ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่....10
"เรื่องของจองยงฮวา"
เรื่องที่พี่สิกก้าจะจะพูด ทำเอาฉันชะงัก พี่จะถามอะไรเกี่ยวกับเค้างั้นเหรอ? หรือจะเป็นเรื่องเมื่อคืน คงไม่หรอกพี่สิกก้าจะรู้ได้ยังไงว่ายงฮวาอปป้ามาหาฉันเมื่อคืน
"หน้าซีดๆ เป็นอะไรรึเปล่า?"
พี่สิกก้าหันมาถามฉัน ก่อนจะยื่นมือมาอังหน้าผากฉัน
"ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา"
ก็ฉันไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ - -*
"ฉันสบายดีค่ะ -3- "
"แล้วเรื่องยงฮวาอปป้า?"
"อ้อ หมอนั่นไม่สบายน่ะ "
ฟู่~ ค่อยโล่งใจหน่อย แต่เมื่อกี้พี่สิกก้าว่าอะไรนะ! ไม่สบายงั้นเหรอ ? ว่าแล้วไงตากหมอกจนไม่สบายจนได้! ทำไมไม่รู้จักรักษาสุขภาพตัวเองบ้างเลยนะ!
"แล้วเค้าเป็นอะไรมากมั้ยคะ?"
ฉันถามเสียงนิ่มพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้มันสั่นเพราะความเป็นห่วง
"เห็นจงฮยอนบอกว่าเส้นเสียงอักเสบ ต้องผ่าตัดน่ะ"
อะไรนะ!!!! เส้นเสียงอักเสบ !! ต้องผ่าตัด!! เป็นหนักขนาดนี้เลยเหรอ! บ้าจริง!! เค้าเป็นนักร้องประสาอะไร ทำไมไม่รู้จักรักษาเส้นเสียงเอาซะเลย ปล่อยให้ตัวเองเป็นหนักขนาดนี้ได้ยังไง! เพราะเขายืนตากหมอกเมื่อคืนรึเปล่า? ต้นเหตุมันเป็นเพราะฉันใช่มั้ย?!
"เค้าเป็นหนักนะ เธอไม่ห่วงเค้าบ้างเหรอ?"
คำถามของพี่สิกก้าดึงฉันออกจากความคิดของตัวเอง
"คะ? ฉันต้องห่วงเค้าเหรอคะ?"
ฉันแกล้งถามออกไป ทั้งๆที่ในใจมันไม่ใช่แบบนั้นเลย ทั้งๆที่ห่วงจนใจจะขาดแต่สิ่งที่แสดงออกไปมันกลับตรงกันข้าม
"อื้อ คงงั้น พี่ว่าเธอควรจะไปเยี่ยมเค้านะ"
"ทำไมฉันต้องไปเยี่ยมเค้าล่ะคะ?"
"เพราะเค้าไม่สบายไง ถามแปลกๆ"
"แต่เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันนี่คะ "
พี่นึกว่าเธอสองคนกำลังเดทกันอยู่ซะอีก"
เดทงั้นเหรอ? YY ฉันทำมันพังหมดแล้วค่ะออนนี่ เรื่องของฉันกับเค้ามันเป็นไปไม่ได้เเล้ว....พี่เข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ
"เปล่าค่ะ"
"งั้นเหรอ? แต่พวกเธอก็รู้จักกันนี่นา คนรู้จักกันเวลาไม่สบายควรจะไปเยี่ยม มันคือมารยาท"
" - -* แต่งานฉันยุ่งค่ะคงไม่มีเวลาไปหรอก"
"งานยุ่งรึไม่อยากไปกันแน่ซอฮยอน"
คำพูดของพี่เจสสิกก้าทำเอาฉันชา ไม่ใช่ฉันไม่อยากไปนะคะออนนี่แต่ฉันไม่รู้จะไปสู้หน้าเค้ายังไงต่างหาก
ยงฮวาอปป้าเค้าคงเกลียดฉันไปแล้ว
"ฉันไม่ว่างจริงๆค่ะ"
"งั้นก็ตามใจ เธอไปได้แล้วพี่จะนอน"
พี่สิกก้าพูดเสียงแข็งก่อนจะล้มตัวลงนอนหันหลังให้ฉัน ย๊า~ ไล่กันซึ่งๆหน้าแบบนี้พี่โกรธฉันใช่มั้ย? - -* เฮ้อ~ ฉันควรจะทำยังไงดีเนี่ย จะไปเยี่ยมเค้าดีมั้ยนะ?
ฉันคิดทบทวนเรื่องที่จะไปเยี่ยมยงฮวาอปป้าที่โรงพยาบาลดีมั้ยอยู่หลายวันก็ยังตัดสินใจไม่ได้สักที ใจนึงก็ห่วงอยากจะไปเยี่ยมอีกใจก็ห้ามบอกว่าฉันไม่ควรจะไป พี่สิกก้าก็พาลมางอนฉันอีก - -* เฮ้อ! ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
"ถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยได้แล้วมั้งเนี่ย มีอะไรไม่สบายใจนักหนาฮ๊ะ?"
จีอุนพูดพลางเคาะชีสงานลงบนหัวฉัน - -* ชอบทำร้ายฉันจริงๆเลย
"ฉันก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย"
"ไม่จริงมั้ง คนอย่างซอฮยอนเนี่ยเหรอใจลอยเวลาเรียน โกหกให้มันเนียนๆหน่อยกบ"
กบงั้นเหรอ? ฉันชื่อซอฮยอนย่ะ นายอุนจิ!
"ใครกบฮ๊ะ พูดดีๆนะ"
ฉันขุ่ฟ่อ จีอุนหัวเราะเบาๆแลบลิ้นปริ้นตาให้ฉัน - -* ฉันถลึงตาใส่จีอุ่นอย่างหมั่นไส้ก่อนจะตีแขนหมอนั่นเบาๆโทษฐานที่กล้าเปลี่ยนชื่อฉัน
"เลิกเรียนแล้วเธอจะไปไหนรึเปล่า?"
"คงไม่ ฉันมีงานตอนเย็นๆ คงจะกลับหอไปพักเอาแรงก่อน"
"นั่นสิ เธอผอมเหมือนกุ้งแห้งเข้าไปทุกทีแล้ว พักมั่งอะไรมั่ง"
"ใครจะไปเหมือนนายฮะ อ้วนเอาๆๆ"
"หยาบคายแล้วกบ หุ่นฉันออกจะฟิต"
"กบอีกที นายกระเด็น"
"ฉันกลัวเธอตายล่ะ ยัยกุ้งแห้ง"
ฉันห้ามรียกฉันกบแต่จีอุนเรียกฉันกุ้งแห้งแทนซะงั้น - - * ไอ้เพื่อนบ้า! มันดีกว่ากันตรงไหนฮะ!!!
"แล้วนายจะไปไหนต่อน่ะ?"
ฉันเปลี่ยนประเด็นก่อนที่สงครามระหว่างฉันกับจีอุนจะถึงขั้นลงไม้ลงมือ -3-
"หลังจากเลิกเรียนเหรอ?"
"อื้อ"
"ฉันกะว่าจะไปเยี่ยมฮยองยงฮวาน่ะ จริงสิ ไปด้วยกันมั้ย? "
จีอุนหันมาชวนฉัน จ้องตาแป๋วเหมือนขอร้องให้ฉันไปด้วย ฉันไม่น่าถามเลย T^T
"ไปนะๆๆ"
"ก็บอกแล้วไงว่ามีงานต่อ จะไปได้ไงล่ะ"
"เออไปคนเดียวก็ได้วะ"
จีอุนพูดเสียงงอนๆ พลางเป่าแก้มเหมือนเด็กโดนขัดใจ แน่ะ- - * หัดมีคงมีงอน ตัวกับท่าทางนายมันไม่ได้สมดุลกันเลยจีอุน - -V
"แล้วเจอกัน ฉันไปล่ะ บาย^^"
ฉันโบกมือลาจีอุน ก่อนจะเดินไปขึ้นรถพี่ผู้จัดการที่จอดรออยู่หน้าตึก
เฮ้อ~ เหนื่อยเป็นบ้าเลยกว่าจะเสร็จงานก็ล่อไปเกือบเช้า ไม่ใช่เกือบแล้วล่ะซอฮยอน มันเช้าเลยต่างหาก! ง่วงอ่ะ T^T
"ซอฮยอน อยากจะแวะไปที่ไหนอีกมั้ย?"
พี่ผู้จัดการถามพลางมองฉันจากกระจกด้านหลัง ฉันส่ายหน้าแทนคำตอบ แค่นี้ฉันก็เหนื่อยจะแย่อยุ่แล้วไม่มีอารมณ์จะไปไหนต่อหรอก - -
"กลับเลยดีกว่าค่ะ"
เเต่ในระหว่างที่รถกำลังแล่นผ่านโค้งตึกของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังใจกลางกรุงโซล เอายังไงดี ?
"เอ่อ อปป้าคะจอดรอฉันตรงนี้แป๊บนึงได้มั้ยคะ?"
"ได้สิ ว่าแต่จะไปโรงพยาบาลทำไม?"
พี่ผู้จัดการถามพลางเลี้ยวรถจอดข้างทาง
"ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้น่ะคะว่าอาจาร์ยให้ทำรายงานเรื่องสุขภาพ ฉันเลยจะไปขอแผ่นพับน่ะค่ะ เดี๋ยวมานะคะ"
ฉันร่ายยาวก่อนจะลงจากรถ ฉันแวะเข้าไปในร้านขายดอกไม้ข้างๆโรงพยาบาล ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังฝ่ายประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาล ฉันสอบถามข้อมูลที่ฉันอยากรู้ก่อนจะรีบไปยังห้อง 405 B ตามที่คุณพยาบาลบอก
ฉันเคาะประตูห้องเบาๆ2-3 ครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงจากข้างใน ฉันจึงเปิดประตูเข้าไปในห้อง 405B เพราะยังเช้าอยู่มากร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงจึงยังไม่ตื่น ฉันมองไปรอบห้อง แต่ไม่มีใครมาอยู่เป็นเพื่อนเขาเลย นี่เขาอยู่ที่นี่คนเดียวเหรอเนี่ย ...ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆเตียงที่ร่างสูงนอนหลับอยู่ก่อนจะปักดอกจัสมินลงในแจกัน เขากำลังไม่สบาย กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกจัสมินจะช่วยให้เขาสดชื่นขึ้น
ฉันดึงผ้าห่มมาคลุมถึงหน้าอกให้ร่างสูงก่อนจะยืนมองเขาที่ยังคงหลับไหลไม่รู้ตัว ยิ่งมองเหมือนมันยิ่งมีแรงดึงดูด ให้ฉันเข้าไปใกล้เค้า -///- ฉันเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มเค้าแผ่วเบา เขาดูซูบลงไปเยอะเลยเพราะไม่สบายสินะ ทำไมถึงไม่รักษาสุขภาพตัวเองบ้างนะ ปล่อยให้ตัวเองไม่สบายหนักขนาดนี้ได้ยังไงกัน พี่มันแย่ที่สุดเลย ชอบทำให้ฉันป็นห่วงอยู่ได้ T^T
"หายไวๆนะคะ"
ฉันก้มลงกระซิบข้างหูเค้าเบาๆ ร่างสูงดูเหมือนจะยิ้มน้อยๆ ฉันหันมามองเค้าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป เพราะกลัวว่าพี่ผู้จัดการจะรอนาน หรือมีใครจะมาเห็นฉันเข้า ฉันจึงรีบวิ่งออกมาแต่พอมาถึงล็อบบี้ของโรงพยาบาลฉันก็ชนกับผู้หญิงคนนึง ชีวิตฉัน ชนคนบ่อยเกิน T^T
"ขอโทษค่ะ"
ฉันขอโทษเธอก่อนจะช่วยเธอเก็บของที่กระจัดกระจายอยุ่บนพื้น
"ขอบคุณนะคะ"
เธอยิ้มกว้าง รับของจากมือฉันก่อนจะจากเดินไป ตายล่ะหว่า!!!! ฉันมีงานต่อตอนสองโมงเช้า !!!!! นี่มันก็เจ็ดโมงแล้ว ! ตายแน่ซอฮยอน ! ฉันก้มลงมองนาฬิกาก่อนจะรีบวิ่งไปขึ้นรถ
........................................................................
ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆ เพราะเสียงกุกกัก ดังอยู่ข้างๆหู เมื่อคืนผมฝันว่าซอฮยอนมาเยี่ยมผม เธอกระซิบว่าให้ผมหายไวๆ ที่ข้างหูผมด้วยมันเป็นฝันที่ผมไม่อยากจะตื่นเอาซะเลย เพราะในความเป็นจริงแล้ว เธอไม่เคยมาเยี่ยมผมเลยสักครั้งแม้แต่โทรหาหรือส่งข้อความมาก็ไม่เคย! เธอคงไม่แคร์ผมจริงๆสินะ
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอฮยอง"
มินฮยอกที่กำลังขะมักเขม้นทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ หันมาทักผม ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อ เอ๊ะ! ดอกจัสมินนี่นา ใครเอามาปักไว้ล่ะ? มันเหมือนฝันเมื่อคืนเลย ซอฮยอนเธอเอาดอกจัสมินมาเยี่ยมผม หรือว่าเธอจะมาจริงๆ! แล้วเรื่องเมื่อคืนผมเองก็ไม่ได้ฝัน! ^O^
"มินฮยอก ซอฮอนมาเยี่ยมพี่เหรอ?"
ผมถามมินฮยอกอย่างอารมณ์ดีพลางดึงดอกจัสมินในแจกันมาดมเล่น อ้า~ ชื่นใจจัง^^
"เปล่านิคับ"
อ้าว - -* ผมทิ้งดอกจัสมินลงเตียงแทบจะทันที มันไม่ใช่ของซอฮยอนหรอกเหรอ?
"แล้วนี่ดอกไม้ใครล่ะ?"
"ของพี่จูริมั้ง "
งั้นเหรอ? ดอกจัสมินของจูริงั้นเหรอ? ไม่ใช่ของซอฮยอนสินะ
"กินข้าวคับ จะได้กินยา"
มินฮยอกยกถาดข้าวต้มมาให้ผม ผมรับมาก่อนจะตักเข้าปาก
"กินเยอะๆนะฮยอง พี่จูริทำมาให้ตั้งแต่เช้าแน่ะ"
"อื้อ จูริไปไหนซะล่ะ?"
"ออกไปข้างนอกสักพักแล้วคับ เดี๋ยวคงกลับ"
ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ก่อนจะส่งชามข้าวต้มคืนมินฮยอก
"ทำไมกินน้อยแบบนี้ล่ะคับ กินอีกนิดสิฮยอง"
"ไม่อ่ะ อิ่มแล้ว เอายามา"
มินฮยอกส่ายหน้าอย่างระอา ก่อนจะส่งยาให้ผม เธอใจร้ายมากเลยนะซอฮยอน เธอมันใจร้ายจริงๆ
เอาเเล้วไงยงตากหมอกจนไม่สบายจนได้
ซอเองก็ใจร้าย มาก็ไม่ยอมบอกยง
งอนกับไปมาเเบบนี้ เมื่อไหร่จะเข้าใจกันน้ออ
ปล.ขอบคุณทุกคอมเม้นเเละรีดเดอร์ทุกคนเลยนะคะ^^
ซอเองก็ใจร้าย มาก็ไม่ยอมบอกยง
งอนกับไปมาเเบบนี้ เมื่อไหร่จะเข้าใจกันน้ออ
ปล.ขอบคุณทุกคอมเม้นเเละรีดเดอร์ทุกคนเลยนะคะ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น