คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter....9
Chapter....9
“มันเป็นใครวะ?!!”
“อะไรของแก?” จงฮยอนถามอย่างแปลกใจที่จู่ๆยงฮวาก็ถามคำถามนี้กับเขาโดยไม่มีอารัมภบทอะไรเลย
“ก็ไอ้คนที่เมียฉันวิดิโอคอลคุยกับมันแทบจะทุกวันน่ะสิ คุยกันทีนะจนดึกจนดื่น!”
“แล้วแกไปยุ่งอะไรกับเค้า?”
“อ้าว…” คำถามของจงฮยอนที่จี้ถูกจุดทำเอายงฮวาถึงกับไปไม่เป็นเพราะมันจริงอย่างที่จงฮยอนว่า มันเรื่องอะไรของเขา? แต่ก็นั่นแหละพอนึกถึงยามที่ซอฮยอนวิดิโอคอลกับไอ้หน้าตี๋นั่นทีไรมันก็ชวนหงุดหงิดใจทุกที “ก็ยัยนั่นเป็นเมียฉันแล้วไปคุยกับผู้ชายคนอื่นมันใช่เหรอวะ?” ยงฮวาพยายามหาเหตุผลให้จงฮยอนและตัวเขาเองจนจงฮยอนต้องส่ายหน้ากับอาการแถไปเรื่อยของเพื่อนสนิทตัวเอง
“ก็แค่เมียหลอกๆ เค้าจะคุยกับใครมันก็สิทธิ์ของเค้าแกจะเดือดร้อนไปทำไมหรือว่าที่แกเต้นเร่าๆเป็นเจ้าเข้าเวลาที่เมียแกคุยกับไอ้หมอนั่นเป็นเพราะแกหึงเค้า”
“หึงบ้าอะไร! ใครจะไปหึงยัยนั่นกันฉันก็แค่สงสัยเท่านั้นแหละโว้ย!”
“ถ้าสงสัยแกก็ไปถามเค้าก็จบไม่ต้องมาถามฉันเพราะฉันเองก็ไม่รู้ ถอยไปจะทำงาน” จงฮยอนตัดบทพลางเทอาหารเม็ดลงบนรางให้อาหารวัว ยงฮวามองจงฮยอนอึ้งๆปนหงุดหงิดนี่เขาแสดงออกจะชัดเจนว่ากำลังไม่สบายใจแต่ดูไอ้เพื่อนเวรคนนี้สินอกจากจะไม่สนใจแล้วยังไล่เขาซึ่งๆหน้าอีกต่างหาก มันน่าคบเป็นเพื่อนต่อมั้ยเนี่ย!
“เห้ย! นี่ฉันกำลังไม่สบายใจนะเว้ย!” ยงฮวาโวยวายอยากให้จงฮยอนสนใจแต่ก็ไร้ผลเพราะจงฮยอนยังคงเทอาหารให้วัวแม่พันธุ์ของเขาต่อไปไม่แม้แต่จะหันมามองยงฮวาด้วยซ้ำนั่นยิ่งทำให้ยงฮวายิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ การถูกคนอื่นเมินเฉยแบบนี้เป็นเรื่องที่เขารับไม่ได้อย่างที่สุด “นี่แกเป็นเพื่อนประสาอะไรวะ เพื่อนสนิทที่แสนดีแถมยังหล่อสุดๆของแกกำลังกลุ้มใจนะเห้ย!” ไร้ซึ่งสัญญาณตอบกลับจงฮยอนยังคงไม่สนใจเขาเช่นเคย “ไอ้เพื่อนเวร!!!!!!!!” คราวนี้ยงฮวาตะโกนกรอกหูจงฮยอนเสียงดังจนอีกฝ่ายกระโดดหลบแทบไม่ทัน ยงฮวาหัวเราะลั่นเมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจสุดๆของจงฮยอน
“แกสิเวร เล่นบ้าอะไรของแกวะ!”
“ช่วยไม่ได้แกเมินฉันก่อนทำไมแกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ”
“เออๆมีอะไรจะระบายก็รีบๆพูดๆมาเลยมา ” จงฮยอนตัดบทอย่างรำคาญพลางทิ้งตัวนั่งลงบนกองหน้าแห้งใกล้ๆ นึกระอากับความเอาแต่ใจและชอบแกล้งของยงฮวาถ้าวันนี้เขาไม่ยอมฟังเรื่องของยงฮวาหมอนี่คงได้ตามราวีเขาจนไม่มีอันทำงานทำการทั้งวันแน่ๆ
“แกว่าไอ้หมอนั่นมันจะเป็นแฟนยังนั่นรึเปล่าวะ?”
“ฉันไม่รู้”
“แล้วถ้าไม่ใช่ทำไมจะต้องคุยกันทุกวันด้วยวะ ?”
“ไม่รู้”
“แกว่ายัยนั่นจะชอบไอ้ตี๋นั่นป่ะวะ?”
“อันนี้ฉันก็ไม่รู้”
“โว๊ะ! อะไรก็มีแต่ไม่รู้ๆถามจริงเหอะแกเคยรู้อะไรมั่งรึเปล่าวะ!!”
“รู้สิ ฉันรู้อยู่อย่างนึง?” จงฮยอนตอบยิ้มเจ้าเล่ห์ ยงฮวายื่นหน้าเข้ามาใกล้จงฮยอนสีหน้าอยากรู้สุดๆก่อนจะเอ่ยถาม
“แกรู้อะไร?”
“รู้ว่าแกกำลังหึงเค้าไง ไอ้ฟายยย” จงฮยอนลากเสียงตอบอย่างอารมณ์ดีก่อนจะรีบลุกหนีจากตรงนั้นทิ้งให้ยงฮวาอึ้งกับคำตอบที่เพิ่งได้รับ และนาทีถัดมาเขาก็ได้ยินเสียงยงฮวาตะโกนโวยวายตามหลัง ร่างสูงส่ายหัวน้อยๆนึกสงสารยงฮวาจับใจ ผ่านผู้หญิงมาก็เยอะแต่เรื่องแค่นี้กลับไม่รู้นี่หล่ะน๊าหลอกคนอื่นดีนักความรู้สึกตัวเองเลยหลอกกลับ
ร่างบางในชุดเดรสสีขาวสะอาดตายืนกอดอกมองร่างสูงที่กำลังฮึดอัด ใส่อารมณ์กับการถางหญ้ารอบต้นองุ่นนิ่ง นี่มันไม่ใช่การดายหญ้าแล้วล่ะยงฮวาแทบจะถอนรากถอนโคลนต้นองุ่นออกมาอยู่รอมร่อแล้ว
“นี่นายไปอารมณ์เสียที่ไหนมาห๊ะถึงได้มาลงกับต้นองุ่นแบบนี้?” เสียงหวานคุ้นหูที่เอ่ยถามดึงให้ยงฮวาเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะแบกจอบไปที่ต้นองุ่นต้นอื่นแทน
“ประสาท! คนเค้าพูดด้วยดีๆกลับเดินหนี” ซอฮยอนพึมพำเบาๆแต่ก็กะให้ยงฮวาได้ยินและมันก็ได้ผลเมื่อร่างสูงที่กำลังขุดหญ้าอยู่ที่ต้นองุ่นถัดไปทิ้งจอบลงกับพื้นเดินหน้าถมึงทึงเข้ามาหาเธอ
“มีอะไรก็ว่ามา!”
“แปลกแฮะ ปกติฉันว่าอะไรนายนิดๆหน่อยๆนายก็เถียงฉันฉอดๆแต่วันนี้กลับไม่ว่าอะไรฉันสักคำ ถามจริงไม่สบายรึเปล่า?” ซอฮยอนถามสีหน้าจริงจังพลางเอื้อมมือจะแตะหน้าผากยงฮวาแต่เขากลับเอี้ยวตัวหนี
“สบายดีๆ แค่ไม่มีอารมณ์จะมาต่อล้อต่อเถียงกับเธอ”
“ทำไมล่ะ? นายมีเรื่องไม่สบายใจเหรอ?”
“ไม่มี”
“แล้วเป็นอะไร?”
“ไม่ได้เป็น”
“ฉันว่านายเป็น เนี่ยไอ้อาการสงบปากสงบคำแบบนี้ฉันว่านายเป็น”
“เอ๊ะ! เธอนี่ยังไงฉันบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรไง!” ยงฮวาเถียงชักจะหงุดหงิดที่ซอฮยอนเซ้าซี้เขาซะเหลือเกิน ไอ้ที่เขาเป็นเนี่ยมันก็มีสาเหตุมาจากยัยตัวแสบนี่แหละ เพราะหลังจากที่กลับจากฟาร์มของจงฮยอนเขาเองก็เอาแต่คิดเรื่องที่จงฮยอนบอกเขาว่า เขากำลังหึงยัยตัวแสบตรงหน้าคนนี้จนปวดหัวไปหมดแม้จะพยายยามจะสลัดความคิดบ้าๆพวกนั้นออกจากหัวแต่มันก็ไม่สำเร็จยิ่งคิดมากเข้าไปอีกแถมตอนนี้ตัวต้นเหตุยังจะมาเซ้าซี้ถามเขาอีกว่าเขาเป็นอะไร
และก่อนที่สงครามระหว่างยงฮวาและซฮอยอนจะบานปลายไปมากกว่านี้เสียงนุ่มคุ้นหูของใครบางคนก็ดังขึ้นพร้อมกับที่ร่างสูงบางในชุดแซ็กรัดรูปกำมะหยี่สีน้ำเงินโผเข้ากอดยงฮวาแน่นอย่างออดอ้อน
“ย๊งง ยูริมคิดถึงคุณจังเลยค่ะ^^”
“ยูริม?” ยงฮวาทวนชื่อหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างงงๆมองหน้าซอฮยอนเลิกลั่นพลางดึงยูริมออกจากตัวเอง “คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”
“ก็ยูริมไปหาคุณที่บริษัทแต่เลขาคุณบอกว่าคุณมาฮันนีมูนที่นี่ หมายความว่ายังไงคะย๊ง?” เธอถามเสียงจีบปากจีบคอ เกาะแขนเขาแน่น
“ฮันนีมูน? ก็ฮันนีมูนไงคับ” ยงฮวาตอบอย่างงงๆ
“ย๊งใจร้าย! ยูริมไปฝรั่งเศสแค่ไม่กี่อาทิตย์คุณก็ชิงแต่งงานกับผู้หญิงอื่นไหนก่อนหน้านี่คุณบอกว่ายูริมเป็นผู้หญิงคนเดียวที่คุณรักไงคะ” บทตัดพ้อตรงหน้าทำเอาซอฮยอนสะอิดสะเอียนทั้งนึกสมเพชผู้หญิงตรงหน้าที่โดนยงฮวาหลอกโดยไม่รู้ตัว “ไหนคะเมียคุณ? แล้วยัยคนนี้เป็นใครคะ?” ยูริมที่พึ่งเห็นว่าซอฮยอนยืนอยู่ตรงนั้นด้วยเอ่ยถามยงฮวา สีหน้าที่มองมาที่ซอฮยอนดูหยันๆ
“เอ่อ…”
“เชิญตามสบายนะ ฉันไม่อยากจะอยู่เป็นก้างขวางคอ!” ซอฮยอนชิงพูดตัดหน้ายงฮวาก่อนจะเดินหนีออกจากตรงนั้นทันที
“ย๊งคะ ย๊งขา แหวะ! โดนหมอนั่นหลอกยังไม่รู้ตัวอีก!!” ซอฮยอนทำท่าทางสะบัดสะบิ้งเลียนแบบยูริมพลางหันกลับไปมองยงฮวากับยูริม ริมฝีปากบางเบะออกอย่างหมั่นไส้
“เดินหน้าหงิกมาเชียว โมโหให้ใครมาคับ?”
“พี่คริส!” ซอฮยอนเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงดัง แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
“ทำไมเห็นหน้าพี่แล้วทำหน้าเหมือนเห็นผีแบบนั้นล่ะ?” คริสแซวซอฮยอนขำๆ ทำให้เธอต้องโบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัลเพราะกลัวชายหนุ่มจะคิดว่าเธอคิดแบบนั้นจริงๆ
“อย่าทำหน้าตกใจแบบนั้นสิ พี่ล้อเล่นน่ะ”
“โถ่ พี่คริสน่ะ” ซอฮยอนมุ่ยหน้าอย่างงอนๆจนคริสอดเอื้อมมือไปยีผมเธอเพราะความหมั่นเขี้ยวไม่ได้
“แล้วนี่พี่มาได้ยังไงคะ?”
“พอดีพี่แวะมาทำธุระที่เกาหลีเลยแวะมาเยี่ยม”
“อ่อ นี่ถ้าพี่ไม่มีธุระที่เกาหลีเนี่ยซอคงจะไม่ได้เจอพี่เลยใช่มั้ยคะ?” ซอฮยอนตัดพ้อชายหนุ่มตรงหน้าอย่างงอนๆ คริส หรือที่ทุกคนรู้จักกันในนาม อี๋ลูฟาน หนุ่มนักธุรกิจไฟแรงชื่อดังเจ้าของโรงแรมดังในจีนและเกาหลีหายสิบแห่ง คริสกับซอฮยอนรู้จักและสนิทกันเพราะตอนที่เธอย้ายไปเรียนที่อเมริกาใหม่ๆเธอโดนเพื่อนๆในห้องกลั่นแกล้งเป็นประจำและทุกครั้งที่เธอโดนแกล้งคนที่ยื่นมือมาช่วยเธอเสมอก็คือคริสและที่สำคัญคริสยังเป็นคนที่ซอฮยอนแอบปลื้มมานาน
“พูดอะไรอย่างนั้นเล่า ขี้น้อยใจจริงๆเลยเราเนี่ย”
“ซอล้อเล่นค่ะแต่ก็แอบคิดบ้างนิดนึง ฮ่าๆ เข้าไปในบ้านกันเถอะค่ะ ป่ะๆ”
ยงฮวามองซออยอนที่กำลังเดินจูงมือผู้ชายคนนึงเข้าบ้านอย่างหงุดหงิดแต่เพราะระยะทางที่ไกลพอสมควรทำให้เขามองเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นไม่ชัดแต่ก็พอจะรู้ว่าหน้าตาดีใช่ย่อย มิหน่าล่ะยัยบ๊องนั่นถึงได้ยิ้มหน้าบานขนาดนั้นเมื่อคืนก็ไอ้ตี๋นั่น! พอมาเวลานี้ยังจะมีโผล่มาอีก! เสน่ห์แรงเหลือเกินนะแม่คู้ณณณณณ!!!
Ps. ย๊งเอ้ย คู่เเข่งเเกมาเเล้ว ตายอย่างเขียดเเน่เเก ฮ่าๆๆๆ
เเค่ส่วนสูงเค้าก็กินเเกขาด กร๊ากกกกกกกก
ความคิดเห็น