คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter....2
Chapter....2
Farm in love
“ผมไปทำงานแล้วนะคับป๊า ม๊า ” ยงฮวาบอกอย่างหัวเสีย ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะ ร่างสูงที่กำลังจะก้าวออกจากห้องโถงหันเดินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง ลืมไป...ของสำคัญซะด้วยสิ ยงฮวาเดินยิ้มๆกลับมาหาซอฮยอนที่กำลังนั่งกินโจ๊กอยู่ ร่างสูงก้มลงกระซิบที่ข้างหูเธอ “ผมไปทำงานแล้วนะคับที่รัก^^” พร้อมกับที่ริมฝีปากเย็นฝังลึกลงที่แก้มขาว ดวงตาหวานเบิกกว้างหันมามองคนที่เพิ่งขโมยหอมแก้มเธอตาขวาง มือเรียวยกขึ้นหมายจะโต้กลับตามสัญชาติญาณแต่ก็ต้องชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าทั้งพ่อและแม่ของเขากำลังมองดูพวกเธออยู่ ซอฮยอนจึงทำได้เพียงแค่ส่งสายตาเขียวขุ่นทั้งที่ส่งยิ้มหวานตอบกลับให้ ยงฮวาที่ส่งยิ้มกวนประสาทมาให้เธอก่อนที่เขาจะเดินจากไป
“โอ้ย!! ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว!!!!!!!” ซอฮยอนตะโกนอย่างเหลืออดพร้อมกับกระแทกวางกระเป๋าลงกับโต๊ะอย่างแรง จนคนที่กำลังนั่งจัดดอกไว้ถึงกับสะดุ้งจนตัวโยง
“นั่นมันเป็นสิ่งที่คนเพิ่งแต่งงานเค้าพูดกันรึไงยะ?” ฮโยยอนแซวขำๆพลางปักดอกกุหลาบดอกสุดท้ายลงบนแจกัน ซอฮยอนเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอเพิ่งจะแต่งงานกับคนที่เธอเคยบอกไว้ว่าเกลียดนักเกลียดหนาเพื่อแลกกับที่ดินไร่ทอฝันก็แน่ล่ะมันจะไปมีความสุขได้ยังไงกันแต่งงานกับคนที่เราไม่ได้รักแถมยังเกลียดเข้าไส้ - -
“อย่าพูดถึงเรื่องนั้นได้มั้ย แค่นี้ฉันก็จะประสาทตายอยู่แล้ว!” ซอฮยอนสะบัดเสียงเขียว นึกถึงหน้าอีตาบ้ากามยงฮวาทีไรก็พาลอารมณ์เสียทุกทีเลย ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วไปทำกรรมอะไรนักหนาชาตินี้ถึงได้มีกรรมหนักขนาดนี้! tt’
“ใช่แกมันอ่ะประสาท!! ได้แต่งงานกับคนเพอร์เฟคอย่างยงฮวามันน่าบ้าตรงไหนกันยะ!” ยุนอาแทรกขึ้นเเววตาเพ้อฝัน ซอฮยอนถอนหายใจพรืด
“งั้นแกก็ไปแต่งซะเองสิ!”
“ไม่อ่ะ ”
“อ้าว ทำไมล่ะยะเมื่อกี้เห็นชมเค้านักหนิ” ฮโยยอนถามงงๆแกมประชด ซอฮยอนพยักหน้าเห็นด้วย ยุนอาเบะปากบอกเสียงอ่อย
“เจ้าชู้ขนาดนั้น ฉันกลัวฉันช้ำใจตาย”
“แล้วมาทำเป็นพูดดี ยัยเหม่ง!” ซอฮยอนผลักไหล่ยุนอาอย่างหมั่นไส้ คนโดนทำร้ายหน้านิ่วคลำไหล่ตัวเองป้อยๆ
“แล้วเป็นไงบ้างวะแกเข้าหอคืนแรก มันแบบว่า…..”
“หยุดความคิดแกเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!”
“เออ ไม่คิดก็ได้”
“ฮึ่ย พวกแกชวนฉันพูดเรื่องบ้าไรเนี่ย หยุดพูดถึงหมอนั่นเดี๋ยวนี้เลย พูดแล้วไมเกรนฉันขึ้น!! " ซอฮยอนดุเสียงเครียด อุส่าห์จะมาหาเพื่อคลายเครียดยัยเพื่อนบ้าสองคนนี่ดันมาทำเครียดกว่าเดิมอีก จริงๆเลย - -
“ไงไอ้หมอหมา” ร่างสูงในชุดลำลองสบายๆทักจงฮยอนที่กำลังขะมักเขม้นกับการกวาดคอกวัวน้ำเสียงร่าเริง คนถูกทักถอนหายใจอย่างเซ็งๆก่อนจะเขวี้ยงไม้กวาดในมือทำเอายงฮวาหลบแทบไม่ทัน
“เฮ้ย! เล่นไรของแกวะ เกิดโดนฉันหัวแตกขึ้นมาทำไง? หล่อๆแบบนี้มีคนเดียวในโลกนะเว้ย!”
“คนอย่างแกตายๆไปซะได้ก็ดี อยู่ไปก็รกโลก” จงฮยอนว่าพลางกระโดดข้ามคอกวัวออกมาหายงฮวา
“อ้าว ไอ่นี่อุตส่าห์ขับรถมาหาตั้งไกล ดูพูดดิ”
“มีอะไรจะใช้ก็ว่ามาสิ”
“เอ่อ คือว่า …ถุย! ไอ้บ้า ที่มานี่เพราะคิดถึงเว้ย!”
“เร๊อะ! เห็นแกถ่อมาที่นี่ทีไรมีเรื่องตลอดอ่ะ ”
“แกมองฉันในแง่ร้ายไปนะ” ยงฮวาว่าพลางกอดอกทำท่าทางครุ่นคิดเรียกความหมั่นไส้จากจงฮยอนได้เป็นอย่างดี
“น้อยไปสิไม่ว่า มีอะไรก็รีบๆว่ามาฉันมีงานต้องทำ ไม่มีเวลาว่างมาเล่นเป็นเพื่อนแกทั้งวันนะเว้ย”
“แกนี่มันไล่ฉันได้ทุกเวลาจริงๆไอ้เพื่อนเวรนี่”
“ก็แกมันน่ารำคาญ”
“นี่แกพูดเล่นใช่มั้ย? T^T”
“ความจริงล้วนๆว่ะ”
“ไอ้หมอหมาเวร”
“แกอยากโดนเตะออกจากฟาร์มใช่มั้ย?”
“ไม่ค๊าบบบ ผมขอโทษคับคุณจงฮยอน” ยงฮวาลากเสียงขอโทษยาว จงฮยอนส่ายหน้าพรืดกับความกะล่อนติ๊งต๊องของเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของตัวเอง ต่อหน้าผู้หญิงหมอนี่คือแบดบอยสุดเท่ห์แต่เวลาอยู่กับเขาหมอนี่มันยิ่งกว่าเด็กประถมซะอีก - -
“ตกลงจะบอกได้รึยังว่าที่มานี่แกมีธุระอะไร? แต่ถ้าไม่รีบก็มาเก็บขี้ช่วยกันก่อน” จงฮยอนโยนถุงมือในมือให้ยงฮวาก่อนจะปีนเข้าไปในคอกวัวคอกถัดไป ยงฮวารับถุงมือมาหน้ามุ่ยหลังจากที่สวมมันเสร็จเขาก็ปีนตามจงฮยอนเข้าไปในคอกวัวและเริ่มเก็บขี้วัวช่วยจงฮยอน
“ฉันเพิ่งซื้อไร่ใหม่ ใกล้ๆฟาร์มแกนี่เอง” ยงฮวาบอกพลางกวาดขี้วัวไปรวมกันที่ปากคอก
“แล้วไงวะ?” จงฮยอนถามก่อนจะใช้ปุ๋งกี๋ตักขี้วัวใส่บนรถเข็น “จะให้ฉันไปช่วยดูแลว่างั้น”
“ใช่”
‘พลั่ก’ จงฮยอนวางปุ๋งกี๋กระแทกกับพื้นเสียงดัง คิดเอาไว้แล้วไม่มีผิด โผล่มาทีไรมีปัญหาพ่วงมาด้วยตลอด!
“แค่สองสามวันเอง” ยงฮวาบอกเสียงอ่อยเมื่อเห็นสีหน้าเริ่มจะไม่สบอารมณ์ของจงฮยอน
“งานการแกก็มี จะซื้อมาทำแป๊ะอะไร ซื้อมาก็มาวุ่นวายกับฉันเนี่ย”
“มันมีเหตุจำเป็นนิดหน่อยว่ะ นะช่วยฉันหน่อยแค่สองสามวันเอง”
“เออๆ แค่สามวันนะเว้ย ”
“ค๊าบบบบ”
“แล้วเมียแกเป็นไงบ้าง?”
“อย่า หยุดเลย หยุด!!” จู่ๆยงฮวาก็ปิดหูตัวเองแน่น ทำหน้าเหยเกราวกับเขาพูดอะไรร้ายแรงไป เป็นบ้าอะไรของมัน - - “อย่าพูดถึงยัยนั่นเวลาอยู่กับฉัน! อึ่ยย ขนลุก –[]- ”
“น้อยๆหน่อยนั่นมันเมียแกนะเว้ย!” จงฮยอนถีบยงฮวาอย่างหมั่นไส้
“ไอ้บ้า แกมาถีบฉันทำไมวะ! เลอะหมดเลยดูดิ!!”
“ฉันไม่ถีบแกหน้าคว่ำก็บุญหัวล่ะ ถึงยัยนั่นจะไม่ใช่เมียแกจริงๆก็เถอะแต่หัดให้เกียรติเค้าบ้างสิ”
“ฉันให้เกียรติผู้หญิงทุกคน ยกเว้นยัยนี่”
“เอาเข้าไปเกลียดกันเข้าไป เกลียดกันแบบนี้แหละสุดท้ายฉันก็เห็นได้กันทุกราย”
“แกอย่าแช่งฉันดิวะ ไอ่นี่หนิ - - ”
“เออ จะคอยดู” จงฮยอนยิ้มเจ้าเล่ห์มองยงฮวาที่ทำหน้าขนลุกขนพอง รู้ว่าเกลียดแต่จะเกลียดไปได้นานแค่ไหนกัน? ช่างไม่รู้อะไรซะเลยยงฮวา หึหึ
“ฮัดชิ้ว!!!” รอบที่สามของวันแล้ว!!
“จามบ่อยขนาดนี้ต้องมีคนกำลังคิดถึงแกอยู่แน่ๆเลยฮยอน” ยุนอาว่าพลางส่งกระดาษทิชชู่ให้ซอฮอน
เธอรับทิชชู่มาหน้ามุ่ยนึกตามคำที่ยุนอาบอก ใครกันจะมาคิดถึงเธอแต่ถ้ากำลังด่าอยู่ก็ไม่แน่! รึว่าบางทีที่เธอจามบ่อยขนาดนี้เป็นเพราะอีตาบ้ากามยงฮากำลังแอบด่าเธอลับหลัง! ฮึ่มมมมมมมมม!
ความคิดเห็น