คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter....5
Farm in love
“แปลงองุ่นฝั่งด้านนั้นเราปลูกไว้ทำไวน์น่ะคับ รสชาติมันจะออกเปรี้ยวนิดหน่อย ส่วนแปลงทางด้านนู้นเราปลูกไว้ขายผลสดรสชาติหวานฉ่ำเป็นพันธ์ใหม่ที่เราเพิ่งนำเข้ามาจากฝรั่งเศส” จงฮยอนชี้ให้ซอฮยอนดูแปลงองุ่นเเถวยาวที่ปลูกอยู่ตรงกันข้ามของฝากถนน หญิงสาวมองดูแปลงองุ่นอย่างสนใจเพราะแต่ก่อนไร่ที่นี่เป็นเพียงแค่ที่ดินว่างเปล่าแต่ตอนนี้กลับมีพุ่มองุ่นขึ้นทอดยาวสุดลูกหูลูกตา
“ผมกับคนงานเพิ่งลงปุ๋ยไปเมื่อเช้า เหลืออีกไม่กี่แปลงก็คงจะเสร็จแล้วคับ” ชายหนุ่มอธิบายอย่างผู้ชำนาญงานเรียกความชื่นชมจากซอฮยอนได้เป็นอย่างดี จงฮยอนทำงานกลางแดดกลางไร่แต่น่าแปลกที่ผิวพรรณของเขากลับขาวราวกับคนที่ทำงานในห้องแอร์ไม่คล้ำกลำแดดอย่างชาวไร่ แถมหน้าตาหยังหล่อเหลาราวกับพระเอกหนังไม่มีส่วนไหนเลยที่จะบ่งบอกว่าชายผู้นี้เป็นเกษตรกร
“หน้าผมมีอะไรผิดปกติรึเปล่าคับ?” จงฮยอนถามอย่างแปลกใจเมื่อหญิงสาวตรงหน้าเอาแต่จ้องหน้าเขาซะเหลือเกิน ซอฮยอนสั่นหัวอายๆเมื่อเริ่มรู้สึกตัวว่าตัวเองเสียมารยาทที่ไปจ้องเขาแบบนั้น
“ต้องขอโทษที่เสียมารยาทนะคะ ฉันเองก็แค่แปลกใจนิดหน่อยไม่คิดว่าคุณจะรู้เรื่องการทำไร่ดีขนาดนี้ดูคุณไม่เหมือนชาวไร่เลยน่ะค่ะ”
“อ้อ ” จงฮยอนหัวเราะเก้อๆกับคำชมกลายๆของซอฮยอนทำอาเขารู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก “ที่จริงผมจบด้านสัตว์ศาสตร์มาน่ะคับแต่เพราะว่าโดนยงฮวาใช้มาดูแลไร่มันบ่อยผมก็เลยค่อยๆซึมซับความรู้จากมัน”
“แย่จริงๆเลย ไร่ตัวเองยังจะไปยุ่งยากกับคนอื่นอีก”
“ฮ่าๆๆ อย่าไปว่ามันเลยคับ ช่วงนี้มันมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำเยอะน่ะคับ ….เวลาเลยไม่ค่อยจะมี” จงฮยอนเว้นวรรคคำพูด ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่าแต่จงฮยอนดูเหมือนจงใจจะเน้นเสียงหนักใส่เธอ ซอฮยอนจึงแค่รับคำเขาเหยๆ
“งั้นเหรอคะ^^”
“คุณซอฮยอนอยกลองทานองุ่นดูมั้ยคับ? จะได้บอกผมด้วยว่าชอบหรือเปล่า?”
“ค่ะ”
จงฮยอนเดินไปที่แปลงองุ่นก่อนจะเด็ดองุ่นพวงโตกลับมาพวงหนึ่ง ร่างสูงดึงองุ่นออกจากพวงยื่นมันไปที่ริมฝีปากบางของซอฮยอนและก่อนที่จงฮยอนกำลังจะป้อนองุ่นให้ซอฮยอนเสียงเข้มๆของยงฮวาก็ดังขึ้นจากด้านหลังของทั้งคู่ซะก่อน
“ไงไอ้หมอหมา พาเมียฉันมาอยู่นี่เอง ปล่อยให้ฉันตามหาซะทั่วแน่ะ” ยงฮวาพูดกึ่งล้อเล่นกึ่งต่อว่าพลางวิ่งเหยาะๆเข้ามาหาซอฮยอนกับจงฮยอน
“นี่ยงฮวา! ทำไมนายไปเรียกคุณจงฮยอนเค้าแบบนั้นล่ะหยาบคายจริงเลย!” ซอฮยอนตำหนิ แต่คนโดนตำหนิกลับยิ้มร่าไม่มีท่าทางสะทกสะท้านเลยสักนิด
“ช่างเถอะคับซอ ผมไม่ถือคนบ้าหรอกคับ” สรรพนามแทนชื่อที่จงฮยอนใช้เรียงซอฮยอนทำเอายงฮวาหูพึ่ง เจอกันแค่แป๊บเดียวความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนี้พัฒนาไปเร็วถึงขนาดเรียกชื่อกันสั้นๆเลยหรือ?
“เออนี่ ไหนแกบอกจะรีบกลับฟาร์มไง ลูกแกรออยู่ไม่ใช่รึไง?ป่านนี้ร้องไห้งอแงรอให้แกไปป้อนนมแล้วมั้ง”
“ลูกฉัน?” จงฮยอนชี้เข้าหาตัวเองอย่างงงๆ
“ก็ลูกแกไง ยังจะมาทำหน้างงอีก ไปๆรีบกลับฟาร์มแกไปเลย ลูกรอแล้วป่านนี้” ยงฮวาลุยหลังไล่จงฮยอน ร่างสูงเดินจากมาพร้อมกับความงุนงงก้อนใหญ่นึกไม่ออกว่าตัวเองไปมีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่? ที่ไหน? กับใคร? แต่สักพักจงฮยอนก็หัวเราะลั่นเข้าใจความหมายแฝง ของคำว่าลูก ‘ลูก’ ของยงฮวา นี่คงจะแกล้งให้ซอฮยอนเข้าใจเขาผิดว่ามีลูกแล้วน่ะสิ แสบนักนะไอ้ยง 5555
“นี่ยงฮวา คุณจงฮยอนเองก็อายุไม่เท่าไหร่เองเค้ามีลูกแล้วเหรอ?” ซอฮยอนเอ่ยถามอย่างแปลกใจระหว่างที่เธอกับยงฮวากำลังเดนกลับบ้านพัก “ดูท่าทางเค้าเองไม่เหมือนคนมีครอบครัวเลยนี่นา”
“แล้วเธอจะไปสนใจอะไรหมอนั่นนักหนาล่ะ” ยงฮวาขึ้นเสียงอย่างหงุดหงิด ตอนที่จงฮยอนเรียกแค่ชื่อเล่นซอฮยอนเองก็ทีนึงแล้ว นี่ยังจะมาถามเรื่องของหมอนั่นอีก
“ก็ฉันแค่ถาม ทำไมนายจะต้องมาขึ้นเสียงใส่ฉันด้วยล่ะ!” เธอเองก็ชักจะไม่พอใจ ถามแค่นี้ทำไมจะต้องมาขึ้นเสียงใส่เธอด้วย
“แล้วทำไมเธอจะต้องมาขึ้นเสียงกลับฉันด้วยล่ะ!”
“ทีนายยังขึ้นเสียงใส่ฉันได้เลย ทำไมฉันจะขึ้นเสียงใส่นายบ้างไม่ได้ล่ะ!”
“ก็ฉันไม่ชอบไง!”
“ฉันก็ไม่ชอบเหมือนกันนั่นแหละ!”
“ฮึ่ยย ไม่สวยแล้วยังจะชอบเถียงอีก ยัยไม้กระดาน!”
“ใครกันแน่ที่ชอบเถียงฮะ ไอ้โรคจิต!”
“เธอนั่นแหละ!”
“นายนั่นแหละ!”
“เธอ!”
“นาย!!!!” ซอฮยอนชี้หน้ายงฮวาอย่างโมโห จ้องเขาด้วยสายตาดุดันจนยงฮวาที่กำลังอ้าปากจะเถียงจำต้องยอมสงบปากลงอย่างจำใจ
“เออ เป็นฉันก็ได้!”
“ดีมาก !^^” ซอฮยอนยิ้มอย่างผู้ชนะพลางเอื้อมมือไปตบไหล่ยงฮวาด้วยความพอใจก่อนจะเดินจากไป
“ที่ยอมไม่ได้หมายความว่าฉันกลัวเธอหรอกนะยัยไม้กระดาน ! ก็แค่ต่อให้ก่อนเท่านั้นเอง ใช่ฉันต่อให้เธอก่อนน! ^O^” ยงฮวาพึมพำกับตัวเองยิ้มๆมองตามหลังซอฮยอนแววตาเจ้าเล่ห์เต็มเปี่ยม
‘ก๊อกๆ’ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ซอฮยอนท่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงระเบียงลุกขึ้นบิดขี้เกียจช้าๆก่อนจะเดินมาเปิดประตู
“มีอะไร?” หญิงสาวตวัดถามเสียงห้วนเมื่อเห็นยงฮวายืนยิ้มหน้าแป้นอยู่หน้าประตู
“ฉันเห็นว่าไฟในห้องเธอเปิดอยู่เลยคิดว่าเธอนอนไม่หลับเลยอุ่นนมมาให้” ยงฮวาว่าพลางยื่นแก้วนมไปให้หญิงสาว
“ ขอบใจนะ”
“อืม ฝันดีนะ” ยงฮวาบอกพลางลูบท้ายทอยตัวเองเขินๆ ซอฮยอนยืนมองยงฮวาอย่างขำๆเธอพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงรับรู้ก่อนจะปิดประตู
“แปลกแฮะ” ซอฮยอนพึมพำเบาๆพร้อมกับยกแก้วนมในมือขึ้นมามอง “คนอย่างหมอนั่นทำดีกับคนอื่นเค้าก็เป็นด้วย หรือว่าจะแกล้งอะไรฉันอีก? ” หญิงสาวหรี่ตามองแก้วนมอย่างไม่มั่นใจ “แต่ก็ช่างเถอะ บางทีหมอนั่นอาจจะทำดีไถ่โทษก็ได้มั้ง” เธอพูดกับตัวเองก่อนจะยกแก้วนมขึ้นดื่มจนหมดเหลือแค่เพียงแก้วเปล่าและ…..
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด นายจอง ยงฮวา!!!!!!”
ร่างสูงนอนรอฟังเสียงกรี๊ดที่จะดังสั่นออกมาจากห้องของซอฮยอนอย่างมีความสุขและอีกไม่กี่นาทีต่อมาเสียงที่เขารอฟังก็ดังขึ้นลั่นบ้านพร้อมด้วยเสียงก่นด่าเขาสารพัด แต่ยงฮวาไม่ได้รู้สึกโกรธเธอเลยสักนิดตอนนี้เขากำลังมีความสุขมากถึงมากที่สุด!เพียงแค่นึกถึงใบหน้าของซอฮยอนตอนที่ดื่มนมของเขาจนหมดและเจอจิ้งจกนอนแอ้งแม้งอยู่ก้นแก้ว
“วินาทีนี้เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม ฮ่าๆๆ” ยงฮวาหัวเราะเสียงดังอย่างมีความสุขก่อนที่มือหนาจะหยิบเอาหูฟังเสียบเข้าที่ใบหูของตัวเองและหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มที่แต้มอยู่บนใบหน้า
ความคิดเห็น