(2pm&snsd)Memories of love เพราะเธอนั้นคือเจ้าของหัวใจ

ลำดับตอนที่ #2 : Intro

Memories of   love


Intro

 

"ผมขอโทษ...ที่ลืมเค้าไม่ได้ ...คุณถึงได้เจ็บปวดอยู่อย่างนี้"


"เพราะเค้าใช่มั้ย?...พวกเธออย่าเจ็บปวดเพราะฉันเลยนะ"


"คำสัญญาระหว่างเรานายยังจำมันได้มั้ย.... "


"ถ้านายดูเเลเธอไม่ได้ ฉันก็จะดูเเลเค้าเอง!"

 

                   ‘ช่าๆๆๆๆ’  สายฝนที่เทกะหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสายทันที่ที่เท้าเล็กกำลังจะก้าวออกจากอาคารเรียนจนต้องชักเท้ากลับ  “ฝนบ้า! มาตกอะไรตอนนี้นะ!  ” ร่างบางสถบอย่างหัวเสียพลางเงยหน้าขึ้นมองฝนอย่างอารมณ์เสีย “แล้วฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะทีนี้!!!”

“บ่นเป็นหมีกินผึ้งเชียวนะยัยเป็ด”    เสียทุ้มคุ้นหูดังขึ้นจากด้นหลังดึงให้เธอหันกลับไปมองเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักคนหนึ่งกำลังยืนส่งยิ้มให้เธอ พร้อมกับที่ดวงหน้าหวานที่บึ้งตึงอยู่แล้วกลับบึ้งตึงเข้าไปอีก

“ไม่แหกตาดูรึไงฝนมันตกฉันกลับบ้านไม่ได้!”  เด็กสาวกระแทกเสียงใส่อารมณ์ คนอย่างหมอนี่เคยทุกข์ร้อนอะไรกับคนอื่นเค้าล่ะ!! คิดแล้วก็อารมณ์เสีย!

“เธอจะรีบกลับไปไหนล่ะ บ้านมันไม่ได้หายไปไหนซะหน่อย”

“ก็รู้ แต่ฉันอยากกลับบ้านนี่”

“โอเคๆ กลับก็กลับ”  เด็กหนุ่มถอนหายใจยาวอย่างยอมแพ้ นิสัยเอาแต่ใจแบบนี้ยัยนี่จะเป็นก็เฉพาะเวลาอยู่กับเขาเท่านั้นแหละ

“กลับยังไง?”  เด็กสาวหันไปถามตาแป๋ว

“แบบนี้ไง”  เด็กหนุ่มถอดเสื้อสเว็ทเตอร์ตัวเองออกก่อนจะใช้มันกางบังฝนให้ตัวเองและเด็กสาว

“ไปได้แน่นะ?” เด็กสาวถามอย่างไม่แน่ใจ

“ได้สิ^^”   เด็กหนุ่มบอกพลางยิ้มกว้างก่อนจะฉุดมืออีกคนวิ่งฝ่าสายฝนออกไป

 

 

...........................................................................

                      ‘ซ่าๆๆๆๆๆ’  เสียงฝนที่ตกกระทบหลังคาของโรงยิมดังลั่นแต่มันกลับไม่สามารถแทรกเสียงเข้ามาในความเงียบงันของคนสองคนที่กำลังนั่งเหม่อออกไปคนละทิศละทางได้เลย

“ฉันขอโทษนะแทคยอน เพราะฉันอยากเดินตามฝันของตัวเองนายเข้าใจฉันใช่มั้ย?”  เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบกันมานานตั้งแต่ที่เธอตัดสินใจบอกลาความรักของเขาเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ที่เธอกับเขาต้องเลิกกันไม่ใช่เพราะเธอมีคนอื่นหรือเพราะหมดรักเค้าแล้ว เพียงแต่เธอต้องการที่จะเดินตามฝันของเธอเท่านั้น กลัวเหลือเกิน กลัวว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆเธอตรงนี้จะเกลียดเธอ กลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจ กลัวว่าเขาจะมองเธอผิดไป มันน่ากลัวนักที่เขายังคงนั่งเงียบไม่ยอมปริปากพูดอะไรแบบนี้

“ฉันรักนายนะแทคยอน ถึงเราจะเลิกกันแต่นายก็คือคนที่ฉันรักเสมอ ฉันไปแล้วนะแทคยอน”  หญิงสาวลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากกระโปรง เธอหยุดยืนอยู่สักพักรอให้เขาพูดอะไรกับเธอบ้างแต่เขาก็ยังคงนิ่งเฉย            แทคยอนตอนนี้ช่างแตกต่างจากแทคยอนที่เธอเคยรู้จักภาพเขาตอนนี้มันทำให้จิตใจของเธอแทบจะหยุดเต้น ไม่ใช่แค่เขาที่เจ็บปวดแต่เธอก็เจ็บปวดไม่แพ้เขาเลยสักนิด ‘หวังว่านายจะเข้าใจฉันนะแทคยอน’

เด็กสาวหันไปมองเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะก้าวจากไปทั้งน้ำตา…..

 

.................................................................................




 

“ซูยอน!  จองซูยอน!!!!” เสียงเรียกชื่ของเธอดังแข่งกับสายฝนดังขึ้นเป็นรอบที่สิบได้แล้ว ร่างบางใต้ผ้าห่มค่อยๆลืมตาขึ้นเพราะเสียงเรียกชื่อที่ดังขึ้นเรื่อยๆก่อนจะบิดขี้เกียจสามสี่รอบและลุกขึ้นจากที่นอน ลงไปหาแม่ที่ด้านล่าง

“แม่เรียกหนูมีอะไรเหรอคะ?” จองซูยอนหรือเจสสิก้าชะโงกหน้าถามแม่อยู่ที่ประตูครัว

“ซีสแม่หมดหนูไปซื้อให้แม่หน่อยสิ”

“ใช้คริสตัลสิคะ หนูกำลังยุ่งอยู่”  เจสสิก้าโอดครวญพลางบู้ยปากไปที่น้องสาวเธอที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่น

“แต่น้องยังเด็กอีกอย่างฝนก็ตกมันอันตราย เรานั่นและไป”

แต่แม่คะ!”

“เร็วเข้าแม่รีบ!”

“ก็ได้ค่ะ หนูจะไปเดี๋ยวนี้เลย!!!”  เจสสิก้าทิ้งท้ายก่อนจะกระทืบเท้าปึงปังออกจากบ้านไป

 



  “เอะอะอะไรก็ใช้หนูตลอดเลย! ทำไมแม่ไม่ใช้น้องบ้างนะ!ฝนก็ตกหนาวก็หนาว! เปียกไปหมดแล้ว!”  
  เจสสิก้าบ่นอย่างหัวเสียก่อนจะเหวี่ยงถุงชีสในมือทิ้ง

“บ้าเอ้ย!!”  เธอสถบอย่างหัวเสียอีกครั้งพลางรีบเดินเข้าไปหาถุงชีสที่เธอเผลอเหวี่ยงเข้าไปในพุ่มไม้เมื่อกี้นี้ ให้ตายสิ!อามณ์เสียทีไร อะไรที่อยู่ในมือก็เผลอเหวี่ยงมันทิ้งหมด!!!

“อยู่ไหนนะ! เมื่อกี้มันก็ปลิวตกลงตรงนี้นี่นา! โว้ย!!!!!! ”   หลังจากที่ก้มๆเงยๆหาถุงชีสนานนับสิบนาทีแต่ก็ยังไม่เจอสักที เธอจึงขว้างร่มในมือทิ้งไปอีกอัน ซึ่งผลก็คือ มันทำให้เธอเปียกไปหมด!!!!!  และร่มเจ้ากรรมมันก็ปลิวไปตกอยุ่ที่เท้าของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังนั่งนิ่งเป็นรูปปั้นตากฝนอยู่บนม้านั่งใกล้ๆ เจสสิก้าเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มอย่างประหลาดใจให้ตายเถอะ! หมอนี่เต็มบาทมั้ยนะ!ถึงได้มานั่งตากฝนจนปากซีดแบบนี้! 

“นี่นาย!”   เจสสิก้าตะโกนเรียกเด็กหนุ่มแข่งกับสายฝนแต่เขาก็ยังคงนิ่งเฉย นี่มันคนรึรูปปั้นกันนะทำไมถึงได้นั่งนิ่งแบบนี้! “นี่นาย!!!!” เธอเรียกเขาเป็นครั้งที่สองแต่เขาก็ยังคงนั่งนิ่งเช่นเดิม                              

   “นายได้ยินฉันมั้ย?!! เป็นบ้าอะไรทำไมถึงได้มานั่งตากฝนแบบนี้ เดี๋ยวก็ไม่สบายเอาหรอก!”  เจสสิก้าตะโกนอย่างเหลืออด  แต่เด็กหนุ่มก็ยังคงนั่งนิ่งเหมือนเดิมไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมา นายนี่มันบ้ารึเปล่านะ!  

“นายกล้าดียังไงถึงไม่ยอมพูดกับฉันฮะ! ฉันอุตส่าห์พูดกับนายก่อนเลยนะ!”     เจสสิก้าเท้าสะเอวมองหน้าเขาอย่างอารมณ์เสีย ไม่เคยเลยที่จะมีใครกล้าเย็นชากับเธอถึงขนาดนี้ ในชีวิตนี้มีแต่เธอที่เย็นชาใส่คนอื่น แล้วหมอนี่เป็นใครกันทำไมถึงได้กล้าเมินเธอแบบนี้ ! เอ๊ะ!! รึว่า  

 “นายหนีออกจากบ้านมาใช่มั้ย? ทะเลาะกับแม่มาล่ะสิ ฉันก็เข้าใจนะที่เธอหนีออกจากบ้านมาแต่ทำไมนายจะต้องทำแบบนี้ด้วยนะนั่งตากฝนแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายรู้มั้ย? เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปโรงเรียนไม่ไหวเอานะ กลับบ้านซะนะ อย่าทำตัวเป็นเด็กมีปัญหามันไม่น่ารักเลยรู้มั้ย? อีกอย่างเดี๋ยวพ่อแม่นายก็จะเป็นห่วง อ่ะ ฉันให้ร่มนายกางไว้นะกันฝนนายจะได้ไม่สบายน้อยลงหน่อย”  เจสสิก้าก้มลงหยิบร่มสีชมพูขึ้นมาใส่มือเด็กหนุ่มก่อนจะหันหลังเดินจากไปแต่เหมือนเธอจะลืมบอกอะไรเขาบางอย่างเธอจึงเดินกลับมาหาเด็กหนุ่มอีกรอบ
 “นี่ฉันให้เวลานายนั่งอยู่ที่นี่อีกสามสิบนาทีถ้าฉันกลับมาอีกรอบแล้วยังเจอนายนั่งอยู่ที่นี่ฉันเอานายตายแน่เข้าใจมั้ย?!”   เจสสิก้าทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป                   

 

เป็นยังไงบ้างสำหรับบทนำ?
ชอบไม่ชอบยังไง อยากได้เเบบไหน บอกไรเตอร์ได้น๊าาา