คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : chapter....16
เกือบสองโมงเช้ายงฮวาก็ปล่อยให้คนงานพักทานข้าวและเป็นการสิ้นสุดการเก็บผลองุ่นในเช้าวันนี้ เหล่าคนงานแยกย้ายกันไปทานข้าวที่แคมป์คนงานส่วนยงฮวาพา จงฮยอน ซอฮยอนและยุนอามาที่ลำธารท้ายไร่เพื่อถือเป็นการทานข้าวและพักผ่อนไปในตัว
ยงฮวาปูเสื่อใต้ต้นไม้ใหญ่ริมลำธาร ซอฮยอนวางตระกร้าลงปลายเสื่อด้านหนึ่งและจัดแจงอาหารใส่จานโดยมียุนอาเป็นลูกมือส่วนสองหนุ่มก็หายหน้าหายตาไปไหนไม่รู้หลังจากที่มาถึง
“บรรยากาศดีจังเลยแก นี่ถ้ายัยฮโยอยู่ด้วยจะต้องชอบแน่ๆ” ยุนอาว่าพลางจัดผลไม้ใส่จานในใจก็นึกถึงเพื่อนสนิทอีกคนที่ชอบธรรมชาติเป็นชีวิตจิตใจ
“ไว้ยัยฮโยมาเราค่อยพายัยนั่นมาดีมั้ย?” ซอฮยอนเสนอซึ่งยุนอาก็พยักหน้าเห็นด้วย
“ช่วงนี้แกได้คุยกับจุนโฮอยู่มั้ย?”
“อืม ทำไมเหรอ?” ซอฮยอนถามอย่างงงๆเมื่อจู่ยุนอาก็พูดถึงจุนโฮขึ้นมาทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยุนอาไม่เคยถามถึงเขาเลยแถมยังเป้นคนสั่งให้เธอเลิกคุยกับจุนโฮอีกต่างหาก
“ฉันอยากรู้ว่าเมื่อไหร่หมอนั่นจะกลับมา นี่มันก็นานมากแล้วนะใจคอหมอนั่นจะปล่อยให้ยัยฮโยรอนานแค่ไหนกัน!” ร่างบางพูดน้ำเสียงเจือโมโหเมื่อนึกถึงความหลังระหว่างพวกเขา
“ไม่นานเกินรอหรอกยุนอา” ซอฮยอนตอบพลางจุ๊ปากบอกให้ยุนอาเงียบเมื่อเห็นว่ายงฮวาและจงฮยอนกำลังเดินมา
“คุยอะไรกันอยู่คับสาวๆหน้าตาซีเรียสเชียว” ยงฮวาทักอย่างอารมณ์ดีทันทีที่เดินมาถึง
“ไม่มีอะไรหรอกแล้วนี่นายหายไปไหนมา?” ซอฮยอนบอกปัด
“ไปเดินเล่นแถวๆนี้มา ได้อะไรมาฝากเธอด้วยนะ”
“อะไรเหรอ?”
“นี่ไง” ยงฮวาดึงช่อดอกไม้ป่าที่เขาถักเป็นมงกุฎออกมาโชว์ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างแปลกใจก่อนที่เธอจะยิ้มกว้าง
“ฉันใส่ให้นะ”
“อื้อ” ซอฮยอนพยักหน้าอย่างเขินๆ ยงฮวาสวมมงกุฎดอกไม้ลงบนศีรษะหญิงสาว มองมันยิ้มกว้าง สวย…สวยทั้งคน…สวยทั้งดอกไม้…
ยุนอามองยงฮวากับซอฮยอนอย่างรู้สึกอิจฉา ทำไมนะทำไม เธอสวยขนาดนี้ เป็นถึงนางเอกชื่อดัง ทำไมไม่มีใครมาทำแบบนี้กับเธอมั่งนะ! พอเหลือบดูคนข้างๆ บางทีเธอก็สงสัยนะว่าจงฮยอนมีความรู้สึกกับคนอื่นบ้างมั้ย? ดูสิแม้แต่ในเวลาแบบนี้หมอนั่นก็ยังนั่งนิ่งไม่สนใจใครเลย
‘อ๊ากกกกก ยุนอาอยากตาย! อิจฉาเว้ย อิจฉา!!!!! ตาร้อนผ่าวว’
ยุนอาเลี่ยงออกมาเดินเล่นหลังจากที่ทนเห็นฉากหวานระหว่างยงฮวากับซอฮยอนไม่ไหว ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งบนโขดหินใกล้ๆ หย่อนเท้าแช่น้ำอย่างเซ็งๆ
“นายง่วงนอนเหรอ?” ซอฮยอนเอ่ยถามยงฮวาเมื่อเห็นว่าร่างสูงหาวขึ้นเป็นรอบที่สาม หลายวันมานี้ยงฮวาต้องตื่นแต่เช้ามาคุมคนงานคงจะเหนื่อยไม่ใช่น้อย ซอฮยอนจึงเก็บเศษเปลือกแอ๊บเปิ้ลออกจากตักเธอ ยงฮวาล้มตัวลงนอนตักนุ่ม มือหนาเอื้อมไปจับมือซอฮยอนมากุมไว้ก่อนจะหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขซอฮยอนใช้มืออีกข้างของเธอลูบผมเขาอย่างเบามือ
ยิ่งนานวันความรู้สึกที่เธอมีต่อยงฮวายิ่งเปลี่ยนไป จากที่เกลียดจนจับใจจนมาถึงตอนนี้ความรู้สึกเหล่านั้นพูดได้เลยว่าความรู้สึกพวกนั้นมันแทบไม่มีหลงเหลืออยู่แล้ว คนตรงหน้าคนนี้ถึงจะชอบกวนโมโห ยั่วประสาทเธออยู่บ่อยๆแต่นั่นมันก็ทำให้เธอยิ้มได้ไม่ใช่หรือ บ่อยครั้งที่แอบหวั่นไหวไปกับคำพูด การกระทำยามที่เขาแสดงออกว่าเป็นห่วงหรือว่าหวงเธอจนต้องกลับมาเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าตัวเองอยู่ในสถานะใด
“ยิ่งนานไปเท่าไหร่ความรู้สึกของฉันมันก็ยิ่งทำร้ายฉันขึ้นเรื่อยๆ ฉันหวงนายได้มั้ย? หึงนายได้มั้ย?เวลาที่เห็นนายอยู่กับผู้หญิงคนอื่น เรื่องของเรามันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ นายเกลียดฉัน ฉันเองรู้ดียิ่งห้ามแต่มันก็ยิ่งถลำลึก หากรักนายแล้วมันเป็นไปไม่ได้ฉันก็จะไม่ห้ามมันหรอกนะยงฮวา ยิ่งนานวันเวลาที่ฉันจะได้อยู่กับนายมันยิ่งน้อยลงเรื่อยๆแทนที่ฉันจะอวดเก่งสู้ให้ฉันทำดีกับนายเก็บความทรงจำที่ดีระหว่างเราไว้จะไม่ดีกว่าหรือ...เผื่อวันที่เราต้องจากกันมันมาถึงฉันจะได้จดจำไว้ว่าครั้งหนึ่งฉันเคยรักนายและมีความทรงจำดีๆระหว่างเรามากแค่ไหน : )”
ซอฮยอนสารภาพความรู้สึกตัวเองกับคนที่กำลังนอนหลับใหลอยู่บนตักพลางลูบผมเขาเบาๆ น่าเสียดายนักที่เธอมัน ขี้ขลาดไม่กล้าบอกเขาในตอนที่เขายังมีสติครบไม่ใช่หลับอยู่แบบนี้ แต่สักวัน….ฉันจะบอกความรู้สึกของฉันให้นายรับรู้ก่อนที่วันนั้นมันจะมาถึงแน่นอน…ยงฮวา
‘ฉันชอบก็แสดงออกว่าชอบ ฉันผิดด้วยเหรอ?’
คำพูดของยุนอาดังขึ้นมาในโสตประสาท ร่างบางยิ้มกับตัวเอง เธอเข้าใจแล้ว …เข้าใจแล้วจริงๆ
ยุนอาเงยหน้าขึ้นมองเมื่อเห็นว่ามีคนนั่งลงข้างๆเธอ จงฮยอนส่งยิ้มให้หญิงสาวก่อนจะถอดรองเท้าและหย่อนเท้าลงแช่น้ำแบบยุนอา
“ผมเอามาให้เห็นว่าคุณยังไม่ได้กินอะไรเลย” เขาว่าพลางส่งแซนวิซอันนึงและน้ำผลไม้กล่องให้เธอ หญิงสาวรับมันมาก่อนจะเอ่ยขอบคุณเขา
“ขอบคุณนะคะ แล้วนี่คุณทานอะไรมารึยัง?”
“ยังคับ” จงฮยอนตอบพลางส่ายหัว ใครมันจะไปกินลงล่ะก็สองสามีกำมะลอนั่นเล่นแสดงฉากหวานต่อหน้าต่อตาใครมันจะไปทนดูภาพบาดตาให้ตัวเองอิจฉาเล่น
“งั้นเอางี้ดีว่า” ยุนอาบิแซนวิซออกเป็นสองส่วน ก่อนจะยื่นให้จงฮยอนอันนึง “คนละครึ่ง^^”
“ขอบคุณนะคับ” ร่างสูงรับแซนวิซจากมือเธอพร้อมเอ่ยขอบคุณ
“แถวนี้อากาศดีจังนะคะ ฉันไม่ได้สูดอากาศบริสุทธ์แบบนี้มานานแล้ว” ยุนอาชวนคุย
“คับ ”
“คุณอยู่ที่นี่มานานแล้วเหรอคะ?”
“ก็ตั้งแต่ผมเรียนจบคับ”
“อ่อ” ยุนอาไม่รู้จะชวนเขาคุยอะไรต่อดีเธอจึงเลือกที่จะนั่งเงียบๆแทน นึกเคืองจงฮยอนอยู่ไม่ใช่น้อย คนบ้าอะไรถามคำตอบคำ เธอเองก็แสดงออกว่าชอบเขาขนาดนี้แต่เขายังไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมาเลยแต่ไอ้ครั้นจะเดินหนีน่ะหรือก็เสียดายโอกาสที่จะได้ใหล้ชิดชายหนุ่ม โอ้ยยย! หมอนี่ซื่อหรือโง่กันนะ!
“คุณจงฮยอนคะ!”
“คับ?!!” จงฮยอนหันมามองหน้ายุนอาอย่างตกใจเพราะจู่ๆหญิงสาวก็ตะโกนเรียกชื่อเขาเสียงดังแถมยังมองหน้าเขาจริงจังซะเหลือเกิน - -
“ฉันมีเรื่องจะบอกคุณค่ะ!”
“อะไรเหรอคับ?”
“เอิ่มมมม…..ฉัน….” ยุนอาอึกอัก ก่อนที่เธอจะตัดสินใจหลับตาเพื่อกลั้นใจที่จะตะโกนมันออกไป
“ฉันชอบคุณ!! ชอบมากและชอบมานานแล้วด้วย! คุณอาจจะสงสัยว่าฉันชอบคุณได้ยังไงทั้งๆที่เราเพิ่งเจอกันเมื่อวานแต่นั่นมันไม่ใช่ประเด็นเลยฉันเจอคุณมาตั้งนานแล้วแต่เป็นแค่ฉันฝ่ายเดี๋ยวที่เจอ คุณอาจจะว่าฉันบ้าก็ได้ที่ฉันกล้าบอกรักผู้ชายก่อนแต่ฉันแค่อยากพูดในสิ่งที่ฉันรู้สึก คุณไม่จำเป็นที่จะต้องตอบรับฉันก็ได้ฉันเองคิดว่าฉันพอจะรู้ว่าคุณรู้สึกยังไง มันไม่เป็นไรจริงๆนะที่คุณจะคิดแบบนั้นเพราะฉันเข้าใจ ” หญิงสาวพูดรัวเร็ว เธอหายใจหอบก่อนจะพรวดพราดลุกขึ้น จงฮยอนมองเธออย่างอึ้งๆคิดไม่ถึงกับสิ่งที่หญิงสาวเพิ่งสารภาพออกมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
ยุนอามองจงฮยอนที่นั่งมองหน้าเธอนิ่งอย่างอายๆเขาไม่ได้มีท่าทีเขินหรือว่าตื่นเต้นอะไรเลย เขานิ่งเสียยิ่งกว่านิ่ง! ถึงแม้จะรู้สึกโล่งที่ได้สารภาพความรู้สึกตัวเองออกไปแต่ความรู้สึกเสียใจกลับถาโถมเข้ามาแทนที่ ทั้งๆที่เตรียมใจไว้แล้วว่าเขาจะปฏิเสธทำไมเธอถึงยังรู้สึกเสียใจอีกล่ะ! แบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับเอาซะเลย ทำไมคนสวยเลือกได้อย่างเธอจะต้องมาตกหลุมรักผู้ชายเย็นชาคนนี้ด้วยนะ!
ความรู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตาเตือนให้เธอรีบเดินหนีแต่เพราะความรีบร้อนหยิงสาวจึงสะดุดกับก้อนหินและล้มลง จงฮยอนปรี่เข้ามาประคองยุนอาให้ลุกขึ้น หญิงสาวปัดมือเขากลัวว่าจงฮยอนจะเห็นน้ำตาของเธอที่กำลังไหล เธอพยายามลุกขึ้นยืนด้วยตัวเองแต่ผลก็คือเธอล้มลงกับพื้นอีกครั้ง เจ็บใจไม่พอนี่เธอยังจะต้องมาเจ็บกายอีกเหรอ?
“สงสัยข้อเท้าคุณจะแพลง ให้ผมช่วยเถอะนะ” จงฮยอนพูดกับเธอน้ำเสียงราบเรียบพลางนั่งยองๆลงข้างๆเธอ คราวนี้ ยุนอายอมให้จงฮยอนช่วยแต่โดยดีเพราะรู้ดีว่าถึงจะอวดเก่งไปก็คงไร้ประโยชน์แต่เธอก็ยังคงเบือนหน้าหนีไม่ยอมให้ชายหนุ่มเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้เด็ดขาด
“เดี๋ยวคุณขี่หลังผมไปนะ” จงฮยอนบอกพร้อมกับพยุงให้ยุนอาพิงตัวไว้กับโขดหินใหญ่ใกล้ๆก่อนที่เขาจะหันหลังและนั่งยองๆ ยุนอาเดินกระเผลกๆขึ้นหลังเขา จงฮยอนเกี่ยวขาหญิงสาวไว้กับตัวก่อนจะลุกขึ้นและออกเดิน หญิงสาวกอดคอเขาก่อนจะซบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้าง ปล่อยให้น้ำตาไหลลงเงียบๆ
“ยุนอาเธอร้องไห้ทำไมน่ะ!” ซอฮยอนร้องทักอย่างตกใจเมื่อเห็นจงฮยอนแบกยุนอามาและที่สำคัญยุนอากำลังร้องไห้อย่างหนัก
“พอดีคุณยุนอาเธอเท้าแพลงน่ะ เธอคงจะเจ็บเท้าฝากฮยอนช่วยดูแลเธอด้วยนะ” จงฮยอนตอบแทนเมื่อเห็นว่ายุนอาเอาแต่เงียบเขาวางยุนอาลงบนเสื่อก่อนจะเดินไปที่รถ และเอากล่องปฐมพยาบาลมาให้ซอฮยอน
ยงฮวามองยุนอากับจงฮยอนสลับกันอย่างแปลกใจ รับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่างระหว่างสองคนนี้
“แกเป็นหมอ แกก็ดูสิ”
“ให้ซอฮยอนดูดีกว่าค่ะ” ยุนอาแทรกขึ้น ซอฮยอนมองยุนอาอย่างแปลกใจ เกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนเธองั้นหรือทำไมถึงได้ดูหมางเมินกับจงฮยอน
“งั้นผมขอตัวนะคับ” จงฮยอนเอ่ยขอตัวก่อนจะปลีกตัวขึ้นไปนั่งรอบนรถ ยงฮวาสบตากับซอฮยอนอย่างรู้กันก่อนที่ยงฮวาจะเดินตามจงฮยอนไปที่รถปล่อยให้ซอฮยอนได้อยู่กับยุนอาตามลำพัง
ทั้งจงฮยอน ยงฮวาและซอฮยอนต่างลอบมองยุนอาเป็นพักๆด้วยความเป็นห่วงแต่เจ้าตัวก็เอาแต่เหม่อมองนอกรถไปพูดไม่จากับใครพอมาถึงบ้านก็ชิงขอตัวขึ้นไปนอนพักบนห้องไม่ยอมพูดจากับใครอีกเลย
“คงต้องให้เวลายุนอาสักพัก ” ซอฮยอนเอ่ยขึ้นหลังจากที่เธอไปส่งยุนอาที่ห้อง
“ดูคุณยุนอาจะเฮริต์ไม่ใช่น้อยนะนั่น แกนะแกไอ้จงฮยอนแกกล้าหักอกนางฟ้าฉันได้ยังไงวะ” ยงฮวาต่อว่าเพื่อนอย่างหมั่นไส้มีอย่างที่ไหนมีนางเอกมาตกหลุมรักไอ้หมอหมาบ้านี่ยังกล้าปฏิเสธเธอ
“ฉันเข้าใจนะคะ ความรู้สึกคนเรามันบังคับกันไม่ได้ก็ดีแล้วที่คุณไม่ชอบคุณก็ปฏิเสธดีกว่ายังให้ความหวังยุนอาไปเรื่อยๆ” ซอฮยอนบอกอย่างเขาใจถึงจงฮยอนจะเอาตานิ่งแต่เธอก็พอจะรู้ว่าเขารู้สึกผิดอยู่มากที่เป็นต้นเหตุให้ยุนอาเป็นแบบนี้
จงฮยอนไม่ตอบอะไรเขาเพียงแต่พยักหน้าน้อยๆเท่านั้นสร้างความหมั่นไส้ให้ยงฮวาเป็นอย่างมาก ทำผู้หญิงร้องไห้ยังเก๊กหน้านิ่งได้อีก ไอ้บ้านี่ชักจะเย็นชาเกินไปแล้ว!
“หรือว่าที่แกปฏิเสธคุณยุนอาเนี่ยเพราะแกมีคนที่ชอบอยู่แล้ว?”
“ไม่มี” จงฮยอนปฏิเสธเสียงเรียบ
“แล้วทำไมแกไม่ลองให้โอกาสเธอวะ?”
“นี่ก็สายแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะ” จงฮยอนตัดบทพลางเอื้อมมือไปตบไหล่ยงฮวาแรงๆทีนึงก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ยงฮวา มองตามด้วยความหมั่นไส้เต็มแก่
“ตลอดๆ! พอโดนต้อนทีไรชิ่งตลอด!”
จงฮยอนถอนหายใจอย่างอึดอัดทันทีที่ก้าวขึ้นมาบนรถ มือหนายกขึ้นลูบหน้าตัวเองอย่างหนักใจนึกเป็นห่วงเจ้าของรอยยิ้มแสนสดใสนั่น เธอคงจะเจ็บไม่ใช่น้อยที่โดนเขาปฏิเสธแต่เป็นแบบนี้มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? ดีกว่าปล่อยให้มันเกินเลยจนเจ็บมากไปกว่านี้ เธอยืนอยู่ในจุดที่สูงมากนัก สูงจนเขาไม่อาจจะดึงเธอลงมาได้…เรื่องของเธอกับเขาปล่อยให้จบลงแบบนี้มันก็ดีแล้ว…
ความคิดเห็น