คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter....10
chapter....10
“จะไม่รับสายเขาสักหน่อยเลยรึไง?”
“ไม่!” เจสสิก้าเชิดหน้าตอบอย่างโมโหก่อนจะใช้หมอนอิงทับไอโฟนเครื่องบางพร้อมกับนั่งทับมันเอาไว้ แทยอนมองคนที่กำลังทำหน้างอนเป็นตูดเป็ดอย่างขำๆ ไม่อยากจะรับแต่ก็คอยแอบมองโทรศัพท์อยู่เป็นตลอดเนี่ยนะ เสียงโทรศัพท์เงียบลงไปแล้วหลังจากที่ดังนับสิบๆรอบ
’53 miss call’ มือบางทิ้งโทรศัพท์ลงข้างๆตัวอย่างหัวเสีย ยังไม่ครบร้อยสายเลย!ความพยายามไม่มีเอาซะเลย!!
“ออนนี่คะ มีคนมารอพบออนนี่อยู่ข้างล่างน่ะ”
“ใครน่ะ?”
“ไม่ทราบเหมือนกันน่ะค่ะเห็นบอกว่ามาจากบริษัทอะไรสักอย่างน่ะค่ะ”
“แล้วทำไมไม่ติดต่อผ่านพี่เมเนเจอร์ล่ะ?” เจสสิก้าถามยุนอาอย่างงงๆ ปกติงานทุกอย่างต้องตดต่อผ่านทางเมเนเจอร์สิ แต่เมื่อทนยุนอารบเร้าไม่ไหวเจสสิก้าก็จำต้องลงไปพบจนได้
“ขอโทษนะคะคุณรึเปล่าที่มาขอพบฉัน?” เจสสิก้าเอ่ยถามผู้ชายที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ข้างหน้าเธออย่างไม่มั่นใจ คนถูกถามหันหน้ามาหาเธอช้าๆก่อนที่เขาจะถอดแว่นกันแดดสีชาออกพร้อมกับส่งยิ้มกว้าง
“นาย!!!”เจสสิก้าชี้หน้าแทคยอนอย่างตกใจ ก่อนจะถูกเขาลากออกจากหอพัก
“ดะ…เดี๋ยวนายจะพาฉันไปไหนน่ะ!” เธอถามพลางขืนตัวไว้แต่ก็เปล่าประโยชน์เมื่อเขาจับเธอยัดเข้าไปในรถของเขาเรียบร้อย
“เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!!” เธอสั่งเสียงเฉียบแต่แทคยอนกลับเหยีบคันเร่งออกไปทันที ร่างสูงหันมามองเจสสิก้าที่จ้องหน้าเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อขำๆ
“อมยิ้มอะไร?!” เธอตวาด
“ก็คิดถึง” เขาตอบเสียงหวาน เจสสิก้ามองค้อนเขาอย่างหงุดหงิด คิดถึงอย่างนั้นเหรอ? กล้าพูดมาได้ เชอะ!
“แล้วนี่จะพาฉันไปไหน ฉันมีงานมีการที่จะต้องทำนะ!”
“รู้คับ ใช้เวลาไม่นานหรอก” เขาตอบพลางเอื้อมมือมายีผมธออย่างหมั่นไส้ จนเจสสิก้าต้องเอียวตัวหนีส่งค้อนให้เขาอีกวงใหญ่ รถสปอร์ตคันหรูของแทคยอนเลี้ยวมาจอดที่หน้าตึกสูงแห่งหนึ่ง เเทคยอนพาเธอขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นสูงสุดของตึก
“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม?” หญิงสาวถามอย่างแปลกใจเมื่อมองไปรอบๆชั้นดาดฟ้าที่มีแต่ความว่างเปล่า
“มาปรับความเข้าใจไง” แค่ปรับความเข้าจำเป็นด้วยเหรอที่ต้องลากเธอมาถึงที่นี่ - -
“แล้วทำไมต้องมาที่นี่?”
“เพราะที่นี่มันไม่มีใครเลยนอกจากเราสองคนและที่นี่คุณก็จะหนีผมไปไหนไม่ได้จนกว่าเราจะคุยกันเสร็จ” เขาตอบพร้อมกับโชว์ลูกกุญแจให้เธอดู หน่อยแน่ะ เจ้าเล่ห์นักนะแทคยอน! หญิงสาวจ้องแทคยอนอย่างเจ็บใจ
“งั้นมีอะไรก็รีบๆพูดมา”
“ผมอยากจะขอโทษสิกเรื่องวันนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทิ้งคุณไว้คนเดียวแบบนั้นแต่วันนั้นผม….” แทคยอนชะงัก เจสสิก้าเอียงคอเขาอย่างสงสัยก่อนที่เขาจะเล่าต่อ “ผมติดธุระด่วนพี่เมเนเจอร์บอกว่าให้รีบไป” เขาเล่ากลืนก้อนเหนียวๆลงคออย่างยากเย็น เจสสิก้าแค่นยิ้มมองแทคยอนด้วยสายตาเย็นๆ
“นายก็เลยรีบซะจนทิ้งฉันไว้คนเดียวตอนที่ฉันหลับงั้นสิ?”
“ตอนแรกผมก็จะไปปลุกสิกอยุ่แล้วแต่บังเอิญผมไปเห็นปาปารัซซี่อยู่แถวๆนั้น”
“จริงเหรอ?”
“คับ” แทคยอนยืนยัน ยิ้มกว้างให้หญิงสาวตรงหน้า
“เหตุผลเพียงพอ หายโกรธก็ได้” เจสสิก้าบอกเสียงนิ่งก่อนจะค่อยๆคลี่ยิ้มจนกลายเป็นยิ้มกว้างในที่สุด แทคยอนดึงแก้มแฟนสาวอย่างหมั่นไส้พร้อมกับคว้าเธอเข้ามากอด ใบหน้าคมที่ยิ้มแย้มยามอยุ่ต่อหน้าคนในอ้อมกอดเมื่อครู่เลือนหายไปผลันความเจ็บปวดกลับฉายชัดในแววตาสีน้ำตาลเข้ม แทคยอนซบหน้าลงกับไหล่บางอย่างเหนื่อยอ่อน มือหนากระชับกอดร่างบางอย่างรวดร้าว
“ตั้งใจทำงานนะ^^”
“อื้อ จริงสินายรอฉันอยู่ตรงนี้สักแป๊บได้มั้ย?”
“อืม^^”
แทคยอนมองตามหลังเจสสิก้าที่วิ่งเข้าไปในหอพัก ร่างสูงถอนหายใจหนักหน่วงยกมือหน้าขึ้นลูบหน้าตัวเองไล่ความเหนื่อยล้า เจสสิก้าหายเข้าไปนึกสักพักเธอก็วิ่งกลับมา แทคยอนเลื่อนกระจกรถลงพร้อมกับที่หญิงสาวยื่นกล่องอะไรบางอย่างมาให้เขา
“ดูแลตัวเองด้วยนะ ฉันไปล่ะ^^” แทคยอนพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มกว้างเป็นการรับปากเธอก่อนที่ร่างบางจะวิ่งหายเข้าไปในตึกอีกครั้ง แทคยอนมองกล่องของขวัญในมือของตัวเองนิ่งก่อนจะยัดมันลงไว้ในช่องเก็บของหน้ารถ
ภายในห้องแต่งตัวของพิธีกรประจำรายการวุ่นวายไปด้วยทีมงานมากหน้าหลายตา นิชคุณละสายตาจากหนังสือในมือยิ้มทักทายแทยอนกับทิฟฟานี่ที่เพิ่งก้าวเข้ามาในห้อง สองสาวโค้งทักทายเขาพร้อมรอยยิ้มหวาน
“มานานแล้วเหรอคะ?” ทิฟฟานี่ถามเสียงหวานพลางนั่งลงเก้าอี้ว่างข้างๆนิชคุณ
“สักพักแล้วคับ” เขาตอบก่อนจะหันไปทักทายพิธีกรของรายการอีกคน
“ช่วงนี้งานยุ่งเหรอคุณ ไม่ค่อยเห็นแวะไปหายัยเจสเลย”
“อื้อ แล้วเจสเป็นยังไงบ้าง?” นิชคุณถามแทยอนแต่ดวงตาคมกลับจ้องไปทางทิฟฟานี่ที่กำลังแต่งหน้าอยู่ข้างๆ หญิงสาวตายิ้มขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างแปลกใจทั้งๆที่คุยอยู่กับแทยอนทำไมเขาจะต้องมองเธอด้วยนะ แปลกคนจริงหมอนี่ - -
“ยัยนั่นน่ะเหรอ? สบายมากถึงมากที่สุดเลยล่ะ ก็แทคยอนมาง้อแล้วนี่นา” ปลายประโยคแทยอนเบาเสียงลงเพื่อให้ได้ยินแค่เธอกับนิชคุณ เขารับฟังแทยอนใบหน้านิ่งเฉยก่อนจะเปรยเบาๆเหมือนพูดกับตนเองมากกว่าแต่มันก็ทำให้ใครบางคนแถวๆนั้นถึงกับสะดุ้ง
“คนในอดีตก็คืออดีตไม่มีทางจะกลับมาเป็นปัจจุบันได้หรอก อ้อ! ฉันอ่านหนังสือน่ะ” นิชคุณเงยหน้าขึ้นบอกยิ้มๆเมื่อทุกคนในห้องแต่งตัวมองมาที่เขาอย่างงงๆ “จริงมั้ย?ฟานี่ ^___^”
“อื้อ คงจะอย่างนั้นมั้ง^^” ทิฟฟานี่ตอบเขายิ้มๆรู้สึกแปลกๆที่โดนถามอย่างนั้น ร่างบางมองตามนิชคุณที่เดินหายเขาไปในห้องแต่งตัว เขาก็คงแค่ถาม…..
“วันนี้เราจะไปไหนกันดีเหรอ?”
“ตามใจเธอสิ”
“ฉันอยากไปเดินเล่นริมแม่น้ำฮัน เราจะไปได้เหรอที่นั่นคนเยอะนะ”
“ไปได้สิ ดึกขนาดนี้คนคงไม่เยอะเท่าไหร่”
“นายรู้ได้ยังไง? นายไปที่นั่นบ่อยเหรอ? ”
“อื้อ พักหลังๆฉันไปบ่อยน่ะ”
“นายไปกับใครน่ะ? แอบไปกับสาวที่ไหนบอกมานะ!”
“ไปกับสาวที่ไหนล่ะ^^ ไปคนเดียวต่างหาก” แทคยอนเอื้อมมือไปยีผมคนที่นั่งข้างๆย่างเอ็นดู เวลาที่ผู้หญิงคนนี้ทำหน้างอนๆมันดูน่ารักไม่เปลี่ยนเสมอสำหรับเขา รถคันหรูเลี้ยวเข้าจอดริมถนนข้างๆแม่น้ำฮัน แทคยอนเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้ ทิฟฟานี่ หญิงงสาวในชุดเดรสสีหวานห่อตัวเมื่อปะทะเข้ากับอากาศเย็นข้างนอก เขาจึงเอื้อมไปหยิบเสื้อคลุมตัวหนาที่เบาะหลังรถให้เธอ ทิฟฟานี่มองแทคยอนที่กำลังใช้เสื้อคลุมของเขาคลุมทับชุดเดรสของเธอยิ้มๆ
“แบบนี้อุ่นกว่าเยอะเลย^^” หญิงสาวว่าพลางเลื่อนไปจับมือหนาของแทคยอน ดึงให้เขาเดินตามเธอ
ทั้งแทคยอนและทิฟฟานี่เลือกที่จะเดินจับมือกันเงียบๆมากกว่าที่จะเอ่ยถ้อยคำพูดคุย ไม่รู้ว่าทำไมทั้งๆที่มีมากมายหลายอย่างที่อยากจะเอ่ยให้คนข้างกายได้รับรู้แต่ปากมันกลับหนักซะเกินกว่าที่จะเอ่ยออกไป
“นั่งกันก่อนดีมั้ย? ฟานี่ชักจะเหนื่อยแล้วล่ะ?” ทิฟฟานี่ดึงให้แทคยอนนั่งลงข้างๆเธอบนม้านั่งใกล้ๆแถวนั้นก่อนจะซบลงบนไหล่หนา “ถ้ามันเป็นไปได้ฟานี่อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้นานๆจัง” หญิงสาวพึมพำด้วยความเหนื่อยอ่อนก่อนที่เธอจะผล็อยหลับไป แทคยอนมองหญิงสาวคนรักวูบไหวมือหนายกขึ้นลูบเรือนผมเธอเบาๆ
“ผมเองก็อยากอยู่แบบนี้ไปนานๆ " แต่ผมจะทำยังไงดีฟานี่? ผมควรจะทำยังไงดี…..
ความคิดเห็น