(Yongseo)My Sweet Potato รักวุ่นวายของมักเน่มันหวาน

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่...8

  "ยงฮวา วันนี้วันที่เท่าไหร่ลูก?"

                เสียงม๊าถามดังออกมาจากโทรศัพท์ อย่าบอกนะม๊าว่าที่โทรมาหาผมแต่เช้าเนี่ยแค่จะโทรมาถามวันที่เฉยๆน่ะ - -* 

"วันที่ 22 ไงม๊า"

"วันที่ 22 เป็นวันอะไร?"

"วันพุธไงม๊า" 

              ที่บ้านเราไม่มีปฏิทินรึไง? - -*  

"รู้แล้วว่าวันพุธ ม๊าหมายถึงมันมีความสำคัญยังไงต่างหาก"

"ไม่นี่ฮะ"

             ผมหยิบปฎิทินขึ้นมาดูก่อนจะตอบม๊า  มันก็ไม่ได้มีความสำคัญอะไรนิ

"นี่ลูกไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้กันแน่"

             แล้วถ้าม๊ารู้ ม๊าจะถามผมทำไมล่ะฮะ  แปลกคนจริง - -*

"ไม่รู้ฮะ ม๊ามีอะไรก็บอกมาเหอะน่า"  

"อย่ามาทำเสียงรำคาญม๊านะ!"

            เสียงแหวแปดหลอดของม๊าแสบแก้วหูซะจนผมดึงโทรศัพท์ออกหูแทบจะไม่ทัน ผมไม่ได้รำคาญม๊าซะหน่อย คิดไปนู่น - 3-

"ผมเปล่านะ - 0 -"  

"งั้นก็แล้วไป "

"ตกลงวันที่ 22 อะไรฮะ?"

"เดทวันที่ 22 ไง ไม่รู้เหรอ?"

            ที่ม๊าโทรมาเพราะอยากจะบอกผมแค่นี้เหรอ? - -  แค่เดทวันที่ 22 แล้วไง ผมไม่ได้มีใครจะต้องเดทด้วยซะหน่อย - -*

"อ่อ รู้ฮะ แล้วไงอ่ะม๊า?"

"แล้วไงงั้นเหรอ!  อย่าบอกนะว่าแกไม่เข้าใจที่ม๊าพูดเหรอ!"

             อะไรของม๊ากันเนี่ย  จู่ๆก็โทรมาโวยวายกับผม ม๊าอารมณ์แปรปรวนเพราะเข้าวัยทองรึเปล่าเนี่ย น่ากลัวจริงๆเลย

"ไม่สักนิดฮะ"

"ยงฮวา!!!!"

              อีกครั้งที่ผมแทบจะดึงโทรศัพท์ออกจากหูแทบไม่ทันเพราะเสียงแปดหลอดของม๊า  ถ้าผมหูหนวกนะเพราะม๊าคนเดียวเลย

"ก็ผมไม่รู้จริงๆนี่"

"อย่าบอกนะว่าตั้งแต่วันที่ไปดูตัวแกก็ไม่ได้นัดเจอหนูซออีกเลยน่ะ"

"ก็เจอบ้างตามงานฮะ"

"นี่ลูกไม่ได้นัดเจอน้องเลยเหรอ?"

"จำเป็นเหรอฮะ?"

                 ซอฮยอนเค้าคงไม่อยากเจอผมหรอกคับม๊า เค้ามีคนที่เค้าอยากเจออยู่แล้วล่ะม๊า

"จำเป็นสิ! ไม่งั้นม๊าจะพาแกไปดูตัวทำไม โทรไปหาน้องลยนะ ชวนน้องไปเดทวันนี้!"

"แต่ม๊า!.."

"อ๊ะๆๆ อย่ามีแต่ บอกอะไรก็ให้ทำ เข้าใจมั้ย?"

"เข้าใจแล้วคับ"

               ผมกดวางสายม๊าด้วยความหนักใจ เดทวันที่22 วันสำหรับคนที่เป็นแฟนกัน แต่ผมกับซอฮยอนไม่ใช่ เธอมีคนที่เธออยากจะเดทด้วยอยู่แล้ว แค่หน้าผมเธอเองก็ไม่อยากจะมอง เรื่องทั้งหมดมันเป็นแค่ความต้องการของผู้ใหญ่ ถึงผมจะชอบเธอมันก็คงไม่มีความหมายในเมื่อเธอไม่ได้ชอบผม แล้วผมเองก็ไม่อยากจะแย่งของของใคร

"จะนั่งถอนหายใจมองโทรศัพท์อีกนานมั้ยฮะฮยอง?"

"ไม่รู้ว่ะ"

"งั้นถ้าพี่ไม่โทร ผมโทรเอง"

"เฮ้ย!! อย่านะเว้ย!!"

              ไม่ทันแล้ว มันกดโทรออกไปเรียบร้อย - -*

"เธอไม่รับสายอ่ะพี่"

               เธอคงไม่อยากคุยกับผมสินะ

"งั้นโทรใหม่  เธอไม่รับอีกแล้วอ่ะ"

"งั้นก็เลิกโทร เค้าไม่รับแสดงว่าเค้าไม่อยากคุย"  

"พี่มองโลกในแง่ร้ายไปป่ะ เธออาจจะยุ่งอยู่ก็ได้" 

"แกเป็นซอฮยอนรึไง รู้ดีจริง!"

"แล้วพี่เป็นเธอรึไง?"

            เถียงคำไม่ตกฝากไอ้นี่  นี่ถ้าแกไม่ใช่น้องฉันนะแกโดนเตะไปแล้วไอ้จองชิน กวนประสาทได้ไม่เลิก

"ไง เถียงไม่ออกอ่ะดิ งั้นผมโทรอีกทีถ้าเธอไม่รับก็จะไม่โทรแล้ว"

            จองชินกดโทรออกอีกครั้ง  ทุกครั้งที่มันกดโทรออกผมเฝ้ารอด้วยความกังวล กลัวว่าเธอจะไม่รับสายผมพอจองชินบอกว่าเธอไม่รับโทรศัพท์ถึงสองครั้งมันก็ยิ่งตอกย้ำความคิดของผมที่ว่าเธอไม่อยากคุยกับผมลงไปอีก  และครั้งนี้ก็เหมือนกัน  คราวนี้เธอจะรับมั้ยนะ?  

 "อันยองอาเซโย"

             เสียงหวานใสของซออยอนดังลอดออกมานอกโทรศัพท์    ฟู่~ ในที่สุดเธอก็ยอมรับโทรศัพท์สักที  

ไอ้จองชินยักคิ้วให้ผมอย่างผู้ชนะและก่อนที่มันจะทำอะไรแผลงๆไปมากกว่านี้ ผมก็แย่งเอาโทรศัพท์มาจากมือไอ้ตัวแสบทันที

"อันยอง ซอฮยอน"

.....................................................................................

"ทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะ?" 

               พี่สิกก้าถามพลางนั่งลงข้างๆฉัน ฉันถอนหายใจก่อนจะส่ายหัว  

"ทำไมล่ะ ?"

"ไม่รู้สิคะ"

 
"งอนเค้ารึไง"

"ไม่ได้งอนค่ะ"  

"งั้นทำไมไม่รับล่ะ"  

"แค่ไม่อยากคุยด้วย"        

 "ไม่อยากรู้เหรอเค้าโทรมาทำไม?"

            นั่นสิ จะโทรมาทำไมกัน อารมณ์ไหนของเค้าอีก คิดอยากจะทำอะไรก็ทำรึไง ฉันเป็นคนนะไม่ใช่สิ่งของจะได้ทนทายาทไม่มีความรู้สึกอะไร!  

             พี่สิกก้าพยักพะเยิดหน้าให้ฉันรับโทรศัพท์  ฉันมองโทรศัพท์ชั่งใจก่อนจะกดรับ

"ก็แค่นั้น"

              พี่สิกก้าทิ้งท้ายก่อนจะเดินเข้าห้องนอนตัวเอง อุตส่าห์ว่าจะไม่รับเเล้วเชียว ออนนี่ก็มาทำให้เขวจนได้ เฮ้อออออออ  - - V 

"อันยองอาเซโย"

            ฉันกรอกเสียงไปตามสาย 

"อันยอง" 

           เสียงนุ่มทุ้มของอปป้าตอบกลับมา แค่ได้ยินเสียงความน้อยใจที่เพิ่งสงบลงไปก็ดูเหมือนจะกลับมาอีกครั้ง น้ำตาก็พาลจะไหล โธ่เว้ย!

"อปป้ามีอะไรรึเปล่าคะ?"

"เอ่อ...ซอฮยอน  ....  ไปทานข้าวกันมั้ย?"

         หึ! คิดจะทำอะไรอีกล่ะ เดี๋ยวก็เย็นชา เดี๋ยวก็มาทำดีด้วย อปป้าต้องการอะไรกันแน่

"ฉันทานเรียบร้อยแล้วค่ะ"

"อืม...ไม่เป็นไร งั้นเอาไว้โอกาสหน้าก็ได้คับ"

"ค่ะ"

          ฉันกดวางสายก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า  เหนื่อยทั้งกาย  เหนื่อยทั้งใจ โดยเฉพาะใจนี่สิมันเหนื่อยเหลือเกิน  มันกำลังเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันนะ  ทำไมทุกสิ่งทุกอย่างถึงได้ดูวุ่นวายไปหมดหลังจากได้รู้จักกับเค้า ใจของฉันหัวใจของฉัน...มันเกิดอะไรขึ้น  ฉันหลับตาลงช้าๆตอนนี้ความคิดของฉันมันกำลังสับสนไปหมด ในหัวมีแต่เรื่องของยงฮวาอปป้าคิดทั้งๆที่ไม่ควรคิดด้วยซ้ำ เฮ้อ -  -

"ซอฮยอน"

 "หืม?"

        ฉันค่อยๆลืมตา พี่สิกก้ากำลังปลุกฉันด้วยการเขย่าตัวฉันเบาๆ นี่ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนกัน

 "มานอนอะไรตรงนี้ เข้าไปนอนในห้องเถอะ"

"ค่ะ"

        ฉันลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป โดยมีพี่สิกก้าเดินเข้ามาส่งถึงในห้อง  ช่วงนี้พี่ฮโยถ่ายรายการบ้านไร่หรรษาจนเกือบถึงเช้าทุกวัน ฉันจึงไม่ค่อยได้เจอกับพี่ฮโยเท่าไหร่จะมีก็แต่พี่สิกก้าเท่านั้นที่คอยดูแลฉัน โดยเฉพาะช่วงนี้รู้สึกว่าออนนี่จะตัวติดฉันเป็นพิเศษหลังจากวันที่ฉันร้องไห้

"หน้าเราดูซีดๆนะ พักผ่อนเยอะๆนะ"

        พี่สิกก้าลูบหัวฉันเบาๆ ฉันพยักหน้าพลางยิ้มบางๆ  

"ออนนี่คะ"

        ฉันเรียกพี่สิกก้าไว้ 

"หืม?"

       พี่สิกก้าหันมาเลิกคิ้วเป็นเชิงคำถาม  

"คืนนี้พี่อยู่กับฉันได้มั้ยคะ?"

"ได้สิ^^"  

       อยู่กับฉันก่อนนะคะออนนี่ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวแล้วคิดอะไรฟุ้งซ่าน ฉันไม่อยากคิดถึงผู้ชายคนนั้น  พี่สิกก้าปิดประตูก่อนจะเดินมานั่งลงข้างๆฉันบนเตียง  ฉันโน้มตัวลงนอนหนุนตักออนนี่อย่างอ่อนล้า พี่สิกก้าลูบหัวฉันแผ่วเบา

"ออนนี่คะ  ความชอบมันคืออะไรเหรอคะ?"

        ฉันเงยหน้าขึ้นถาม พี่สิกก้าก้มลงมองฉันก่อนจะยิ้มหวาน  อธิบายเสียงนุ่ม

"ความชอบ มันก็คือการที่เรารู้สึกดีกับใครสักคนนึง "

"แล้วความรักล่ะคะ?"

"ความรัก เธอจะรู้ได้ด้วยตัวเธอเองเมื่อเธอได้พบมัน"

 "แล้วเราจะรู้ได้ยังไงคะว่ามันคือความรัก"

        พี่สิกก้ายิ้มหวาน ก่อนจะวางมือลงบนหน้าอกข้างซ้ายของฉัน  

"ตรงนี้ไง มันจะบอกเราเองเมื่อถึงเวลา"

"ออนนี่ เคยอกหักมั้ยคะ?"

  "เคยสิ "   

"มันเป็นยังไงเหรอคะ?"

"อืม...มันเจ็บปวด เสียน้ำตา ความคิดมันวุ่นวาย  คิดถึงเค้าทั้งๆที่ไม่ควรคิด บางทีก็อยากย้อนเวลากลับไปตอนวันแรกที่เจอกัน ไม่อยากจะยอมรับความจริงที่ว่าเราเลิกกันแล้ว"      

"แล้วออนนี่ผ่านมันมาได้ยังไงคะ?"

          ฉันถามพลางยกแหวนขึ้นมาดู คิดถึงเค้าทั้งๆที่ไม่ควรคิด  เจ็บปวด  เสียน้ำตา ความคิดวุ่นวาย ตอนนี้ฉันกำลังเป็นแบบนี้ ฉันกำลังอกหักงั้นเหรอ......

"เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น เวลาเท่านั้น..."

 "ออนนี่!"

          ฉันเรียกพี่สิกก้าเสียงดัง!!! เมื่อรู้สึกถึงความชื้นที่ใบหน้า น้ำหยดหนึ่งหยดลงบนหน้าของฉัน และมันจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากน้ำตา! เเละจะเป็นของใครไปไม่ได้นอกจากของพี่สิกก้า! พี่สิกก้าหันหน้าหนีไปอีกทาง ก่อนจะหันมามองหน้าฉัน

"อะไรเหรอ? เรียกพี่ซะตกใจเลย"

"พี่ร้องไห้"

"เปล่าซะหน่อย  ฝุ่นมันเข้าตาพี่ต่างหาก ห้องเธอฝุ่นเยอะเหมือนกันนะ"   

"จริงเหรอ?"

"จริงสิ ว่างๆทำความสะอาดบ้างสิ รักสุขภาพไม่ใช่รึไง ห้องมีฝุ่นมันใช้ได้ที่ไหนเล่า - -*"

           ฉันก็ทำความสะอาดทุกวันนี่นา มีฝุ่นได้ยังไงกัน - -*

"จริงสิ ซอฮยอนเราออกไปเดินเล่นข้างนอกกันดีมั้ย?"

"ก็ดีค่ะ" 

          ฉันกับพี่สิกก้าออกมาเดินเล่นที่หน้าหอพัก อากาศตอนกลางคืนค่อนข้างจะเย็นดีนะที่ใส่เสื้อกันหนาวมาด้วยไม่งั้นแข็งตายแน่ๆ  เราสองคนเดินกันไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายต่างคนต่างเงียบจมอยู่ในความคิดตามลำพัง 

"ซอฮยอน พี่ขอตัวแป๊บนะ"

"ค่ะ"

       




            พี่สิกก้าหันมาบอกฉันก่อนจะปลีกตัวไปโทรศัพท์   ฉันนั่งรอพี่สิกก้าสักพักพี่สิกก้าก็กลับมาพร้อมกับบอกว่าจะพาฉันไปกินน้ำแข็งไสถั่วแดงแบบที่ฉันชอบ  ฉันชอบน้ำแข็งไสถั่วแดงก็จริงแต่กินน้ำแข็งไสตอนอากาศเย็นๆแบบนี้มันจะดีเหรอ?  พี่สิกก้าพาฉันเดินมายังร้านเบเกอร์รี่ใกล้ๆ 

"น้ำแข็งไสถั่วแดงหนึ่งค่ะ"

          พี่สิกก้าสั่ง

"ทำไมสั่งแค่หนึ่งถ้วยล่ะคะพี่ไม่ทานเหรอคะ?"

"กินด้วยกันไง กินของเย็นตอนอากาศเย็นๆมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอก"

          แล้วพี่พาฉันมากินทำไมล่ะเนี่ย - -*  นั่งรอสักพักน้ำแข็งไสถั่วแดงน่ากินก็ถูกนำเอามาวางตรงหน้าเราสองคน อ๊า~ น่าอร่อยจัง^^  

"ทานล่ะนะคะ^^"

     ฉันตักน้ำแข็งไสเข้าปาก ง่ำๆ~  อร่อยจริงๆ  หอมถั่วแดงในปากด้วย^^

"ออนนี่ไม่ทานเหรอคะ?"      

       พี่สิกก้าไม่แตะเลยอ่ะ - - *  เอาแต่นั่งมองฉันกินอยู่ได้   นี่ฉันกินน่าอร่อยจนพี่ไม่กล้าแย่งเลยเหรอ ง่า - -V

"กินไปเหอะ พี่เห็นเรากินน่าอร่อยไม่อยากแย่งเด็กกิน"

         พี่สิกก้าเอื้อมมือมาขยี้หัวเบาๆ ออนนี่อ่า~ หัวฉันยุ่งหมดแล้ว  - ^ -  อีกอย่างพี่สิต้องกิน ฉันเด็กก็จริงแต่พี่ตัวเล็กกว่าฉันตั้งเยอะ - -*

"ครืดๆๆๆ~"

 
"ซอฮยอนพี่ รับโทรศัพท์แป๊บนะ"

"ค่ะ"

        แค่รับโทรศัพท์ทำไมจะต้องเดินออกไปรับนอกร้านด้วยเนี่ย  - -*  ฉันนั่งรอพี่สิกก้าที่ไปคุยโทรศัพท์จนกินน้ำแข็งไสถั่วแดงหมดถ้วย แต่พี่สิกก้าก็ยังไม่กลับมาสักที่ เฮ้อ~  นานจัง ออนนี่ไปคุยถึงนอกโลกรึยังไง - -* แต่ในขณะที่ฉันกำลังมองหาออนนี่สิกก้าที่ประตูด้านนอกนั้น ใครคนหนึ่งก็ก้าวเข้ามาในร้าน คนที่ฉันไม่คิดว่าจะเจอเค้าที่นี่ ในเวลานี้  ทำไมโลกใบนี้ถึงเกิดเรื่องบังเอิญกับซอฮยอนบ่อยขนาดนี้

ซอใจร้ายไปมั้ย? ปฏิเสธยงทำไมอ่า?  

ขอบคุณทุกคอมเม้นทุกกำลังใจเลยนะคะ^___^

ตอนหน้ามาดูกันว่าคนที่ซอเจอเค้าเป็นใครเเละยงของเราจะง้อน้องยังไง

ฝากติดตามด้วยน๊าาาา

ปล. ใกล้เปิดเทอมกันเเล้ว เป็นไง ตื่นเต้นกันมั้ย?
ไรเตอร์เปิดตั้งเดือนหน้าเเน่ะ  อยู่บ้านขึ้นอืดหมดเเล้ว 5555
ยังไงก็ตั้งใจเรียนกันด้วยน๊าาา สู้ๆๆ^^