(Yongseo) Farm in love วุ่นนักรักซะเลย

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter....1

 

Chapter  1

Farm in love

“นั่นอะไรน่ะ?” ยงฮวาเอ่ยถามอย่างแปลกใจที่เห็นหมอนกับผ้าห่มชุดหนึ่งวางอยู่ที่โซฟามุมห้อง ร่างบางที่กำลังยืนเเปรงผมอยู่หน้ากระจกหันมาตอบเสียงหวานพลางยิ้มกว้าง รอยยิ้มหวานๆแบบนี้แหละยงฮวารู้ดีนักว่ามันอันตรายแค่ไหนสำหรับเขา

“ก็ที่นอนของนายไง”  นั่นไงล่ะ…เขาคิดผิดที่ไหน - -

“แล้วทำไมฉันต้องนอนโซฟาด้วย” 

“ก็เพราะว่าฉันจะนอนเตียงยังไงล่ะ ส่วนที่ของนายก็โซฟานู่น” 

“น้อยๆหน่อยยัยคุณหนูนี่มันเตียงฉันนะ เธอต่างหากที่จะต้องไปนอนที่โซฟา”

“เฮอะ!!” ซอฮยอนระบายลมหายใจอย่างไม่เชื่อหู ให้ตายเถอะ หมอนี่ไม่รู้จักคำว่าสุภาพบุรุษรึยังไงกัน!

“อะไรๆทำจมูกบานแบบนั้นหมายความว่ายังไงกัน!”

“นายว่าใครจมูกบานฮะ!!”

“ก็อยู่ด้วยกันสองคนไม่ว่าเธอจะไปว่าจิ้งจกที่ไหนล่ะ”

“นายยงฮวา!”

“อะไรยัยซอฮยอน!”

“นายอยากตายใช่มั้ย? ถึงได้กล้าว่าฉันแบบนี้ฮะ!”

“ฉันพูดความจริงมันผิดนักรึไง คิดว่าเธอสวยรึไงเวลาทำจมูกบานๆแบบนั้นน่ะ”  

“นาย!!!!”  ซอฮยอนกระโจนเข้าบีบคอยงฮวาอย่างโมโห หมอนี่กล้าดียังไงถึงได้กล้าว่าเธอเสียๆหายๆหน้าตาเฉยแบบนี้!  อย่าอยู่เป็นคนเลยยงฮวา!!!

“ยัยบ้าปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ แค่กๆๆ”  ยงฮวาพยายามแกะมือเรียวที่กำลังเกาะคอเขาแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วออก!แต่มือบางก็เกาะไม่ปล่อย  ยัยบ้านี่กะจะบีบคอเขาให้ตายจริงๆรึไงกัน!

‘พรึ่บ’ 

“เฮ้ย!” ยงฮวาคว้าซอฮยอนเข้ามากอดแน่นอย่างตกใจเมื่อประตูที่ไม่ได้ล็อกจู่ๆก็มีคนเปิดพรวดเข้ามาทำให้ตอนนี้ทั้งยงฮวากับซอฮยอนอยู่ในสภาพกอดกันแน่น แน่นซะจน….คนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่นด้วยความเขินอาย

“ม๊ามีอะไรหรือเปล่าคับ?” ยงฮวาถามผู้เป็นมารดายิ้มๆพลางกอดซอฮยอนที่กำลังดินขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดแน่น “อยู่เฉยๆสิเธออยากให้ความลับแตกรึไง” ยงฮวาก้มลงกระซิบซอฮยอนเสียงเบาด้วยความที่กลัวมารดาจะได้ยิน หญิงสาวในอ้อมกอดเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างขัดใจแต่ก็จำต้องหยุดขัดขืนอย่างเสียไม่ได้

“แม่ก็แค่เข้ามาดูว่ามีอะไรขาดเหลือรึเปล่า แต่ดูท่าแล้วคงจะไม่มี”  หญิงวัยกลางคนตอบลูกชายอย่างเขินๆ ใบหน้าขาวนวลตามแบบฉบับคนที่ดูแลตัวเองเป็นอย่างดีมีริ้วสีแดงระบายเรื่อ ตอนแรกแค่กะจะเข้ามาดูความเรียบร้อยคิดไม่ถึงว่าจะมาเจอภาพสวีทของลูกชายตัวดีแบบนี้ “งั้นแม่ไปล่ะนะ”  

“คับ ฝันดีนะคับหม่ามิ๊”  ยงฮวาตะโกนตามหลังมารดาที่กำลังจะออกจากห้อง ท่านเพียงแต่หันกลับมายิ้มให้เขาเท่านั้นก่อนที่ประตูบานใหญ่จะปิดลง

“ปล่อยฉันได้แล้ว!”

“หยั่งกับฉันอยากกอดเธอตายล่ะ!” ยงฮวาว่าพลางผลักซอฮยอนออกจากตัวจนหญิงสาวเซถลา

“เบาๆหน่อยไม่เป็นรึไง!” เธอตวาดแว๊ด ดวงตาคู่สวยตวัดมองสามีกำมะลออย่างไม่พอใจแต่ดูท่าเขาไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย ร่างสูงผิวปากอย่างอารมณ์ดีก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนนุ่ม

“ตรงนั้นมันที่ของฉันนะ ที่ของนายอยู่นู่นลุกขึ้นเลย!” ไม่ว่าเปล่าซอฮยอนยังดึงแขนเขาให้ลุกจากที่นอน ยงฮวาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด คนที่หงุดหงิดมันน่าจะเป็นเธอมากกว่าสิ!

“ที่นอนก็ออกจะกว้าง เธอจะงกไปไหน”

“ฉันไม่ได้งก! แค่ไม่อยากนอนเตียงเดียวกับนาย!”

“ทำไมนอนเตียงเดียวกับฉันมันไม่ดีตรงไหน เธอรู้มั้ย?ว่าสาวๆในเกาหลีเค้าก็อยากนอนกับฉันทั้งนั้นแหละ”

 “แต่ไม่ใช่ฉันแน่นอน เพราะฉะนั้นลุกขึ้นและไปนอนที่ของนายได้แล้ว” 

“ไม่! ฉันจะนอนตรงนี้ถ้าเธอไม่พอใจก็เชิญ” ยงฮวายักไหล่อย่างไม่ยี่หระก่อนจะทิ้งตัวลงนอนตามเดิม    ซอฮยอนยืนมองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อหู หน้าตาก็ไม่ดี หลงตัวเองแถมยังจะไร้ซึ่งความเป็นสุภาพบุรุษอีก!!! หญิงสาวกระแทกส้นเท้าปึงปังไปที่โซฟามุมห้องก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอย่างหงุดหงิดต่างจากคนที่นอนอยู่บนเตียงที่กำลังมองดูท่าทางฮึดฮัดของคนที่เพิ่งได้ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยามาดๆของตัวเองยิ้มๆ  เวลาที่ได้แกล้งยัยคุณหนูตัวแสบมันมีความสุขแบบนี้นี่เอง หุหุ

     

 







          เพราะแสงแดดยามเช้าส่องลอดม่านเข้ามาภายในห้องนอนทำให้ร่างบางที่นอนอยู่บนโซฟารู้สึกตัว ร่างบางบิดขี้เกียจก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาหวานกวาดมองไปทั่วห้อง ภาพห้องนอนที่ไม่คุ้นเคยยิ่งตอกย้ำความหดหู่ในใจของเธอให้ทวีคูณ ไม่ได้ฝันนี่มันความจริง! เธอแต่งงานกับจองยงฮวาจริงๆไม่ใช่ฝันไป!! ไม่น่าเชื่อเลยว่าเธอจะมีวันนี้วันที่ต้องมาแต่งงานกับผู้ชายที่ร้ายกาจอย่างยงฮวาแถมหมอนี่ยังได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแบดบอยตัวพ่ออีกต่างหาก ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น คุณพ่อนะคุณพ่อ! ทำไมจะต้องยกที่ดินของคุณย่าให้อีตาบ้ากามนี่ด้วยนะ!
ซอฮยอนจ้องมองร่างสูงที่กำลังหลับสบายอยู่ในผ้าห่มผืนหนายิ่งมองก็ยิ่งหงุดหงิดจนแทบอยากจะเข้าไปบีบคอซะให้รู้แล้วรู้รอด!

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณแม่ ทำอะไรอยู่คะ?”  ซอฮยอนที่เพิ่งเดินเข้ามาในครัวทักแม่ของยงฮวาอย่างร่าเริงพลางชะโงกหน้ามองซุปที่กำลังเดือดปุดๆส่งกลิ่นหอมอยู่ในหม้อใบเล็ก

“ ตื่นเช้าจังนะลูกซอ แม่กำลังทำซุปสาหร่ายน่ะ ” แม่ของยงฮวาหันมาตอบเธอพลางยิ้มกว้าง นึกแปลกใจที่ซอฮยอนตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ ปกติคนที่เพิ่งเข้าหอต้องตื่นสายๆหน่อยนี่นา…><  และดูเหมือนซอฮยอนจะอ่านใจของเธอออกเมื่อร่างบางตอบกลับมา

“ซอแค่อยากตื่นขึ้นมา….ทำกับข้าวให้ยงทานน่ะค่ะ - - ^ ”  

“อ่อจ๊ะ  ”  คุณแม่ยงฮวาพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ นึกภูมิใจในตัวลูกชายที่เลือกลูกสะใภ้ได้น่ารักแบบซอฮยอนตอนแรกเธอเองก็นึกเป็นห่วงกลัวว่าเจ้าลูกชายตัวดีจะไม่มีเมียกับเขาซะแล้ว วันๆก็เห็นแต่ควงผู้หญิงเข้าบ้านไม่ซ้ำหน้าในแต่ละวัน - -

“แล้วนี่ลูกซอจะทำอะไรให้ตายงล่ะ?”

“อืมม” ร่างบางกวาดสายตามองวัตถุดิบบนโต๊ะก่อนจะยิ้มกว้าง “คุณแม่ทำกับข้าวไปแล้ว ซอว่าซอจะคั้นน้ำส้มให้ยงดีกว่าค่ะ^^”

“งั้นก็ตามสบายนะจ๊ะ”

“ค่ะ^__^”  ซอฮยอนหยิบผลส้มในตระกร้าขึ้นมาแนบกับอก รอยยิ้มร้ายกาจผุดทั่วใบหน้าหวาน เสร็จฉันแน่ยงฮวา >O<

         อาหารเช้าถูกทยอยนำมาวางบนโต๊ะทันทีที่รายการอาหารรายการสุดท้ายของเช้าวันนี้เสร็จสิ้นทั้งคุณพ่อเเละคุณเเม่ของยงฮวาตอนนี้กำลังนั่ฃรอทานอาหาร อย่างมีความสุขเพราะวันนี้พวกเขามีสมาชิกในครอบครัวเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน สมาชิกที่ดูเหมือนจะถูกอกถูใจพ่อกับแม่ของเขานักหนาซะจน….น่าหงุดหงิด!

“มาแล้วค่ะ^^”  เสียงหวานใสดังขึ้นพร้อมกับที่ร่างบางที่ถือถาดใส่น้ำส้มคั้นสดๆเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร ซอฮยอนวางเก้วน้ำส้มคั้นที่ลงมือคั้นด้วยตัวเองให้ทุกคนคนละแก้ว ยงฮวามองซอฮยอนที่ส่งแก้วน้ำส้มให้ตัวเองอย่างแปลกใจแต่ก็รับมันไปแต่โดยดี แปลกแฮะ ยัยคุณหนูนี่ทำอะไรแบบนี้ก็เป็นด้วย

“ลูกซออุตส่าห์ตื่นตั้งแต่เช้ามาทำเลยนะคะเนี่ย” คุณแม่ยงฮวาบอกทุกคนด้วยท่าทางปลื้มอกปลื้มใจในลูกสะใภ้นักหนาทำเอาคนเป็นสามีถึงกับส่ายหน้ากับอาการเห่อลูกสะใภ้จนออกนอกหน้าของภรรยา

“ลองชิมดูสิคะ ซอไม่รู้ว่ามันจะอร่อยถูกปากคุณพ่อกับคุณแม่รึปล่า คุณด้วยนะคะยง^^”  ปลายประโยคหวานที่ซอฮยอนพูดกับเขาทำเอายงฮวาถึงกับขนลุก เสียงหวานๆแบบนี้มันน่ากลัวจริงๆ  - -

“อร่อยมากเลยจ๊ะ ลองชิมดูสิตายง” บอกตรงๆว่าเขาเองไม่อยากจะต้ำส้มแก้วนี้เลยสักนิด จิตใต้สำนึกมันเตือนให้เขาอย่าแตะต้องมันจะดีที่สุด บางทียัยคุณหนูน่าจจะวางยาเขาก็ได้ แต่พอเจอสายตาดุๆแกมบังคับของมารดาที่กดดันเขาซะเหลือเกิน ยงฮวาเลยจำต้องยกมันขึ้นดื่มอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้และก็แทบจะบ้วนออกมาไม่ทันเช่นกัน!!!!! ว่าแล้วไง!!ลางสังหรณ์เขามันผิดที่ไหน!

“นฃยงฮวาทำไมถึงบ้วนน้ำส้มน้องทิ้งแบบนั้นล่ะ!” 

“นี่มันไม่ใช่น้ำส้มนะคับม๊า นี่มันน้ำเกลือชัดๆ! เค็มยิ่งกว่าน้ำทะเลอีก!”

“ทำไมถึงได้หยาบคายแบบนี้นะตายง! น้องอุตส่าห์ตื่นแต่เช้ามาทำให้แกเลยนะ!”  ตื่นแต่เช้ามาหาเรื่องแกล้งเขาล่ะสิไม่ว่า! 

“นั่นน่ะสิ แกนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆเลย” เสียงผู้เป็นบิดาเสริมขึ้น ยิ่งทำให้ยงฮวาแค้นใจขึ้นไปอีก เอาเข้าไปเข้าข้างกันเข้าไป! ตกลงใครกันแน่ที่เป็นลูกป๊ากับม๊าน่ะ! 

“ช่างเถอะค่ะคุณพ่อคุณแม่ น้ำส้มของซอมันคงจะเค็มจริงๆ” ซอฮยอนแกล้งบีบเสียงเศร้า ยักคิ้วให้ยงฮวาอย่างคนเหนือกว่า 

“ขอโทษน้องเลยนะตายง เห็นมั้ย? น้องเสียใจแค่ไหนน่ะ!”

“อย่างยัยนี่น่ะเหรอเสียใจม๊า สะใจอ่ะดิไม่ว่าแกล้งผมซะขนาดนี้”

“ซอไม่ได้แกล้งนะคะม๊า ซอก็แค่อยากทำหน้าที่ภรรยาที่ดี”

“เหรอ?! ใครขอมิทราบ!”

“จอง ยฮวา!!ม๊าบอกให้ขอโทษน้องไง!!!”

“ม๊าคับ!”

“เดี๋ยวนี้!!!”  

“ก็ได้! ขอโทษๆ! พอใจยัง?”  ยงฮวาเยขอโทษส่งๆให้ซอฮยอนที่กำลังนั่งตีหน้าเศร้าอยู่ข้างๆแม่ของเขาอย่างเจ็บใจ ทั้งๆที่ยัยคุณหนูนั่นแกล้งเขาแท้ๆทำไมม๊าจะต้องไปเข้าข้างยัยนั่นขนาดนั้นด้วย ผมเป็นลูกม๊านะ! ลูกชายเพียงคนเดียวที่ม๊าคลอดออกมาด้วยนะ!!!  ซออยอนแลบลิ้นปริ้นตาให้ยงฮวาอย่างสะใจ เห็นได้ชัดแล้วว่าตอนนี้ใครกันที่เป็นต่อในบ้านหลังนี้หุหุ เตรียมตัวกลั้นใจตายได้เลยยงฮวา^O^