คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter....12
แสงแดดยามเช้าของดวงอาทิตย์ลอดผ่านเข้ามาในห้องยามที่ผ้าม่านสีขาวปลิวสะไหวตามแรงลม ทำให้ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มรู้สึกตัว ดวงตาคมค่อยๆเปิดเปลือกตาและกระพริบตาถี่ๆรับแสงยามเช้า พลางอมยิ้มกับตัวเองก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนที่กำลังนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดตัวเอง
ตอนแรกวันนี้ยงฮวากะว่าจะตื่นแต่เช้าเพื่อจะไปคุมคนงานเก็บผลองุ่นที่ปลูกไว้ท้ายไร่สำหรับเตรียมงานปีใหม่แต่พอนึกๆดูอีกที แค่เก็บองุ่นคนงานคงทำกันเองได้เพราะฉะนั้นตอนนี้เขาน่าจะนอนต่ออีกสักหน่อย
‘โอกาสทองแบบนี้ หาได้ง่ายๆที่ไหน’
ยงฮวาอมยิ้มกับกับตัวเองขณะที่ดวงตาคมทอดมองคนในอ้อมกอดก่อนที่เขาจะหลับตาลงพร้อมกับที่กระชับกอดหญิงสาว
‘กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด’
เสียงกรี๊ดแหลมบาดหูดังขึ้นทำให้ทั้งยงฮวาและซอฮยอนสะดุ้งตื่นเพราะความตกใจ ทั้งสองหันกลับไปมองยูริมที่ยืนกรี๊ดเต้นแร้งเต้นกาที่ปลายเตียงอย่างงงๆ
“ยงคะ ยงทำแบบนี้กับยูริมได้ยังไง?!” ยูริมกระชากเสียงถามเขาอย่างไม่พอใจ พลางมองเลยไปที่ซอฮยอนอย่างโกรธแค้น “ไหนยงบอกยูริมว่าค้างกับยูริมไม่ได้เพราะต้องไปคุมคนงานที่ท้ายไร่นี่คะแล้วนี่หมายความว่ายังไงกัน?!!” ไม่ว่าเปล่ามือบางยังดึงให้ยงฮวาแยกออกจากซอฮยอนและกระชากเขาลงจากเตียงจนยงฮวาเซถลา
“นิ่งทำไม! ตอบยูริมมาสิคะ!!!!!!”
“เอ่อ…” ยงฮวาอึกอักไม่รู้จะบอกเธอยังไงดี ร่างสูงเงยหน้ามองซอฮยอนเป็นห่วงความรู้สึกของหญิงสาวแต่ซอฮยอนกลับไม่ได้มองมาที่เขาเลย ใบหน้าหวานเรียบเฉย…ซะจนเขาหวั่นใจ
‘ท่าทางเงียบๆแบบนี้ เธอกำลังโกรธเขาแหงๆ ซวยแล้วมั้ยล่ะยงฮวา’
“ว่าไงคะยง!” ยูริมตวาดถามเขาเสียงเขียว
“แล้วการที่ภรรยากับสามีเค้านอนด้วยกัน มันผิดตรงไหนไม่ทราบคะคุณยูริม?” ซอฮยอนที่นิ่งเงียบอยู่นานพูดแทรกขึ้น น้ำเสียงไม่พอใจแต่ดวงหน้าสวยกลับส่งยิ้มหวานให้ยูริม “ไม่ทราบว่าคุณกำลังเข้าใจผิดอะไรอยุ่รึเปล่าคะ?”
“เธอนั่นแหละที่เข้าใจผิดซอฮยอน ถ้าเธอบอกว่าเธอเป็นเมียยง เธอมันก็แค่เมียน้อยฉันต่างหากที่มาก่อนเธอ!”
“แต่ฉันว่าใครมาก่อนมาหลังมันคงจะไม่สำคัญเท่าชื่อที่อยู่ในทะเบียนสมรสหรอกนะคะ ” ซอฮยอนกอดอกพูดเสียงนิ่งแต่กลับแทงใจดำคนฟังอย่างเข้าจังๆจนเต้นเร่าๆเป็นเจ้าเข้า
“เธอ…ยัย!!!!!กรี๊ดดดดดดดดด” ยูริมกรี๊ดลั่น เจ็บใจตัวเองที่นึกหาคำโต้กลับไม่ได้ เห็นหน้าใสซื่อแบบนี้ใครจะไปรู้ว่ายัยนี่จะปากจัดขนาดนี้!
“ทีนี่ก็น่าจะรู้หน้าที่ของตัวเองได้แล้วนะคะ ว่าควรจะอยู่ตรงไหน ทีหลังจะได้ไม่ต้องเข้าใจผิดอีก” ซอฮยอนทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ยูริมยืนกรี๊ดลั่นและยงฮวาที่อ้าปากค้างเพราะความอึ้งอยู่ด้วยกัน
“นี่คุณเดินช้าๆหน่อยสิ ผมตามคุณไม่ทัน” ยงฮวาตะโกนตามหลังซอฮยอนที่เดินลิ่วๆออกมาจากบ้านแต่หญิงสาวก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดรอเขาสักนิด ซอฮยอนยังคงเดินเร็วๆไม่สนใจยงฮวาต่อไป
ซอฮยอนเดินเตะนั่นเตะนี่ไปตลอดทางเพื่อระบายความหงุดหงิดที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจตอนนี้ ยิ่งเห็นยงฮวาตามมาก็ยิ่งหงุดหงิดจะตามมาทำไมก็ไม่รู้! ทำไมไม่ไปอยุ่เอาใจเมียหมอนั่นกันจะตามเธอมาทำไม!และเพราะความรำคาญที่ดำเนินมาจนถึงขีดสูงสุดซออยอนจึงตัดสิดใจหยุดเดินกระทันหันทำให้ยงฮวาที่วิ่งตามหลังเธอมาชนเข้ากับเธออย่างแรงจนร่างสูงถึงกับเซ หน้านิ่วเพราะความเจ็บ
“จะหยุดทำไมไม่บอกเนี่ย” ยงฮวาตำหนิพลางกุมหน้าผากตัวเอง หึ! เจ็บเป็นคนเดียวที่ไหนเธอเองก็เจ็บ เจ็บมากด้วย!!!
“ดี! เจ็บให้ตายๆไปเลย!”
“อ้าว ทำไมคุณภรรยาพูดแบบนี้ล่ะคับ?” ยงฮวาแกล้งตัดพ้อหน้าเศร้าแต่ซอฮยอนไม่ขำด้วย เธอยืนกอดอกมองยงฮวาหน้าเครียดจนร่างสูงถึงกับยิ้มเหยๆ
“ผมก็แค่ล้อเล่น ไม่เห็นต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้นเลยนี่คับ”
“……”
เงียบ….. ซอฮยอนไม่ยอมปริปากพูดอะไรเลยร่างบางยังคงยืนกอดอกมองหน้าเขานิ่งจนคนที่ถูกจ้องเสียวสันหลังวูบ
“คุณจะด่าจะว่าผมอะไรก็ได้นะแบบที่คุณเคยทำไงแต่อย่าเงียบแบบนี้มันทำให้ผมกลัวนะ”
“กลัวเหรอ? นายกลัวอะไรล่ะ?”
“กลัวว่าคุณจะโกรธผม”
“หึ! นายกลัวฉันโกรธนายด้วยเหรอ?”
“เปล่าหรอก อันที่จริงผมไม่ได้กลัวคุณจะโกรธผมเลยเพราะถ้าคุณโกรธ คุณก็จะด่าจะว่าผม มันไม่น่ากลัวสักนิดแต่ที่ผมกลัว…” ยงฮวาเว้นวรรคคำพูดพร้อมกับที่เขาก้าวเข้ามาหาเธอ มือหน้าเอื้อมไปเกาะกุมไหล่บางก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นสบตากับซอฮยอน บอกเธอ “ผมกลัวคุณจะเย็นชากับผมอย่างตอนนี้”
“นายจะกลัวฉันเย็นชากับนายทำไม? ” ซอฮยอนเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ นัยน์ตาหวานตัดพ้อ
“นายเคยแคร์ด้วยเหรอว่าฉันจะรู้สึกยังไง?”
“แคร์สิ ก็ในเมื่อคุณ….” จู่ๆยงฮวาก็หยุดพูดขึ้นมาเฉยๆ เขาหลบตาเธอเพราะสิงที่คิดสิ่งที่เขารู้สึกเขาไม่กล้าที่จะเอ่ยมันออกไป กลัวว่าคนตรงหน้าคนนี้จะมองเขาไม่ดี มันคงจะดีกว่าหากเลี่ยงที่จะพูดมัน และเก็บมันเอาไว้พูดในเวลาที่เหมาะสมกว่านี้
“คุณคือคนที่ผมจะต้องให้เกียรติในฐานะภรรยา”
คำตอบที่ออกมาจากปากของยงฮวายิ่งทำให้ความโกรธในใจของซอฮยอนทวีเพิ่มมากขึ้น เขาแคร์เธอพียงเพราะมันคือหน้าที่ที่เขาจะต้องทำเท่านั้น! หึ! เธอมันน่าสมเพชนักซอฮยอนคิดว่าจะได้ฟังคำตอบแบบไหนจากผู้ชายคนนี้กันล่ะ! ระหว่างเมียปลอมๆกับคนที่นอนด้วย ดูก็น่าจะรู้ว่าใครที่สำคัญกว่า!
“ถ้านายจะทำเพราะมันคือหน้าที่ฉันก็ขอบคุณนายจริงๆนะยงฮวา!” ซอฮยอนกระแทกเสียงตอบก่อนจะสะบัดมือเขาออกจากไหล่ตัวเองและหมุนตัวจะเดินหนีแต่ยงฮวาก็ไวกว่า เขาฉวยดึงมือของเธอเอาไว้
“ไม่ว่าอดีตที่ผ่านมาผมจะเคยเป็นคนไม่ดีมากแค่ไหน ผ่านผู้หญิงมากี่คนแต่วันนี้ผมมีภรรยาแค่คนเดียวก็คือคุณเพราะฉะนั้นไม่ว่าอดีตผมจะเป็นยังไงแต่ปัจจุบันสำหรับผมคือสิ่งที่สำคัญที่สุด”
ยงฮวาพูดน้ำเสียงจริงจัง ดวงตาคมที่มองมาที่เธอก็ช่วยสนับสนุนความจริงใจของเขาได้เป็นอย่างดี จนซอฮยอนเริ่มจะใจอ่อน ความโกรธที่มีเริ่มหายไปแปรเปลี่ยนเป็นความเขินอายเข้ามาแทนที่
“ทีนี้จะหายโกรธผมได้รึยัง?”
“โกรธอะไรใครโกรธนายกัน?” ซอฮยอนบอกปัด หน้าแดงเรื่อ ยงฮวายิ้มกริ่มเมื่อเห็นคนตรงหน้าฟอร์มหลุด เขาชอบนักเวลาที่เห็นซอฮยอนในมุมแบบนี้ ซอฮยอนในตอนนี้ดูน่ารัก น่ารักซะจน….ใจเขาเต้นแรง
“ไม่โกรธก็ดีแล้ว ฉันขี้เกียจง้อผู้หญิงมันง้องแง้ง!” ยงฮวาบอกตีสีหน้าเครียดกลับเกลื่อนอาการเขินของตัวเอง บ้าจริง! มาเขินอะไรยัยบ๊องนี่ตอนนี้กัน!!
“งั้นก็ดี ฉันจะได้โกรธให้นายง้อฉันทุกวันเลยคอยดู!” ซอฮยอนพูดเสียงเข้ม ก่อนจะเดินเลยหนีไป
“อ้าว! ไหงเป็นงั้นล่ะคุณ เฮ้ยยย!”
เสียงยงฮวาที่โวยวายตามหลังเธอมาทำให้ซอฮยอนยิ้มกว้างก่อนจะหลุดหัวเราะกับตัวเองอย่างขำๆ สะใจที่ได้กวนโมโหยงฮวา
“ชอบกวนโมโหฉันดีนัก สมน้ำหน้า :p ” ซอฮยอนแลบลิ้นกับตัวเองอย่างสะใจก่อนจะเดินเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี
คริสยืนกอดอกมองยูริมที่ยังยืนกรี๊ดลั่นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะความรำคาญ ผู้หญิงนะผู้หญิง งี่เง่าจนน่ารำคาญจริงๆ
“เหนื่อยมั้ยครับ?” คริสตัดสินใจเดินเข้าไปคุยกับยูริมหลังจากที่ยืนมองเธออยุ่สักพัก หญิงสาวหยุดร้องหันกลับมามองเขาอย่าไม่พอใจพร้อมกับตะคอกเขาเสียงดัง
“นายมายุ่งอะไรด้วยห๊ะ!”
“ผมก็ไม่ได้อยากยุ่งกับคุณหรอกแต่เห็นแล้วมันอดไม่ได้” คริสพูดเสียงเรียบตามแบบฉบับของเขาพลางกอดอกมองยูริมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“มองอะไรของนายห๊ะ!” ยูริมยกมือขึ้นปกปิดร่างกายของตัวเองเมื่อเห็นว่ามันถูกรุกล้ำด้วยสายตาของหนุ่มหล่อตรงหน้า
“ก็ถ้าไม่อยากให้คนอื่นมองคุณด้วยสายตาแบบนี้ทีหลังคุณก็ต้องแต่งตัวให้เรียบร้อยกว่านี้ นุ่งวับๆแวบๆแบบนี้ผู้ชายที่ไหนเขาก็มองคุณด้วยสายตาแบบนี้ทั้งนั้นแหละ”
“นาย!” ยูริมชี้หน้าคริสอย่างโกรธจัด ถึงเธอจะเคยชินกับการที่ถูกผู้ชายมองด้วยสายตาแบบนี้ก็ตามแต่ไม่เคยมีใครเลยที่จะกล้าด่าเธอเรื่องนี้ต่อหน้าเธอทั้งๆที่มันเป็นความจริงก็เถอะ
“คุณเป็นคนสวยนะยูริม คนสวยๆแบบคุณอย่ามัวมาเสียเวลาอยุ่กับผู้ชายที่มีครอบครัวแล้วอย่างยงฮวาเลย อนาคตคุณยังอีกไกล ยังมีคนที่เค้ารอคุณอีกเยอะแยะที่ไม่ใช่ยงฮวา”
“นายมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน นายเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าฉันเท่าไหร่หรอก! บอกตัวเองก่อนเถอะ!” ยูริมตอบกลับอย่างเผ็ดร้อนก่อนที่เธอจะเดินชนเขาออกจากห้องไป
คริสมองตามหลังยูริมพลางแค่นยิ้มให้ตัวเอง มือเรียวล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงก่อนจะกดโทรออก
‘ตู๊ดดดด’
เสียงรอสายดังขึ้นสักพัก ไม่นานเสียงปลายสายก็ตอบกลับมา
“เรียบร้อยแล้วคับคุณน้า ” คริสรายงานความเคลื่อนไหว
“คับ ทุกอย่างเข้าสู่ภาวะปกติแล้วคับ”
‘แล้วสองคนนั้นเป็นยังไงบ้าง?’ เสียงปลายสายถามเขากลับมา น้ำเสียงเธอแฝงไปด้วยความใคร่รู้และความหวัง
“สองคนนั้นรักกันคับแต่ยังปากแข็งด้วยกันทั้งคู่ ผมมั่นใจคับ”
คริสทิ้งท้ายก่อนจะกดวางสายร่างสูงยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ หน้าที่เขาจบลงแล้วได้เวลาที่เขาจะได้พักผ่อนจริงๆซะที
“พี่คริสจะกลับแล้วเหรอคะ? อยู่ต่ออีกสักวันสองวันไม่ได้เหรอคะ?” ซอฮยอนถามคริสเสียงเศร้าขณะที่เดินมาส่งชายหนุ่มที่หน้าบ้าน
“พอดีมีงานด่วนเข้ามาพี่เลยต้องรีบกลับ เอาไว้ว่างๆพี่จะมาเยี่ยมเราอีกนะ” คริสตอบพลางยีผมซอฮยอนอย่างเอ็นดูแต่ก็ต้องปล่อยเพราะเสียงกระแอมที่ดังขึ้นของคนที่ยืนอยุ่ข้างๆหญิงสาว
“สัญญานะคะ” ซอฮยอนยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าคริสขอคำสัญญาจากเขาแต่ก็โดนยงฮวาปัดมือเธอลงก่อนที่เขาจะดุเธอเสียงเครียด
“เธอนี่วุ่นวายจริง เธอก็รู้ว่าพี่คริสเค้างานยุ่ง ไม่ค่อยจะมีเวลายังจะไปกวนพี่เค้าอีก”
“ไม่เป็นไรหรอกคับคุณยงฮวาต่อให้ผมงานยุ่งแค่ไหนสำหรับซอฮยอนแล้วผมมีเวลาให้เสมอคับ” คริสตอบยิ้มๆ แต่ยงฮวาหน้าเครียดไม่พอใจกับคำพูดของคริส รู้ทั้งรู้ว่าซอฮยอนมีเขาเป็นสามีอยู่ทั้งคน หมอนี่ยังจะหน้าด้านหน้าทนตามตื้ออยู่ได้
“พี่ไปแล้วนะซอ….”
“โอ้ย รีบไปเลยคับเดี๋ยวตกเครื่องนะ”
ยังไม่ทันที่คริสจะได้ลาซอฮยอนเสร็จยงฮวาก็ชิงพูดแทรกขึ้นพร้อมกับที่แอบผลักคริสไปที่รถตู้ที่จอดรอเขาอยู่ คริสหันมองยงฮวาอย่างขำๆ หึงเขากับซอฮอนจนวินาทีสุดท้ายจริงๆ คริสยิ้มให้ซอฮยอนกับยงฮวาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะก้าวขึ้นรถแต่ดูเหมือนเขาจะนึกอะไรบางอย่างออกคริสจึงลงจากรถและเดินเข้ามาไปหาซอฮยอนอีกครั้ง
“พี่รักซอนะคับ” คริสพูดพลางยิ้มกว้างก่อนจะสวมกอดซอฮยอนแน่น ก่อนจะผละออกจากเธอและหันไปยักคิ้วให้ยงฮวาอย่างผู้เป็นต่อ
“แล้วเจอกันนะ” เขาทิ้งท้ายก่อนจะเดินขึ้นรถไป
ยงฮวายืนมองซอฮยอนที่ยืนโบกมือลาคริสจนรถของเขาหายลับตาด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ
“หมอนั่นเป็นแฟนเธอเหรอ?” เขาเอ่ยถามซอฮยอนหน้าเครียด ซอฮยอนหันหน้ากลับมามองยงฮวาอย่างขำๆแต่เขาไม่ขำด้วยสักนิด!
“ขำอะไรของเธอ ถามก็ตอบสิ!”
“เดี๋ยวนะขอเวลาขำแป๊บ” ซอฮยอนพูดทั้งหัวเราะ มือเรียวกุมซี่โครงตัวเองเพราะหัวเราจนจุก
“ตลกอะไรนักหนาฮะยัยบ๊อง!”
“ก็ตลกนายอ่ะดิ คิดได้ไงว่าพี่คริสเป็นแฟนฉัน ฮ่าๆๆๆ”
“ถ้าไม่ใช่แฟนแล้วหมอนั่นเป็นอะไรกับเธอล่ะ?”
“เค้าเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยฉันไง”
“รุ่นพี่นี่สนิทกันถึงขนาดกอดกัน บอกรักกันได้ด้วยเหรอ?”
“ได้สิ ก็เค้าเป็นลูกชายป้าฉันนิ”
“ห๊ะ! ลูกชายป้า? งั้นก็ลูกพี่ลูกน้องเธอน่ะสิ!”
“ก็ใช่น่ะสิ นายคิดอกุศลอะไรใช่มั้ย?” ซอฮยอนถามเสียงเครียด ดวงตาเธอหรี่ลงอย่างจับผิดยงฮวาถึงกับโบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัล
“ไม่คิดก็แล้วไป”
“อื้อ^^” ยงฮวาพยักหน้ายืนยัน ให้ตาย!ทำไมเขาดูไม่ออกนะว่าหมอนั่นเป็นพี่ชายซอฮยอน พี่ชาย!!แค่พี่ชาย!! ยงฮวาคิดพลางยิ้มกว้างกับตัวเองอย่างดีใจ
“ป้าคะนั่นกระเป๋าใครเหรอคะ?” เสียงซอฮยอนดึงให้เขาหันไปมองป้าจีอึนที่กำลังคุมให้คนงานผุ้ชายสองคนลากกระเป๋าใบใหญ่มาที่หน้าบ้าน
“ของคุณยูริมน่ะค่ะ”
“อ้าว แล้วยูริมไปไหนล่ะคับป้า?” ยงฮวาถามอย่างงงๆแต่กลับยิ้มกว้าง
“คุณยูริมออกไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ เธอสั่งป้าไว้ว่าเดี๋ยวจะส่งคนมาขนของให้ป้าเลยให้คนขนของมาไว้รอ”
“อ่อคับ ”
“ทำไม นายไม่อยากให้เธอกลับรึไง?” ร่างบางหันกลับมาถามเขาหน้านิ่งที่เป็นสัณญาณให้ชายหนุ่มรู้ว่าบรรยากาศเริ่มมาคุ ยงฮวาจึงส่ายหน้าและยิ้มกว้าง
“งั้นผมฝากป้าด้วยนะคับ ขืนผมอยู่นานกว่านี้เมียผมได้หักคอผมเพราะหึงผมกับยูริมแน่ๆ” ยงฮวาบอกป้าจีอึนยิ้มๆก่อนจะชิ่งหนีเข้าบ้านโดยที่มีเสียงซอฮยอนตะโกนว่าเขาตามหลัง
“พูดดีๆนะยงฮวาใครหึงนายกัน ไอ้คนหลงตัวเอง!”
ป้าจีอึนกับคนงานอีกสองคนมองภาพที่นายหญิงของพวกเขาตะโกนว่าให้เจ้านายของตัวเองยิ้มๆ ภาพเดิมๆที่พวกเขาเคยเห็นเรียกรอยยิ้มได้เช่นเคย
ความคิดเห็น