คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter....8
chapter....8
‘ตึกๆๆๆ’ เสียงฝีเท้าที่ย่ำลงบนพื้นของอาคารเรียนยามเย็นดังสม่ำเสมอราวกับเสียงย่ำเท้าของเหล่าทหารที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี ร่างสูงในชุดยูนิฟอร์มนักเรียนหลุดลุ่ยหยุดยืนที่หน้าห้องเรียนห้องหนึ่ง ดวงตาเรียวเล็กกวาดมองทั่วห้องก่อนที่คิ้วเรียวจะขมวดเข้าหากัน ริมฝีปากบางพึมพำกับตัวเองเบาๆ
“หายไปไหนนะ?” และนาทีนั้นเองเหมือนเขาจะคิดออกว่าคนที่ตัวเองกำลังตามหาในตอนนี้นั้นอยู่ที่ไหน ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งไปอีกห้องหนึ่งอย่างรวดเร็ว
“ให้พี่ไปส่งนะ” เสียงที่เขาไม่คุ้นเคยดังลอดออกมาในห้อง เท้าที่กำลังจะก้าวเข้าไปชะงักหยุดยืนอยู่กับที่
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พอดีฮโยนัดเพื่อนไว้ ” เสียงหวานใสคุ้นหูตอบกลับผู้ชายคนนั้น ร่างสูงชะโงกหน้าแอบดูสองคนนั้นจากประตู ฮโยยอนที่กำลังโค้งลาผู้ชายคนนั้นด้วยท่าทีสดใสทำให้อารมณ์เขาขุ่นมัวขึ้นมาแทบจะทันที
“นายมาทำอะไรตรงนี้น่ะ?” ฮโยยอนเอ่ยถามเขาอย่างแปลกใจ เธอนัดเขากับซอฮยอนและยุนอาไว้ที่หน้าโรงเรียนนี่นา แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะหรือว่าจะมาตามเธอ? มันก็ยังไม่ถึงเวลานัดของพวกเธอนี่นา
“ฉันก็แค่บังเอิญผ่านมาน่ะ!” เด็กหนุ่มกระแทกเสียงตอบแวบหนึ่งที่เขาสบตากับผู้ชายคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ฮโยยอน ดวงตาเรียวที่สดใสอยู่เสมอกลับกร้าวขึ้นมาจนฮโยยอนแปลกใจ ยิ่งคำพูดถัดมาของเขายิ่งทำให้เธองุนงงขึ้นไปกว่าเดิม
“เธอจะไปพร้อมฉันมั้ย? หรือว่าเธอมีคนที่อยากจะให้ไปส่งเธออยู่แล้ว”
“นายหมายความว่ายังไงเหรอ?”
“ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละ!” เด็กหนุ่มกระชากเสียงตอบก่อนจะเดินเร็วๆจากไปทิ้งให้ฮโยยอนยืนงงกับท่าทีและคำพูดของเขาอยู่นานก่อนที่เธอจะรีบวิ่งตามเขาออกไป
“นี่จุนโฮ รอฉันด้วยสิ!” ฮโยยอนตะโกนพลางวิ่งตามอี จุนโฮเพื่อนสนิทอีกคนของเธอก่อนที่เธอจะวิ่งไปดักหน้าเขาเอาไว้พลางถาม
“นายเป็นอะไรไปน่ะ ช่วงนี้นายชอบพูดแปลกๆกับฉันแถมยังจะชอบอารมณ์เสียใส่ฉันบ่อยๆอีก ”
“ฉันไปทำแบบนั้นกับเธอตอนไหนกัน?หลีกไปน่า” อีจุนโฮย้อนถาม ขายาวที่จะก้าวหนีกลับถูกฮโยยอนดักไว้
“นายโกรธอะไรฉันหรือเปล่า?”
“ไม่ได้โกรธ!” ถึงปากจะตอบออกไปแบบนั้นแต่หากเขาสามารถที่จะพูดตรงๆกับเธอได้ เขาอยากจะตะโกนบอกเธอเหลือเกินว่า
‘ใช่!!! ฉันโกรธเธอ! โกรธที่เธอไปสนิทกับผู้ชายคนนั้น! โกรธที่ใครต่อใครต่างก็มารุมรักเธอ โกรธที่คนพวกนั้นมีสิทธิ์ที่จะบอกรักเธอ!!....ซึ่งฉันไม่มี!!!’
“เออ ไม่โกรธก็ดีแล้ว” ฮโยยอนยิ้มแป้นเมื่อได้ยินคำตอบแต่อีจุนโฮกลับระบายลมหายใจพรืดด้วยความหงุดหงิด
‘และฉันก็เกลียดเธออีกอย่างฮโยยอน …. ฉันเกลียดเธอที่ไม่เคยรู้อะไรเลยแม้หัวใจฉันมันจะตะโกนบอกเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ตาม!’
“จุนโฮ” เสียงหวานใสที่ดังอยู่ข้างหลังดึงให้อีจุนโฮที่กำลังยืนคุยอยู่กับกลุ่มเพื่อนต้องหันมามอง ถึงเสียงนั้นจะไม่ได้ระบุว่าเป็นเขาแต่สันชาติญาณมันกลับบอกเขาว่าเสียงนั้นเรียกเขาและมันก็เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆเมื่อตอนนี้เสียงของคนที่เรียนนั้นกำลังยืนส่งยิ้มหวานและยื่นกล่องช็อกโกแลตรูปหัวใจมาให้เขา ใบหน้าสวยหวานมีริ้วสีแดงเปื้อนทั่วใบหน้าและเมื่ออีจุนโฮรับกล่องนั้นมาจากมือของเธอมันก็ยิ่งแดงเถือกเข้าไปใหญ่
“ขอบคุณนะซูจี”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันตั้งใจทำนายเลยนะ” ซูจีเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเขาพูดอย่างเขินๆ ซูจีจัดว่าเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆคนหนึ่ง นักเรียนชายหลายคนต่างก็แอบหลงรักเธออยู่ไม่ใช่น้อยแต่ซูจีก็ไม่เคยมีท่าทีว่าจะสนใจผู้ชายคนไหนเลยเพราะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่อยู่ในสายตาของเธอมาตลอดซึ่งคนนั้นก็คือ…อีจุนโฮ แต่จุนโฮเองก็ไม่เคยมีท่าทีว่าจะสนใจเธอเหมือนคนอื่นๆและในเมื่อเขาไม่ยอมรุกสักทีเธอนั่นแหละที่จะต้องเป็นฝ่ายรุกเขา! เธอจึงถือโอกาสในวันบอกรักในปีสุดท้ายของม.ปลายสารภาพกับเขาและการที่เธอเดินโต้งๆเข้ามาหาจุนโฮแบบนี้มันกำลังทำให้ทั้งสองคนกำลังตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อนทุกคนในห้องแม้กระทั่ง…ฮโยยอน
“นายชอบมันมั้ย?”
“อ่า ชอบสิดูจากหน้าตามันแล้วมันต้องอร่อยแน่แน่ๆเลยฉันจะกินให้หมดนะ”
“แล้วฉันล่ะจุนโฮ นายชอบฉันมั้ย?” คำสารภาพตรงๆของซูจีเรียกเสียงแซวจากเพื่อนทั้งห้องเสียงดัง เพื่อนผู้ชายหลายคนในห้องโห่อย่างนึกอิจฉาจุนโฮที่ได้เป็นเจ้าของหัวใจนางในฝันของพวกเขา แม้แต่เพื่อนผู้หญิงหลายคนก็ทำหน้าเศร้าเพราะรู้ตัวว่ากำลังจะเสียอีจุนโฮ หนุ่มสุดฮอตของโรงเรียนให้กับซูจี
“ตอบตกลงซูจีสิ!!!” นั่นเป็นเสียงเชียร์ของเพื่อนๆในห้องที่อีจุนโฮได้ยินแต่คนที่เขากำลังมองหาอยู่ที่ไหนกัน?
“ว่าไงจุนโฮ?” เสียงซูจีดึงเรียกสติเขากลับคืนมา จุนโฮมองหน้าซูจีอย่างลำบากใจและก่อนที่เขาจะปฏิเสธหญิงสาวออกไป ราวกับเสียงตัดสินชีวิตของเขาได้ดังขึ้น เสียงที่ทำให้เขาและเธอเปลี่ยนไปตลอดกาล
“ก็แค่ตอบว่าตกลง ถ้านายชอบเธอ” ฮโยยอนที่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับชีวอนรุ่นพี่คนนั้น ราวกับชีวิตเขาสูญสิ้นเพียงแค่เห็นเธอจับมือกับเขาและผลักไสคนนอกอย่างเขาออกไปไกลแสนไกล….
“จุนโฮ!!!!! นายกำลังฟังฉันอยู่รึเปล่า!!!!” เสียงซอฮยอนที่ดังออกมาจากวิดิโอคอลดึงสติเขากลับคืนมา จากเรื่องในอดีต ชายหนุ่มพยักหน้าขึ้นลงเป็นเชิงบอกเธอว่าเขากำลังฟังเธออยู่
“ใจลอยตลอดเลยนะนายนี! กำลังคิดถึงใครอยู่รึไง?” ซฮฮยอนแซวเพื่อนสนิทยิ้มๆเพราะรู้ดีว่าท่าทางเหม่อลอยแบบนี้ของอีจุนโฮมีอยู่เพียงแค่คนเดียวเท่านั้นที่สามารถทำให้เขาเป็นแบบนี้ได้
“อื้อคิดถึง คิดถึงทุกวินาที” แต่คำตอบตรงๆที่อีจุนโฮตอบกลับมาถึงกลับทำให้เธอยิ้มเจือน ไม่คิดว่าเพื่อนจะอาการหนักได้ขนาดนี้
“คิดถึงเค้าก็กลับมาซะสิ อย่ามัวแต่รอจนสายเหมือนที่แล้วมา”
“ยังหรอก มันยังไม่ใช่ตอนนี้”
“เฮ้อออ ฉันจะทำยังไงกับพวกนายดีนะ”
ฮโยยอนที่กำลังนั่งมองยุนอาถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างระอา นี่น่ะหรือนางเอกแถวหน้าของเกาหลี บ้าผู้ชายอย่างนี้น่ะเหรอ!!!
“ย๊าส์!! อิมยุนอาเธอจะหยุดพร่ำเพ้อถึงผู้ชายคนนั้นสักนาทีไม่ได้รึยังไงกัน!!!” ฮโยยอนตะโกนอย่างเหลืออดหลังจากที่ทนฟังยุนอาพร่ำเพ้อถึงชายหนุ่มที่เธอไปเจอที่งานแฟชั่นโชว์วันนี้ร่วมครึ่งชั่วโมง
“หึ่ย!! แกหนิจะปล่อยให้ฉันมีความสุขกับผู้ชายในฝันสักหน่อยไม่ได้รึไงกัน ขัดตลอดๆ!!!” ยุนอามุ่ยหน้าอย่างเซ็งๆเมื่อโดนขัดจังหวะการเพ้อถึงชายในฝันของเธอ
“งานการไม่มีทำรึไง ถึงได้เวลาว่างมานั่งบ้าผู้ชายแบบนี้ยะ”
“มีย่ะ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ใจคอแกจะไม่ให้ฉันมีเวลาพักมั่งเลยรึไงกัน แต่จริงๆนะแกผู้ชายคนนั้นน่ะหล่อมากสเปคเลยอ่ะแต่น่าเสียดายที่ไม่มีโอกาสได้คุยกันพอฉันโชว์เสร็จเค้าก็หายไปแล้ว อย่างกับซินเดอเรล่าแน่ะ ”
“เอาเข้าไปๆ ยังไม่จบอีก- -”
“ก็คนนี้ฉันชอบจริงนี่หว่า ไม่รู้ล่ะยังไงฉันก็ต้องตามหาเค้าให้เจอหลังจากนั้นฉันก็จะจัดการรวบหัวรวบหางเค้าซะ หุหุ”
“จะทำอะไรก็เรื่องของแกเถอะ ตามใจแกเลย - -” ฮโยยอนตัดบทอย่างปลงๆ ดูท่าคงยากที่จะกู่ยุนอากลับมาอยู่ที่โลกปัจจุบัน ฮโยยอนจึงเลี่ยงที่จะไปเก็บดอกไม้ที่เหลือเข้าตู้และปล่อยให้ยุนอามีความสุขกับหนุ่มในฝันของเธอต่อไป
มือเรียวของฮโยยอนรวบเอาช่อดอกทิวลิปขึ้นมาแนบอกก่อนที่มืออีกข้างจะเอื้อมไปหยิบช่อดอกทานตะวันขึ้นมา รูปถ่ายใบหนึ่งร่วงลงบนพื้น หญิงสาววางดอกทานตะวันลงบนโต๊ะก่อนจะหยิรูปถ่ายใบนั้นขึ้นมา หญิงสาวจ้องรูปถ่ายใบนั้นนิ่ง ดวงตาหวานซึ้งเศร้าหมอง คนในรูปกลับส่งยิ้มสดใสตอบกลับมา ความเจ็บปวดบีบรัดหัวใจแน่นจนร่างกายต้องสั่งให้น้ำตาไหลออกมาเพื่อระบาย ร่างบางปาดน้ำตาออกจากแก้มตัวเองอย่างแรกจนแก้มนวลเป็นรอยสีแดงก่อนที่มือของเธอจะขยำรูปถ่ายใบนั้นจนแหลกและปามันลงถังขยะอย่างไม่ไยดี
‘รูปถ่ายที่เหลวเหลกใบนั้น มันก็เหมือนกับหัวใจของเธอที่แหลกไม่มีชิ้นดี!!.....’
เเถมให้อีกบทโทษฐานที่หายไปนาน^^
ความคิดเห็น