(Yongseo)My Sweet Potato รักวุ่นวายของมักเน่มันหวาน

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่....9

�“ขอพี่นั่งด้วยคนได้มั้ย?”

� � � � � � �คนที่ฉันไม่อยากเจอเค้าที่สุดในตอนนี้แต่ตอนนี้เค้ากลับมายืนอยุ่ตรงหน้าฉันตรงนี้! �พี่สิกก้าหายไปไหน!!!! �กลับมาหาฉันเดี๋ยวนี้นะ!!!!!!!!!!!!!! � ฉันอยากกลับบ้าน!!!!!!

“เชิญค่ะ”

� � � � � � ฉันตอบก่อนจะลุกขึ้น

“เดี๋ยวสิ ซอฮยอน”

� � � � � � ยงฮวาอปป้าจับมือฉันไว้ � ฉันมองมืออปป้าที่จับมือฉันไว้ด้วยความรู้สึกไม่พอใจ แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อย

ฉันกำลังจะกลับค่ะ ปล่อยมือฉันด้วยค่ะ”

�
“คุยกับพี่ก่อนสักนิดไม่ได้เหรอ?”

“ปล่อยมือฉันด้วยค่ะ”

� � � � � � ฉันขึ้นเสียงด้วยความไม่พอใจ ฉันไม่ชอบให้ผู้ชายมาแตะเนื้อต้องตัวฉัน โดยเฉพาะกับคนที่ไม่ได้เป็นอะไรกับฉัน!

“ถ้าพี่ปล่อย เราจะยอมคุยกับพี่มั้ย?”

� � � � � � ไม่ค่ะ ฉันไม่อยากคุยกับอปป้า ไม่ว่าจะเรื่องใดๆทั้งนั้น!

“คุยกันวันหลังดีกว่านะคะ วันนี้มันดึกแล้ว”

� � � � � � �ฉันสะบัดมืออปป้าอย่างแรงจนหลุดก่อนจะรีบเดินหนีออกจากร้านไปแต่ยงฮวาอปป้าก็ตามฉันมา ให้ตายเถอะ! จะตามมาทำไมกัน !! �ฉันไม่มีเรื่องอะไรอยากจะคุยกับอปป้าทั้งนั้น เลิกยุ่งกับฉันซะที!!

“ซอฮยอน หยุดนะ!! พี่บอกให้หยุดไง!”�

� � � � � � �ทำไมฉันจะต้องทำตามคำลั่งอปป้าด้วยฮะ!!! �คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงจะมาสั่งฉันได้!!!

“เรามีเรื่องต้องคุยกันนะซอฮยอน ฟังพี่บ้างได้มั้ย?”

� � � � � � ยงฮวาอปป้าวิ่งมาดักหน้าฉันไว้ ฉันก้าวไปทางซ้ายยงฮวาอปป้าก็ก้าวดัก �ก้าวไปทางขวายงฮวาอปป้าก็กันไว้ - - � ��ฉันถอนหายใจอย่างรำคาญ บางทีฉันควรจะคุยให้จบๆไป เค้าจะได้เลิกตามฉันสักที�

�
“มีอะไรก็พูดมาค่ะ ฉันฟังอยู่”

“เธอกำลังโกรธพี่ใช่มั้ย?”

“เปล่าค่ะ ฉันจะโกรธอปป้าเรื่องอะไรล่ะคะ?”

“แล้วทำไมเธอถึงเย็นชากับพี่นัก”�

� � � � � � � หึ!! �ใครกันแน่ที่เริ่มก่อน ใครกันที่ทำท่าทางหมางเมินกับฉันก่อน!

“ฉันทำแบบนั้นเหรอคะ?”

“ใช่ เธอทำแบบนั้น และพี่ก็อยากรู้เหตุผล”

“ไม่มีค่ะ”

“ซอฮยอน”

� � � � � ยงฮวาเรียกชื่อฉันเสียงเหนื่อยใจ เหนื่อยกับฉันมากเลยเหรอคะ �ถ้ามันเหนื่อยมากนักอปป้าก็เลิกยุ่งกับฉันซะเถอะค่ะ เพราะฉันเองก็เหนื่อยไม่แพ้อปป้าเลย จะแย่กว่าด้วยซ้ำก็ตรงที่ฉันรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึงพี่

“พูดจบแล้วใช่มั้ยคะ?”

“ยัง! �ซอฮยอนอย่าทำแบบนี้เลยนะ”

“แบบไหนคะ?”

“แบบที่เรากำลังทำอยู่ตอนนี้”

“ฉันทำอะไรเหรอคะ?”

“เย็นชาแบบนี้ไง!!!!”

� � � � �ยงฮวาอปป้าตะโกนใส่หน้าฉัน !! ฉันยืนอึ้งด้วยความตกใจ นี่เค้าตะโกนใส่หน้าฉันงั้นเหรอ? เฮอะ!!�

“พี่ขอโทษ -3-”

� � � � � ยงฮวาอปป้าขอโทษเสียงแผ่ว�

“แล้วพี่จะมาสนใจฉันทำไม!! �เคยสนใจฉันด้วยเหรอ!! เคยรู้บ้างมั้ยว่าฉันจะรู้สึกยังไงที่เห็นพี่ทำท่าทางหมางเมินแบบนั้น พี่เคยแคร์ด้วยเหรอว่าฉันรู้สึกยังไง!!”

� � � � � �ฉันหายใจหอบด้วยความเหนื่อย ความอึดอัดในใจถูกระบายออกมาจนหมด ฉันมองหน้าคนตรงหน้าน้ำตาคลอ บ้าจริง! เธออย่าร้องไห้นะซอฮยอน! อย่านะ เเต่ทำไมภาพของเขาตอนี้มันถึงได้พร่ามัวเหลือเกิน...T^T

“ซอฮยอน...”

� � � � � �ยงฮวาอปป้าเรียกชื่อฉันด้วยความตกใจก่อนจะเอื้อมมื้อจะเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของฉัน ฉันปัดมือยงฮวาอปป้าออกก่อนจะทิ้งตัวลงบนพื้นอย่างหมดแรง TT^TT

“ไปซะเถอะ อย่ามายุ่งกับฉันอีกเลย”

� � � � � �ฉันกัดฟันพูดประโยคนี้เสียงแผ่วน้ำตาไหลพรั่งพรูเต็มหน้าฉันไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย ไม่เลยสักนิด T^T ฉันไม่ได้อยากอ่อนเเอเเบบนี้เลย...YY

“พี่จะไม่ไปไหนทั้งนั้น !”

� � � � � � ยงฮวาอปป้าปฏิเสธเสียงแข็ง ย่อตัวลงนั่งข้างๆฉัน�

“อย่าร้องไห้เลยนะ ”

� � � � � � ยงฮวาอปป้าเอื้อมมือจะเช็ดน้ำตาให้ฉันแต่ฉันเบือนหน้าหนี อย่ามาทำดีกับฉันอีกเลยค่ะ อย่าทำร้ายฉันด้วยการทำแบบนี้�

“ยิ่งเธอร้องไห้เพราะพี่พี่ยิ่งรู้สึกผิด”

� � � � � � �ที่พี่ยังอยุ่ตรงนี้เพราะพี่แค่รู้สึกผิดกับฉันใช่มั้ย? �งั้นก็ไปซะเถอะ!!! ฉันไม่ต้องการให้ใครมารู้สึกสงสารฉัน!!�

“อย่ามารู้สึกผิดเพราะฉันเลยค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร แต่ถึงฉันจะเป็นมันก็ไม่ใช่ความผิดของพี่ มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันผิดเองที่อ่อนแอ!!!!!! �”

� � � � � � ฉันตะโกนอย่างเหลืออด บ้าเอ้ย!! �หยุดไหลสักทีเถอะ!!!! �เลิกให้เค้าเห็นความอ่อนแอของเธอสักทีซอฮยอน หยุดร้องเดี๋ยวนี้นะ!! ฉันบอกให้หยุด!!!!�

“ซอฮยอน..”

“เลิกยุ่งกับฉันสักที!! ฉันไม่ต้องการความสงสารจากใคร!!!”

� � � � � � ฉันผลักยงฮวาอปป้าอย่างแรงก่อนจะลุกขึ้นวิ่งหนี แต่กลับถูกดึงไว้ �ยงฮวาอปป้าดึงฉันเข้ามากอด ฉันพยายามดิ้นรนออกจากอ้อมกอดนั้นแต่ยิ่งดิ้นมันก็ยิ่งรัดแน่น ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเจ็บ TT

“ฟังพี่บ้างได้มั้ย?!!!”

� � � � � � ยงฮวาอปป้าตวาดฉันที่กำลังดิ้นอยุ่ในอ้อมกอดพลางกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น เจ็บ เจ็บไปหมด เจ็บทั้งกาย เจ็บทั้งใจ T^T �

“ทำไมฉันต้องฟัง มีอะไรที่ฉันต้องรู้อีก!!!ปล่อยฉันนะ!!”

� “พี่ไม่ปล่อยจนกว่าเธอจะยอมฟังพี่!!!!”

“ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ปล่อยฉันฉันจะกลับบ้าน!!!”

“ฟัง!!! เธอต้องฟังซอฮยอน!!!!”

�“ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น ไม่ฟังๆๆๆ �ฮึก..ฮึก TOT”

� � � � � �ฉันปิดหู ส่ายหน้าไปมาแรงๆ ตอนนี้ฉันไม่อยากจะรับรู้อะไรทั้งนั้น �ไม่อยากฟัง....TOT �ฉันสะอื้นซบหน้าลงตรงอกยงฮวาอปป้าอย่างหมดแรง อ้อมกอดของเค้ามันช่างอบอุ่นเหลือเกินถึงแม้จะอยู่ในเวลาแบบนี้ก็ตาม..�

“พี่ขอโทษที่ทำเราเสียใจ ขอโทษที่ทำเธอร้องไห้ �แต่พี่อยากให้เธอรู้ไว้ยิ่งเธอเจ็บพี่ยิ่งเจ็บกว่าเธอเป็นร้อยเท่า ได้โปรดอย่าบอกว่าพี่ไม่แคร์เธอเลยนะ เพราะความจริงแล้วคนที่พี่แคร์ที่สุดก็คือเธอ”

� � � � � �ยงฮวาอปป้ากระซิบเแผ่วเบาพลางกระชับอ้อมกอด

“และคนที่พี่รักที่สุดก็คือเธอ...ซอฮยอน”

“อปป้า”

� � � � � �ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้เพิ่งได้ยินเมื่อครู่ �ยงฮวาอปป้าก้มลงมายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนก่อนจะจูบหน้าผากฉันแผ่วเบาเหมือนกับยืนยันว่าสิ่งที่เค้าพูดนั้นมันคือความจริงที่ออกมาจากใจเค้าจริงๆ

“พี่รักเธอจริงๆนะซอฮยอนรักตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ”

� � � � � ฉันรู้สึกร้อนวูบวาบที่หน้า พนันได้เลยหน้าฉันตอนนี้มันต้องกำลังแดงอยู่แหง๋ๆ �ฉันซุกหน้าลงกับอกกว้างของยงฮวาอปป้า � ไม่อยากให้เค้ารู้ว่าฉันกำลังเขินหรอกนะ น่าอายเป็นบ้าเลย �- -* �ทั้งๆที่เมื่อกี้กำลังร้องไห้แต่ตอนนี้กลับยืนยิ้มไปได้ซะงั้น โอ้ละหนอ อารมณ์ฉันเปลี่ยนไวไปมั้ย - -*///////

“แล้วเธอล่ะซอฮยอน เธอคิดยังไงกับพี่”

� � � � �ยงฮวาอปป้าดันออกฉันออกจากอ้อมกอดเปลี่ยนมาเป็นจับไหล่ฉันแทน ยงฮวาอปป้าจ้องตาฉันอย่างหาคำตอบ �ฉันก้มหน้าลงหลบสายตาเค้า คำถามของยงฮวาอปป้ามันช่างตอบยากเหลือเกิน...ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้สึกอะไรกับพี่ แต่เพราะความรู้สึกที่ฉันมีต่อพี่มันมากมายซะจนฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร �ฉันยอมรับว่ารู้สึกดีเวลาที่มีพี่อยู่ใกล้ๆ คิดถึงเวลาที่ไม่ได้เจอ �โกรธพี่เวลาที่พี่ทำเหมือนไม่สนใจฉัน แต่ความรู้สึกเหล่านั้นมันคืออะไร ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเลยจริงๆ....ฉันขอโทษนะคะ ขอเวลาฉันสักนิดนะคะอปป้า

“ฉันไม่รู้ค่ะ -____- �”

� � � � �ฉันตอบเสียงนิ่งพลางเงยหน้าขึ้นมองหน้ายงฮวาอปป้า �ยงฮวาอปป้าปล่อยมือจากไหล่ของฉันแทบจะทันที สีหน้ายิ้มแย้มเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นใบหน้านิ่งเฉย � ฉันสังเกตเห็นแววไหววูบในแววตาของเขาก่อนที่มันจะหายไปอย่างรวดเร็ว �ยงฮวาอปป้าตบไหล่ฉันเบาๆก่อนจะส่งยิ้มบางๆมาให้ฉัน �เป็นยิ้มที่บีบหัวใจฉันสิ้นดี

ฉันขอโทษนะคะ”

“ขอโทษพี่เรื่องอะไรเหรอ? �ความรู้สึกคนเรามันบังคับกันไม่ได้นี่นาจริงมั้ย?”

� � � � �ยงฮวาอปป้าพูดเสียงนิ่งก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง�

�“นี่ก็ดึกแล้ว พี่ไปส่งเรานะ”

� � � � � ยงฮวาอปป้าหันมาถามฉัน ฉันพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ ก่อนที่เขาจะเดินนำหน้าออกไป � ฉันยืนมองแผ่นหลังของยงฮวาอปป้าที่กำลังเดินห่างออกไปเรื่อยๆด้วยความรู้สึกที่บีบหัวใจอย่างบอกไม่ถูก เค้าจะเสียใจมั้ยนะ? เค้าจะเจ็บปวดเพราะฉันรึเปล่า? ฉันกำลังทำร้ายเค้าอยู่ใช่มั้ย? เพียงแค่คิดว่าเค้าจะต้องเจ็บปวดน้ำตาฉันมันก็รื้นขึ้นมา � นี่ฉัน...กำลังทำอะไรอยู่นะ? ความรู้สึกของฉันที่มีต่อเค้ามันคืออะไรกัน ทำไมฉันถึงรู้สึกหมดเรี่ยวแรงแบบนี้ ฉันกำลังเป็นอะไรไป….ฉันปาดน้ำตาออกจากแก้มช้าๆก่อนจะเดินตามหลังยงฮวาอปป้า

� � � � �ระหว่างทางเดินทางกลับหอฉันเราต่างคนต่างก็เงียบไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย มีหลายครั้งที่ฉันแอบมองเค้า แต่ยงฮวาอปป้าก็ยังคงเดินไปข้างหน้าเงียบๆไม่สนใจอะไรทั้งนั้นไม่แม้แต่จะหันมามองฉันเลยสักครั้ง.. �

“ซอฮยอน”

“คะ?”

� � � �จู่ๆยงฮวาอปป้าก็หยุดเดิน ก่อนจะถอดผ้าพันคือตัวเองออกมาพันให้ฉัน

“อากาศช่วงนี้มันเย็น เวลาออกจากบ้านเธอควรจะพันผ้าพันคอด้วยเดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ”

� � � � ยงฮวาอปป้าพูดเสียงนิ่ม พลางจัดผ้าพันคอให้เข้าที่ก่อนจะเดินต่อ ไม่รอแม้แต่ให้ฉันได้บอกขอบคุณ

�อปป้ามาส่งฉันถึงหน้าหอ �ฉันโค้งขอบคุณ �ยงฮวาอปป้าไม่ตอบอะไรเค้าเพียงแต่ยิ้มน้อยๆเท่านั้น ฉันจึงเดินเข้าหอพัก ฉันหันกลับไปมองอีกครั้งแต่ยงฮวาอปป้ายังคงยืนมองฉันอยู่ที่เดิม เค้าส่งยิ้มให้ฉันพลางโบกมือให้ฉันรีบขึ้นไปข้างบน ฉันโค้งลาอปป้าอีกครั้งก่อนจะกดลิฟท์ขึ้นไปยังห้องพัก�

� � � � � ฉันเปิดประตูห้องพักแต่ห้องยังมืดสนิทพวกพี่ๆคงยังไม่กลับมา �ฉันทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟากลางห้องอย่างหมดแรง เหนื่อย.... ไม่มีแรงแม้กระทั่งจะเปิดไฟ ไม่มีเรียวแรงจะทำอะไรทั้งนั้น �ฉันลูบหน้าไล่ความอ่อนล้าก่อนจะหลับตาลงช้าๆ ใบหน้าเฉยชาของยงฮวาอปป้าวนเวียนเข้ามาในหัว � จู่ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมา ร้องทั้งๆที่ไม่รู้ว่าร้องทำไมรู้แต่ว่าตัวเองปวดใจเหลือเกิน....

� � � � � �เพราะแสงไฟข้างนอกมันสาดเข้ามาแยงตา � �ฉันจึงลุกขึ้นจะไปปิดม่านที่เปิดอยู่ �แต่พอดึงม่านจะปิด ฉันกลับมองเลยลงไปเห็นยงฮวาอปป้าที่ยืนอยู่ที่หน้าตึก เขากำลังเงยหน้าขึ้นมองตึกนิ่งเฉย �ทำบ้าอะไรของเขาอยู่นะมองแบบนั้นไม่ปวดคอรึไง � อากาศเย็นขนาดนั้นไม่หนาวบ้างรึไง เกิดไม่สบายจะทำยังไง �พี่ทำแบบนี้ทำไมนะ? T^T �ไม่ห่วงตัวเองบ้างเลยรึยังไงTOT �ฉันยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นยืนมองเขาอยู่ข้างๆม่าน �ยิ่งเห็นเขาทำแบบนี้น้ำตามันก็ยิ่งไหลไม่ยอมหยุดเสียที � ยิ่งเช็ดมันก็ยิ่งไหล TT � ภาพของเค้ากำลังเลือนลางเพราะหยดน้ำตา ….

� � � � � �ยงฮวาอปป้าไปแล้ว แต่ฉันยังคงยืนมองเค้าจนกระทั่งเค้าเดินหายไปในความมืด ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งพิงผนังห้อง กอดตัวเองร้องไห้

�“ซอฮยอน อย่าบอกพี่นะว่าเธอนั่งอ่านหนังสือทั้งคืนน่ะ”

� � � � � � พี่ฮโยถามฉันพลางอ้าปากหาวกว้าง

“ดูตาเธอสิ �มันดูไม่ได้แล้ว”

“ฉันแค่นอนไม่หลับน่ะคะ”

“- -* �เธอนี่มันจริงๆเลย ”

� � � � � พี่ฮโยส่ายหัวเบาๆก่อนจะฉวยผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป � ฉันวางหนังสือลงพลางสลัดหัวเบาๆ เฮ้อ~ �ยิ่งพยายามอ่าน ยิ่งไม่เข้าใจเอาซะเลย ในหัวมีแต่เรื่องของเค้าเต็มไปหมด!!!

“กินนี่หน่อยสิ”

� � � � พี่สิกก้ายื่นนมจืดกล่องใหญ่มาให้ฉัน ฉันส่ายเบาๆแทนคำตอบ พี่สิกก้าถอนหายใจแผ่วเบาก่อนจะนั่งลงข้างๆฉัน

“เธอไม่กินอะไรมาตั้งแต่เช้าแล้วนะ เธอควรจะกินอะไรซะบ้างเกิดเป็นลมขึ้นมาจะทำยังไง”

� � � �พี่สิกก้าปักหลอดลงบนกล่องนม �ยื่นมันมาให้ฉันอีกครั้ง

“กินซะ นิดนึงก็ยังดี”

� � � � �ฉันรับกล่องนมมาก่อนจะดื่มรวดเดียวหมด �

“เมื่อคืนพี่ไปไหนมาคะ?”

� � � � �ฉันถามพลางหันไปมองหน้าพี่สิกก้า

�“พี่ขอโทษนะที่ทิ้งเราไว้คนเดียว พอดีพี่มีธุระด่วนต้องรีบไป ไม่ทันจะได้บอก”

“สำคัญถึงขนาดต้องไปโดยที่ไม่บอกฉันเลยเหรอคะ?”

�“ซอฮยอน พี่ขอโทษ..” �

�“ช่างมันเถอะค่ะ มันคงจะสำคัญจริงๆ � ไปเถอะค่ะพี่แทเรียกแล้ว”

� � � � � ฉันตัดบทก่อนจะเดินไปหาพี่แทยอนที่กำลังกวักมือเรียกพวกเราไปซ้อมเต้นเอ็มวีเพลงใหม่ที่กำลังจะเปิดตัวอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ �พวกเราซ้อมเต้นกันตลอดทั้งเช้าก่อนที่ช่วงบ่ายจะแยกย้ายกันไปตามตารางงานของแต่ละคน พี่แทยอนกับพี่ทิฟฟานี่มีคิวอัดรายการรันนิ่งแมน �พี่ซูยองไปงานเปิดตัวสินค้าแบรนด์ดัง พี่ฮโยกับพี่ซันนี่ไปถ่ายรายการบ้านไร่หรรษา พี่ยูริกับพี่ยุนอามีคิวถ่ายละคร พี่สิกก้าไปเป็นแขกรับเชิญรายการสตาร์คิง ส่วนฉันมีถ่ายแบบให้นิตยสารเล่มนึง

� � � �

� � � � � ฉันกลับมาถึงหอพักก่อนพี่ๆคนอื่นอีกตามเคย � และ วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่เหนื่อยเหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา ป่านนี้ยงฮวาอปป้าจะเป็นยังไงบ้างนะ? ยืนตากหมอกขนาดนั้นจะเป็นหวัดหรือเปล่า? �บ้าจริง! คิดถึงเค้าทำไมเนี่ย ! ฉันสะบัดหัวแรงๆไล่ความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง ก่อนจะไปอาบน้ำไล่ความเหนื่อยล้าของวันนี้ �ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จพี่สิกก้าก็กลับมาพอดี �

“กลับมาแล้วเหรอคะ?” �

� � � � � � � �ฉันเอ่ยทัก�

“ไม่กลับ เธอจะเห็นพี่เหรอ? 555555”

� � � � � � � �- -* �พี่สิกก้าหัวเราะอย่างอารมณ์ดี (แต่คำตอบกวนเป็นบ้าเลย) ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนตัวเอง มาถึงก็นอนเลยเหรอ? พี่นี่มันนอนได้ตลอดเวลาเลยจริงๆ - - �

“ซอฮยอน ขอน้ำเย็นๆชื่นใจให้พี่แก้วนึงสิ”

� � � � � � � �พี่สิกก้าตะโกนออกมาจากห้องนอน ใช้อีกล่ะ - -* �เห็นว่ากลับมาเหนื่อยๆหรอกนะ - 3 - �ฉันยกแก้วน้ำเข้าไปในให้พี่สิกก้าที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง หลับไวจริงอะไรจริง -0- �แล้วพี่จะบอกฉันเอาน้ำเข้ามาให้ทำไม เฮ้อ~ จริงๆเลย � �ฉันวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะข้างๆเตียงพี่สิกก้า ก่อนจะเดินออกจากห้องแต่ในขณะที่กำลังจะออกไปพี่สิกก้าก็เรียกฉันไว้ซะก่อน �

“พี่มีเรื่องจะคุยกับเธอ คุยกับพี่ก่อนสิ”

� � � � � � � �พี่สิกก้าเด้งตัวขึ้นจากที่นอนเปลี่ยนมาเป็นท่านั่งพลางตบลงบนเตียงข้างๆตัวเอง นึกว่าหลับไปแล้วซะอีก�

“พี่มีเรื่องอะไรเหรอคะ?”

� � � � � � � � ฉันถาม เดินไปนั่งข้างๆพี่สิกก้า

“เรื่องของจองยงฮวา”

ยงบอกรักซอ เเต่ทำไมซอถึงปฏิเสธล่ะเนี่ย?�

�ไรเตอร์เองก็ไม่รู้อารมณ์มันพาไป ฮ่าๆๆๆๆ

ว่าเเต่เจสจะบอกอะไรซอล่ะน้อออออ �ชักอยากรู้เเล้วสิ :)�