คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : chapter....15
เสียงกุกกักที่ดังอยู่ข้างหูปลุกให้ยุนอาตื่นขึ้นมาในตอนเช้ามืด ร่างบางขยี้ตาสองสามครั้งเพราะแสงไฟในห้องแยงตา เธอมองไปยังซอฮยอนที่กำลังสาละวนอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เอ่ยถามน้ำเสียงงัวเงีย
“แกตื่นขึ้นมาทำอะไรแต่เช้าเนี่ย?”
“อ้าว แกตื่นแล้วเหรอ?” ซอฮยอนถามมองยุนอาผ่านกระจกโต๊ะเครื่องแป้ง คนที่เพิ่งตื่นพยักหน้าอย่างเซ็งๆ ก็ใครกันละที่เป็นคนปลุกเธอ ฮึ!
“แล้วนี่แกจะไปไหน?
“ฉันจะลงไปทำอาหารเช้าให้ยงฮวากับจงฮยอนน่ะ วันนี้พวกนั้นจะเริ่มเก็บองุ่นกัน” ชื่อของจงฮยอนทำเอายุนอาตาสว่างหายง่วงเป็นปลิดทิ้งพลางเด้งตัวขึ้นจากที่นอนอย่างรวดเร็ว
“แกรอฉันด้วยนะ!” ยุนอาบอกก่อนจะรีบคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำ ซอฮยอนมองตามเพื่อนสนิทพลางส่ายหัวน้อยๆและตะโกนบอกเธอ
“ฉันลงไปรอที่ห้องครัวแล้วกันนะ”
“อื้อๆ” เสียงยุนอาตอบกลับมา ซอฮยอนจึงเดินลงไปที่ชั้นล่าง
ซอฮยอนรื้อของในตู้เย็นออกมาก่อนจะลงมือทำแซนวิซเป็นอาหารเช้า สักพักยุนอาก็เดินฮัมเพลงเข้ามาในห้องครัวอย่างอารมณ์ดี เธอชะโงกดูซอฮยอนพลางเอ่ยถาม
“เธอทำอะไรเหรอ?”
“ฉันว่าจะทำแซนวิซผักสดกับแซนวิซเนื้อบดน่ะ แกช่วยฉันล้างผักหน่อยสิ”
“อื้อ” ซอฮยอนถอยออกมาทำไส้แซนวิซเนื้อบดปล่อยให้ล้างผักเป็นหน้าที่ของยุนอา ยุนอายกถาดผักที่ล้างแล้วมาวางบนโต๊ะพอดีกับที่ซอฮยอนปรุงไส้เนื้อดบดเสร็จ ซอฮยอนจึงให้ยุนอาชิมไส้เนื้อบดให้เธอ
“ฉันว่ามันหวานไปนิด เยาะเกลืออีกหน่อยได้มั้ย?”
“หวานไปเหรอ?” ซอฮยอนถามอย่างไม่แน่ใจพลางตักไส้เนื้อบดขึ้นชิม “ฉันว่าพอดีแล้วนะ ยงฮวาชอบรสหวานหน่อยๆ” ซอฮยอนว่าพลางวางแผ่นชีสลงบนขนมปัง ไม่ทันเห็นยุนอาที่หรี่สายตาลง อมยิ้มอย่างจับผิด
“แหม่! ปากก็บอกเกลียดเค้าๆแต่กลับจำรสที่เค้าชอบได้เนี่ยหรือว่าแกเปลี่ยนจากเกลียดมาเป็นรักซะแล้วฮ๊ะ!”
“สายแล้วนะยุน เดี๋ยวก็ไม่ทันพวกนั้นหรอก!”
“ไม่ปฏิเสธซะด้วย!”
“ยุนอา!” คราวนี้ซอฮยอนหันมาเรียกชื่อยุนอาเสียงเย็น หญิงสาวจึงจำต้องก้มหน้าก้มตาทำแซนวิซโดยไม่พูดอะไรอีก
เสียงไก่ขันดังไปทั่วไร่พอดีกับที่สองสาววางแซนวิซอันสุดท้ายลงกล่องพอดิบพอดี ยงฮวาและจงฮยอนก็เดินเข้ามาในห้องครัว ยงฮวาทักทายสองสาวอย่างอารมณ์ดี
“อรุณสวัสดิ์คับสาวๆ นี่กำลังทำอะไรกันอยุ่คับ?”
“ฉันทำแซนวิซผักสดกับแซนวิซเนื้อบด มีผลไม้ด้วยอีกหน่อยและก็มีน้ำผลไม้รวมนายจะทานรองท้องก่อนไปมั้ย?” ซอฮยอนตอบพร้อมกับเอ่ยถามชายหนุ่ม ยงฮวานิ่วหน้าก่อนจะส่ายหัว
“ผมขอกาแฟเย็นดีกว่า”
“นายกินกาแฟเย็นไม่ได้ ลืมไปแล้วหรือไง!” ซอฮยอนดุหน้ามุ่ย
“งั้นกาแฟร้อนได้มั้ย?” ยงฮวาไม่วายต่อรองแต่เมื่อเจอสายตาดุๆของภรรยาเขาจึงบอกปฏิเสธเสียงอ่อย ทำเอายุนอาและจงฮยอนถึงกับหัวเราะคิกกับอาการกลัวเมียของยงฮวา
“ไม่กินก็ได้คับ งั้นเราไปกันเลยมั้ย เดี๋ยวจะสายซะก่อน”
“อืม ผมถือช่วยนะคับ” จงฮยอนตอบรับ พร้อมกับหันไปถือตระกร้าแซนวิซช่วยยุนอา ทำเอาสาวเจ้าถึงกับหน้าแดงเดินตามหลังจงฮยอนไปอย่างอารมณ์ดี
ยงฮวาคว้าตระกร้าเครื่องดื่มมาถือก่อนจะหันพยักหน้าเป็นเชิงชวนซอฮยอนให้ตามสองคนนั้นออกไปแต่ก่อนที่หญิงสาวจะก้าวเดินยงฮวาก็ฉวยแขนเธอไว้ก่อนจะถอดหมวกปีกกว้างบนหัวตัวเองสวมให้ซอฮยอนพร้อมบอกเธอ
“ตอนเช้าๆหมอกลงจัด ถ้าไม่ใส่หมวกเดี๋ยวคุณจะไม่สบายเอาได้นะ”
ซอฮยอนมองการกระทำของยงฮวาใจสั่น เธอแอบยิ้มกับตัวเองอย่างเขินๆก่อนจะเก๊กเสียงเข้มถามเขา
“แล้วนายจะใส่อะไร?”
“ทำไม ห่วงผมรึไง?”
“เปล่า..” ซอฮยอนปฎิเสธหลบตายงฮวาก่อนจะชิงเดินนำหน้าชายหนุ่มไปด้วยความเขินอาย มือเรียวยกขึ้นทาบอกตัวเองพร้อมกับที่ถอนหายใจยาวพรืด
“เขินบ้าอะไรของแกเนี่ยซอฮยอน!” หญิงสาวตีอกตัวเองแรงๆทีนึงพยายามควบคุมหัวใจตัวเองที่กำลังเต้นแรงให้เป็นปกติ
ยงฮวามองตามซออยอนยิ้มๆ แก้มแดงๆของยัยตัวแสบตอนเขินนี่น่ารักเป็นบ้าเลยวุ้ย! ร่างสูงยิ้มกว้างผิวปากอย่างอารมณ์ดีก่อนจะคว้าตระกร้าเครื่องดื่มมาถือและเดินตามหลังซฮอยอนออกไป
ทันทีที่พวกเขาไปถึงแปลงองุ่นที่จะตัดในวันนี้ก็มีพวกคนงานจำนวนหนึ่งตัดองุ่นอยู่ก่อนแล้วทั้งสี่คนเอ่ยทักทายเหล่าคนงานก่อนจะเดินเลยไปยังแปลงองุ่นแปลงสุดท้าย สองหนุ่มวางเสบียงไว้ที่ใต้ต้นไม้ใกล้ๆแปลงองุ่นก่อนจะหยิบอุปกรณ์การเก็บองุ่นที่คนงานเตรียมไว้ให้มาให้สองสาวด้วย
“ทำไมต้องเก็บองุ่นกันแต่เช้าขนาดนี้ด้วยเหรอคะ?” ยุนอาถามอย่างไม่เข้าใจขณะที่พวกเขาเดินลงไปที่แปลงองุ่น
“ก็เพราะว่าช่วงเช้าๆนี่จะทำให้เราได้องุ่นที่สด มีคุณภาพที่สุดคับถ้าเราเก็บองุ่นตอนที่แดดร้อนมันจะทำให้องุ่นสูญเสียน้ำ องุ่นก็จะเหี่ยวไม่ได้คุณภาพ” ยงฮวาอธิบาย
“แล้วปกตินี่เค้าเก็บองุ่นกันตั้งแต่เวลาไหนถึงเวลาไหนคะ?”
“ก็ตั้งแต่ช่วงตีสี่ถึงแปดโมงเช้าคับ”
“อ้อ” ยุนอาพยักหน้าอย่างเข้าใจ มององุ่นแดงพวงโต หญิงสาวหยิบกรรไกรในตระกร้าพร้อมจะลงมือตัดแต่ใครบางคนก็ชิงตัดมันไปต่อหน้าต่อตาเธอ หญิงสาวหันกลับไปมองจะต่อว่าคนที่ชิงตัดองุ่นก่อนเธอแต่เมื่อเห็นว่าเป็นจงฮยอนเธอก็ยิ้มกว้าง
“เวลาจะตัดองุ่นต้องตัดให้ชิดพวงที่สุด ให้ขั้วพวงองุ่นสั้นที่สุดเพื่อรักษาน้ำในพวงองุ่น” จงฮยอนอธิบายพร้อมกับสาธิตวิธีการตัดองุ่นที่ถูกต้องให้หญิงสาวดูอีกครั้ง
“อยากชิมดูมั้ย?” จงฮยอนถามพลางยื่นองุ่นพวงที่เพิ่งตัดมาตรงหน้าเธอ หญิงสาวพยักหน้าพลางเด็ดองุ่นลูกหนึ่งเข้าปากแต่ก็ต้องรีบคายทิ้งเพราะมันเปรี้ยวซะเหลือเกิน! จงฮยอนมองปฏิกริยาของยุนอาขำๆก่อนจะยื่นองุ่นอีกลูกให้เธอคราวนี้เธอมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ
“อันนั้นน่ะองุ่นทำไวน์รสชาติค่อนข้างจะเปรี้ยวแต่นี่องุ่นไว้ทานรสชาติหวานอร่อยคับ” จงฮยอนอธิบายยิ้มๆ
“แค่คุณจงฮยอนให้เนี่ย องุ่นอะไรก็หวานน่าทานหมดล่ะค่ะ” ยุนอาหยอดคำหวานทำเอาจงฮยอนถึงกับไปไม่เป็นได้แต่เกาหัวด้วยความเขินอาย
ยงฮวากลั้นหัวเราะจนหน้าแดงเมื่อได้ยินคำพูดของยุนอาและเห็นท่าทางเขินจนไปไม่เป็นของจงฮยอน “แกเสร็จแน่ๆจงฮยอนเอ้ยย” เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆพลางลอบมองสองคนนั้นอีกครั้งแต่คราวนี้กลับโดนซอฮยอนลากเขาออกมา
“ทำอะไรของเธอเนี่ย” ยงฮวาโวยวายจะเดินกลับไปที่เดิมซอฮยอนจึงดึงเสื้อเข้าไว้
“นายอย่าเสียมารยาทสิ! ”
“ผมไม่ได้เสียมารยาทนะ ผมก็แค่อยากเห็นเวลาจงฮยอนมันเขินอ่ะ”
“ไม่ได้ ! ไปตัดองุ่นกับฉันทางนู้นเลย!”
“นิดเดียวนะ”
“ไม่ได้!” ไม่ว่าเปล่าซอฮยอนรีบดึงยงฮวาไปที่แปลงองุ่นอีกฝั่งหนึ่งแทบจะทันทีสร้างความเสียดายให้ยงฮวาเป็นอย่างมาก
ยงฮวาตัดองุ่นไปพลางลอบมองจงฮยอนกับยุนอาจนซออยอนต้องแกล้งกระแอม ร่างสูงสะดุ้งก่อนจะหันไปยิ้มเหยๆให้ซอฮยอนที่ยืนตีสีหน้าอยู่ข้างๆ ยงฮวาจึงจำต้องตัดองุ่นไปเงียบๆและพยายามหักห้ามใจที่จะไม่หันกลับไปมองที่สองคนนั้นอีก
ยงฮวาวางองุ่นพวงหนึ่งลงในถึงไม้ใบใหญ่สักพักคนงานที่มีหน้าที่เก็บองุ่นไปทำความสะอาดที่โรงบ่มไวน์ก็มานำองุ่นถังนั้นไป
“อ้าวทำไมคนงานเอาองุ่นถังนั้นไปอ่ะ ยังใส่องุ่นไม่เต็มเลย” ซอฮยอนเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ ยงฮวาเงยหน้าจากพวงองุ่นที่กำลังตัดก่อนจะอธิบายให้เธอฟัง
“องุ่นที่เราตัดไว้ต้องรีบนำไปที่โรงบ่มไวน์ภายในหนึ่งชั่วโมง ไม่งั้นองุ่นมันจะเหี่ยวไม่สด ทำให้ไวน์ไม่อร่อย”
ซออยอนพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจก่อนจะหันกลับไปสนใจการตัดองุ่นตามเดิม ยงฮวามองตามหญิงสาวก่อนจะดึงผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมาและเดินเข้าไปหาเธอ ซอฮยอนมองยงฮวาที่เดินมาหยุดตรงหน้าเธออย่างๆ ยงฮวาเมื่อเขาถอดหมวกเธอออกและใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้เธออย่างเบามือ
“ขอบใจนะ” ซอฮยอนเอ่ยขอบคุณพยายามรักษาน้ำเสียงไม่ให้สั่นเพราะใจที่เต้นแรง
“เฮ้ยย หน้าเธอแดงอ่ะ”
“อากาศมันร้อนไง เหงื่อออกหน้าก็แดง ว่าแต่ฉันนายก็หน้าแดงเหมือนกันนั่นแหละ”
“ก็อากาศมันร้อนไง เนี่ยเหงื่อก็ไหลเต็มหน้าเลยดูสิ” ไม่ว่าเปล่ายงฮวายังยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนซอฮยอนต้องก้าวถอยหลัง หน้าที่แดงอยุ่แล้วก็ยิ่งแดงเข้าไปใหญ่เพราะเธอรู้สึกได้ถึงความร้อนบนใบหน้าตัวเอง
“เช็ดเหงื่อให้หน่อยสิ”
“นายก็เลิกทำหน้ากะลิ้มกะเลี่ยแบบนั้นก่อนสิแล้วฉันจะเช็ดให้”
“ทำไมเธอเขินเหรอ?”
“เปล่า เห็นแล้วมันทุเรศลูกกะตา”
“เห้ยย สายตาแบบนี้แหละที่สาวๆหลงตรึมอ่ะ”
“แต่ฉันว่ามันทุเรศ”
“จริงอ่ะ?”
“ใช่”
“เป็นไปได้ไป”
“เป็นไปแล้วไง”
“ความรู้สึกเธอต้องตายด้านแน่ๆซอฮยอน” ยงฮวาพูดอย่างหงุดหงิดพลางจิ้มหน้าผากซอฮยอนก่อนจะเดินหนีไป ซอฮยอนมองตามอย่างไม่เข้าใจ งงกับอาการงอนแบบไร้สาเหตุของยงฮวา
“พูดแค่นี่ก็ต้องโกรธด้วย เข้าวัยทองแล้วรึไง”
ความคิดเห็น