คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter....13
Chapter....13
ยุนอาถอนหายใจอย่างเซ็งๆหลังจากที่นั่งรอผู้จัดการส่วนตัวของเธอเป็นเวลาเกือบชั่วโมง ซึงรีคงจะทำเรื่องป่วนอีกแล้วสินะถึงได้เข้าไปนานกันขนาดนี้ หญิงสาวคิดพลางทอดสายตามองที่ประตูห้องประชุมอีกครั้งและครั้งนี้ก็ไม่ทำให้เธอผิดหวังเมื่อประตูห้องประชุมถูกเปิดออกพร้อมๆกับที่เมเนเจอร์ของเธอเดินหน้าตาบูดบึ้งออกมาโดยมีซึงรีเดินตามหลัง
“คราวซวยของฉันจริงๆเลยที่มีนายเป็นเด็กในความดูแลเนี่ย! สร้างปัญหาให้ฉันปวดหัวไม่เว้นแต่ละวันแค่ตามแก้ข่าวให้นายเนี่ยฉันก็แทบไม่มีเวลากระดิกตัวไปไหนแล้วเมื่อไหร่นะซึงรี เมื่อไหร่ที่นายจะทำตัวดีๆอย่างคนอื่นเค้าบ้าง!!!”
ภาพเมเนเจอร์คนสวยอย่าง ยูริ ที่กำลังต่อว่านักแสดงดาวรุ่งในสังกัดอย่าง ซึงรี เป็นสิ่งที่ทุกคนใน CG Entertainment คุ้นเคยเป็นอย่างดี เนื่องจากซึงรีที่ชอบสร้างปัญหาไม่เว้นแต่ละวันทำให้ยูริต้องเม้งแตกแทบจะทุกที
“โหยเจ๊ บ่นจริงเลย นี่ถามจริงๆนะ เจ๊กำลังเข้าวัยทองใช่ป่ะ?”
“วัยทองบ้านแกสิ!!” ยูริตวาดแว๊ดพลางฟาดกระเป๋าถือในมือเข้าที่ไหล่ของซึงรีอย่างแรง แต่ก็นั่นแหละการที่ซึงรีถูกยูริทำร้ายร่างกายแบบนี้มันก็เป็นภาพที่ชินตาสำหรับทุกคน
“ใครจะไปรู้ก็เห็นเจ๊บ๊นนนนนนนบ่น”
“ก็ถ้าแกไม่อยากให้ฉันบ่นก็อย่าขยันสร้างปัญหาให้ฉันสิ!”
“ผมเนี่ยนะสร้างปัญหา? กะอีแค่ไปกินข้าวกับนางเอกหนังที่ถ่ายด้วยกันเนี่ยมันปัญหาตรงไหนไม่ทราบคับ พวกนั้นน่ะชอบคิดมากกันไปเอง”
“ย่ะ! เค้าคงไม่คิดกันไปเองหรอกถ้านายพายัยนางเอกนั่นแค่ไปกินข้าวจริงๆ!และก็ไม่ได้ลากกันไปต่อที่คอนโดยัยนั่นจนมีรูปหลุดออกมาน่ะ!”
“โหยเจ๊! ผมเป็นผู้ชายนะเรื่องแบบนั้นมันก็ต้องมีบ้าง”
“โอ้ย! ป่วยการจะพูดกับนาย!คอยดูนะถ้านายสร้างปัญหาอีกฉันจะทำเรื่องขอท่านประธานส่งนายไปให้เมเนเจอร์ลีแทน!”
“อย่านะเจ๊!!!! T^T”
“ไม่รู้ล่ะ!” ยูริสะบัดมือซึงรีที่กำลังเกาะแขนเธออย่างอ้อนวอนอยุ่อย่างไร้เยื่อใยก่อนจะสะบัดตัวเดินหนีแต่ซึงรีก็ยังเกาะติดหนึบชายหนุ่มยังคงตามอ้อนวอนเธอไม่ห่างและก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินเลยผ่านยุนอาไป ร่างบางจึงเรียกยูริไว้
“ออนนี่คะ”
“อ้าว ยุนอา เธอมารอพี่เหรอ?” ยูริที่เพิ่งมองเห็นยุนอาถามเป็นเชิงทักทายเธอ ยุนอาพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ
“มารอนานรึยังเนี่ย” ยูริถามอีกครั้งพลางก้าวฉับๆเข้ามาหาเธอ
“ไม่นานหรอกค่ะ” เธอตอบทั้งๆที่ความจริงแล้วเธออยากบอกว่านานมากกกกกก แต่ก็กลัวยูริจะระเบิดลงอีกเธอจึงจำต้องโกหกเพื่อความปลอดภัยของหูซึงรี
“แล้วเธอมีเรื่องด่วนอะไรรึเปล่า? ทำไมถึงมาหาพี่ที่นี่โทรหาพี่ก็ได้นี่”
“พอดียุนโทรแล้วแต่ว่าพี่ปิดเครื่อง”
“อ่อนั่นสิ! พี่ก็ลืมพอดีพี่ปิดเครื่องหนีนักข่าวน่ะ”
“ใช่ พวกนั้นเกาะหนึบหยั่งกับปลิง” ซึงรีเสริม
“ไม่ต้องมาพูดดี! สาเหตุเพราะใครล่ะห๊ะ!” ยูริหันไปตวาดซึงรีที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างโมโหแต่คนถูกตวาดกลับยิ้มกว้างตอบกลับมาจนโดนฟาดไปอีกครั้งคราวนี้เขาจึงยอมสงบแต่โดยดี
“ยุนจะมาบอกพี่ว่า คิวหยุดของยุนขอยาวถึงปีใหม่เลยนะคะ ช่วยเคลียร์คิวให้ยุนด้วยนะคะ”
“ถึงปีใหม่เลยเหรอ? แป๊บนะ” ยูริก้มลงเปิดสมุดบันทึกเล่มเล็กในมือ สักพักเธอก็เงยหน้าขึ้นมาพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตตอบตกลง
“คิวงานวันปีใหม่พี่พอจะคุยขอเลื่อนวันให้เราได้แต่ต้องกลับมาก่อนสองโมงเช้าของวันที่สามนะ!”
“รับรองค่ะ! งั้นยุนขอตัวเลยนะคะ”
ยุนอาโค้งลายูริก่อนจะเดินหน้าบานยิ้มแก้มปริจากมา หญิงสาวได้ยินเสียงซึงรีโวยวายเรื่องวันหยุดของยุนอา ตามหลังก็ช่วยไม่ได้นะซึงรีพี่ยูริไม่ฆ่านายหมกป่าก็บุญของนายแล้ว
ยงฮวาที่เพิ่งเดินลงจากรถขมวดคิ้วอย่างงงๆเมื่อเห็นซอฮยอนกำลังก้มๆเงยๆอยู่ภายในสวนหน้าบ้าน ร่างสูงสาวเท้าเข้าไปหาเธอ ซอฮยอนกำลังขะมักเขม้นกับการปลูกดอกกุหลาบสีขาวหลายต้นอุปกรณ์ทำสวนวางเกลื่อน
“มีอะไรให้ผมช่วยมั้ย?” ยงฮวาเอ่ยถามพลางนั่งลงข้างๆเธอ
“ไม่มีหรอก นายมาเหนื่อยๆไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ” ซอฮยอนเงยหน้าขึ้นมาตอบแต่มือยังคงสาระวนกับการกลบดินรอบหลุมต้นกุหลาบ
“เดี๋ยวผมช่วยคุณปลูกดอกกุหลาบก่อนแล้วค่อยไปดีกว่า”
ยงฮวาบอกปัดพลางช่วยซอฮยอนกลบดินรอบๆต้นกุหลาบ
“คุณชอบดอกกุหลาบสีขาวเหรอ?” ร่างสูงถามเมื่อเห็นว่าต้นไม้ที่เธอปลูกวันนี้มีแต่ดอกกุหลาบสีขาวทั้งนั้น
“ใช่ มันสวยออกนายไม่ชอบเหรอ? ”
“ชอบสิ ชอบมากกกกกก” ยงฮวาตอบน้ำเสียงเลื่อนลอยดวงตาคมจับจ้องอยู่ที่ซอฮยอนที่กำลังวางกุหลาบลงอีกหลุม จะว่าไปซอฮยอนก็เหมือนกุหลาบสีขาวนั่นอยู่ไม่ใช่น้อย ถึงบางทีจะชอบแว้ดๆใส่เขาแต่บางมุมเธอก็ดูน่ารัก น่าทะนุถนอมเหมือนกลีบกุหลาบบอบบางนั่น นั่นแหละเสน่ห์ของซอฮยอน
“แล้วทำไมนายต้องมาทำตาหวานใส่ฉันด้วยเนี่ย คิดอะไรลามกอยู่ห๊ะ!”
“ไม่ได้คิดแค่กำลังคิดว่าเธอก็น่ารักเหมือนกันนิ”
“นายเพิ่งจะรู้รึไงว่าฉันน่ะน่ารักมากกกกกกกก” ซอฮยอนลากเสียงถามย้อนกลับพลางทำท่ากอดอกและยืดอกขึ้นอย่างภาคภูมิใจจนยงฮวาอดเอื้อมมือไปผลักหญิงสาวเบาๆเพราะความหมั่นไส้ไม่ได้
“น้อยๆหน่อยเถอะ”
“ฉันน่ารักจริงๆน๊ายงฮวา” ซอฮยอนอ้อนทำตาปริบๆ ใบหน้าเนียนสวยคลอเคลียอยู่ที่ต้นแขนชายหนุ่มราวกับเด็กน้อยที่กำลังอ้อนขอขนมจากพี่ชาย ยงฮวามองการกระทำของหญิงสาวพลางยิ้มกว้างส่ายหัวกับความขี้เล่นของเธอ
“จะปลูกมั้ยกุหลาบเนี่ย มัวแต่พูดอยู่นั่นเดี๋ยวก็ค่ำกันพอดี”
“ปลูกสิ” หญิงสาวย่นจมูกตอบก่อนจะหันไปจัดการปลูกดอกกุหลาบต่ออีกครั้งโดยมียงฮวาช่วยขุดดินและกลบดินรอบต้นกุหลาบ ยงฮวาทอดสายตามองรอยยิ้มที่แต้มอยู่บนใบหน้าหวานของซอฮยอน รอยยิ้มที่นานๆครั้งเขาจะมีโอกาสได้เห็นเเละทุกครั้งที่เห็นมันเขาก็ไม่อาจละสายตาจากมันได้เลย…
ร่างสูงอมยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุข เขาไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนกันที่เขาเริ่มชอบแอบมองยัยตัวแสบแบบนี้แต่ทุกครั้งที่ได้มองเธอแบบนี้มันก็ทำให้เขาแอบยิ้มกับตัวเองได้ทุกครั้ง…
แสงสุดท้ายของวันทาบทับอยู่บนขอบฟ้า ความมืดมิดเริ่มเข้ามาปกคลุมดวงดาวน้อยใหญ่เริ่มทอแสงระยิบระยับแต่งแต้มอยู่บนท้องฟ้าสีดำ ซอฮยอนกลบดินรอบต้นกุหลาบต้นสุดท้ายก่อนจะเก็บอุปกรณ์ทำสวนลงกล่องและหันไปชวนยงฮวาเพื่อกลับเข้าบ้าน
“นี่นาย …..”
ซอฮยอนชะงักเมื่อเห็นว่ายงฮวากำลังนอนหลับอยู่บนม้านั่งยาว หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะย่อตัวลงนั่งตรงหน้าเขา มือบางเอื้อมไปปดปอยผมที่ตกลงมาปรกดวงหน้าคมก่อนจะเลื่อนมาเกลี่ยเศษดินที่ติดอยู่บนแก้มเขาออก “เหนื่อยล่ะสิ” ซอฮยอนพำพึมเบาๆพลางยิ้มกว้าง
“นี่ยงฮวา เข้าบ้านกันเถอะมานอนตากน้ำค้างแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายเอาหรอก” ซอฮยอนปลุกยงฮวาพร้อมกับที่มือบางเขย่าตัวเขาเบาๆ
“หืม?” ยงฮวาครางเสียงเบาในลำคอพร้อมกับค่อยๆลืมตาขึ้นถามเธอน้ำเสียงงัวเงีย “เธอปลูกกุหลาบเสร็จแล้วเหรอ?”
“เสร็จแล้ว เข้าบ้านกับเถอะป่ะ” เธอพลางพร้อมกับลุกขึ้นยืนและส่งมือมาให้ยงฮวาจับเพื่อพยุงตัวลุกขึ้นจากม้านั่ง
“เมื่อกี้ยุนอาโทรมาบอกฉันว่าเธอจะมาเที่ยวไร่เราปีใหม่นี้”
ซอฮยอนเอ่ยขึ้นบอกยงฮวาที่เดินอยู่ข้างๆระหว่างที่ทั้งสองคนเดินผ่านสวนกลับเข้าไปในบ้าน
“ยุนอา เพื่อนคุณที่เป็นนางเอกละครนั่นใช่ป่ะ?” ยงฮวาถามพลางส่ายหัวไล่ความง่วง
“ใช่ คนนั้นแหละ ”
“ยุนอา !!!! ”
“นายจะตะโกนทำไมเนี่ย!”
“ผมชอบยุนอา!!! ”
“อะไรนะ?!!!”
“ผมหมายถึงผมชอบที่เธอเล่นละครเก่งน่ะ - - “ ” ยงฮวาบอกเสียงเห่ยเมื่อเจอสายตาดุๆของซอฮยอนจ้องมาที่เขา
“แน่ใจเหรอว่าชอบเพราะเล่นละครเก่งจริงๆ!” ซอฮยอนกระแทกเสียงถามอย่างไม่พอใจ ท่าทางมีโมโหของคนข้างๆทำเอายงฮวาต้องพยักหน้ารับอย่างแข็งขัน
ซอฮยอนเบือนหน้าหนีจากยงฮวาก่อนจะก้าวเร็วๆเดินจากไป อันที่จริงหมอนั่นจะชอบใครก็เรื่องของเค้าสิ ทำไมจะต้องหงุดหงิดด้วย! ไม่ใช่เรื่องสักหน่อย!! หญิงสาวระบายลมหายใจแรงๆเพราะความไม่เข้าในใจความรู้สึกของตัวเอง แต่ก็นั่นแหละ เธอไม่ได้อยากจะหงุดหงิดเลยสักนิด!!!
ยงฮวามองตามร่างบางที่เดินเข้าบ้านก่อนเขาพลางอมยิ้มและพึมพำกับตัวเอง
“ท่าทางโมโหแบบนั้น หึงเราเปล่าว๊าาาาาาาา”
ความคิดเห็น