คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter....14
Chapter....14
ร่างบางในชุดลำลองสบายๆกระชับสายสะพายเป้ก่อนจะก้าวขึ้นบนรถบัสประจำทางมุ่งหน้าออกจากโซล เมื่อเห็นว่าผู้โดยสารบนรถมีไม่มากนักและพวกเขาเองก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะสนใจเธอ หญิงสาวจึงดึงหมวกออกจากศรีษะและถอดแว่นตาสีชาที่สวมอยู่ออกก่อนจะจัดการยัดมันลงกระเป๋า ร่างบางกวาดสายตาไปทั่วคันรถอีกครั้งเธอสบสายตาเข้ากับคุณป้าคนหนึ่ง หญิงวัยกลางคนมองเธออย่างเป็นมิตรก่อนจะส่งยิ้มให้เธอ เธอโค้งศีรษะให้คุณป้าคนนั้นและยิ้มตอบ ไม่มีใครสนใจเธอเลยแสดงว่าไม่มีใครจำได้สินะ เยี่ยม!
ยุนอายิ้มกับตัวเองอย่างลิงโลด นานแล้วที่เธอไม่ได้ทำอะไรแบบนี้ ชีวิตที่เรียบง่ายแบบนี้เธอไม่ได้สัมผัสมันมานานมากแล้วนับตั้งแต่เดบิวส์ การออกไปข้างนอกโดยที่ไม่มีเครื่องอำพรางใบหน้าเป็นไปแทบจะไม่ได้เลยสำหรับเธอ
สองข้างทางที่เป็นตึกสูงระฟ้าในตอนแรกเปลี่ยนเป็นท้องทุ่งอันเขียวขจีเมื่อรถวิ่งออกนอกกรุงโซลและเริ่มเข้าสู่ตัวชนบท ยุนอามองสองข้างทางอย่างตื่นเต้น อีกไม่นานแล้วสินะ…ที่เธอจะได้เจอกับเพื่อนรักที่หายหน้าหายตาไปตั้งแต่แต่งงานและเป็นการพักผ่อนยาวๆครั้งแรกของเธอนับตั้งแต่เธอก้าวเข้าสู่วงการมายา
ท้องฟ้าที่เคยเป็นสีฟ้าใสเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มจางๆเมื่อแวลาคล้อยสู่ยามค่ำ ยุนอาบิดขี้เกียจน้อยๆก่อนจะเตรียมตัวลงจากรถเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงป้ายที่เธอจะต้องลงแล้ว หญิงสาวลุกขึ้นยืนเมื่อรถประจำทางจอดเทียบท่า เธอก้าวลงจากรถพร้อมกับคุณยายสองคนพร้อมๆกับที่รถประเคลื่อนตัวออกไป
“แม่หนูจะไปไหนเหรอ? ดูท่าทางเราไม่ใช่คนแถวนี้นี่” หนึ่งในคุณยายที่ลงจากรถพร้อมเธอถามขึ้น
“หนูมาจากโซลค่ะ มาเยี่ยมเพื่อน”
“เห็นมั้ยล่ะแก ฉันบอกแกแล้วว่าสวยๆแบบแม่หนูนี่ไม่ใช่คนแถวนี้หรอก” คุณยายคนเดิมหันกลับไปพูดกับคุณยายอีกคนอย่างชอบใจ
“เพื่อนแม่หนูคนสวยอยู่แถวนี้เหรอลูก?” คุณยายอีกคนชะโงกถามเธออย่างสนใจ
“ค่ะ คุณยาย เพื่อนหนูอยู่ที่ไร่ทอฝันน่ะค่ะคุณยายพอรู้จักไหมคะ? ” ยุนอาถือโอกาสนี้ถามทางคุณยายซะเลย เธอโทรบอก ซอฮยอนว่าเธอจะมาเยี่ยมก็จริงแต่ก็ไม่ระบุวันที่ชัดเจนบอกแค่ว่าจะมาช่วงปีใหม่ใจจริงกะจะเซอร์ไพร์สนั่นแหละ อุตส่าห์ถามทางจากฮโยยอนซะดิบดีแต่ก็ดันลืมซะได้รู้งี้เธอน่าจะจดมาซะก็ดีแต่ก็ยังดีที่จำป้ายที่จะลงได้
“คนแถวนี้ไม่มีใครไม่รู้จักไร่ทอฝันหรอกแม่หนู แต่จากนี่มันก็ไกลพอสมควรอยู่นา ยายว่าทางที่ดีแม่หนูโทรบอกเพื่อนมารับดีกว่านะนี่ก็ใกล้จะมืดค่ำแล้ว”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“จ้า งั้นยายไปล่ะนะ”
“เดินทางปลอดภัยนะคะคุณยาย” ยุนอาโค้งลาคุณยายทั้งสองที่กำลังเดินจากไป ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าทอแสงสีส้มจัด ก่อนจะตัดสินใจกดโทรหาซอฮยอนอย่างที่คุณยายแนะนำ
‘ตู๊ดดดดดด’
เสียงสัญญาณรอสายดังขึ้นสักพัก เสี้ยงคุ้นหูขงซอฮยอนก็ตอบกลับมา
‘ว่าไงแก?’
“ตอนนี้ฉันอยู่ป้ายรถประจำทางทางเข้าไร่แกอ่ะ มารับฉันหน่อยสิ”
‘อะไรนะ! นี่แกมากับใคร?’
“มาคนเดียว ยัยฮโยจะตามมาทีหลัง”
‘แล้วทำไมไม่โทรบอกฉันก่อนแล้วนี่แกยืนรออยู่คนเดียวใช่มั้ย?!’
“ใช่ มันมืดน่ากลัวอ่ะแกรีบๆมานะ”
‘โอเค ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ แกนะแก!’
ซอฮยอนกดวางสายจากยุนอาก่อนจะหมุนตัวกลับเพื่อจะไปเอากุญแจรถ
“จะรีบไปไหนน่ะ?” ยงฮวาถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของซอฮยอนหลังจากที่เธอวางหูจากโทรศัพท์
“ฉันจะรีบไปรับยุนอา ตอนนี้ยัยนั่นอยู่ป้ายรถประจำทางหน้าไร่เราน่ะ”
“คุณยุนอามาคนเดียวเหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ นายอย่าถามมากได้มั้ยฉันรีบ”
“คุณไม่ต้องไปหรอกเดี๋ยวผมโทรบอกจงฮยอนไปรับเธอดีกว่าหมอนั่นกำลังจะมาหาเรา ค่ำมืดเเบบนี้คุณออกไปคงไม่ดีเท่าไหร่”
“เอางั้นก็ได้” ซอฮยอนชั่งใจก่อนจะตอบตกลง ยงฮวาจึงโทรไปหาจงฮยอนและซอฮยอนก็กดโทรศัพท์เพื่อโทรบอกยุนอาว่าเธอจะให้คนไปรับแทน
หลังจากที่ซอฮยอนโทรมาบอกเธอว่าจะให้เพื่อนมารับเธอแทน หญิงสาวยืนรออยู่สักพักรถสปอร์ตสีดำยี่ห้อดังคันหนึ่งก็วิ่งมาจอดอยู่ตรงหน้าเธอพร้อมๆกับที่กระจกรถสีดำสนิทถูกเลื่อนลง
“คุณอิม ยุนอาหรือเปล่าคับ?” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถามเธอ “คุณซอฮยอนให้ผมมารับคุณเธอโทรบอกคุณแล้วใช่มั้ยคับ?”
“ค่ะ คุณคิม จงฮยอนใช่มั้ยคะ?” หญิงสาวตอบพลางถามเขากลับเพื่อความแน่ใจ
“ครับ” เขาตอบพลางปลดล็อคประตูรถให้เธอ ยุนอาเปิดประตูรถก่อนจะก้าวขึ้นรถ หญิงสาวคาดเข็มขัดนิรภัยให้ตัวเองพร้อมๆกับที่รถสปอร์ตคันหรูทะยานออกไปท่ามกลางความมืดมิดของเวลากลางคืน
“ฉันเปิดเพลงได้มั้ยคะ?” ยุนอาเอ่ยทำลายความเงียบที่เข้ามาปกคลุม นับตั้งแต่ขึ้นรถมากับเขา ชายหนุ่มก็ไม่ได้พูดอะไรกับเธอเลยจนหญิงสาวที่ปกติเป็นคนที่มีมนุษย์สัมพันธ์ดีเลิศเริ่มอึดอัด
“ได้สิคับ” จงฮยอนตอบพลางกดสวิซไฟให้หญิงสาวได้เลือกแผ่นเพลง และทันทีที่แสงไฟในรถสว่างขึ้นมันทำให้ยุนอามองเห็นคนที่กำลังขับรถอยู่ในขนาดนี้ชัดเต็มสองตา ดวงตาหวานเบิกกว้างอย่างตกใจพร้อมๆกับที่หัวใจเธอเริ่มเต้นแรงขึ้นจนไม่เป็นจังหวะ!!!! เผลอจ้องเขาจนลืมเปิดเพลง!!
“ไม่เปิดเพลงแล้วเหรอคับ?” เสียงจงฮยอนที่ดังแทรกเข้ามาในโสตประสาทช่วยดึงสติของยุนอากลับมา หญิงสาวละลายตาจากเขาแก้มแดงก่อนจะก้มลงเลือกแผ่นเพลง
เสียงเพลงของนักร้องชื่อดังดังคลอแต่ตอนนี้ยุนอาไม่ได้สนใจอีกแล้ว เธอจ้องจงฮยอนผ่านความมืดถึงแม้จะมองไม่ชัดแต่ใบหน้าของเขายังคงติดตาเธออยู่เป็นอย่างดี ชายหนุ่มรูปงามลึกลับคนที่เธอเฝ้าตามหาตั้งแต่งานเดินแบบการกุศลวันนั้นตอนนี้เขากำลังอยู่ตรงหน้าเธอ!! นี่เธอไม่ได้ฝันไปหรอกใช่มั้ย?!! ยุนอาแอบหยิกแขนตัวเองแรงๆเมื่อสัมผัสได้ถึงความเจ็บหญิงสาวก็ยิ้มกว้าง เธอเจอเขาแล้ว!! และมันก็ไม่ใช่ในความฝันอีกด้วย!!!! แถมเขายังเป็นเพื่อนของเพื่อนสนิทเธออีกต่างหาก!!! เสร็จฉันแน่ พ่อเทพบุตร!!! รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าหวานโดยที่จงฮยอนไม่ทันสังเกตเห็น
ร่างสูงเลี้ยวรถเข้ามาจอดหน้าบ้านทอฝันก่อนจะลงจากรถและเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้ยุนอา
“ขอบคุณนะคะ ” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณจงฮยอนพร้อมรอยยิ้มหวานซึ่งเขาเพียงแต่ยิ้มบางๆตอบกลับมาแค่นั้นแค่เพียงเท่านี้มันก็ทำให้ยุนอาแทบจะลงไปนอนดิ้นกรี๊ดๆด้วยความเขินแล้ว
“ยัยเหม่งยุน!” เสียงเรียกชื่อยุนอาดังขึ้นพร้อมๆกับที่ซอฮยอนวิ่งเข้ามากอดเพื่อนรักด้วยความคิดถึง
“คิดถึงแกเป็นบ้าเลยยัยซอ” ยุนอาบอกพลางกอดซอฮยอนแน่นแต่สายตายังไม่ละจากจงฮยอน
“ฉันก็คิดถึงแก นี่แกยังไม่กินอะไรมาใช่มั้ย?” ซอฮยอนผละออกจากอ้อมกอดพร้อมกับถามยุนอา ร่างบางพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ โอดครวญ
“หิวเป็นบ้าเลย แกมีอะไรให้ฉันกินมั่งเนี่ย”
“เยอะแยะเลย แต่ไม่มีของโปรดแกหรอกก็เล่นมาไม่ยอมบอกกันก่อนหนิ”
“ก็ฉันกะจะเซอร์ไพร์สแกนี่นา แต่ไร่แกก็อยู่ไกลเกิ๊นนนนจนแผนเซอร์ไพร์สฉันไม่สำเร็จ”
“แค่นี้ฉันก็เซอร์ไพร์สแล้วย่ะ ป่ะเข้าไปข้างในกันเถอะ” ซอฮยอนเอ่ยชวนยุนอาก่อนจะชะโงกหน้าไปบอกจงฮยอนที่ยืนอยู่ข้างหลังกับยงฮวา “เข้าไปข้างในกันเถอะค่ะคุณจงฮยอน”
สองหนุ่มเดินตามหลังสองสาวที่เดินโอบกันเข้าไปในบ้านอย่างอารมณ์ดี
“คุณยุนอา โครตสวยเลยว่ะจงฮยอน!” ยงฮวาหันมาพูดกับจงฮยอนตาหวาน
“ก็สวยดี” จงฮยอนบอกน้ำเสียงราบเรียบทำเอายงฮวาถึงกับเซ็ง
“แค่นี้เหรอวะ? ดูดิเค้าโครตจะสวยเลยนะเว้ย!”
“หรือแกจะให้ฉันชมว่าเค้าหล่อ?” จงฮยอนบอกปัดก่อนจะเดินนำหน้ายงฮวาเข้าไปในบ้าน ยงฮวามองตามจงฮยอนพลางระบายลมหายใจพรืดแต่สักพักเขาก็ยิ้มกว้าง พูดกับตัวเองเสียงเบา
“ไร้อารมณ์นักใช่มั้ยไอ้คุณชายเย็นชา ดีล่ะแกเตรียมตัวบอกลาความเย็นชาของแกได้เลยไอ้หมอหมา ฮ่าๆๆๆ”
อาหารเย็นหลากหลายเมนูถูกนำมาวางเรียงรายบนโต๊ะเพื่อต้อนรับการมาเยือนแขกประจำอย่าง จงฮยอนและแขกหน้าใหม่อย่างยุนอา หากเป็นปกติยุนอาคงจะสนใจอยู่แค่อาหารแน่นอนแต่วันนี้ เวลานี้กลับไม่ใช่เพราะมันกำลังมีสิ่งที่น่าสนใจมากกว่าอาหารที่เธอชอบนักชอบหนาหลายเท่านัก!
การทานอาหารเย็นเต็มไปด้วยบรรยากาศที่แสนจะเป็นกันเองถึงแม้ว่าทั้งสองหนุ่มและยุนอาไม่สนิทกันและก่อนที่ทั้งหมดจะแยกย้ายกันเข้านอนยงฮวาก็สามารถทำให้ทุกคนสนิทกันได้อย่างรวดเร็ว
“แกคุณจงฮยอนเค้ายังไม่มีแฟนใช่มั้ย?!” และทันทีที่ซอฮยอนปิดประตูห้องนอนลงยุนอาก็ถามเธอทันที
“ยัง แต่น้อยๆหน่อยเถอะคุณอิมยุนอาหัดเก็บอาการมั่งเหอะ” ซอฮยอนจิ้มหน้าผากยุนอาแรงๆอย่างหมั่นไส้ ก็ไอ้อาการที่แสดงออกว่าชอบจงฮยอนขงยุนอาเนี่ยมันชัดเจนซะเหลือเกิน
“นี่แกดูออกด้วยเหรอว่าฉันชอบคุณจงฮยอนน่ะ”
“เด็กอนุบาลยังดูออกเลยย่ะ”
“ก็ช่วยไม่ได้คนมันชอบนี่หว่า” ยุนอายักไหล่อย่างไม่แคร์ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนนุ่ม มือกุมหน้าอย่างเขินอายเมือนึกถึงจงฮยอน
“รู้ว่าชอบแต่ช่วยเก็บอาการบ้างก็ได้นะคะคุณเพื่อนรัก” ซอฮยอนว่พลางเดินมานั่งลงข้างยุนอา ยิ้มขำๆกับอาการตกหลุมรักของเพื่อนสนิท ท่าทางยุนอาจะชอบจงฮยอนมากจริงๆแฮะ
“ชอบแล้วแสดงออกว่าชอบ ทำตามหัวใจของตัวเองมันผิดตรงไหนฮะ?”
คำพูดของยุนอาทำให้ซอฮยอนนึกถึงตัวเอง ร่างบางขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่ผิดสินะ หากคนเราจะทำตามหัวใจตัวเอง…”
ความคิดเห็น