คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter....4
Farm in love
รถตู้คันหรูวิ่งออกจากตัวเมืองหลวงตั้งแต่เช้าตรู่มุ่งหน้าออกนอกชานเมืองของกรุงโซล ใช้เวลาเกือบสามชั่วโมงทิวทัศน์สองข้างทางที่ตอนแรกเป็นบ้านเรือนแน่นขนักจะเปลี่ยนเป็นเนินเขาเตี้ยๆทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ซอฮยอนจ้องทิวทัศน์ข้างทางผ่านกระจกรถด้วยความตื่นเต้น ร่างบางเผลอยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงความทรงจำในวัยเด็ก เกือบสิบปีแล้วสินะที่ไม่ได้ผ่านมาที่นี่แต่ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปสักนิดแล้วไร่ทอฝันของเธอล่ะจะมีอะไรเปลี่ยนไปบ้างหรือเปล่า? ยิ่งคิดก็ยิ่งคิดถึงอยากให้ถึงไวๆ
ยงฮวาที่เผลอหลับไปตั้งแต่ที่ขึ้นมาบนรถค่อยๆปรือตาขึ้นช้าๆ ร่างสูงบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยล้าของร่างกายก่อนจะหันไปเจอกับซอฮยอนที่นั่งเกยคางกับขอบกระจกรถมองทิวทัศน์ข้างทางราวกับเด็กดีใจเวลาที่พ่อแม่พามาเที่ยว ยงฮวามองเธอยิ้มๆเวลาที่เธอเงียบแบบนี้เธอดูสวยกว่าตอนที่แว๊ดๆใส่เขาด้วยซ้ำ รอยยิ้มขำคนที่นั่งข้างๆต้องชะงักก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นอึ้งค้างเมื่อยงฮวาเห็นรอยยิ้มหวานที่คลี่อยู่บนใบหน้าสวยซึ้งของซอฮยอน มันเป็นรอยยิ้มที่สวยที่สุดที่เขาเคยเห็นมามันสวยซะจน….เขาตะลึงจนอ้าปากค้าง
รถตู้วิ่งผ่านเนินเขาก่อนจะเลี้ยวเข้ามายังไร่องุ่นที่ทอดยาวสักพักรถก็วิ่งมาหยุดหน้าบ้านพักตากอากาศสไตล์วินเทจหลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางไร่ ดูเหมือนว่าวันนี้พวกคนงานจะหยุดการทำงานมาคอยต้อนรับพวกเขาตั้งแต่เช้าเพราะทันที่ที่รถจอดนิ่งสนิท คนงานวัยใหญ่คนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาเปิดประตูรถและคนงานผู้ชายอีกสองสามคนก็ช่วยกันขนสัมภาระลงจากรถให้พวกเขาท่าทางตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด ยงฮวาเป็นคนลงมาจากรถก่อนก่อนจะช่วยพยุงซอฮยอนลงมาจากรถ
“ยินดีต้อนรับกลับสู่ไร่ทอฝันนะคะคุณหนู” ป้าจีอึนคนงานเก่าแก่ของไร่กล่าวต้อนรับซอฮยอนก่อนจะโผเข้ากอดเธอทั้งสองคนกอดกันแน่นเพราะความคิดถึง ป้าจีอึนถึงกับกลั้นน้ำตาของความดีใจเอาไว้ไม่อยู่เมื่อได้เห็นคุณหนูของเธอที่เมื่อสิบปีที่แล้วยังเป็นเด็กตัวเล็กๆอ้อนเธอให้เล่นตุ๊กตาเป็นเพื่อนแต่กลับมาครั้งนี้คุณหนูตัวเล็กๆคนนั้นกลับโตเป็นสาวสวยถึงเพียงนี้
“คุณป้าร้องไห้ทำไมคะเนี่ย เดี๋ยวไม่สวยนะ” ซอฮยอนพูดติดตลกพลางเช็ดน้ำตาให้ป้าจีอึน ทำเอาเหล่าคนงานต่างยิ้มกันใหญ่เพราะความน่ารักของคุณหนูของพวกเขาหรือสำหรับคนงานใหม่บางคน ซอฮยอนคือ ‘นายหญิง’ ของพวกเขา
“ก็ป้าดีใจนี่คะ ครั้งที่แล้วที่ป้าเจอคุณหนู คุณหนูยังเป็นเด็กตัวเล็กๆอยู่แล้วพอมาเจอคุณหนูอีกทีก็โตเป็นสาวสวยซะขนาดนี้แถมยังเป็นคุณผู้หญิงคนใหม่ของไร่อีกต่างหาก” เพราะคำว่า ‘คุณผู้หญิงคนใหม่ของไร่’ เหล่าคนงานเลยโห่แซวกันยกใหญ่ ซอฮยอนแกล้งยิ้มเขินๆไปกับคำแซวของคนงานก่อนที่จะหันไปมองยงฮวาที่กำลังหัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจอยู่ข้างหลังตาเขียว ร่างสูงเห็นสายตาที่ซอฮยอนมองมาที่ตัวเองอย่างไม่ชอบใจก็ยิ่งนึกสนุกจึงเอื้อมมือไปโอบไหล่เธอ และนั่นก็ยิ่งทำให้คนงานโห่ฮาด้วยความชอบใจกันใหญ่
“ทำบ้าอะไรของนายกันฮะ!” ซอฮยอนกดเสี่ยงต่ำกระซิบถาม ยงฮวาไม่ตอบกลับลอยหน้าลอยตาซะจนเธอหมั่นไส้ “ก็ได้….เล่นแบบนี้มั้ยยงฮวา” หญิงสาวยิ้มเจ้าเล่ห์กับตัวเองก่อนจะกระแทกส้นรองเท้าส้นสูงเข้าที่เท้าของยงฮวาอย่างแรง
“โอ้ย!!!!” เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของยงฮวาทำเอาเสียงโห่ของคนงานหยุดกึก ตอนนี้สายตาทุกคู่ต่างจับจ้องมาที่เขากับซอฮยอนเป็นจุดเดียวด้วยความงุนงง
“เป็นอะไรไปเหรอคะ?” ซอฮยอนถามยงฮวาน้ำเสียงเป็นห่วงแต่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอที่ยงฮวาเห็นมันไม่ใช่เลยสักนิด!
“พอดีมดแถวนี้มันกัดน่ะคับ” ยงฮวาเค้นเสียงต่ำตอบเธอ
“ท่าทางมดแถวนี้จะตัวใหญ่นะคะ ร้องซะเสียงดังเลย”
“ทั้งตัวใหญ่ทั้งฤทธิ์เยอะเลยล่ะที่รัก แต่คอยดูเถอะผมจะปราบซะให้แผลงฤทธิ์ไม่ออกเลยล่ะ”
“อื้มม ” ซอฮยอนเบ้ปากพยักหน้ากวนๆ “แล้วฉันจะเอาใจช่วยนะคะ”
บรรดาคนงานที่ได้ฟังบทสนทนาของทั้งคู่ต่างก็งุนงงกันมีเพียงแค่ป้าจีอึนและสามีของเธอเท่านั้นที่ลอบยิ้มให้กันอย่างรู้ทัน ท่าทางงานนี้คงจะเป็นจริงอย่างที่คุณท่านบอก ปวดหัวไม่ใช่เล่นแล้วสิ..!
“ป้าเตรียมห้องไว้ให้คุณหนูแล้วนะคะเป็นห้องนอนเดิมของคุณหนูตอนเด็กๆ ป้าให้คนไปขนของขึ้นไปไว้บนห้องให้แล้ว คุณหนูไปอาบน้ำอาบท่าก่อนนะคะเดินทางมาเหนื่อยๆจะได้หายเมื่อยเดี๋ยวป้าจะจัดโต๊ะไว้รอ”
“ค่ะ” ซอฮยอนรับคำก่อนจะเดินขึ้นสู่ชั้นบนของตัวบ้าน เธอเดินสำรวจห้องนั้นห้องนี้อย่างเพลิดเพลินทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านยังคงเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน มีเพียงแค่สีของตัวบ้านเท่านั้นที่ดูเหมือนถูกทาขึ้นมาใหม่แต่ยังคงสีเดิมไว้ มาถึงตอนนี้เธอนึกขอบคุณบรรดาคนงานที่ดูแลบ้านหลังนี้จริงๆที่ดูแลมันเป็นอย่างดีและที่สำคัญเธอนึกขอบใจยงฮวาจริงๆที่ไม่เปลี่ยนแปลงบ้านหลังนี้ บ้านที่มีความหมายสำหรับเธอ บ้านที่มันคือบ้านจริงๆ
“โผล่หัวมาได้สักทีนะแก แล้วทำไมถึงเดินกะเผลกๆแบบนั้นล่ะ?” จงฮยอนทักผู้มาใหม่ที่กำลังเดินกะเผลกๆเข้ามาหาเขา
“มดกัดวะ”
“มดกัดรึเมียแผลงฤทธิ์วะ!” จงฮยอนแซวขำๆแต่มันกลับแทงใจดำยงฮวาอย่างจัง จนคนฟังถึงกับฟึดฟัดอย่างอารมณ์เสีย
“เออ! ไม่มีเมียดุบ้างก็ให้แล้วไป!” จงฮยอนขำกับคำแช่งของเพื่อนรักอย่างยงฮวา วันๆเขาเอาแต่ขลุกอยู่กับวัวกับต้นไม้แล้วจะไปหาเวลาไปมีเมียที่ไหน ท่าทางคำแช่งของเพื่อนรักมันจะไม่มีวันได้ผลซะล่ะ “คนเค้าแช่งแล้วยังจะหัวเราะอีก ถามจริงแกเต็มรึเปล่าวะ?”
“ถามแกดีกว่า แกเต็มรึเปล่าที่ไปบังคับคนอื่นแต่งงานด้วย”
“เฮ้ย! พูดดีๆนะเว้ย ฉันไม่ได้บังคับ ยัยนั่นเต็มใจแต่งงานกับฉันเองเว้ย! ก็นะคนมันหล่อก็งี้ สาวๆที่ไหนก็อยากจะแต่งงานกับฉันทั้งนั้นแหละ” ยงฮวาว่าพลางเก๊กท่าหล่อเรียกเอาความหมั่นไส้จากจงฮยอนไปเต็มๆ
“แต่ยกเว้นเมียแก เพราะฉันได้ยินข่าวมาว่าเค้าแต่งงานกับแกเพราะอยากได้สมบัติของเค้าคืน” คำพูดของจงฮยอนเพื่อนรักเบรกยงฮวาซะจนหัวทิ่ม ดวงตาคมตวัดมองเพื่อนรักอย่างเคืองๆ ถึงมันจะเป็นจริงอย่างที่จงฮยอนว่าแต่เวลาแบบนี้มันสมควรจะพูดมั้ย - -
“เออ! ถึงตอนนี้ไม่รักแต่อีกสักหน่อยก็ต้องรัก แกนี่พูดมากจริงเลยจะกินมั้ยข้าวขืนพูดไม่เข้าหูอีกทีฉันเตะโด่งแกออกจากไร่แน่”
“ค๊าบบ คุณยงฮวาพอผมหมดประโยชน์เนี่ยก็ไล่กันเลยนะ ทีหลังอย่ามาง้อกันนะเว้ย!”
“ขอโทษคับคุณจงฮยอน ผมผิดไปแล้วทีหน้าทีหลังผมจะไม่บังอาจพูดแบบนี้อีกแล้วค๊าบบบ” ยงฮวาโค้งขอโทษจงฮยอนพลางทำหน้าสำนึกผิดสุดๆ จงฮยอนมองการกระทำของเพื่อนตัวเองขำๆก่อนจะวางมือจากการใส่ปุ๋ยต้นองุ่นกอดคอยงฮวาเข้าไปในบ้าน
“หอมจังเลยคับป้า วันนี้มีอะไรทานเอ่ย?” จงฮยอนถามป้าจีอึนด้วยน้ำเสียงสนิทเมื่อเขาก้าวเข้าไปในห้องรับประทานอาหาร สองวันมานี้เขามาทำงานในไร่ของยงฮวาจนคุ้นเคยกับคนงานเกือบทุกคนในไร่ รวมถึงป้าจีอึนด้วยเพราะป้าจีอึนคนนี้นี่เองที่ดูแลเรื่องอาหารการกิน ที่หลับที่นอนให้เขา
“เยอะแยะเลยค่ะ มีขอโปรดของคุณจงฮยอนด้วยนะคะ” ป้าจีอึนตอบอย่างยิ้มแย้มพลางวางอาหารจานสุดท้ายลงบนโต๊ะ
“ดูท่าทางป้าไม่ค่อยเห่อเลยนะคับเนี่ย” จงฮยอนแซวยิ้มๆ
“แหม คุณจงฮยอนก็ ป้าไม่ค่อยได้เจอคุณหนูนี่คะ”
“แล้วนี่ซอฮยอนอยู่ไหนคับป้า?” ยงฮวาเอ่ยถามพลางมองหา
“คุณหนูอยู่ข้างบนค่ะ คงจะกำลังแต่งตัวอยู่งั้นเดี๋ยวป้าขึ้นไปตามให้เองนะคะ”
“ไม่เป็นไรคับ ผมขึ้นไปตามเองจะดีกว่า”ยงฮวาอาสาก่อนจะผละไปขึ้นไปตามซอฮยอน ยงฮวาเคาะประตูเรียกซอฮยอนสามครั้งแต่ภายในห้องก็ยังคงเงียบสนิทไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา
“หรือว่าจะหลับวะ? ” ยงฮวาพำพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะถือวิสาสะเปิดประตูพรวดเข้าไป
“เฮ้ย!!!!!/กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงกรีดร้องเพราะความตกใจของทั้งซอฮยอนและยงฮวาดังขึ้นไม่นึกไม่ฝันว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ซอฮยอนที่นุ่งเพียงแค่ชุดชั้นในรีบดึงผ้าห่มจากเตียงขึ้นมาคลุมร่างของตัวเองแทบจะทันที แต่ ยงฮวากลับยืนจ้องหญิงสาวตาค้าง
“มองอะไรห๊ะ ไอ้โรคจิต!!!” ซอฮยอนตวาดแว๊ดแต่ยงฮวากลับยืนนิ่งจ้องซอฮยอนตาไม่กระพริบ ซอฮยอนมองตามตำแหน่งที่ยงฮวามองเธอก็พบว่าเขากำลังจ้องหน้าอกของเธออยู่เร็วเท่าความคิดหญิงสาวคว้าหมอนปาไปที่เขาทันที ยงฮวาที่ยืนนิ่งโดนหมอนเข้าไปเต็มๆ
“โอ้ย! ยัยบ้าเธอปาหมอนใส่ฉันทำไมเนี่ยมันเจ็บนะ!!”
“แล้วนายมาจ้องหน้าอกฉันทำไมล่ะ!!!” ซอฮยอนตวาดเสียงเขียวพลางกระชับผ้าห่มคลุมร่างตัวเอง
“บ้าแล้วใครมองหน้าอกเธอ ฉันมอง….มอง” ยงฮวาคิดหาคำแก้ตัวหน้าแดง จริงที่เขามองหน้าอกเธอ แต่! บ้าจริง!! หน้าอกผู้หญิงใช่ว่าจะไม่เคยเห็น ยิ่งกว่าเห็นก็เคยมาแล้ว ใหญ่กว่านี้ก็เคยมาแล้ว กะอีแค่หน้าอกเล็กๆของยัยนี่ทำไมจะต้องเขินด้วยวะ!
“มองอะไร!!”
“มอง…” ยงฮวาลากเสียงยาวแกล้งมองหน้าอกเธอ จนซออยอนต้องบิดตัวไปทางอื่นตวาดสียงเขียว
“มองอะไร!!” ยิ่งเห็นสีหน้าหื่นกามยั่วโมโหของยงฮวา ซอฮยอนอยากจะบีบคอหมอนั่นซะให้รู้แล้วรู้รอด!
“มองไข่ดาวที่แปะอยู่บนอกเธอต่างหาก”
“ยงฮวา!!!!” ซอฮยอนตะโกนเรียกชื่อยงฮวาด้วยความโมโห ตอนนี้ไม่ว่าอะไรที่พอจะหยิบจับได้มันกำลังลอยข้ามห้องมีเป้าหมายคือ ยงฮวา!
“โอ๊ย!! ยัยบ้า ทำอะไรของเธอน่ะ!!” ยงฮวาใช้มือปัดทั้งหมอน ทั้งหนังสือ ทั้งนิตยสารที่กำลังดิ่งมาหาเขาเป็นพัลวัล
“ใครอยากใช้ให้นายมาปากเสียแถมยังมาหื่นกามกับฉันอีกฮ๊ะ!” ซออยอนตะโกนพร้อมๆกับที่หมอนข้างถูกโยนเข้ามาหายงฮวา จนเขาต้องกระโดนหลบไปอีกมุมหนึ่งของห้อง หมอนข้างจึงเฉียดหน้าเขาไปแค่นิดเดียว
“ฉันพูดความจริงมันผิดตรงไหน!” ยงฮวาเถียง เคลื่อนตัวหลบนิตยสารเล่มหนึ่งที่ลอยข้ามห้องมา”หรือว่าเธอจะให้ฉันบอกว่าหน้าอกเธอมันสะบึ้มมาก ทั้งๆที่มันเล็กเท่ามดกัดเนี่ยเร๊อะ?”
“กรี๊ดดดด!!!! ยงฮวา!!!นายมันเป็นผู้ชายหยาบคายที่สุดเท่าทีฉันเคยเจอมาเลย!!ผู้ชายปากหมา!!!!”
“เธอมันก็เป็นยัยผู้หญิงอกเล็กเท่าที่ฉันเคยเจอมาเหมือนกันล่ะ ยัยไม้กระดาน!”
“ยงฮวา!!! นายอย่าอยู่เลย!!!” เพราะถ้อยคำร้ายการที่ถูกพ่นออกมาจากปากของยงฮวามันทำให้ซอฮยอนทนไม่ไหวอีกต่อไปร่างบางปรีเข้าหายงฮวาด้วยความโมโหก่อนที่มือบางจะกำรอบคอของเขาอย่างแรงจน ยงฮวากระอัก
“เฮ้ย!”
“ว้าย!!! คุณหนูคะ ” ทั้งจงฮยออนและป้าจีอึนที่เพิ่งเข้ามาเห็นเหตุการณ์ต่างก็รีบแยกซอฮยอนกับยงฮวาออกจากกันอย่างรวดเร็ว
“เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ยทำไมถึงได้เล่นกันแรงแบบนี้คะ”
“นั่นสิ ดูสภาพห้องกับสภาพคนสิ” จงฮยอนเสริมอย่างเห็นด้วย พลางปรายตามองยงฮวาที่ยืนพิงพนังหายใจหอบอยู่ข้างๆ ส่วนซออยอนก็ยืนหอบอยู่ข้างๆป้าจีอึน “หรือว่าแก…..!” จงฮยอนชี้หน้ายงฮวาอย่างสื่อความนัยเมื่อมองไปเห็นสภาพของซอฮยอนที่มีเพียงแค่ผ้าห่มพันรอบกาย ทำเอายงฮวาส่ายหน้าโบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัล
“อย่าแม้แต่จะคิด แฮ่ก มันไม่ใช่แบบนั้น แฮ่กๆ”
“แล้วมันเกิดอะไรกันขึ้น”
“ก็ฉันเปิด….”
“เราก็แค่หยอกกันตามประสาคนรักกันน่ะค่ะ!!” ซอฮยอนพูดแทรกขึ้นก่อนที่ยงฮวาจะเผลอพูดความจริงให้ทุกคนฟัง ยงฮวาเงยหน้าขึ้นมองเธอก่อนจะเออออตาม
“คับก็แค่หยอกกันเล่นๆ”
“ดูท่าจะชอบหลอกกันแรงๆนะคะ” ป้าจีอึนพูดเหยๆเมื่อเห็นสภาพห้อง ยงฮวากับซอฮยอนได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆกลับไป
-----------------------------------------------
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
ยงซอลุคใหม่หวังว่าจะชอบกันนะคะ^^
ไรเตอร์ว่าจะจับคู่ให้ชายเผือกเเต่นึกไม่ออกว่าจะเป็นใคร
รีดเดอร์ช่วยไรเตอร์เลือกหน่อยสิ พลีสสสส ^^
ความคิดเห็น