คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : หลับ
ว่าะผ่านพ้น่วฮีทเรียไ้ว่าสุภาพร่าายวาฬนั้นแ็แร่ว่าเิมมา แ่วาฬไม่มีเวลามาีใเรื่อนี้ เนื่อาเายัไม่ไ้ลทะเบียนเรียนเลยและเหลือเวลาอีแ่2วันแล้วที่ะไปลเรียน
“ึ” วาฬเินออมาาบ้าน่อนะ้อะัเมื่อเอับแฝทั้สอที่ยืนหน้านิ่อยู่
“ฮีทหายแล้วหรอ”ไป๋เ่อ
“ลิ่นยัแรอยู่เลย”ไป๋หยวน
“รับหายแล้ว หลีทาให้ผมหน่อยรับะไปลทะเบียนเรียน”วาฬอบพลายิ้มบาๆ
“ไม่้อแล้ว ลเรียนให้แล้ว”
“อันนี้าราเรียน”
สอแฝล่าวพร้อมยื่นระาษที่มีาราเรียนอันแน่นอยู่ในนั้น ทั้5วันที่เป็นวันธรรมาล้วนมีเรียนทั้สิ้น ้วยวามที่วิาหนึ่้อเรียนทั้วัน ทำให้ในารามีเพีย5วิา โยมี วิาปลุเส, วิาปรุยา, วิาทำนายอนา(้วยแป้และอเ่าแ่) ,วิาี่ม้า(้านล้วย) , วิาทำุไสย์(พื้นาน)
วาฬำเลือมอวิาเรียน่อนะเห็นว่ามีวิาีๆอยู่แ่อย่าเียวือารปรุยา ส่วนที่เหลือัวเาเอเหมือนเห็นภาพำย้อนวัยสมัยเ็ที่มัเห็นาวบ้านาว่อถือแป้ไปลูบ้นไม้นาววอ ม้า้านล้วยนี่็เยทำให้ลูเล่นสมัยวัยเยาว์ แล้วุไสย์นี่ไม่ใ่พวเสะปูเ้าท้อาวบ้านหรอหรือ ไอ้ปลุเสนี่อี เาใ้ไ้ทั้ปลุเส้าวสาร และน้ำมน์แล้วยัมีอะไรให้เาปลุเสอีหรือ
“อบุรับ”วาฬไม่อยาั เนื่อาทั้สออุส่าห์ไปลทะเบียนให้เา ึ่ีว่าารที่เาไปลอนนี้เป็นไหนๆเพราะไม่รู้ว่าวิาที่อยาเรียนะเ็มไปหรือยั
“หิว”ไป๋เ่อทำหน้าาเรียบนิ่แ่แววาูหม่นลเล็น้อย
“ลูอม”ไป๋หยวนนั้นแบมือออมาหน้าอวาฬแทน
ำพูอสอแฝทำให้วาฬนึึ้นไ้ว่าลอ5วันที่ผ่านมาเาไม่ไ้เอาลูอมมาให้ทั้สอนเลย วาฬิไ้ันั้น็วิ่เ้าไปในบ้านหยิบลูอมออมาามิิแล้วออมาส่ลูอมให้ทั้สอน
“นี่รับ อโทษ้วยทั้ที่บอว่าะเอามาให้ทุวันแท้ๆ”วาฬล่าวออมา้วยวามรู้สึผิ
“ไม่เป็นไร” ไป๋เ่อ
“นายฮีท”ไป๋หยวน
ทั้สอนรับลูอมไปอมไว้ พลาทำสีหน้ามีวามสุออมา วาฬยิ้มเล็น้อยับภาพรหน้า แม้ว่าทั้สอะแสอารม์ผ่านทาสีหน้าไม่เ่ แ่็สามารถสื่อผ่านแววาไ้เป็นอย่าี อารม์อทั้สอไม่ไ้าเายาอย่าที่ิ มัน่ายว่านหน้าื่อใเยอะ
“ไปพั" ไป๋เ่อันหลัอวาฬให้ลับเ้าบ้าน
“พึ่หายฮีท” ไป๋หยวนเป็นอีนที่พูออมา้วยวามเป็นห่ว
“แ่ผมนอนมาเยอะแล้วนะรับ แ่ั่เถอะ ผมเ้าไปทำนมเรียมแทุนีว่า” วาฬิึ้นมาไ้ว่าลอ่วฮีทเาน่าะไ้รับารูแลาพี่ๆไม่น้อยเพราะเารู้สึปลอภัยลอเวลาที่อยู่ในบ้านหลันี้เลย “พวรุ่นพี่ถ้าะไม่ไปไหน็เ้าไปพัในบ้านไ้นะ เห็นอบาล้ำๆพัผ่อนน้อยละสิ” วาฬล่าวบ็เินเ้ารัวไป แ่็ไม่ไ้ทำอาหารที่รัวแ่อย่าใเนื่อาไม่มีวัถุิบหลัๆในรัวเลย
วาฬเ้าไปในมิิทำนมเป็นำนวนมาวันนี้เาั้ใทำนมที่หวานปนมออมา ใ่แล้วเาะทำ็อโแล แ่ไม่ใ่็อโแลธรรมา เนื่อาารที่ไ้ลิ่นเหล้าอสอแฝลอใเลยนึสัปลอยาเอาเหลาผสมไปใน็อโแลเหล่านี้้วย
ทำนเสร็ออมานเสร็็่อน้าภูมิใในผลานอนเอ ัว็อโแลนั้นมีวามหวานมำลัีั้วยรสลับอเหล้าทำให้ออมาอร่อยว่าปิ ไหนะลิ่นหอมละมุนอเหล้าอ่อนๆนี่อี นาเาที่ไม่อบพวเหล้ายัโอเับผลานิ้นนี้ไ้อย่าน่าประหลาใ
วาฬออมาามิิแน่นอนว่าแบวัถุิบทำ็อโแลออมา้วย เพื่อไม่ให้ผิสัเ เนื่อาหาาเหลือบไปเห็นว่าสอแฝเินามเ้ามาในบ้าน่อนที่เาะเ้ามาในมิิ พอออมา็ลมือทำ็อโแลอีรอบ
“หอม”
“็อโแล”
ร่าอสอแฝเินเ้ามาหลัาที่วาฬทำ็อโแลไปไ้สัพัแล้ว สายาเหมือนเ็ำลัยืนอนมทำให้วาฬไ้แ่ำออมาเบาๆ
“ิ พวรุ่นพี่อยาทานไหมรับ ผมให้ิมไ้นะ ะไ้รู้้วยว่ารสาินี้ีพอที่ะเอาไปให้นอื่นไหม”วาฬล่าวพร้อมับหยิบ้อนไม้สอันมาั็อโแลเล็น้อยแล้วยื่นให้ทั้สอแฝ
แฝระูลไป๋รับ้อนไป้วยใบหน้านิ่แ่แววาประายสว่าูีใ ้อนที่มี็อโแลถูนำเ้าปาอย่ารวเร็ว ทั้สอถือ้อนาไว้ที่ปาแ้มยับไปมาเล็น้อย
“เป็นยัไรับ”วาฬถามทั้สอถึรสาิที่พวเาไ้ิม
“หวานหอม”ไป๋เ่อล่าวพร้อมับทำท่าเสียายออมาเมื่อสิ่ที่นไ้ิมนั้นหมล
“อร่อยมา”ไป๋หยวนทำท่าเหมือนอยาะทานอี สายามอรไปยัหม้อ็อโแลหม้อให่ที่อยู่บนเา
“ีั แบบนี้็สามารถเอาไปแไ้แล้ว เอาล่ะผม้อทำนมแล้ว พวรุ่นพี่ไปนอน่อนเถอะูเพลียมาๆ ไปทำอะไรมาันแน่” วาฬันหลัทั้สอนให้ออไปารัว ่อนลมือทำ็อโแลอีรั้
นิว่าน่าะพอแล้ว วาฬ็หยุทำแล้วทิ้็อโแลไว้ในู้เย็นให้เ็ัว ระหว่านี้เา็เินออมานอห้อ่อนะเห็นว่าสอแฝหลับปุ๋ยใบหน้าุหมอนใบโอเาอยู่
‘อย่าับเ็ิหมอนแหนะ’
วาฬมอภาพที่ร่าสูว่า2เมรหลับยนเียนาให่ ใบหน้าูผ่อนลาย ทั้สอนนอนเว้นที่ว่ารลาเอาไว้และเลือะอิแ่ปลายหมอนเท่านั้น
[หวายพวถ้ำมอ(⚗❥⚗ )]
วาฬรู้สึเหมือนเส้นเลือะึ้นหัว พลาถอนหายใออมา เพราะ่อให้โรธไป็ทำอะไรเ้าระบบนี่ไม่ไ้อยู่ี เาเลือที่ะเินไปทำวามสะอารัวให้เสร็ พอีับที่็อโแลไ้ที่ เาัแใส่ะร้าน้ำาลปั้นใบิ๋วที่แอบทำ โยเลือบแป้้าวโพสุบาๆไว้้านนอะไ้ไม่เหนี่ยวเหนอะน่ะและยัทานไ้
“อืม ใ้ไ้” วาฬมอูผลานอนเอที่ออมาไ้ามที่เา้อาร
่อนะเหลือบไปมอร่าสูทั้สอที่อยู่บนเีย พวเายัหลับสนิท ไม่มีทีท่าว่าะื่น วาฬเอ็ไม่่อยอยารบวนพวเา เลยเลือไปแนม้วยัวเอ
ลอทามีนเอ่ยทัทายวาฬเสมอ ถามไถ่ถึอาารที่ีึ้นอเาว่าหายีรึยั นมาถึบ้านออาารย์ให่เอมอรที่เป็นหลัสุท้าย
“สวัสีรับอาารย์เอมอร ผมเอา็อโแลทำมือมาให้รับ” วาฬเอ่ยพลาส่็อโแลไปให้หิสาว
“หืม หายฮีทีแล้วหรอ๊ะ " วาฬแปลใมาที่ลอทามัมีนถามเาว่าเาหายีหรือยั
“รับ อาารย์เอมอรรู้ไ้ยัไรับว่าผมฮีท”วาฬถามออมา้วยวามอยารู้ เพราะลอทาเาสสัยเรื่อนี้มาลอ
“อ่อ ลิ่นอัลฟาอสอแฝที่เฝ้าเธอฟุ้ไปทั่วแถวบ้านอเธอเลยน่ะ ็เลยมีนัเรียนมาบอัน”เอมอรหยิบ็อโแลน่ารัในะร้านมใบน้อยึ้นมาิม ่อนะาโับรสาิอมัน พร้อมทั้อธิบายสาเหุที่เธอรู้ว่าเ็น้อยนนี้ฮีท
“รุ่นพี่ไป๋เฝ้าผมหรอรับ!”วาฬใมา ไม่ิว่าอีฝ่ายะมาเฝ้าเา
“็ลอ5วันที่เธอฮีท ไม่มีใรเ้าใล้บ้านเธอไ้เลย เนื่อามีลิ่นอายสะ่มแผ่ออมาาสอแฝลอ พวเานั่เฝ้าบันไบ้านเธอไม่ไปไหนเลย หรือถ้าไป็ะแบ่ใรนในหนึ่เฝ้าไว้ ” อาารย์สาวเอ่ยอบพลานึถึอนที่เธอเห็นว่าทายาทระูลไป๋นั่หน้าุเป็นหมาเฝ้าบ้านอยู่
“ไม่น่าละพวเาถึูเพลียๆ เพราะอยเฝ้าูแลผมนี่เอ”วาฬพึมพำออมา ิใโอนเอนไปทารู้สึีับทั้สอนมาึ้น
“ว่าแ่เธอทำนมอร่อยมาเลยน่ะเนี่ย รสาิหวานหอมำลัีเลย”หิสาวว่าพลามอนมในมืออเธอที่เริ่มร่อยหรอล
“ถ้าอาารย์เอมอรอบผม็ีใรับ อันนี้ผมทำเผื่ออาารย์เอมอระเอาไปแอาารย์ท่านอื่นๆนะรับ สามารถเ็บไว้ไ้หลายวันถ้าแู่้เย็น" วาฬล่าวพลาส่ะร้านมไปให้อาารย์สาวอีหลายใบ
“อุ้ย อรับไว้้วยวามยินีนะะ”อาารย์สาวลอบิในใว่าเธอะแอบเ็บไว้ทานเอสัะร้า ไม่สิสอะร้าแล้ว่อยเอาที่เหลือไปแนอื่น ๆ ามเนารม์อเ็น้อยรหน้า
“ั้นผมลับ่อนนะรับ” วาฬโ้ัวเล็น้อยเป็นมารยาท ่อนเินลเรือนรลับบ้านัวเอทันที
ึ่เพียแ่้าวมาถึอาาเบ้าน วาฬ็สัเเห็นสอแฝที่นั่มอมาาราวบันไ
“ทำไมมานั่ที่ั้นบันไอีแล้วละรับรุ่นพี่ ที่ในบ้านมีให้นั่ั้เยอะ"วาฬเอ่ยถามสอแฝ้วยวามเป็นห่ว
“หายไป”ไป๋เ่อ
“ไม่ไ้ลิ่น”ไป๋หยวน
ทั้สอมีสีหน้าผ่อนลายลมาหลัาที่เห็นหน้าอวาฬ ูท่าทาเาะทำให้ทั้สอนเป็นห่วเ้าเสียแล้ว
“ผมเอานมไปแทุนในหมู่บ้านมาน่ะรับ อนแรว่าะปลุพวรุ่นพี่แ่เห็นนอนหลับสบายเลยปล่อยให้นอน” วาฬอธิบายสาเหุที่นเอหายไป เพื่อหวับรรเทาวามน้อยใที่สอแฝแสออมาผ่านสายาให้ทุเลาล
“ปลุ้วย”ไป๋เ่อ
“อย่าไปนเียว”ไป๋หยวน
“อ่ารับๆ ราวหลัถ้าพวรุ่นพี่มานอนที่บ้านผมอี แล้วผมะออไป้านนอผมะปลุรุ่นพี่ึ้นมาแน่นอน” วาฬเริ่มไม่แน่ใแล้วว่าพวนี้เป็นรุ่นพี่ริหรือเปล่า เาเหมือนไ้เ็น้อยมาเลี้ยมาว่า
---------------
็ินไ่ำไปเลยสิ๊ะ
อบุทุอมเม้นและำลัในะรับ ผมอ่านทุ้อวามเลย ะพยายามแ่ให้ีึ้นเรื่อยๆ เป็นารฝึฝีมือนะรับ
ความคิดเห็น