คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Chapter....18
Chapter....18
วันนี้คนงานในไร่ทอฝันและฟาร์มของจงฮยอนไม่ต้องเข้าไปทำงานในไร่และฟาร์มเป็นเวลาหนึ่งวันเพื่อจะได้ช่วยกันเตรียมสถานที่สำหรับจัดงานเลี้ยงปีใหม่ที่ไร่ทอฝันที่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้ จึงทำให้ในตอนนี้ที่สวนหน้าบ้านทอฝันเต็มไปด้วยเหล่าคนงานของทั้งสองไร่ที่ร่วมแรงร่วมใจกันมาช่วยเตรียมงานกันอย่างขะมักเขม้น
การเตรียมงานเต็มไปด้วยความวุ่นวายตั้งแต่เช้าตรู่หากแต่บนใบหน้าของคนงานทุกคนกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงพูดคุยหยอกล้อและเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นมาอย่างไม่ขาดสายบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าพวกเขาเต็มที่กับการทำงานนี้มากแค่ไหน ทั้งยงฮวาและจงฮยอนร่วมกันจัดงานนี้ขึ้นมาเพื่อตอบแทนคนงานทุกคนที่ช่วยกันทำงานกันอย่างหนักมาตลอดทั้งปี
“อ่างนี้จะให้วางไว้ตรงไหนคับ?” คนงานที่กำลังช่วยกันหามอ่างไม้ขนาดใหญ่ลงจากรถกระบะตะโกนถามซอฮยอนอยู่อีกมุมหนึ่งของสวน
“วางไว้กลางสวนเลยค่ะ” ซอฮยอนในชุดลำลองทะมัดทะแมงตะโกนตอบพลางชี้บอกตำแหน่ง ก่อนจะหันไปพูดกับคนงานสองคนที่กำลังช่วยงานเธออยู่ใกล้ๆ “เดี๋ยวอารึมช่วยไปตัดดอกกุหลาบสีขาวมาเพิ่มสักสามกำด้วยนะจ๊ะ ส่วนดงวุคเอาโคมไฟสีขึ้นไปห้อยตามกิ่งต้นเมเปิ้ลด้วยนะ” คนงานทั้งสองคนรับคำสั่งก่อนจะรีบเดินออกไป หญิงสาวจึงหันกลับจัดดอกไม้ต่อ
“มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ยแก?” ยุนอาที่เพิ่งเดินเข้ามาหยิบดอกกุหลาบขึ้นมาดมพลางเอ่ยถามซอฮยอน
“แกมาก็ดีเลย แกช่วยฉันจัดดอกไม้หน่อยสิ เดี๋ยวฉันจะไปดูคนงานทางด้านนู้นหน่อย” ซอฮยอนว่าพลางส่งกรรไกรให้ยุนอาก่อนจะเดินไปหากลุ่มคนงานที่กำลังขนมัดฟางลงจากรถ
มัดฟางถูกนำมาวางไว้เป็นรูปครึ่งวงกลมใต้ต้นเมเปิ้ล ใกล้ๆกันนั้นมีโต๊ะไม้ตัวเล็กถูกคลุมด้วยผ้าปูโต๊ะลูกไม้สีหวานบางเบา โคมไฟสีสวยห้อยลงมาตามกิ่งก้านดูเหมือนผลไม้ยักษ์หลายสี ถัดจากต้นเมเปิ้ลไม่เท่าไหร่มีอ่างไม้โอ๊กขนาดใหญ่วางไว้ ไม้คบเพลิงที่ถูกประดับประดาด้วยดอกกุหลาบสีขาวตั้งไว้ถูกปักไว้รอบๆบริเวณงาน
ซอฮยอนเดินตรวจดูความเรียบร้อยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปล่อยให้คนงานกลับไปพักผ่อนหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยมาตลอดทั้งวัน เธอวางแจกันลายหวานลงบนโต๊ะเป็นอย่างสุดท้ายก่อนจะเงยหน้าขึ้นเรียกยุนอาที่กำลังนั่งดึงต้นหญ้าเล่นให้กลับเข้าบ้านพร้อมกัน ยุนอาเด้งตัวลุกขึ้นพลางปัดเศษหญ้าออกจากตัวเองและวิ่งเข้ามาหาซอฮยอนและในขณะที่ทั้งสองคนกำลังจะเดินกลับบ้านน้ำเสียงนุ่มทุ้มของใครบางคนก็เรียกพวกเธอไว้ซะก่อน
“ ซอฮยอน ยุนอา” แทบจะทันทีที่ทั้งสองคนหันขวับกลับมามองเจ้าของเสียง น้ำเสียงที่คุ้นเคยถึงแม้จะห่างหายไม่ได้ยินมันมานานแต่พวกเธอกลับจำได้แม่นไม่เคยลืม
“อี จุนโฮ!!! ” ทั้งยุนอาและซอฮยอนเรียกชื่อชายหนุ่มหน้าตาดีที่กำลังยืนส่งยิ้มให้พวกเธออย่างประหลาดใจ
“หวัดดี” เขาทักทายพร้อมกับโบกมือให้สองสาวพร้อมทั้งเดินเข้ามาหาพวกเธอ ยุนอาถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออกเมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้คือ อีจุนโฮจริงๆ
“นายตัดสินใจได้แล้วเหรอ?” ซฮฮยอนถามเขาเมื่อร่างสูงยืนอยู่ตรงหน้าพวกเธอเเล้ว จุนโฮพยักหน้ารับยิ้มกว้าง เขาให้เวลาตัวเองคิดมามากพอแล้วตอนนี้คงถึงเวลาที่เขาต้องกลับมาจัดการเรื่องราวทุกอย่างตามที่มันควรจะเป็นไปเสียที
“เธอมองหน้าฉันนานไปแล้วนะยุนอา หน้าฉันมีอะไรติดอยู่เหรอ?” คำถามของจุนโฮดึงสติของยุนอากลับเธอ เธอส่ายหัวปฏิเสธ
“เปล่าๆ หน้านายปกติดี”
“งั้นเราเข้าไปข้างในกันป่ะ” ซอฮยอนชวน ทั้งสามคนจึงเดินเข้าไปในบ้านพร้อมๆกัน
ยงฮวาสะกิดจงฮยอนที่กำลังดูขวดไวน์อยู่ข้างๆ ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างรำคาญ ถามเขาเสียงห้วน
“อะไรของแกอีกทีนี้!”
“แกก็ดูนั่นสิ!” น้ำเสียงไม่พอใจของยงฮวาทำให้จงฮยอนถอนสายตาจากขวดไวน์ที่กำลังดูอยู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองตามทิศที่ยงฮวาชี้ให้เขาดู ยุนอาและซอฮยอนกำลังเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งดูจากท่าทางของทั้งสามคนแล้วคงจะสนิทกันมาก
“ไอ้หน้าตี๋นั่นไง ที่ฉันบอกว่าซอฮยอนคุยกับมันทุกคืน!”
“อืม แล้วไง?”
“นี่มันกล้ามาถึงที่นี่เลยเหรอวะ!”
“ทำไมแกหึงซอฮยอนรึไง?” จงฮยอนเลิกคิ้วถาม
“เออ มาก!” ยงฮวากระแทกเสียงตอบ ตาคมจ้องไปยังสามคนนั้นไม่วางตา
“หึง ก็แสดงว่าแกรักซอฮยอนแล้วใช่มั้ย?”
“เออ รัก!”
“มากมั้ยวะ?”
“มากเลยล่ะ!”
“อืมมมมม” จงฮยอนลากเสียงยาว เขากอดอกพยักหน้ายิ้มๆ
“เห๊ย!!! นี่แกหลอกถามฉันนี่ไอ้หมอหมา!!” ยงฮวาที่เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองถูกหลอกแกล้งโวยวายกลบความเขิน จงฮยอนมองหน้าเพื่อนสนิทตัวเองเจ้าเล่ห์ ยักคิ้วอย่างกวนประสาท
“แกพลาดแล้วล่ะไอ้ยง รีบๆซะนะแกเดี๋ยวหมาคาบไป แดกกกก ไม่รู้ด้วยนะ ” จงฮยอนลากเสียงยาวกวนโมโหพลางเอื้อมมือไปตบไหล่เขา ยงฮวามองซอฮยอนกับไอ้หนุ่มหน้าตี๋ที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ด้วยแววตาวาวโรจน์ ถ้ากล้ามาหยามกันถึงถิ่นขนาดนี้เดี๋ยวยงฮวาจัดให้ ร่างสูงยิ้มกว้างเมื่อนึกแผนกำจัดหนุ่มคนใหม่ของซอฮยอนได้
เสียงหัวเราะหึๆที่ดังมาจากคนข้างๆดึงให้จงฮยอนหันมามอง เขาส่ายหัวไปมาพลางอมยิ้ม เสียงหัวเราะแบบนั้นคิดแผนกำจัดคู่แข่งได้แล้วสินะยงฮวา งานนี้ไอ้ตี๋หล่อนั่นคงเจองานหนักแล้วล่ะ
อีจุนโฮที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงตัวบ้านกวาดตามองไปรอบๆบ้านด้วยความชื่นชม บ้านหลังนี้แทบจะไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อห้าปีที่แล้วเลย ทุกสิ่งทุกอย่างภายในตัวบ้านยังคงเหมือนเดิมแทบจะทุกอย่างจะมีเปลี่ยนไปก็เพียงแค่ทิวทัศน์รอบๆบ้านเท่านั้นที่ถูกเปลี่ยนให้เป็นไร่องุ่นขนาดใหญ่สุดลูกหูลูกตาเท่านั้นเอง
“กลับมาแล้วเหรอคับที่รัก อ้าว…แล้วนี่?” เสียงทุ้มดึงอี จุนโฮให้ตื่นจากความความทรงจำในอดีต เขาหันกลับมามองยังผู้ชายสองคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้และหนึ่งในนั้นก็กำลังมองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ผู้ชายคนนี้คงจะเป็นจอง ยงฮวา สามีของซอฮยอนสินะ จุนโฮเคยเห็นยงฮวาครั้งหนึ่งตอนที่เขาวิดิโอคอลคุยกับซอฮยอนซึ่งในตอนนั้นเขาดูไม่พอใจสุดๆที่เห็นเขาคุยกับซอฮยอน เหมือนในตอนนี้นี่แหละ
จุนโฮมองกลับยงฮวาอย่างไม่ถือสา เขายิ้มและโค้งหัวน้อยๆเป็นเชิงทักทาย ยงฮวายิ้มและโค้งกลับให้เขา การทีกทายเกือบจะดูเป็นมิตรอย่างหากไม่ติดที่ดวงตาคมคู่นั้นมันมีแววไม่พอใจแฝงอยู่ ต่างจากผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆยงฮวาที่ดูจะเป็นมิตรกว่าคนแรกมากนัก
“นี่จุนโฮ เพื่อนฉันเอง จุนโฮนี่ยงฮวากับจงฮยอน” ซอฮยอนแนะนำ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคับคุณจุนโฮ ผมยงฮวา ‘สามี’ ของซอฮยอนคับส่วนนี่ก็จงฮยอนแฟนคุณยุนอา ” ยงฮวาแนะนำตัวเองและจงฮยอนอีกครั้งและไม่่ลืมที่จะเน้นย้ำสถานะระหว่างพวกเขายิ้มๆ
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันคับ ” จุนโฮว่าพลางยื่นมือออกไป ยงฮวาเห็นดังนั้นเขาก็ยื่นมือออกมาจับมือจุนโฮเป็นการจับมือทักทายแบบฝรั่ง แต่แรงที่ยงฮวากดลงมาบนมือของเขาทำเอาคิ้วหนาขมวดเข้าหากันด้วยความแปลกใจก่อนจะรีบปล่อยมือออกจากยงฮวาเพราะความแสบที่รู้สึกได้บนมือตัวเอง นี่เขาทำอะไรให้ยงฮวาไม่พอใจหรือเปล่าทำไมชายหนุ่มถึงได้ดูไม่พอใจเขาขนาดนี้ จุนโฮคิดอย่างไม่เข้าใจ
ซอฮยอนและจงฮยอนที่สังเกตเห็นอาการปกติของทั้งจุนโฮและยงฮวา เธอเหลือบมองริ้วรอยแดงๆบนมือของจุนโฮอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก ดวงตากลมตวัดมองยงฮวาอย่างไม่พอใจต่างจากจงฮยอนที่กำลังกลั้นหัวเราะจนหน้าแดง
“จุนโฮฉันว่านายมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวขึ้นไปพักดีกว่านะ ไปกันเถอะยุนอา ” เธอเอ่ยชวน “ส่วนนายเดี๋ยวเรามีเรื่องต้องคุยกัน” ซอฮยอนทิ้งท้ายก่อนจะพาจุนโฮขึ้นไปพักผ่อนยังชั้นบน ยงฮวามองตามสามคนนั้นอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก
“เอาใจใส่กันเข้าไป เป็นผู้ชายสะเปล่าต้องให้ผู้หญิงพาไปนั่นไปนี่ โธ่! ”
“แกนี่ก็เกินไป เค้าเป็นแขกมาบ้านแกเมียแกทำแบบนี้มันผิดตรงไหน?”
“ผิดตรงฉันไม่ชอบเนี่ยแหละ!”
“หึง จนไม่มีเหตุผลนะแก”
“แกไม่เป็นฉันแกไม่รู้หรอก ใช่ซิ! สมหวังไปแล้วนิไอ้หมอหมา”
“นี่แกพาลเหรอวะ”
“เออ !!”
“บ้าคนเดียวไปเลยไป ไอ้หมาหวงก้าง” จงฮยอนเตะยงฮวาอย่างหมั่นไส้ก่อนจะเดินหนีทิ้งให้ยงฮวาหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยุ่คนเดียว
ซอฮยอนพาจุนโฮมาพักในห้องรับแขกที่ตอนแรกเธอจัดไว้ให้ฮโยยอน ร่างสูงกวาดสายตาไปทั่วห้องก่อนจะเปรยขึ้น
“ห้องนี้ห้องประจำของฮโยยอนนี่”
“ นายยังจำได้ดีนี่” ยุนอาตอบแกมประชดนิดๆ ใช่แล้วห้องนี้เคยเป็นห้องนอนประจำของฮโยยอนเวลาที่พวกเขามาเที่ยวบ้านของซอฮยอนในช่วงวันหยุดเมื่อตอนที่พวกเขาเรียนมัธยม ส่วนเขาจะนอนอยุ่ห้องข้างๆกับคริสพี่ชายของซอฮยอน ยุนอากับซอฮยอนจะนอนด้วยกันในห้องถัดไป ฮโยยอนเลือกที่จะนอนห้องนี้เพราะเธอชอบธรรมชาติมากและห้องนี้มันทำให้เธอมองเห็นทิวทัศน์ของที่นี่ได้กว้างกว่าทุกๆห้องแถมห้องนี้ยังอยุ่ใกล้กับลำธารมากที่สุดซึ่งนอกจากจะมองเห็นสายน้ำในลำธารแล้วยังได้ยินเสียงน้ำไหลได้อีกด้วย
“อะไรที่เกี่ยวกับพวกเรา ฉันจำได้ดีนั่นแหละ ” จุนโฮตอบยุนอาพลางสาวเท้าไปยังหน้าต่างบานที่อยู่ใกล้ เขาทอดสายตามองไปยังแผ่นฟ้ากว้างนั่น ปล่อยใจให้ล่องลอยไปไกลถึงใครอีกคน ….
“เธอคงจะโกรธฉันในเรื่องของวันนั้นแต่ตอนนี้ฉันกลับมาเพื่อจะแก้ไขมันแล้ว ยกโทษให้สิ่งที่ฉันทำผิดในอดีตด้วยนะยุนอา ” จุนโฮถอนสายตาจากท้องฟ้าข้างนอกก่อนจะกันมาเอ่ยขอโทษยุนอา
“ในเมื่อนายกลับมาแล้ว ฉันจะยกโทษให้นายก็ได้แต่นายต้องสัญญากับฉันก่อนว่านายจะไม่ทำพลาดอีก” ยุนอาคาดโทษ ที่จริงแล้วเธอไม่เคยโกรธจุนโฮเลยสักนิดแต่ที่เธอบึ้งตึงกับเขาตลอดเวลาที่ผ่านมานั้นเขาเพียงแค่ต้องการที่จะ เรียกร้องความสนใจให้จุนโฮทำตามความต้องการของเธอก็แค่นั้น
“ฉันสัญญา” จุนโฮให้คำสัญญาพร้อมกับรอยยิ้มยืนยัน ทั้งยุนอาและซอฮยอนเองก็ส่งยิ้มให้เขาเป็นการยืนยันว่าพวกเธอจะคอยเป็นกำลังใจและคอยช่วยเหลือเขาด้วยเช่นกัน
‘มิตรภาพระหว่างพวกเขากำลังจะกลับมางอกงามอีกครั้ง….’
“แค่พาไปดูห้องทำไมจะต้องขึ้นไปนานขนาดนี้ด้วยเนี่ย!” ยงฮวาบ่นพลางเดินวนไปวนมา มองไปที่บรรไดอย่างหัวเสีย และทันทีเขาเห็นยุนอาและซอฮยอนเดินลงมาจากชั้นบน ร่างสูงก็เเทบจะกระโจนลงนั่งบนโซฟาในห้องโถงทันทีและทำเป็นสนใจกับการตรวจดูขวดไวน์ต่อ
ซอฮยอนที่มองเห็นยงฮวากำลังนั่งฮัมเพลงดูขวดไวน์อย่างอารมณ์ดีโดยไม่ได้มีท่าทีสำนึกผิดกับการกระทำของตัวเองเลยแม้แต่น้อยก็ยิ่งทำให้เธออารมณ์เสีย หญิงสาวก้าวฉับๆเข้าไปหายงฮวาและเริ่มต่อว่าเขา ยงฮวายังคงฮัมเพลงต่อไม่ได้สนใจซอฮยอนเลยนั่นยิ่งทำให้เธอโมโหเข้าไปใหญ่
“ตกลงจะไม่ยอมคุยกับฉันใช่มั้ย? งั้นก็ได้ไม่คุยก็ไม่ต้องคุย!!!” ซอฮยอนสะบัดเสียงด้วยความโมโหก่อนจะกระแทกส้นเท้าปึงปังเดินหนีไป
ยงฮวามองตามหลังซอฮยอนก่อนจะพ่นลมหายใจออกอย่างงอนๆ รู้ว่าตัวเองผิดแต่อารมณ์มันอยู่เหนือเหตุผลแล้วตอนนี้ เขาแค่ไม่อยากให้ซอฮยอนสนใจผู้ชายคนอื่นมากกว่าเขาเท่านั้นเอง ทำไมยัยนั่นถึงไม่เคยเข้าใจเขาเลยนะ!
ยุนอาที่ยืนดูเหตุการณ์ระหว่างซอฮยอนกับยงฮวามาตั้งแต่เริ่มมองตามซอฮยอนจนร่างบางลับสายตาไปก่อนจะตัดสินใจที่จะเดินเข้ามาอธิบายกับยงฮวา ถึงความสัมพันธ์ระหว่างซอฮยอนและจุนโฮ
ร่างสูงในชุดนอนสีเข้มในมือถือแก้วนมอุ่นๆเดินวนไปวนมาหน้าห้องซอฮยอนอยุ่หลายรอบ ก่อนจะตัดสินใจกลั้นใจเคาะประตูห้อง
“มาทำไม?!” ซอฮยอนถามเสียงห้วนเมื่อเห็นยงฮวายืนอยู่ที่ประตู ร่างสูงฉีกยิ้มทำใจดีสู้เสือ
“ผมเห็นว่ามันดึกแล้ว แล้วไฟห้องคุณก็ยังเปิดอยู่เลยคิดว่าคุณคงจะนอนไม่หลับ ผมเลยเอานมอุ่นๆมาให้”
“จะแกล้งอะไรฉันอีกรึเปล่าเนี่ย?!” ซอฮยอนถามอย่างไม่แน่ใจ มองแก้วนมอย่างหวาดๆ ครั้งหนึ่งยงฮวาเคยแกล้งเธอด้วยการเอานมมาให้เธอก่อนเข้านอนและปรากฏในนมแก้วนั้นมีจิ้งจกอยู่
“เปล่านะ! คราวนี้ผมไม่ได้แกล้งคุณจริงๆ ผมเอามาให้ด้วยความจริงใจ ผมแค่อยากจะขอโทษคุณเรื่องเมื่อกลางวัน” ยงฮวา บอกเหตุผลที่เขามาหาเธอกลางดึก เสียงแผ่วอย่างรู้สึกผิด
“รู้ตัวด้วยเหรอว่าตัวเองทำผิด”
“รู้คับ” ยงฮวาตอบเธอพร้อมกับพยักหน้า ซอฮยอนมองคนตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะเมื่อเห็นว่าใบหน้าคมแสดงออกถึงความรู้สึกผิดอย่างชัดเจน น้ำเสียงของเธอก็อ่อนลงมากพร้อมกับที่อารมณ์คุกกรุ่นในอกก็เริ่มมอดลง
“รู้ตัวว่าตัวเองผิดก็ดี ทีหลังนายอย่าทำแบบนี้อีกนะ” ซอฮยอนคาดโทษพลางรับแก้วนมมาจากยงฮวา ร่างสูงพยักหน้าเป็นเชิงรับปาก
“งั้นผมไปนอนนะ คุณก็นอนได้แล้วพรุ่งนี้ต้องเตรียมงานแต่เช้าอีก เดี๋ยวจะเพลียเอา”
“รู้แล้วน่า นายก็รีบๆไปนอนได้แล้วไป”
“งั้นผมไปนะ”
“อื้อ”
“ผมไปแล้วนะ”
“ก็ไปสิ”
“ผมไปจริงๆนะ”
“เอ๊ะ! นายนี่ยังไง”
“จะไม่บอกอะไรผมหน่อยเหรอ?” ยงฮวาถามสีหน้าคาดหวังสุดๆ
“อะไรของนาย?”
“แบบฝันดงฝันดี อะไรแบบนี้อ่ะ”
“มีแต่ฝันร้ายน่ะจะเอามั้ย?”
“ใจร้ายอ่ะ” ยงฮวาโอดครวญสีหน้าผิดหวังสุดๆ ซอฮยอนแอบกลั้นหัวเราะกับท่าทางเหมือนเด็กของยงฮวาก่อนจะเก๊กเสียงเข้มไล่เขา
“ไปได้แล้วไป ฉันจะนอน”
“ไปก็ได้” ยงฮวารับเศร้าๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป ซอฮยอนหลุดหัวเราะพรืด รู้สึกสะใจที่ได้แกล้งยงฮวาคืนมั่ง แต่เธอก็ต้องกลั้นหัวเราะและแกล้งเก๊กหน้าเข้มอีกครั้งเมื่อยงฮวาหันหลังและเดินกลับมาหาเธออีก
“อะไรของนายอีก”
“ผมจะกลับมาถามคุณเพื่อความแน่ใจว่า หมอนั่นน่ะ เอ่อออ จุนโฮน่ะเค้าชอบฮโยยอนเพื่อนเธอใช่มั้ย?”
“ใช่ ทำไม”
“เปล๊า ก็แค่ถาม” ยงฮวาบอก ยิ้มกว้างแก้มแทบฉีกเมื่อได้ฟังคำตอบจากปากซอฮยอน “ไปล่ะ ฝันดีนะคุณภรรยาที่รัก^^” ยงฮวาบอกฝันดีร่างบางอย่างร่าเริง คิ้วหนาเลิกขึ้นสูงอย่างกวนประสาทก่อนที่เขาจะรีบวิ่งเข้าห้องตัวเองเพราะกลัวซอฮยอนจะว่าอะไรเขาอีก
ความคิดเห็น