คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : chapter....17
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นดึงให้ยุนอาลุกขึ้นจากที่นอนด้วยความเหนื่อยอ่อน ร่างบางเดินโซซัดโซเซไปเปิดประตูเพราะยังไม่ตื่นดี
“อ้าว คุณยงฮวา” ยุนอาทัก
“สนใจลงไปดื่มกับผมมั้ย?” ยงฮวาถามพลางยกขวดไวน์ขวดใหญ่ขึ้นโชว์หญิงสาว คิ้วเรียวยกขึ้นอย่างงุนงงแต่สักพักเธอก็พยักหน้าตกลง “ขอฉันล้างหน้าแป๊บนะคะ”
“คับผม เจอกันที่ชั้นล่างนะคับ” ยงฮวาบอกยิ้มกว้างก่อนจะเดินลงไปรอที่ฉันล่าง ยุนอาปิดประตูห้องนอนตามหลังก่อนจะเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ
เสียงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีของยงฮวาทำให้ซอฮยอนที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่นชะโงกหน้าออกมามองอย่างแปลกใจและเมื่อเห็นรอยยิ้มกว้าง สายตาเป็นประกายของยงฮวาแล้วยิ่งทำให้เธอแปลกใจหนักขึ้นไปอีก มีแผนจะทำอะไรอีกล่ะนั่นถึงได้อารมณ์ดีขนาดนั้น ซอฮยอนวางหนังสือในมือลงก่อนจะเดินออกมาหาเขา
“นายกำลังทำอะไรน่ะ?” ซอฮยอนเอ่ยถามทันทีที่เดินมาถึงพร้อมๆกับที่ยุนอาเดินเข้ามาในห้อง
“อ้าวซอฮยอน ดื่มด้วยกันมั้ย?” ยุนอาถามเป็นเชิงทักทางเธอพลางทิ้งตัวลงนั่นบนเก้าอี้ใกล้ๆ
“ดื่ม?” ซอฮยอนทวนอย่างแปลกใจก่อนจะหันขวับไปมองยงฮวาแทบจะทันที ร่างสูงส่งยิ้มกว้างให้เธอและก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร ซอฮยอนก็จัดการลากเขาออกมาทันที
“นายก็รู้ยัยนั่นกำลังอกหักยังจะชวนดื่มอีกนายเป็นบ้าไปแล้วรึไง!”
“เอ้า อกหักนี่เค้าห้ามกินเหล้ารึไง?” ยงฮวาลอยหน้าลอยตาตอบสายตาแพรวพราว
“นายกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่?” คราวนี้ซอฮยอนหรี่ตาถามอย่างจับผิด ยงฮวายิ้มกว้างก่อนจะตอบ
“ไว้รอดูเอาเองนะที่รัก รับรองงานนี้สนุกแน่ๆ”
“ถ้านายทำให้เรื่องมันแย่ลงกว่าเดิมล่ะก็ ฉันเอานายตายแน่ยงฮวา”
“ระดับนี้ไม่มีคำว่าพลาดอยู่แล้ว เชื่อมือคนหล่อเถอะ”
ยงฮวาทิ้งท้ายด้วยคำพูดและรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ นั่นแหละยิ่งทำให้ซอฮยอนยิ่งหนักใจเข้าไปใหญ่ ร่างบางเดินตามยงฮวาเข้ามาในห้องครัวก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆยุนอา
ยงฮวารินไวน์สีเข้มจากขวดแก้วลายสวยลงในแก้วไวน์ทรงสูง ซึ่งนั่นทำให้ซอฮยอนตาโตด้วยความตกใจ ดวงตาคู่สวยจ้องยงฮวาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อแต่เขาก็ยังคงทำเป็นไม่รับรู้ว่าภรรยาคนสวยกำลังด่าเขาผ่านทางสายตาเพราะเขาเอาไวน์ที่มีแอลกอฮอลล์แรงที่สุดให้ยุนอาดื่ม
ยงฮวารู้ดีว่านางเอกคนสวยอย่างยุนอาคอแข็งมากและแน่นอนถ้าเขาเอาไวน์ที่มีแอลกอฮอลล์ระดับกลางๆมาให้เธอดื่มแล้วเมื่อไหร่ยุนอาจะเมา? กว่าจะได้เล่นอะไรสนุกๆเขาจะไม่เซ็งก่อนหรือ แบบนี้ล่ะดีแล้ว ไม่ถึงสองแก้วยุนอาก็ยุนอาเถอะ หุหุ ยงฮวาอมยิ้มเจ้าเล่ห์กับตัวเองก่อนจะส่งแก้วไวน์ให้ยุนอาแก้วนึงและตัวเองแก้วนึง
ร่างบางแทบจะไม่ได้ชื่นชมอะไรกับไวน์เลยด้วยซ้ำเพียงแค่แก้วไวน์ถึงมือเธอก็แทบจะเทเข้าปากรวดเดียวหมด ซอฮยอนมองเพื่อนตัวเองอย่างเป็นห่วงต่างกับยงฮวาที่มองยุนอาอย่างมีความสุข เขารินไวน์ให้ยุนอาอีกแก้วและเช่นกันคราวนี้เธอก็เทเข้าปากรวดเดียวหมด
“พอเถอะ นี่แกเมามากแล้วนะ” ซอฮยอนดึงแก้วไวน์ออกจากมือของยุนอาเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มไม่ได้สติแล้วเห็นได้จากสายตาเยิ้มๆกับอาการนิ่งๆนั่น ยุนอาเป็นคนที่ชอบพูดมากแต่เวลาที่เธอเมามันไม่ใช่เลย เธอจะเงียบมากจนถึงมากที่สุดและหลังจากนั้นอีกไม่นาน เธอก็จะเริ่มร้องไห้ ….
….นั่นละเธอพูดผิดซะที่ไหน - -
“ช้านนม่ายด้ายยมาววซะหน่อยยยยยยย” พูดยังแทบจะฟังไม่รู้เรื่องยังจะบอกว่าตัวเองไม่เมาอีก ซอฮยอนถอนหายใจหนักๆอย่างโมโหหันขวับไปมองตัวต้นเหตุที่นั่งยิ้มแป้นแล่นแล้วแทบอยากจะทึ้งหัวเขานัก!
“อย่ามองผมด้วยแววตาน่ากลัวแบบนั้นสิ ”ยงฮวาว่าพลางลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเธอและฉุดเธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ ซอฮยอนมองเขาอย่างไม่พอใจตวัดถามเสียงห้วน
“จะไปไหน!!!?”
“หมดเวลาตัวประกอบแล้วคับที่รัก ไปกันเถอะ”
“พูดอะไรของนาย”
“มาเถอะน่า” ยงฮวาดึงซอฮยอนออกมาจากยุนอา เขาขยิบตาให้ป้าจีอึนอย่างรู้กันและป้าจีอึนก็พยักหน้ารับก่อนจะเดินไปที่โต๊ะโทรศัพท์บ้านเพื่อกดโทรออกหาใครบางคน….
จงฮยอนดึงโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าเสื้อก่อนจะกดรับ
“สวัสดีคับป้า” จงฮยอนทักทายปลายสายอย่างคุ้นเคย เบอร์บ้านยงฮวามีแค่คนเดียวเท่านั้นที่โทรหาเขา
‘สวัสดีค่ะ คุณจงฮยอนคือว่าป้ามีเรื่องจะรบกวนคุณนิดหน่อยน่ะค่ะ’
“คับผม”
‘พอดีว่าคุณทั้งสองคนไม่อยู่บ้านเข้าไปทำธุระในเมืองน่ะค่ะ เล้วคุณยุนอาก็….’
“ยุนอาป็นอะไรคับป้า?” จงฮยอนถามน้ำเสียงเกือบตกใจเมื่อน้ำเสียงของปลายสายที่พุดถึงยุนอาฟังดูแผ่วๆน่าเป็นห่วง
“คุณจงฮยอนมาดูเองเถอะค่ะ ป้าเป็นห่วงเธอจริงๆ” ป้าจีอึนพูดจบเธอก็กดตัดสายทันที จงฮยอนที่กำลังจะถามก็ไม่ได้ถามเพราะโดนตัดสายไปซะก่อน ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้บนกองฟางและก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ
“ไหนล่ะ เพื่อนนาย!!” ซอฮยอนกระซิบถามยงฮวาเสียงต่ำเมื่อเวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของจงฮยอนในบ้านหลังนี้
“ใจเย็นๆสิคุณ เดี๋ยวมันก็มาเชื่อผม”
“คุณจงฮยอนจะมาจริงๆเหรอคะ ตอนป้าโทรไปเสียงคุณเค้าไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไรเลย”
“มาสิคับป้า ! เชื่อผมสิ!” คราวนี้ยงฮวาขึ้นเสียงอย่างหงุดหงิด หากแต่ไม่ได้หงุดหงิดสองคนที่กำลังเอาแต่ถามเขาอยู่ขณะนี้แต่เขากำลังหงุดหงิดไอ้เพื่อนบ้านั่น! เปิดโอกาสให้ขนาดนี้แล้วมันไม่คว้าไว้ก็ให้มันรู้ไปสิ! แต่ก็นั่นอีกแหละคนอย่างไอ้จงฮยอนเคยเดาได้ซะที่ไหน!!!!
จงฮยอนเหลือบมองโทรศัพท์ตัวเองเป็นรอบที่สิบก่อนจะหันหน้าหนีมันเช่นเดิมและหันกลับมามองมันอีกครั้ง
“โว้ย!!” คราวนี้เขาสถบกับตัวเองเสียงดังพลางดึงถุงมือออกและพาดมันไว้กับคอกวัวก่อนจะคว้าเอาโทรศัพท์และกุญแจรถออกไปอย่างรวดเร็ว
“นั่นไงๆ มันมาแล้วนั่นไง” ยงฮวาชี้ให้ซอฮยอนดูรถของจงฮยอนที่กำลังเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าบ้านอย่างดีใจก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต้องรีบซ่อนตัว เขาจึงดึงซอฮยอนที่กำลังชะโงกหน้ามองจงฮยอนให้เข้าไปในห้องนั่งเล่นที่อยู่ข้างๆกันกับห้องครัว
“ฝากด้วยนะคับป้า” ยงฮวาตะโกนบอกป้าจีอึนพยักหน้ารับก่อนจะรีบเดินไปรับหน้ากับจงฮยอน
“ป้านึกว่าคุณจงฮยอนจะไม่มาแล้วซะอีก” ป้าจีอึนทักเขาเป็นเชิงต่อว่านิดๆ ชายหนุ่มเหยียดริมฝีปากจนเกือบจะเป็นยิ้มให้เธอพลางมองเลยไปยังข้างในและเอ่ยถาม
“ยุนอาล่ะคับป้า?”
“คุณยุนอาอยู่ที่ห้องครัวค่ะ”
“ห้องครัว?” จงฮยอนทวนคำอย่างแปลกใจก่อนจะก้าวยาวๆไปยังห้องครัว
ยุนอาในสภาพเมาเละฟุบอยู่กับโต๊ะ มือบางกำแก้วไวน์แน่น จงฮยอนมองหญิงสาวอึ้งๆไม่คิดว่าเธอจะเป็นถึงขนาดนี้ เขาก้าวเข้าไปหยุดยืนข้างๆเธอ
“คุณยุนอาคับ” จงฮยอนเขย่าเธอเบาๆ
“ยุนอาคับ ยุน” เขาเขย่าแขนเธออีกครั้งคราวนี้ยุนอาปรือตาขึ้นมามองเขาตาแดงก่ำ
“นาย…” ยุนอาเรียกเขาเสียงยาน
“ทำไมถึงคุณเมาขนาดนี้”
“ฉ้านนม่ายมาวววววว นายสิมาววววว”
“นี่คุณยังจะกินมันอีกเหรอเนี่ย!” จงฮยอนดุเสียงเข้มพร้อมกับแย่งขวดไวน์ออกจากมือยุนอาเมื่อเธอกำลังจะรินมันลงแก้วในมือ
“อย่ามายุ่งงงงงงกาบบบฉ้านนน๊า!”
“ผมก็ไม่ได้อยากจะยุ่งนักหรอก”
“งั้นนายจะมาทามมาย มายุ่งกับฉันทามมาย!!” ยุนอาเงยหน้าขึ้นมองจงฮยอนอย่างโกรธๆ เธอโซเซลุกขึ้น
“กลาบบปายยเลยยนะ! อย่ามายุ่งกับฉัน!!!!” ยุนอาตวาดเสียงดังก่อนจะผลักอกชายหนุ่มด้วยความโมโห ไม่อยากมาจะมาทำไมกัน เธอจะเป็นยังไงก็ช่างสิ จะสนใจทำไม!!
“คุณเมามากแล้ว ผมว่าคุณควรไปพักนะ”จงฮยอนพยายามเข้าไปประคองยุนอาเพราะกลัวเธอจะล้มแต่หญิงสาวก็พลักเขาออก เธอไม่ได้ต้องการความสงสารจากใครโดยเฉพาะจากจงฮยอน เธอก็แค่เมา แค่มึน ยังไม่ได้ตาย ไม่ได้เจ็บอะไรจนต้องขอความช่วยเหลือจากใคร!!
“นายเป็นใครถึงมีสิทธิ์มาสั่งฉันห๊ะ! นายรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร?!!!”
“ผู้หญิงขี้เมา”
“นาย!!! ”
“หรือผมพูดไม่จริง”
“เออ ฉันมันก็แค่ผู้หญิงขี้เมา ฉันมันน่าสมเพชใช่มั้ยล่ะ!! นายถึงได้สงสารจนต้องลดตัวลงมาดู!!” ยุนอาต่อว่าแกมตัดพ้อแต่จงฮยอนก็ยังยืนมองเธอนิ่ง ดวงตาคมคู่นั้นไม่เคยแสดงความรู้สึกอะไรออกมาเลย มันมีแค่ความว่างเปล่า ความเฉยชาจนคนมองถึงกับต้องหลั่งน้ำตาเพราะความรู้สึกหนักอึ้งที่มันบีบหัวใจเพียงแค่รู้ว่าเขาไม่รัก
“ผมไม่ได้มาเพราะผมสงสารคุณ แต่ผมมาเพราะผมอยากมา”สักพักเขาก็พูดขึ้นน้ำเสียงเรียบนิ่งพลางมองหญิงสาวแววตาลึกซึ้งที่ยุนอาไม่มีทางที่จะเข้าใจ ร่างสูงก้าวเข้าไปใกล้เธอยิ่งขึ้นก่อนจะเข้าประคองเธอแต่ยุนอาก็เบือนตัวหนี
“อย่าทำดีกลับฉันถ้านายไม่คิดอะไร อย่าทำแบบนี้” เธอขอร้องน้ำตาคลอ “มันเจ็บปวดจริงๆนะกับการทีต้องพยายามหลบหน้าคนที่เราชอบทั้งๆที่อยากเจอแทบตาย นายอย่าทำให้ความพยายามที่จะลืมนายของฉันต้องพังทลายลงจะได้มั้ย ?”
“คุณต้องการแบบนั้นจริงๆเหรอ?”
“ใช่”
“แต่ผมทำไมได้ ให้ผมปล่อยคุณไว้แบบนี้ไม่ได้หรอก”
“ทำไม ?”
“เพราะอย่างน้อยๆเราก็เป็นเพื่อนกัน ผมปล่อยให้เพื่อนผมอยู่คนเดียวในเวลาแบบนี้ไม่ได้หรอก”
“นายไม่เข้าใจรึไงกันจงฮยอน ฉันไม่ได้คิดกับนายแค่เพื่อน!! ฉันรักนายรักนาย!!!เข้าใจบ้างมั้ย!!!!” ยุนอาตะโกนอย่างเหลืออดมือเรียวตีเขาไม่ยั้งมือ จงฮยอนเองก็ไม่ได้ปัดป้องเลยแม้แต่น้อยเขาปล่อยให้เธอทุบตีเขาอยู่อย่างนั้นจนหญิงสาวหยุดไปเองสุดท้ายเธอก็ซบลงกับอกเขาอย่างเหนื่อยอ่อน มือเล็กกำเสื้อเขาแน่น ริมฝีปากบางยังคงพร่ำต่อว่าเขาไม่หยุด
“นายมันคนใจร้าย คนไม่มีหัวใจ นายเป็นใครฉันเป็นใครกันจงฮยอน นายกล้าทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง นายรู้มั้ยว่ามีผู้ชายที่ดีกว่านายมากมายแค่ไหนที่รอฉันอยู่ แล้วทำไมฉันต้องมาเสียใจเพราะนาย ทำไมฉันจะต้องมารักคนแบบนายด้วย นายกล้าปฏิเสธ อิม ยุนอาได้ยังไง” มือที่กำเสื้อจงฮยอนอยู่ในตอนแรกค่อยๆคลายออกก่อนจะเปลี่ยนมากอดเขาแทน “ฉันรักนายได้ยินมั้ยจงฮยอน ฉันรักนาย!!!”
ร่างสูงยืนนิ่งความรู้สึกภายในจิตใจสับสนวุ่นวายไปหมด ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองใจแข็งมากพอแต่พอเห็นคนในออมกอดร้องไห้เขาก็เริ่มใจอ่อน หรือบางทีเขาตีกรอบให้ตัวเองมากไป แต่หากปล่อยไปตามที่ใจต้องการเขาจะเป็นคนที่เห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า?
“ฉันรักนายจริงๆนะ รักนายจริงๆ”
“อย่าเป็นแบบนี้เลยนะยุนอา ผมไม่มีค่ามากพอให้คนอย่างคุณลดตัวลงมารักหรอก”
“อะไรคือสิ่งที่นายใช้ตัดสินความรักจงฮยอน ความเหมาะสมงั้นหรอ?!!! แล้วฉันเป็นใครกัน?!! ฉันเป็นพระเจ้ารึไง!!ฉันมันก็แค่มนุษย์เดินดินธรรมดาเหมือนกับนายนั่นแหละ!!” ยุนอาผลักจงฮยอนออกห่างจากตัวเอง เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ ผู้ชายคนนี้เอาอะไรมาตัดสินความรักของเธอ เขาเป็นใครกันถึงได้กล้าบอกว่าเธอควรจะรักหรือไม่รักใคร เจ็บที่ไม่รักก็มากพอแล้วเขายังจะสั่งเธอให้เธอไม่ให้รักเขาอีกแหรอ ผู้ชายคนนี้ยังมีหัวใจอยู่หรือเปล่าเธออยากรู้นัก!!
“ฉันรักนายฉันก็บอกว่าฉันรักนาย ฉันทำตามหัวใจตัวเองมันผิดมากนักเหรอ? นายเองก็คงมีคนที่นายรักอยู่แล้วใช่มั้ยถึงได้ปฏิเสธฉันแบบนี้ นายจะรักใครก็รักไปสิปล่อยให้ฉันรักนายไม่ได้หรือไงให้แค่ฉันได้รักนาย นายจะรักใครก็เรื่องของนายเซ่ ทำไมต้องสั่งให้ฉันเลิกรักนายด้วย ความรักถ้ามันห้ามกันได้ฉันจะมายืนน่าโง่ร้องไห้บอกรักนายแบบนี้มั้ย!”
“บอกฉันได้มั้ยจงฮยอนใครกันที่อยู่ในใจของนาย” ยุนอาตัดสินใจถามคำถามที่เธอพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอด คำถามที่เธอรู้ว่าคำตอบมันอาจทำให้ใจเธอมันเจ็บไปมากกว่านี้หลายเท่า ร่างบางจ้องนัยน์ตาคมราวกับจะมองให้พบความจริงที่ซ่อนอยู่ข้างในแต่มันก็เหมือนเดิม ทุกครั้งที่ดวงตาคู่นี้มันทอดมองมาที่เธอมันมีเพียงแค่ความว่างเปล่าอยู่เสมอ
“บอกฉันเถอนะจงฮยอน เผื่อมันจะทำให้ฉันตัดใจจากนายง่ายขึ้นกว่านี้”
จงฮยอนเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น เขารู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เขาอยากจะบอกเธอแต่ก้อนเหนียวๆที่มันจุกอยู่ที่คอมันทำให้เขาพูดอะไรไม่ออก ความรู้สึกภายในใจก็ต่อต้านกันจนสับสนไปหมด ใจหนึ่งบอกให้ปล่อยเธอไปซะแต่อีกใจหนึ่งกลับอยากให้เธออยู่ข้างๆ ใจหนึ่งบอกว่าเขาไม่คู่ควรเธอเลยแม้แต่น้อยแต่อีกใจกลับบอกว่า อะไรที่บอกว่าเขาไม่คู่ควร? ฐานะงั้นเหรอ? นายเป็นถึงลูกชายท่านทูตเชียวนะจงฮยอน! เผลอๆรวยกว่าเธอด้วยซ้ำหน้าตาทางสังคมหรือ? ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าใครตาความรักมันวัดกันแค่นั้นไม่ใช่ความรู้สึกหรอกเหรอ?
“ผม…”เขาอึกอัก ให้ตายเถอะ!! เกิดมายังไม่เคยทำอะไรเเบบนี้เลยสักครั้ง ดวงตาแป๋วที่กำลังมองมาที่เขานั่นมันก็ทำให้กดดันขึ้นอีกเป็นเท่าตัว แล้วแบบนี้เขาจะพูดมันออกไปได้ยังไง
“ยื่นมือของคุณออกมาสิ” ในเมื่อปากมันหนักไม่ยอมพูดออกไปก็ต้องใช้วิธีนี้แหละ จงฮยอนล้วงเอาปากกาในประเป๋าเสื้อก่อนจะบรรจงเขียนตัวหนังสือลงในฝ่ามือของยุนอา
‘คนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้…ผมรักเธอ’
ยุนอามองตัวหนังสือที่อยู่ในมือตัวเองตาโตก่อนจะร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม จงฮยอนมองเธอเลิกลั่นอย่างตกใจ
“คุณร้องไห้ทำไม?”
“นะ…นาย!! ฮื่อๆๆ” มือเรียวยกขึ้นปิดหน้าตัวเอง ยุนอาร้องไห้อย่างหนัก จงฮยอนมองเธออย่างเป็นกังวล เขาก็สารภาพกับเธอออกไปแล้วแล้วทำไมยุนอายังไม่หยุดร้องไห้แถมยังร้องหนักกว่าเดิม นี่เขาทำอะไรผิดอีกหรือเปล่า
“ ผมทำอะไรให้คุณไม่พอใจอีกเหรอ บอกผมสิ อย่าร้องไห้นะ” จงฮยอนพยายามดึงมือยุนอาที่กำลังปิดเธอออกอย่างเก้ๆกังๆ เเต่หญิงสาวก็ยังไม่ยอมปล่อยมันออกง่ายๆ จนสุดท้ายจงฮยอนก็ได้แต่ยืนเกาหัวอย่างงงๆไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี
“ยุนอา” เขาครางชื่อเธออย่างจนปัญญา
“แล้วทำไมนายไม่บอกฉันตั้งแต่แรก นายปล่อยให้ฉันเป็นอีเพิ้งคร่ำครวญอยู่คนเดียวอยู่ได้” คราวนี้ยุนอายอมเงยหน้าขึ้นมาพูดกับเขาทั้งงๆน้ำตาทั่งไหลอาบแก้ม ใบน้าหวานแดงจัดแต่จงฮยอนแดงยิ่งกว่าจนยุนอาต้องยิ้มทั้งน้ำตาเมื่อเห็นว่า จงฮยอนกำลังเขินเธอ
“ก็…” จงฮยอนอึกอักไม่รู้จะพูดอย่างไรดี เขาเป็นคนพูดไม่เก่งเรื่องแบบนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึงมันพูดไม่ออกหรอกและเหมือน ยุนอาก็พอจะรู้เมื่อเธอพูดขึ้นว่า
“แต่ก็ช่างเถอะ นายก็เขียนออกมาแล้วนี้ถือว่าหายกันก็ได้ ”
“ทำไมคุณต้องล้อผมด้วยเนี่ย”
“ฉันล้อคุณตอนไหนคะ?” หญิงสาวอมยิ้มแกล้งถามย้อนเขา
“แล้วตอนนี้หายเมาแล้วเหรอ?” จงฮยอนถามหน้าแดงแกล้งเหวี่ยงไปประเด็นอื่น
“หายแล้วอ่ะ หายเป็นปลิดทิ้งเลย” ยุนอาตอบสายตาหวานเชื่อมจนจงฮยอนต้องเบือนหน้าหนีเพราะความเขิน ยัยตัวแสบรู้ว่าเขาเขิน ยังจะแกล้งอีก
“ก็ดีแล้วคับ งั้นผมกลับนะ”
“แต่ตอนนี้เริ่มเมาอีกแล้วล่ะ” ไม่ว่าเปล่าหญิงสาวยังแกล้งเซมาล้มในอ้อมกอดของจงฮยอนอีกต่างหาก ร่างสูงยิ้มมุมปากกับความเจ้าเล่ห์ของยุนอา
“ลูกไม้แบบนี้ใช้ได้กับผมคนเดียวเท่านั้นน่ะรู้มั้ย ห้ามเอาไปใช้กับใครอีกล่ะ ผมหวงมาก!!”
“แน่นอน^^” ยุนอายิ้มกว้าง
“งั้นคุณไปพักผ่อนนะ เมามากแล้วนี่”
“อื้อ” ยุนอาพยักหน้าจงฮยอนจึงอุ้มเธอขึ้นไปยังห้องนอนของเธอเพื่อให้เธอได้อาบน้ำพักผ่อน กินไปเยอะขนาดนั้นตื่นขึ้นมาเขาไม่อยากจะนึกภาพเลย - -
“ตอนนี้นายก็เป็นของฉันแล้วใช่มั้ยจงฮยอน” คำพูดอู้อี้ที่ดังลอดออกมาจากคนที่กำลังอุ้มอยู่ทำเอาจงฮยอนตาโตเพราะความตกใจจนต้องแก้คำพูดใหม่ให้หญิงสาว
“เราแค่เป็นแฟนกัน ผมยังไม่ได้เป็นของคุณถ้าเป็นของคุณน่ะมันต้อง….”
“ต้องอะไร?” ยุนอาถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจเมื่อจู่ๆหนุ่มก็หยุดพูดไปเฉยๆแถมยังหน้าแดง มองเธอแปลกๆอีกต่างหาก
“ช่างมันเถอะคับ เอาเป็นว่าผมเป็นของคุณตอนนี้คงไม่ดีแน่รอไว้เราแต่งงานกันก่อนนะ”
“ห๊ะ! นี่นาย!! คิดลามกเหรอ?!!” ยุนอาตะโกนอย่างตกใจเมื่อได้ฟังคำตอบของจงฮยอน ร่างสูงหัวเราะหึๆในลำคอ ใครกันแน่ที่พูดชวนให้คิดแถมยังทำตาหวานแบบนั้นเขาอดทนได้ขนาดนี้ก็ถือว่าเก่งมากแล้ว
“งั้นเราแต่งงานกันเลยมั้ย? ฮ่าๆๆๆ” ยุนอาพูดขึ้นพลางหัวเราะร่าสำหรับเธออาจจะพูดขึ้นแค่ขำๆแต่สำหรับจงฮยอนไม่แน่นอน
“แต่งกันตอนนี้เลยมั้ย? ผมจะได้เป็นของคุณเร็วๆไง” ชายหนุ่มพูดพลางจ้องมาที่ยุนอาอย่างมีความหมายประจวบเหมาะกับที่เขาอุ้มเธอมาถึงห้องพอดิบพอดี ยุนอามองจงฮยอนอย่างตกใจ
“ขอบคุณที่มาส่ง ฉันจะนอนแล้วนายกลับไปได้แล้วไป”
“อ้าว ไม่ให้ผมเข้าไปส่งข้างในเหรอคับ?” จงฮยอนมองเธอล้อๆยุนอาส่ายหน้าพรืด เขาจึงวางเธอลง
“งั้นก็ฝันดีนะคับ ไว้เย็นผมจะแวะมาใหม่”
“อื้อ รีบๆไปเลยไป”ยุนอารุยหลังจงฮยอนให้เขารีบเดินลงบันได ชายหนุ่มหันมายิ้มและโบกมือให้เธอก่อนจะเดินลงบันไดไปพร้อมกับแอบหัวเราะอยู่คนดียว
ยุนอามองตามหลังจงฮยอนจนเขาลับตาไป ก่อนจะเปิดประตูห้องและรีบเข้าไปข้างในก่อนจะล็อคมันอย่างรวดเร็ว
“อีตาบ้าลามกจงฮยอน! เล่นซะฉันตกใจหมดเลย นี่ถ้าฉันห้ามใจไม่ทันปล้ำนายขึ้นมาจริงๆทำไงเนี่ย” ยุนอาพูดล้อยิ้มกับตัวเองแก้มแดงแจ๋ ก่อนจะทิ้งตัวลงกับที่นอนนุ่ม มือเรียวยกขึ้นดึงแก้มตัวเองไปมาอย่างเขินอายก่นที่จะผล็อยหลับไปเพราะความเหนื่อยอ่อนและฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์
ความคิดเห็น