮยอนได้บอกลา
“ป๊ะป๊าๆๆ” เสียงแจ๋วแหววคุ้นหูดังอยู่ข้างหูปลุกให้ยงฮวาค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นช้าๆ
“ฮานึล” ยงฮวาครางเรียกชื่อคนที่กำลังนั่งกอดอกมองเขาตาแป๋วเสียงอ่อย ก่อนจะพลิกตัวหนี
“ป๊ะป๊า ตื่นได้แล้วค่ะ” คราวนี้ไม่เรียกเปล่าฮานึลเขย่าแขนยงฮวาที่กำลังนอนอยู่ไปมาแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าป๊ะป๊าของเธอจะยอมตื่น ฮานึลจึงปีนลงจากเตียงเดินไปห้องข้างๆแทน
“อ้าว ฮานึลมาแต่เช้าเลย ใครมาส่งคะ?” ซอฮยอนถามเด็กหญิงอย่างแปลกใจพลางหลบให้ฮานึลได้เข้ามาในห้อง
“คุณอามาส่งค่ะ ” ฮานึลตอบเสียงใส “ม่าม๊าสวยจังเลยค่ะ” ฮานึลเอ่ยชมแววตาเป็นประกาย ซฮฮยอนส่งยิ้มให้เด็กหญิงด้วยความเอ็นดู หอมแก้มเธอฟอดใหญ่
“ปากหวานจริงนะเรา มาม่าม๊าจะถักเปียให้” ซอฮยอนอุ้มฮานึลนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะกระจกก่อนจะลงมือถักเปียให้เธอ ซอฮยอนมองฮานึลที่นั่งกอดตุ๊กตาให้เธอถักเปีย นึกถึงตัวเองตอนที่เป็นเด็กที่ทุกเช้าเด็กหญิงซอฮยอนมักจะอ้อนแม่ให้ถักเปียเป็นประจำ ฮานึลตอนนี้ดูเหมือนเธอในตอนนั้นจริงๆ
“ฮานึลหิวรึยังคะ?” ซอฮยอนเอ่ยถามหลังจากที่ถักเปียให้เธอเสร็จ ฮานึลพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ “งั้นเราไปทานข้าวกัน^^”
“ค่ะ^^” ฮานึลรับคำ ยิ้มให้ซอฮยอนจนตาหยี
ร่างบางจูงมือฮานึลออกจากห้องเพื่อลงไปทานข้าวเช้าที่ชั้นล่างแต่พอมาถึงหน้าของยงฮวาฮานึลกลับดึงหญิงสาวเข้าไปในห้องของเขาแทน
“ปลุกป๊ะป๊าลงไปทานข้าวด้วยกันนะคะ”
“เอางั้นเหรอ?” ซอฮยอนถามอย่างไม่แน่ใจ
“ค่ะ” ฮานึลตอบพลางดึงซอฮยอนไปที่เตียง
“นี่นาย” ซอฮยอนสะกิดคนที่กำลังหลับอยูบนเตียงเบาๆ เจ้าตัวยังคงไม่รู้สึกตัว หญิงสาวจึงเปลียนเป็นฟาดแขนเขาแรงๆทีนึงและได้ผลเมื่อเจ้าตัวสะดุ้งตื่นเต็มตา
“โหย!ยัยโหด! เธอมาตีแขนฉันทำไมเนี่ยปลุกดีๆไม่ได้รึไง!” ยงฮวาโวยวาย ลูบแขนข้างที่โดนตีป้อยๆ
“ปลุกดีๆแล้ว แต่นายไม่ตื่นเอง” ซอฮยอนกอดอกบอกอย่างเซ็งๆนึกหมั่นไส้ เธอตีเขาแค่เบาๆแต่ทำหยั่งกับเธอเอาไม้หน้าสามฟาดหัวเขายังไงหยั่งงั้น
“ใช่ค่ะ ป๊ะป๊าไม่ยอมตื่นเอง” ฮานึลเสริม “ป๊ะป๊าขี้เซา”
“โธ่ ฮานึล” ยงฮวาโอดครวญ เถียงไปก็คงจะเหนื่อยเปล่าสองตัวแสบแท็คทีมกันขนาดนี้ - -
“รีบๆไปอาบน้ำเลย ฉันหิวข้าว”
“เกี๋ยวอะไรกับผมเนี่ย? - -”
“ก็ฮานึลอยากกินข้าวพร้อมนาย”
“ฮานึล…”
“รีบๆไปอย่าพูดมาก ฮานึลหิวแย่แล้ว” ยงฮวาที่กำลังจะโอดครวญแต่โดนตัดบทด้วยซอฮยอนจนเจ้าตัวหน้านิ่วแต่ก็ยอมลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่โดยดีไร้ซึ่งเสียงโต้แย้งใดอีกซึ่งแม้แต่ซอฮยอนเองก็แปลกใจ ปกติต้องเถียงคำไม่ตกฟากนี่นา แปลกแฮะ
“ลงไปรอป๊ะป๊าที่ด้านล่างกันนะคะ”
“ค่ะ”
ซอฮยอนกับฮานึลนั่งรอยงฮวาสักพักเขาก็ปรากฏตัวในห้องรับประทานอาหารในชุดลำลองสบายๆ บรรยากาศในการทานข้าวเช้าวันนี้ดูสดใสกว่าทุกวันซึ่งอาจจะเป็นเพราะว่าวันนี้มีฮานึลมาร่วมโต๊ะด้วยก็เป็นได้ เด็กหญิงทำให้ซอฮยอนกับยงฮวาเข้ากันได้ทั้งๆที่ปกติสองคนนี้จะต้องทะเลาะกันตลอดแต่วันนี้กลับเข้ากันได้เป็นอย่างดีจนป้าจีอึนและคนงานแถวๆนั้นถึงแปลกใจที่เห็นเจ้านายทั้งสองคนหัวเราะด้วยกันแทนที่จะเป็นการทะเลาะ จิกกัดกันดังเช่นทุกวัน
“ป๊ะป๊าขาฮานึลอยากไปเที่ยวน้ำตก”
“แถวนี้มีน้ำตกด้วยเหรอ?” ซอฮยอนถามอย่างแปลกใจ
“มีสิ แต่อยู่ลึกในป่าท้ายไร่” ยงฮวาตอบพลางส่งไส้กรอกเข้าปากก่อนจะหันไปบอกเด็กหญิง “ถ้าฮานึลอยากไป งั้นวันนี้เราไปเที่ยวน้ำตกกันโอเคมั้ย?”
“ดีเลยค่ะ ม่าม๊าไปด้วยกันนะคะ” ฮานึลหันไปชวนซอฮยอนเสียงใส ดวงตากลมโตมองเธออย่างคาดหวัง ซฮฮยอนจึงพยักหน้าตกลง
“เย้^^ ” ฮานึลตะโกนพลางกระโดดไปรอบๆอย่างดีใจเรียกรอยยิ้มจากยงฮวาและซอฮยอนได้เป็นอย่างดีก่อนที่ทั้งสองคนจะหันหน้าหนีกันไปคนละทางอย่างรวดเร็วเมื่อบังเอิญสบตากันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างแปลกๆที่เกิดขึ้น
“งั้นฉันขอตัวไปเตรียมของสำหรับไปน้ำตกก่อนนะ” ซอฮยอนบอกไม่อยมหันมามองเขาก่อนจะผลุนผลันออกจากห้องไป ยงฮวาถอนหายใจอย่างโล่งอก แปลกใจกับความรู้สึกของตัวเองตอนสบตากับหญิงสาวเมื่อครู่
ยงฮวาจอดรถไว้ที่ชายป่าก่อนจะพาซอฮยอนและฮานึลลัดเลาะมาตามเส้นทางลัดมุ่งหน้าสู่น้ำตกเพียงใจในป่าท้ายไร่ ใช้เวลาไม่นานนักทั้งสามคนก็มาถึงที่หมาย น้ำตกเพียงใจอยู่ในพื้นที่ที่ยงฮวาเพิ่งจะสัมปทานได้ปกติแล้วคนแถวนี้ไม่ค่อยมีใครรู้จักน้ำตกนี้นักเพราะอยู่ในป่าลึกและเส้นทางที่จะเข้ามาค่อนข้างจะลำบากอยู่สักหน่อย แม้แต่ยงฮวาเองก็เพิ่งจะบังเอิญเจอในขณะที่เขากำลังสำรวจเขตพื้นที่สัมปทานของไร่ และหลังจากวันนั้นเขาเองก็มักจะแวะมาที่นี่อยู่บ่อยๆด้วยติดใจในความงดงามของน้ำตกและธรรมชาติรอบๆ
“ชอบล่ะสิ” ยงฮวาถามยิ้มๆเมื่อเห็นซอฮยอนที่กำลังสูดอากาศเข้าปอด ซอฮยอนไม่ตอบแต่กลับหันไปพูดกับฮานึลแทน “ยัยบ๊องเอ๊ย” ยงฮวาพึมพำกับความเก๊กของซอฮยอนแต่โชคไม่ดีนักที่เธอได้ยินมันเต็มสองรูหูผลที่ตามมาก็คือยงฮวาโดนซอฮยอนหยิกเข้าที่ท้องอย่างแรงจนชายหนุ่มเต้นโหยงเพราะความเจ็บปวดส่วนซอฮยอนและฮานึลกลับหัวเราะร่า เพราะความหมั่นไส้ยงฮวาจึงคว้าหมับเข้าที่เอวของซอฮยอนและเหวี่ยงเธอลงน้ำแทบจะทันที “ฮ่าๆๆ เป็นไงล่ะอยากทำร้ายผมดีนัก ตกน้ำป๋อมแป๋มๆๆ ฮ่าๆ” ไม่ว่าเปล่ายงฮงยังทำท่าทางเลียนแบบซอฮยอนเวลาตกน้ำอย่างสะใจแต่ทุกอย่างกลับมีพียงแค่ความว่างเปล่า ไม่มีเสียงวี๊ดว๊ายด่าทอของหญิงสาวเหมือนเคย ไม่มีแม้แต่เงาขอซอฮยอน!
“นี่ยัยบ๊อง! อย่าเล่นแบบนี้นะ!! ฉันไม่สนุกด้วยนะเห้ย!!”
แต่ทุกอย่างกลับมีเพียงแค่ความเงียบ……!!!!
“ป๊ะป๋า หม่าม๊าหายไปไหนคะ?” ฮานึลถามหน้าซีด มือเล็กกำชายเสื้อของคนเป็นป๊าแน่นด้วยความกลัว
“ขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะซอฮยอน! ผมบอกว่าให้ขึ้นมาไง!” ชักไม่จะตลกซะแล้ว ตอนแรกเขาคิดว่าซอฮยอนคงจะแกล้งอำเขาแต่นานขนาดนี้คงจะไม่ใช่ซะแล้วสิ! “ฮานึลรอป๊ะป๊าอยู่ตรงนี้นะคับ อย่าไปไหนนะ!”
“ค่ะ”
ยงฮวาสั่งฮานึลหน้าเข้มก่อนจะรีบกระโจนลงน้ำทันที ชายหนุ่มดำผุดดำว่ายยู่หลายรอบแต่ก็ยังไร้ซึ่งวี่แววของซอฮยอน ความหวาดกลัวเริ่มเข้าครอบงำจิตใจ ใบหน้าคมสันซีดเผือดนึกเป็นห่วงหญิงสาวจับใจ กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไปหากเป็นเช่นนั้นจริงๆขาจะไม่มีวันให้อภัยความงี่เง่าของตัวเองไปตลอดชีวิต!
“ซอฮยอน!!!” ยงฮวาตะโกนเรียกชื่อเธอเสียงดังก่อนที่มือเย็นๆของใครสักคนจะจี้เข้าที่เอวของเขาจนสะดุ้งโหยง “เธอ!!!”
“แบร่ๆๆๆแกล้งฉันดีนัก เป็นไงล่ะ สมน้ำหน้า!”
“เล่นอะไรของเธอเนี่ยยัยบ้า!”
“แล้วทีนายโยนฉันลงน้ำเนี่ยล่ะห๊ะ!”
“โว้ยย!” ยงฮวาตะคอกใส่หน้าซอฮยอนจนเธอสะดุ้ง รอยยิ้มที่แต้มอยู่บนใบหน้าหายเมื่อครู่เลือนหายไปแทบจะทันทีโดนตะคอกต่อหน้า ก็แค่ล้อเล่นนิดเดียวทำไมหมอนั่นจะต้องโกรธเธอขนาดนี้ด้วย
“นี่นาย!! ล้อเล่นแค่นี้ทำไมจะต้องมาตะโกนใส่หน้าฉันด้วยห๊ะ!” ซอฮยอนตะโกนตามหลังยงฮวาที่เดินขึ้นไปบนฝั่งเรียบร้อยแล้ว ยงฮวาไม่ตอบเธอแต่เขาอุ้มฮานึลออกไปจากตรงนั้นแทน
“นี่นาย เดินช้าๆหน่อยจะได้มั้ย?” ซอฮยอนที่ต้องวิ่งตามยงฮวาอยู่ตลอดเริ่มจะเหนื่อยหอบระทั้งเสื้อผ้าที่เปียกน้ำก็หนักจะแย่อยู่แล้วไหนจะสัมภาระที่ขนมาอีก หมอนั่นจะเดินช้าๆหน่อยได้รึไงกัน!
กว่าจะมาถึงบ้านก็ทำเอาซอฮยอนแทบจะหมดแรง ยงฮวาเองก็ไม่ยอมพูดอะไรกับเธออีกเลยนับตั้งแต่เธอแกล้งเขาที่น้ำตก พอมาถึงก็ปล่อยฮานึลไว้กับป้าจีอึนส่วนตัวเองก็กระแทกส้นเท้าปึงปังปิดประตูดังโครมใหญ่จนเธอ ฮานึลและป้าจีอึนสะดุ้งไปตามๆกัน
“ฝากฮานึลด้วยนะคะป้า”
“ค่ะ”
“หม่าม๊าจะไปง้อป๊ะป๋าใช่มั้ยคะ?” ฮานึลเอ่ยถามซอฮยอนตาแป๋ว
“จ๊ะ^^” ซอฮยอนตอบก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นบนของบ้าน ร่างบางมาหยุดยืนที่หน้าห้องของยงฮวาก่อนมือเรียวจะเอื้อมไปเคาะประตูอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ประตูไม่ได้ล็อค!!!”
“แค่นี้ก็ต้องตะโกนด้วย” ซอฮยอนบ่นกับตัวเองเสียงเบาก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในห้อง “นี่นาย” เธอเอ่ยทักยงฮวาที่นั่งอยู่ที่โซฟามุมห้อง ร่างสูงเพียงแค่ปรายตามองมามี่เธอเท่านั้นก่อนจะหยิบเอาผ้าเช็ดตัวที่วางอยู่ข้างตัวเดินเข้าห้องน้ำตัดโอกาสให้ซอฮยอนที่กำลังจะพูด “ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันแกล้งนายแรงไป ฉันก็มาขอโทษนายแล้วนี่ไง” ซอฮยอนพึมพำขอโทษยงฮวากับประตูห้องน้ำก่อนจะหันหลังเดินกลับกลับและก่อนที่เธอจะออกจากห้อง ยงฮวาก็เปิดประตูห้องน้ำพรวดออกมา
“รู้ว่าผิดทีหลังก็อย่าทำอีก อย่าเอาความรู้สึกผมมาล้อเล่นอีก คนเค้าเป็นห่วง!!”
“อะไรนะ?”
“ผมบอกว่าเป็นห่วงไม่ได้ยินรึไง!”
“นายเป็นห่วงฉัน?” ซอฮยอนทวนพลางชี้เข้าหาตัวเองอย่างงงๆ และเหมือนว่ายงฮวาจะรู้ตัวว่าเขาพูดอะไรออกมา ร่างสูงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ
“ห่วงเหิ่งอะไร?! ใครห่วงเธอ ไปได้แล้วผมจะอาบน้ำ!!” ร่างสูงรุยหลังซอฮยอนออกจากห้องก่อนจะปิดประตูโครมใหญ่ทิ้งให้ซอฮยอนยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่คนเดียวหน้าห้อง
“ฟู่ พูดบ้าอะไรของแกวะไอ้ยง!!” ยงฮวาทึ้งผมตัวเองอย่างบ้าคลั่งเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปเมื่อครู่ “โว้ย!!!”
ขอโทษที่ไรเตอร์มาอัพช้านะคะ ช่วงนี้ยุ่งๆกำลังเปิดเรียนด้วย
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
ตอนนี้พี่ยงเริ่มหึงซอเเบบไม่ได้รู้ตัว เเถมยังรู้สึกเเปลกๆกับซออีกต่างหาก
เเบบนี้หวั่นไหวใช่รึเปล่านะ?
ความคิดเห็น