คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter....9
Chapter....9
เสียงกุกกักที่ดังมาจากในครัวปลุกให้ยูริตื่นหญิงสาวบิดขี้เกียจก่อนจะเดินออกมาหาต้นตอของเสียงที่รบกวนการนอนในเช้าวันหยุดอันแสนสุขของเธอ
“โธ่ ฟานี่เธอตื่นมาทำอะไรแต่เช้ากัน” ยูริโอดครวญเมื่อเห็นทิฟฟานี่กำลังปิ้งขนมปัง เมื่อคืนก็เจสสิก้าคนนึงแล้วกว่ายัยนั่นจะยอมหลับยอมนอนก็เกือบตีสองแล้วเธอก็ต้องอยู่เป็นเพื่อนยัยนั่นอีกต่างหากแถมตอนตีห้าทิฟฟานี่ยังมาทำเสียงดังจนเธอตื่นอีก - -
“อ้าว ยูริ ” ทิฟฟานี่หันมาทักพร้อมกับรอยยิ้ม “ฉันกำลังทำแซนวิช รอแป๊บนะ” เธอบอกพลางทาวางชีส ลงบนขนมปังที่ปิ้งเสร็จแล้ว
“ขอกาแฟแก่ๆสักถ้วยด้วยนะ” ยูริสั่งพลางทิ้งตัวลงบนเก้าอี้หน้าเค้าเตอร์บาร์ ไหนๆก็ไหนๆเล้วก็ตื่นมันเลยก็แล้วกัน นั่งรอสักพักทิฟฟานี่ก็ยกกาแฟหอมกรุ่นส่งควันฉุยยั่วน้ำลายพร้อมแซนวิชชีสผัดสดมาตรงหน้าเธอ ยูริยิ้มเป็นเชิงขอบคุณก่อนจะยกกาแฟขึ้นจิบ
“แล้วนั่นจะทำไปให้ใครเหรอ?” ยูริถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นทิฟฟานี่แยกแซนวิชส่วนหนึ่งใส่ในกล่อง
“ฉันทำไปฝากเพื่อนน่ะ ไปก่อนนะ^^” เธอตอบ หยิบเอากล่องแซนวิชใส่ถุงกระดาษ ยูริมองตามทิฟฟานี่ที่เดินออกจากห้องพักไปอยากงงๆ มันงงตั้งแต่ที่ยัยสิก้านอนตอนตีสองและตื่นตั้งแต่ตีสี่ออกไปวิ่งเนี่ยแหละ
“ฮ้า อากาศตอนเช้าๆนี่สดชื่นจังแฮะ” เจสสิก้าอ้าแขน สูดเอาอากาศสดชื่นยามเช้าเข้าไปเต็มปอด แทคยอนหยุดเดินหันกลับมามองหญิงสาวด้านหลังอย่างนึกขำก่อนจะวิ่งเหยาะกลับมายืนข้างๆเธอ
“วิ่งต่อได้แล้ว ชักช้าจริงๆเลย” มือหนาเอื้อมมือมายีผมคนข้างๆอย่างหมั่นไส้ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ายัยตัวเล็กกำลังหาเรื่องอู้ไม่ยอมวิ่ง เจสสิก้ามุ่ยหน้าให้แทคยอนพลางปัดมือเขาอกจากหัวตัวเอง
“ฉันวิ่งมาตั้งนานแล้ว ขอพักมั่งไม่ได้รึไง?”
“วิ่งอะไร ฉันเห็นเธอมัวแต่เดินชมนกชมไม้อยุ่ต่างหาก”
“แต่มันก็เหนื่อยเหมือนกันนี่นา” เจสสิก้าเถียงเสียงเบา จริงอย่างที่แทคยอนบอกนั่นแหละเธอยังแทบจะไม่ได้วิ่งเลยมีแต่เดินดูนั่นดูนี่มากกว่าแต่ก็นั่นแหละจะเดินจะวิ่งมันก็เหนื่อยเหมือนกันอยุ่ดี
“งั้นก็พักก่อนก็ได้” แทคยอนบอกก่อนจะจูงมือเธอไปนั่งม้ายาวริมบึง เจสสิก้าทอดสายตามองไอหมอกที่ลอยตัวอ้อยอิ่งอยู่เหนอสายน้ำอย่างเพลิดเพลินก่อนจะค่อยๆโน้มศีรษะลงพิงบนไหล่กว้างของแทคยอน ร่างสูงหันมามองคนที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่บนไหล่ของตัวเองอยู่อย่างเอ็นดู
‘ติ๊ดๆ’ เสียงข้อความเข้าดังขึ้น มือหนาล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมากและเปิดแมจเสจอ่าน
‘ฉันอยู่หน้าบ้านนาย ออกมาเจอกันหน่อยได้มั้ย?’
“ทิฟฟานี่” แทคยอนอ่านชื่อคนส่งมาเสียแผ่ว เบอร์โทรศัพท์ของเธอที่เขาไม่เคยลบ คนที่ทำให้เขาไม่กล้าเปลี่ยนเบอร์ใหม่เพราะหวังว่าสักวันหนึ่งเธอจะโทรมา แล้ววันนั้นมันก็มีจริงๆ แทคยอนปรายตามองเจสสิก้าที่กำลังหลับอยู่บนไหล่ของเขา มือข้างกำโทรศัพท์แน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ดวงตาคมที่ทอดมองระลอกผิวน้ำกำลังสั่นไหวเขาไม่ควรจะลังเล เรื่องของเขากับทิฟฟานี่มันกลายเป็นอดีตไปแล้วเจสสิก้าต่างหากคือปัจจุบันเขา ขอโทษนะ…
เจสสิก้าลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อแสงของเช้าวันใหม่ส่องลอดระหว่างกิ่งไม่ลงมาแยงตาเธอ ร่างบางบิดขี้เกียจน้อยๆก่อนจะหันไปหาแทคยอนที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่ข้างกายเธอกลับว่างเปล่า…เจสสิก้าหันซ้ายหันขวามองหาแทคยอนแต่ทุกอย่างก็ยังคงว่างเปล่า ไปไหนของเขานะ? นั่งรออยู่จนสายคนที่กำลังรอคอยอยู่ก็ยังไม่มา ตอนนี้ในสวนสาธารณะเริ่มมีคนบ้างแล้ว หญิงสาวหยิบเอาหมวกกับแว่นตาขึ้นมาสวมมองหาแทคยอนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินกลับหอพัก เท้าเล็กเตะนั่นเตะนี่ไปตลอดทางอย่างโมโห คนบ้า!จะไปไหนก็ไม่บอกกันสักคำ! เขาปล่อยให้เธอนอนหลับอยู่คนเดียวในสวนสาธารณะเปลี่ยวๆแบบนั้นได้ยังไงกัน! อย่างน้อยถ้าจะไปเขาก็ควรจะบอกเธอสักคำสิ! อย่าให้เจอนะ!! ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เจสสิก้ากระแทกปิดประตูเสียงดังจน แทยอนกับยูริที่นั่งดูทีวีอยุ่ในห้องนั่งเล่นสะดุ้ง
“ไปไหนมาแต่เช้ายัยเจส แล้วนั่นไปอารมณ์เสียให้ใครที่ไหนมา” แทยอนเอ่ยถามขณะที่เจสสิก้ากระแทกส้นเท้าผ่านห้องนั่นเล่นไปแต่เธอไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะเหวี่ยงประตูห้องให้เปิดออกและปิดมันเสียงดัง จนซูยองที่อยู่ห้องข้างๆต้องเปิดประตูออกมาดูอย่างงงๆ
“ยัยนั่นเหวี่ยงเรื่องอะไรอ่ะ?”
“ไม่รู้สิ” ยูริตอบพลางยักไหล่ เธอเองก็งงเหมือนกับซูยองนั่นแหละ ตอนออกไปก็ยังอารมณ์ดีๆอยุ่ไหงตอนกลับมาเหมือนระเบิดลงแบบนี้ล่ะ - -
“ฉันนึกว่านายอยู่ในบ้านซะอีก” ร่างบางเอ่ยถามเขาทันที่ที่ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
“ผมออกไปวิ่งมาน่ะ คุณมาหาผมมีธุระอะไร”
“ยังชอบวิ่งเหมือนเดิมเลยนะ” ทิฟฟานี่พึมพำเบาๆพลางยิ้มกว้าง “ฉันแวะเอาแซนวิชมาฝาก” เธอบอกก่อนจะยื่นถุงกล่องแซนวิชให้เขา แทคยอนรับมันมาจากมือหญิงสาว
“ขอบคุณนะ”
“อื้อ^^ งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ”แทคยอนพยักหน้าแทนการกล่าวลา ร่างบางหมุนกลับหลังก่อนจะก้าวเท้าเดินจากไป
“กลับดีๆนะฟานี่” ประโยคที่ที่หลุดออกมาจากปากแผ่วเบาซะจนแม้แต่ตัวเขาเองไม่ได้ยิน ถึงแม้อยากจะพูดมันให้เธอได้ยินมากแค่ไหนแต่เขาก็ทำไม่ได้ ปากหนักจนวินาทีสุดท้าย…
ทิฟฟานี่หันกลับไปมองแทคยอนที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ร่างบางถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนแทคยอนยังคงเย็นชากับเธอแต่ก็ใช่ว่าจะปฏิเสธไปซะหมด เธอเชื่อว่าเขายังคงไม่ลืมเธอเสียทีเดียวแต่ก็คงต้องเหนื่อยหนักหน่อยหากอยากจะรื้อฟื้นมันขึ้นมา อย่าท้อนะฟานี่เธอยังพอมีโอกาส สู้ๆ^^ ทิฟฟานี่ยิ่มให้กำลังใจตัวเองก่อนที่รถของเธอจะเคลื่อนตัวออกไป
“ฉันคิดว่านายไปวิ่งกับสิก้าซะอีก” เสียงนิ่งๆของนิชคุณดังขึ้น แทคยอนหันไปมองเจ้าของเสียงอย่างตกใจก่อนที่ใบหน้าคมจะแปรเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉยดังเดิม
“ไปแล้วกลับแล้ว” เขาตอบเลี่ยงเดินเข้าบ้านแต่นิชคุณกลับเอามือกันเขาไว้
“นายกำลังจะทำให้เจสสิก้าเสียใจนะแทคยอน” นิชคุณเตือนสติพยายามควบคุมน้ำเสียงตัวเองไม่ให้ขึ้นเสียง
“ฉันรู้ตัวเองดีว่ากำลังทำอะไร” แทคยอนบอกเสียงนิ่งไม่ยอมหันมาสบตากับนิชคุณ
“ฉันหวังว่านายจะจำคำสัญญาที่นายให้กับฉันได้นะแทคยอน” แทคยอนไม่ตอบอะไร ร่างสูงนิ่งเงียบก่อนที่นิชคุณจะปล่อยมือที่กั้นประตูขวางแทคยอนไว้ ร่างสูงเดินผ่านเลยเขาเข้าไปข้างใน นิชคุณมองตาม แทคยอนอย่างกลุ้มใจ เขาคงทำได้แค่เตือนสติแทคยอนและภาวนาไม่ให้เกิดเรื่องที่เขากลัวขึ้นมาเพราะถ้ามันเป็นแบบนั้นคนที่เสียใจมันก็คือเพื่อนรักเขาทั้งสองคน
“สิก้าทำอะไรอยู่น่ะ ดึกแล้วทำไมไม่นอน”
“ซักผ้ามั้ง”
“หืม? ฮ่าๆๆ กวนจริงนะ” ซันนี่โยกหัวเจสสิก้าอย่างหมั่นไส้ เห็นว่านั่งถักเน๊ตติ้งอยู่แท้ๆยังจะตอบว่าซักผ้าซะได้ - - กวนไม่มีใครเกินจริงๆเลย
“รู้แล้วยังจะถามอีก” เจสสิก้าบ่นอย่างเซ็งๆ ตั้งหน้าตั้งตาถักเน๊ตติ้งต่อ ซันนี่นั่งมองร่างบางที่ตั้งอกตั้งใจถักไหมพรมอย่างแปลกใจ อะไรมาดลใจให้เพื่อนของเธอมาทำอะไรแบบนี้ อย่าว่าแต่ซันนี่เลยแม้แต่สมาชิกคนอื่นๆก็เช่นกันหลายๆวันมานี้พอมีเวลาว่างทีไรเจสสิก้าก็มักจะหยิบเน๊ตติ้งขึ้นมาถักอยู่เสมอหรือแม้กระทั่งตีหนึ่งตีสองเธอก็ยังนั่งถักไม่ยอมหลับยอมนอน
“ให้ฉันช่วยมั้ย?” ซันนี่เสนอความช่วยเหลือหลังจากเหลือบมองนาฬิกาที่ผนัง เกือบจะตีสามแล้วพรุ่งนี้พวกเธอมีงานแต่เช้าด้วยสิ แต่ร่างบางส่ายหัวพรืดปฏิเสธ
“เธอไปนอนเถอะ ฉันใกล้จะทำเสร็จแล้วล่ะ”
“งั้นก็รีบๆเข้านอนด้วยนะ”
“อื้อ”
ผ้าพันคอผืนแรกเธออยากทำมันด้วยตัวเองมากกว่า…..
“เจสตื่นได้แล้ว” เสียงของใครบางคนดังแว่วมาแต่ไกล ร่างบางพลิกตัวหนีพลางดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปงเพื่อหลีกหนีจากเสียงนั้น
“เจสๆ เจสซี่” คราวนี้ไม่ใช่แค่เสียงแต่ใครคนนั้นเขย่าตัวเธออย่างแรงแม้จะไม่อยากตื่นแต่ใครมันจะไปทนไหว ร่างบางลุกขึ้นบิดขี้เกียจทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา
“ไปอาบน้ำได้แล้ว” เสียงนั้นสั่งเธอ
“อื้อ” เธอตอบก่อนจะฟุบหน้าลงกับหมอนอีกครั้ง คราวนี้เธอโดนกระชากอย่างแรงจนต้องลืมตาตื่นด้วยความตกใจ แทยอนกำลังยืนตีหน้ายักษ์อยู่ข้างๆเตียง เจสสิก้าถอนหายใจหน้ามุ่ยก่อนจะยอมลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ ขืนไม่ไปสิความซวยได้มาเยือนเธอแน่ดูหน้ายัยเตี้ยนั่นสิทำหยั่งกะจะกินเลือดกินเนื้อเธออย่างนั้นแหละ ไม่เค้ย!ไม่เคยเลยที่จะปลุกเธอดีๆแบบที่ปลุกคนอื่น ยัยเตี้ยโหด!
“เจส!! ยัยเจส!!!”
“เสร็จแล้ว ไปเดี๋ยวนี้แหละ!” ร่างบางตะโกนตอบ ตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้งก่อนจะคว้าเอากระเป๋าสะพายใบโปรดติดมือออกไป
“ช้าตลอดเลย” แทยอนเริ่มบ่นแทบจะทันทีที่เห็นเจสสิก้าเดินอืดอาดออกมาจากห้องนอนและดูเหมือนเจ้าตัวจะรู้ว่าระเบิดกำลังรอที่จะเล่นงานเธออยู่ถึงได้รีบวิ่งเข้ามาหาแทยอนพลางเกาะแขนทำหน้าอ้อนสุดฤทธิ์
“ขอโทษที่มาช้านะแทยอน ต่อไปนี้สัญญาเลยว่าจะตื่นแต่เช้าเลย” เธออ้อนยิ้มจนตาหยี ลีดเดอร์ตัวเล็กหันมามองเจสสิก้าพลางส่ายหัวอย่างเอือมๆเป็นแบบนี้ตลอด ทำผิดทีไรก็มามุกนี้ตลอดและมันก็ใช้ได้ผลเสมอซะด้วยสิ - - เฮ้ออ ให้ตายเถอะ ไม่เคยจะดุยัยคนนี้ได้จริงๆจังสักที
คิวงานในเช้าวันนี้โซชิต้องแยกออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มแรกมีแทยอน ยูริ และซูยองต้องไปรายการวิทยุของพวกพี่วงซูปเปอร์จูเนี่ยร์ ส่วนกลุ่มที่สองก็คือสมาชิกอีกหกคนที่เหลือที่ต้องไปรายการไอดอลอาร์มมี่ของทูพีอ็ม รถตู้ของโซนโยชิแดมาส่งพวกแทยอนที่สตูดิโอรายการวิทยุก่อนจะไปส่งสมาชิกที่เหลือไปยังสตูดิโอของทูพีเอ็ม
“ตั้งใจทำงานกันนะสาวๆ”พี่เมเนเจอร์ทิ้งท้ายก่อนจะขับรถออกไปเท่ากับว่าวันนี้พวกเธอต้องทำงานกันเองโดยที่ไม่มีพี่เมเนเจอร์มาคุมสินะ ทิฟฟานี่ยิ้มอย่างดีใจตรงกันข้ามกับสมาชิกอีกคนที่กำลังหน้าบึ้งทั้งๆที่ตอนอยู่ในรถเธออารมณ์ดีอยู่แท้ๆ
“อันยองอาเซโย” สมาชิกของโซชิกล่าวทักทายบรรดาทีมงานที่เจอระหว่างทางไปห้องแต่งตัวอย่างร่าเริง และหลังจากที่แต่งหน้า เปลี่ยนชุดกันเสร็จสมาชิกของทูพีเอ็มก็เข้ามาทักทายพวกเธอ เสียงพูดคุยอย่างสนิทสนมระหว่างสมาชิกของทั้งสองวงเป็นไปอย่างสนุกสนาน มีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นแหละที่กำลังนั่งหน้าบึ้งไม่ยอมคุยกับใครแถมยังหลบมุมมานั่งเงียบๆคนเดียวอีกต่างหาก
“ไปอารมณ์เสียให้ใครมาอีกล่ะ” นิชคุณถามยิ้มๆพลางทิ้งตัวลงนั่งข้างเธอ เจสสิก้าเหลือบมองแทคยอนที่กำลังคุยกับยุนอาอยู่อย่างหงุดหงิด จะเข้ามาทักสักนิดก็ไม่แถมยังทำตัวเหมือนกับมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นแหละ!
“โมโหให้แทคยอนรึไง?” เขาแกล้งถามเมื่อหญิงสาวเอาแต่จ้องไปที่แทคยอนอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ อันที่จริงคำตอบมันก็น่าจะชัดเจนจนเขาไม่ต้องถามก็พอจะรู้
“ใช่! มากด้วย!!” เจสสิก้ากระแทกเสียงใส่อารมณ์อย่างหงุดหงิด แววตาโกรธจัดของหญิงสาวคนข้างๆทำเอารอยยิ้มของนิชคุณหุบลงทันที ใจเขามันสั่นไหวแปลกๆ
“หมอนั่นไปทำอะไรไม่ถูกใจอีกล่ะ”
“ก็เมื่อวานหมอนั่นปล่อยฉันหลับไว้ที่สวนสาธารณะคนเดียวแถมไม่มีโทรมาขอโทษฉันสักคำ!”
“นายทิ้งยัยเจสไว้คนเดียวแบบนั้นได้ยังไง!!” เสียงตวาดอย่างโกรธจัดของนิชคุณทำเอาจุนซูที่นั่งแต่งเพลงอยู่ข้างๆแทคยอนสะดุ้งโหยง ร่างสูงถอดหูฟังออกช้าๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองนิชคุณอย่างงงๆ
“นายปล่อยยัยนั่นไว้ที่สวนสาธารณะคนเดียวทั้งๆที่เธอยังหลับแล้วนายก็ทิ้งเธอมาหาทิฟฟานี่!! ฉันบอกนายแล้วใช่มั้ยแทคยอน ว่าถ้านายไม่ได้รักเธอจริงๆนายไม่ควรทำแบบนี้!!!”
แทคยอนยืนนิ่งไม่ตอบโต้ เพราะมันคือความจริงและเขาเองก็ไม่มีอะไรจะเถียง
“ฉันขอโทษ”
“นายขอโทษฉันทำไม เจสสิก้านู่นที่นายจะต้องขอโทษเธอไม่ใช่ฉัน!” นิชคุณตะคอกใส่หน้าแทคยอนอย่างเหลืออดก่อนจะเดินชนไหล่แทคยอนอย่างแรงเลยเข้าห้องตัวเองไป เสียงกระแทกปิดประตูเสียงดังจากห้องของนิชคุณทำเอาจุนซูสะดุ้งอีกครั้ง ร่างสูงมองแทคยอนด้วยความรู้สึกเห็นใจ มือหน้าเอื้อมไปบีบไหล่ แทคยอนอย่างให้กำลังใจ
ความคิดเห็น