คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter....11
‘ปังๆ’
เสียงเคาะประตูห้องนอนที่ดังขึ้นกลางดึกดึงให้ซอฮยอนที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่เงยหน้าขึ้นมองที่ประตูอย่างเซ็งๆ ร่างบางลุกขึ้นบิดขี้เกียจก่อนจะเดินไปเปิดประตู
“มีธุระอะไร?” ซอฮยอนกระชากเสียงถามยงฮวาที่ยืนกอดหมอนอยู่หน้าประตู ว่าแล้วเชียวกะแล้วไม่มีผิด เป็นหมอนี่จริงๆด้วย
“พูดกับสามีแต่ละคำนี่เพราะจริงๆนะคับคุณเมียที่รัก”
“นี่นายมาเคาะห้องคนอื่นเค้าดึกๆดื่นๆเพียงเพราะจะมาพูดจากวนประสาทแบบนี้น่ะเหรอ ฮ๊ะ?! ถ้างั้นก็กลับไปเลยไปฉันจะนอนแล้ว ” ซอฮยอนดุเสียงเขียว ทำท่าจะปิดประตูห้องนอนทำให้ยงฮวาต้องรีบแทรกตัวเข้ามาขวางทันที “อะไรของนายอีกเนี่ย?!”
“คืนนี้ฉันนอนด้วย”
“อะไรนะ!”
“ฉันบอกว่า คืนนี้ฉันจะนอนกับเธอ”
“นายจะบ้ารึไง นายจะมานอนกับฉันได้ยังไง ไปนอนห้องนายนู่นไป!” ซอฮยอนว่าพลางผลักยงฮวาออกจากประตูแต่เขาก็อาศัยแรงที่มีมากกว่าของตัวเองแทรกเข้ามาในห้องนอนหญิงสาวได้ โดยง่ายดายก่อนจะชิงปิดประตู
“เธอจะนอนตรงไหน? ” ยงฮวาถามหน้าตาเฉยพลางมองไปรอบๆห้อง “ฉันจะนอนเตียงส่วนเธอจะนอนตรงไหนก็เลือกเอา แต่ฉันว่าเตียงเธอก็ออกจะกว้างงั้นเราก็นอนด้วยกันก็ได้” ร่างสูงบอกพลางทิ้งหมอนลงบนเตียง
“ใครบอกจะให้นายนอนด้วยกันยะ ออกไปเลยนะ!” ซอฮยอนดุเสียงเข้มมือเรียวคว้าหมอนก่อนจะส่งคืนให้เจ้าของ
“ก็ฉันบอกว่าจะนอนด้วยไง ห้องก็ออกจะกว้างอย่างกไปหน่อยเลยน่า” ยงฮวาเถียงพลางทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนนุ่ม
“นายจะบ้ารึไง เราไม่ได้เป็นอะไรกันจะมานอนด้วยกันได้ยังไง!” ซอฮยอนดึงร่างสูงให้ลุกขึ้นจากที่นอนแต่เขาก็ทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิม จนเธอชักจะหงุดหงิด
“นี่เธอความจำเสื่อมไปแล้วรึไงฮะ! ว่าเราน่ะเป็นสามีภรรยากัน นอนด้วยกันมันบ้าตรงไหน?”
“มันก็แค่สามีภรรยาปลอมๆ”
“พูดแบบนี้อยากเป็นจริงๆใช่มั้ยยยยยย? ” ยงฮวาลากเสียงยาวอย่างกวนๆพร้อมกับที่เด้งตัวขึ้นมาจากที่นอน ยื่นหน้าไปใกล้หญิงสาว และด้วยความหมั่นไส้ซอฮยอนจึงบิดจมูกยงฮวาแรงๆจนเขาร้องโอดโอยเพราะความเจ็บ มือหนาคลำจมูกตัวเองป้อยๆ
“โอ้ย! ยัยบ๊อง ฉันเจ็บนะ!!”
“สมน้ำหน้า!! ฉันไม่ใช่ยัยยูริมอะไรนั่น อย่ามาลามกนะยงฮวา!”
“เธอพูดเหมือนเธอหึงฉันเลยอ่ะ”
“หลงตัวเอง! ใครจะไปหึงนายกัน! หึงนายหึงต้นองุ่นแถวนี้ยังดีซะกว่า!!”
“ไม่หึงแล้วหน้าแดงทำไมอ่ะ กิ้วๆๆๆ” ยงฮวาแซวซอฮยอนพลางหัวเราะร่า ใบหน้าคมยื่นเข้าไปใกล้อย่างล้อเลียนจน ซอฮยอนต้องเบือนหน้าหนี ตวาดแว้ด
“อย่ามานอกเรื่องนะยงฮวา!!!”
“หึงฉันก็บอกมาเถ๊อะ ฉันไม่คิดค่าใช้จ่ายหรอกน่า”
“นี่!!! นาย…..!” ซอฮยอนที่สะบัดหน้ามาอย่างลืมตัวเพราะความโกรธทำให้จมูกคมฝังอยู่บนแก้มของเธอพอดิบพอดี นัยน์ตาหวานเบิกกว้างเพราะความตกใจ ยงฮวาอาศัยช่วงที่ซอฮยอนกำลังอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นชิงหอมแก้มหญิงสาวแรงๆทีนึง
“โหยยยยยย แก้มเมียหอมชื่นใจ^^”
“นายจอง ยงฮวา!!!!”
“อะไรคับคุณ จอง ซอฮยอน?”
“กลับห้องนายไปเดี๋ยวนี้ก่อนที่ฉันจะฆ่านายตาย!!”
“ไม่ไปๆๆๆๆๆๆ!” ไม่ว่าเปล่าร่างสูงยังนอนเกลือกกลิ้งไปบนที่นอนอย่างกวนประสาทจนสุดท้ายซอฮยอนทนไม่ไหวต้องลากเขาลงจากเตียงเพราะความโมโห
“นายอยากตายจริงๆใช่มั้ยยงฮวา!”
“ถ้าฉันตายเพราะเธอฉันยอม แต่มีข้อแม้นะถ้าฉันตายฉันขอตายในอ้อมอกเธอได้เปล่า?” ยงฮวายักคิ้วอย่างกวนๆก่อนจะรีบวิ่งหลบหญิงสาวที่กำลังยืนจ้องหน้าเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“งั้นก็ตายๆจริงซะเถอะ” ซอฮยอนว่าพลางปาหมอนใส่ยงฮวาแต่ร่างสูงก็หลบได้ แถมยังส่งยิ้มกวนประสาทตอบกลับเธอมาอีกต่างหาก ตอนนี้ไม่ว่าอะไรที่ซอฮยอนจะหยิบจับได้เธอก็ปาใส่เขาไม่ยั้งจนยงฮวาต้องหลบเป็นพัลวัลตอนแรกมันสนุกที่ได้กวนประสาทซอฮยอนแต่ตอนนี้มันเริมจะไม่สนุกซะแล้วสิ ดูท่าซอฮยอนอยากจะฆ่าเขาอย่างที่เธอว่าจริงๆ - -
“นี่ใจคอเธอจะฆ่าฉันอย่างที่เธอว่าจริงๆรึไงยัยโหด!” ยงฮวาตะโกนถามพร้อมกับเอี้ยวตัวหลบตุ๊กตากบตัวใหญ่และซอฮยอนก็ตะโกนตอบกลับเขามาแทบจะทันทีพร้อมๆกับที่นิตยสารใจมือลองหวือข้ามห้องพุ่งเข้าที่หน้าผากเขาเต็มๆ
“ใช่!!!!”
“โอ้ย!!!”
“สมน้ำหน้า! : p” ซอฮยอนแลบสิ้นปลิ้นตาให้ยงฮวาอย่างสะใจแต่แทนที่ยงฮวาจะตะโกนด่าทอเธออย่างเคยร่างสูงกลับนิ่งเงียบ มือหนากุมหน้าผากตัวเองแน่น ใบหน้าคมนิ่วเพราะความปวดหนึบๆที่หน้าผาก
“นี่นายเจ็บจริงๆเหรอ?” ซอฮยอนชะโงกหน้าตะโกนถาม
“เจ็บสิ! ถามมาได้เธอลองเอาหัวไปโขกกับสันหนังสือดูมั้ยล่ะ!”
“นี่ฉันอุตส่าห์ถามดีๆนะ !”
“ฉันก็ตอบเธอดีๆแล้วนี่ไง!”
“เฮ๊อะ” ซอฮยอนถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ไม่เคยหรอก ไอ้จะพูดดีๆกับเธอเนี่ย!! “ไหนขอฉันดูหน่อยสิ”
“ไม่ต้องเลย!” ยงฮวาปัดมือซอฮยอนออกอย่างงอนๆ
“นี่ยงฮวา อย่ามาทำตัวปัญญาอ่อนนะ!” ซอฮยอนดุร่างสูงเสียงเขียว ยงฮวาอ้าปากจะเถียงแต่เมื่อมองเห็นสายตาดุของเธอเขาจึงยอมสงบปากสงบคำแต่โดยดี ยอมให้ซอฮยอนดูแผลที่หน้าผากของตัวเอง
“นายนั่งรออยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันจะไปเอากล่องยามาทำแผลให้” ซอฮยอนสั่งก่อนจะเดินออกจากห้องไปสักพักเธอก็กลับมาพร้อมกับกล่องยาในมือ ยงฮวามองซอฮยอนที่กำลังเทแอลกอฮอล์ใส่สำลีหน้าซีด
“อย่าใส่เยอะสิ มันจะแสบ”
“ตัวก็โต กลัวอะไรกะอีแค่แอลกอฮอล์?”
“เธอก็พูดได้สิ ไม่ใช่แผลเธอนี่ โอ้ยยยย! ยัยบ๊องมันแสบนะ!!” เพราะความหมั่นไส้กับยงฮวาที่พูดมากนักซออยอนเลยแปะสำสีที่จุ่มแอลกอฮอล์จนชุ่มลงบนแผลของยงฮวาจนเขาร้องเสียงหลงเพราะความแสบ มือหนาปัดมือหญิงสาวออกหน้ามุ่ย
“ถ้านายยังพูดมากอีก คราวนี้ฉันเทไอโอดีนราดแผลนายแน่”
“ยัยโหด!!”
“ฉันทำจริงๆนะยงฮวา” ซออยอนว่าพลางยกขวดไอโอดีนขึ้นขู่
“ไม่ต้องมาขู่ เอามานี่เดี๋ยวฉันทำเอง!” ยงฮวาบอกพลางจะแย่งขวดยาจากมือหญิงสาวแต่ซอฮยอนยื้อไว้
“อยู่เฉยๆน่า เดี๋ยวฉันจะทำเอง”
“ฉันไม่ไว้ใจเธอ! เธอยิ่งชอบแกล้งฉันอยุ่ด้วย”
“นายนี่บ่นมากจริงๆ อยุ่เฉยไม่เป็นรึไง”
“เธอก็อย่าแกล้งฉันสิ”
“หยุดพูดแล้วก็อยุ่เฉยๆ ฉันจะทำแผล” ซอฮยอนสั่งเสียงเข้มพร้อมกับที่มือเรียวทายาให้เขาอย่างเบามือ ยงฮวาจ้อง ซอฮยอนที่กำลังทำแผลให้เขานิ่งไม่พูดอะไรอีก ใบหน้าคมเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
เสียงเอะอะโวยวายที่ดังออกมาจากห้องของซอฮยอนทำให้คริสรู้สึกตัว ร่างสูงงัวเงียลุกจากที่นอนก่อนจะเดินมาที่ห้องของซอฮยอน มือหนาที่จับอยู่ที่ลูกบิดประตูมองภาพตรงหน้านิ่ง ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป
เสียงเปิดประตูทำให้ซอฮยอนกับยงฮวาหันกลับไปมองผู้มาใหม่ก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ยทักเขา
“พี่คริส ยังไม่นอนอีกเหรอคะ?”
“พอดีได้ยินเสียงโวยวายเลยมาดูนึกว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเรา แล้วนี่ทำไมห้องเป็นแบบนี้ล่ะ?” คริสถามพลางกวาดตาดูสภาพห้องที่หนังสือเอย ตุ๊กตาเอย หมอนข้างเอยกระจัดกระจาย ไปทั่วห้อง
“ไม่มีอะไรหรอกคับ ก็แค่สามีภรรยาหยอกล้อกันตามปกติ” ยงฮวาตอบคำถามชายหนุ่มพลางรวบเอวซอฮยอนเข้ามากอดทำให้ตอนนี้ซอฮยอนนั่งอยุ่บนตักของเขา การกระทำของยงฮวาทำเอาหยิงสาวหันมามองเขาตาขวางแต่ยงฮวาก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ส่งยิ้มหวานกลับไป
“งั้นเหรอคับ ผมนึกว่าทะเลาะกันซะอีก”
“ฮ่าๆๆไม่หรอกคับ ทะลงทะเลาะที่ไหนไม่มีหรอกคับ ผมกับภรรยาออกจะรักกันดี เน๊อะที่รักเน๊อะ!”
“ใครที่รักนายกันยะ!”
“ขี้ลืมแบบนี้สงสัยต้องเตือนความจำกันซะแล้วล่ะมั้งที่รัก” ยงฮวาว่าพลางหอมแก้มหญิงสาวฟอดใหญ่ ซอฮยอนหันมามองยงฮวาตาเขียวหยิกแขนยงฮวาอย่างแรง ชายหนุ่มกัดฟันส่งยิ้มหวานให้หญิงสาวก่อนจะหันมาพูดกับคริส
“ขอโทษนะคับคุณพี่เมีย แต่ตอนนี้มันก็ดึกแล้วพี่ควรจะไปนอนได้แล้วนะคับเพราะว่าผมกับซอฮยอนก็จะนอนแล้วเหมือนกัน”
“งั้นก็ฝันดีนะฮยอน พี่ไปนอนล่ะ” คริสพูดกับซอฮยอนไม่สนใจคำพูดประชดประชันของยงฮวา ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ยงฮวามองตามคริสหน้าเบ้ หมั่นไส้ชายหนุ่มที่กล้าบอกฝันดีเมียเขาต่อหน้าทั้งๆที่เขาเองก็นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ด้วย!
และทันทีที่คริสพ้นจากห้องซอฮยอนก็หันมาแหวยงฮวาแทบจะทันที
“นายไปไล่พี่คริสแบบนั้นทำไม เสียมารยาท!”
“ทำไม แตะต้องไม่ได้เลยใช่มั้ยพี่คริสเธอเนี่ย!”
“ใช่! ”
“ฮึ่ยยย! ถ้าห่วงมันนักก็อยุ่กับฉันนี่แหละ!!”
“อะไรของนายเนี่ย - -” ซอฮยอนเกาหัวอย่างงงๆ มึนกับคำพูดของยงฮวาก่อนที่เธอจะตะโกนดุเขาเสียงดัง
“มานอนอะไรตรงนี้ กลับห้องนายไปเลยนะ!!”
ไร้ซึ่งเสียงใดๆตอบกลับมา ยงฮวาคว่ำหน้างลงกับเตียงก่อนจะคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง ไม่สนใจซอฮยอนที่กำลังบอกให้เขากลับห้องตัวเองไปก่อนที่เขาจะหลับไปพร้อมกับเสียงบ่นของเธอ
ซอฮยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่กับความดื้อรั้นของชายหนุ่มที่นอนอยู่ตรงหน้า เวลาหลับแบบนี้ก็น่ารักดีอยู่หรอกแต่ถ้าเมื่อไหร่แผลงฤทธิ์ขึ้นมาก็แสบไม่ใช่ย่อย
“ฝันดีนะไอ้ตัวแสบ” หญิงสาวกระซิบบอกเขาเบาๆ มือบางดึงผ้าห่มออกจากเขาก่อนจะห่มให้เขาใหม่ นอนคลุมโปงแบบนั้นจะหายใจออกได้ยังไงกัน เธอส่ายหัวน้อยๆก่อนจะมองเขาอีกครั้งและทิ้งตัวลงนอนข้างๆยงฮวาแต่ก็ไม่วายดึงเอาหมอนข้างมาขั้นกลางระหว่างเขาและเธอ
“ถ้านายล้ำเส้นมาเมื่อไหร่ล่ะก็นายตายแน่!” หญิงสาวขู่พลางอมยิ้มก่อนจะผล็อยหลับไปเพราะความเหนื่อยอ่อน
“ฝันดีนะยัยโหด” ยงฮวาบอกฝันดีคนที่นอนอยู่ข้างๆเสียงแผ่วเพราะกลัวเธอจะตื่น ก่อนจะยื่นหน้าไปจุ๊บหน้าผากหญิงสาวเบาๆ
“ไม่ใช่แค่แก้มเธอนะที่หอม หน้าผากเธอก็หอมชื่นใจ^^”
ความคิดเห็น