ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่...5
หลังจากวันนั้นฉันก็ยังไม่ได้เจอยงฮวาอปป้าอีกเลย นี่ก็จะสองอาทิตย์แล้ว เพราะแค่เวลาจะหายใจฉันยังจะไม่มี มีแต่แม่ของฉันนี่แหละที่คอยแต่บอกให้ฉันหาเวลาว่างไปเจอเค้า แต่ลูกแม่เป็นผู้หญิงนะ! อีกอย่างถ้าหมอนั่นอยากจะเจอฉันเค้าสิต้องเป็นฝ่ายมาหาฉัน ไม่ใช่ฉันไปหาเค้า! นึกถึงเรื่องนี้ทีไรมันทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดทุกทีเลย! พอมองเห็นแหวนที่มือมันก็พาลให้นึกโกรธคนที่ซื้อให้ตะหงิดๆ ตลอดเลย - - W
"SNSD สแตนด์บายหลังเวทีได้เลยคับ"
สตาฟ์เข้ามาบอกเราที่ห้องพักศิลปิน วันนี้น่ะเรามาขึ้นคอนเสริต์งาน Korea Music และเวทีนี้ก็เป็นเวทีสุดท้ายของตารางงานวันนี้ ที่คอนเสริต์นี้มีศิลปินแนวหน้าของเกาหลีมาร่วมงานมากมาย ยงฮวาอปป้าจะมางานนี้มั้ยนะ? บ้าจริง! ไปคิดถึงเค้าได้ยังไงเนี่ย! ฉันสะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดบ้าๆของตัวเองก่อนจะรีบเดินตามพี่ๆไปสแตนด์บายหลังเวที แต่เพราะความรีบร้อนบวกกับความซุ่มซ่ามของตัวเองฉันจึงชนเข้ากับใครสักคนนึง - - V
"ซอฮยอน เป็นอะไรมากมั้ย?"
"ฉันไม่เป็นไรค่ะ"
"เค้าดูดีเป็นบ้าเลยเวลายืนอยู่บนเวที -/////-"
"ซอฮยอน นั่นมันแหวนคู่นี่!!! เค้าใส่มันขึ้นเวทีด้วย!!!"
'เคโรเร๊ะ~~~~~~~'
ทันทีที่หมดคาบเรียนของวันนี้ฉันแทบจะถลาออกจากห้องแทบจะทันที วันนี้คุณแม่มาหา ว้าววว~ คิดถึงจังเลยยยย^^ ฉันรีบตรงดิ่งกลับมาที่หอทันที เมื่อมาถึงก็เจอคุณแม่นั่งรอฉันอยู่กับพี่ฮโยและพี่สิกก้า
ในที่สุดตารางงานฉันก็ว่างซะทีหลังจากที่อดหลับอดนอนทำแต่งานมาหลายวัน จนถุงใต้ตาฉันแทบจะย้อยมาถึงคางอยุ่แล้ว YY
นี่้มันหอพักผู้ชายรึเปล่าเนี่ย! ทำไมมันถึงได้สะอาดแบบนี้ หอพักฉันยังไม่ได้ครึ่งเลย - -* นี่มันไม่ใช่ภาพหอพักที่ผู้ชายที่ฉันคิดไว้สักนิด หอพักผู้ชายมันควรจะรกไม่ใช่เหรอ?
"อันยองอาเซโย"
"ทะเลาะอะไรกันแต่เช้าเนี่ย หนวกหูเป็นบ้าเลย"
"ต้องขอโทษแทนน้องผมด้วยนะคับ พวกเราค่อนข้างจะวุ่นวายไปหน่อย "
"SNSD สแตนด์บายหลังเวทีได้เลยคับ"
สตาฟ์เข้ามาบอกเราที่ห้องพักศิลปิน วันนี้น่ะเรามาขึ้นคอนเสริต์งาน Korea Music และเวทีนี้ก็เป็นเวทีสุดท้ายของตารางงานวันนี้ ที่คอนเสริต์นี้มีศิลปินแนวหน้าของเกาหลีมาร่วมงานมากมาย ยงฮวาอปป้าจะมางานนี้มั้ยนะ? บ้าจริง! ไปคิดถึงเค้าได้ยังไงเนี่ย! ฉันสะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดบ้าๆของตัวเองก่อนจะรีบเดินตามพี่ๆไปสแตนด์บายหลังเวที แต่เพราะความรีบร้อนบวกกับความซุ่มซ่ามของตัวเองฉันจึงชนเข้ากับใครสักคนนึง - - V
"ขอโทษนะคะ"
ฉันโค้งขอโทษเค้า
"ซอฮยอน เป็นอะไรมากมั้ย?"
เสียงนุ่มทุ้มคุ้นหู ของคนตรงหน้าทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมามองถึงจะเพิ่งเคยคุยกันไม่กี่ครั้งแต่ฉันกลับจำเสียงนี้ได้ขึ้นใจ เสียงที่ฉันคิดถึงตลอดเกือบสองอาทิตย์ที่ผ่านมา ใช่แล้ว เป็นเค้าจริงๆ
"ฉันไม่เป็นไรค่ะ"
ถึงจะรู้สึกดีใจที่ได้เจอเค้าในวันนี้ แต่น้ำเสียงฉันที่เปล่งออมันกลับเรียบเฉย
"ฉันขอตัวนะคะ"
ฉันโค้งลาคนตรงหน้า ก่อนจะรีบเดินหนี แต่เค้ากลับเรียกฉันไว้
"ซอฮยอน"
"คะ?"
ฉันหันไปมอง พลางขมวดคิ้วอย่างสงสัย
"สู้ๆนะ^^"
ยงฮวาอปป้าทำท่าชูสองนิ้วพลางยิ้มกว้าง คนบ้า! ทำให้ฉันยิ้มจนได้! ฉันยิ้มกว้างตอบกลับไป ^____^ ก่อนจะรีบเดินไปที่เวที ในที่สุดการแสดงโชว์ของวงฉันก็ผ่านไปอย่างงดงาม เวลาที่ยืนอยู่บนเวทีแทนที่จะรู้สึกเหนื่อย แต่ไม่เลยฉันและสมาชิกทุกคนกลับมีความสุข มีความสุขที่ได้เห็นแฟนคลับของพวกเรามีความสุข รอยยิ้มของโซวอนทำให้พวกเรามีความสุขมากมายจริงๆ ^^
ฉันและพี่ๆกลับมาที่ห้องพักและเริ่มเก็บสัมภาระเพราะ เดี๋ยวพี่ผู้จัดการก็จะมารับพวกเรา แต่ในระหว่างที่ฉันกำลังนั่งพักอ่านหนังสือเพื่อรอจะกลับอยู่นั้น จู่ๆพี่ฮโยก็มาสะกิดฉันเบาๆก่อนจะชี้ให้ดูที่ทีวีเครื่องเล็กที่กำลังทำการถ่ายทอดสดงานของวันนี้ และวงที่กำลังยืนอยู่บนเวทีตอนนี้ก็คือ วงซีเอ็นบลู
"เค้าดูดีเป็นบ้าเลยเวลายืนอยู่บนเวที -/////-"
นั่นสิ เวลานี้อปป้าดูดีเป็นบ้าเลย ฉันกับฮโยยอนออนนี่นั่งดูทีวีด้วยกันเงียบๆ? แต่พอถึงตอนช่วงท่อนฮุกของเพลง I'm a loner ยงฮวาอปป้ายกมือขึ้นมาเล่นกับเพลง ทำให้ฉันและพี่ฮโยได้เห็นอะไรบางอย่าง!!! บางอย่างที่มีแค่ฉัน อปป้า พี่ฮโยและพี่สิกก้าเท่านั้นที่รู้!!!!
"ซอฮยอน นั่นมันแหวนคู่นี่!!! เค้าใส่มันขึ้นเวทีด้วย!!!"
พี่ฮโยกระซิบฉันเสียงตื่นเต้น ไม่ใช่แค่พี่ที่ตื่นเต้นแต่ตอนนี้ใจฉันมันแทบจะหยุดเต้นไปแล้วล่ะ!
เค้าใส่มันไว้ตลอดเลยเหรอ? นั่นคือคำถามที่ฉันเฝ้าแต่ถามตัวเองตลอดทั้งคืนวันนั้น
'เคโรเร๊ะ~~~~~~~'
เสียงเรียกเข้าเพลงการ์ตูนเรื่องโปรดดังขึ้น พอเห็นชื่อที่โชว์อยู่หน้าจอฉันก็กดรับแทบจะทันที
"ออมม่า^^"
"ซอฮยอน เป็นยังไงบ้างลูก"
เสียงคุณแม่ตอบกลับมา ฟังแล้วชื่นใจจัง^___^
"หนูสบายดีค่ะ คุณแม่ล่ะคะ?"
"แม่สบายดีลูก แล้วนี่หนูอยู่ที่หอรึเปล่า?"
"ตอนนี้หนูอยู่ที่โรงเรียนค่ะ แต่อีกสักพักก็จะกลับแล้ว"
"งั้นดีเลย เดี๋ยวแม่จะไปหาหนูที่หอนะลูกวันนี้"
"จริงเหรอคะ? ^O^"
"จ้า แล้วเจอกันนะ แม่ใกล้จะถึงหอหนูแล้ว"
"ค่ะ^^ แล้วหนูจะรีบกลับนะคะ"
ทันทีที่หมดคาบเรียนของวันนี้ฉันแทบจะถลาออกจากห้องแทบจะทันที วันนี้คุณแม่มาหา ว้าววว~ คิดถึงจังเลยยยย^^ ฉันรีบตรงดิ่งกลับมาที่หอทันที เมื่อมาถึงก็เจอคุณแม่นั่งรอฉันอยู่กับพี่ฮโยและพี่สิกก้า
"ออมม่า"
ฉันโผเข้ากอดคุณแม่ด้วยความคิดถึง
"ซอฮยอนทำอะไรน่ะลูก ไม่อายพี่ๆรึไง?"
คุณแม่แกล้งดุฉันพลางกลั้วหัวเราะ แม่เขินอ่ะดิ หนูรู้นะ 5555
"ไปเป็นไรค่ะ เพราะพวกเราก็คิดถึงคุณแม่ใจจะขาด 555555"
พี่สิกก้าพูดพลางโผกอดคุณแม่เลียนแบบฉันทำเอาคุณแม่หน้าแดงแจ๋ ง่า - -* พี่น่ะ
"พอแล้วเราสองคนนี่ เล่นอะไรเป็นเด็กๆกันอยู่ได้ "
คุณแม่ดุเสียงหวานก่อนจะแกล้งตีหลังมือเราสองคนเบาๆ
"คนอื่นๆ ยังไม่เลิกงานเหรอลุก?"
"ค่ะ แต่เดี๋ยวก็คงกลับกันแล้วล่ะค่ะ"
ฉันตอบพลางเดินเอากระเป๋านักเรียนไปเก็บในห้อง
"งั้นเดี๋ยวแม่ทำอะไรให้พวกเราทานดีกว่า กลับกันมาเหนื่อยๆคงจะหิว"
"งั้นหนูช่วยนะคะ"
พี่ฮโยอาสาเป็นลูกมือให้กับคุณแม่ ส่วนฉันกับพี่สิกก้าก็ทำตัวเป็นผู้รอที่ดี คือ 'นั่งรอโดยที่ไม่เข้าไปใกล้คุณแม่และพี่ฮโย' - -* ถ้าขืนเราสองคนเค้าไป มันได้เละแน่ๆ
พี่ๆเกือบทั้งหมด(ยกเว้นพี่ยุนอา)กลับมาทันเวลาที่คุณแม่ทำกับข้าวเสร็จพอดี ทุกคนดูดีใจกันใหญ่ที่วันนี้ได้กินกับข้าวฝีมือคุณแม่ หลังจากที่กินแต่บะหมี่กันมานานแสนนาน - -* และ ภายในเวลาไม่กี่นาทีกับข้าวก็หายวับไปกับตา - - นี่มันคนกินหรืออะไร? - -* ทำไมถึงได้รวดเร็วแบบนี้ ก็อย่างว่าล่ะเราอดอยากปากแห้งมานาน 555555
"เด็กๆอยากกินอะไรอีกมั้ยลูก?"
แม่ถามพวกเราขณะที่ยกผลไม้มาให้
"แค่นี้ก็อิ่มจะแย่แล้วค่ะ คุณแม่"
พี่แทยอนตอบพลางรับถาดผลไม้จากมือคุณแม่ แต่ถ้าพี่ตอบว่ายังอยากจะกินอีก ฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว - -*
"งั้นแม่กลับแล้วนะเด็กๆ แม่ทำกับข้าวไว้ให้ยุนอาอยู่ในตู้นะถ้ายุนอากลับมาก็อุ่นกินได้เลย"
"ทำไมคุณแม่กลับเร็วนักล่ะคะ อยู่กับพวกเราอีกหน่อยสิ"
พี่ทิฟฟานี่ทำเสียงอ้อน นั่นมันฉันต่างหากที่ต้องทำนะคะพี่ แอบหวงแม่ตัวเองนิดๆ
"พอดีแม่มีธุระนิดหน่อย เดี๋ยววันหลังแม่จะแวะมาใหม่นะ^^"
"มาหาพวกเราบ่อยๆนะคะ"
พี่ซันนี่พูดเสียงหวานก่อนจะโผเข้ากอดลาคุณแม่ และตามด้วยพี่ๆคนอื่นๆจนครบ ฉันจึงลงมาส่งคุณแม่ที่ลานจอดรถ
"ขับรถดีๆนะคะ"
ฉันพูดพลางสวมกอดคุณแม่อีกครั้ง ไม่บ่อยครั้งนักหรอกที่ฉันจะได้เจอท่านด้วยตารางงานที่ยุ่งทำให้เวลาที่มีให้ครอบครัวแทบจะไม่มี พอท่านมาเยี่ยม ไม่อยากให้กลับเลย T^T
"จ๊ะ^^ ซอฮยอนแม่ฝากนี่ให้ยงฮวาด้วยนะลูก"
แม่เปิดประตูรถหยิบถุงใส่กล่องกิมจิและแอ๊ปเปิ้ลอบใบใหญ่ส่งให้ฉัน ก็เพิ่งบอกไปว่าไม่มีเวลา แล้วหนูจะเอาไปให้เค้ายังไง - -*
"แต่หนูไม่ได้เจออปป้าเลยนะคะ"
"หนูก็เจอซะสิลูก แม่ฝากด้วยนะ^^"
"หนูจะเอาไปให้เค้าได้ยังไงล่ะคะ? - -*"
"อ้อ เดี๋ยวนะ "
แม่พูดพลางค้นหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าถือ ก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นเล็กมาให้ฉัน
"เบอร์โทรใครคะ?"
"เบอร์ยงฮวาไงลูก แม่ฝากด้วยนะ แม่ไปนะ"
แม่ยัดของทั้งหมดใส่มือฉันก่อนจะขับรถออกไป ปล่อยให้ฉันยืนคิดมากกับสิ่งของในมือ ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย T^T แม่นะแม่ ใจร้ายที่สุดเลย ทำไมถึงไม่เอาไปให้เองล่ะ ทำไมต้องมาใช้หนุด้วย มันคือแผนของแม่ใช่มั้ยยยยยย T^T
ในที่สุดตารางงานฉันก็ว่างซะทีหลังจากที่อดหลับอดนอนทำแต่งานมาหลายวัน จนถุงใต้ตาฉันแทบจะย้อยมาถึงคางอยุ่แล้ว YY
"ซอฮยอน ทำน้ำแอปเปิ้ลให้พี่หน่อยสิ"
เสียงพี่ยูริตะโกนออกาจากห้องนอน วันนี้พี่ยูริมีตารางงานนี่นา งั้นทำให้ก็ได้^^ 555555 ฉันเปิดตู้เย็นเพื่อหาวัตถุดิบที่จะทำน้ำแอปเปิ้ลให้พี่ยูริ พอหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมามันก็ทำให้ฉันนึกบางอย่างขึ้นมาได้ ตายล่ะ! ฉันยังไม่ได้ให้กิมจิกับแอปเปิ้ลอบแห้งกับยงฮวาอปป้าเลยนี่ - -*
"พี่ยูริคะ ฉันวางน้ำแอปเปิ้ลไว้ที่โต๊ะนะคะ"
"จ๊ะ ขอบใจนะน้องรัก^^"
ฉันตะโกนบอกพี่ยูริก่อนจะรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเอากิมจิไปให้ยงฮวาอปป้า จริงสิ ! ฉันควรจะโทรหาเค้าก่อนนี่
แต่! เฮ้อ~ หลังจากที่ตัดสินใจกดเบอร์และลบไปหลายครั้ง ในที่สุดฉันก็รวบรวมความกล้าทั้งหมดกดปุ่มโทรออกจนได้ ฉันหลับตาแน่นด้วยความรู้สึกหลายอย่างที่บอกไม่ถูก แต่ละวินาทีที่รอปลายสายกดรับมันช่างบีบรัดหัวใจและยาวนานสิ้นดี!
" อันยองอาเซโย "
ปลายสายกดรับเสียงงัวเงีย !!
"เอิ่ม อปป้าคะ ซอฮยอนเองนะคะ"
.............................................................................................
"เอิ่ม อปป้าคะ ซอฮยอนเองนะคะ"
เสียงปลายสายที่ตอบกลับมา ทำเอาผมเด้งขึ้นจากเตียงทันที ซอฮยอน!! คนที่โทรมาคือซอฮยอน! ซอฮยอนโทรมา!!!!! อ๊ากกกกกก !!!
"เอ่อ ซอฮยอนเหรอ?ว่าไง?"
ผมพยายามทำเสียงให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุด พยายามอย่างยิ่งยวดที่ไม่ให้มันสั่น เพราะความตื่นเต้น
- -*
- -*
"วันนี้อปป้าว่างมั้ยคะ? พอดีคุณแม่ท่านฝากของไว้ให้อปป้าน่ะค่ะ"
เสียงหวานปลายสายตอบกลับมา นี่เธอกำลังจะนัดเจอผมเหรอ? O.O
"ว่างครับ ว่าง^^"
"งั้นเราจะเจอกันที่ไหนดีคะ?"
"ซอฮอยอนสะดวกมาที่หอพักผมหรือเปล่าคับ?"
"คะ?!"
ดูเธอจะตกใจกับสถานที่นัดหมายของผมไม่ใช่น้อย สังเกตได้จากน้ำเสียงของเธอ แต่อย่าเพิ่งเข้าใจผมผิดสิ - -*
"คือ ผมกลัวว่าถ้าเรานัดเจอกันที่อื่นอาจจะมีคนเห็น ผมคิดว่าถ้าคุณมาที่หอพักเรามันจะปลอดภัยกว่า อีกอย่างวันนี้สมาชิกเราอยู่กันครบคับ"
ผมรีบอธิบายยาวเพราะกลัวว่าเธอจะเข้าใจผมผิด - -*
"อ่อค่ะ งั้นช่วยอธิบายทางที่จะไปหอพักอปป้าให้ฉันด้วยค่ะ"
ผมอธิบายเส้นทางที่จะมาหอพักพวกเราให้เธอฟังอย่างละเอียดและทันทีที่เธอวางสายไปผมก็รีบจัดการปลุกไอ้สามแสบทันที
"จงฮยอน ตื่นๆๆๆ"
ผมเขย่าตัวจงฮยอนเบาๆ
"มีอะไรฮะ?"
จงฮยอนหรี่ตาถามผมงัวเงีย
"ซอฮยอนกำลังจะมา ตื่นเร็วเข้า"
"มาก็ช่าง ซอฮยอนสิคับ ผมง่วง - -* "
จงฮยอนพูดพลางยกผ้าห่มขึ้นคลุมโปง ย๊า! ไอ้น้องบ้านี่ จะมีอะไรที่ทำให้มันตื่นเต้นได้มั้ยเนี่ย! - -* ผมเตะคนที่นอนอุตุเป็นทองไม่รู้ร้อนเบาๆด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนจะรีบไปปลุกไอ้สองแสบห้องถัดไปทันที
"มินฮยอก จองชิน ตื่นๆๆ"
ผมดึงผ้าห่มออกจากตัวไอ้สองแสบก่อนจะดึงมันลุกขึ้น
"มีอะไรแต่เช้าฮะฮยอง"
มินฮยอกงัวเงียถามพลางขยี้ตา - -*
"ซอฮยอนกำลังจะมาหอพักเรา"
"ใครอ่ะพี่ ซอฮยอนไหน?"
จองชินถามพลางเกาหัวแกรกๆๆ
"ซอฮยอนโซนโยชิแดไง"
"อะไรนะ!!!!!!"
สองแสบตะโกนกรอกหูผมแทบจะพร้อมกัน อาการง่วงนอนที่พวกมันมีเมื่อกี๊หายไปหมดสิ้น - -* ถ้าฉันหูหนวกเพราะแกสองคนนะ จะเตะให้หลุดโลกเลยคอยดู
"ไม่ต้องมาทำหน้าอึ้ง มาช่วยกันทำความสะอาดห้องก่อน เร็ว!"
ผม จองชินและมินฮยอกช่วยกันทำความสะอาดอย่างเร่งด่วน เพราะนี่มันคือหอพักผู้ชาย มันจึงค่อนข้าง(?) รกมาก - -* ทั้งๆที่พวกเราเพิ่งย้ายเข้ามาแท้ๆแต่ทำไมของมันถึงดูเยอะจนหาที่เก็บแบบนี้ไม่ได้ล่ะ - -* เราสามคนใช้เวลาตลอดทั้งช่วงเช้าเก็บกวาดหอพัก และหาที่ซุกของไว้พลางๆก่อน - -* ตอนนี้พวกเราพร้อมแล้ว และรอคอยเวลาที่เธอจะมาอย่างใจจดใจจ่อ ดูไอ้สองแสบนี่ก็ตื่นเต้นไม่แพ้ผมเลยล่ะ
.....................................................................................
ฉันนั่งรถเมล์มาตามทางที่ยงฮวาอปป้าบอก ไม่นานก็มาถึงหน้าหอพักซีเอ็นบลู ฉันโทรบอกยงฮวาอปป้าว่ามาถึงแล้ว ฉันยืนรออยู่สักพัก เขาก็มา ก่อนจะพาฉันขึ้นลิฟท์ไปยังห้องพัก ยงฮวาอปป้าเปิดประตูให้ฉันเข้าไปในห้อง ฉันถอนหายใจเบาๆด้วยความตื่นเต้นก่อนจะก้าวเข้าไป เกิดมายังไม่เคยเข้ามาในหอพักผู้ชายเลย มันเเปลกยังไงไม่รู้
นี่้มันหอพักผู้ชายรึเปล่าเนี่ย! ทำไมมันถึงได้สะอาดแบบนี้ หอพักฉันยังไม่ได้ครึ่งเลย - -* นี่มันไม่ใช่ภาพหอพักที่ผู้ชายที่ฉันคิดไว้สักนิด หอพักผู้ชายมันควรจะรกไม่ใช่เหรอ?
"อันยองอาเซโย"
สมาชิกซีเอ็นบลูสองคน ที่ฉันไม่คุ้นหน้าโค้งทักทายฉันอย่างร่าเริง สองคนนี้เหมือนรักยมเลยอ่ะ
"อันยองอาเซโย"
ฉันโค้งทักทายตอบพลางส่งยิ้มกว้างให้
"ซอฮยอน นี่จองชิน ส่วนนี่มินฮยอก จองชิน มินฮยอกนี่ซอฮยอน"
ยงฮวาอปป้าแนะนำจองชินหน้าสวยแต่สูงโย่งกับมินฮยอกผู้แสนจะน่ารักให้ฉันรู้จัก และแนะนำฉันกับสองคนนั่น มินฮยอกและจองชินส่งยิ้มกว้างมาให้ฉันอีกครั้งก่อนจะให้ฉันไปนั่งรอที่โซฟา
"น้ำครับ"
มินฮยอกส่งแก้วน้ำมาให้ฉัน ฉันรับแก้วน้ำจากมินฮยอกก่อนจะยิ้มขอบคุณ
"ทานอะไรมารึยังคับ?"
จองชินที่กำลังขะมักเขม้นกับการปอกผลไม้หันมาถามฉัน
"เรียบร้อยแล้วค่ะ^^"
"อ้อ อปป้าคะ นี่กิมจิกับแอปเปิ้ลอบแห้งที่คุณแม่ฝากมาให้ค่ะ"
ฉันส่งถุงกิมจิกับแอปเปิ้ลอบแห้งให้ยงฮวาอปป้า ฉันไม่รู้ว่าจองชินกับมินฮยอกจะรู้เรื่องฉันกับยงฮวาอปป้ารึเปล่า แต่สองคนนั่นก็แอบมองฉันกับยงฮวาอปป้าอยู่บ่อยๆแถมยังอมยิ้มกระซิบกระซาบอะไรกันก็ไม่รู้ แบบนี้มันอึดอัดยิ่งกว่าตอนที่เข้ามาอีก - ^ -
"ฝากขอบคุณคุณน้าด้วยนะคับ"
"ค่ะ"
"ทานผลไม้ก่อนนะคับ"
จองชินส่งจานผลไม้มาให้ฉันก่อนจะนั่งลงข้างๆมินฮยอก
"ขอบคุณค่ะ"
นี่พวกเค้าไม่มีอะไรทำกันเลยรึไงนะ - - * เอาแต่นั่งจ้องหน้าฉันอยู่ได้ - -*
"วันนี้ไม่มีงานกันเหรอคะ?"
ฉันเริ่มชวนคุยเพื่อลดความอึดอัดที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วในตัวฉัน
"มีช่วงบ่ายๆน่ะคับ"
ยงฮวาอปป้าตอบ ฉันพยักหน้าช้าๆอย่างเข้าใจ ก่อนจะหันไปชิมผลไม้
"แหวนสวยดีนะคับคุณซอฮยอน เหมือนแหวนฮยองผมเลย"
"แค่กๆๆ" คำพูดของจองชินที่โพล่งออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำฉันสำลักผลไม้เกือบตาย จองชินบ้า! นายจะพูดทำไมล่ะเนี่ย! >//////<
"จองชิน พูดบ้าอะไรวะ! -///////-"
ยงฮวาอปป้าหันไปดุจองชินก่อนจะส่งแก้วน้ำและทิชชู่ให้ฉัน
"แค่กๆ ขอบคุณค่ะ"
ฉันรับแก้วน้ำกับทิชชู่จากยงฮวาอปป้า ก่อนจะดื่มน้ำรวดเดียวหมด จองชินนะจองชิน นายเกือบทำผลไม้ติดคอฉันตายแล้วมั้ยล่ะ?!
"ก็มันจริงนี่พี่ ดูดิเหมือนกันเปี๊ยบเลย"
ก็มันเป็นแหวนคู่จะไม่ให้เหมือนกันได้ยังไงล่ะ!
"ถ้าแกยังไม่หยุดพูดมากนะ เดี๋ยวจะโดนดี"
"ทะเลาะอะไรกันแต่เช้าเนี่ย หนวกหูเป็นบ้าเลย"
จู่ๆก็มีผู้ชายที่ดูเหมือนเพิ่งจะตื่นนอน โผล่ออกมาทั้งๆที่ยังอยู่ในชุดนอน! -//////- ทำเอาทั้งฉันและสามคนนั่นตาโตด้วยความตกใจกับการมาของเค้า ดูหมอนั่นเองก็ตกใจไม่แพ้กันเพราะทันทีที่เห็นฉันหมอนั่นก็อ้าปากเหวอแทบจะทันที
"เฮ้ยย! ฮยองทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยหน่อย!"
มินฮยอกที่ได้สติก่อนเพื่อนรีบเดินไปหาผู้ชายคนนั้น ให้ตายเถอะ ! หมอนี่เป็นใครกันเนี่ย!!
"ฮยองเซอร์เป็นบ้าเลย 5555555555"
จองชินหัวเราะลั่น แต่ต้องหยุดหัวเราะเปลี่ยนเป็นจุกลงกลางคันเพราะโดนยงฮวาอปป้าศอกถองเข้าที่ท้องทีนึง
"จงฮยอน นี่ซอฮยอน "
ยงฮวาอปป้าแนะนำฉันกับชายชุดนอน เค้าโค้งทักทายฉันอย่างอายๆก่อนที่จะโดนมินฮยอกลากเข้าไปในห้องที่เค้าเพิ่งออกมา ฉันกับยงฮวาอปป้าสบตากันอย่างอายๆ
"ต้องขอโทษแทนน้องผมด้วยนะคับ พวกเราค่อนข้างจะวุ่นวายไปหน่อย "
ไม่หน่อยแล้วล่ะคะ ฉันว่ามันวุ่นวายมากๆเลยต่างหาก - -*
"ไม่เป็นไรค่ะ งั้นฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่านะคะ"
"งั้นให้ฮยองผมไปส่ง"
ขอบใจที่เสนอนะจองชิน แต่อย่าเลยฉันเกรงใจ - -*
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับเองได้"
"ให้ฮยองผมไปส่งน่ะดีแล้ว"
จองชินยังคงไม่ยอมล้มเลิกความพยายาม - -*
"จองชิน"
"ผมไปดูมินฮยอกดีกว่าฮะฮยอง แล้วเจอกันใหม่นะคับซอฮยอน"
เมื่อโดนเรียกชื่อด้วยเสียงเย็นๆของยงฮาอปป้าจองชินก็รีบเผ่นไปอย่างรวดเร็ว ขอบคุณที่ไปนะจองชิน ไม่มีนายฉันรู้สึกโล่งขึ้นเยอะเลย - -V
"งั้นผมไปส่งนะคับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันขึ้นแท็กซี่กลับเองก็ได้ค่ะ"
"ให้ผมไปส่งน่ะดีแล้ว ผมไม่ไว้ใจให้แท็กซี่ไปส่งคุณหรอก นะ นะ "
ทำไมอปป้าจะต้องทำเสียงอ้อนฉันขนาดนี้ด้วยล่ะ ไม่อ้อนเปล่าแถมยังทำตาปริบๆเหมือนเด็กอ้อนขอขนมแม่อีกต่างหาก - -*
"เอ่อ งั้นก็ได้ค่ะ"
ตั้งใจว่าจะปฏิเสธแท้ๆเลยแต่พอเจอสายตาอ้อนๆกับท่าทางเหมือนเด็กแบบนั้น มันก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ สุดท้ายฉันก็ยอมให้ยงฮวาอปป้าก็ขับรถมาส่งฉันที่หอจนได้ ระหว่างทางที่กลับอปป้าชวนฉันคุยตลอดทาง ถึงตอนนี้ฉันสามารถคุยกับอปป้าได้อย่างไม่รู้สึกอึดอัดแล้วน่าแปลกที่ฉันรู้สึกสนิทกับเขาได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่รู้จักกันได้ไม่นาน ปกติฉันไม่เคยสนิทกับใครเร็วขนาดนี้ คิดแล้วก็แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ฉันกล่าวขอบคุณอปป้าที่อุตส่าห์ขับรถมาส่ง ก่อนจะเดินขึ้นหอพักไปพร้อมๆกับที่รถของอปป้าที่กำลังเคลื่อนที่ออกไป
ตอนหน้าไรเตอร์จะมาอัพวันอาทิตย์นี้นะคะ
ฝากติดตามด้วยนะ
เม้นให้กำลังใจไรเตอร์บ้างสักนิดก็ยังดีนะรีดเดอร์ผู้น่ารัก^^
ฝากติดตามด้วยนะ
เม้นให้กำลังใจไรเตอร์บ้างสักนิดก็ยังดีนะรีดเดอร์ผู้น่ารัก^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น